INTRO: MONOLOGUE (INT.

BEDROOM)
FADE IN:
(Upbeat music plays over a montage of Tasha's awards
and achievements that flashes across the screen:
trophies, certificates, photos of her winning quiz
bees.)

(The video shows Tasha's meticulous competition

preparation, highlighting her focused morning routine
as she gets ready for school/the competition.)

TASHA’S MOTHER:
(Entered Tasha’s bedroom)
“Are you ready?”

TASHA:
“Yes ma!”

TASHA’S MOTHER:
(Smile then grab Tasha’s hand)
“Let’s go.”
FADE OUT:

SCENE 1: INT. AVR OR AUDITORIUM

FADE IN:

HOST:
“And the winner is Natasha Claire Chu.”

TASHA:
(Accept the awards, smile at the camera. )

TASHA’ PARENTS:
“Congratulations anak, ang galing mo talaga.”
 (sabay yakap)

(Lumapit ang principal ng UCP)

PRINCIPAL EVANS:
“Excuse me. Sorry to interrupt. May I have a few
minutes of your time?”

TASHA’S FATHER:
(Turning serious)
“Certainly.”

PRINCIPAL EVANS:
“My name is Rudolf Evans, school principal. First,
congratulations, Ms. Chu, on your win today. Your
performance was exceptional.”

TASHA:
“Thank you.”

PRINCIPAL EVANS:
(Pinagsiklop Ang dalawang kamay)
“Ok, I get straight to the point. Universal College of
Paranaque is committed to fostering academic
excellence. We believe your skills and potential align
perfectly with our school's values. We are pleased to
offer you a full-tuition scholarship for the duration
of your undergraduate studies.”
(May inabot na papel kay Tasha)

TASHA:
“This is wonderful news. Thank you so much.”

PRINCIPAL EVANS:
 “We are confident that you will thrive in our
stimulating academic environment. We have prepared a
comprehensive package outlining the terms and
conditions of the scholarship, which you are welcome to
review at our school.”

TASHA:
“Thank you”

TASHA’S PARENTS:
“Thank you.”

PRINCIPAL EVANS:
“It’s my pleasure.”
(Handshake with the parents)

(The scene opens with a close-up on a face of Principal

Evans while wearing a smirk. Then the camera moves to
Tasha before showing a wide shot of the four of them.)
FADE OUT:

SCENE 2: INT. CLASSROOM

FADE IN:
TEACHER CRUZ:
“Good morning class! You have a new classmate. Hija,
kindly introduce yourself.”

TASHA:
(Standing confidently)
“Hi, good morning. I’m Natasha Claire Chu, but you can
just call me Tasha. I’m a transfer student. I
previously attended King’s Way Academy, and I suppose
you could say I’m academically inclined. I enjoy
studying, competing, and solving problems.”
(Class murmurs; some students glance at each other,
whispering)
STUDENT MURMUR 1:
“Uy ayan yung matalino ‘di ba?”
STUDENT MURMUR 2:
“Oo nga! May matalino na tayo sa room.”
TEACHER CRUZ:
“Thank you, Tasha. There's an empty seat beside Aira,
doon ka na maupo.”
(Tasha went to her seat. Aira offer a warm smile.)
TEACHER CRUZ:
“Alright class! I’ve prepared an activity. Answer these
questions and submit them by the end of class. You may
begin.”

AIRA:
(Whispering)
“Psst!psst!Hello! (Sabay kaway) Airish Alison Sandoval
nga pala. You can call me Aira. Nice to meet you,
Tasha!”

(Iaabot ni Aira yung kamay niya kay Tasha para

magpakilala)

TASHA:
“Likewise,”
(sabay tanggap sa kamay ni Aira)

AIRA:
“Sana maka-close kita. Huwag kang mahiya samin ah.
Mababait mga tao rito.”
(Tasha smiles on Aira then back to focusing on doing
the activity)
AIRA:
“Balita ko mahilig ka raw makipagkompitensya sa iba’t
ibang school ah? Grabe ikaw na!”

TASHA:
“Yeah! I've been competing since I was elementary, so
I'm used to it.”

AIRA:
“Wow, mukhang may susunod na naman sa yapak ni—”

TEACHER CRUZ:
“Aira! Ano na namang dinadaldal mo kay Tasha?
Siguraduhin mong may masasagot ka sa activity ko ah?”

AIRA:
(Smile and act apologetically)
“Sorry, Ma’am.”

TEACHER CRUZ:
“Okay, class, time’s up. Please pass the activity
forward.”
FADE OUT:

SCENE 3: INT. HALLWAY HANGGANG CANTEEN

FADE IN:
(Aira hinabol slight si Tasha habang naglalakad sa
hallway)

AIRA:
“Ang bilis mo naman maglakad! Sabay na tayo mag-lunch.
Saan ka magla-lunch? Sabay ako ah.”
 TASHA:
“Sure! Sa canteen na lang tayo.”
AIRA:
“Nga pala, bakit ka nag-transher dito eh ang ganda sa
King’s Way Academy ah?”
TASHA:
“I had already completed my school years there when
your school offered me a scholarship. I didn't realize
your principal had been observing me. After the
competition, he approached me and offered the
scholarship, on the condition that I represent your
school in quiz bees or other extracurricular
activities.”

AIRA:
“That’s amazing! Buti hindi ka nahihirapan?”

(Uupo na sila at ilalabas ‘yung baon. Habang nag-uusap,

kakainin nila paunti-unti yung pagkain)

TASHA:
“Hindi naman sa ganun. There are times that I feel
pressured because of people's expectations. Minsan
kasi, parang ang hirap maging ako lang. Parang
kailangan laging perfect, kailangan laging tama yung
ginagawa ko. Nakakapagod din pala kapag ganun. Ayoko
naman din mabigo sila, pero minsan gusto ko rin lang
maging totoo sa sarili ko.”

AIRA:
“Parang si Miss Tana.”

TASHA:
 “Tana? Sino yon?”

AIRA:
“Dating student rin dito. You remind me of her. Like
you, she’s also a top competitor, lumalaban sa mga
ganyan. She became the pride of our school eight years
ago but unfortunately; she took her own life without
any trace or reason. Siguro sa academic pressure or sa
family problems? Hindi rin namin talaga alam. Basta
isang araw na lang, wala na siya.”

TASHA:
“Ang lungkot naman.”
AIRA:
“True. Kaya ikaw, don't pressure yourself too much,
okay? You don't always have to be strong. It's okay to
take a break and breathe. Learn to rest sometimes. Your
well-being matters too.”

TASHA:
“Of course.”
FADE OUT:

SCENE 4: INT. CLASSROOM

FADE IN:
AIRA:
“Uuwi ka na ba?”
(Habang nililigpit ang gamit papasok sa bag)
TASHA:
“Nah! I’ll stay for a while. I want to explore the
school a bit more, to get more familiar with the place.
Ikaw ba?”
 AIRA:
“Gusto sana kitang samahan eh kaso may pupuntahan pa
‘ko.”

TASHA:
“It's okay. I can manage.”
AIRA:
“Are you sure? Okay then, bye.”
(Then magpa-part ways na sila)
FADE OUT:
SCENE 5: EXT. SWIMMING POOL AREA
FADE IN:

(Exploring, Tasha filmed a video until she tripped,

discovering an old camera. Curiosity piqued, she found
photos of an unknown woman (Tana). The last photo
shocked her: it was her own back, holding the camera.)

TASHA:
“Ano‘to?”
(bulong niya sa kanyang sarili)

TASHA:
(Napatulala saglit at inilibot ang tingin sa paligid;)
Bumalik ang tingin niya sa lumang camera at napatitig
ulit dito.)

(
(Habang nakatitig sa camera ay may napadaang isang
janitor. Nagulat siya at agad na tinago ni Tasha sa
loob ng bag ang napulot na camera.)
 TASHA:
“Magandang Hapon po, sorry po!”

JANITOR:
(Tinanguan si Tasha at nagpatuloy sa paglalakad)
TASHA:
(Nagtaka na napatitig sa Janitor dahil hindi manlang
ito umimik.)
(The janitor was walking away when she noticed him cast
a quick glance into her bag, as if he knew what was
hidden there. A knot of unease tightened in Tasha's
stomach. The janitor's knowing glance lingered in her
mind, a chilling echo of the photograph.)

TASHA:
(Decided to leave the camera where it was.)

FADE OUT:

NARRATION:
- As the months passed, Tasha settled into school life.
She made friends easily, especially Aira; they became
close best friends, and Tasha became a school
representative in numerous competitions. Life seemed
effortless, a vibrant bloom. She almost forgot the
unsettling events of that day. However, this apparent
ease was fleeting. This is where her troubles would
truly begin. -

SCENE 6: EXT. OUTSIDE THE SCHOOL NEAR THE ENTRANCE

FADE IN:
(Habang papasok sa school, may nakabangga si Tasha na
lalake na nakasumbrerong itim, black jacket and black
mask.)

TASHA:
“Sor--.”
(Tinitigan ang lalaki na nabangga.)

LALAKI:
(Nakayuko at nagpatuloy sa paglalakad.)

TASHA:
(Nagpatuloy na siya naglakad papasok sa school.)

LALAKI:
(Dumiretso sa paglalakad habang nakayuko. Pero bago
siya naglakad papalayo ay pasimple niyang nilagay sa
bag ni Tasha ang old camera.)
FADE OUT:
SCENE 7: INT CLASSROOM
FADE IN:
TEACHER CRUZ:
“CLASS DISMISSED.”
(Lumabas na ng room)
TASHA:
(Binuksan ang bag pero nagpatigil ng makita ang camera
sa loob ng bag niya.)

TASHA:
“Papanong napunta ito dito?”
 (she thought)
AIRA:
“Tasha, let’s go.”
(Tasha immediately closed her bag which make Aira’s
forehead crease.)
AIRA:
“What’s that? May problema ba?”
TASHA:
“Wala, tara.”
AIRA:
“Sure.”
TASHA:
(Nodded)
FADE OUT:
SCENE 8: INT BEDROOM
FADE IN:
Later that night, Tasha started to have a recurring
dream about the girl that she saw from the old camera.
The girl, terrified and pleaded for help, desperately
running for her life.
GIRL/TANA:
(In Tasha subconcious mind)
“Tulong,TULONG.”
(Sabay tingin sa camera; close-up face of Tana.)
“Tulungan mo ako pakiusap.”
The girl in Tasha’s dream was no longer running; she
was being pursued by a shadowy figure.
TASHA:
(Nagising na hingal na hingal, pawis na pawis, at
mabilis ang tibok ng puso. Nanatili ang takot.)
FADE OUT:
SCENE 9:INT CLASSROOM
FADE IN:
During history class, Tasha found herself in deep
thoughts. Ni-maski ang lesson sa history class ay hindi
na pumapasok sa utak niya at napansin ito ni Aira.
AIRA:
(Lumingon kay Tasha na nakatulala)
Tasha who’s in deep thoughts, replayed the events of
the day. The old camera, the anonymous photographer,
her dream about the girl. All keep replaying in her
mind like a madman. Napabuntong-hininga na lang si
Tasha.
FADE OUT:
SCENE 10:INT CANTEEN
FADE IN:
AIRA:
“You seem in a lost thought earlier.”
TASHA:
(Umangat ang ulo para tumingin kay Aira)
“It’s nothing.”
AIRA:
“Are you sure? Alam mo kung may gusto kang sabihin, you
know that I’m always here to listen right?”
TASHA:
(ngumiti sa sinabi ni Aira)
“Thanks, don’t worry.I’m okay”
(Although she feels opposite)
(One morning, she found a single, wilted red rose on
her desk, a stark contrast to the vibrant blooms she’d
received after winning the quiz bee. Next, she was
shocked to discover her locker open; the school was
meticulous about securing students’ and staff’s
belongings. She rushed to her locker and found a Post-
it-note on top of her things. A single word was written
on the post-it note: “Tana.” It continues by days.)
FADE OUT:
SCENE 11: INT BEDROOM
FADE IN:
Tasha dreamt the girl again, still pleading for help.
But this time, something had changed---she was being
forced, compelled to go to the classroom. As if the
answers na gusto niyang makuha ay nandoon. Katulad ng
isang gabi, nagising siya na habol ang hininga at ang
bilis ng tibok ng puso. Napabuntong-hininga siya at
napagdesisyunan bumangon.
Kinuha niya ang old camera sa bag and she examined it.
The photos of the girl were unsettlingly familiar; the
girl's accomplishments mirrored her own, a chilling
parallel that sent shivers down her spine. The final
photo, the one of Tasha herself, was even more
disturbing now, knowing it wasn't an accident. It felt
like a deliberate act, a warning, a message. She don't
know.
She recalled all the clues she gathered.
Old camera, the pool area where she found the old
camera, the anonymous photographer, a wilted red rose,
post-it-note, Tana and the classroom. All in point this
girl, it is not coincident.
TASHA:
(In her thoughts: A sudden idea pop in her mind)
“The girl w---wait!!!TANA. The girl's name is Tana.”
She remembered Aira’s word about Tana. And this girl
who’s named Tana somehow mirror her especially when it
comes to her achievements. The photos she saw in the
old camera where her awards and achievements captured
was there. Now, to confirms her suspicions, she called
someone.
TASHA:
(Get her phone and called someone (Aira))
“We need to talk.”
FADE OUT:
SCENE 13: EXT SWIMMING POOL AREA
FADE IN:
Aira arrived in the swimming pool area even though she
feels uneased in this sudden meeting with Tasha.
AIRA:
“Tasha, bakit mo ako pinapunta dito?”
TASHA:
 (lumingon paharap kay Aira. Imbes na sagutin, inabot
niya ang old camera kay Aira)
AIRA:
(nagulat)
“B-ba-bakit nasa iyo yong camera ni Tana?”
TASHA:
“Tana. So tama ako na kay Tana nga ito?” (then
tinitigan ng maigi si Aira)
“Sa totoo lang di ko alam, Aira. Nung unang beses ko
ditong pumunta dito,” (nilibot ang tingin sa paligid
sabay balik tingin kay Aira) “nahanap ko ang camerang
ito dito sa lugar na ito. As far as I remember, I left
this camera here, but one day, to my shock, it was
inside my bag. I need an answer, Aira. At alam ko ikaw
lang ang isang tao na makakasagot ng mga tanong ko.”
AIRA:
(Serious face)
“What do you want to know?”
TASHA:
“Everything about this Tana girl.”
AIRA:
“Then listen carefully.”
Start the story:
AIRA:
“I DON’T KNOW MUCH. Katana Reese Flores, more commonly
known as Tana, was a beloved figure at our school. She
embodied a unique blend of kindness, shyness, and a
hint of outgoingness—making her an ambivert who could
light up a room with her infectious smile. Tana was not
just a pretty face; she was also incredibly
intelligent, excelling in academics and winning
numerous competitions, which made her popular,
especially with the boys. Among all the suitors vying
for her attention, it was my brother who captured her
heart. Their love story blossomed amidst laughter and
shared dreams. The defining moments of their
relationship were filled with happiness and contentment
—long conversations, quiet moments of understanding,
and a bond that felt unbreakable. They faced challenges
together, but none as daunting as the disapproval of
Tana's parents, who believed that my brother's
background didn’t match their expectations for their
daughter. To separate them, Tana's parents devised a
plan to send her abroad for her studies. This plan
threatened to tear them apart just as their love was
beginning to flourish. Tragically, everything changed
when Tana died. The circumstances surrounding her death
were shrouded in mystery. It was ruled a suicide, but
deep down, many—including my brother—felt that there
was more to the story than met the eye. The sudden loss
sent shockwaves through the school and left my brother
devastated, leading him to vanish without a trace. His
disappearance remains unanswered, adding to the pain
and confusion surrounding Tana's death. Tana loved
capturing moments through her lens, documenting her
life and experiences. This camera may hold photos or
videos that could reveal the truth behind her tragic
end and perhaps even provide insight into my brother's
whereabouts. Now, that I seeing you holding Tana's
camera was a bit odd. May I see? (END OF STORY)
TASHA:
(Inabot ang camera kay Aira)
 AIRA:
(While discreetly looking the photos in the old camera,
nangunot ang noo ni Aira)
“What’s this?”
(sabay pakita ng last pic ng cam kung saan nakuhanan si
Tasha)
TASHA:
“I don’t know. Simula ng mapunta ang camera na yan sa
akin, hindi na ako pinapatahimik. Every night, I always
dreamt of Tana.”
AIRA:
“What kind of dream?”
TASHA:
“She’s pleadinG for help. Humihingi siya ng tulong sa
akin habang tumatakbo siya na may takot sa mga mukha
niya. Parang may humahabol sa kanya. And she also
sending me a signal to retrieve the camera. And last
night, i dream of her again but this time, it’s
different. She is teling me to go to a classroom. I
think, she’s pertaining in that room.”
(sabay turo siya classroom sa itaas)
AIRA:
(Natahimik)
TASHA:
“Bakit?”
AIRA:
“It was in that abandoned classroom that we found Tana,
lifeless.”
 TASHA:
(SHOCK)
FADE OUT:
SCENE 14: INT HALLWAY
FADE IN:
(That night, Aira and Tasha planned to visit the
abandoned classroom at school, despite an initial
argument where Aira tried to dissuade her. Fear gnawed
at them both, but Tasha's determination prevailed. She
felt compelled to uncover the truth behind Tana's
death, a mystery that had haunted her for eight years.
The reason why Tana, who had died eight years earlier,
was reaching out to her specifically remained a puzzle.
They stood together before the old classroom door, the
very room where Tana had died. Years of neglect were
evident in the dilapidated state of the door.)
TASHA:
(Pinihit/pilit na binubuksan ang doorknob ng pintuan
ngunit ito ay naka-lock)
(Nagkatinginan si Aira at Tasha.)

TASHA:
(Frustrated, she pulls back and takes a deep breath.)
“Bakit kaya ito naka-lock? Dapat ay wala nang tao
dito.”
AIRA:
“Baka may susi pa silang naiwan. Subukan natin ang
ibang paraan.”

Tasha looked around, her heart racing. The dim light

from the moon illuminated the dust particles dancing in
the air. She felt a sense of urgency; Tana’s presence
lingered in her mind like an echo.

AIRA:
“Anong gagawin natin kapag nakapasok tayo? Ano ang
hinahanap natin?”

TASHA:
“Hindi ko alam... Pero kailangan kong malaman kung ano
ang nangyari. Parang may koneksyon ako sa kanya.”

(Aira nodded, her eyes scanning the hallway for any

signs of movement.)
AIRA:
“Kung ayaw nating mapansin, kailangan nating maging
maingat.”

TASHA:
“Okay, tumingin ka sa paligid, baka may bintana o ibang
paraan.”

As Tasha knelt to check the lower part of the door, she

noticed a small crack. She leaned in closer, her ear
against the wood.
TASHA:
“May naririnig akong tunog mula sa loob... Parang may
bumubulong.”

AIRA:
(Whispering) “Baka kailangan na nating umalis, Tasha.
Mukhang hindi ito ligtas.”
 TASHA:
“No, I can’t leave. Not now. Nandito na ako, hindi
pwedeng ipagpaliban natin ‘to.”
With newfound determination, Tasha stood up and stepped
back, assessing the door once more.
TASHA:
“Wait! Maybe we can try to pry it open.”

AIRA:
“Are you sure? That sounds risky!”
TASHA:
“I’m sure. It’s now or never.”

Taking a deep breath, Tasha gathered her strength,

while Aira watched nervously, torn between support and
fear. Together, they pushed against the door, the old
wood creaking ominously as they applied pressure.

Suddenly, the door gave way with a loud crack, swinging

open to reveal the dark, forgotten classroom inside.

FADE OUT:

SCENE 15: INT ABANDONED CLASSROOM RM.406

FADE IN:
TASHA:
(Whispering) “We did it.”

AIRA:
(Shivering) “Let’s just be quick. I don’t like this.”

As they stepped inside, the air felt heavy, thick with

secrets waiting to be uncovered. Shadows loomed in the
corners, and the faint scent of chalk dust lingered.
Tasha could almost feel Tana's spirit guiding them
forward. The classroom was chaotic, dusty, the chairs
broken and decaying from disuse. As their eyes scanned
the room, Aira spotted an old journal tucked away in a
corner.
AIRA:
(Get the old journal/diary)
“Tasha, look what I found. (then lumapit kay Tasha)”

Tasha’s heart pounded in her chest. With trembling

hands, she reached for it; the worn leather was cool
against her skin. The cover was blank, offering no
clues. She carefully opened it, the brittle pages
whispering secrets from the past. The first entry was
dated… eight years ago. The familiar, elegant script of
Tana filled the page, a chillingly personal account of
the days leading up to her death.

AIRA:
(Whispering) "It's Tana's handwriting..."
TASHA:
“Let’s find out what you want from me, Tana.”
FADE OUT:
SCENE 16: FLASHBACK-IN DIARY
FADE IN:
April 3, 2017 Tuesday
11:47 PM
Hindi ko alam kung paano ko sisimulan 'to. Pero
kailangan ko. Baka isang araw... may makabasa nito.
Baka isang araw, marinig din ang boses ko. Matagal na
‘to. Hindi lang isang beses. Hindi lang dalawang beses.
Gabi-gabi. Hinahawakan niya ako. Sa dilim. Sa
katahimikan ng gabi, dumarating siya—at wala akong
magawa kundi manigas. Para akong patay na katawan na
nilalapastangan. Ayokong isipin, pero nangyayari. At
walang ibang nakakaalam kundi ako. Sinubukan kong
magsumbong. Sa taong dapat pinakanag-aalaga sa akin—si
Mama. Sabi ko sa kanya:
TANA:
“Mama, si Tito... may ginagawa siyang masama sa akin.”
Pero alam mo kung anong sagot niya?
TANA’S MOTHER
“Sigurado ka? Baka guni-guni mo lang, anak.”
Pilit niyang ikinukulong ang katotohanan sa ideya
niyang mabait si Tito. Dahil sa kanya raw tayo
nabubuhay ngayon. Dahil siya ang tumulong sa amin.
Dahil... pamilya siya. Pero anong klaseng pamilya ang
nananakit? Mas masakit pa pala 'yung hindi paniwalaan
ng sarili mong ina. Mas masakit kaysa sa ginagawa sa
akin ng Tito gabi-gabi. At hindi nagtagal, nalaman ni
Tito. Narinig ko silang nag-uusap—mahina lang ang boses
ni Mama. Kinabukasan, dumating siya sa kwarto ko.
Galit. Sabi niya,
TIYO MANUEL:
“Magsumbong ka ulit, at pati nanay mo, mawawala sa’yo.”
Hindi na ako umiiyak para sa sarili ko ngayon. Takot na
takot ako para kay Mama. Wala akong ebidensya. Wala
akong laban. Pero hindi ako mananahimik habang buhay.
Kaya eto ako. Nagplano na ako. Itatago ko ang camera.
Ire-record ko ang lahat. Kahit na delikado. Kahit na
hindi ako sigurado kung ligtas pa ba ako bukas. Ang
importante—may makakaalam. May makakakita. At isang
araw... baka maniwala rin sila. Hindi ko na kaya ang
katahimikan. Kahit matakot ako. Kahit mag-isa ako.
Kailangan nilang malaman ang totoo.
TANA.
PRESENT: INT CLASSROOM
Tulala si Tasha dahil sa rebelasyong nabasa niya
patungkol sa totoong nangyre kay Tana at tuluyan na
ngang nilubog sa mga pahina ng lumang libro si Tasha
upang basahin ang mga sumunod pang nangyare.
April 4, 2017 – Pagkatapos ng nakakapagod at puno ng
takot na gabi, andito na naman ako sa silid ng aming
paaralan, kung saan nakatago ang mga medalyang
pinaghirapan ko. Hindi ko na kayang magpanggap na okay
ako, pero sinusubukan ko pa ring magmukhang masaya para
matakpan ang mga sugat na hindi nakikita. Pinipilit
kong ituon ang isipan ko sa mga medalyang nakamit ko—
mga simbolo ng tagumpay na matagal ko nang pinangarap.
Pero kahit na nagmamaganda akong nagsmile at
hinahawakan ang mga medalya, may isang bagay pa rin na
hindi ko kayang itago. Napatingin ako sa isang salamin
na nakasabit sa dingding, isang salamin na matagal ko
nang iniwasan. Saka ko lang na-realize na parang
tinutulungan akong makita ng salamin kung ano ang hindi
ko kayang tanggapin. Ang mga mata ko—pagod, puno ng
takot, at galit—mga damdaming hindi ko kayang itago
kahit anong gawin ko. Bakit ganito? Bakit parang may
mga bagay na hindi ko kayang itago? Bakit kahit anong
gawin ko, parang bumabalik pa rin ang mga gabing iyon?
Bawat gabi, pareho lang. Hindi ko kayang patagilid.
Hindi ko kayang takpan. Nagpatuloy akong mag-isip…
“Bakit hindi sila naniniwala sa akin? Bakit hindi nila
nakikita kung gaano ako nasasaktan? Bakit parang walang
nakakaalam ng nangyari… ng totoong nangyari?” Sa kabila
ng mga medalya at ng mga gabing puno ng takot, ang
salamin na ‘to—ang masakit na repleksyon ko sa sarili—
ang patuloy na nagpapakita ng katotohanan na kahit
anong pagtatago ko, hindi ko kayang itago sa mundo,
lalo na sa sarili ko. Tuluyan na akong naiyak. Hindi ko
na kayang itago ang sakit na nararamdaman ko, at sa
bawat patak ng luha ko, parang tinatanggal ko ang
maskara ko na matagal ko nang isinusuong.

PRESENT: INT CLASSROOM

Pagkatapos niyang basahin ang diary, napansin ni Tasha
ang salamin na binanggit ni Tana sa mga pahina nito.
Tumingin siya rito, pinagmamasdan ang salamin ng
matagal. Unti-unti siyang lumapit, hawak ang lumang
diary ni Tana. Sa kanyang tuluyang paglapit, isang
hindi inaasahang pangyayari ang naganap—hindi ang
kanyang sariling repleksyon ang nakita niya, kundi ang
kaluluwa ni Tana. Dito, nagsalita si Tana kay Tasha at
detalyadong ikinuwento ang mga totoong nangyari sa
kanya.)
Tasha:
“T-Tana....”
Tana:
“Ako nga. Tulungan mo ko. Gusto kong makamit ang
hustisya sa pagkamatay ko na ipinagkait nila sa akin.”
Tasha:
“A-anong nangyare? Anong ginawa nila?”
Tana:
“Mahal ko ang buhay ko. Mahal ko ang ginagawa ko kaya
kahit kailan ay hinding hindi ko magagawang kitilin ang
 buhay ko. Pinatay ako, Tasha. Pinatay ako ng mismong
tito ko.”
Narinig niya ang pagbukas ng pinto kung saan dito ay
tatangayin siya sa nakaraan. Sa mismong iglap ng
paglingon niya, tila hinila siya ng alaala—isang
eksenang matagal nang lumipas. Sa parehong lugar kung
saan siya naroroon ngayon, nandoon din si Tana noon. At
gaya niya, bigla ring lumingon si Tana—eksaktong galaw,
eksaktong direksyon, na para bang pinagsaluhan nila ang
isang di-maipaliwanag na koneksyon sa pagitan ng
dalawang panahon.
FLASHBACK:
SCENE 1: INT CLASSROOM
Janitor:
“Excuse me po, ma’am. Maglilinis na po ako. Hindi pa po
ba kayo aalis?” (magalang na tanong ng janitor)
(Lumingon si Tana mula sa kanyang kinaroroonan) Tana:
ay, opo. Pauwi na rin po ako. Salamat po (sabay dampot
sa kanyang mga dalang gamit) Janitor: (Ngumiti ito
habang magalang na naghihintay sa pag-alis ni Tana)
Nang makaalis na ito, agad siyang pumasok at sinimulang
ayusin ang kanyang mga gamit. Maingat niyang ibinaba
ang kaniyang gamit panlinis sa gilid upang makagalaw
nang mas maayos sa silid. Ilang minuto ang lumipas
habang masinop niyang nililinis ang bawat sulok. Nang
siya'y matapos, mabilis niyang tinipon muli ang kanyang
mga gamit. Ngunit sa kanyang pagmamadali, hindi niya
napansin ang isang bagay—isang makapal na tali ang
naiwan sa sahig ng silid.
Scene 3: HOUSE-GABI AND BEDROOM
Kakarating lang ni Tana galing sa eskwelahan, Pagod na
pagod ang kanyang katawan kaya’t dumiretso na siya sa
kanyang kwarto at nagpalit ng damit. Hindi na ito nag-
abala pang mag-scroll sa telepono at ipinwesto ang
kamera na kanyang sinet-up para sa kaniyang plano.
Pagkatapos ay agad siyang humiga sa kama. Pumikit
lamang siya pero nababalot pa rin nang takot sa
maaaring mangyare sa kaniyang gabi, at sa ilang minuto
pa lang, dinala na siya ng antok sa malalim na tulog.
Sa kaniyang malalim na pagtulog, naramdaman niya ang
paulit-ulit na haplos sa mga hita ni Tana ang gumising
sa kanya mula sa mahimbing niyang pagtulog. Pupungas-
pungas niyang idinilat ang kanyang mga mata at
pinagmasdan ang kanyang paligid na puro kadiliman ang
nakikita niya. Bumalik lang siya sa reyalidad nang
maramdaman ang isang magaspang na kamay na patuloy na
humahaplos sa kanyang hita. Agad siyang bumangon at
siniksik ang sarili sa headboard ng kama. May takot sa
mga matang tinitigan ni Tana ang gumawa noon sa kanya.
Walang iba kundi ang kanyang tiyuhin na may malaswang
titig at masamang ngisi. Dahil dito, mas lalo niyang
siniksik ang sarili sa gilid.
TANA:
(Mahinang tinig, nanginginig) "Tiyo… pakiusap… tigil na
po…" (Umiiyak siya, nag-uunahang tumulo ang luha)
"Ayoko na po…"
UNCLE MANUEL:
(Tumawa ng madilim, mababa at nakakatakot ang boses)
"Shh!!! tumahimik ka lang, Tana. Magrelaks ka lang…
Huwag kang mag-alala, sisiguraduhin kong sisigaw ka sa
sarap." (Habang dahang-dahang umakyat si Uncle Manuel
sa higaan ni Tana) Inabot/Hinila niya ang isang kamay
ni Tana at pabagsak na pinahiga sa kama
nito.Nagpupumiglas si Tana, sinipa at itinulak ang
tiyuhin nang buong lakas ngunit malakas ito at mahigpit
ang hawak sa kanyang mga kamay.
TANA:
(Sumisigaw)
"Tulong! Tulungan niyo ako!"
Agad na inilagay ni Uncle Manuel ang isang kamay sa
bibig ni Tana.Pilit siyang pinapatahimik.Nagpatuloy ang
kanyang pagpupumiglas, tunog ay napipigilan at
desperado. Patuloy ang mga napipigilang tunog ng
pagpupumiglas ni Tana, sinalihan ng kanyang mga
desperadong hikbi. Mahigpit ang hawak ni Uncle Manuel
sa kanya, ang kanyang kabilang kamay ay pababa na, sa
kabila ng kanyang mabangis na pagpupumiglas.
UNCLE MANUEL:
(Hingal na hingal) "Huwag ka ng lumaban, Tana. Mabilis
lang ito."
Sa pagpupumiglas ni Tana, hindi sinasadyang natamaan
niya ang frame, dahilan upang ito ay mahulog at
mabasag. Kasabay noon, nakita ni Tiyo Manuel ang
kanyang smartphone kung saan nire-record ni Tana ang
ginawa nito sa kanya. Dahil dito, napahinto ito.
Nanlalaki at galit na galit na tumingin ito kay Tana at
sinampal siya nang malakas. Ininda ni Tana ang sampal,
at habang akmang kukunin ni Uncle Manuel ang
smartphone, sinipa niya ito nang malakas sabay dali-
daling kinuha ang kanyang smartphone at tumakbo palabas
ng kwarto.
Scene 4: EXT. SA LABAS NG BAHAY - GABI
Hingal na hingal, tumakbo si Tana palabas ng bahay,
mahigpit na hawak ang kanyang smartphone. Ang malamig
na hangin ng gabi ay dumampi sa kanyang balat, isang
malaking kaibahan sa nakakasakal na takot na kanyang
nakatakas. Hindi siya lumingon; ang kanyang mga paa ay
tumatakbo nang walang tigil sa semento. Ang tanging
naririnig niya ay ang kanyang hiningal na hininga at
ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Tumakbo siya
nang walang patutunguhan sa kadiliman ng gabi. Hindi
niya alam kung saan siya pupunta; ang alam niya lang ay
kailangan niyang makatakas.
TIYO MANUEL:
"TANAAAAAAA!!!" (sigaw nito habang iniinda ang sakit ng
sipa ni Tana.)
Mas binilisan pa ni Tana ang pagtakbo. Hindi na niya
alam kung saan siya dadalhin ng kanyang mga paa; basta
ang alam niya ay kailangan niyang makapasok sa isang
ligtas na lugar.
Scene 5: INT. SCHOOL-CLASSROOM-GABI
Napagtanto ni Tana na nasa loob siya ng school at
pinagbubuksan Ang bawat pinto ngunit naka-lock ito.
Nang mahanap ang pinto na walang lock ay dali-daling
siyang pumasok dito at ni-lock Ang pinto at sumiksik sa
pinakamadilim na bahagi ng classroom. Nanumbalik Ang
kanyang kaba ng marinig Ang mga mabibigat na mga yabag
ng mga paa malapit at alam niyang ito Ang tiyuhin Niya.
Tinakpan Niya Ang bibig upang at umiiyak at tahimim na
nanalangin na Hindi Siya matagpuan ng tiyuhin Niya.
Maya't-maya nawala Ang yabag at napahinga siya ng
malalim Sa pagiging kampante ni Tana dahan-dahang
lumapit siya sa pintuan at hinawakan ito,
pinapakiramdaman kung talagang nakaalis na Ang kanyang
tiyuhin Mula sa classroom na tinataguan Niya. Nang
makasiguro, dahang-dahang niyang binuksan Ang pintuan
na siyang malaking pagkakamali Niya. Dahil bumungad sa
kanya Ang nanlilisik na mga mata ng tiyuhin at
nakakatakot na ngisi. Mabilis na sinara Niya ung pinto
ngunit napigilan ito ng kanyang tiyuhin gamit Ang paa
sabay haklit sa kanya at sinakal papasok sa loob.
(Boses ni Tana)
Scene #6: INT. SCHOOL HALLWAY - CLASSROOM - GABI
(Patuloy na inaagaw ng tiyuhin ang cellphone ni Tana—
ang cellphone na may video ng kanyang mga karumaldumal
na ginawa sa pamangkin.) Samantala, ang janitor ay
pauwi na sana nang bigla siyang makarinig ng mahihinang
tunog. Napahinto siya at pilit inintindi kung saan ito
nagmumula.
Janitor:
"Ano ’yon? Saan nanggagaling?" (Nababahala at balisa
ang mukha.)
Dinala siya ng tunog sa isang silid—Room 406. Nanlaki
ang mata niya sa nasaksihan. Si Tana, nakahandusay sa
sulok, duguan at halos wala nang malay. Agad niya itong
nilapitan. Nanginginig ang kamay niyang inalalayan ang
dalagita, ngunit mahigpit na hinawakan ni Tana ang
kanyang pulso at may pilit na inaabot mula sa kanyang
damit.
Tana:
"K-kuya... t-tulungan mo ako..."
Janitor:
"Anak, sinong may gawa nito sa’yo?!"
Tana:
"H-hindi na ata ako magtatagal... I-itago mo 'to.
Nandito ang ebidensya para sa aking h-hustisya."
(Inabot ni Tana ang isang maliit na memory card. Agad
itong itinago ng janitor sa bulsa niya.)
 Janitor:
"Hija, 'wag kang pumikit! Tatawag ako ng tulong!"
Tumakbo ang janitor palabas upang humingi ng saklolo.
Ngunit sa pagbabalik niya, tuluyan nang nilamon ng
kamatayan si Tana. ---
SCENE 7:
Dumating ang mga awtoridad upang imbestigahan ang
insidente. Naroon ang ina ni Tana—umiiyak, habang
pinapatahan ni Tito Manuel. Tahimik lang ang janitor sa
isang gilid habang pinapanood ang lahat. Ngunit
napansin niyang kakaiba ang titig sa kanya ni Tito
Manuel—madilim, malamig, mapanuri.
Janitor:
(Sa isip) "Bakit ganun siya tumingin? Parang... alam
niya."
Pinilit na lang niyang umalis at umuwi upang
magpahinga. Ngunit habang binabaybay niya ang daan
pauwi, isang anino ang humarang sa kanya—si Tito
Manuel. Malaki ang katawan, nakakatakot ang tingin.
Tito Manuel:
"Ikaw ang tumawag sa mga pulis, di ba? May alam ka sa
nangyari."
Janitor:
"W-wala po akong nakita. Naabutan ko na lang pong
nakahandusay si Tana." Tito Manuel:
"Wala na sa cellphone ang video. NASAN?! SAN NIYA
NILAGAY?!" (Sabay dakma sa kwelyo ng janitor)
Janitor:
(Nanginginig) "W-wala po akong alam. B-baka... baka
nasa room pa rin 'yung sinasabi niyo." (Muntik nang
mapansin ni Tito Manuel ang memory card sa bulsa, pero
napaniwala siya ng janitor. Pakakawala niya ito.)
Tito Manuel:
"Siguraduhin mong wala kang ilalabas na kahit ano.
Tandaan mo, wag na wag ’tong makarating sa pulisya...
kung ayaw mong ikaw ang sumunod sa kaniya."
Janitor:
(Tahimik na tumango, pigil ang hininga.)
Mula noon, palihim nang minamanmanan ni Tito Manuel ang
janitor. Binabantayan ang bawat galaw niya, at laging
nakamasid sa Room 406. Pilit niyang gustong pasukin ito
—alam niyang nandoon pa rin ang ebidensyang
magpapabagsak sa kanya. Ang silid na dating puno ng
tagumpay at alaala ni Tana ay naging lugar ng lungkot
at takot. Ginawang pribado ang silid—walang may alam
kung nasaan ang susi, at wala ni isa ang nakakapasok.
[END OF FLASHBACK]
FADE OUT:
SCENE 17: INT CLASSROOM
FADE IN:
Isang pagyugyog sa balikat ang gumising kay Tasha
dahilan para maimulat niya ang kanyang mga mata.
Pupungas pa siyang bumangon at napag-alaman na nasa
abandonadong classroom pa rin sila.
TASHA:
“Anong nangyari?”
AIRA:
“Bigla ka na lang nahimatay pagkatapos mong humarap sa
salamin.”
 TASHA:
(Tumingin sa salamin dahilan para bumalik sa kanya ang
mga pangyayari.)
(hinaklit ang kamay ni Aira)
“Samahan mo ako may pupuntahan tayo.”
At saka sila lumabas sa abandonadong classroom.
FADE OUT:

SCENE 18:INT SCHOOL HALLWAY

FADE IN:
Habang tinatahak nila ang madilim at tahimik na
hallway, isang kaluskos ang narinig nila para matigilan
sila. Humarap sila dito, at napagtanto hindi lang ito
isang kaluskos kundi mga yabag ng mabibigat na mga paa.
Agad silang nagtago sa may gilid. Habang lumalapit ang
mga yabag, ganun din kabilis ang bilis ng tibok ng mga
puso nila. Nakita nila ang isang pigura ng lalaki na
pamilyar sa kanila.
TASHA:
“Principal Evans.”
(Whispering to Aira)
FADE OUT:
SCENE 19: EXT. OUTSIDE THE SCHOOL
Malalim ang iniisip ni Tasha. Ngayong alam na niya ang
totoo tungkol sa pagkamatay ni Tana, naisip niya na
marahil ang dahilan ng pagpaparamdam nito ay para
mabigyan ng hustisya ang kanyang kamatayan. Ngunit
bakit siya pa ang pinagpaparamdaman nito, gayong wala
naman silang koneksyon, lalo pa't walong taon na ang
nakalipas mula nang mangyari iyon? At palaisipan pa ay
kung bakit naroon si Principal Evans? Nakatayo mismo sa
abandonadong classroom kung saan namatay si Tana.
TASHA:
(Iniling ang ulo)
“Sumasakit ang ulo ko. Makapasok na nga.”
Ngunit habang tinatahak niya ang daan, naramdaman niya
na parang may sumusunod sa kanya.
TASHA:
(Binilisan ang paglalakad)
Nagmamadaling maglakad si Tasha, ngunit gayon din
kabilis ang pagsunod sa kanya. Di nagtagal, naabutan
siya at tinakpan ang bibig, saka dinala sa isang
makitid at tahimik na eskinita.
LALAKI:
(Sinenyasan na tumahimik si Tasha)
TASHA:
 (Tumango)
Lalaki:
(tinanggal ang mga kamay na nakatakip sa bibig ni
Tasha.)
TASHA:
“Sino ka?”
LALAKI:
“Sumunod ka sa akin. Huwa kang mag-alala, hindi kita
sasaktan lalo na at konektado ka sa taong kilala ko.”
TASHA:
(nangunot ang noo)
FADE OUT:
SCENE 20: INT ROOM
FADE IN:
TASHA:
“Ikaw yong lalaki na nakabangga sa akin.”
LALAKI:
“Glad you remember. Hindi nakapagtataka na katulad mo
siya.”
TASHA:
“Siya? Sino?”
LALAKI:
 (Lumapit sa bulletin board/dingding kung saan
nakapaskil ang larawan ni Tana.)
Enough information was there for her to realize the man
was referring to Tana. She watched him, his gaze soft
and loving as he stared at the picture. An idea struck
her.
TASHA:
“How are you related to Tana and Aira?”
Doon na lumingon ang lalaki sa kanya.
LALAKI:
“I’m Alejandro Sandoval. Tana’s lover and Aira’s
brother.”
TASHA:
(SHOCK)
LALAKI:
“I think my sister must have told you about me, given
your questions and how you're reacting."
(turning serious)
“I'll get straight to the point. You're likely
wondering why I brought you here and why I've only just
appeared. And you probably don't know your connection
to Tana.”
TASHA:
 “What do you mean?”
LALAKI/ALEJANDRO:
“Tana is your sister.”
TASHA:
(nauutal)”H-h-how?”
LALAKI/ALEJANDRO:
“You were a baby when your sister left you at an
orphanage, where you were later adopted. Your parents
may not have told you about it. I don't know why she
left you there; she never said. I only found out after
my own investigation—the reason for my disappearance. I
think you already know, considering you went to that
abandoned room with my sister. Tana was harassed, and
she left you there simply to keep you safe and to
prevent you from experiencing what she went through.”
TASHA:
(Stunned silence. She takes a shaky breath.) "My... my
sister? But... how...?"

ALEJANDRO:
(a smile plastered in his face) "She trusted you."
 TASHA:
"What? What are you talking about?"

ALEJANDRO:
" Ang journal na natagpuan mo... bahagya pa lang iyon.
Nag-iwan si Tana ng mga pahiwatig, Tasha, mga pahiwatig
na alam niyang ikaw lang ang makakaunawa. Kaya ka niya
nilapitan. Kaya ka niya dinala sa abandonadong silid-
aralan. Ikaw lang ang makakapagbigay ng hustisya sa
kanyang pagkamatay. Dahil ikaw ang kanyang kapatid. At
nandito ako para tulungan ka. "
(He pauses, then leans closer, lowering his voice.)
ALEJANDRO:
"The person who harmed Tana...he’s still out there. And
he’s watching us."
TASHA:
“He? Who?”
ALEJANDRO:
“Principal Evans or mas tamang tawagin na Manuel
Castro.”
SCENE 21: INT. ROOM - CONTINUOUS
Tasha stares at Alejandro, her mind reeling. The
revelation of Tana's death, the connection to her own
life, and now, the name of the man responsible... it's
all too much to process.
TASHA:
(Whispering) "Principal Evans... Manuel Castro. But
why? Why would he do that to Tana?"
ALEJANDRO:
“Obsession. Gusto niya si Tana para sa kanyang sarili.
Hindi niya matanggap ang ideya na kasama siya ng iba,
ng isang taong tulad ko. Nakita niya siya bilang isang
premyo, isang tropeo na dapat niyang makuha. Nang
tanggihan siya ni Tana, siya... pinaghigantihan niya.
TASHA:
(Nanginginig ang boses niya sa galit) "Pero... pero
paano niya nagawa iyon? Siya ay isang respetadong tao,
isang haligi ng paaralan. Paano niya magagawa ng
ganoong bagay?”
ALEJANDRO:
“But you know, what’s shocking? The REAL PRINCIPAL
EVANS was death. Ang Principal Evans na nakikita niyo
ngayon ay si Manuel Castro. He used principal Evans
identity to manipulate and control the school for years
especially the evidence sa pagkamatay ni Tana. He's
been hiding in plain sight, using his position to get
 closer to you. Alam niya kapatid mo si Tana. He’s a
master manipulator, a predator who preys on the
vulnerable. He undergoes a surgery to change his face
into principal evans para hindi natin siya makilala.
He’s a dangerous man, Tasha, and we need to be careful.
ALEJANDRO:
"We have to stop him, Tasha. We must expose him for
what he truly is. For Tana, for Aira, for ourselves.
This is our chance to break the cycle of fear and
silence. This is our chance to fight back."
TASHA:
(EYES determination) “For Tana.”
FADE OUT:
SCENE 22: INT. LIBRARY
FADE IN:
Tasha and Aira decided to meet at the library to
discuss everything. Tasha tells everything to Aira
which made Aira’s eyes wide.
AIRA:
"Nasaan si kuya?"
TASHA:
"Makikilala mo rin siya mamaya. Sa ngayon, may
kailangan tayong gawin."
 AIRA:
"Ano?"
TASHA:
"Ang pasukin ang opisina ng Principal."
AIRA:
"Hindi na kailangan."
TASHA:
"Huh?"
AIRA:
"Nagawa ko na iyon. Noong gabing pumasok tayo sa
abandonadong silid-aralan at nakita natin siya doon,
kinutuban na ako. Kaya, binabalak kong pasukin ang
opisina niya. Nakuha ko na ang lahat ng ebidensya na
kailangan natin, pati na rin ang pagpatay niya sa tunay
na Principal Evans. Pero ang ebidensya sa pagpatay kay
Tana, wala akong nakita."

TASHA:
"Ang pinakamahalagang ebidensya ay nasa janitor. Ang
memory card. Kailangan nating kausapin siya."
FADE OUT:
SCENE 23: EXT. SCHOOL GROUNDS
FADE IN:
Naglakad sila Tasha at Aira papuntang school grounds at
dahil Sabado ngayon ay walang estudyante. Naabutan
nilang nagwawalis ang janitor doon.
TASHA:
“It’s him.”
Nilapitan nila ang janitor.
JANITOR:
(NATIGILAN)
“Anong kailangan niyo?”
TASHA:
“Let’s cut the chase. Alam kong alam mo kung anong
pakay namin dito.”
JANITOR:
“Wala akong alam sa sinasabi niyo. Mabuti pang umalis
na kayo.” (akmang aalis nang magsalita ulit si Tasha)
TASHA:
“Katana Reese Flores or Tana. The student died eight
years ago. Ipagkakaila mo pa ba siya na hindi mo siya
kilala.
JANITOR:
(tinitigan silang dalawa at napabuntong-hininga; may
Hinugot sa bulsa at ibinigay sa kanila.)
 “Yan lang ang ibinigay ni Tana sa akin nung araw na
namatay siya. Kung anong laman yan hindi ko na alam.
Kung anong nakita ko nung gabing pinatay siya ay hindi
ko na kayo matutulungan doon dahil pinapanood niya ako.
Pati kilos ko.”
(akmang aalis ng biglang may naalala siya.)
“May video kung paano pinatay si Tana. Nandoon sa old
camera na nakuha mo.”
Nung paalis na sila Tasha at Aira, bigla silang
humandusay at nawalan ng malay. Yon pala hinampas sila
ng janitor para mawalan sila ng malay. Out of nowhere,
lumabas sa kung saan si Principal Evans/Uncle Manuel.
PRINCIPAL EVANS (UNCLE MANUEL):
“Magaling. Pwede ka nang umalis.” (A chilling smile
spreads across his face as he speaks to the janitor.
Kinuha ang memory card na binigay ng janitor.)
FADE OUT:
SCENE 24: INT. ABANDONED CLASSROOM
FADE IN:
Nakatali at walang magawa, tiningnan ni Tasha at Aira
ang paligid ng silid. Ang mga alikabok ay sumasayaw sa
sinag ng buwan na tumatagos sa isang sirang bintana.
Nahihilo pa si Aira, at hinihimas ang kanyang mga mata.
 AIRA:
"Nasaan... nasaan tayo?"
TASHA:
"Ito yung silid-aralan... yung silid kung saan si
Tana..."
Napahinto si Tasha sa pagsasalita, at napatingin sa
lumang kamera na nakapatong sa sahig. Bukas ito, at
nakakalat ang mga larawan sa paligid.
AIRA:
"Ang kamera... sira na. At ang memory card... wala na."
Nalungkot ang puso ni Tasha. Ang memory card lang ang
kanilang pag-asa para patunayan ang kasalanan ni Manuel
Castro.
Biglang bumukas ang pinto ng may tunog na pag-ikot.
Isang pigura ang nakatayo sa pintuan, nakasilaw sa
sinag ng buwan. Si Manuel Castro, ang kanyang mukha ay
nakangisi ng nakakatakot.
MANUEL CASTRO:
"Aba, aba, aba. Tingnan mo nga naman, bumalik na kayo
sa paborito kong silid-aralan."

Pumasok siya, ang kanyang anino ay umaabot sa sahig na

parang isang nakakatakot na multo.
 TASHA:
"HAYOP KA."(Nangingitngit na sigaw ni Tasha)

MANUEL CASTRO:
(Tumawa ng malakas)
"Akala niyo ba hahayaan kong ibunyag niyo ako? Akala
niyo ba hahayaan kong sirain niyo ang lahat ng
pinaghirapan ko? Doon kayo nagkakamali."
Lumapit siya sa kanila, ang kanyang mga mata ay
kumikinang ng galit.

AIRA:
"Hayop ka!"

MANUEL CASTRO:
“I'm a survivor, Aira. And you're about to become a
victim."
He reaches out and grabs a rusty wrench from a pile of
debris.
TASHA:
"Huwag mo siyang sasaktan!"
 MANUEL CASTRO:
(tumingin kay Tasha)
"Huwag kang mag-alala at ikaw ang susunod. Alam mo ba,
pinapanood kita, Tasha. Alam kong darating ka. Alam
kong hahanapin mo ang katotohanan. Pero hindi kita
hahayaang magsabi ng kahit ano."

Tinaas niya ang wrench, ang kanyang mga mata ay puno ng

malamig na galit.
FADE OUT:

SCENE 25: INT PRINCIPAL OFFICE

FADE IN:
Nanginginig ang mga kamay ng janitor habang sinusubukan
niyang ipasok ang memory card sa isang computer.
Sinusunod niya ang mga utos ni Manuel Castro, pero
nagsimula nang mag-alinlangan ang kanyang isipan. Alam
niyang tumutulong siya sa isang halimaw, pero ang takot
ang nagpigil sa kanya.

Nakita niya ang video file sa screen. Ito ang huling

sandali ni Tana, ang pakikipaglaban, ang takot, ang
pag-asa. Hindi niya kayang panoorin ito. Pumikit siya,
tumulo ang kanyang mga luha. Alam niyang kailangan
niyang gumawa ng isang bagay. Kailangan niyang magsabi
sa isang tao.
Kinuha niya ang kanyang telepono at nag-dial ng isang
numero.
JANITOR:
"Kailangan kong makausap kayo... tungkol kay Tana...
tungkol kay Manuel Castro."
FADE OUT:
SCENE 26: INT ABANDONED CLASSROOM-CONTINUOUS
FADE IN:
Ibinaba ni Manuel Castro ang wrench, nakatutok sa ulo
ni Aira. Sumigaw si Tasha, pero huli na.
Pero nang akmang tatama na ang wrench, isang malakas na
pagbagsak ang umalingawngaw sa silid. Bumukas ang
pinto, at nakatayo sa pintuan si Alejandro Sandoval,
ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit.
AIRA:
“KUYA”
ALEJANDRO:
"Hindi ko hahayaan na saktan mo sila.”
Sumugod siya, itinulak si Manuel Castro sa lupa.
Nagkagulo ang dalawa, nag-aagawan sa dilim.
Nakatali pa rin, nanonood si Tasha at Aira sa takot.
Naririnig nila ang pagtama ng mga katawan, ang pag-
alingawngaw ng metal sa metal.

TASHA:
"Kuya Alejandro! Mag-ingat ka!"
AIRA:
"Kailangan nating makatakas dito!"
Ginamit ni Tasha ang kanyang mga ngipin para kagatin
ang lubid na nakatali sa kanyang mga pulso. Pagkatapos
ay inabot niya ang mga lubid ni Aira, desperadong
sinusubukan siyang palayain.

He manages to get a hold of the wrench, swinging it at

Manuel Castro. Tumama ang wrench ng may nakakakilabot
na tunog, at bumagsak si Manuel Castro sa lupa, nawalan
ng malay.

Humarap si Alejandro kay Tasha at Aira, ang kanyang

mukha ay puno ng kaluwagan.
ALEJANDRO:
"Ayos lang ba kayo?"
Tumango si Tasha at Aira, nanginginig pero hindi
nasaktan. Malaya na sila. Kasabay nito ang pagadating
ng mga pulis.
FADE OUT:
SCENE 27: INT ABANDONED CLASSROOM/HALLWAY
FADE IN:
Puno ng pulis ang paaralan. Nakatali si Manuel Castro,
ang kanyang mukha ay maputla at talunan. Magkakasama si
Alejandro, Tasha, at Aira, pinapanood ang nangyayari.
Ang janitor, ang kanyang mukha ay maputla pero matatag,
ay ibinigay ang memory card sa pulis.
JANITOR:
"Ito... ito ang ebidensya. Nandito lahat."

Tumango ang pulis, kinuha ang memory card. Sa wakas,

nalaman na ang katotohanan.

Nagkatinginan si Tasha, Aira, at Alejandro, puno ng

kaluwagan at pasasalamat. Napaghigantihan na nila ang
pagkamatay ni Tana. Ibinunyag na nila si Manuel Castro
bilang isang halimaw. Pero may nalalabing kalungkutan,
isang pakiramdam ng pagkawala. Alam nilang maaga
namatay si Tana, pero ang kanyang espiritu ay
mananatili, magbibigay inspirasyon sa kanila na lumaban
para sa katarungan at katotohanan.
FADE OUT:
SCENE 28:
Narration:
- The library is abuzz with activity. News of Manuel
Castro's arrest has spread like wildfire, and students
are whispering amongst themselves, their faces a mix of
shock and relief. The weight of the truth hangs heavy
in the air, a stark contrast to the normalcy that once
defined the school. Tasha, Aira, and Alejandro stand
together, watching the unfolding drama. Aira, her eyes
still red-rimmed from tears, leans against her brother,
seeking comfort. Alejandro, his face etched with
mixture of relief and sorrow, gently strokes Aira's
hair. He knows the pain she's carrying, the loss of her
sister, the betrayal of their trust in Manuel Castro.

Tasha, her heart still pounding from the ordeal, feels

a wave of exhaustion wash over her. The revelations
about her past, the discovery of her sister, the fight
against a monster – it all feels like a whirlwind.
As the police finish their investigation and begin to
disperse, Tasha feels a hand on her shoulder. She turns
to see the janitor, his face filled with a mixture of
guilt and relief.
JANITOR:
"Sorry, Tasha. Sorry na hindi ko sinabi sa'yo kaagad.
Natakot ako. Akala ko pinoprotektahan ko si Tana."
TASHA:
"Okay lang. Naiintindihan namin. Ginawa mo lang ang
tingin mong tama."

Ngumiti siya ng bahagya, ang kanyang puso ay puno ng

pakikiramay The janitor had been caught in a web of
lies and manipulation, his own life threatened by
Manuel Castro.
ALEJANDRO:
"Salamat sa pagsasabi ng totoo. Nakatulong ka sa
pagbubunyag ng katotohanan."

Tumango ang janitor, ang kanyang mga mata ay puno ng

pasasalamat.
Ang tatlo sa kanila, nagkakaisa dahil sa kanilang
pinagdaanan, ay nagdesisyon na umalis sa aklatan. Nang
lumabas sila sa sikat ng araw, isang pakiramdam ng
kapayapaan ang naramdaman nila. Alam nilang malayo pa
ang kanilang lalakbayin, pero nagawa na nila ang unang
hakbang patungo sa paggaling at katarungan.
FADE OUT:
SCENE 29: INT TASHA HOUSE
FADE IN:
Nakaupo si Tasha sa kanyang kama, napapaligiran ng mga
kahon. Nag-aayos siya ng kanyang mga gamit, sinusubukan
niyang magkaroon ng normal na buhay sa kanyang bagong
tahanan.

Kinuha niya ang isang naka-frame na larawan ng kanyang

mas bata na sarili, isang malapad na ngiti ang
nakapaskil sa kanyang mukha. Naalala niya ang ampunan,
ang mabait na mga madre, ang ibang mga bata. Naalala
niya ang araw na siya ay inampon ng isang mapagmahal na
mag-asawa, ang araw na naramdaman niyang tunay na
nabibilang siya.
Pero ngayon, napagtanto niyang mas kumplikado ang
kanyang nakaraan kaysa sa kanyang inaasahan. Mayroon
siyang kapatid, isang kapatid na nagmahal sa kanya nang
sapat para iwanan siya sa isang ampunan para
protektahan siya.
Isang katok sa pinto ang nagpatigil sa kanyang mga
iniisip. Ang kanyang adoptive mother, ang kanyang mukha
ay puno ng pag-aalala, ay pumasok sa silid.
MOTHER:
"Tasha, okay ka lang ba? Tahimik ka buong araw."
TASHA:
"Iniisip ko lang... lahat ng nangyari."
MOTHER:
"Tungkol kay Tana?"

TASHA:
"Opo ma, iniisip ko kung hindi yon ginawa ni Ate, hindi
ako mapupunta sa isang mabuting pamilya at hindi ako
magkakaroon ng isang mabuting magulang."

MOTHER:
"Alam kong mahirap, anak. Pero kailangan mong
maintindihan at magpakatatag. Patawarin mo kami ni papa
mo kung bakit namin itinago sayo ang katotohanan."
(hinahaplos-haplos ang ulo ni tasha)
 TASHA:
"Ok lang po yon, ma, Salamat sa lahat."

MOTHER:
(niyakap si Tasha)
FADE OUT:
SCENE 30: INT. ABANDONED CLASSROOM
FADE IN:
Tapos na ang lahat. Nabigyan na ng hustisya ang
pagkamatay ni Tana. Graduating na rin si Tasha at
magpapatuloy sa panibagong yugto ng kanyang buhay. Pero
bago iyon, napagdesisyunan niyang dalawin ang
abandonadong silid-aralan kung saan namatay si Tana.

Pumasok siya sa loob at pinagmasdan ang kabuuan ng

silid-aralan. Napangiti siya at may gaan sa loob na
pinagmasdan ang paligid.

Napadako ang tingin niya sa salamin at doon nagpakita

ang kaluluwa ni Tana na nakangiti at sabay sambit na
"Salamat." Kasabay ng pagkawala ng kaluluwa nito sa
salamin.
Tumalikod na si Tasha para sana umalis ngunit isang
kaluskos ang narinig niya mula sa bulok na cabinet na
nasa gilid. Nangunot ang noo niya at dahan-dahang
lumapit dito.

Binuksan niya ito at laking gulat niya na nasa loob ng

cabinet ang janitor. Nakagapos ang kamay at mga paa,
nakabusal ang bibig at may takot na nakatitig sa kanya
na parang nakikiusap na tulungan siyang pakawalan mula
sa pagkakagapos.
TASHA:
"P-p-pa-panong nandiyan ka?"
Isang pigura ang naramdaman niyang nakatayo sa kanyang
likod. Humarap siya dito at laking gulat na si Manuel
Castro ito.
MANUEL CASTRO:
"Akala mo panalo na kayo. Akala mo tapos na. Hindi pa
dahil susunod ka sa kapatid mo."
(Nilabas ang patalim at lumapit kay Tasha)
TASHA:
"AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!”
(Sumigaw ng malakas)
FADE OUT:
THE END......