Turkish folk music

Our music contains almost all the aspects of our national culture. The need for the studies of common terminology in order to interpret our music through more extensive and meaningful expressions is recognized through the problems. If common musical terminology is designated, the musical misconception between Anatolian Turkish music and other Turkic music might be partially resolved in order to settle these problems. We assume that like in other fields, introducing words supporting common musical terminology among Turkic people will not only solve the problems but also constitute a useful source for learning regional differences in music.
This article discusses common musicological problems between the term “ashula” and “mani” basing on the relationship, similarity and current functioning of the two terms. These two genres, based on the verse types “aruz” and “parmak” and sung with particular melody types (makam),  have enriched their sources while completing their development with the time. These developments led to association of these genres with similar kinds or their differentiation. Whereas had the commonality of expressions been maintained since past, the time would not have been lost for these disputes and more novelties would have been observed instead. These problems are observed not only between the terms “ashule” and “mani”. The same is true for many terms used today. In conclusion, we will examine the term “ashula” equivalent of the Anatolian term “mani”, in terms of its prevalence within the territory of Uzbekistan and its terminological problems in comparison with the term “mani” while seeking new ways to solve this common problem.

Bu çalışma ile hedeflenen; yöredeki çok seslilik unsurlarını tespit ve analiz etmektir. Özellikle bu çalışmadan elde edilen sonuçların modernite kavramının ülkemizi etkilediği zamanlardan bu yana tartışıla gelen çok seslilik tartışmalarına katkıda bulunması,  konu ile ilgili çalışma yapacak icracı ve araştırmacılara güvenli bir kaynak
oluşturulması çalışmanın temel amaçlarından birisidir. Çalışmanın sonucu olarak Yörük Türkmen müziğinin çok sesli olduğu tespiti yapılmıştır. Tespit edilen çok seslilik unsurları tasnif edilmiştir.

Öz Rauf Yektâ Bey, klasik Türk mûsikîsi tarihi ve nazariyatı ile ilgili çalışmaları ile tanınmıştır. Bestekâr, neyzen ve bir müzik eğitimcisi olmasının yanı sıra klasik Türk mûsikîsi tarihi üzerine yaptığı kapsamlı araştırmalar ve yazdığı yazılar, onun Türk mü-zikolojisinin kurucularından biri hatta kimilerine göre Türk müzikolojisinin kurucusu olarak görülmesini sağlamıştır. 11 Ocak 1897 tarihli Resimli Gazete'nin 10. sayısında ya-yınlanan ‚Mûsikî-i Osmânî Nazariyâtı Lisân-ı Elhân-I‛ başlıklı makalesi ile mûsikî ya-zarlığına başlayan Rauf Yektâ Bey, ölüm yılı olan 1935'e kadar klasik Türk mûsikîsi ile ilgili hemen her konuda birçok yazı kaleme almış ve klasik Türk mûsikîsi ses sistemleri üzerine bilimsel çalışmalar yapmıştır. Yazdığı yazıların neredeyse tamamı klasik Türk mûsikîsi üzerine olmuş, adeta hayatını Türk mûsikîsi tarihini ve nazariyatını bilimsel temellere dayanarak anlatmaya, geliştirmeye, yaygınlaştırmaya ve Batı dünyasına doğru bir biçimde anlatmaya vakfetmiştir. Günümüzde Rauf Yektâ Bey'in klasik Türk mûsikîsi üzerine yaptığı çalışmalar üzerine çok sayıda yayın yapılmıştır. Bu yayınların tamamı klasik Türk mûsikîsi nazari-yatı ya da tarihi odaklıdır. Fakat Rauf Yektâ Bey'in, Türk halk müziği ile ilgili yazıları ve çalışmaları da bulunmaktadır. Bu araştırma, Rauf Yektâ Bey'in Türk halk müziğine dair fikir ve yazıları ile Türk halk müziği derleme, inceleme ve kayıt altına alma çalışmala-rındaki katkılarına odaklanmaktadır. Araştırma konusunun odak noktasından hareketle; Rauf Yektâ Bey'in, Vakit, Yenises, İkdâm, vb. dönemin gazete ve dergilerinde yayınla-nan makaleleri, Anadolu Halk Şarkıları 1. ve 2. Defterlerindeki önsözleri ile bu defter-lerde bulunan türkü notaları üzerinde yaptığı analiz ve yorumları incelenmiştir. Bu araştırma neticesinde; 6 Nisan 1898 tarihinde İkdâm'da yayınlanan ‚Bu araştırma neticesinde; 6 Nisan 1898 tarihinde İkdâm’da yayınlanan “Os-manlı Mûsikîsi Hakkında Birkaç Söz” başlıklı yazısından hareketle, Türk halk müziği derleme çalışmalarının yapılması gerekliliğini, türkülerin notaya alınarak yayınlan-ması gerekliliğini ve asıl millî Türk mûsikîsinin bu türküler olduğunu söyleyen ilk Türk müzikoloğu olduğu, Dârülelhan tarafından yayınlanan halk şarkıları 1. ve 2. Def-terlerin yayına hazırlanmasında Rauf Yektâ Bey’in önemli katkıları olduğu ve Defter-lerin mukaddimelerini Rauf Yektâ Bey’in yazdığı, türkülerde klasik Türk mûsikîsinde kullanılan dört koma bemol (Bakiye) ve beş koma bemol (Küçük Mücenneb) gibi de-ğiştirici işaretleri ilk defa Raûf Yektâ Bey’in kullandığı, ulaşılan sonuçlardan bazıları-dır.
Anahtar Kelimeler: Rauf Yektâ Bey, Türk Halk Müziği, Millî Türk Mûsikîsi, Derleme, Dârülelhan

Abstract
Rauf Yektâ is known for his works on classical Turkish music history and the-ories. In addition to being a composer, a neyzen (ney player) and a music educator, his extensive research and writings on classical Turkish music history have made him one of the founders of Turkish musicology, and he is even regarded by some as the founder of Turkish musicology. Rauf Yektâ, who started his musical writings with the article titled "Mûsikî-i Osmânî Nazariyâtı Lisân-ı Elhân - I" (Language of Melodies in Ottoman Music Theories - I) published on the 10th issue of the “Resimli Gazette” on 11 January 1897, wrote articles on almost everything related to classical Turkish music and con-ducted scientific studies on classical Turkish music sound systems until the year of his death, in 1935. Almost all of his articles were regarding classical Turkish music, he vir-tually devoted his entire life to express, develop and popularize the history of Turkish music, to theories based on scientific grounds and to properly explain them to the Wes-tern world.
Today, there are many publications regarding the studies conducted by Rauf Yektâ on classical Turkish music. These publications entirely focuse on classical Tur-kish music theory or its history. However, Rauf Yektâ also has publications and studies regarding Turkish folk music . This research focuses on Rauf Yektâ's ideas and writings on Turkish folk music and his contributions to the compilation, reviewing and recor-ding of Turkish folk music. Considering the focal point of the research topic; Rauf Yektâ's articles published in newspapers and journals of the time such as Vakit, Yeni-ses, İkdâm etc., his forewords in the 1st and 2nd Books of Anatolian Folk Songs (Ana-dolu Halk Şarkıları) and his analysis and comments on the notes of the folk songs fo-und in these books were analyzed.
As a result of this research, based on his article titled "A Few Words About Ot-toman Music" published on İkdâm on 6 April 1898, it was understood that Rauf Yetka was the first Turkish musicologist that stated the necessity of compilation of the stu-dies of Turkish folk music, the necessity that folk songs must be notated and published and that these folk songs were the actual national Turkish music; that Rauf Yeltâ had important contributions in the editing the 1st and 2nd Books of Anatolian Folk Songs by the Dârülelhan (the first official conservatory in the Ottoman Empire). Another re-sult is that the introductions of these books were written by Rauf Yektâ, and that the al-teration signs used in classical Turkish music such as the 4 coma flat (Bakiye) and the 5 coma flat (Küçük Mücenneb) were first used in Turkish folk song notation by Rauf Yeltâ.
Key Words: Rauf Yektâ Bey, Turkish Folk Music, National Turkish Music, Compilation, Dârülelhan

An Evaluation for The Ballads Measured With 23 and 30 Bars Taking Partin Trt Turkish Folk Music’s Repertoire in Consideration of The Turkish Music’s Usûl Tradition. The concept ‘usûl’ is one of the two main elements of the music. In the system of ‘meşk’ which is a basic education model of the Turkish music, usûl, has a prominent role in the process of handing down the Turkish music to the next generations. Although Turkish Folk Music and Classical Turkish Music are nourished from the same source, the works produced are in different kinds and forms. In our study, the different perspectives in the ‘usûls’ of Turkish Folk Music and Classical Turkish Music have been revealed and at the same time, the role and the importance of ‘usûl’ in a consistent sense of education and performance have been examined. The current perception of ‘usûl’  in Turkish FolkMusic cannot express and contain the tradition enough, which also affects the performance and education in a negative way. As a solution, it has been tried to present a suggestion by taking into consideration of the necessity of expressing and performing the ballads within the frame of Turkish Music’s ‘usûl’ tradition. Within this context, ensuring the integrity by reading music can only be possible with the ‘usûl’. In this study, the necessity of developing the common theory of‘usûl’ has also been emphasized. The notes of the ballads measured with 23 and 30 bars taking part in TRT Turkish Folk Music’s repertoire have been examined, and the measuring errors have been taken into consideration with the underlying reasons. In addition to that, it has been tried to account for all these errors and results. The ballads mentioned above are rewritten again in accordance with the findings we obtained. Therefore, a new ‘usûl’ has been suggested to Turkish music ‘usûl’ corpus.

Bu araştırmada TRT repertuarında bulunan kına türkülerinin usûl özelliklerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. Bu temel amaç çerçevesinde kına türküleri usûl yönünden incelenerek genel özellikleri tespit edilmiştir.
Araştırmanın yürütülmesinde belgesel tarama modelikullanılmıştır. Araştırmanın evrenini, TRT THM repertuarı oluşturmaktadır. Araştırmanın örneklemini ise, repertuarda yer alan 75 kına türküsü oluşturmaktadır.
TRT THM Repertuar içerisinde bulunan toplam 75 kına türküsünün % 58.6 oranıyla 44 türkünün birleşik usûl, % 17.4 oranıyla 13 türkünün ana usûl, % 13.3 oranıyla 10 türkünün karma usûl, % 10.7 oranıyla 8 türkünün çoklu usûl olduğu tespit edilmiştir. 
Kına türkülerinin en çok birleşik usûlde olduğu, en az ise çoklu usûlde olduğu tespit edilmiştir. TRT THM repertuarındaki kına türkülerinin, % 40 oran ile (30 türkü) 9/8’lik usûlden oluştuğu, % 1.3 oranla ise 6/8, 8/8, 9/4, 12/8, 13/8, 15/8 ‘likusûl olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca 8 kına türküsünün de % 1.3 oranla çoklu usûlde olduğu tespit edilmiştir.

Our musical instruments should be reconsidered in various sizes, for various purposes and being reexamined their effect and capabilities. The original instruments are already exceptional, colourful and they are suitable to be used for duo, trio, quarted chamber music teams (İlerici, 1964). It is seen that Autism spectrum disorders children are innate gifted in music. As they cannot communicate with the outside world and the social environment, they live in a withdrawn world. They should be ensured to interact with music starting from of pre-school ages. Considering the place, these children live and their socio-cultural environment, a different kind of style of musical therapy should be chosen for every children. The therapist is the half of the treating with music, and the other half is the child who is going to be treated. Children teach the therapist the style of the treatment. In other words, they are the teacher of the therapist, because these children lead the way through their interactive behavior, body language and sensory organs.

This paper investigates the uses and functions of Turkish folk music in contemporary Turkey. Twenty-six musical events, occurring in a broad range of social and regional contexts, have been ethnographically studied in a systematic way. The data, collected by means of participant observation and interviews with performers, listeners and commissioners, were analysed according to the qualitative inductive approach. The analysis showed that Turkish folk music plays a role in different kinds of events: artistic training and dance education, variants of the “concert” concept such as festivals and café concerts, celebrations of life cycle events, official openings and other important events, religious services, and formal and informal social gatherings. Turkish folk music also turned out to adopt a variety of functions, which can be situated in different fields: a psychological function and an aesthetic function (personal field); the communication of emotional, cultural or historical content and the preservation or transmission of cultural heritage (cultural field); a professional function, inducing dance, and communicating emotions and thoughts (personal-social field); creating or strengthening social ties and expressing political views (social field); the expression or construction of (cultural) identity (social-cultural field); inducing a mystical or a religious experience or evoking feelings of solidarity, humanity or philanthropy (philosophical-spiritual field); and the accompaniment of life cycle events and other important events (ritual field). These results illustrate the potent and varied role of Turkish folk music in contemporary Turkish society.

Ülkemizde halk müziği alanında sahadaki ilk derleme çalışmaları Kültür Müdürlüğü'nün görevlendirdiği Seyfettin ve Sezai Asaf kardeşlerce 1925 yılında başlayıp Darü'l-Elhan, Halk Bilgisi Derneği ve Ankara Devlet
Konservatuvarı bünyesinde ve öncülüğünde gerçekleştirilen derleme çalışmalarıyla 1950'li yıllara kadar yoğun olarak devam etmiştir. Derlenen binlerce halk müziği ezgisi Ankara Devlet Konservatuvarı'nda arşiv memuru olarak görev yapan Muzaffer Sarısözen'in çabaları ve Ankara Radyosu'nda kurduğu Yurttan Sesler Topluluğu ile notaya alınarak yurt geneline yayılmaya başlamıştır. Bütün bu süreçlerde iyi niyetlerle yapılan
derleme çalışmaları ve nota yayınları Ankara Radyosu'nda başlayan sürecin de etkisiyle TRT himayesinde şekillenmiş ve hâlâ da şekillenmektedir. Türk Halk Müziği'nin korunması , yaşatılması ve öğretilmesi için birer araç niteliği taşıyan TRT Türk Halk Müziği Notaları, doğal olarak halk müziğimizle ilgili bütün eğitim/öğretim ortam ve koşullarını da etkilemiş ve şekillendirmiştir. Bu notalara bakıldığında halk müziğimizin genel karakterine uygun olarak sözlü ezgilerin çoğunlukta olduğu , eşlik eden çalgı ya da çalgı topluluklarının niteliği ve niceliği ile ilgili bilgilerin yer almadığı, tempo, nüans ve dinamik işaretlemelerinin neredeyse hiç yapılmadığı göze çarpmaktadır. Bağlama eğitiminde kullanılan nota yayınlarının da çoğunlukla TRT notaları ya da onlar referans alınarak yeniden yazılmış yayınlar olduğu dikkate alındığında TRT Türk Halk Müziği Notaları'ndaki eksiklik ve yanlışlıkların yaratacağı problemlerin boyutu önem kazanmaktadır.
In our country, in the field of folk music, the first compilation of the work of the Office of Culture appointed Seyfettin and Sezai Asaf brotbers, starting in 1925 Daru'l-Elhan, Halk Bilgisi Derneği within the body of the
Ankara State Conservatory and performed under the leadership of the work of the assembly until the 1950s continued intensive, he Ankara State Conservatory archive officer, who served as the efforts of Muzaffer
Sarısözen, compiled thousands of folk tunes of music notes and was established in Radio of Ankara with Yurttan Sesler Topluluğu (Voice of Country Ensemble) has started to spread throughout the country. The
whole of this process in good faith with the work of the assembly notes and publications, Radio of Ankara, in the process, starting with the impact of the TRT was shaped under the auspices of, and that is stili taking shape. Turkish Folk Music survival, protection and which serve as a tool to teach TRT Turkish Folk Music Notes, naturally ali about our folk music teaching/learning environment and conditions have also influenced and shaped. To this note, if you look, our folk music of the general character, as appropriate; oral majority of the melodies, accompanied by the instrument or the instrument of the communities related to the quality and quantity of the information and are not included; beat, dynamic and nuance sign almost never done outstanding. The bağlama notes of publications used in training, mostly TRT notes, or they re-written using the reference publications, considering that TRT Turkish Folk Music Notes the deficiencies and problems arising from inaccuracies in the size of importance.

Bağlama için yapılmış metot çalışmalarının önemi ve gerekliliği ortada olmakla birlikte bu çalışmaların çoğu, ticari kaygılar taşıdıkları ve akademik çerçeveden uzak, teknik, estetik, pedagojik ve metodolojik açılardan yetersiz oldukları gerekçesiyle eleştirilmektedir. Halk müziği alanında çalışan akademisyen sayısındaki artışla birlikte bu alandaki akademik yayın ve çalışmaların da kayda değer bir şekilde arttığı ve nitelik bakımından tatmin edici, oldukça düzeyli metodolojik yayınlar yapılmaya başlanmasının gelecek adına umut verici olduğu görülmektedir. Ancak geçmişten itibaren bu yayınların çok azında bağlama için kullanılan notasyonun görece bir durumu yansıttığından bahsedilmektedir. Bir çalgının evrenselleşebilmesi adına oldukça önemli olan bu hususun çoğunlukla gözden kaçırıldığı ve gerekli açıklama, bilgi ve uyarıların yayınlarda yeterince yer almadığı gözlemlenmektedir. Araştırmamız bağlama öğretimine ilişkin ulaşılabilen yayınlardaki bu durumu ayrıntılı ve karşılaştırmalı olarak ele almayı amaçlayan kaynak tarama modelli betimsel bir nitel araştırmadır. 
It is an undeniable fact that method studies for bağlama are very important and necessary for teaching. However; most of the studies have been criticized for being commercial, not being academic and being insufficient from the points of technicality, pedagogy and aesthetics. As the number of academics who have studies in the area of folk music increases, the number of the academic publications have also increased as well. When we examine the publications in this field of study, we realise that they are very well qualified and satisfactory from methodoligical perspectives. However, there are only a few studies from the past to the present which mention that notation which is used bağlama reflects a relative situation. It can be easily realized that there aren’t enough necessary information, explanations, and warnings about it in most of the publications despite the fact that it is very important for making an instrument global. Our study tries to examine the publications about bağlama teaching in detail and comparatively from the perpective of notation relativity and it can be accepted as a qualitative, descriptive research which is based on review of literature.

Muzaffer Sarısözen was founder of the “Yurttan Sesler” [Sounds of Our Homeland] in which he invited local artists who are locally famous in the area of compiling or performing of folk songs to his program in National Radio as guest performers in Ankara. Hâfız Faruk Kaleli, is well-known performer of Erzurum ballads, was invited to program of “Yurttan Sesler” by Muzaffer Sarısözen at this time. Whenever, he broadcasted, he sang ballads and presented his newly compiled folk songs to Muzaffer Sarısözen to ask his opinion and knowledge as well. Each time Hâfız Faruk Kaleli came in Ankara to visit Muzaffer Sarısözen, his repertoire was recorded at the Radio and Conservatoire by Sarısözen as well. Hence, all Erzurum folk songs sung and forgotten were compiled, evaluated, notated, recorded and archived in National Radio. Today, significant part of Erzurum folk songs in Radio repertoire was compiled by the efforts of Hâfız F. Kaleli. Hâfız Faruk Kaleli is still very much loved figure whose compilations and his own compositions such as “Yıldız”, “Pasinli Güzel”, “Yemen Türküsü”, “Billur Piyale”, “Yayla Türküsü”, “Yandı Canım Tende Ey Ruh-i Revanım Bir Su Ver”, “Ey Gönül İçmek Dilersen Cam-ı Cem”, “Erzurum Çarşı Pazar” are enjoyably listened throughout the country. Muzaffer Sarısözen’s efforts, affections, interest, guidance, knowledge must have taken Hâfız Faruk Kaleli’s achievements much further for sure. The friendship of Muzaffer Sarısözen and Hâfız Faruk Kaleli that based on recording Erzurum ballads to national repertoire and their efforts for compiling them evaluated throughout in this paper.
Key words: Turkish Folk Music, Muzaffer Sarısözen, Hâfız Faruk Kaleli, Erzurum Ballads, compilation.

ÖZET
Türkiye'de halk müziği derleme çalışmalarına dair ilk fikirler 1898 yılında öne sürülmüş olsa da, sistemli derleme çalışması meselesi, Cumhuriyet'in kuruluşuna kadar ele alınamamıştır. Cumhuriyet'in kurulmasından sonra, devletin müzik politikalarında önemli değişiklikler olmuş ve halk müziği, bu politikalar açısından önemli bir konuma gelmiştir. Resmî müzik politikası, Türk halk müziğinden faydalanarak klasik Batı müziği tekniğiyle yazılacak yeni eserleri, yeni Türk devletinin müziği olarak benimsemiştir. Bu hedefe ulaşabilmek için ise, elde halk müziğine ait geniş bir melodi birikimi olması gerekiyordu. Böyle bir birikim olmadığından, öncelikle yapılması gereken işin halk müziğini derleyip arşivlemek olduğu fikrine varılmıştır. Halk müziğini sistemli bir şekilde ve yerinden derleme işini yerine getirmek için çeşitli teşebbüsler olduysa da, bunların en genişini ve en verimlisini dönemin Kültür Bakanlığı (sonraki ismi Millî Eğitim Bakanlığı) düzenlemiştir. 1937 yılında başlayıp 1952 yılında son bulan ve ülkenin tüm illerini kapsayan alan araştırmalarıyla, Türk bestecileri için güvenilir bir halk melodileri arşivi oluşturulmakla kalınmamış, aynı zamanda müzikolojik araştırmalar için de temel teşkil edebilecek bir külliyat elde edilmiştir. Bahsi geçen bu derlemenin ürünleri, o dönemde Kültür (Millî Eğitim) Bakanlığı'na bağlı olan Ankara Devlet Konservatuvarı'nda kurulan Folklor Arşivi'nde muhafaza edilmiştir. Arşiv'in şefliğine getirilen Muzaffer Sarısözen, ömrünün sonuna dek burada çalışmış ve Arşiv'in derleme ve tanzim işleriyle meşgul olmuştur. Muzaffer Sarısözen'in ölümünden sonra, Arşiv'deki malzemeyle ilgili çeşitli girişimlerde bulunulmuşsa da bugüne kadar hiçbir girişimden sonuç alınamamış, neticede Arşiv âtıl vaziyette kalmıştır. Günümüzde Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuvarı'nda bulunan bu malzemenin ne olduğu hakkında, kamuoyunun kesin bir bilgisi yoktur. Bazı çalışmalar bu konuya ışık tutmuş olsa da, Arşiv'deki malzemenin henüz yeterli bir kataloğu dahi yapılabilmiş değildir. Bu tezde, her arşivin ilk önce bir kataloğunun olması gerektiği fikrinden hareketle, Folklor Arşivi'nin esas unsurunu oluşturan derleme kayıtlarının bir kataloğu çıkarılmış ve ilgililerin dikkatine sunulmuştur. Derleme kayıtlarının yanı sıra başka katalog, liste ve tablolar da hazırlanmış, böylece Arşiv'deki yazılı belgelerden azami surette faydalanılmıştır. Bu listelerin yanı sıra, Arşiv hakkında bulunabilen bilgiler de tezde yer almıştır.

ABSTRACT
In Turkey, the first idea that suggests collecting folk music appeared in 1898. But systematic investigation of the subject was not done until the establishment of Turkish Republic. After the establishment of the Republic, the official policy about the Turkish music changed and folk music became more important. The official policy of the state recognized the music as Turkish if it was based on Turkish folk music and composed with the techniques of classical Western music. To create such music, it was needed to have a vast collection of folk melodies. Since it was not the case, the first thing to do was to collect folk music and to create an archive of it. After some half-successful attempts, an efficient organization was held by the Ministry of Culture (later Ministry of Natural Education). A series of field trips, starting in 1937 and ending in 1952, covered the whole country, and resulted in a great collection of folk music. The collection was not only meant to be a melody repertoire for the composers, but also a database for further musicological research. The material that was collected during these field trips was preserved at the Folklore Archive of Ankara State Music Conservatory, which was then a subordinate institution of the Ministry of Culture. The chief of the Archive was Muzaffer Sarısözen, who worked at the Archive until his death. He engaged in field trips and preservation of collected material. After decease of Muzaffer Sarısözen, there were some attempts to reorganize the Archive. But these attempts were inconclusive and the Archive remained idle. Today, the material is embodied within the State Conservatory of Hacettepe University. What the material includes is publicly unknown. Although there are some studies which try to illuminate the issue, even a sufficient catalogue of the material still does not exist. In this thesis, a catalogue of the field recordings which are the basic element of the Archive is prepared. Other catalogues, lists and tables are also prepared to be able to reveal the most possible information that is found in the written material of the Archive. Besides, the thesis also includes information about the Archive itself.

Kaynağı coğrafi olarak Türkistan’a, tarihi olarak da İslam öncesi dönemlere dayanan âşıklık geleneği; müzikal ve edebi yönden taşıdığı gücün etkisiyle modern zamanlarda da varlığını sürdürmektedir. Âşıklık geleneği içerisinde üretilen ürünler, zaman içinde biçim ve işlevlerinde değişikliklere uğramakla birlikte kuşaktan kuşağa aktarılırken toplumsal belleğin okunmasına olanak tanımaktadır. Bu çalışmanın amacı, söz konusu geleneğin XIX. yüzyıldaki temsilcilerinden biri olan Âşık Dertli’ye dayandırılan ve “Şeytan Bunun Neresinde?” adıyla bilinen taşlamanın en az iki yüz yıllık serüveni üzerinden bir zihniyet tarihinin izini sürmektir. Çalışma içinde söz konusu eser; yaratım bağlamı, biçimi, metnin anlamı gibi hususlar üzerinden analiz edildikten sonra eserin modern dünyadaki konumuna odaklanılmıştır. Başlangıçta sözlü kültür ortamında yaratılan eserin zaman içerisinde plak, radyo, televizyon ve sosyal medyadaki yeni icraları değerlendirilmiş ve eserin giderek artan bir ivmeyle popülaritesinin yükseldiği saptanmıştır. XX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren elektronik kültür ortamı içerisinde farklı müzik geleneklerinde yeniden icra edilmeye başlanan eser, asıl popülerliğine 2000’li yılların başında kavuşmuştur. Bu ilginin arka planında ise 1990’lı yılların sonunda Türk basınında yürütülmeye başlanan rock müzik karşıtı tartışmalar yer almaktadır. Rock ve metal müziğin icracı ve dinleyicilerinin topyekûn Satanist olmakla suçlandığı bu dönemde, Türkiye’de bu müzik türünün öncü gruplarından biri olan Pentagram’ın 2002 yılında yayımladığı “Bir” adlı albümle bu suçlamaları protesto ettiği görülür. Teması Türk tasavvuf düşüncesi olan bu albüm içinde Dertli’den ve Âşık Veysel’den alınıp yorumlanan eserlerle birlikte Türk halk müziğine ait enstrüman ve ezgiler de kullanılarak bu müzik türünün üretici ve tüketicilerinin geleneksel değerlerle barışık olduğu, kamuoyuna gösterilmeye çalışılmıştır. İçinde “Şeytan Bunun Neresinde?” adlı eserin de bir yorumunun bulunduğu bu albümün yayımlamasından sonra Satanizm ve rock müziği bağdaştıran tartışmalarda bu taşlamanın merkeze oturduğu görülür. Grup üyelerinin verdikleri röportajlarda medyayı, dönemin Beypazarı Kadısı’na benzetirken, kendilerini Âşık Dertli ile aynı yere konumlandırmalarından; konuyla ilgili gazete sayfalarında atılan “Şeytan Rock Müziğin Tam Kalbinde” gibi başlıklara kadar değişen bağlamlar içerisinde bu taşlamanın ayak kısmı, bir referans noktası olarak kullanılagelmiştir. Eserin ayağının bu tarz kullanımlarla Nasreddin Hoca fıkralarının son cümlelerinin kalıplaşarak yaşamasına benzer biçimde kristalize bir halk bilgisine dönüştüğü söylenebilir. Nihayetinde çatışan iki grubun, halk edebiyatı geleneğine ait aynı şiiri, farklı motivasyonlarla da olsa kullanmış olmaları; folklorun, ayrışmalardan ziyade ortaklıklara işaret eden anlamını göstermektedir ve bu anlamın artık kavranması gerektiğini bir kez daha kanıtlamaktadır.

Articles/Makaleler

Axundova, E. (2016). Əl-Fərabi Yaradıcılığında Elmi-Tətbiqi Musiqi Nəzəriyyəsi. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1254-1258. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00084

Əhmədov, Ə. (2016). Azərbaycanda xanəndəlik sənətinin İnkişaf xüsusiyyətləri. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1217-1224. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00079

Əmirbəyova, V. (2016). Вопрос Художественного Содержания Музыки В Творчестве Фикрета Амирова. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1225-1228. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00080

Əzizova, S. (2016). Azərbaycan Xalqının Toy Mərasim Musiqisi. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1211-1216. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00078

Özden, E. (2016). Effective Learning and Teaching Strategies for Ney Classes for the 9st and 10nd Grades of Fine Arts High Schools. Rast Müzikoloji Dergisi, Bakü Özel Sayısı, 4(2), 11185-1194. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00074

HAZRAİ, B., (Çev. SEZİKLİ, U., & SALMANİ, M.) (2016). Abdülkadir Merâğî’ye Göre Telin Taksimi ve Sazin Perdelere Ayrilmasi. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1266-1280. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00086

Kazımova, Ü. (2016). Azər Dadaşov'un Fortepiano Sonatin Alarinda Milli Üslub Xüsusiyyətləri Və Müasir Yazi Texnikasi. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1244-1253. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00083

Məmmədova, G. (2016). Dar və Orta Həcmli Ladlara Əsaslanan Azərbaycan Mahnılarının İnkişafı. Rast Müzikoloji Dergisi(4), 1259-1265. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00085

Növrəsli, A. (2016). Aqşin əlizadə yaradiciliğinda yeni təmayüllərin əksi(müvafiq əsərlər nümunəsində). Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1200-1204. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00076

Qulamova, N. (2016). XX əsrdə muğamın ənənəvi tədrisində proqramların əhəmiyyəti. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1236-1243. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00082

Rzayeva, M. (2016). Tofiq Quliyev’in Dram Əsərlərinə Bəstələdiyi Musiqi(A. Saqareli’nin “Xanuma” Pyesinə Yazılmış Musiqinin Bəzi Dramaturji Xüsusiyyətləri). Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1195-1199. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00075

Verdiyeva, G. (2016). Azərbaycan muğamı və Özbək şaşmakomunun müqayisəli tədqiqi məsələləri. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1205-1210. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00077

Zöhrabov, L. (2016). Bülbül Ve Halk Müziği. Rast Müzikoloji Dergisi, 4(2), 1229-1235. doi:10.12975/rastmd.2016.04.02.00081

Öz Türk Folklor Araştırmaları Dergisi, 1949-1980 yılları arasında 366 sayı boyunca aralıksız olarak yayın yapmış bir halk bilimi dergisidir. Türk halk kültürü ürünlerini derlemek ve folklor sahasında ciddi bilimsel çalışmaları bir yayında toplamak amacıyla oluşturulmuş olan bu dergi, Türkiye'nin en uzun süreli yayın yapan dergilerinden biridir. Bu araştırma; Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nde bulunan müzik yazılarının bibliyografik taramasından oluşmaktadır. Söz konusu müzik yazıları; makale, bildiri, haber, anı, derleme, söyleşi, değerlendirme ve eleştiri yazılardır. Çalışmanın amacı, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi müzik yazılarının tamamını gözler önüne sermek ve bilimsel araştırmalara kaynak oluşturabilecek nitelikte müzik yazılarını, alan ve konularına göre tasnif ederek, bir çalışmada birleştirmektir. Sistematik bibliyografya yöntemini içeren bu araştırma, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nin tüm sayılarının incelenmiş olması, dergide geçen bütün müzik yazılarının alan ve konu öncelikli tanzimini içermesi ve bu dergi hakkında yapılmış olan en geniş müzik bibliyografyası olması bakımından önem taşımaktadır. Abstract Turkish Folklore Research Magazine (Türk Folklor Araştırmaları Dergisi) is a folklore magazine which was continuously published for 366 issues between 1949 and 1980. This magazine which is set up to compile Turkish Folklore products and to publish serious studies in the field of folklore in one publication is one of the most long-lasting magazines in Turkey. This study is made up of the scan of compositions on music in Turkish Folklore Research Magazine bibliographically. These compositions are essays, bulletins, news, recollection, compilation, conversation, review and critics. The aim of this study is to display all the compositions published in Turkish Folklore Research Magazine and collect these compositions which can be a resource to scientific studies after classifying them according to field and subject. This study which includes systematic bibliography method, is important because of the inspection (study) of all the issues of Turkish Folklore Research Magazine, including all of the compositions classified according to field and subject priority and being the most comprehensive bibliography of this magazine.

In geography Kırşehir Anatolian region is known as the oldest residential area of Turkmen. In
Turkish folklore together with Kırşehir’s region of music emphasis, big bozlak master poet
Muharrem Ertaş has also attracted attention in this region. In accordance with these factors
Muharrem Ertaş’s life, art, minstrelsy, creativity and integrated with him all bozlaks have been
investigated.
Named “Investigation of Bozlaks in performance Muharrem Ertaş’ thesis shows that great
poet Muharrem Ertaş except bozlaks’ literary and musical investigation as well as paid big
attention to the attributed preliminary study of understanding factors affecting on their life and
art.
In the sound archive in Muharrem Ertaş’ s recordings were found bozlak samples and 12 them
were determined. These determined bozlaks were examined from the different points of view.
In the results of investigations Muharrem Ertaş in terms of content of bozlaks’ subject
describes life of nomadic nation like separation, nostalgia, death, longing, absence from
home, immigration. All of bozlaks syllable measurement were determined as 11.
But in accordance with musical investigations, bozlaks’ modal structure relevant to special
feature movement although descending as exactly determined in special determined mod
which are not sound in exactly the same way and used sound interval were moved between 8-
12. Therefore, line of sound was exceeded to 1 octave

ÖZET Türkülerin oluşumu, aktarılması, yayılması ve yaşatılmasında büyük payı olan saz sanatçıları, aynı zamanda folklor ürünleri derleyicisi, yorumlayıcısı ve bir kültür taşıyıcısı olarak, halk kültüründe çok önemli yere ve göreve sahiplerdir. Bu araştırmada; Cumhuriyet'ten, günümüze Niğde ili ve Niğde'ye ait civar yörelerin yerel saz sanatçıları, tespit edilmiş, kısa hayat hikâyeleri ve müziksel faaliyetleri ortaya konulmuştur. Kayıtlara geçmiş ve gizli kalmış olan saz sanatçılarının isimlerini ve çalışmalarını bilimsel bir yayında bir araya getirerek literatüre kazandırmak; böylelikle yerel saz sanatçılarının ülke kültüründeki önemine dikkat çekmek bu çalışmanın amaçları arasındadır. Çalışma; Niğdeli saz sanatçıları hakkında yapılmış en geniş isim dağarcığını içermesi bakımından önem taşımaktadır. Araştırma verileri oluşturulurken hayatta olan saz sanatçıları ile birebir görüşmeler yapılmış ve bilgileri bizzat kendilerinden alınmıştır. Hayatta olmayan saz sanatçıları hakkındaki bilgilere ise mevcut yazılı kaynaklardan, akrabalarından ve dostlarından ulaşılmıştır. Araştırma sonunda Niğdeli saz sanatçılarının çoğunluğunun enstrüman çalmayı çocuk yaşta büyüklerinden ve yöre saz sanatçılarından öğrendikleri; meslek olarak bu işi yaptıkları ancak ekonomik nedenlerle farklı mesleklerde de çalıştıkları bilgileri edinilmiştir. Niğdeli birçok saz sanatçısının kendilerine ait besteleri bulunduğu, öğrenciler yetiştirdikleri ve bu öğrencilere Niğde müziğinin özelliklerini, tavrını ve türkü dağarcığını aktararak sanatsal ve eğitsel katkılarının olduğu görülmüştür. Şehrin kültürel ve sanatsal etkinliklerine katılarak yöre kültürünü yaşattıkları ve çevre illere tanıttıkları; ayrıca Niğde'ye ait civar yörelerde duymuş oldukları türküleri araştırıp bu türkülerin ortaya çıkarılmasını sağladıkları sonuçlarına ulaşılmıştır.

Abstract Âşıklık tradition is one of the basic elements of Turkish oral culture. Aşıks, who produced and performed poetry, music, stories and similar oral cultural elements, also had the characteristics of being a source of knowledge and opinion leader throughout history. The tradition of âşıklık, which still exists today, has been examined under the headings of Sunnism and Alevism, the two main Islamic schools adopted by the Turks in this study. It is seen that the terminological differences that became evident especially in the second half of the 20th century came from the differentiation of the acknowledgements in the essence of the subject. In this context, in the general structure of Turkish folk music, aşıks and âşık musics; Alevis, Alevi aşıks and their music are discussed with their existing sub-genres. The musical acts and the contributions of the aşıks who were effective in this process were evaluated. It was examined the Alevi music revival and the effects of aşıks, performers and theirs songs on it.

Âşıklık geleneği, Türk sözlü kültürünün temel ögelerinden biridir. Şiir, müzik, hikâye ve benzeri sözlü kültür öğelerini üretip icra eden âşıklar, tarih boyunca bilgi kaynağı ve kanaat önderi olma gibi vasıflara da sahip olmuştur. Günümüzde halen var olan âşıklık geleneği, bu çalışmada Türklerin benimsediği iki ana İslami ekol olan Sünnilik ve Alevilik başlıkları altında incelenmiştir. Özellikle 20. yüzyılın ikinci yarısında belirginleşen terminolojik farklılıkların, konunun esası içerisindeki kabullerin farklılaşmasından ileri geldiği görülmektedir. Bu bağlamda Türk halk müziği genel yapısı içerisinde âşıklar ve âşık müziği; Aleviler, Alevi âşıklar ve müzikleri, mevcut alt türleri ile ele alınmıştır. Bu süreçte etkin olan âşıkların, müzikal edimleri ve sürece katkıları değerlendirilmiştir. Kaynaklarda Alevi müzik uyanışı şeklinde yer alan hareketliliğin temel unsurlarını temsil eden âşık, ozan, yorumcu ve bunlara ait eserlerin etkileri irdelenmiştir. Sünni ve Alevi kültür evreninde, âşıklığın tanım ve konumlanmalarının farklı olduğu ve bu farkların, gerçekleştirilen uygulamalar ve âşıklığa yüklenen manevi anlam özelinde meydana geldiği sonucuna varılmıştır. Üretilen şiirlerde üslup ve içerik farklılıkları tespit edilmiş; müzikal yapılarda ise ilgili yörelerin sınırları içerisinde kalındığı ve iki ekol arasında büyük bir farklılığın olmadığı gözlenmiştir. Bu süreçte tekrar gündeme gelen bağlama düzeni ve üretilen kısa saplı bağlama türünün, işlevselliğe dayalı tercih edilme nedenleri, örneklerle izah edilmiştir. Çoğunlukla alan araştırması, gözlem ve görüşme yöntemleri ile hazırlanan bu çalışmada, yazılı, görsel ve işitsel kaynaklardan da faydalanılmıştır.

Muzaffer Sarısözen’in vefatından sonra meydana getirilmiş olan "TRT Türk Halk Müziği Repertuvarı", bugün Türk halk müziği eserleri bakımından temel referans noktalarından biri olarak kabul edilmektedir. Ancak, söz konusu repertuvarın oluşturulduğu tarihten günümüze değin, repertuvarda yer alan bazı eserler ve künye bilgileri üzerine tartışmalar da yapılmıştır. Bu tartışmalarda, çoğunlukla, söz ve melodi yanlışlıkları ile kaynak kişi ve yöre bilgisi hataları üzerinde durulmuştur. Ancak, TRT Türk Halk Müziği Repertuvarı’nda verilen derleyici, derleme tarihi ve notist bilgileri, özellikle de Muzaffer Sarısözen söz konusu ise, neredeyse hiç sorgulanmadan kabul edilmektedir. Halbuki bu repertuvarın, doğrudan Sarısözen’in elinden çıkmış kaynaklar yerine, ikincil kaynaklar esas alınarak hazırlandığına dair ipuçları, konunun detaylı bir şekilde incelenmesini gerektirmektedir.

Bu bildiride, TRT Türk Halk Müziği Repertuvarı’ndaki künye bilgilerinden yola çıkılarak, Muzaffer Sarısözen’in derleyici ve/veya notist olarak belirtildiği eserlerin hangi yollarla repertuvara dahil edildiği üzerinde durulacaktır. Sarısözen’in çalışmaları hakkındaki birincil kaynaklarla çelişen veriler tespit edilerek düzeltilecektir. Bu bağlamda ayrıca, Sarısözen’in şahsî çalışmaları ile resmî çalışmaları arasındaki sınırın nasıl çizilmesi gerektiği de tartışılacaktır. Son olarak, Sarısözen ile dönemin diğer müzik mensupları arasındaki ilişkiler irdelenerek, Sarısözen’in diğer derlemecilerden temin ettiği Türk halk müziği eserleri tespit edilmeye çalışılacaktır.

Türk müzik ve edebiyatının bilinen en eski sanatçı zümresini oluşturan ozanlar, zaman içinde değişen koşullarla birlikte âşık ismini almış ve daha önce sorumluluk alanında olan hekimlik ve din adamlığı gibi pek çok görevi yine zaman içinde ortaya çıkan karakterlere devretmişlerdir. Günümüze gelindiğinde ozan ve âşık kavramları birbirinin yerine, tercihli ya da birbirine karıştırılarak kullanılmaktadır. Yakın döneme kadar şairlere de ozan denmesi bu kavram karışıklığını artıran bir unsur olmuştur. Ancak ozan ve âşık, müzisyenliği de barındıran kavramlar olduğundan ve günümüzde bu saha içine çeşitli isimlerdeki yeni müzik icracıları dâhil olduğundan, kime âşık, kime ozan, denmesi gerektiği hususunda belirsizlik sürmektedir. Günümüzde Türk halk müziği temelli müzik icracılarına, bağlama çalabiliyor olmaları halinde, ozan, halk ozanı, çağdaş halk ozanı gibi sıfatlar yakıştırılmakta ve bu yapılırken çoğunlukla bilinçli davranılamamaktadır. Çalışmada, yakın geçmişte ve günümüzde âşık olarak tanınan kimi sanatçıların aslında, sınırlarını yine çalışma içinde müzikal hususları da göz önüne alarak çizmeye çalıştığımız, ozanlık dairesi içinde oldukları sonucu aktarılmıştır. Bununla birlikte, ozan ismiyle tanınan ya da kendisini ozan / halk ozanı olarak takdim eden kişilerin bir kısmının ise aslında âşık oldukları hususunda tespitlerin yer aldığı çalışmada, şair, kalem şairi gibi sıfatlar ve bu sıfatların ozanlık ve âşıklık ile ilişkisi irdelenmiştir.

Bu yazıda, Süleyman Şenel tarafından hazırlanarak 2018 yılında Sivas Platformu - İstanbul Sivas Konfederasyonu tarafından yayımlanan "Muzaffer Sarısözen: Türk Halk Müziği ve Oyunları Hakkında Yazılar - Röportajlar - Anılar - Ardından Yazılanlar - Belgeler - Notalar" isimli kitap tanıtılmaktadır.

Bağlama is an Anatolian (Asia Minor)  necked lute, which is plucked with fingers or plectrum. Ancient lutes found in Asia Minor, Middle East, the Caucasus and Asian originated necked lutes are the ancestors of the bağlama. This article is about bağlama techniques in the ciassical guitar literature.

Bu araştırmada Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu Türk Halk Müziği Repertuarında
bulunan toplam 260 Erzurum türküsü taranmış ve terennüm (hem sözlük anlamı olanların
hem de sözlük anlamı olmayanların oluşturduğu kelime grupları) kullanım durumları tespit
edilmiştir. Bu araştırmanın amacı TRT Türk Halk Müziği Repertuarında bulunan Erzurum
türkülerinde kullanılan terennümlerin kullanım durumu ve terennümlerin Türk sanat müziği
ve Türk halk müziğindeki önemine değinmektir. Araştırma betimsel türdedir ve genel tarama
modeli kullanılmıştır. Araştırma için belirlenen Erzurum türkülerinde terennüm konusunun
temellendirilmesi ve yönlendirilmesi adına literatür taraması yapılarak kaynaklara ulaşılmış
ve konuyla ilgili bilgiler toplanmıştır.
Terennüm, anlam bakımından Arapçadan türemiş ve sözlük anlamı söylenilen ezgi veya
icracısı demektir. Türk müziğinde ise bazılarının sözlük anlamı olan bazılarının ise sözlük
anlamı olmayan kelime gruplarıdır. Terennümler genellikle büyük formlu eserlerde, az
sıklıkta ise küçük formlu eserlerde kullanılmıştır. Türk sanat müziğinde vezin ve usul uyumu,
formları birbirinden ayırma ve bestecinin hünerini gösterme gibi birkaç amaçta kullanılmıştır.
Türk halk müziğinde ise vezin-ezgi-usul uyumunu sağlama temel amacındadır. Terennümler
lafzî ve ikâî olmak üzere iki türdedir. Lafzî, sözlük anlam karşılığı olan terennümlerken ikâi
sözlük anlam karşılığı olmayan terennümlerdir. Bu iki terennüm türü cümle başında, ortasında
ve sonunda kullanılmaktadır. Ayrıca eserlerde ayrı ayrı kullanıldığı gibi bir arada da
kullanılmaktadır.
İncelenen 260 Erzurum türküsünün 105’inde terennüm kullanılmış ve 62 farklı terennüm
kullanılmıştır. Türkülerde her iki türde terennümlerin ayrı ayrı ve bir arada kullanıldığı
sonuçlarına ulaşılmıştır. Terennümlerin türkülerde diğer amaçlarının dışında sadece cümle
tamamlama adına yani vezin-ezgi-usul uyumu adına kullanıldığı görülmektedir. Elde edilen
sonuçlar doğrultusunda diğer yörelerdeki terennümlerin kullanım durumu ve terennümlerdeki
değişime uğramış olduğu düşünülen kelimelerin incelenmesi gibi çeşitli önerilere yer
verilmiştir.

İstanbul’da film şirketlerinin bulunduğu Beyoğlu’ndaki sokaktan adını alan Yeşilçam, Türk sinemasının özgün sembolik bir ismidir. Adı anıldığı zaman siyah beyaz görüntüleriyle nostaljik çağrışımların ortaya çıktığı ve usta oyuncuların hatırlandığı Yeşilçam edebiyat, müzik, tarih, gelenek-görenek, halk inancı, mizah gibi unsurlarıyla araştırılması gereken bir alandır. Saydığımız bu alanlar içerisinde bugüne kadar Yeşilçam sinemasında Türk halk müziğinin yeterince incelenmediği görülmüştür. Sessiz film döneminde sahne gerisine gizlenen bir piyanoyla ya da
orkestralarla sesli hale getirilmeye çalışılan filmlerin, sesli sinema döneminden sonra amaç ve işlevleri çeşitlenmiştir.
Ses ve görüntü kaydı alanındaki teknolojik gelişmelerin sinema sektörünü etkilediği ve biçimlendirdiği bir dönemde
film müziği olgusu ortaya çıkmıştır. Film müziği, sinema tekniklerinin gelişmeye başladığı bir süreç içerisinde tekno-kültürel zeminlerde önemli işlevler yerine getirmiştir. Sinema sanatı içerisinde asli bir unsur haline gelen film müzikleri, filme seçilen ve yerleştirilen müzik parçaları ile filme özgü bestelenen ezgi/ezgiler şeklinde başlıca iki uygulama şekli bulmuştur.
Türkiye’de 1940’lı yıllardan itibaren köye yöneliş hareketinin başlamasının bir sonucu olarak yapılan çalışmaların bir ayağını da sinema oluşturmuş; bu doğrultuda Türk sinemasında köy temalı filmlerde müzik unsuru olarak halk müziğinin kullanımına başlanmıştır. Tekno-kültürel açıdan bağlam bütünlüğünün sağlanmasında bir gereklilik de olan bu uygulamayı -söz konusu filmlere- gerçekleştiren kişiler, radyo ekolünden gelen halk müziği yöneticileri ve müzisyenleri/sanatçıları olmuştur. Bu bağlamda makalede film müziği, film müziğinin işlevleri, film müziği ve
filmde müzik kavramlarının farkı, Yeşilçam sineması içerisinde film müziğinin kullanımı, halk müziği ve Yeşilçam ilişkisi incelenmiş; radyonun halk müziği şeflerinden ve saz sanatçılarından olan Ahmet Yamacı’nın müzik direktörlüğü örneğinden hareketle Türk sineması ve Türk radyo yayıncılığı arasındaki ilişki halk müziği temelinde sorgulanmıştır.

Türk müzik kültürü ve bu kültürün bir alt basamağını oluşturan Türk halk müziğinde önemli bir yere sahip olmasına rağmen, Bağlama enstrümanının üniversitelerde bireysel çalgı olarak okutulması 1970 'li yıllara dek söz konusu olmamıştır. Köklü bir tarihe sahip olan bağlamayla ilgili akademik çalışmaların o yıllarda başladığı düşünüldüğünde, kısa sayılabilecek bu süre zarfında bağlama eğitimi alanında ne kadar ilerleme kaydedilebildiği sorusu akıllara gelmektedir. Bağlama eğitimindeki genel durumun tespit edilmesinin yanı sıra THM'deki zengin çeşitliliğin bir göstergesi ve bağlama çalmada önemli bir yere sahip olan yöresel tezene tavırlarının öğretilme durumunun tespit edilmesi bu çalışmanın amacını oluşturmaktadır. Nitel bir araştırma olan bu çalışmada uzman görüşü doğrultusunda oluşturulan yarı yapılandırılmış bir görüşme formu hazırlanarak eğitim fakülteleri müzik öğretmenliği bölümü bireysel çalgı bağlama derslerini yürüten 10 öğretim elemanı ile görüşülmüştür. Görüşmelerden elde edilen veriler gerekli kodlamalar yapılarak içerek analizi yöntemiyle çözümlenmiştir. Araştırmada elde edilen bulgular ışığında bağlama eğitimiyle ilgili genel olarak; bireysel çalgı bağlama ders süresinin ve müzik öğretmenliği lisans eğitim programında geleneksel müziklere (müzik/erimize) ayrılan sürenin yetersiz olduğu ayrıca programa geleneksel müziklerle ilgili THM tarihi, THM işitme-okuma-yazma, THM teorisi, THM koro uygulaması gibi derslerin eklenmesi gerektiği, yazılan çoğu bağlama metodunun akademik düzeyden yoksun olduğu, derslerde kullanılan bağlamanın fiziki yapısıyla ilgili belli bir standardın bulunmadığı, bağlamanın müzik öğretmeni için gerekli bir enstrüman olduğu sonuçlarına; yöresel tezene tavırlarıyla ilgili olarak; tavırlarda bir isimlendirme probleminin yaşandığı, tavırlarla ilgili kuramsal ve tarihi boyuttaki kaynakların yetersiz olduğu, ayrıca tavır öğretimine yönelik notasyon ve metot eksikliğinin var olduğu, tavır öğretimde daha çok Zeybek, Teke, Konya, Silifke, Azeri, Sürmeli tavırlarına yer verilip Karadeniz, Karşılama, Kayseri, Âşıklama, Ankara tavırlarına fazla değinilmediği sonuçlarına ulaşılmıştır. Araştırma sonucunda tüm bireysel çalgılar için eğitim süresinin yeterliliğini inceleyen çalışmaların yapılması, bağlama çalışma odalarının açılması ve bağlama metotlarının sistematik bir yapıda yazılması, bağlama ders içeriğinin tüm yöresel tezene tavırlarıyla birlikte GTSM ve KBM gibi THM formu dışındaki eserleri de barındıracak şekilde güncellenmesi önerilmiştir.
Teaching of Bağlama as an individual instrument at the University which has got an important place in Turkish Music culture and its lower step THM, started 1970s.When it is considered that the academic studies about the Bağlama, which has a deep-rooted history, started on those years; the education of Bağlama gol ahead a /ot in a short history. Detecting the general situation of Bağlama education and detecting the teaching of regional plectrum styles which has got an important place of playing bağlama and is a sign of rich variation of Turkish folk music are the purposes of this research. As an qualitative research, it was interviewed 10 instructors who are teaching individual instrument Bağlama at the Educational Faculty, Music Teaching Department by preparing a semi-structured form which is made by an expert opinion. The information from the interview was analyzed by using content analyzing method. The findings from the research reached the following conclusions about the teaching Bağlama:
-The duration ofthe lessons ofindividual instrument Bağlama is insufficient
-lt is insufficient time devoted to traditional music at the music teaching degree program.
-İt is necessary to add the History ofTurkishfolk music, Listening, Reading, Writing of Turkish folk music, Theory of Turkish folk music, and choir of Turkish folk music about the traditional music.
-The most of the written Bağlama methods aren't academic level.
-There is no standard for the physical structure of Bağlama which is used in the lessons.
-Bağlama is a necessary instrument for a music teacher.
-There are problems about the naming of regional plectrum styles.
-The sources of hypothetical and historical styles are insufficient.
-There are problems about notation and methods of teaching style.
-It was given importance to Zeybek, Teke, Konya, Silifke, Azeri, Sürmeli styles but unspoken-of Karadeniz, Karşılama,Kayseri, Aşık/ama, Ankara styles.
At the end of the research; For ali the individual instruments it is suggested
-to be made studies about the sufficient time of teaching
-to be opened Bağlama studying classrooms
-to be written in a systematic form of Bağlama methods
-to be updated the content of Bağlama lessons with ali regional plectrum styles by including the out of works of Turkish folk music forms like traditional Turkish classicial music and classicial West music too .

Mahalli sanatçılar, bulundukları yörenin kültürel belleğine ait ürünlere kimi zaman kaynaklık eden kimi zaman da bu ürünleri icra ederek geleneği gelecek nesillere ak-taran halk kültürümüzün önemli temsilcileridir. Bu bağlamda araştırma; Afyonkarahisarlı hafız, mevlithan ve mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in halk kültürüne katkılarını, yaşamını ve seslendirdiği kimi zaman da kaynaklık ettiği yöre türkülerinin tespitini ve analizlerini içermektedir. Bu eksen doğrultusunda araştırmanın problemi; “Afyonkarahisarlı mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in sanatçı kimliği ir-delendiğinde, geleneksel otantisite bağlamında Afyonkarahisar yöresini nasıl temsil etmiş ve halk kültürümüze hangi katkıları sunmuştur” sorusuyla ifade edilmiştir. “Sözlü Kültür, Halk Bilimi, Alan Araştırması, Türk Halk Müziği ve Geleneksel Otantisite” kavramlarının temel oluşturduğu bu araştırmanın amacı; Afyonkarahi-sar yöresine ait türkülerin pek çoğunu TRT kurumunda ilk seslendirenlerden biri olan ve aynı zamanda yöre türkülerinin 9 (dokuz) adedine kaynaklık eden mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in biyografisini, sahip olduğu müzikal donanımı ve yöre kültürüne dolayısıyla halk kültürüne katkılarını ortaya koymaktır. Yapılan bu araş-tırma, mahalli sanatçı Abdullah Uluçelik’in tüm yönleriyle ortaya konmaya çalışıldığı ilk sistematik araştırma olması ve yöreyle ilgili bir envanter oluşturması açısın-dan düşünüldüğünde önemli görülmektedir.
Anahtar kelimeler: Afyonkarahisar, Mahalli Sanatçı, Abdullah Uluçelik, Halk Kültürü

ÖZ Zeybekler, tarih içerisinde gösterdikleri başarılarıyla kahraman olarak görülmüş ve halk tarafından benimsenmiş, dilden dile dolaşarak haklarında türküler yakılmıştır. Müzikle beraber danslarda üretilmiştir. Gerek zeybeklerin kendi ürettiği müzik ve danslar, gerekse halkın zeybeklere ithafen ürettiği müzikler ve danslar, bu durumu özelleştirmiştir. Günümüze kadar gelerek kültürel anlamda yaşatılmışlardır. Dolayısıyla kültürel anlamda yıllara dayanan oluşumla birlikte, kendine özgü dansları, giysisi ve müziklerine sahip, kişiler ve toplulukları anlamına da bürünmüşlerdir. Halkında benimsediği bu kültür, günümüzde halk tarafından müzik-oyun-kostüm-davranış olarak sahiplenilmiştir. Zeybek ezgileri dünyasal müziğin içerisinde gösterdiği özelliklerden ve farkındalıktan ötürü bir müzik türü haline gelmiştir. Yapılan çalışmamızda Đzmir Vilayeti-Torbalı ilçesi-Göllüce, Ormanköy ve Helvacıköy alan araştırmalarından lokal olarak örnekler verilmiştir. Bu lokal çalışmanın sonucunda hem zeybek müziğinin bir tür olduğu anlatılmış hem de bölgesel tavrın da kültürel zenginlik bakımından önemi vurgulanmıştır. ABSTRACT Zeybeks are patriotic rebellions who are heroes admired by their society. Their stories are told as folkloric tales and epics, also a lot of folk songs and folk dances have been created after them. Some of those folk songs and dances have been created by zeybeks themselves, their followers and the local people of their region. Their way of life, traditions, dances and music evolved into the folkloric culture of the region today. Among the world music forms, zeybek music differentiates itself through its structural and local features. In this paper, zeybek folk songs recorded in our field research from Torbalı Göllüce, Ormanköy, Helvacıköy villages of Izmir City are presented. Zeybek muic being a music genre is argued. This paper is particularly prepared to focus on the traditional style of this region. Zeybek, Batı Anadolu'da yaşamış, tarihi antik çağa dayanan, günümüzde ise sadece kurumsal olarak yaşamakta olan, kendine özgü kuralları, adalet sistemi, yaşam biçimleri ve kendine has giyim kuşamları olan, küçük guruplar "çeteler" halin de varlığını sürdüren, özgürlüklerine düşkün ve bu yüzden geçmişte yönetim karşıtı aktif silahlı eylem adamları olma özelliğini taşıyan, daha sonraları ise milli mücadele'de "kurtuluş savaşında" ordunun yanında destek kuvvet görevi üstlenen, düşmanı kendi taktikleriyle şaşırtan ve bozguna uğratan mert, cesur, yiğit gibi kavramları üstünde taşıyan, yaşadıkları yerlerde sözü kesinlikle dinlenen, Batı Anadolu özel kişileri ve kuvvetleridir. Zeybekler, tarih içerisinde gösterdikleri başarılarıyla kahraman olarak görülmüş ve halk tarafından benimsenmiş, dilden dile dolaşarak haklarında türküler yakılmıştır. Müzikle beraber danslarda üretilmiştir. Gerek zeybeklerin kendi ürettiği müzik ve danslar gerekse halkın zeybeklere ithaf en ürettiği müzikler ve danslar, bu durumu özelleştirmiştir. Günümüze kadar gelerek kültürel anlamda yaşatılmışlardır. Dolayısıyla kültürel anlamda yıllara dayanan

Usûl, Türk müziğinde sadece zamansal organizasyonu idare eden bir unsur olmakla
kalmamış, seslerin yazıya dökülemediği dönemlerde meşk sisteminde öğreticilik
konusunda önemli bir araç olarak görev almıştır. Cumhuriyetin hemen ardından Türk
müziğinin ana kollarından biri olan Türk Halk Müziğine yönelik çalışmalarda derleme
süreciyle birlikte başlamıştır. Bu durum neticesinde notaya alınan eserlerin usûl
açısından da bir tasnife ihtiyaç duyması ve bu bağlamda da THM için de bir usûl
nazariyatı oluşturulması zaruri bir hal almaya başlamıştır. Bu araştırmada THM
usûllerine yönelik yapılmış/ulaşılabilen çalışmalarda, araştırmacıların yaklaşımları
tespit edilerek bu yaklaşımlardaki ortak ve farklı noktaların ortaya konulması
amaçlanmıştır. Bu doğrultuda araştırmada tarama modeli kullanılmıştır. Araştırma
sürecinde ilk olarak Türk müziğindeki usûl geleneğini idrak etmek için Edvarlardaki
usûl tanımlamalarından günümüz yaklaşımlarına kadar dönemsel olarak yer verilmiş ve
buradan bağlantılı olarak THM usûllerine yönelik yapılmış/ulaşılabilen makale, bildiri,
kitap, tez vb. 27 bilimsel çalışma incelenmiştir. Bu 27 adet çalışma araştırmanın
evrenini oluşturmaktadır. Bu çalışmalarda araştırmacıların THM usûllerine yönelik
vermiş oldukları kuramsal ve kavramsal çerçeveler ve usûl tasnifleri birebir verilmiştir.
Daha sonra araştırmacıların yapmış oldukları çalışmalarda gerek usûl tasnifleri
açısından gerekse izledikleri ve kullandıkları kuramsal ve kavramsal çerçeveler
bakımından ortak bir görüşe sahip olamadıkları ve bugün dahi THM usûllerine yönelik
ortak bir nazariyatın olmadığı tespit edilmiştir. Bu bağlamda THM usûllerine yönelik,
bilhassa konuda uzman akademisyenler tarafından, nazarî olarak ve buna bağlı bir
biçimde icrasal anlamda bir ortak lisanın oluşturulması ve bu kanının kimi kaygılardan
uzak bir biçimde, ulusal ölçekte kabul görerek sonraki kuşaklara sağlam temeller
üzerinde THM usûl nazariyatının aktarılması önerilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Usûl, Edvar, Türk müziği, Türk halk müziği, Meşk sistemi

Türk musikisi icra geleneğinde ney çalgısı ölçülerinden hareketle bir akort sistemi haline gelen oniki ahenkten ancak dördü, üç telli klasik kemençenin akordunda değişiklik yapılmadan seslendirilebilmektedir. Bolahenk, Sipürde, Kız ve Mansur adlarındaki bu ahenklerin rahatlıkla kullanılabilmesi, çalgının yaklaşık iki buçuk oktavlık ses sahasından icra tekniğine yansıyan sınırlılık nedeniyle ancak mümkün olabilmektedir. Klasik kemençede seslendirilmesi güç olan ahenklerin kullanılması akordun ve ses sahasının yetersiz kalmasına bağlı olarak tercih edilmemektedir. Söz konusu ahenkler, diğer Türk müziği telli çalgıları tarafından da icra tekniğinde benzer nitelikte güçlükler oluşturmaktadır. Bu duruma çözüm olarak bazı ahenkler için çalgıların akortları değiştirilerek icra tekniği daha rahat olabilecek yollara başvurulmaktadır. Benzer şekilde, klasik kemençede de icrası zor olan ahenklerin daha rahat seslendirilebilmesi için akortta yapılabilecek değişimler ve önermeler, bu çalışmanın amacını oluşturmuştur. Makamların karar perdelerine göre söz konusu ahenklerde çalgının pozisyon kullanımı farklılık gösterdiğinden, bu çalışma en fazla kullanılan makamlar arasından rast ve dügâh perdelerinde karar veren makam dizileriyle sınırlandırılmıştır. Çalışma kapsamına alınan makam dizilerinin hangi ahenklerde kolay ve zor seslendirildikleri tespit edilerek, aralarından zorlukla icra edilenler için iki tip yeni akort önerisiyle çözüm aranmış; tüm tellerin eşit oranda yarım ses pestleştirilmesi ve sadece kalın telin bir/bir buçuk ses pestleştirilmesiyle önerilen yeni akortlarla, kolaylıkla seslendirilebilecek altı ahenk tespit edilmiştir.

Türk müziği ezgi yapısını ifade etmede kullanılan kavram, makam kavramıdır. Makam, belirli bir duyguyu hissettirme adına dizi içerisinde ezgiler oluşturmaktır. Aşıklık geleneğinde ise makam, belirli bir ezgiyi tanımlamada kullanılır. Aşıklık geleneğinde kullanılan bu kavram, ezgi kalıbı olarak düşünülmelidir. Bu durum kavram kargaşasına yol açmakta ve terminolojik sorun oluşturmaktadır.
Araştırmada aşık makamı olarak adlandırılan ezgi kalıplarına yönelik müzikal tespitler yapılmıştır. Ezgi kalıpları notaya alınarak Türk müziği açısından kuramsal olarak değerlendirilmiştir.
Araştırma sonucunda Türk müziğinde kullanılan makam kavramı ile aşık makamları arasında farklılıklar tespit edilmiş ve aşık makamları ifadesinin yerine farklı öneriler sunulmuştur.

Halk şiirinin ezgi ağırlıklı türlerinden olan türkü, ezgili olması sebebiyle müzik biliminin; metinsel olarak edebiyat biliminin ilgi alanına girmektedir. Türkünün metin yapısı içindeki biçimsel ve anlamsal dönüşümler bir metinlerarasılık bağlamının konusunu oluşturmaktadır. Bu çalışmada yazılı kültür ortamında alt-metin örnekleri bulunan ve TRT repertuvarında kaydedilerek ana-metin durumuna gelen Erzurum yöresi türkülerindeki biçimsel ve anlamsal dönüşümler örneklerle ortaya konulmuştur.

Performance production types are performative behaviours formed by its space, performer's quality and reproduction at every turn. When trying to analyze music through analytical approaches, such as what music represents as a text, what it includes in music-related assessments, in the sound's performance process that occurs with the configuration of the instrument, the factors such as performer, space, time, listener and audience which are the components of this text, are important. It is seen that sometimes the melodies produced by the structure of the instruments within the music texts have changed the entire structure of the resulting new performance, when they are performed with a different instrument. The listener and eventually musical text, as well as the performer are included in this change. The new texts that emerged in the performance of the examples of melodies that we have selected from the Turkish Folk Music songs, with the instruments with different structures will be focused within the study.
At the same time, the formation of an instrument is analyzed within the context of performance theories. The performance act assumes the role of a symbol and as a cultural memory carrier that reflects social relations, ideological influence, and social hierarchy. Therefore, the evaluation of the social and political plan in the formation of Turkish folk music performances will be made along with the reconstructions occurred on the bağlama.