Tourist Guidebooks

Streszczenie Przewodniki turystyczne są jedną z najstarszych form literatury periegetycznej, zna-ną już w starożytności. W Polsce tradycja ich tworzenia jest wprawdzie znacznie krótsza, niemniej jednak liczy już kilka stuleci, gdyż sięga przełomu XVI i XVII wieku. W XIX stuleciu zaczęły powstawać przewodniki spełniające współczesne kryteria, tzn. zawierające oprócz opisu danego obszaru także informacje praktyczne i propozycje tras zwiedzania. Artykuł ma na celu omówienie genezy polskiej literatury przewodnikowej oraz wskazanie na ogromną rolę przewodników jako źródeł do dziejów turystyki.

Essay published in: Nordic Museology, 28 (2020), 1, pp. 8-22.

Writers’ and artists’ residences developed into museums only at the end
of the eighteenth and beginning of the nineteenth centuries, when houses inhabited by Walpole, Rousseau and Petrarch as well as Canova’s birthplace were turned into tourist destinations. This shift is apparent in the guidebooks to these mansions published in the decades between 1780 and 1840. In examining such booklets, this article highlights the long-term transformations of the phenomenon of the writers’ and artists’ house, and particularly the changing interaction of curators and visitors these texts allow to identify. In order to investigate this evolution in museological communication, this essay discusses the guidebooks to Horace Walpole’s Twickenham villa (1784), Petrarch’s country house in Arquà close to Padua (1797 and 1830), the villa and gardens designed by Melchiorre Cesarotti in Selvazzano also close to Padua (1810), Jean-Jacques Rousseau’s “Les Charmettes” near Chambéry (1811) and Canova’s studio/residence/museum in Possagno (1837).

Tourist guidebooks provide an important source of information on places. Different guidebooks are written for different types of visitors to better meet their individual travel needs. This is demonstrated through a content analysis of four guidebooks written for Singapore in the early 1980s. Two of the guidebooks represent variations on mainstream, mass travel interests. The third source presents the long-term expatriates perception,
while the fourth source presents the alternative or youth tourist view of Singapore. Urban tourism is shown to be multifaceted, allowing for a diversity of travel motivations, experiences, and behavior.

Keywords: travel literature, urban tourism, content analysis, environmental perception, Singapore.

Interest in Piero in 19th century Britain was favoured by various factors: the influence of German historiography; the impact of the Christian school of art criticism, which viewed the art of the early Renaissance as more spiritual; the awareness of the deterioration suffered by frescoes, which induced some art lovers to perpetuate them through copies; and the availability of detailed art guides, which encouraged artists to visit lesser-known art centres. The growing fascination with the master led some English collectors to seek his works. The article shows that, as well as the three undisputed Pieros now in the National Gallery, a host of panels rashedly ascribed to the artist entered public and private collections.

In this article I draw on a wide range of studies including my own field research to provide a bird’s-eye perspective of the various points of connection, confluence and overlap between Hindu pilgrimage and domestic tourism in contemporary India. This serves three aims. First, it presents an overview of the contemporary scene in India which lends itself to comparison. Second, it illustrates the ways in which a pilgrimage tradition can be explored via tourism, as opposed to something contrasted with tourism. Thus, I hope to demonstrate the many potential research avenues beyond asking who is a pilgrim and who is a tourist. Third, it seeks to locate lacunas for future research. I suggest four entry points into tourism that can each serve as departures for studying the contemporary nexus between a pilgrimage tradition and tourism: tourism as (1) a service industry, (2) a sector that motivates states and public bodies to act, (3) a travel culture and (4) a negotiated category, part of public discourses and imaginations. The article demonstrates the variety of ways in which Hindu pilgrimage becomes evermore entangled with domestic tourism, and the potential for new research angles this entanglement generates.

Hinduism, Hindu pilgrimage, India, pilgrimage and tourism

Il seguente studio si propone di fornire uno strumento che prepari un traduttore alla resa, dall’inglese all’italiano, di un testo specifico: la guida turistica.
La motivazione di tale scelta risiede nell’intrinseca difficoltà che presenta il discorso turistico, in particolare in una guida, vista la sua moltitudine di obiettivi, tra cui stimolare, la presenza di caratteristiche linguistiche ibride, il suo lessico estremamente vario e le sue implicazioni culturali.
La tesi è suddivisa in tre parti distinte.
La prima parte è divisa a sua volta in tre capitoli che delineano le basi preesistenti per poter comprendere e approcciare tale traduzione. Il primo capitolo fornisce un excursus delle ragioni storico-culturali che hanno portato alle attuali tipologie di edizioni. Il secondo capitolo riprende le teorie linguistiche che aiutano a comprendere le caratteristiche del discorso turistico. Il terzo capitolo, infine, illustra gli studi traduttologici ritenibili adatti all’approccio di una guida.
La seconda parte è dedicata all’analisi di una traduzione preesistente: una guida di Dublino targata Lonely Planet, corredata da tutte le analisi necessarie sulla struttura delle guide in generale e sulle politiche editoriali della casa in questione. Lo studio opera un vero e proprio confronto, in modo da poter mostrare concrete scelte traduttologiche, attuate da veri professionisti del settore.
La terza parte delinea quello che è la vera e propria metodologia utile a trattare in maniera efficace una guida turistica. Offre indicazioni sulle conoscenze e gli strumenti che il traduttore deve possedere, quindi sulle strategie che si ritiene preferibile utilizzare per ogni singolo problema traduttivo e, infine, sulle modalità di revisione del lavoro.
La trattazione in questione permette di comprendere la vastità di nozioni e abilità che il traduttore deve acquisire per potere trattare efficacemente questo testo, vista anche la sua crescente importanza nel mercato editoriale odierno.

This paper is aimed at providing a preparation, for an interpreter, towards the translation (from English to Italian) of a specific typology of a text: the travel guide.
This study has been motivated by the awareness of the difficulties that the touristic language comprises, particularly regarding a travel guide, having multitude of goals, hybrid linguistic features, an extremely various lexicon and several cultural implications.
This master thesis is divided into three different parts.
The first one is furtherly subdivided into three chapters, outlining the pre-existent notions that provide a theoretical approach towards this kind of translation. In the first chapter there is a cultural-historical excursus of the events that brought to the current situation regarding the release of this kind of publishing product. The second chapter presents the linguistic theories that can help an imaginary translator in the comprehension of the linguistic discourse itself. Finally, the third chapter illustrates those translation theories that can be considered useful in the approach towards the translation of a travel guide.
The second part is entirely dedicated to the analysis of a pre-existent translation: The Italian edition of a Lonely Planet travel guide regarding Dublin. The analysis consists of a comparison between the original English guide book and the translation itself, highlighting the differences between the structures, the diverse publishing policies and, of course, the translation choices, made by professional translators.
With these two base chapters, the third part makes an attempt to outline a sort of methodology for translating a guide book in a competent and efficient way. The thesis provides the reader with a list of knowledge and tools that the translator should own before approaching this kind of work, the strategies that may be useful for any single translating problem and the modality of revision.
This thesis describes the wideness of knowledge and notions that the translator should acquire in order to develop an efficient translating technique for a travel guide, considering the growing importance of this typology of text in the publishing market.

Ben Kubilay Bal, Ege Üniversitesi -Turist Rehberliği ikinci sınıf öğrencisiyim. Bir rehber adayıyım. Bugün sizlerle tuttuğum notlar ve çektiğim bazı fotoğraflar ile birlikte ekim ayında gerçekleştirmiş olduğum Pamukkale, Hierapolis ziyaretinden bahsedeceğim. Amacım sıkıcı olmak değil umarım benim ziyaretten zevk aldığım kadar sizler de okurken zevk alırsınız.

Mac Rebennack, better known as Dr. John, created a microcosm of his home city of New Orleans by appropriating and recreating the identity of Dr. John, “the last of the best gris-gris men”, whom he first brought to being on the 1968 record Gris-Gris. As Dr. John, Rebennack manufactured a imaginary version of New Orleans that he populated, enchanted, and vivified according to his personal desire to bring New Orleans to the masses. Over eight tracks spanning around 36 minutes, he effectively built a second city aurally through explicit narratives and assertions in his lyrics, as well as through largely instrumental tracks that give a voice to the city even if that voice does not speak. Yet his creation was not born into a vacuum, nor was its conception immaculate by any means: the album and the city it produced joined both with narratives and behaviors associated with minstrelsy and the demonization of voodoo and ultimately with the literary tradition of guidebooks.

The aim of this paper is to explore how influential Lonely Planet (LP) guidebooks are to backpackers. Findings revealed LP to be of moderate influence, acting in a supplementary role to word of mouth information. The most important information source was word of mouth information amongst backpackers, followed by word of mouth information from locals, LP guidebooks and the Internet. Due to the difficulties of isolating LP guidebook use from these other information sources, systems thinking was applied in which these four most influential sources of information were conceptualized as subsystems which combined to comprise a larger backpacker information system. LP was then used as the starting point for a wider exploration of information usage amongst backpackers, incorporating the influence of the Internet and word of mouth information. Recent studies reveal that Internet usage amongst tourists has substantially increased during the past few years, demonstrating the speed with which the guidebook industry and backpacking is changing.

Диссертация посвящена изучению столичного города через его туристическую функцию и вопросам познания городского пространства туристами в конце XIX – начале ХХ века. На основе широкого круга архивных и опубликованных источников, основными из которых являются путеводители по столичным городам и описания экскурсий, в работе изучаются процессы формирования и функционирования туристического пространства Санкт-Петербурга, Москвы и Парижа. Автором выявлен социальный состав русских туристов рубежа XIX–ХХ веков, рассмотрен процесс становления столичных городов как туристических центров, проведено сравнение туристических практик в российских столицах с аналогичными практиками в столице Франции, выявлена взаимосвязь образа столичного города, конструируемого в путеводителях, и его восприятия туристами. Кроме того, в работе анализируется процесс конструирования туристического пространства столичного города, выявляются критерии, по которым проводился отбор достопримечательностей для туристического показа, а также показывается влияние на этот процесс национального и имперского мифов.

W XIX wieku, w zwi¹zku z rozwojem turystyki, zaczê³y powstawaae liczne przewodniki przeznaczone dla ówczesnych turystów. Wiele z nich dotyczy³o miast, które by³y czêsto zwiedzane. Przewodnikopisarstwo rozwija³o siê tak¿e na ziemiach polskich, pozostaj¹cych wówczas pod zaborami. Do najczêoeciej opisywanych w przewodnikach miast nale¿a³y Kraków oraz Warszawa. Dziewiêtnastowieczne przewodniki po Warszawie mo¿na traktowaae jako publikacje dotycz¹ce sztuki, gdy¿ opisywano w nich liczne zabytki architektury, czêsto wymieniaj¹c równie¿ dzie³a sztuki zdobi¹ce kooecio³y i pa³ace. Przeprowadzona analiza wykaza³a, ¿e sposób przedstawiania zabytków w przewodnikach odzwierciadla³ specyficzn¹ sytuacjê rozwoju badañ nad sztuk¹ w oerodowisku warszawskim, gdzie oko³o po³owy XIX wieku prê¿nie rozwija³y siê badania staro¿ytnicze, ale dalszy ich rozwój i ewentualna ewolucja w kierunku naukowej historii sztuki zosta³y zahamowane przez klêskê powstania styczniowego. W zwi¹zku z tym przewodniki w dalszym ci¹gu kontynuowa³y staro¿ytnicze podejoecie do zabytków (dominacja wiadomooeci historycznych, wymienianie elementów wyposa¿enia przy jednoczesnym braku charakterystyki poszczególnych budowli i dzie³ sztuki). Bez w¹tpienia dawne przewodniki turystyczne stanowi¹ wa¿n¹ czêoeae historiografii artystycznej i nale¿y postulowaae ich dalsze badanie w tym kontekoecie. S³owa kluczowe: przewodniki, Warszawa, historiografia artystyczna, zabytki sztuki 1 Artyku³ powsta³ w ramach grantu przyznanego autorowi przez Narodowe Centrum Nauki (numer projektu badawczego: 2017/25/B/HS3/00041). Wprowadzenie Dawne przewodniki turystyczne s¹ czasem przedmiotem zainteresowania historyków, kulturoznawców oraz badaczy turystyki 2 , jednak rzadko przyci¹gaj¹ uwagê historyków sztuki. Wydaje siê to niew³aoeciwe, gdy¿ w przewodnikach, zw³aszcza tych pooewiêconych miastom oraz zabytkom i muzeom, znaleŸae mo¿na liczne opisy dawnych budowli i dzie³ sztuki. Opracowania te wpisuj¹ siê zatem w nurt pisarstwa o sztuce, stanowi¹c wa¿n¹ czêoeae historiografii artystycznej. Warto dodaae, ¿e w XIX wieku autorami przewodników byli czêsto uczeni zajmuj¹cy siê dziedzictwem kulturowym -najpierw tzw. staro¿ytnicy, a potem historycy sztuki. Jednym z najczêoeciej opisywanych w przewodnikach polskich miast by³a Warszawa, która na tym polu ustêpowa³a jedynie Krakowowi. Istniej¹ce opracowania naukowe na temat dziewiêtnastowiecznych przewodników po Warszawie nie s¹ zbyt liczne, a ich autorzy nie podjêli szczegó³owych analiz pooewiêconych treoeciom hitoria 14 DOMINIK ZIARKOWSKI 2 Z polskich prac wyró¿niae nale¿y przede wszystkim wyczerpuj¹c¹ monografiê Dariusza Opaliñskiego, Przewodniki turystyczne na ziemiach polskich w okresie zaborów. Studium historyczno-Ÿród³oznawcze, wyd. 2, Krosno 2013. Z innych wa¿niejszych pozycji wymieniae mo¿na: R.W. Schramm, Kategorie przewodników i zró¿nicowanie ich roli [w:] Dorobek wydawniczy w dziedzinie krajoznawstwa. Potrzeby i perspektywy, Warszawa 1980, s. 118-122; J. Kolbuszewski, Górskie przewodniki (Uwagi o wspó³czesnooeci i tradycji gatunku),

This article presents a journey through the divided city of Nicosia on the island of Cyprus by confronting its dominant representations in guidebooks dating back to 1960s with my personal urban experience in the northern part of the city, and placing these readings in the context of the delicate political history of the city. This approach provides an account of the extant, the constructed as well as the subjectively remembered and imagined spaces of the city. The act of reading books includes spatial and temporal activities: following the lines, stopping at certain words, jumping through paragraphs, searching for certain images and turning the pages back and forth. These activities, in the case of guidebooks, may evoke spatial memories of textures, lights, sounds, streets, buildings and people. Travelling through the different representations of sites in the guidebooks, and mapping this activity of reading, enabled me to lay out the ways in which traditional guidebooks cause a kind of topographical amnesia by privileging dominant knowledge in relation to places and decontextualizing other knowledges.

I have used this multiple reading as a critical topographical practice that can question and dismantle the fixed representations in the guidebooks. Such a critical topographical practice is indeed a practice of writing place, referring to the word’s etymological meanings: toposfor ‘place’ and graphe for ‘which writes’ or ‘is written’. This topographical practice critically and subjectively relates knowledge to place and time. It offers the possibility for me – as a traveller and researcher – to temporarily appropriate real spaces and sustain other future spatial possibilities. With the following pieces of writing about sites in Nicosia, I propose possible but partial narratives of places, which are alternative to the officially acclaimed interpretations present in the guidebooks. My alternative narratives of places offer imagining the ground of the controlled buffer zone as unfixable, dead ends as spaces resisting dichotomies of centre-margin, public-private, and local-occupier, and envisioning the horizon as a continuous extension of boundaries.

Исследование состоит в выяснении структурно-композиционных особенностей и, как правило, не выраженных эксплицитно критериев отбора материала в путеводителях по Вильнюсу Киркора, Добрянского, Виноградова, Тасселькраута, изданных на русском языке до Первой мировой войны.

Źródło: Dorigny i in. 2015 8 Nazwy geograficzne zostały użyte na podstawie wykazu "Nazewnictwa geograficznego świata. Zeszyt 3. Afryka" (Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej 2004). Jeśli nazwy własne nie były umieszczone w tym opracowaniu, użyto egzonimów w języku francuskim (zapis kursywą).

In Europe within Reach Gerrit Verhoeven traces some sweeping evolutions in the early modern travel behaviour of Dutch and Flemish elites (1585-1750), as the classical Grand Tour was slowly but surely overshadowed by other types of travelling.
Leisure trips to Paris, London or Berlin, a cours pittoresque along the Rhine, domestic trips in the Low Countries and a series of other destinations gained ground, while new sorts of travellers cropped up: female and middle-class travellers, domestic servants, children, youngsters and the elderly.
Verhoeven does not only trace these evolutions, but also explains why Netherlandish travellers gradually turned into art connoisseurs; why they were spellbound by sites of memory and by rugged landscapes; or why all sorts of fashionable gadgets and thingies were bought on the way.

Cel. Charakterystyka jednego z najstarszych polskich przewodników turystycznych, zatytułowanego Pielgrzym włoski, albo krótkie Rzymu i miast przedniejszych włoskich krótkie opisanie, przedstawienie sylwetki jego autora -Franciszka Cezarego, a także określenie znaczenia tej publikacji w ramach najstarszej polskiej literatury przewodnikowej. Metoda. Analiza treści badanego przewodnika, odniesienie go do włoskiego pierwowzoru L'antichità di Roma Andrei Palladia (analiza porównawcza), wykorzystanie literatury dotyczącej osoby Franciszka Cezarego, a także opracowań z zakresu historii turystyki. Wyniki. Przeprowadzone badania wykazały, że omówiony w artykule Pielgrzym włoski stanowi istotny, a jednocześnie niedoceniany w literaturze naukowej wkład w kształtowanie się polskiej literatury przewodnikowej, zaś osobę Franciszka Cezarego należy uznać za jednego z prekursorów tworzenia tego rodzaju opracowań. Zasadniczy tekst przewodnika został zaczerpnięty z książki Andrei Palladia na temat starożytności rzymskich i stanowi drugi (po francuskim) przekład tego dzieła. Cezary jest natomiast autorem erudycyjnej przedmowy, stanowiącej dedykację dla księcia Pawła Janusza Ostrogskiego, a także zamieszczonego na końcu zestawienia informacji praktycznych na temat tras przejazdu, noclegów i walut obowiązujących w mijanych po drodze do Włoch krajach. Ograniczenia badań i wnioskowania. Słaby stan wiedzy na temat początków polskiej literatury przewodnikowej utrudnia przedstawienie pełniejszego kontekstu kulturowego, w jakim osadzona jest omawiana publikacja. Implikacje praktyczne. Praca wskazuje na konieczność prowadzenia szczegółowych badań nad najstarszymi polskimi przewodnikami turystycznymi. Oryginalność pracy. Artykuł dotyczy ważnego dla polskiej historiografii turystycznej opracowania, które do tej pory nie uzyskało omówienia w literaturze naukowej z zakresu historii turystyki. Rodzaj pracy. Artykuł o charakterze przeglądowym.

Former guidebooks are an important category of historical source that allows for the reconstruction of many aspects of the history of tourism. The dynamic development of guidebook literature began in the 19 th century when a modern type with descriptions according to routes and containing much practical information was developed. The guidebooks also presented a lot of other information of a general nature, such as geography, ethnology, natural science, as well as descriptions of monuments and works of art. The importance of Polish guidebooks for writing about art is very high yet underestimated. The aim of this paper is to define the role that these publications played in the field of artistic historiography, and to indicate the relationships between the guidebooks and the development of academic research on art. These problems are undoubtedly an interesting area of interdisciplinary relation between the historical development of tourism and academia, with a particular focus on art history in this case.

Cita APA de este artículo: 
Vázquez-Lima, R. (2019). Sociedad del conocimiento contra sociedad de la información, una reflexión conceptual desde la perspectiva humana. México: Centro Universitario CIFE.

Resumen
El propósito de la presente reflexión consistió en diferenciar el significado de  sociedad del conocimiento y sociedad de la información desde una perspectiva humanista y compleja. Se realizó un análisis de la cartografía conceptual y se integró con referencias documentales. El principal resultado fue que la sociedad de la información se transforma en sociedad del conocimiento debido a que, enfrenta los problemas del contexto, utiliza un pensamiento sistémico, enfocado en procesos tecnológicos y medios de difusión de la información. En la actualidad, la descripción conceptual de la sociedad del conocimiento y sociedad de la información se confunden o se mezclan, aunque nacen diferentes, con el paso del tiempo se crea una intersección. El reto es valorar el carácter disciplinar sin separar el proceso del conocimiento como producto de la complejidad de la organización social.

Palabras clave: sociedad del conocimiento, sociedad de la información, socioformación, pensamiento complejo