Political Marxism

Bu makalede, Bourdieu'nün habitus ve sermaye / alan kavramlarının açıklığında yapılan bir okumayla, eylem sorunsalıyla inşa edilebilecek ilişkisel bir metodolojinin imkânı tartışmaya açılmaktadır. Bu okumada bilimsel hakikatin, ortak duyularda sabitlenen "gerçeklik hissini" (doxa) soru haline getirebilecek bilimsel nesnelerin inşasıyla tözcü düşüncenin işleyişine karşı üretilen bir etki olduğu iddia edilmektedir. Buna göre bu makalede tartışmaya açılan ilişkisel metodoloji, tözcü düşüncenin içeriğini düzeltip nesnelerin daha doğru temsilini üreterek değil, bu düşüncenin toplumsal örgütlenmedeki işleyişini ve bu işleyişin etkinliğini soru haline getiren bir sorunsal üreterek işlemektedir. Makalede, bu iddiayı geliştirebilmek için öncelikle tözcü düşüncede eylem sorunsalının ve bu sorunsala içkin ontolojinin nasıl işlediği tartışılmaktadır. Daha sonra Bourdieu'nün ilişkisel metodolojisinde geliştirilen ontoloji sorunsalının, gerçeklik kategorisine dair üretilen bir varsayım değil, eylemlerin etkilerini ilişkisel bir bütünlükte duyumsayabileceğimiz bir duyarlık alanı inşası olduğu iddia edilmektedir. Bu sorunsal Bourdieu'nün kendi araştırmalarını nitelendirdiği "mümkün olanın tikel örneği" ifadesi ile ilişkilendirilerek, Bourdieu'nün ampirizme karşı nasıl bir ampirik düşünme alanı açtığı tartışılmaktadır. Son olarak, yine bu sorunsal çerçevesinde çoklu ontolojileri düşünülebilmenin imkânı ele alınırken, Bourdieu'nün sermaye / alan kavramlarının tekilleşen ontolojik prensiplerini genelleştirmenin sorunlarına işaret edilmektedir.

Türkiye 1960 yıllarında hızlı sanayileşme ve bu sanayileşmeye bağlı kentleşmenin yoğunlaştığı bir dönem olarak hem iktisat kitaplarına hem de tarih kitaplarına geçmiştir. 1950'li yıllarda başlayan kırdan kente göç 1960'lı yıllarda artarak devam etmiştir. Bu dönemler Türkiye'de kentlerin ekonomik olarak büyüdüğü dönem olmanın yanı sıra işçi sınıfının oluşması ve bununla beraber sınıflar arası eşitsizliğin derinleştiği, ortaya çıkan hak arayışlarının da temelini oluşturan dönemler olmuştur. Bu sınıf çelişkisinin en derinden hissedildiği yerler ise kentin içindeki yoksul işçi mahalleleri olmuştur. Karanlıkta Uyananlar filmi, Türkiye'deki bu süreci tarihsel bağlamı ile ele alarak işçi sınıfının mücadelesini sinema perdesine çarpıcı şekilde yansıtmıştır. Bu çalışmada Karanlıkta Uyananlar filmi Marksist kent kuramcıları olan Hanri Lefebvre'ün Kentsel Devrim ve David Harvey'in Kent Deneyimi kitapları temel alınarak hem bir sanayi şehri incelemesi hem de işçi sınıfının kentlerdeki direniş alanını örme mücadelesi açısından inceleme hedeflenmiştir.

O" zellikle tek bir anlamı varmış gibi görünen kelimeler, onlara çok dikkat etmek gerekir. Alman 'ilozof Heidegger'le başlayalım: "Noksanlık şu demektir: Birbirine-ait-olanın henüz-bir-arada-olmayışı." 1 Bu cümledeki sözcüklerin tire işaretleriyle birbirine bağlanmış olmasını gözden kaçırmamak gerekiyor. Çünkü birbirine aitlikleri tam da kendi varlığına içkin olanların "birbirine-ait-oluşu"ndan söz ediliyor. Ve "bir-arada-oluşu" da birbirine-ait-olanların içkin zorunluluğu olarak ileri sürüyor. OJ yleyse, birbirlerine ait oluşları varlığına içkin olanların birbirinden ayrı olması noksanlık dediğimiz durumun tam anlamını veriyor. Onların halihazırdaki ayrılığı da buluşmalarının imkansızlığını değil "henüz" buluşmamış olmalarının altını çiziyor. Konuya bu kadar dolambaçlı bir giriş yapmamın garipseneceğini tahmin ediyorum, ama son zamanlarda kimlerin işçi sınıfından kabul edilip kimlerin kabul edilmediğini, kimlerin işçi kabul edilseler de 'iiliyatta karşı sınıfa ait sayıldıklarını, hangi renkteki yakaların ve meslek gruplarının işçinin hası ya da fosu olarak görüldüklerini okurken bu sözleri hatırlamamak mümkün olmadı. Çünkü, sosyalist hareket gibi birincil görevi ve hede'i "işçi sınıfının birliğini sağlamak" olan bir siyasal-ideolojik çizginin içerisinde işçi sınıfını sürekli bölen ve bu bölünmeyi bir tür devrimci radikalizm olarak benimseyen bir yaklaşımın boy verişini izliyoruz.

Türkiye'de sosyalist hareketin işçi sınıfıyla kurduğu ilişki, özellikle 12 Eylül ve onu takip eden baskı döneminde hayli derin yaralar aldı. Öte yandan, adına ve misyonuna yaraşır biçimde, sosyalist hareketimiz her zaman işçi sınıfıyla bağ kurmanın yollarını da arayıp durdu. Dünyadaki benzerleri ile kıyaslandığında, ülkemiz sosyalist hareketinin işçilere, emekçilere, yoksullara olan ilgisini hiç kaybetmemesini hem sevindirici hem de övünç verici bulmalıyız. Yine de bu ilginin sürekliliği onun her zaman doğru ve sağlıklı bir kuramsal zemine yaslandığı anlamına gelmiyor. Deyim yerindeyse, sosyalist hareketimizde işçi sınıfına gösterilen "duygusal" ilgi ile sınıf kavramına gösterilen kuramsal ilgi arasında bir boşluk hep yer aldı, almaya da devam ediyor. Tam da bu nedenle, son 40 yıla damgasını vuran neoliberal egemenliğin, özellikle de son 20 yılda şiddetlenen yeni proleterleşme ve mülksüzleşme deneyimlerinin Marksist kuram içerisinde çözümlenmesi konusunda çeşitli zorluklarla karşı karşıya kalındı. Bu zorluklardan biri "kentli emekçiler" ya da "gri yakalılar" gibi teşbihlerle işaret edilen kesimlerin sınıf aidiyetini sarih biçimde saptamakta yaşandı. Öyle ki, aşağıda göstermeye çalışacağımız gibi, adıyla sanıyla işçi sınıfının bir parçası olarak tanımlanması gereken kesimler, hiçbir kuramsal karşılığı ve açıklayıcılığı da olmamasına rağmen, anaakım akademiden ithal edilmiş "orta sınıf" kavramının içine sokulmaya çalışıldı. Böyle yapmak normal kabul edilir edilmez de Gezi Direnişi'ni "orta sınıf radikalizmi" olarak çözümlemekten tutun da toplumsal muhalefetin değişik kulvarlarını "tuzu kuruların yaşam tarzı kaygısı" diyerek değersizleştirmeye kadar birçok anlamsız tavır ortaya çıkabildi.

Neoliberalizmin sahneye çıkışı işçi sınıfının somut ve pratik kazanımlarına ağır bir saldırı biçiminde olmuştu. Ancak çok geçmeden, neoliberalizmin saldırısının ücretlere, emekçilerin sosyal güvenlik ve örgütlenme haklarına, kamunun varlıklarına el koymaya münhasır olmadığı belli oldu. Karşımızda sadece özelleştirmeleri, sermayeye dolaysız kaynak aktarımını, kamuda istihdamın azaltılmasını vb. dayatan bir ekonomi paketi yoktu. Aynı zamanda, devlet-yurttaş ilişkisinden ortak hukuka, toplumsal ilişkilerden kentsel mekanın düzenlenmesine kadar yayılan, yani tüm içerimleriyle birlikte toplumu dönüştürmeyi hedefleyen bir egemenlik tarzı söz konusuydu. Kabul etmek gerekir ki, sosyalist düşünce, neoliberalizmin bu bütüncül dönüşüm hedefini ve bunun altyapısını oluşturmak için attığı sinsi adımları tam bir berraklıkla fark etmekte biraz geç kaldı. Yine de şimdilerde bu eksikliğin telafisi için hem düşünsel hem de pratik zeminlerde yoğun bir faaliyet görülüyor.

Türkiye kapitalizminin gerek siyaset ve ideoloji başlıklarında gerekse toplumsal dinamikler alanında uzunca bir süredir ciddi sıkıntılarla uğraşmakta olduğu artık biliniyor. Asıl olarak düzenin yeniden-üretimi sürecine etki eden bu sıkıntılar, bir süre yoğun ideolojik ve siyasal gündemler yaratılarak hafifletilmeye çalışıldı. Ancak sürecin seyrine dikkatli bir biçimde bakıldığında söz konusu sıkıntıların atlatılması ve rejimin ferah bir düzlüğe ulaşması olasılığının neredeyse yok olduğu, Türkiye kapitalizminin daha uzunca bir süre "kriz masası"ndan kalkamayacağı da görülüyordu. Birinci Cumhuriyet, dünya emperyalizminin bütün planlarına uygun bir biçimde, restorasyondan çözülüşe doğru hızla yol aldı. Ancak, beklendiği gibi, çözülüş sancısız olmadı ve bu sancıları hafifletmek ve süreci "kazasız" atlatabilmek için gerekli olan karşı devrim ise adım adım örgütlendi. Bu anlamda, dünya emperyalizmi ve Türkiye burjuvazisi çözülüşe, çözülüş ise karşı devrime muhtaçtı. Bugün İkinci Cumhuriyet adıyla tanımladığımız, AKP eliyle toplumun bütünüyle gericileştirilmesi, toplumsal yaşamın tüm alanlarının piyasanın azgın saldırılarına kurban edilmesi ve emperyalizmin planlarının sadık bir uşağı olmak için bölgede tetikçi ve işbirlikçi rollerin üstlenilmesi olarak tarif edebileceğimiz süreç, bu karşı devrimin bizzat kendisiydi.

In einem Briefwechsel vom März 1868 liest man ein laufendes Gespräch zwischen Marx und Engels über die Geschichte der gesellschaftlichen Eigentumsverhältnisse. Der Dialog dreht sich u.a. um die historischen Ursprünge von Gemein-und Privateigentum, die Entwicklung der Allmende (die deutsche Mark im besonderen), die Machtkämpfe unter den Bauernklassen sowie die politischen Herrschaftsstrukturen der besitzenden Klassen. Marx weist diesbezüglich auf die historischen Zusammenhänge zwischen mittelalterlichen und damaligen Eigentumsverhältnissen speziell in den deutschsprachigen Gebieten hin und fügt hinzu, dass "[d]irekt in meiner Gegend, auf dem Hunsrücken, … das altdeutsche System bis in die letzten Jahre fortgedauert [hat]. Ich erinnere mich jetzt, daß mein Vater als Advokat mir davon sprach!"

In this paper, I aim to form the basis of a new perspective on transition to capitalism by examining some foundational debates. In this effort, I will discuss two mainstream approaches-Commercialization and Demographic models, and two neo-Marxist approaches-Political Marxism and World-Systems Analysis-on transition to capitalism. I will evaluate each approach according to five criteria: 1) their ontologies, 2) methodologies, 3) epistemologies, 4) theories, and 5) historical periodizations. In terms of their ontologies, I will examine how they determine the diffentia specifica of capitalism and approach its immanence. In relation to their methodologies, I will focus on their 'units of analysis.' Regarding their epistemologies, I will demarcate their definition of capitalism and their key concepts. I will summarize their theoretical frameworks utilizing these concepts and underline what they select as the primemover of capitalism. After having deconstructed these approaches to their constitutive elements, I aim to unify Political Marxism and World-Systems Analysis in a 'non-eclectic' manner in the final section. I argue that the 'unit of analysis of such a unified approach is to be 'historical-systems,' following World-Systems Analysis. In return, I argue that the 'prime-mover' of capitalism is productive capital, or more properly transformation of mode of appropriation of nature and labor, following more conventional Marxist approaches, including Political Marxism. I contend that what gives capitalism its ontological specifity is both its historical-systemic dimensions and the transformation of mode of appropriation of labor. In summary, two tributary world-economies occupied western Eurasia during the High Middle Ages. One, operating around the North Sea and the Baltic, centered on Flanders, whereas the other operating around the Mediterranean centered on the Italian city states. Due to pre-capitalist technological stagnation, climatic cooling and increasing demands of the landlords on the producers, these world-economies went into a crisis in the fourteenth century. Surprisingly, though, the commercial networks did not break down. Western Mediterranean and North Europe unified, and thus laid foundations of a new world-economy. More importantly, in face of peasant resistance and rebellion, the landlords could neither enserf their peasant nor prevent proto-capitalist attempts to control production. The capitalist world-economy emerged due to the organization of production on capitalist basis.

The transition to capitalism has been one of the most perennial questions in the field of historical sociology. A distinct brand of historical materialism known as Political Marxism (PM) has offered critical insights into the "transition debate," which have yet to be systematically applied to the case of Turkey. Utilizing a theoretical framework informed by PM, this article problematizes the conventional narratives of the "transition" in the Ottoman Empire and Turkey (1850-1950). It contends that no capitalism developed in Turkey until the 1950s; that is, the conditions conventionally thought to be indicators of capitalist development-such as property rights, wage labor, and accumulation of industrial and mercantile wealth-did not result in a (peripheral) capitalism in Turkey as usually assumed. By revisiting the "transition debate," therefore, this article seeks to re-periodize the development of capitalism in Turkey, which in turn prompts a fundamental rethinking of both the past and present of Turkish modernity.

Le médiéviste Guy Bois a développé  une pensée critique de la mondialisation dès les années 1990, à un moment où celle-ci semblait accomplir enfin la promesse d’une humanité réconciliée par la technique et l’échange. En avance sur son temps, il s’ est exposé à la fabrique du silence médiatique et à l’accusation de "nostalgie réactionnaire".

Uvodna riječ

Što je priroda? Je li ona u nama, izvan nas ili oboje? Spoznaje li priroda kroz nas samu sebe ili je to samo naš poetični način izražavanja? Spoznajemo li je mi uopće? Postoji li priroda? Postoji li ono „ja” koje spoznaje prirodu?
Takva su pitanja postavljena mnogo puta, no zadatak ove knjige nije zadržati se u apstrakcijama takvih ideja, već pokušati uvidjeti materijalne razloge zašto suvremeni čovjek predominantno shvaća prirodu kao nešto temeljito drugačije od njega, nešto što iskorištava za svoju svrhu. Odnosno, kakva reorganizacija materijalnih uvjeta je potrebna da čovjek prestane tako razmišljati o prirodi i počne je zamišljati drukčije. Kako bi u tome naumu uspjela, knjiga tumači historijski specifičnu narav dominantnog sustava – kapitalističkog - i kontekstualizira kako kroz njega čovjek shvaća prirodu.
        Antičko mišljenje uglavnom smatra da postoji izravni odnos između čovjekova uma i stvarnosti, i da čovjek dijeli svrhovitost s ostatkom prirode, iako, dakako, ima i vlastitu specifičnost. Novovjekovna filozofija obilježena rađanjem kapitalističkih odnosa pak vrvi metafizičkim razlikama između mišljenja i protežnosti, transcendentnog i imanentnog, slobode i determiniranosti, subjekta i objekta, čovjeka i prirode te pokušajima nadilaženja toga problema. Drugim riječima, priroda postaje nešto oprečno čovjeku i njegovom umu, a ne nešto s čim dijeli svrhu.
Kako bi knjiga prodrla u razloge takve promjene u mišljenju, zadržava pozornost na historijski specifičnom robnom obliku u kapitalističkim društvenim odnosima. Budući da sva sredstva za život – hrana, zemlja, kuća, piće, odjeća - postaju komodificirana i kvantificirana kroz razmjenu, kalkulativna racionalnost briše kvalitativne razlike prirode čija jedina svrha postaje akumulacija vrijednosti. Drugim riječima, priroda počinje izgledati kao potencijal za „ogromnu zbirku roba” (Marx, 1947: 1).
Čak i rad postaje roba. Kapitalizam je drukčiji sustav od prethodnih između ostalog i zato što se rad prodaje i kupuje na tržištu kao roba, što je bila sporedna praksa u predmodernim društvima. Kmetovi su u feudalizmu generacijama obrađivali istu zemlju i zadržavali većinu plodova koje bi proizveli u suradnji s ekosustavom. Feudalac im nije isplaćivao plaću za odrađeno već je naprosto uzimao dio, a oni bi plodove svojega rada izravno konzumirali. Radnik, pak, ne konzumira plodove svojega rada, već dobiva plaću, a robu koju proizvede ostavlja kapitalistu. Novina koju kapitalizam donosi upravo je, dakle, historijski specifičan generalizirani robni oblik, koji se proteže i kroz rad.
Velika razlika je i u tome što su kmetovi bili pravno nejednaki spram viših klasa. Ono što je aristokracija zakonski smjela, kmetovi nisu. S kapitalističkim načinom proizvodnje događa se svojevrsna pravna uravnilovka među svim mnogim ljudima. Na snagu stupa država kao nezavisni entitet koji osigurava pravnu jednakost i posljedičnu slobodu da ljudi biraju kome će prodati svoju radnu snagu, kao i koga će izabrati da ih politički predstavlja. Kapitalistima ne pripada osobna dominacija nad radnicima, kao što je pripadala feudalcima i robovlasnicima nad nižim klasama, već su radnici, kao i kapitalisti, slobodni pojedinci, građani države, pravni subjekti, koji vlastitom odgovornošću i voljom ulaze u ugovorne sporazume.
Kapitalizam je ujedno sustav kojem je nužan konstantan rast. Proizvodnja nije započeta da bi se izravno konzumiralo, kao u feudalizmu, već da bi se tržišnom medijacijom razmijenile robe i generirao se profit, a zakon tržišne konkurencije dodatno motivira kapitaliste da ponude što isplativiju robu jer bi u suprotnom to učinili njihovi konkurenti i istisnuli ih s tržišta. Drugim riječima, proizvodnja se konstantno mora širiti. Budući da postoje takvi tržišni mehanizmi koje čovjek naizgled ne može kontrolirati, kapitalizam se može sagledati i u apersonalnom kontekstu - kapital oplođuje samoga sebe, a ljudi naprosto slijede njegovu logiku i profitiraju od nje.
S obzirom na navedeno može se dokučiti jedan razlog za spomenuto metafizičko napuknuće između subjekta (čovjeka) i objekta (prirode), koji će biti važan tijekom knjige. Naime, sustav koji ima specifičnu logiku, apersonalan je i zahtijeva rast, a pomoću države dodjeljuje status pravnog subjekta nekim bićima koji zatim kao vlasnici roba smiju vršiti njihovu medijaciju na tržištu, smatra objektom ili prirodom sva ona bića kojima taj status nije dodijelio, a to su povijesno bile žene, ljudi druge boje kože, neljudske životinje i drugi oblici biosfere, a narijetko i sami radnici. Ona bića koja uspiju zadobiti status pravnog subjekta – pojedinaca koji slobodno sklapaju ugovor – su subjekti. Istovremeno, budući da navedeni subjekti slijede tu apersonalnu logiku generaliziranog robnog oblika, odnosno prilagođavaju se nahođenjima nužnog rasta vrijednosti, osim što su subjektivirani, bivaju i objektivirani od strane apersonalnog Subjekta – kapitala – kroz proces otuđenja.
S pomoću njemačkoga idealizma, filozofa Karla Marxa te mađarskog filozofa Györgyja Lukácsa i koncepta postvarenja, knjiga argumentira razloge zašto se različiti dualizmi – poput subjekta i objekta, duha i prirode, slobode i determiniranosti, političke i ekonomske sfere, a zatim i muškarca i žene, produktivne i reproduktivne sfere, heteronormativnosti i queerness-a, osoba bijele i crne boje kože, čovjeka i životinje – doimaju kao pojmovi koji postoje neovisno o specifičnom društvenom djelovanju utemeljenom na robnom obliku. Postvarenje označava iluziju da se pojmovi čine odvojeni od njihove društvene reprodukcije, kao metafizički samostojeći, a svrha knjige je probiti se kroz tu iluziju.
Knjiga pokušava odgonetnuti kako se kroz prirodu (shvaćenu kao onu koja obuhvaća i čovjeka) generira vrijednost, odnosno kako kapitalistička reprodukcija organizira i definira prirodu da bi se vrijednost roba, u apersonalnom kontekstu, samooplođivala. S pomoću teorije socijalne reprodukcije argumentirat će se razlika između predmodernog i modernog shvaćanja muškaraca i žena. Naime, upravo pojavom moderne države, robnog oblika i rada, muškarcima je dodijeljen status pravnih subjekata koji izlaze u javnu produktivnu sferu, dobivaju posao i zarađuju plaću, dok je ženama taj status uglavnom odbijen te su prepuštene privatnoj reproduktivnoj sferi, gdje obavljaju kućanske poslove besplatno. U predmodernim društvima su muškarci i žene obavljali posao zajedničke subzistencije, odnosno nije postojala podjela na pravnog subjekta (muškog radnika) koji jednakopravno prodaje svoju robu (radnu snagu) na tržištu rada, i objekta (žene) koji financijski ovisi o plaći muža i obavlja svoj reproduktivni rad „iz ljubavi”, „svojim nagonima” ili „prirodno”. Navedeno dovodi u pitanje prirodnost sistematizacije čovjeka na muškarca i ženu, odnosno ukazuje na način kako kapitalistički sustav kroz svoje djelovanje s obzirom na organizaciju svega što postoji pojmovno sistematizira ono na što nailazi u kontingentnoj prirodi i dodjeljuje tim entitetima posebne uloge u proizvodnji koje podrazumijevaju niz ostalih ideologema koji se nadopunjavaju kroz praksu socijalne dominacije.
Odstupanja od seksualnosti, spola ili roda zadanih (re)produktivnom normom kapitalističkog sustava, očite su u queer pokretu, pomoću kojeg se uočava da su definicije nametnute prirodi, dok priroda naprosto jest, a nametnute su na historijski specifičan način. Priroda se ne pronalazi, nego se stvara.
Slično je s rasom – postoje ljudi s različitom bojom kože i drugim sekundarnim karakteristikama – međutim, interpretacije jedne rase naspram druge su historijski specifične i, kao što će se vidjeti u knjizi, ovisne su o načinu reprodukcije koji ili dehumanizira osobe određene boje kože pretvarajući ih u prirodu kao ono metafizički drugo – objekt – ili ih nasilno lišava njihovog načina života i subjektivira u pojedince koji moraju prodavati radnu snagu kao robu, imati osobno, a ne kolektivno vlasništvo, itd. O načinu kako društvo obilježeno kapitalističkom reprodukcijom definira neljudske životinje, naspram toga kako su bile definirane u prošlim vremenima, bit će riječ u desetom poglavlju.
Knjiga će na kraju predstaviti kako vrijednost organizira čitavu prirodu (shvaćenu kao onu koja uključuje i ljude, nakon što se uoči da je dihotomija subjekt-objekt dio postvarenja), odnosno kako, dijalektički, priroda organizira samu sebe, generirajući vrijednost. Razlog rastavljanja navedenih pojmova na proste faktore, odnosno ukazivanje na njihov korijen u procesu proizvodnje vrijednosti, je pokušaj što boljeg razumijevanja logike koja uništava biosferu – život – kako bi se kroz kritiku ponudio horizont mišljenja kako izići izvan robnog oblika, tog socio-ontološkog bitka moderniteta kroz koji priroda uništava vlastitu kvalitetu.

This commentary responds to the six symposium pieces that critically engage my book Capitalism, Jacobinism, International Relations: Revisiting Turkish Modernity (CJIR). I am grateful for and challenged by this engaging, and diverse set of responses to CJIR. Below, I will first provide a summary of the substantive and overlapping points raised by my interlocutors. I will then address their critiques in three interrelated sections. In 'How to Conceptualize Capitalism?' section, I will discuss how to define and historicize capitalism from the perspective of Political Marxism (PM) while dealing with the question of class and state in historical research. In 'How to Theorize the Expansion of Capitalism: or What to Make of Jacobinism?' section, I will introduce Jacobinism and elaborate its distinctiveness with a theoretical focus on the 'uneven and combined' character of world historical development. In 'How to Conceptualize the Modernity-Capitalism Relation?' section, I will explain my perspective on the concept of modernity, considering its relationship to capitalism. In conclusion, I will briefly elaborate on the implications of Jacobinism for future research.

Although the neglect of Marxism has been a pervasive characteristic of IR theory, there has been a marked revival of interest in Marxism. Marx's materialist insights into the general historical development of societies, as well as his critique of capitalism and political economy, have served as alternative starting points for different critical approaches to IR and offers a welcome alternative to neorealism, constructivism, and poststructuralism that have dominated IR for several decades. Marxism provides a redefinition of IR by focusing on changes in material circumstances, historical conditions, and society instead of assuming unchanging and fixed structures of anarchy or the state. Marx's analysis and insights into the dynamics of international relations have become even more important given the ongoing crisis of neoliberal capitalism, the rise of authoritarianism, right-wing nationalist populisms, and the racial and gendered subordinations accompanying them pointing to the importance of Marxifying IR and IRifying Marxism.

There is a growing literature suggesting that the digital economy is taking us out of capitalism. While this manifests most notably as a diagnosis of 'digital feudalism' or 'technofeudalism', a differing voice is McKenzie Wark, who suggests we have entered an entirely new mode of production altogether: "vectoralism". This paper historicises and theorises our current conjuncture in relation to the potential multiplicity of modes of production, and the materiality and imperialism of telecommunication infrastructures. We approve of Wark's development of new concepts, rather than turning to ahistorical regurgitations like "neo-feudalism". However, we argue that the mode of production lens is not adequate to trace what we consider as more granular changes and that it risks packaging old wine in new bottles. For example, Wark's vectoral claims remain grounded in infrastructures such as undersea cables that are used by corporations and states as strategies of legal and economic imperialism reminiscent of the 19th-century world order. Instead of examining this topic through a mode of production lens, we contend that these phenomena are better traced through a processual (rather than functional) and socially determined (rather than economically determined) method of historical materialism. In this regard, we adopt an approach closer to that of Thompson and Political Marxists, such as Brenner and Wood. To support our argument, we turn to wider Marxist theory on the mode of production, which we then anchor in empirical works from contemporary critical infrastructure and communication studies.

Klevis Kolasi's excellent review of my book, 'Capitalism, Jacobinism, and International Relations: Revisiting Turkish Modernity' (2022, CUP), which is included in a symposium set to be published in Critical Sociology. It provides a lot of food for thought, which I will reflect on in my rejoinder soon.

Situé à la jonction de la théorie critique, de la géographie sociale et de l'économie politique internationale, l'ouvrage Planetary mine: Territories of extraction under late capitalism présente une contribution significative à l'étude des formes contemporaines d'extractivisme. Rédigé sous la forme d'une grille d'analyse, ce condensé des recherches du sociologue d'origine chilienne Martín Arboleda jette un éclairage sur sept dimensions constitutives du processus global d'extraction. Ainsi sont abordées les catégories sous-jacentes de l'exploitation minière que sont l'infrastructure, le régime politique, la division du travail, la circulation financière, la technocratie, la monnaie et le conflit social.

Karl Marx siyasal düşünceler tarihi kanonunun en önemli ve bilinir
isimlerinden biridir. Yaşadığı ve teorik çerçevesinin büyük tartışmalar ve
polemikler, mücadeleler içinde üretildiği dönemde çağdaşı ve öncülü pek çok düşünürü ve siyasetçiyi eleştirmiş, kendi düşünce çerçevesi ve teorik iddiaları da bir o kadar eleştiri almıştır. Marx’a yönelik eleştiriler onu izleyen dönemde de devam etmiş ve polemik ve tartışmalar içinde bugün “Marksizm” diye adlandırdığımız çerçeve oluşmuştur. Bu çerçevenin üretildiği dönemin, 19.yüzyıl Avrupa’sının özgül koşulları, devrimler, köklü dönüşümler ve düşünsel, kavramsal tartışmalar Marksizm’in oluşmasına ve gelişmesine katkıda bulunmuştur. Bu çalışmada Marx’ın siyaset teorisinin ana çizgilerini, katkılarını ve özgün yönlerini tartışmak istiyorum. Bu özgün katkılar nedeniyle 20. yüzyıl boyunca ve günümüzde bile eserleri, en çok okunan ve tartışılan düşünürlerden biri olmayı sürdürmektedir. Marx’ın yapıtlarını, siyasal Marx’ı kendinden sonraki katkı ve eleştiriler gözüyle değil, kendi tez ve iddialarını, dönemin özelliklerini ve içinde yer aldıkları mücadeleleri özetleyerek değerlendireceğim. Bu konuda kendi yapıtlarını temel almak, bir tür ortodoksiyi beraberinde getirmez. Çünkü onun da temel aldığı, eleştirdiği ve yeri geldiğinde tersine çevirerek ayakları üzerine oturtmaya çalıştığı öncülleri vardır. Üstelik her okuma güncel ihtiyaçlarımız ve siyasal kültürümüzün yarattığı dönemsel ve siyasal atmosfer içinde bir “yeniden okuma”dır. Buradaki kısıtlı amacımız çerçevesinde bu okuma, Marx’ın siyasal düşünceler tarihi açısından ortaya koyduğu teorik katkıyı kendinden sonraki ek, düzeltme ve çerçeveyi genişleten katkıları anlayabilmek, dahası onları üretildikleri ve sunuldukları özgül bağlamda anlayabilmek, önem taşımaktadır. “Sorular ve sorunlar ne kadar ebedi ve evrensel görünürse görünsün, belli tarihsel koşullar vardır.” Siyasal düşünceler tarihi açısından ele alınan eserleri üretildikleri tarihsel ve toplumsal koşullar dikkate alınarak incelemek, günümüzün hâkim
düşünsel atmosferinin yarattığı kırılmayı bir ölçüde engelleyebilir. Marx’ın
yapıtları birer klasik özelliği taşımaktadır. Çünkü bir klasik, “söyleyecekleri asla tükenmeyen bir kitaptır”. Marx’ın yapıtı siyaset teorisinde eksikliği çokça hissedilen “teori”, teorik çerçeve ihtiyacına dair bir katkı oluşturduğu için de önem taşımaktadır. Bu ihtiyaç şöyle ifade edilmiştir: “Eksik olan, hem siyasi yaşamı hem de onu anlatmanın kabul edilmiş tarzlarını, yani siyaset bilimini çalışmak ve açıklamak, araştırmak ve eleştirmek için gerekli perspektifi sağlayacak bir teoridir. İşte bu teori, Marksizmdir.”
Bu çalışmada amacım 1840’lardan 1880’lerin başlarına uzanan bu teorik
üretim çabasının siyasal düşünceler tarihi açısından oluşturduğu katkıyı belirli başlıklar ve tartışmalar çerçevesinde değerlendirmektir. Ele almak istediğim materyalizm, yabancılaşma ve tarihsel ilerleme gibi felsefî tartışmalardan toplumsal sınıflar ve sınıf mücadeleleri, siyasal eylem, devlet ve demokrasi, ve eşitsiz gelişme gibi daha sonraki toplumsal mücadelelere uzanan bir büyük çerçevedir. Bunu yaparken temel tezim siyasal düşünceler tarihindeki klasikler üzerine bir varsayımdan esinlendi: “Bir klasik, sürekli olarak kendisi hakkında bir eleştirel söylemler bütününü tahrik eden, ama hep onları silkeleyip üzerinden atan bir yapıttır.” Klasik, bir soy kütüğü içinde yerini alan bir yapıttır: Kendinden öncekilere referansla, kendi döneminin tartışmalarını yürütür, kendinden sonrakilere üzerinde düşünecek ve hareket edecek olanaklar sağlayarak ilerler.

Resumo: Este artigo tem o objetivo de desvelar o núcleo da forma das relações socioeconômicas no sistema capitalista de exploração para acumulação de propriedade privada. Referido núcleo deriva nos sujeitos de direito, no Estado e nas demais instituições que derivam do modo de produção posto pela classe socioeconômica dominante que detém a propriedade privada dos meios de produção. Por meio do método materialismo histórico-dialética em Karl Marx e sob a ótica da interpretação filosófica e científica de Evguiéni Bronislavovitch Pachukanis e especialistas contemporâneos. A derivação do modo de produção interpela a forma das relações socioeconômicas. A forma direito forjada com a ideologia capitalista trata formalmente todos os sujeitos como se fossem iguais, equivalendo-os como sujeitos de direito, com a autorização ideológica da forma Estado, em que ambas as formas conformam-se ao poder político da burguesia. O núcleo das relações socioeconômicas tem como átomo a mercadoria, as mercadorias não possuem valor de uso, mas sim valor de troca. Ninguém tem o direito de usar um bem necessário para sua vida, mas somente se puder contratar essa mercadoria. Logo, não somos sujeitos de direito, somos sujeitos pelo direito, ou seja, somos uma mercadoria no sistema capitalista a ser explorada pela classe proprietária dos meios de produção.

Özne mekana maruz kalarak algılamakta ve kendi bilişsel sistemi içerisinde mekanı zihinsel örüntüye oturtarak kavramaktadır. Kavranan mekan, ona maruz kalan öznenin bilinçdışına dokunur. Bilinçdışına dokunan mekan artık onu tasarlama eylemi aracılığıyla var eden öznenin; bilinçdışı temsil aktarımı olduğu gibi ona maruz kalan öznenin de bilinçdışı içeriğinin kendini bulduğu bir temsil nesnesi olarak gerçeklik dünyasında yer edinmektedir. Mekan, düşün edimi aracılığıyla tasarlama eylemine maruz kalarak dönüşen bir sınırlandırma yahut sınırı aşma alanı olarak; öznenin bilinçdışında konumlanmaktadır. Özne mekanı tanımlamakta ve ilişkilendirmektedir. Mekan onu tasarlama edimine maruz bırakan özne ile onu paylaşan özneye etkir. Özne, mekanı; mekan, özneyi bilişsel içerikleri dahilinde tanımlamaktadır. Mekan, özneyi temsil ederken; özne, eksiliğinin tamamlayıcı temsilini mekanda bulur. Bilinçdışı, öznenin arayışını tetikleyerek; eksikliğin temsil nesnesini mekana aktarır. Mekan ona bakan özne ile var olur. Nesne, öznenin varlığına içkindir. Bilinçdışının nesne atfında bulunduğu mekan; anlam kazanmak için onu anlamlandıran bir varlığa ihtiyaç duymaktadır. Öznenin sınırı ise mekanın sınırlarına yahut sınırsızlığına tabi olduğu kadar bilişsel süreçlerinin sınırlarına da bağımlı olarak algı düzeylerini oluşturmaktadır. Bu algı ağı bakımından mekan, temsil nesnesi olarak; bilinçdışının arayışına bir cevap niteliğinde var olur.

Özne mekana maruz kalarak algılamakta ve kendi bilişsel sistemi içerisinde mekanı zihinsel örüntüye oturtarak kavramaktadır. Kavranan mekan, ona maruz kalan öznenin bilinçdışına dokunur. Bilinçdışına dokunan mekan artık onu tasarlama eylemi aracılığıyla var eden öznenin; bilinçdışı temsil aktarımı olduğu gibi ona maruz kalan öznenin de bilinçdışı içeriğinin kendini bulduğu bir temsil nesnesi olarak gerçeklik dünyasında yer edinmektedir. Mekan, düşün edimi aracılığıyla tasarlama eylemine maruz kalarak dönüşen bir sınırlandırma yahut sınırı aşma alanı olarak; öznenin bilinçdışında konumlanmaktadır. Özne mekanı tanımlamakta ve ilişkilendirmektedir. Mekan onu tasarlama edimine maruz bırakan özne ile onu paylaşan özneye etkir. Özne, mekanı; mekan, özneyi bilişsel içerikleri dahilinde tanımlamaktadır. Mekan, özneyi temsil ederken; özne, eksiliğinin tamamlayıcı temsilini mekanda bulur. Bilinçdışı, öznenin arayışını tetikleyerek; eksikliğin temsil nesnesini mekana aktarır. Mekan ona bakan özne ile var olur. Nesne, öznenin varlığına içkindir. Bilinçdışının nesne atfında bulunduğu mekan; anlam kazanmak için onu anlamlandıran bir varlığa ihtiyaç duymaktadır. Öznenin sınırı ise mekanın sınırlarına yahut sınırsızlığına tabi olduğu kadar bilişsel süreçlerinin sınırlarına da bağımlı olarak algı düzeylerini oluşturmaktadır. Bu algı ağı bakımından mekan, temsil nesnesi olarak; bilinçdışının arayışına bir cevap niteliğinde var olur.

Robert Brenner's seminal article "The Origins of Capitalist Development: a Critique of Neo-Smithian Marxism" published in 1977 in the New Left Review counts as one of the most established (and accepted) critiques of dependency theory, and its author, in the words of Howard and King (1992, 210), as being the "strongest critic of Baran, Frank and Wallerstein." 1 Brenner's article aims chiefly at criticizing dependency theory's and world systems theory's analysis of the transition to capitalism. Yet, in doing so, he also seems to dismantle dependency theory's central claim adopted by Frank and Wallerstein that capitalism produces both development and underdevelopment, and that the two are causally interrelated. Indeed, dependency theory, and in particular its radical strand, among which we count the works of Theotonio Dos Santos, Ruy Mauro Marini, and Gunder Frank, underlines the dual or contradictory nature of capitalist development and argues that capitalist modernity should be conceptualized as including both development and underdevelopment (Katz 2016; Kay 1991). In this sense, and as Dos Santos (1978, 304-5) has stressed, "underdevelopment" ceases to be seen as a phenomenon that stands "outside" or "before" capitalism. It is capitalism itself, as Gunder Frank's (1967, 9) famous expression goes, that results in "the development of underdevelopment." In order to outline his critique, Robert Brenner actually starts from Marx and Engels' supposed error in the Communist Manifesto in envisaging worldwide capitalist expansion, accompanied by "a process of capital accumulation and economic development more or less following the pattern of the original

This paper discusses the expanded conception of labour and work available to scholars. It correlates the development of Global Labour History with that of new, radical, critical approaches to Irish studies, the Irish New Wave. It is argued that the ‘decline of class’ thesis was over-emphasised. It details how labour has been expanded by critical theorists, across a number of disciplines, in the 1980s and 1990s. The development of an expanded conception of labour by global labour historians is related to French theory, intersectionality and post-colonialism. The new Global Labour History and Irish New Wave offer an important avenue for the development of intersectional-influenced class and labour analysis, the fifth wave of Irish labour historiography as previously argued by Conor McCabe and Emmet O’Connor. It also highlights the understanding of class and labour analysis as the study of unequal power relationships. Last, the paper shows how these expanded conceptions of labour offer an alternative basis for Western Marxism and critical theory, within Ireland and with international implications.

The untimely death of Ellen Meiksins Wood on January 14, 2016 deprived the Left of one of its most original voices. Following Meiksins Wood's own approach to political theory, we consider her work about the contradictory relationship between capitalism and democracy, and her commitment to a political program that led beyond capitalism towards a genuinely democratic society, in the context of her life and times.

Partant du constat d’un monopole masculin sur les moyens de production aux origines du dérèglement climatique en Angleterre, cette contribution fait l’hypothèse que c’est notamment en vertu d’une transmission structurellement inégalitaire du patrimoine familial en termes de genre et de classe d’âge qu’une minorité d’hommes des classes aristocratiques et bourgeoises anglaises ont pu moderniser au XIXe siècle leurs mines de charbon et leurs industries textiles d’une manière qui allait conduire au réchauffement climatique global. À partir d’une réinterprétation des travaux historiques d’inspiration marxiste politique sur l’émergence du capitalisme anglais et du Capitalocène et d’une relecture de l’historiographie féministe de l’héritage en Angleterre à l’époque moderne, cet article s’attache tout d’abord à retracer la genèse du monopole masculin sur la propriété des mines de charbon en Angleterre, avant de revenir aux racines historiques du genre du capitalisme textile anglais.

Nous remercions vivement Riley E. Dunlap pour sa disponibilité, ainsi que Marc Rubio et Jean-François Nominé pour leur travail de traduction et pour les recherches documentaires menées pour trouver des équivalents français à des termes et concepts inscrits dans la sociologie états-unienne.

All in all, Duzgun’s study offers an excellent interdisciplinary analysis of different modes of modernity and their application to Turkish modernization. Those scholars interested in modernity, the political economy of development, and Turkish studies will benefit from the book immensely

Tous droits réservés pour tous pays. La reproduction ou représentation de cet article, notamment par photocopie, n'est autorisée que dans les limites des conditions générales d'utilisation du site ou, le cas échéant, des conditions générales de la licence souscrite par votre établissement. Toute autre reproduction ou représentation, en tout ou partie, sous quelque forme et de quelque manière que ce soit, est interdite sauf accord préalable et écrit de l'éditeur, en dehors des cas prévus par la législation en vigueur en France. Il est précisé que son stockage dans une base de données est également interdit. 1. La question des nationalités est un des rares livres d'Otto Bauer qui fût, certes tardivement, traduit en anglais. Une édition française a vu le jour en 1987 (EDI) rééditée en 2017 aux éditions Syllepse (traduction et préface de Claudie Weill).

This article examines the different approaches to the relation between law, state and economy in the works of Hans Kelsen, Carl Schmitt and Evgeny Pashukanis. It begins with Kelsen’s depiction of law as a dynamic and ‘self-regulating’ system of norms, founded on his rejection of ‘dualist’ separations of state and law, before turning to Schmitt and Pashukanis’s respective critiques. For all their differences, both agree Kelsen ignores the historical basis of the law – for Schmitt, the sovereign power of ‘the political’, for Pashukanis, the social relations of commodity exchange. The article responds to these criticisms in a most un-Kelsenian manner, drawing upon historical sociological literature on early modern state formation to cast doubt on both Schmitt and Pashukanis’s historical accounts. It argues that the forms of political power and commodity exchange upon which Schmitt and Pashukanis’s theories rely were historically specific possibilities opened up by the same process of generalisation and depersonalisation of power relations that allowed for an autonomous ‘public’ system of legal norms. Thus, rather than the fixed causal ground for the development of modern law, ‘the political’ and exchange between equals exist in a relation of ‘difference-in-unity’ with the law. The article concludes that Kelsen’s notion of the Grundnorm is best explained as an attempt to capture the new possibilities and responsibilities opened up a normative system whose ultimate justification now lies only within itself.

Distribution électronique Cairn.info pour Association Vacarme. Distribution électronique Cairn.info pour Association Vacarme. La reproduction ou représentation de cet article, notamment par photocopie, n'est autorisée que dans les limites des conditions générales d'utilisation du site ou, le cas échéant, des conditions générales de la licence souscrite par votre établissement. Toute autre reproduction ou représentation, en tout ou partie, sous quelque forme et de quelque manière que ce soit, est interdite sauf accord préalable et écrit de l'éditeur, en dehors des cas prévus par la législation en vigueur en France. Il est précisé que son stockage dans une base de données est également interdit. Article disponible en ligne à l'adresse Article disponible en ligne à l'adresse https://www.cairn.info/revue-vacarme-2002-1-page-21.htm Découvrir le sommaire de ce numéro, suivre la revue par email, s'abonner... Flashez ce QR Code pour accéder à la page de ce numéro sur Cairn.info.

TO QUOTE THIS PAPER Jérôme Maucourant, Michael Rafferty, Bruno Tinel, "Nations And Capitalism:A Socio-Historical Perspective", Economic Alternatives, 2017, Issue 3, pp. 405-421. Cf. URL
https://www.unwe.bg/eajournal/en/journalissues/article/12158

ABSTRACT This paper is about the role of the State in contemporary capitalism and its connection to the nation in analysing the dynamics of capital. At the turn of the twenty-first Century, the illusions engendered by the second globalisation have persuaded part of the radical left that the notion of Nation had to be given up both in terms of heuristics and of progressive agendas. From now on, it seemed, the concept of nation would be increasingly irrelevant and dangerous. Parallel to this shift, so called "new" technologies of information and communication as well as the knowledgebased economy have made the Marxian concept of capital outdated. In actual fact, this view overlooks the ambivalent reality of Nation, and the socially embedded nature of technology. The danger of this total critique of the nation is that it may help to contribute to the dissolution of People themselves of which Nations are merely – imperfect but existing – political organisations. Based on a periodization of the history of capitalism, and informed by the contribution of "political Marxism", this paper shows that the current globalisation can be characterised as a transnationalisation. On the basis of this analysis, the paper also seeks to conceptualize and elaborate a new internationalism coherently.

Keywords
Capitalism, Class, Nation, State, Sovereignty, periodization, transnationalisation ..

In the wake of Russia’s imperialist invasion of Ukraine and its attendant devastation; the surge of some 26 million people into the streets in the US in the wake of the police murder of George Floyd and the swift crackdown on and attempt to harness and displace their self-activity; the ongoing Israeli occupation of and violence against Palestine and Palestinians; and a host of other lived capitalist crises, the brunt of which is borne by the oppressed and exploited every day, to return to the proletarian novel—or to novels of any sort, really—seems not merely ineffective but also a waste of limited time and energy. What, if anything, is a critical Marxism to gain from these novels? Why turn to narrative when the world is on fire and, to invoke Christopher Hill in the negative, still right-side up? To turn back to the proletarian novel might seem not only frivolous but also politically regressive. Much of proletarian literature was produced under the shadow of a Stalnized Comintern, which often subordinated class struggle on the ground to the national security of the USSR. Given all of this, what can these novels tell us about the importance of centralizing anti-oppression struggles? How can they speak to an emerging left that takes struggles against racism and the oppression of queer folks and women as its point of departure?

Countering the capacious category of (Stalinist) “socialist realism,” I offer my own category, just as capacious but also committed to thinking through anti-oppression struggles as constitutive of class struggle: the global proletarian realist novel. Far from flattening vastly different manifestations of capitalist exploitation into a uniform picture of reductive economism—a night, to invoke Hegel’s critique of Schelling’s monotonous conception of the absolute, in which all cows are black—the proletarian realist novel keeps faith with difference, with the heterogeneity of both the global working class and capitalist social property relations the world over. As Anwar Shaikh writes in his Capitalism: Competition, Conflict, Crises (2016), the laws of motion of capital hold together sameness and difference: “Capitalism’s sheath mutates constantly,” Shaikh argues, “but its core”—the profit motive—“remains the same” (726).

It is my contention that the global proletarian realist novel, though often produced in some sort of relation to what we could call Stalinism, advances a conception of capital’s global laws of motion that accords with Shaikh’s account of capital as dynamic and turbulent, as productive not only of sameness—the attempted subordination of all human relations to the production of profit—but also of difference, grounded in capital’s need to legitimize various forms of inequality through social oppression. I’ll trace this alternative, responsive, and dynamic Marxism as it arises in Peter Abrahams’s Mine Boy (South Africa, 1946), Sahar Khalifeh’s Wild Thorns (Palestine, 1976), Richard Wright’s Uncle Tom’s Children (US, 1938/1940), and Leslie Feinberg’s Stone Butch Blues (US, 1993).

These novels advance a politics, then, that eschews economism and stagism, and they lodge their hope for future possibility in the self-organization of the exploited and oppressed. Indeed, the proletarian realist novel’s commitment to realism, to rendering the socio-historical as made up of lived-in social forces that can be investigated, known, and organized against, leads it to advance a Marxist politics that centralizes struggles against oppression, that treats these struggles as struggles against the lived modalities of capitalist exploitation and thus as constitutive of class struggle more broadly.

The untimely death of Ellen Meiksins Wood on January 14, 2016 deprived the Left of one of its most original voices. Following Meiksins Wood's own approach to political theory, we consider her work about the contradictory relationship between capitalism and democracy, and her commitment to a political program that led beyond capitalism towards a genuinely democratic society, in the context of her life and times.

This book offers a radical reinterpretation of the development of the modern world through the concept of Jacobinism. It argues that the French Revolution was not just another step in the construction of capitalist modernity, but produced an alternative (geo)political economy – that is, 'Jacobinism.' Furthermore, Jacobinism provided a blueprint for other modernization projects, thereby profoundly impacting the content and tempo of global modernity in and beyond Europe. The book traces the journey of Jacobinism in the Ottoman Empire and Turkey. It contends that until the 1950s, the Ottoman/Turkish experiment with modernity was not marked by capitalism, but by a historically specific Jacobinism. Asserting this Jacobin legacy then leads to a novel interpretation of the subsequent transition to and authoritarian consolidation of capitalism in contemporary Turkey. As such, by tracing the world historical trajectory of Jacobinism, the book establishes a new way of understanding the origins and development of global modernity.

Theorising a non-Eurocentric "global international relations" has been a main preoccupation of scholars associated with international political sociology (IPS). In this article, I argue that scholars within the IPS tradition have provided a powerful critique of, but no clear alternative to, Eurocentrism. This is partly attributable to their insufficient problematisation of the historical narratives that propel capitalism backwards into history. By problematising "presentist" conceptions of capitalism, I show that a critical dialogue between IPS and "political Marxism" helps to introduce an alternative foundation for anti-Eurocentrism, which shifts our focus from "capitalist modernity" to "radical modernity". Radical modernity resists hierarchical-colonial ontologies by emphasising the universality of egalitarian social patterns rooted in our common, non-capitalist past. I contend that radical modernity is an enduring legacy that is found universally, transmitted interactively, and revitalised continuously across time and space, hence providing an alternative base on which to theorise and globalise the "international" in a non-Eurocentric way.

In this essay, I examine the works of Agnes Smedley and Ding Ling, focusing on Daughter of Earth (US, 1929), Smedley’s fictional autobiography and Bildungsroman; The Great Road (US, 1956), her unfinished and strikingly novelistic biography of Chu Teh, Commander-in-Chief of the Eighth Route Army; and The Sun Shines Over the Sanggan River (China, 1948), Ding’s multi-protagonist historical novel of Chinese land reform. Each of these works foregrounds the importance of the individual subject to political organization. Where Smedley’s proletarian realist (auto)biographical project theorizes the subjective moment of revolutionary action on an individual basis, Ding’s multi-protagonist historical novel widens this project out to theorize the possibility and necessity of forming a political organization that does not merely speak for, or preach to, the people but rather acts as a force of clarification. Such an organization pays attention to individual needs and forms of resistance and theorizes them, making individual and local liberatory projects into programs that can be deployed and revised in the field. As Ding’s novel makes clear, in order to actually represent the people, communists must move beyond political-economic abstractions, including beyond an abstract consideration of the masses, and instead go to the people, learn from them, and mobilize them to reorient the social and material world to their needs. As I argue, the works of Smedley and Ding provide us with an agential and non-mechanistic portrait of class struggle, and with a blueprint for organization that proceeds from below rather than from above.

With capitalist social relations emerging in a prior system of absolutist states in Europe, the outward expansion of capitalism through conditions of uneven and combined development became dependent on the existence of multiple political entities. States in turn are brought into relations of unequal exchange within the global economy. This paper analyses the way in which current neoliberal "free trade" policies are related to these fundamental capitalist dynamics, which further deepen processes of uneven and combined development as well as unequal exchange. At the beginning of the twentieth century, Leon Trotsky observed the particular way Russia was integrated into the world economy. Responding to military pressures by Western countries, Russia, still based on feudal social relations within an overall context of uneven development, had embarked on a policy of industrialisation with a focus on production related to military needs. Financed mainly by foreign capital, small, highly concentrated pockets of advanced industry were combined with traditional social forms of organisation in feudal Russia. These were the conditions of "uneven and combined development". Trotsky"s participant-observation analysis of Russia in the late-nineteenth and earlytwentieth century, focused predominantly on the role of foreign lending and investment in the industrialisation of backward conditions. Since then, however, capitalist expansion through relations of uneven and combined development has

The objective of the master thesis presented here is to chart a concept of causality adequate for a historical materialism at pace with the times, uncircumventable for grasping complex social phenomena and relationships, their reproduction and transformation following Marx’s materialist notion of social reality. Thereby the main focus does not lie on Marx’s notion of causality, which is not closer explicated by himself as causality. Rather this in general (systematically) relatively little theorized notion within Marxist discourses will be discussed alongside theoretical approaches which seem to be most fruitful for this enquiry: Structural Marxism, Political Marxism and Critical Realism. By means of a brief outline of the Marxian preface of 1859, which is central to many Marxist approaches, it will be attempted to es-tablish the main field under discussion in terms of a history of theory. With respect to an immanently critical and comparative method, the thesis henceforth expounds the aforementioned theories while taking their respective notions of causality as well as, among other things, the interrelated understanding of social structure in relation to agency, the specific effectivities of the involved entities and the notions of lawfulness into account. What is hereby striven for, is to contour though the critical and comparative exposition of the said theories a non-empiricist, non-teleological and non-determinist notion of causality appropriate to the complexity of social reality, without taking a recourse to theoretically restricted positivist or historico-philosophical patterns of explanation and interpretation. In the end the critical impetus of this thesis is to accentuate the importance of causality in a critical theory of society after Marx.

This paper argues that world-systems research can be strengthened by adopting a two track research strategy in which key parts of proposed explanations for social system change are also formulated using energy dynamics concepts and propositions.  This does not involve reducing a world-systems analytic theory explanation to energy dynamics; rather energy dynamics science would serve a forensic role in world-systems research much like the role the physical, biological, and chemical sciences serve in crime investigations.  Energy dynamics science can serve this role because indicators of energy dynamics (measures of energy stocks, flows, and conversions) have the attribute of being stable and comparable across time and place, an attribute many social science indicators do not have.  This attribute makes it possible for an energy dynamics analysis to provide confirming or disconfirming evidence for propositions in a world-systems research explanation for an actual case of social system change.  Furthermore, the attribute facilitates empirical comparisons across social systems.

Bu makalede, kapitalizme geçiş üzerine bazı temel tartışmalardan yola çıkarak yeni bir perspektifin temellerini oluşturmayı amaçlıyorum. Bu doğrultuda, öncelikle kapitalizme geçiş üzerine iki ana akım yaklaşımı – Ticarileşme Modellerini ve Demografik Modelleri, iki de Neo-Marksist yaklaşımı – Politik Marksizmi ve Dünya-Sistemleri Analizi’ni, inceleyeceğim. Her yaklaşımı, 5 ana ölçüte göre değerlendireceğim: 1. Varlıkbilimleri, 2. Yöntembilimleri, 3. Bilgibilimleri, 4. Kuramları ve 5. Tarihsel dönemlendirmeleri. Varlıkbilimi başlığı altında bu yaklaşımların kapitalizmin özgün niteliklerini nasıl belirlediklerini inceleyeceğim ve onun toplumlara ‘içkinliği’ sorunu üzerinde duracağım. Yöntembilimiyle ilgili olarak özellikle kapitalizme geçiş için hangi ‘çözümleme birimini’ kullandıklarına odaklanacağım. Bilgibilimi başlığı altında kapitalizmi nasıl tanımladıklarına ve kullandıkları kilit kavramlara değineceğim. Kuramsal çerçevelerini de kilit kavramlarını kullanarak özetleyeceğim ve kapitalizmin ‘itici-gücü’ olarak neyi belirlediklerinin altını çizeceğim. Bu yaklaşımları kurucu öğelerine ayırdıktan sonra, son bölümde, özellikle Politik-Marksizm ile Dünya-Sistemi Analizi’nin seçmeci (eklektik) olmayan bir biçimde birleştirilmelerinin temellerini oluşturmayı amaçlıyorum. Böyle bir birleştirmenin ‘çözümleme birimi’nin, Dünya-Sistemleri Analizi doğrultusunda, tarihsel-sistemler olması gerektiğini savunuyorum. Buna karşın, kapitalizmin itici-gücünün, Politik Marksizm’in de içinde bulunduğu geleneksel Marksist yaklaşımlar doğrultusunda, üretim ilişkilerinin dönüşümü, daha doğrusu doğaya ve emeğe el koyma biçimlerinin üretken sermaye temelinde yeniden örgütlenmesi olduğunu savunuyorum. Kapitalizme varlıkbilimsel özgünlüğünü verenin de hem bu tarihsel-sistemik boyut hem de bu emeğe el koyma biçimindeki özgül dönüşüm olduğunu savunuyorum. Özetle, Yüksek Orta Çağ’da Batı Avrasya’da haraca dayanan iki dünya-ekonomisi vardı. Bunlardan Kuzey ve Baltık Denizi çevresinde işleyenin örgütlenme merkezi Flanders, Akdeniz çevresinde işleyen diğerinin merkezi ise İtalyan kentleriydi. Kapitalizm-öncesi teknolojik durgunluk, iklimsel soğuma ve toprak sahiplerinin üreticilerden artan talepleri sonucu, bu dünya-ekonomileri on dördüncü yüzyılda krize girdi. Ancak, şaşırtıcı bir biçimde ticaret ağları çözülmedi. Akdeniz’in Batısı ile Kuzey Avrupa birleşti ve yeni bir dünya-ekonomisinin temelleri atıldı. Daha da önemlisi, toprak sahipleri, köylü direnişleri ve ayaklanmaları nedeniyle ne köylüleri (Doğu Avrupa dışında) yeniden serfleştirebildiler ne de sermayedarların üretimi denetim altına almalarını engelleyebildiler. Kapitalist dünya-ekonomisi, üretimin sermaye temelinde örgütlenmesinin sonucu ortaya çıktı.