Turkish folk music

Bu çalışma ile hedeflenen; yöredeki çok seslilik unsurlarını tespit ve analiz etmektir. Özellikle bu çalışmadan elde edilen sonuçların modernite kavramının ülkemizi etkilediği zamanlardan bu yana tartışıla gelen çok seslilik tartışmalarına katkıda bulunması,  konu ile ilgili çalışma yapacak icracı ve araştırmacılara güvenli bir kaynak
oluşturulması çalışmanın temel amaçlarından birisidir. Çalışmanın sonucu olarak Yörük Türkmen müziğinin çok sesli olduğu tespiti yapılmıştır. Tespit edilen çok seslilik unsurları tasnif edilmiştir.

Öz Rauf Yektâ Bey, klasik Türk mûsikîsi tarihi ve nazariyatı ile ilgili çalışmaları ile tanınmıştır. Bestekâr, neyzen ve bir müzik eğitimcisi olmasının yanı sıra klasik Türk mûsikîsi tarihi üzerine yaptığı kapsamlı araştırmalar ve yazdığı yazılar, onun Türk mü-zikolojisinin kurucularından biri hatta kimilerine göre Türk müzikolojisinin kurucusu olarak görülmesini sağlamıştır. 11 Ocak 1897 tarihli Resimli Gazete'nin 10. sayısında ya-yınlanan ‚Mûsikî-i Osmânî Nazariyâtı Lisân-ı Elhân-I‛ başlıklı makalesi ile mûsikî ya-zarlığına başlayan Rauf Yektâ Bey, ölüm yılı olan 1935'e kadar klasik Türk mûsikîsi ile ilgili hemen her konuda birçok yazı kaleme almış ve klasik Türk mûsikîsi ses sistemleri üzerine bilimsel çalışmalar yapmıştır. Yazdığı yazıların neredeyse tamamı klasik Türk mûsikîsi üzerine olmuş, adeta hayatını Türk mûsikîsi tarihini ve nazariyatını bilimsel temellere dayanarak anlatmaya, geliştirmeye, yaygınlaştırmaya ve Batı dünyasına doğru bir biçimde anlatmaya vakfetmiştir. Günümüzde Rauf Yektâ Bey'in klasik Türk mûsikîsi üzerine yaptığı çalışmalar üzerine çok sayıda yayın yapılmıştır. Bu yayınların tamamı klasik Türk mûsikîsi nazari-yatı ya da tarihi odaklıdır. Fakat Rauf Yektâ Bey'in, Türk halk müziği ile ilgili yazıları ve çalışmaları da bulunmaktadır. Bu araştırma, Rauf Yektâ Bey'in Türk halk müziğine dair fikir ve yazıları ile Türk halk müziği derleme, inceleme ve kayıt altına alma çalışmala-rındaki katkılarına odaklanmaktadır. Araştırma konusunun odak noktasından hareketle; Rauf Yektâ Bey'in, Vakit, Yenises, İkdâm, vb. dönemin gazete ve dergilerinde yayınla-nan makaleleri, Anadolu Halk Şarkıları 1. ve 2. Defterlerindeki önsözleri ile bu defter-lerde bulunan türkü notaları üzerinde yaptığı analiz ve yorumları incelenmiştir. Bu araştırma neticesinde; 6 Nisan 1898 tarihinde İkdâm'da yayınlanan ‚Bu araştırma neticesinde; 6 Nisan 1898 tarihinde İkdâm’da yayınlanan “Os-manlı Mûsikîsi Hakkında Birkaç Söz” başlıklı yazısından hareketle, Türk halk müziği derleme çalışmalarının yapılması gerekliliğini, türkülerin notaya alınarak yayınlan-ması gerekliliğini ve asıl millî Türk mûsikîsinin bu türküler olduğunu söyleyen ilk Türk müzikoloğu olduğu, Dârülelhan tarafından yayınlanan halk şarkıları 1. ve 2. Def-terlerin yayına hazırlanmasında Rauf Yektâ Bey’in önemli katkıları olduğu ve Defter-lerin mukaddimelerini Rauf Yektâ Bey’in yazdığı, türkülerde klasik Türk mûsikîsinde kullanılan dört koma bemol (Bakiye) ve beş koma bemol (Küçük Mücenneb) gibi de-ğiştirici işaretleri ilk defa Raûf Yektâ Bey’in kullandığı, ulaşılan sonuçlardan bazıları-dır.
Anahtar Kelimeler: Rauf Yektâ Bey, Türk Halk Müziği, Millî Türk Mûsikîsi, Derleme, Dârülelhan

Abstract
Rauf Yektâ is known for his works on classical Turkish music history and the-ories. In addition to being a composer, a neyzen (ney player) and a music educator, his extensive research and writings on classical Turkish music history have made him one of the founders of Turkish musicology, and he is even regarded by some as the founder of Turkish musicology. Rauf Yektâ, who started his musical writings with the article titled "Mûsikî-i Osmânî Nazariyâtı Lisân-ı Elhân - I" (Language of Melodies in Ottoman Music Theories - I) published on the 10th issue of the “Resimli Gazette” on 11 January 1897, wrote articles on almost everything related to classical Turkish music and con-ducted scientific studies on classical Turkish music sound systems until the year of his death, in 1935. Almost all of his articles were regarding classical Turkish music, he vir-tually devoted his entire life to express, develop and popularize the history of Turkish music, to theories based on scientific grounds and to properly explain them to the Wes-tern world.
Today, there are many publications regarding the studies conducted by Rauf Yektâ on classical Turkish music. These publications entirely focuse on classical Tur-kish music theory or its history. However, Rauf Yektâ also has publications and studies regarding Turkish folk music . This research focuses on Rauf Yektâ's ideas and writings on Turkish folk music and his contributions to the compilation, reviewing and recor-ding of Turkish folk music. Considering the focal point of the research topic; Rauf Yektâ's articles published in newspapers and journals of the time such as Vakit, Yeni-ses, İkdâm etc., his forewords in the 1st and 2nd Books of Anatolian Folk Songs (Ana-dolu Halk Şarkıları) and his analysis and comments on the notes of the folk songs fo-und in these books were analyzed.
As a result of this research, based on his article titled "A Few Words About Ot-toman Music" published on İkdâm on 6 April 1898, it was understood that Rauf Yetka was the first Turkish musicologist that stated the necessity of compilation of the stu-dies of Turkish folk music, the necessity that folk songs must be notated and published and that these folk songs were the actual national Turkish music; that Rauf Yeltâ had important contributions in the editing the 1st and 2nd Books of Anatolian Folk Songs by the Dârülelhan (the first official conservatory in the Ottoman Empire). Another re-sult is that the introductions of these books were written by Rauf Yektâ, and that the al-teration signs used in classical Turkish music such as the 4 coma flat (Bakiye) and the 5 coma flat (Küçük Mücenneb) were first used in Turkish folk song notation by Rauf Yeltâ.
Key Words: Rauf Yektâ Bey, Turkish Folk Music, National Turkish Music, Compilation, Dârülelhan

Öz Türk Folklor Araştırmaları Dergisi, 1949-1980 yılları arasında 366 sayı boyunca aralıksız olarak yayın yapmış bir halk bilimi dergisidir. Türk halk kültürü ürünlerini derlemek ve folklor sahasında ciddi bilimsel çalışmaları bir yayında toplamak amacıyla oluşturulmuş olan bu dergi, Türkiye'nin en uzun süreli yayın yapan dergilerinden biridir. Bu araştırma; Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nde bulunan müzik yazılarının bibliyografik taramasından oluşmaktadır. Söz konusu müzik yazıları; makale, bildiri, haber, anı, derleme, söyleşi, değerlendirme ve eleştiri yazılardır. Çalışmanın amacı, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi müzik yazılarının tamamını gözler önüne sermek ve bilimsel araştırmalara kaynak oluşturabilecek nitelikte müzik yazılarını, alan ve konularına göre tasnif ederek, bir çalışmada birleştirmektir. Sistematik bibliyografya yöntemini içeren bu araştırma, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nin tüm sayılarının incelenmiş olması, dergide geçen bütün müzik yazılarının alan ve konu öncelikli tanzimini içermesi ve bu dergi hakkında yapılmış olan en geniş müzik bibliyografyası olması bakımından önem taşımaktadır. Abstract Turkish Folklore Research Magazine (Türk Folklor Araştırmaları Dergisi) is a folklore magazine which was continuously published for 366 issues between 1949 and 1980. This magazine which is set up to compile Turkish Folklore products and to publish serious studies in the field of folklore in one publication is one of the most long-lasting magazines in Turkey. This study is made up of the scan of compositions on music in Turkish Folklore Research Magazine bibliographically. These compositions are essays, bulletins, news, recollection, compilation, conversation, review and critics. The aim of this study is to display all the compositions published in Turkish Folklore Research Magazine and collect these compositions which can be a resource to scientific studies after classifying them according to field and subject. This study which includes systematic bibliography method, is important because of the inspection (study) of all the issues of Turkish Folklore Research Magazine, including all of the compositions classified according to field and subject priority and being the most comprehensive bibliography of this magazine.

Anatolia is a place in which diffirent cultural heritages have been varied for centuriesand in this process, It has hosted to forming of a rich folklore and musical structure. In this process, folkloric structure and regions in which Yörük-Türkmen-Abdal tradition is sustained have an important place in terms of culture. No doubt, one of these regions which is the most characteristic is Middle Anatolia including Abdal ballads belongto Kırşehir and Kırıkkale. Çekiç Ali is an important delegate and he has performed Kırşehir ballads – “bozlak”- in terms of both musical structure and socio-culture. In the literature study, it is seen that there is not enough researches on the subject matter, the melodic content, the performance style, directed towards the“uzun hava” performed by Çekiç Ali, who represents a significant part of Bozlak culture. When considering these problems in the research; It is aimed tomake a musical analysis of the bozlak improvisations of the Çekiç Ali, toreveal the musical depth in thisarea and in this scope and to contribute to the literature for the execution of Turkish Folk Music. In this study, first the literature review was made and then was reached to 13 sound recordings performed by Çekiç Ali. 9 sound recording sufficent to analyzing were chosen. Obtained records were rested on thecomputers lowed downand the firstand secondary improvisations parts of 9 “uzun hava” he made himself were taken to the notes. For these unmetered folk songs’ chapters, content analysis was made in terms of scale, adornment techniques, pitch movements and then in thedirection of obtained datum, suggestions were generated forusing these unmetered folk songs (bozlak)improvisation sof Çekiç Ali in bağlama performances.

Articles/Makaleler

Arslan, F. (2016). Muhibban’ın “Nefes”leri. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1396-1423. doi:10.12975/rastmd.2016.04.03.00095

Avşar, M., & Kolukırık, K. (2016). Tokatlı Halk Şairi Ve Mahallî Sanatçı Eşref Tonbuloğlu’nun Halk Müziği Formundaki On Eserinin Müzikal Çözümlemelerinin Yapılması. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1305-1326. doi:10.12975 /rastmd. 2016.04.03.00090

Əliyeva, N. (2016). Taxta Nəfəs Alətləri Üçün Yazılmış Azərbaycan Milli Musiqisi İşləmələrində Rəna Qədimova’nın Dəsti Xətti. Rast Müzikoloji Dergisi , 4 (3), 1424-1429 Doi:10.12975/rastmd.2016.04.03.00096.

Gürel, M. (2016). Hakkı Derman’a Ait Bâyati Keman Taksiminin Analizi. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1367-1395. doi:10.12975 /rastmd.2016.04.03.00094
Işık, S. T. (2016). Çalgılarda Kültürel Temsil. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1299-1304. doi:10.12975 /rastmd.2016.04.03.00089

Karaca, T., & Akdağoğlu, T. (2016). Vech-i Arazbar Makamının, Dönemlere Ve Elde Edilen Kaynakçalardan Edinilen Bilgilere Göre İncelenmesi. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1327-1337. doi:10.12975 /rastmd.2016.04.03.00091
Özdemir, E. (2016). Performans Teori, Âşık Fasılları Ve Doğaçlama. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1357-1366. doi:10.12975/rastmd.2016.04.03.00093
Önal, F., & Seçkin, Y. (2016). Gaziantep’te Unutulmuş Bir Meşk Geleneği:İkindi sazı. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1293-1298 . doi:10.12975 /rastmd.2016.04.03.00088

Satır, Ö. C. (2016). Çorum Ve Çevresinde Yaşatılan Zâkirlik Geleneği. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1338-1356. doi:10.12975 /rastmd.2016.04.03.00092

Uslu, R. (2016). Urmevi’nin Müzik Anlatımında Kadim Altı-Parmak-Konum Metodu Ve Perde Transkripsiyon Çözümü. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(3), 1281-1292. doi:10.12975/rastmd.2016.04.03.00087

In geography Kırşehir Anatolian region is known as the oldest residential area of Turkmen. In
Turkish folklore together with Kırşehir’s region of music emphasis, big bozlak master poet
Muharrem Ertaş has also attracted attention in this region. In accordance with these factors
Muharrem Ertaş’s life, art, minstrelsy, creativity and integrated with him all bozlaks have been
investigated.
Named “Investigation of Bozlaks in performance Muharrem Ertaş’ thesis shows that great
poet Muharrem Ertaş except bozlaks’ literary and musical investigation as well as paid big
attention to the attributed preliminary study of understanding factors affecting on their life and
art.
In the sound archive in Muharrem Ertaş’ s recordings were found bozlak samples and 12 them
were determined. These determined bozlaks were examined from the different points of view.
In the results of investigations Muharrem Ertaş in terms of content of bozlaks’ subject
describes life of nomadic nation like separation, nostalgia, death, longing, absence from
home, immigration. All of bozlaks syllable measurement were determined as 11.
But in accordance with musical investigations, bozlaks’ modal structure relevant to special
feature movement although descending as exactly determined in special determined mod
which are not sound in exactly the same way and used sound interval were moved between 8-
12. Therefore, line of sound was exceeded to 1 octave

Türk müzik ve edebiyatının bilinen en eski sanatçı zümresini oluşturan ozanlar, zaman içinde değişen koşullarla birlikte âşık ismini almış ve daha önce sorumluluk alanında olan hekimlik ve din adamlığı gibi pek çok görevi yine zaman içinde ortaya çıkan karakterlere devretmişlerdir. Günümüze gelindiğinde ozan ve âşık kavramları birbirinin yerine, tercihli ya da birbirine karıştırılarak kullanılmaktadır. Yakın döneme kadar şairlere de ozan denmesi bu kavram karışıklığını artıran bir unsur olmuştur. Ancak ozan ve âşık, müzisyenliği de barındıran kavramlar olduğundan ve günümüzde bu saha içine çeşitli isimlerdeki yeni müzik icracıları dâhil olduğundan, kime âşık, kime ozan, denmesi gerektiği hususunda belirsizlik sürmektedir. Günümüzde Türk halk müziği temelli müzik icracılarına, bağlama çalabiliyor olmaları halinde, ozan, halk ozanı, çağdaş halk ozanı gibi sıfatlar yakıştırılmakta ve bu yapılırken çoğunlukla bilinçli davranılamamaktadır. Çalışmada, yakın geçmişte ve günümüzde âşık olarak tanınan kimi sanatçıların aslında, sınırlarını yine çalışma içinde müzikal hususları da göz önüne alarak çizmeye çalıştığımız, ozanlık dairesi içinde oldukları sonucu aktarılmıştır. Bununla birlikte, ozan ismiyle tanınan ya da kendisini ozan / halk ozanı olarak takdim eden kişilerin bir kısmının ise aslında âşık oldukları hususunda tespitlerin yer aldığı çalışmada, şair, kalem şairi gibi sıfatlar ve bu sıfatların ozanlık ve âşıklık ile ilişkisi irdelenmiştir.

This paper investigates the uses and functions of Turkish folk music in contemporary Turkey. Twenty-six musical events, occurring in a broad range of social and regional contexts, have been ethnographically studied in a systematic way. The data, collected by means of participant observation and interviews with performers, listeners and commissioners, were analysed according to the qualitative inductive approach. The analysis showed that Turkish folk music plays a role in different kinds of events: artistic training and dance education, variants of the “concert” concept such as festivals and café concerts, celebrations of life cycle events, official openings and other important events, religious services, and formal and informal social gatherings. Turkish folk music also turned out to adopt a variety of functions, which can be situated in different fields: a psychological function and an aesthetic function (personal field); the communication of emotional, cultural or historical content and the preservation or transmission of cultural heritage (cultural field); a professional function, inducing dance, and communicating emotions and thoughts (personal-social field); creating or strengthening social ties and expressing political views (social field); the expression or construction of (cultural) identity (social-cultural field); inducing a mystical or a religious experience or evoking feelings of solidarity, humanity or philanthropy (philosophical-spiritual field); and the accompaniment of life cycle events and other important events (ritual field). These results illustrate the potent and varied role of Turkish folk music in contemporary Turkish society.

Bağlama is an Anatolian (Asia Minor)  necked lute, which is plucked with fingers or plectrum. Ancient lutes found in Asia Minor, Middle East, the Caucasus and Asian originated necked lutes are the ancestors of the bağlama. This article is about bağlama techniques in the ciassical guitar literature.

ÖZET Türkülerin oluşumu, aktarılması, yayılması ve yaşatılmasında büyük payı olan saz sanatçıları, aynı zamanda folklor ürünleri derleyicisi, yorumlayıcısı ve bir kültür taşıyıcısı olarak, halk kültüründe çok önemli yere ve göreve sahiplerdir. Bu araştırmada; Cumhuriyet'ten, günümüze Niğde ili ve Niğde'ye ait civar yörelerin yerel saz sanatçıları, tespit edilmiş, kısa hayat hikâyeleri ve müziksel faaliyetleri ortaya konulmuştur. Kayıtlara geçmiş ve gizli kalmış olan saz sanatçılarının isimlerini ve çalışmalarını bilimsel bir yayında bir araya getirerek literatüre kazandırmak; böylelikle yerel saz sanatçılarının ülke kültüründeki önemine dikkat çekmek bu çalışmanın amaçları arasındadır. Çalışma; Niğdeli saz sanatçıları hakkında yapılmış en geniş isim dağarcığını içermesi bakımından önem taşımaktadır. Araştırma verileri oluşturulurken hayatta olan saz sanatçıları ile birebir görüşmeler yapılmış ve bilgileri bizzat kendilerinden alınmıştır. Hayatta olmayan saz sanatçıları hakkındaki bilgilere ise mevcut yazılı kaynaklardan, akrabalarından ve dostlarından ulaşılmıştır. Araştırma sonunda Niğdeli saz sanatçılarının çoğunluğunun enstrüman çalmayı çocuk yaşta büyüklerinden ve yöre saz sanatçılarından öğrendikleri; meslek olarak bu işi yaptıkları ancak ekonomik nedenlerle farklı mesleklerde de çalıştıkları bilgileri edinilmiştir. Niğdeli birçok saz sanatçısının kendilerine ait besteleri bulunduğu, öğrenciler yetiştirdikleri ve bu öğrencilere Niğde müziğinin özelliklerini, tavrını ve türkü dağarcığını aktararak sanatsal ve eğitsel katkılarının olduğu görülmüştür. Şehrin kültürel ve sanatsal etkinliklerine katılarak yöre kültürünü yaşattıkları ve çevre illere tanıttıkları; ayrıca Niğde'ye ait civar yörelerde duymuş oldukları türküleri araştırıp bu türkülerin ortaya çıkarılmasını sağladıkları sonuçlarına ulaşılmıştır.

Türk müziği ezgi yapısını ifade etmede kullanılan kavram, makam kavramıdır. Makam, belirli bir duyguyu hissettirme adına dizi içerisinde ezgiler oluşturmaktır. Aşıklık geleneğinde ise makam, belirli bir ezgiyi tanımlamada kullanılır. Aşıklık geleneğinde kullanılan bu kavram, ezgi kalıbı olarak düşünülmelidir. Bu durum kavram kargaşasına yol açmakta ve terminolojik sorun oluşturmaktadır.
Araştırmada aşık makamı olarak adlandırılan ezgi kalıplarına yönelik müzikal tespitler yapılmıştır. Ezgi kalıpları notaya alınarak Türk müziği açısından kuramsal olarak değerlendirilmiştir.
Araştırma sonucunda Türk müziğinde kullanılan makam kavramı ile aşık makamları arasında farklılıklar tespit edilmiş ve aşık makamları ifadesinin yerine farklı öneriler sunulmuştur.

Abstract Âşıklık tradition is one of the basic elements of Turkish oral culture. Aşıks, who produced and performed poetry, music, stories and similar oral cultural elements, also had the characteristics of being a source of knowledge and opinion leader throughout history. The tradition of âşıklık, which still exists today, has been examined under the headings of Sunnism and Alevism, the two main Islamic schools adopted by the Turks in this study. It is seen that the terminological differences that became evident especially in the second half of the 20th century came from the differentiation of the acknowledgements in the essence of the subject. In this context, in the general structure of Turkish folk music, aşıks and âşık musics; Alevis, Alevi aşıks and their music are discussed with their existing sub-genres. The musical acts and the contributions of the aşıks who were effective in this process were evaluated. It was examined the Alevi music revival and the effects of aşıks, performers and theirs songs on it.

Âşıklık geleneği, Türk sözlü kültürünün temel ögelerinden biridir. Şiir, müzik, hikâye ve benzeri sözlü kültür öğelerini üretip icra eden âşıklar, tarih boyunca bilgi kaynağı ve kanaat önderi olma gibi vasıflara da sahip olmuştur. Günümüzde halen var olan âşıklık geleneği, bu çalışmada Türklerin benimsediği iki ana İslami ekol olan Sünnilik ve Alevilik başlıkları altında incelenmiştir. Özellikle 20. yüzyılın ikinci yarısında belirginleşen terminolojik farklılıkların, konunun esası içerisindeki kabullerin farklılaşmasından ileri geldiği görülmektedir. Bu bağlamda Türk halk müziği genel yapısı içerisinde âşıklar ve âşık müziği; Aleviler, Alevi âşıklar ve müzikleri, mevcut alt türleri ile ele alınmıştır. Bu süreçte etkin olan âşıkların, müzikal edimleri ve sürece katkıları değerlendirilmiştir. Kaynaklarda Alevi müzik uyanışı şeklinde yer alan hareketliliğin temel unsurlarını temsil eden âşık, ozan, yorumcu ve bunlara ait eserlerin etkileri irdelenmiştir. Sünni ve Alevi kültür evreninde, âşıklığın tanım ve konumlanmalarının farklı olduğu ve bu farkların, gerçekleştirilen uygulamalar ve âşıklığa yüklenen manevi anlam özelinde meydana geldiği sonucuna varılmıştır. Üretilen şiirlerde üslup ve içerik farklılıkları tespit edilmiş; müzikal yapılarda ise ilgili yörelerin sınırları içerisinde kalındığı ve iki ekol arasında büyük bir farklılığın olmadığı gözlenmiştir. Bu süreçte tekrar gündeme gelen bağlama düzeni ve üretilen kısa saplı bağlama türünün, işlevselliğe dayalı tercih edilme nedenleri, örneklerle izah edilmiştir. Çoğunlukla alan araştırması, gözlem ve görüşme yöntemleri ile hazırlanan bu çalışmada, yazılı, görsel ve işitsel kaynaklardan da faydalanılmıştır.

Performance production types are performative behaviours formed by its space, performer's quality and reproduction at every turn. When trying to analyze music through analytical approaches, such as what music represents as a text, what it includes in music-related assessments, in the sound's performance process that occurs with the configuration of the instrument, the factors such as performer, space, time, listener and audience which are the components of this text, are important. It is seen that sometimes the melodies produced by the structure of the instruments within the music texts have changed the entire structure of the resulting new performance, when they are performed with a different instrument. The listener and eventually musical text, as well as the performer are included in this change. The new texts that emerged in the performance of the examples of melodies that we have selected from the Turkish Folk Music songs, with the instruments with different structures will be focused within the study.
At the same time, the formation of an instrument is analyzed within the context of performance theories. The performance act assumes the role of a symbol and as a cultural memory carrier that reflects social relations, ideological influence, and social hierarchy. Therefore, the evaluation of the social and political plan in the formation of Turkish folk music performances will be made along with the reconstructions occurred on the bağlama.

Ses kayıt teknolojisinin 19. yüzyılda ortaya çıkışı, etnomüzikolojinin bir bilim dalı olarak gelişimine önemli etki yapmıştır. Özellikle alan çalışmalarında ses kayıt cihazlarının kullanılması, günümüze kadar kültürel bir miras olarak gelen ses kayıt arşivlerinin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Günümüzde tarihsel etnomüzikoloji yaklaşımıyla ele alınan tarihsel müzik kayıtları, kayıtların yapıldığı dönemin müzik icrası ve müzikle ilişkili diğer konuların çalışılması açısından önemli kaynaklardır. Bu makalede, Türkiye’de Cumhuriyet’in erken dönem resmî derleme çalışmalarında eserleri kaydedilmiş olan Koçgirili Alişer Efendi’nin müzik eserleri incelenmektedir. Taki mahlaslı bir “saz şairi” olan Alişer Efendi, aynı zamanda resmî belgelerde “eşkıya Alişir” olarak nitelenen, Koçgiri İsyanı’nın (1920-21) önderlerinden birisidir. Yazdığı müzik eserleri günümüzde de popüler olarak icra edilen Koçgirili Alişer Efendi, Türkiye’de farklı müzikal kimliklerin inşasında önemli rol oynamış tarihi bir figürdür. Tarihsel perspektiften ele alınan bu konuyla ilgili olarak dönemin etnografik çalışmaları, arşiv belgeleri ve Alişer’le bizzat görüşmüş kişilerin anlatımları incelenmektedir. Makalede, Koçgirili Alişer Efendi’nin eşkıyalık ile saz şairliği arasındaki hayatı ve eserleri, tarihsel etnomüzikoloji bağlamında değerlendirilmiştir.
______________________________________________________
The emergence of sound recording technology in the 19th century has had a major impact on the development of ethnomusicology as a discipline of science. The use of sound recorders, especially in field studies, has led to the emergence of sound recording archives, which have become as cultural heritage till today. Historical music recordings, which are considered by the approach of historical ethnomusicology in the present day, are important sources for studying music during the period of recording as well as other issues related to music. This article examines the musical works of Koçgirili Alişer Efendi, whose works were collected in the early official fieldworks of the Turkish Republic. Alişer Efendi was a “bard” with pseudonym Taki, as well as he was described as “the bandit Alisir” in the official documents as the leader of the Koçgiri Rebellion (1920-21). Koçgirili Alişer Efendi, whose music works are still popular, is a historical figure who played an important role in the construction of different musical identities in Turkey. The ethnographic studies of the period, archival documents and narratives of the people who personally met Aliser are examined in relation to this issue which is taken from historical perspective. In this article, Koçgirili Alişer Efendi’s life and musical works between being bandit and bard, have been evaluated in the context of historical ethnomusicology.

Muzaffer Sarısözen was founder of the “Yurttan Sesler” [Sounds of Our Homeland] in which he invited local artists who are locally famous in the area of compiling or performing of folk songs to his program in National Radio as guest performers in Ankara. Hâfız Faruk Kaleli, is well-known performer of Erzurum ballads, was invited to program of “Yurttan Sesler” by Muzaffer Sarısözen at this time. Whenever, he broadcasted, he sang ballads and presented his newly compiled folk songs to Muzaffer Sarısözen to ask his opinion and knowledge as well. Each time Hâfız Faruk Kaleli came in Ankara to visit Muzaffer Sarısözen, his repertoire was recorded at the Radio and Conservatoire by Sarısözen as well. Hence, all Erzurum folk songs sung and forgotten were compiled, evaluated, notated, recorded and archived in National Radio. Today, significant part of Erzurum folk songs in Radio repertoire was compiled by the efforts of Hâfız F. Kaleli. Hâfız Faruk Kaleli is still very much loved figure whose compilations and his own compositions such as “Yıldız”, “Pasinli Güzel”, “Yemen Türküsü”, “Billur Piyale”, “Yayla Türküsü”, “Yandı Canım Tende Ey Ruh-i Revanım Bir Su Ver”, “Ey Gönül İçmek Dilersen Cam-ı Cem”, “Erzurum Çarşı Pazar” are enjoyably listened throughout the country. Muzaffer Sarısözen’s efforts, affections, interest, guidance, knowledge must have taken Hâfız Faruk Kaleli’s achievements much further for sure. The friendship of Muzaffer Sarısözen and Hâfız Faruk Kaleli that based on recording Erzurum ballads to national repertoire and their efforts for compiling them evaluated throughout in this paper.
Key words: Turkish Folk Music, Muzaffer Sarısözen, Hâfız Faruk Kaleli, Erzurum Ballads, compilation.

Bağlama için yapılmış metot çalışmalarının önemi ve gerekliliği ortada olmakla birlikte bu çalışmaların çoğu, ticari kaygılar taşıdıkları ve akademik çerçeveden uzak, teknik, estetik, pedagojik ve metodolojik açılardan yetersiz oldukları gerekçesiyle eleştirilmektedir. Halk müziği alanında çalışan akademisyen sayısındaki artışla birlikte bu alandaki akademik yayın ve çalışmaların da kayda değer bir şekilde arttığı ve nitelik bakımından tatmin edici, oldukça düzeyli metodolojik yayınlar yapılmaya başlanmasının gelecek adına umut verici olduğu görülmektedir. Ancak geçmişten itibaren bu yayınların çok azında bağlama için kullanılan notasyonun görece bir durumu yansıttığından bahsedilmektedir. Bir çalgının evrenselleşebilmesi adına oldukça önemli olan bu hususun çoğunlukla gözden kaçırıldığı ve gerekli açıklama, bilgi ve uyarıların yayınlarda yeterince yer almadığı gözlemlenmektedir. Araştırmamız bağlama öğretimine ilişkin ulaşılabilen yayınlardaki bu durumu ayrıntılı ve karşılaştırmalı olarak ele almayı amaçlayan kaynak tarama modelli betimsel bir nitel araştırmadır. 
It is an undeniable fact that method studies for bağlama are very important and necessary for teaching. However; most of the studies have been criticized for being commercial, not being academic and being insufficient from the points of technicality, pedagogy and aesthetics. As the number of academics who have studies in the area of folk music increases, the number of the academic publications have also increased as well. When we examine the publications in this field of study, we realise that they are very well qualified and satisfactory from methodoligical perspectives. However, there are only a few studies from the past to the present which mention that notation which is used bağlama reflects a relative situation. It can be easily realized that there aren’t enough necessary information, explanations, and warnings about it in most of the publications despite the fact that it is very important for making an instrument global. Our study tries to examine the publications about bağlama teaching in detail and comparatively from the perpective of notation relativity and it can be accepted as a qualitative, descriptive research which is based on review of literature.

Bir yörede söylenen türkülerin bütün yurda yayılmasında ve benimsenmesinde derleme çalışmaları büyük paya sahiptir. Bugüne kadar resmî kurumlar aracılığıyla sahaya çıkılarak binlerce türkü derlenmiş; bu türküler koro, radyo ve televizyon yayınları aracılığıyla yurdun dört bir yanındaki vatandaşlara dinletilmiştir. Türkiye'de resmî olarak Ankara Devlet Konservatuvarı, Kültür ve Turizm Bakanlığı, TRT bu derleme çalışmalarını belirli bir program çerçevesinde gerçekleştirmiş ve toplanan türküleri arşivlerine almışlardır. Ordu yöresi, halk müziği kültürü açısından oldukça zengin bir repertuvara sahiptir. Bu durumun oluşmasında coğrafi konumun ve yayılışın büyük bir etkisi vardır. Ayrıca içerisinde barındırdığı farklı kültür etkenleri de bu zenginliği oluşturan diğer önemli unsurlardır. Bu unsurları gerçekleştirilen derleme çalışmalarında tespit etmek mümkündür. Bu çalışmamızda Kültür ve Turizm Bakanlığının 6-15 Mayıs 1983 tarihlerinde Ordu yöresinde gerçekleştirdiği halk müziği derleme kayıtlarının " ayrıntılarını " ilk defa ortaya koymuş olacağız. Abstract Compiling studies have a great importance in spreading and adopting the folk songs sung in a region. Until today, thousands of folk songs were compiled by visiting the region via official foundations and the citizens all around the country have had chance to listen to these folk songs via chorus, radio and television broadcasts. In Turkey, Ankara State Conservatory, The Ministry of Culture and Tourism, TRT (Turkish Radio and Television Corporation) conducted these compiling studies in a certain program schedule and put these folk songs into their archives. Ordu region has a rich repertoire in terms of folk music culture. Geographic location and spreading have a significant effect on this situation. Also, different culture components in Ordu are the other important elements in these wealth. It is possible to confirm these components in the compiling studies performed. In this study, we are going to present "the details" of the compiling studies of folk songs which were conducted in Ordu region between 6-15 May 1983 by the Ministry of Culture Tourism.

Ülkemizde halk müziği alanında sahadaki ilk derleme çalışmaları Kültür Müdürlüğü'nün görevlendirdiği Seyfettin ve Sezai Asaf kardeşlerce 1925 yılında başlayıp Darü'l-Elhan, Halk Bilgisi Derneği ve Ankara Devlet
Konservatuvarı bünyesinde ve öncülüğünde gerçekleştirilen derleme çalışmalarıyla 1950'li yıllara kadar yoğun olarak devam etmiştir. Derlenen binlerce halk müziği ezgisi Ankara Devlet Konservatuvarı'nda arşiv memuru olarak görev yapan Muzaffer Sarısözen'in çabaları ve Ankara Radyosu'nda kurduğu Yurttan Sesler Topluluğu ile notaya alınarak yurt geneline yayılmaya başlamıştır. Bütün bu süreçlerde iyi niyetlerle yapılan
derleme çalışmaları ve nota yayınları Ankara Radyosu'nda başlayan sürecin de etkisiyle TRT himayesinde şekillenmiş ve hâlâ da şekillenmektedir. Türk Halk Müziği'nin korunması , yaşatılması ve öğretilmesi için birer araç niteliği taşıyan TRT Türk Halk Müziği Notaları, doğal olarak halk müziğimizle ilgili bütün eğitim/öğretim ortam ve koşullarını da etkilemiş ve şekillendirmiştir. Bu notalara bakıldığında halk müziğimizin genel karakterine uygun olarak sözlü ezgilerin çoğunlukta olduğu , eşlik eden çalgı ya da çalgı topluluklarının niteliği ve niceliği ile ilgili bilgilerin yer almadığı, tempo, nüans ve dinamik işaretlemelerinin neredeyse hiç yapılmadığı göze çarpmaktadır. Bağlama eğitiminde kullanılan nota yayınlarının da çoğunlukla TRT notaları ya da onlar referans alınarak yeniden yazılmış yayınlar olduğu dikkate alındığında TRT Türk Halk Müziği Notaları'ndaki eksiklik ve yanlışlıkların yaratacağı problemlerin boyutu önem kazanmaktadır.
In our country, in the field of folk music, the first compilation of the work of the Office of Culture appointed Seyfettin and Sezai Asaf brotbers, starting in 1925 Daru'l-Elhan, Halk Bilgisi Derneği within the body of the
Ankara State Conservatory and performed under the leadership of the work of the assembly until the 1950s continued intensive, he Ankara State Conservatory archive officer, who served as the efforts of Muzaffer
Sarısözen, compiled thousands of folk tunes of music notes and was established in Radio of Ankara with Yurttan Sesler Topluluğu (Voice of Country Ensemble) has started to spread throughout the country. The
whole of this process in good faith with the work of the assembly notes and publications, Radio of Ankara, in the process, starting with the impact of the TRT was shaped under the auspices of, and that is stili taking shape. Turkish Folk Music survival, protection and which serve as a tool to teach TRT Turkish Folk Music Notes, naturally ali about our folk music teaching/learning environment and conditions have also influenced and shaped. To this note, if you look, our folk music of the general character, as appropriate; oral majority of the melodies, accompanied by the instrument or the instrument of the communities related to the quality and quantity of the information and are not included; beat, dynamic and nuance sign almost never done outstanding. The bağlama notes of publications used in training, mostly TRT notes, or they re-written using the reference publications, considering that TRT Turkish Folk Music Notes the deficiencies and problems arising from inaccuracies in the size of importance.

ÖZET
Türkiye'de halk müziği derleme çalışmalarına dair ilk fikirler 1898 yılında öne sürülmüş olsa da, sistemli derleme çalışması meselesi, Cumhuriyet'in kuruluşuna kadar ele alınamamıştır. Cumhuriyet'in kurulmasından sonra, devletin müzik politikalarında önemli değişiklikler olmuş ve halk müziği, bu politikalar açısından önemli bir konuma gelmiştir. Resmî müzik politikası, Türk halk müziğinden faydalanarak klasik Batı müziği tekniğiyle yazılacak yeni eserleri, yeni Türk devletinin müziği olarak benimsemiştir. Bu hedefe ulaşabilmek için ise, elde halk müziğine ait geniş bir melodi birikimi olması gerekiyordu. Böyle bir birikim olmadığından, öncelikle yapılması gereken işin halk müziğini derleyip arşivlemek olduğu fikrine varılmıştır. Halk müziğini sistemli bir şekilde ve yerinden derleme işini yerine getirmek için çeşitli teşebbüsler olduysa da, bunların en genişini ve en verimlisini dönemin Kültür Bakanlığı (sonraki ismi Millî Eğitim Bakanlığı) düzenlemiştir. 1937 yılında başlayıp 1952 yılında son bulan ve ülkenin tüm illerini kapsayan alan araştırmalarıyla, Türk bestecileri için güvenilir bir halk melodileri arşivi oluşturulmakla kalınmamış, aynı zamanda müzikolojik araştırmalar için de temel teşkil edebilecek bir külliyat elde edilmiştir. Bahsi geçen bu derlemenin ürünleri, o dönemde Kültür (Millî Eğitim) Bakanlığı'na bağlı olan Ankara Devlet Konservatuvarı'nda kurulan Folklor Arşivi'nde muhafaza edilmiştir. Arşiv'in şefliğine getirilen Muzaffer Sarısözen, ömrünün sonuna dek burada çalışmış ve Arşiv'in derleme ve tanzim işleriyle meşgul olmuştur. Muzaffer Sarısözen'in ölümünden sonra, Arşiv'deki malzemeyle ilgili çeşitli girişimlerde bulunulmuşsa da bugüne kadar hiçbir girişimden sonuç alınamamış, neticede Arşiv âtıl vaziyette kalmıştır. Günümüzde Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuvarı'nda bulunan bu malzemenin ne olduğu hakkında, kamuoyunun kesin bir bilgisi yoktur. Bazı çalışmalar bu konuya ışık tutmuş olsa da, Arşiv'deki malzemenin henüz yeterli bir kataloğu dahi yapılabilmiş değildir. Bu tezde, her arşivin ilk önce bir kataloğunun olması gerektiği fikrinden hareketle, Folklor Arşivi'nin esas unsurunu oluşturan derleme kayıtlarının bir kataloğu çıkarılmış ve ilgililerin dikkatine sunulmuştur. Derleme kayıtlarının yanı sıra başka katalog, liste ve tablolar da hazırlanmış, böylece Arşiv'deki yazılı belgelerden azami surette faydalanılmıştır. Bu listelerin yanı sıra, Arşiv hakkında bulunabilen bilgiler de tezde yer almıştır.

ABSTRACT
In Turkey, the first idea that suggests collecting folk music appeared in 1898. But systematic investigation of the subject was not done until the establishment of Turkish Republic. After the establishment of the Republic, the official policy about the Turkish music changed and folk music became more important. The official policy of the state recognized the music as Turkish if it was based on Turkish folk music and composed with the techniques of classical Western music. To create such music, it was needed to have a vast collection of folk melodies. Since it was not the case, the first thing to do was to collect folk music and to create an archive of it. After some half-successful attempts, an efficient organization was held by the Ministry of Culture (later Ministry of Natural Education). A series of field trips, starting in 1937 and ending in 1952, covered the whole country, and resulted in a great collection of folk music. The collection was not only meant to be a melody repertoire for the composers, but also a database for further musicological research. The material that was collected during these field trips was preserved at the Folklore Archive of Ankara State Music Conservatory, which was then a subordinate institution of the Ministry of Culture. The chief of the Archive was Muzaffer Sarısözen, who worked at the Archive until his death. He engaged in field trips and preservation of collected material. After decease of Muzaffer Sarısözen, there were some attempts to reorganize the Archive. But these attempts were inconclusive and the Archive remained idle. Today, the material is embodied within the State Conservatory of Hacettepe University. What the material includes is publicly unknown. Although there are some studies which try to illuminate the issue, even a sufficient catalogue of the material still does not exist. In this thesis, a catalogue of the field recordings which are the basic element of the Archive is prepared. Other catalogues, lists and tables are also prepared to be able to reveal the most possible information that is found in the written material of the Archive. Besides, the thesis also includes information about the Archive itself.

Bu araştırmada TRT repertuarında bulunan kına türkülerinin usûl özelliklerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. Bu temel amaç çerçevesinde kına türküleri usûl yönünden incelenerek genel özellikleri tespit edilmiştir.
Araştırmanın yürütülmesinde belgesel tarama modelikullanılmıştır. Araştırmanın evrenini, TRT THM repertuarı oluşturmaktadır. Araştırmanın örneklemini ise, repertuarda yer alan 75 kına türküsü oluşturmaktadır.
TRT THM Repertuar içerisinde bulunan toplam 75 kına türküsünün % 58.6 oranıyla 44 türkünün birleşik usûl, % 17.4 oranıyla 13 türkünün ana usûl, % 13.3 oranıyla 10 türkünün karma usûl, % 10.7 oranıyla 8 türkünün çoklu usûl olduğu tespit edilmiştir. 
Kına türkülerinin en çok birleşik usûlde olduğu, en az ise çoklu usûlde olduğu tespit edilmiştir. TRT THM repertuarındaki kına türkülerinin, % 40 oran ile (30 türkü) 9/8’lik usûlden oluştuğu, % 1.3 oranla ise 6/8, 8/8, 9/4, 12/8, 13/8, 15/8 ‘likusûl olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca 8 kına türküsünün de % 1.3 oranla çoklu usûlde olduğu tespit edilmiştir.

Turkish Folk Music songs could have a positive impact on the success of the flute students if they are considered as a part of their education. However, the exercises prepared for this purpose are not common in flute literature. The lack of flute studies in Turkish music with aksak meters could lead the students to encounter difficulties while performing the folk songs that have aksak meters. In order to provide solution to this problem, scales and exercises were prepared, and the effect of these on student success was detected. The purpose of this study is to evaluate the scales and exercises used in Turkish music with aksak meters based on student views. In this study, One Group Pretest/Finaltest is used for experimental method. Twelve folk songs with six different aksak meters were chosen from the Turkish Folk Music repertoire and used as Pretest/Finaltest songs. The participants of this study consist of the individual instrument (flute) students from the Uluda University Education Faculty Fine Arts Department of Music Education. The experimental study was initially planned with 21 students; however due to the inability of some students to attend, the number of participants that formed the study group were 18. The study with the practice group was 6 weeks. A pretest was done for each folk song during the study, and students were asked to evaluate themselves with the " Student Evaluation Form " after each test. Following the tests, the scales and exercises prepared for the folk song and related number of measures was practiced and the final test was done. After this study, students were asked to evaluate themselves with the same form and to share their positive and/or negative views about the process. The data collected from the forms were evaluated via SPSS program and the students views were analyzed with the descriptive analysis method.

Aşıklık is a name given after 15th century and it leads to the oldest era of Turkish history.In aşıklık transferring of a cultural tradition is carried on by parol/verbally.The knowledge of this tradition, which contains reciting poem by improvisation,tale and musical items can only be learned by adhering to an expert/masterhand.The person who decides to be an aşık, he has to determine which aşık's apprentice he will be. In order the masterhand aşık to admit the nominee as an apprentice, the nominee has to be found talented and able to keep abrest of the general structure of tradition.The relationship of masterhand-apprentice is one of the oldest methods of Turkish music education system. This tradition of education begins with imitating the performing of masterhands and by this way it supplies the branches in which the styles of masterhand aşıks's continue. The branches of aşıks are tradition of transfer which are formed by apprentices when they be masterhands.They transfer the futures of their styles to their students and this styles gain depth in the course of time. By the help of this tradition,playing and singing technics of aşık's which couldn't be recorded reaches today with transferring from masterhand to apprentices. The melodies which aşıks vocalize in performing environments are called " Âşık melodies ". These unrecorded composition and performing styles that are called aşık style could have been reached today by the help of masterhand-apprentice tradition. In this study,the applications of masterhand-apprentice tradition, contributions to Turkish musical culture and importance of today's musical training are analysed and presented with contemporary examples. The aşıks tradition and the relationship of masterhand-apprentice which is generally analysed with the aspects of poem is also analysed with the musical aspect.

Kaynağı coğrafi olarak Türkistan’a, tarihi olarak da İslam öncesi dönemlere dayanan âşıklık geleneği; müzikal ve edebi yönden taşıdığı gücün etkisiyle modern zamanlarda da varlığını sürdürmektedir. Âşıklık geleneği içerisinde üretilen ürünler, zaman içinde biçim ve işlevlerinde değişikliklere uğramakla birlikte kuşaktan kuşağa aktarılırken toplumsal belleğin okunmasına olanak tanımaktadır. Bu çalışmanın amacı, söz konusu geleneğin XIX. yüzyıldaki temsilcilerinden biri olan Âşık Dertli’ye dayandırılan ve “Şeytan Bunun Neresinde?” adıyla bilinen taşlamanın en az iki yüz yıllık serüveni üzerinden bir zihniyet tarihinin izini sürmektir. Çalışma içinde söz konusu eser; yaratım bağlamı, biçimi, metnin anlamı gibi hususlar üzerinden analiz edildikten sonra eserin modern dünyadaki konumuna odaklanılmıştır. Başlangıçta sözlü kültür ortamında yaratılan eserin zaman içerisinde plak, radyo, televizyon ve sosyal medyadaki yeni icraları değerlendirilmiş ve eserin giderek artan bir ivmeyle popülaritesinin yükseldiği saptanmıştır. XX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren elektronik kültür ortamı içerisinde farklı müzik geleneklerinde yeniden icra edilmeye başlanan eser, asıl popülerliğine 2000’li yılların başında kavuşmuştur. Bu ilginin arka planında ise 1990’lı yılların sonunda Türk basınında yürütülmeye başlanan rock müzik karşıtı tartışmalar yer almaktadır. Rock ve metal müziğin icracı ve dinleyicilerinin topyekûn Satanist olmakla suçlandığı bu dönemde, Türkiye’de bu müzik türünün öncü gruplarından biri olan Pentagram’ın 2002 yılında yayımladığı “Bir” adlı albümle bu suçlamaları protesto ettiği görülür. Teması Türk tasavvuf düşüncesi olan bu albüm içinde Dertli’den ve Âşık Veysel’den alınıp yorumlanan eserlerle birlikte Türk halk müziğine ait enstrüman ve ezgiler de kullanılarak bu müzik türünün üretici ve tüketicilerinin geleneksel değerlerle barışık olduğu, kamuoyuna gösterilmeye çalışılmıştır. İçinde “Şeytan Bunun Neresinde?” adlı eserin de bir yorumunun bulunduğu bu albümün yayımlamasından sonra Satanizm ve rock müziği bağdaştıran tartışmalarda bu taşlamanın merkeze oturduğu görülür. Grup üyelerinin verdikleri röportajlarda medyayı, dönemin Beypazarı Kadısı’na benzetirken, kendilerini Âşık Dertli ile aynı yere konumlandırmalarından; konuyla ilgili gazete sayfalarında atılan “Şeytan Rock Müziğin Tam Kalbinde” gibi başlıklara kadar değişen bağlamlar içerisinde bu taşlamanın ayak kısmı, bir referans noktası olarak kullanılagelmiştir. Eserin ayağının bu tarz kullanımlarla Nasreddin Hoca fıkralarının son cümlelerinin kalıplaşarak yaşamasına benzer biçimde kristalize bir halk bilgisine dönüştüğü söylenebilir. Nihayetinde çatışan iki grubun, halk edebiyatı geleneğine ait aynı şiiri, farklı motivasyonlarla da olsa kullanmış olmaları; folklorun, ayrışmalardan ziyade ortaklıklara işaret eden anlamını göstermektedir ve bu anlamın artık kavranması gerektiğini bir kez daha kanıtlamaktadır.

Bu yazıda, Süleyman Şenel tarafından hazırlanarak 2018 yılında Sivas Platformu - İstanbul Sivas Konfederasyonu tarafından yayımlanan "Muzaffer Sarısözen: Türk Halk Müziği ve Oyunları Hakkında Yazılar - Röportajlar - Anılar - Ardından Yazılanlar - Belgeler - Notalar" isimli kitap tanıtılmaktadır.

ÖZ Zeybekler, tarih içerisinde gösterdikleri başarılarıyla kahraman olarak görülmüş ve halk tarafından benimsenmiş, dilden dile dolaşarak haklarında türküler yakılmıştır. Müzikle beraber danslarda üretilmiştir. Gerek zeybeklerin kendi ürettiği müzik ve danslar, gerekse halkın zeybeklere ithafen ürettiği müzikler ve danslar, bu durumu özelleştirmiştir. Günümüze kadar gelerek kültürel anlamda yaşatılmışlardır. Dolayısıyla kültürel anlamda yıllara dayanan oluşumla birlikte, kendine özgü dansları, giysisi ve müziklerine sahip, kişiler ve toplulukları anlamına da bürünmüşlerdir. Halkında benimsediği bu kültür, günümüzde halk tarafından müzik-oyun-kostüm-davranış olarak sahiplenilmiştir. Zeybek ezgileri dünyasal müziğin içerisinde gösterdiği özelliklerden ve farkındalıktan ötürü bir müzik türü haline gelmiştir. Yapılan çalışmamızda Đzmir Vilayeti-Torbalı ilçesi-Göllüce, Ormanköy ve Helvacıköy alan araştırmalarından lokal olarak örnekler verilmiştir. Bu lokal çalışmanın sonucunda hem zeybek müziğinin bir tür olduğu anlatılmış hem de bölgesel tavrın da kültürel zenginlik bakımından önemi vurgulanmıştır. ABSTRACT Zeybeks are patriotic rebellions who are heroes admired by their society. Their stories are told as folkloric tales and epics, also a lot of folk songs and folk dances have been created after them. Some of those folk songs and dances have been created by zeybeks themselves, their followers and the local people of their region. Their way of life, traditions, dances and music evolved into the folkloric culture of the region today. Among the world music forms, zeybek music differentiates itself through its structural and local features. In this paper, zeybek folk songs recorded in our field research from Torbalı Göllüce, Ormanköy, Helvacıköy villages of Izmir City are presented. Zeybek muic being a music genre is argued. This paper is particularly prepared to focus on the traditional style of this region. Zeybek, Batı Anadolu'da yaşamış, tarihi antik çağa dayanan, günümüzde ise sadece kurumsal olarak yaşamakta olan, kendine özgü kuralları, adalet sistemi, yaşam biçimleri ve kendine has giyim kuşamları olan, küçük guruplar "çeteler" halin de varlığını sürdüren, özgürlüklerine düşkün ve bu yüzden geçmişte yönetim karşıtı aktif silahlı eylem adamları olma özelliğini taşıyan, daha sonraları ise milli mücadele'de "kurtuluş savaşında" ordunun yanında destek kuvvet görevi üstlenen, düşmanı kendi taktikleriyle şaşırtan ve bozguna uğratan mert, cesur, yiğit gibi kavramları üstünde taşıyan, yaşadıkları yerlerde sözü kesinlikle dinlenen, Batı Anadolu özel kişileri ve kuvvetleridir. Zeybekler, tarih içerisinde gösterdikleri başarılarıyla kahraman olarak görülmüş ve halk tarafından benimsenmiş, dilden dile dolaşarak haklarında türküler yakılmıştır. Müzikle beraber danslarda üretilmiştir. Gerek zeybeklerin kendi ürettiği müzik ve danslar gerekse halkın zeybeklere ithaf en ürettiği müzikler ve danslar, bu durumu özelleştirmiştir. Günümüze kadar gelerek kültürel anlamda yaşatılmışlardır. Dolayısıyla kültürel anlamda yıllara dayanan

Summary of the presentation:

1. Short introduction to the Turkish musical traditions.
The Turkish musical landscape can be structured into different fields. A first field concerns art music or Ottoman classical music, theoretically underpinned and associated to courtly and Sufi contexts. A second field, Turkish folk music, consists of secular songs and dances, liturgical Alevi music, and bardic (aşık) traditions. A third field concerns Islamic religious music, performed in Turkish and Arabic. Turkish popular musics, contemporary classical music using traditional Turkish material, and to a lesser extent Ottoman military music, constitute hybrid Eastern-Western post-traditional fields. The different fields share characteristics regarding tone system, time system, texture, modality, and manner of creation, transmission and performance, while certain ambiguities persist regarding perceived ‘rules’ and boundaries.

2. Discussion of the official corpus of Turkish folk music.
The concept of ‘folk music’ is ideologically-politically charged in Turkey, since it has been put forward by Atatürk as the musical repertoire representing the Turkish identity and nation. The TRT (Turkish Radio and Television) archive is an extensive collection of recordings and notations of Turkish folk and art music. The folk music repertoire builds on collecting expeditions undertaken since the first years of the Turkish Republic, and is still in further expansion. It has become the canon upon which almost all urban folk music practice and discourse is based in Turkey and the diaspora. A ‘modern’ conception of folk music has emerged, which is canonised and standardised, not orally transmitted, not embedded in a rural context, and has often lost its primary function.

3. Brief overview of the transmission contexts of Turkish folk music in Ghent.
De Centrale’s World Music School comes closest to formal education in Turkish folk music, and offers three collective courses involving Turkish folk music: bağlama, Turkish music ensemble, and (partially) darbuka. Non-formal education takes place in the context of collective bağlama lessons in music cafés and associations, individual lessons in private or semi-public locations, jam or tune learning sessions in music cafés, and spontaneous educational moments (including in musician-families). Informal, non-intentional learning occurs during live performances and conversations with musicians.

The integration of the bağlama in education can be approached in a culture-independent way or in a way that takes cultural contexts into consideration. Thus, it either adds to and facilitates the creation of a broad range of genres and styles, or conveys particular indigenous Turkish traditions, especially Alevi and aşık repertoires and styles. A combined approach generates ‘grounded creativity’ based on organic, thoughtful, informed developments. The instrument’s present-day iconic cultural function is relatively recent. Turkish folk music is more than the bağlama, and more than the TRT repertoire and style – both are standardised instruments of the Turkish state’s cultural policy. While Turkish folk music in contemporary Turkey has taken on ‘classical’ dimensions, I make a case for the reconsideration of artificial boundaries between genre categories in favour of an integrated approach, validating different urban and rural, historical and contemporary, Turkish and non-Turkish expressions.

Mahalli sanatçılar, bulundukları yörenin kültürel belleğine ait ürünlere kimi zaman kaynaklık eden kimi zaman da bu ürünleri icra ederek geleneği gelecek nesillere ak-taran halk kültürümüzün önemli temsilcileridir. Bu bağlamda araştırma; Afyonkarahisarlı hafız, mevlithan ve mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in halk kültürüne katkılarını, yaşamını ve seslendirdiği kimi zaman da kaynaklık ettiği yöre türkülerinin tespitini ve analizlerini içermektedir. Bu eksen doğrultusunda araştırmanın problemi; “Afyonkarahisarlı mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in sanatçı kimliği ir-delendiğinde, geleneksel otantisite bağlamında Afyonkarahisar yöresini nasıl temsil etmiş ve halk kültürümüze hangi katkıları sunmuştur” sorusuyla ifade edilmiştir. “Sözlü Kültür, Halk Bilimi, Alan Araştırması, Türk Halk Müziği ve Geleneksel Otantisite” kavramlarının temel oluşturduğu bu araştırmanın amacı; Afyonkarahi-sar yöresine ait türkülerin pek çoğunu TRT kurumunda ilk seslendirenlerden biri olan ve aynı zamanda yöre türkülerinin 9 (dokuz) adedine kaynaklık eden mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in biyografisini, sahip olduğu müzikal donanımı ve yöre kültürüne dolayısıyla halk kültürüne katkılarını ortaya koymaktır. Yapılan bu araş-tırma, mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in tüm yönleriyle ortaya konmaya çalışıldığı ilk sistematik araştırma olması ve yöreyle ilgili bir envanter oluşturması açısın-dan düşünüldüğünde önemli görülmektedir.
Anahtar kelimeler: Afyonkarahisar, Mahalli Sanatçı, Abdullah Uluçelik, Halk Kültürü

Coffeehouses have been one of the most important public gathering places in Turkey
since they had begun to appear in 16th century. These places that had many frequent visitors from
all the socio-cultural levels were sometimes called with the names of occupational groups, one of
which is “Aşıklar Coffe house”. Aşık coffee houses were initially founded in İstanbul but soon
after spread to the other cities.Many important “aşık”s had been cultivated in these places
especially big cities. The “Aşıklar Coffe house” in Bursa is one of the most interesting example
of them since it has been active for almost 60 years. It is not only a place where the musicians
perform but also functions as an oral and visual musical training centre. I also had attended to
performancesin there when I was a student at Conservatory between 1999 and 2004. The “Aşıklar
Coffeehouse” was founded in 1955 by an aşık named Mehmet Güneş who came to Bursa from
Erzurum. People who come to “Aşıklar Coffeehouse” for performing music are not only ashiks
but also amateur and professional musicians. The instrument most played at the aşıklar
coffeehouse is “bağlama” and basic source of repertoire is the corpus of TRT (The Turkish Radio
and Television Corporation), that contains thousands of Turkish folk music notes. These pieces
are played in a way that is appropriate to “TRT’s mentality” of solo and choir performing style.
The Aşıklar Coffeehouse in Bursa has also been a model for other new places opened in Bursa.
There are many attendances in fasıls that are performed in The Aşıklar Coffeehouse in Bursa”.
This situation can be associated with the historical perspective of Bursa as it was the first capital
of Ottoman Empire. It can also be associated with Bursa’s cosmopolitan populace. The Aşıklar
Coffeehouse in Bursa where musicans and audiences can gather and spend time is a rare place
that can mirror the cultural accumulation and musical taste of hundreds of years. The purpose of
this article is determination and analyzes the socio-cultural performance venues and performers
besides their position agains to had occured changes in courses.

The people generating music which is the art of telling thoughts and feelings via sounds have expressed themselves not only with human voice and other natural voices but also with various instruments. The fact that each society has a music shaped within its own cultural structure means that societies' musical feelings have local features like their thought, behavior and expression styles. Along with common music reflecting common feeling and thoughts, local music making sense only within the society where it is generated are also important. That music has the same effect and sensation on the whole or most of the audience is related to that diverse sentence patterns and motifs belonging to the mentioned work or genre, melodic and harmonic formation and such elements as beat and style can have a place in cultural memory of the audience. This situation means that music alone is enough to express thoughts and feelings. As known, word is the fundamental element that people use to express themselves. Beside one-word lean and flat expressions, expressions in which artistic and aesthetic boundaries are forced are main tools of communication among people. Music which is a means of expression by itself, has taken word with itself in order that this expression get stronger, sharper and to make narration easier and thus a common expression style has been developed.

Musical scale and exercise studies in instrumental education are considered as a fundamental component of music education. During an analysis of methods prepared for instrumental education, it was detected that scale and exercise studies for Aksak meters generally did not exist. This study was conducted to identify the effects of scales and exercises prepared for Aksak meters on performance levels based on opinions from student participants. The " One-Sample Pretest/Posttest " experimental model was used for this research. The sample population used for this study consisted of instrumental (flute) students from Uludağ University, Faculty of Education, Music Education Department in Turkey and flute students from " Alfredo Casella " Conservatory in Italy. From the student evaluations, it was found that the scales and exercises prepared for Aksak meters have a positive impact on performance levels.

Özet
Yeni kurulan devletlerin ve oluşan toplumsal yapıların biçimlendirilme-sinde en etkili, önemli aracın müzik olduğunu düşündüğümüzde, bu hedef bağlamında ele alacağımız "Türk Halk Müziği" oluşum süreci tam da bu hedefe ilişkin örnekler sunar. Konumuzla ilintili olan ulus devlet modelle-rine baktığımızda, bu oluşum sürecinin gizli kahramanları çıkar karşımıza. Kavramsal veya ana tema olarak dile getirdiğimiz unsurların her biri "sem-bol"ler haline dönüşürler. Çalgılar, müzik türleri, danslar, ritüeller, arşiv-ler, okullar bahsettiğim bu sürecin taşıyıcı, bağdaştırıcı, biçimlendirici sem-bolleridir. "Türk Halk Müziği", "bağlama", "derleme çalışmaları", "Türk Halk Oyunları" ve Muzaffer Sarısözen aynı zamanda Cumhuriyet dönemi ulus devlet modelinin kültür politikalarının gizli kahramanı olarak nitelen-direbileceğimiz semboller ve "yapıt"lardır. Bu yapıtlar yeni kurulan top-lum yapısının bir nevi "geçiş ritüelleri"nin araçları konumundadırlar. İşte bu noktada çalışma içerisinde, eleştiri dünyada benzer örneklerle birlikte ana tema olarak bu geçişin ve oluşumun eleştirisi Sarısözen özelinde ve Turner'ın "eşiksellik-liminality" kavramı ve etnomüzikoloji perspektifin-den yapılacaktır.

Muzaffer Sarısözen’in vefatından sonra meydana getirilmiş olan "TRT Türk Halk Müziği Repertuvarı", bugün Türk halk müziği eserleri bakımından temel referans noktalarından biri olarak kabul edilmektedir. Ancak, söz konusu repertuvarın oluşturulduğu tarihten günümüze değin, repertuvarda yer alan bazı eserler ve künye bilgileri üzerine tartışmalar da yapılmıştır. Bu tartışmalarda, çoğunlukla, söz ve melodi yanlışlıkları ile kaynak kişi ve yöre bilgisi hataları üzerinde durulmuştur. Ancak, TRT Türk Halk Müziği Repertuvarı’nda verilen derleyici, derleme tarihi ve notist bilgileri, özellikle de Muzaffer Sarısözen söz konusu ise, neredeyse hiç sorgulanmadan kabul edilmektedir. Halbuki bu repertuvarın, doğrudan Sarısözen’in elinden çıkmış kaynaklar yerine, ikincil kaynaklar esas alınarak hazırlandığına dair ipuçları, konunun detaylı bir şekilde incelenmesini gerektirmektedir.

Bu bildiride, TRT Türk Halk Müziği Repertuvarı’ndaki künye bilgilerinden yola çıkılarak, Muzaffer Sarısözen’in derleyici ve/veya notist olarak belirtildiği eserlerin hangi yollarla repertuvara dahil edildiği üzerinde durulacaktır. Sarısözen’in çalışmaları hakkındaki birincil kaynaklarla çelişen veriler tespit edilerek düzeltilecektir. Bu bağlamda ayrıca, Sarısözen’in şahsî çalışmaları ile resmî çalışmaları arasındaki sınırın nasıl çizilmesi gerektiği de tartışılacaktır. Son olarak, Sarısözen ile dönemin diğer müzik mensupları arasındaki ilişkiler irdelenerek, Sarısözen’in diğer derlemecilerden temin ettiği Türk halk müziği eserleri tespit edilmeye çalışılacaktır.

Bean feasts, holidays and festivals have been important socio-cultural events which make people come together for various purposes, and Turks have been kept by these events since their beginning. Minstrel Seyrâni Festivals is one of the festivals in Turkey. I identified that it has not been investigated although there are the research studies on Minstrel Seyrâni. I did ethnographic research on the 18th Minstrel Seyrâni Culture and Art Festival in Develi. The observations were discussed within the concepts of the disciplines of Folklore and Ethnomusicology. According to the findings, the festival has been held since 1979 and its purpose is mainly to celebrate Minstrel Seyrâni. It starts every year in Develi, and its activities have sometimes expanded to Kayseri. It usually takes two or more days, and its activities include Mehter ( Janissary) Band, Folk Dances, the Minstrel s’ Beano, Karakucak (the blacklap) Wrestlings, the Trade Fair and the Concerts. Music accompanies activities of the festival as a unifying element. Although the festival has been held locally, it has included national and
international musical participations

Halk şiirinin ezgi ağırlıklı türlerinden olan türkü, ezgili olması sebebiyle müzik biliminin; metinsel olarak edebiyat biliminin ilgi alanına girmektedir. Türkünün metin yapısı içindeki biçimsel ve anlamsal dönüşümler bir metinlerarasılık bağlamının konusunu oluşturmaktadır. Bu çalışmada yazılı kültür ortamında alt-metin örnekleri bulunan ve TRT repertuvarında kaydedilerek ana-metin durumuna gelen Erzurum yöresi türkülerindeki biçimsel ve anlamsal dönüşümler örneklerle ortaya konulmuştur.

Bu araştırmada Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu Türk Halk Müziği Repertuarında
bulunan toplam 260 Erzurum türküsü taranmış ve terennüm (hem sözlük anlamı olanların
hem de sözlük anlamı olmayanların oluşturduğu kelime grupları) kullanım durumları tespit
edilmiştir. Bu araştırmanın amacı TRT Türk Halk Müziği Repertuarında bulunan Erzurum
türkülerinde kullanılan terennümlerin kullanım durumu ve terennümlerin Türk sanat müziği
ve Türk halk müziğindeki önemine değinmektir. Araştırma betimsel türdedir ve genel tarama
modeli kullanılmıştır. Araştırma için belirlenen Erzurum türkülerinde terennüm konusunun
temellendirilmesi ve yönlendirilmesi adına literatür taraması yapılarak kaynaklara ulaşılmış
ve konuyla ilgili bilgiler toplanmıştır.
Terennüm, anlam bakımından Arapçadan türemiş ve sözlük anlamı söylenilen ezgi veya
icracısı demektir. Türk müziğinde ise bazılarının sözlük anlamı olan bazılarının ise sözlük
anlamı olmayan kelime gruplarıdır. Terennümler genellikle büyük formlu eserlerde, az
sıklıkta ise küçük formlu eserlerde kullanılmıştır. Türk sanat müziğinde vezin ve usul uyumu,
formları birbirinden ayırma ve bestecinin hünerini gösterme gibi birkaç amaçta kullanılmıştır.
Türk halk müziğinde ise vezin-ezgi-usul uyumunu sağlama temel amacındadır. Terennümler
lafzî ve ikâî olmak üzere iki türdedir. Lafzî, sözlük anlam karşılığı olan terennümlerken ikâi
sözlük anlam karşılığı olmayan terennümlerdir. Bu iki terennüm türü cümle başında, ortasında
ve sonunda kullanılmaktadır. Ayrıca eserlerde ayrı ayrı kullanıldığı gibi bir arada da
kullanılmaktadır.
İncelenen 260 Erzurum türküsünün 105’inde terennüm kullanılmış ve 62 farklı terennüm
kullanılmıştır. Türkülerde her iki türde terennümlerin ayrı ayrı ve bir arada kullanıldığı
sonuçlarına ulaşılmıştır. Terennümlerin türkülerde diğer amaçlarının dışında sadece cümle
tamamlama adına yani vezin-ezgi-usul uyumu adına kullanıldığı görülmektedir. Elde edilen
sonuçlar doğrultusunda diğer yörelerdeki terennümlerin kullanım durumu ve terennümlerdeki
değişime uğramış olduğu düşünülen kelimelerin incelenmesi gibi çeşitli önerilere yer
verilmiştir.

As in other artistic arenas, one of the guiding components of music is taste. Since taste is directed both toward the producer and the listener, it has two aspects. One of the foremost components of taste in music is timbre. Because taste accounts for the appeal of the phenomenon, it carries the capacity to guide the production of vocal or instrumental timbre. Thus in terms of the timbre of the sound, particularly human sound, even if it varies according to its source, musical production changes as it is affected by external factors or the need to address general tastes. In this respect the production of timbre begins with imitation and can become a recognized style and can be shaped by environmental factors.
Handling music in respect of its environment, taste, and timbre, as well as the conditions and logics that affect these three aspects, in addition to factors such as influences on musical production and performance along with other components that make up sound and music, makes the phenomenon of timbre available for investigation. This situation is applicable for instruments as well. Along with the significant differences between a “Gurbet havası” performed in the Teke region and a “Derbeder havası” sung in the Northeast, there is also a demonstrable difference in how we analyze them. We can draw a parallel to the differences between the reception of instrumental and vocal timbre within the same regions. That is, timbre is one of the defining factors in musical genre along with metrical structure, melodic form and direction, and style. For example, when describing a performer or performance the term “Bozlak” throat (Central Anatolia) refers not only to the style of singing but also the tone of the voice and the customary perception of taste.
This paper considers region, genre, and artists as organizing concepts for investigating this topic in Turkey and Turkish folk music. Additionally this paper considers the preferred tonal colors in a region, the reasons for these preferences, the preference of instruments, the geographic and ecological factors that affect the dimensions of instruments and playing style, the resulting general patterns of regional reception, the range of vocal resonances used, the transmission of playing style and timbre, and all such matters related to timbre that inform the delineation of genres.

Amasya, tarih boyunca İslam Medeniyetine pek çok kültürel alanda katkıda bulunmuş bir şehirdir. Bu katkılardan en önemlisi de şüphesiz Türk Din Mûsikîsi sahasıdır. Amasya’da kurulan musîkî cemiyetleri yanında dinî ve ilmî müesseselerde yetişen çok kıymetli mûsikîşinaslar, geçmişten günümüze Türkiye’deki din musîkîsi geleneğinde oldukça önemli bir rol oynamıştır. Cumhuriyet döneminde hizmetlerini devam ettiren iki önemli müessese, Amasya Mûsikî Cemiyeti ile Büyükağa Medresesi Hâfızlık Kur’ân Kursu’dur. Özellikle son otuz yıla damgasını vuran bu iki müessesenin birlikte yürüttüğü çalışmalar Türk Mûsikîsi’nin yanında Türk Din Mûsikîsi alanlarında da Amasya kültürüne büyük hizmetlerde bulunmuştur. Amasya Mûsikî Cemiyeti şu an Amasya Belediyesi Konservatuarı adı altında hizmetlerini yürütmektedir. Bu makale bu iki müessesenin mûsikîye dair geçmiş deneyimleri, katkıları ve
yaptığı işlerle alakalıdır.
Anahtar Kelimeler: Amasya Mûsikî Cemiyeti, Amasya Belediye Konservatuarı, Büyükağa Hafızlık Kur’an Kursu, Türk Müziği, Türk Din Mûsikîsi.
Amasya is a city that has made many cultural contributions to Islamic
civilization throughout history. One of these contributions concerns Turkish Religious Music. In Amasya, both musical associations and religious educational institutions have historically played an important role in the musical tradition in Turkey. Two particularly noteworthy institutions which have served this purpose in the Republican period are the Musical Association of Amasya and the Büyükağa Madrasa of Qur’an Memorization. Especially over the last thirty years the projects carried out by these two institutions, working in concert, stand out for the contributions they have made to Turkish Music generally, to Turkish Religious Music in particular and to the city of Amasya. Today, the Musical Association of Amasya operates under the name of the Amasya Municipality Conservatory. This article as a music deals with work, contributions, and backgrounds of these institutions.
Keywords: Musical Association of Amasya, Amasya Municipality
Conservatory, Büyükağa Madrasaof Qur’an Memorization, Turkish Music,
Turkish Religious Music.

Türk musikisi icra geleneğinde ney çalgısı ölçülerinden hareketle bir akort sistemi haline gelen oniki ahenkten ancak dördü, üç telli klasik kemençenin akordunda değişiklik yapılmadan seslendirilebilmektedir. Bolahenk, Sipürde, Kız ve Mansur adlarındaki bu ahenklerin rahatlıkla kullanılabilmesi, çalgının yaklaşık iki buçuk oktavlık ses sahasından icra tekniğine yansıyan sınırlılık nedeniyle ancak mümkün olabilmektedir. Klasik kemençede seslendirilmesi güç olan ahenklerin kullanılması akordun ve ses sahasının yetersiz kalmasına bağlı olarak tercih edilmemektedir. Söz konusu ahenkler, diğer Türk müziği telli çalgıları tarafından da icra tekniğinde benzer nitelikte güçlükler oluşturmaktadır. Bu duruma çözüm olarak bazı ahenkler için çalgıların akortları değiştirilerek icra tekniği daha rahat olabilecek yollara başvurulmaktadır. Benzer şekilde, klasik kemençede de icrası zor olan ahenklerin daha rahat seslendirilebilmesi için akortta yapılabilecek değişimler ve önermeler, bu çalışmanın amacını oluşturmuştur. Makamların karar perdelerine göre söz konusu ahenklerde çalgının pozisyon kullanımı farklılık gösterdiğinden, bu çalışma en fazla kullanılan makamlar arasından rast ve dügâh perdelerinde karar veren makam dizileriyle sınırlandırılmıştır. Çalışma kapsamına alınan makam dizilerinin hangi ahenklerde kolay ve zor seslendirildikleri tespit edilerek, aralarından zorlukla icra edilenler için iki tip yeni akort önerisiyle çözüm aranmış; tüm tellerin eşit oranda yarım ses pestleştirilmesi ve sadece kalın telin bir/bir buçuk ses pestleştirilmesiyle önerilen yeni akortlarla, kolaylıkla seslendirilebilecek altı ahenk tespit edilmiştir.