International Civil Procedure

Οι υποθέσεις γονικής μέριμνας καταλαμβάνουν περιορισμένης έ-κτασης τμήμα της συνολικής θεματικής για την αναγνώριση και εκτέ-λεση αλλοδαπών αποφάσεων. Στο πεδίο της προσωπικής κατάστασης έρχονται τρίτες σε συχνότητα εμφάνισης, ύστερα από τις διαφορές διαζυγίου και διατροφής. Οι αιτήσεις αναγνώρισης και εκτέλεσης πρέπει να εξετάζονται στη βάση της τετραμερούς διάκρισης των νο-μοθετικών καθεστώτων, και συγκεκριμένα στα ακόλουθα τέσσερα επίπεδα: Κοινοτικό, πολυμερές συμβατικό, διμερές συμβατικό, και εσωτερικό δίκαιο (ΚΠολΔ). Θα προηγηθεί σύντομη περιήγηση στους δυνητικά εφαρμοστέους κανόνες δικαίου (υπό Α), και θα ακολουθή-σει η παράθεση της σχετικής νομολογίας (υπό Β).

Παρατηρήσεις στην ΑΠ 767/2019
Εκτέλεση βάσει αμερικανικής απόφασης που κηρύχθηκε εκτελεστή• η αλλοδαπή απόφαση έχει απωλέσει την ισχύ της μετά την κήρυξή της ως εκτελεστής στην Ελλάδα. Δεν ακυρώνονται αναδρομικά οι έννομες συνέπειες της κήρυξης εκτελεστότητας• ο οφειλέτης έχει δικαίωμα να ζητήσει την αναγνώριση της μεταγενέστερης έλλειψης εκτελεστότητας του αλλοδαπού τίτλου ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων• αν η αναγκαστική εκτέλεση έχει ήδη ξεκινήσει, δυνατή είναι και η αίτηση αναστολής• η ισχύς και η εκτελεστότητα κρίνονται και εξετάζονται με βάση το δίκαιο της χώρας προέλευσης της αλλοδαπής απόφασης• η ημεδαπή απόφαση, με την οποία κηρύχθηκε εκτελεστή η αλλοδαπή, δεν αντικαθιστά τον αλλοδαπό εκτελεστό τίτλο, αλλά επεκτείνει την εκτελεστότητά της στο κράτος υποδοχής• αν η εκτέλεση δεν είναι δυνατή για το κύριο αίτημα της αγωγής, απαγορεύεται εξίσου και για τα παρεπόμενα αιτήματα αυτής, όπως για παράδειγμα την αξίωση καταβολής τόκου. Το γεγονός ότι το ελληνικό δίκαιο προβλέπει ευρύτερο χρόνο ισχύος των ημεδαπών αποφάσεων (άρθρο 268 ΑΚ), δεν επιτρέπει τη συναγωγή υπερόριας ισχύος του κανόνα και για αλλοδαπές αποφάσεις που αναγνωρίστηκαν και κηρύχθηκαν εκτελεστές στην Ελλάδα• δεν έχει διαπλαστεί αντιφατική κατάσταση από την τελεσιδικία της ημεδαπής απόφασης που κήρυξε εκτελεστή την αμερικανική απόφαση, και την αδυναμία αναγκαστικής εκτέλεσης αυτής στην Ελλάδα, εξαιτίας της απώλειας ισχύος της στην αλλοδαπή χώρα όπου αυτή εκδόθηκε.

El concepto de “órgano jurisdiccional” en los Reglamentos europeos de Derecho internacional privado está planteando numerosos problemas en la práctica de los últimos años. La razón es que se ha pasado de una concepción estricta de tribunal a una concepción amplia basada en la función jurisdiccional. Esto obliga a determinar un concepto autónomo que sirva para la aplicación de las normas de competencia judicial internacional y de reconocimiento de resoluciones.

The concept of “court” in European regulations on private international law
ABSTRACT: The concept of “court” in European Regulations of Private International Law is causes several problems in practice in recent years. The reason is that it has gone from a strict conception of the court to a broad conception based on the judicial function. This forces to determine an autonomous concept that serves for the application of the rules of international jurisdictiona and recognition of decisions.

The judgment of November 11, 2020 interprets both the exclusive ground of jurisdiction in proceedings which have as their object rights in rem in immovable property and the ground of jurisdiction in matter relating to a contract of art. 7.1 of Regulation 1215/2012. Regarding the first of these forums, the Court considers that an action must be regarded as constituting an action “which has as its object rights in rem in immovable property, provided that the action may be relied erga omnes. With regard to the contractual forum, it is especially significant that the Court determines directly the place of fulfilment of the obligation; without considering the governing law of the obligation according with the conflict rules of the court seised.

Doniosłość wyroku TS z 28.06.2018 r., C-512/18, Postępowanie zainicjowane przez HR, wynika z bodaj najbardziej wyczerpującego w dotychczasowej judykaturze wyjaśnienia pojęcia zwykłego pobytu małego dziecka. W transgranicznych stosunkach między rodzicami a dziećmi pełni ono w szerokim zakresie funkcję łącznika norm jurysdykcyjnych (art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003) oraz kolizyjnych, przy czym jedynie te pierwsze stanowią przedmiot regulacji omawianego rozporządzenia. Szeroko nawiązując do swojego wcześniejszego orzecznictwa, w omawianej sprawie Trybunał dokonał precyzyjnego rozgraniczenia okoliczności faktycznych dotyczących dziecka na istotne i nieistotne dla celów ustalenia, gdzie zlokalizować jego zwykły pobyt. Omawiane orzeczenie stanowi z tego punktu widzenia bardzo istotny głos w dyskusji na temat zobiektywizowania tego pojęcia, tzn. jego zasadniczego uniezależnienia z jednej strony od woli rodziców, z drugiej zaś strony — od względnie przemijających wyjazdów z dzieckiem do państwa członkowskiego pochodzenia tego rodzica, który bezpośrednio sprawuje pieczę nad dzieckiem.
********
The significance of the judgment of the Court of Justice of 28 June 2018, C 512/18, Proceedings initiated by HR, results from perhaps the most comprehensive explanation of the concept of the habitual residence of a small child in the case law so far. In cross-border relations between parents and children, the child’s habitual residence largely serves as a connecting factor in the provisions on both jurisdiction (Article 8 (1) of the Regulation No 2201/2003) and the conflict of laws, even though only the former belong to the sphere of the aforementioned EU Regulation. Referring widely to its previous jurisprudence, the Court precisely distinguished in the present case between the facts concerning the child essential or irrelevant for the purposes of determining the location of her habitual residence. From this point of view, the discussed judgment constitutes a very important voice in the discussion on the objectification of this concept, which means its principal independence, on the one hand, from the will of the parents and, on the other hand, from occasional sojourns in the Member State of origin of the parent directly exercising care over the child.

This is a collection of essays.

Since the 1968 Brussels Convention EU civil procedure law has grown largely both in numbers of legal instruments and in intensity. However, the existing EU Regulations have an EU-internal focus. Relations with third countries are dealt with in a disparate manner. This is suboptimal for cooperation with non-EU countries. Therefore, the EU has concluded the Lugano Convention with some European countries, but this is not a globally suitable approach. Based on comparative analyses and country-specific reports (EU member countries as well as non-EU countries), the book develops a structured approach for future action, be it by modification of existing EU regulations, passing new regulations, negotiating new multilateral or bilateral treaties (e.g. in the framework of the Hague Conference on Private International Law), developing soft law or passing national legislation, preferably on a uniform or coordinated basis together with third countries. The book deals also with Brexit issues.

ΕφΘεσ 2544/2019
Ασφαλιστικά μέτρα. Αίτηση αναστολής πλειστηριασμού. Αναγκαστική εκτέλεση δυνάμει γερμανικής διαταγής πληρωμής σε ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα. Ανακοπή κατά της εκτέλεσης του αλλοδαπού τίτλου. Απορρίφθηκε. Άσκηση έφεσης. Απορρίπτει, Δεν πιθανολογείται ευδοκίμηση του ενδίκου μέσου.

ΜονΠρΘεσ 8501/2018
Αίτηση αναστολής ισχύος της αυτοδύναμης συντηρητικής κατάσχεσης εις χείρας τρίτων που επιβλήθηκε δυνάμει οριστικής αναγνωριστικής απόφασης προς εξασφάλιση απαίτησης της καθ’ ης, κατοίκου Αυστρίας, από κληρονομική διαφορά. Περιορισμός υλοποίησης του ασφαλιστικού μέτρου στο ποσό που δεσμεύθηκε εις χείρας της μίας τραπεζικής εταιρίας. Αρκεί για την εξασφάλιση της απαίτησης. Ανάκληση συντηρητικής κατάσχεσης που επιβλήθηκε εις χείρας των λοιπών τραπεζικών εταιριών και ιδιωτών ως τρίτων.

ΜονΠρΘεσ 7/2019
Ασφαλιστικά μέτρα. Συντηρητική κατάσχεση κινητής και ακίνητης περιουσίας της καθ’ ης ιταλικής εταιρίας έναντι ποσού που οφείλει στην αιτούσα, ελληνική εταιρία, ως αποζημίωση πελατείας, διαφήμισης και αδιάθετων προϊόντων, λόγω καταγγελίας της σύμβασης αποκλειστικής αντιπροσωπείας. Διεθνής δικαιοδοσία ελληνικού δικαστηρίου. Εκπλήρωση χαρακτηριστικής παροχής. Παράδοση προϊόντων σε καταναλωτές στην Ελλάδα.

ΜονΠρΘεσ 10466/2017
Ασφαλιστικά μέτρα. Σύμβαση διεθνούς μεταφοράς εμπορευμάτων. Αίτηση συντηρητικής κατάσχεσης προς εξασφάλιση απαίτησης από αχρεωστήτως καταβληθέν ποσό ως ναύλο και από βλάβη της εμπορικής πίστης και φήμης της αιτούσας, ελληνικής εταιρίας κατά καθ’ ης βουλγαρικής εταιρίας και του νόμιμου εκπροσώπου της, κατοίκου Καρδίτσας. Επικείμενος κίνδυνος. Προπαρασκευαστικές ενέργειες εκποίησης του μοναδικού περιουσιακού στοιχείου. Επιβολή συντηρητικής κατάσχεσης οχήματος ιδιοκτησίας της καθ’ ης εταιρίας.

ΜονΠρΘεσ 5859/2019
Προσβολή δικαιώματος αποκλειστικής χρήσης και εκμετάλλευσης αντικειμένου, προστατευόμενου με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Παραγωγή και διάθεση απομιμητικού προϊόντος στην Ελλάδα. Δικαιούχος διπλώματος ελληνική εταιρία. Αιτούσα αλβανική εταιρία. Καθ’ ων η αίτηση εταιρίες με έδρα σε Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία. Αίτηση λήψης ασφαλιστικών μέτρων για αποτροπή περαιτέρω αθέμιτης συμπεριφοράς. Διεθνής δικαιοδοσία ελληνικού δικαστηρίου. Επείγων χαρακτήρας των ασφαλιστικών μέτρων. Σύνδεσμος της υπόθεσης με την ημεδαπή. Στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα η παραγωγή
και διάθεση των απομιμητικών προϊόντων.

Στις τρεις εγχώριες αποφάσεις που δημοσιεύονται στο παρόν τεύχος, αντανακλάται η εφαρμογή του Κανονισμού στην ελληνική έννομη τάξη. Κυρίαρχο, αλλά όχι μοναδικό , παραμένει το ζήτημα της μετάβασης στη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί μετά την υποβολή αντιρρήσεων.
Επιπρόσθετα, το ΔΕυρΕ εξέδωσε πρόσφατα νέα απόφαση σχετικά με την ερμηνεία του Καν. 1896/2006, προσδίδοντας νέα διάσταση στην προδικασία εξέτασης αίτησης ΕΔΠ, όταν στη θέση του καθ'ου βρίσκεται καταναλωτής.

Επίδοση στην αλλοδαπή·
εφόσον στη δίκη ενώπιον του Εφετείου οι αναιρεσείουσες είχαν παρασταθεί εκπροσωπούμενες από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους και δικάστηκαν κατ' αντιμωλία, υπάρχει πλήρης απόδειξη ότι ο δικηγόρος που τις εκπροσώπησε είναι δικαστικός πληρεξούσιος, που διορίστηκε σύμφωνα με το άρθρο 96 ΚΠολΔ, και συνεπώς αυτοδικαίως και αντίκλητος αυτών για όλες τις επιδόσεις, συνεπώς και για την επίδοση της οριστικής απόφασης του Εφετείου·

εφόσον δε πρόκειται για εταιρείες που έχουν την έδρα τους στο εξωτερικό και η αναιρεσίβλητη επιδίδει την ως άνω απόφαση στον Εισαγγελέα Εφετών Πειραιώς για να αποσταλεί προς επίδοση στις αναιρεσείουσες ως νομικά πρόσωπα που έχουν την έδρα τους στο εξωτερικό, όφειλε, εφόσον υπάρχει νόμιμα διορισμένος αντίκλητος για την επίδοση της οριστικής απόφασης του Εφετείου, υποχρεωτικά να επιδώσει την απόφαση αυτή στον νόμι-μα διορισμένο αντίκλητο των αντιδίκων της.

Ο δικηγόρος που παραστάθηκε ως πληρεξούσιος είτε του αναιρεσείοντος είτε του αναιρεσίβλητου κατά τη συζήτηση της υπόθεσης ενώπιον του δικαστηρίου της ουσίας που εξέδωσε την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση δεν θεωρείται πληρεξούσιος και για την αναιρετική δίκη και δεν είναι αντίκλητος για την επίδοση της ασκούμενης κατά της απόφασης αυτής αναίρεσης και επομένως και για την επίδοση των προσθέτων λόγων· νόμιμες οι επιδόσεις της αναίρεσης και των πρόσθετων λόγων αναίρεσης στην αναιρεσίβλητη, με παράδοση του εγγράφου τους στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για τη διαβίβαση αυτών στην έχουσα την έδρα της στο εξωτερικό αναιρεσίβλητη εταιρεία.

σει τη βεβαίωση περί πραγματικής επίδοσης της αγωγής στον παραλήπτη του επιδοτέου εγγράφου κατά τον καν. 1393/2007, δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωθείσα η επίδοση και συνακόλουθα η άσκηση της αγωγής· συνεπώς, κρίνεται ανώφελη η αναστολή της έκδοσης απόφασης μέχρις ότου διαπιστωθεί η συνδρομή των προϋποθέσεων του άρθρου 19 § 1 του Κανονισμού, διότι η παράλειψη πραγματικής επίδοσης της αγωγής μέχρι το πέρας των προθεσμιών του άρθρου 237 § 1 ΚΠολΔ έχει ως συνέπεια να θεωρείται η αγωγή ως μη ασκηθείσα, αφού δεν αρκεί για την άσκησή της η πλασματική επίδοση αυτής στον Εισαγγελέα, αλλά απαιτείται και πραγματική επίδοση αυτής στον εναγόμενο, που αποδεικνύεται με τη βεβαίωση του άρθρου 19 του Κανονισμού 1393/2007, όταν στρέφεται κατά διαδίκου που είναι γνωστής διαμονής σε κράτος μέλος της ΕΕ.

Книгата предоставя цялостно изследване на режима на свободната циркулация на съдебни решения на държави членки в Европейския съюз като обхваща всички прояви на свободното движение на решения: зачитане на удостоверителната способност на решенията без да е необходимо съдебно производство, обявяване на признаване и обявяване на изпълнение по съдебен ред, непосредственото зачитане и обявяване на изпълнението въз основа на европейските изпълнителни основания, както и изпълнението на привременни и обезпечителни мерки. Поставен е особен акцент на гражданско процесуалните проблеми и тяхното взаимодействие с въпросите по същество, които въпроси възникват в хода на производствата, като подходът към изследването е затова цялостен: както от гледна точка на европейския граждански процес, така и въз основа на трансмисията на зададените от това право модели в дейността по националното съдопроизводство. Затова с оглед на симбиозата между европейския граждански процес и националните съдопроизводствени правила е разгледан в цялост и националния режим на признаване и допускане на изпълнението и на издаване на изпълнителен лист. В уводната част са изследвани общите въпроси на правната конструкция на признаването на чуждестранни решения и прикрепването на националните правни последици.

This article tackles some questions of International Company Law under the Portuguese legal system, especially concerning European procedural law, conflict of laws and international commercial arbitration.
In what concerns European procedural law, attention is paid to the jurisdiction rules laid down in the Brussels I Regulation, regarding its scope of application, the fundamental general rule and the exclusive jurisdiction rule applicable to companies (art. 22, nr. 2 of the Regulation).
As far as the conflict-of-law rules are concerned, attention is given to the determination of the law governing the company (lex societatis) under Portuguese law – which traditionally follows a mitigated form of the real seat theory –, within the context of the current developments related to the right of establishment under EU law (from Daily Mail to Cartesio, passing by Centros, Überseering and Inspire Art case-law of the ECJ) and the proposals for the approval of Community-wide unified conflict-of-law rules regarding the company’s personal status.
Still, with respect to conflict-of-law problems, some specific questions are analysed, namely in what measure did the recent 2006 Portuguese Company Law Reform affect the private international law regime of groups of companies in Portuguese Company Law, for it is dubious (and herein denied) whether such substantive rules now apply to foreign (non-European) parent companies of Portuguese subsidiaries. Moreover, some interesting questions arise in the field of the applicability, by means of the conflict-of-law instrument of substitution, of several company law substantive rules to legal realities shaped by foreign law, such as, for instance, the needs (herein also denied) for an intensified supervisory legal regime for Portuguese subsidiaries of foreign parent companies, whenever such parent companies already meet equivalent requirements.
Finally, attention is given to the assessment of the arbitrability of company law disputes, under the pertinent Portuguese statutory rules on international commercial arbitration, with a special look at the possibility of settlement by arbitrators of disputes in which the validity of general meeting resolutions is challenged or the liability of directors is claimed.

In: IDET, Miscelâneas, n.º 5, Almedina, Coimbra, 2008, pp. 41-108

Η παρούσα μελέτη εστιάζει στο πεδίο των αστικών και εμπορικών υποθέσεων μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου,
προσεγγίζοντας τις θεματικές της επίδοσης δικογράφων και της αναγνώρισης και εκτέλεσης αποφάσεων υπό
το πρίσμα της ελληνικής έννομης τάξης. Ειδικότερα, μετά από μια σύντομη εισαγωγή (Ι), καταγράφεται το
νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις επιδόσεις ελληνικών δικογράφων στην Κύπρο (ΙΙ), ενώ η ενότητα ΙΙΙ
πραγματεύεται τη θεματική της αναγνώρισης και εκτέλεσης κυπριακών αποφάσεων στην ελληνική έννομη
τάξη. Το κέντρο βάρους δίνεται στη νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων. Ο τελικός απολογισμός μπορεί
να χαρακτηριστεί θετικός, με μικρές μόνο εξαιρέσεις.

In India, there are a number of International and Domestic Airports which can be seen in all major cities of India. From all of this, Chhatrapati Shivaji International Airport (CSI) in Mumbai is the second busiest airport in India with 34.7million passengers in 2018. There are two runways at Chhatrapati Shivaji International Airport with flight movement from 76 to 96 hours. Another Airport is Netaji Subhas Chandra Bose Airport in Kolkata, which is the fifth busiest Airport in India with more congested passengers' traffic movement and flight delay due to busy runway. Circular Runway concept is a concept which has been in consideration for a long time. This concept is one of the best ways to resolve air traffic, provide more aircraft movement per hour and a safe landing and takeoff operations in any condition. Circular Runway can reduce the chances of accidents and multiple operations can be resolved several times. This concept will be applied to existing airports in India and feasibility will be determined. It will help in forming the basis for construction of the Airport and solve problems which are currently being faced all over India. In this paper, we are going to design and analyses Circular Runway for particular existing airports (i.e. Chhatrapati Shivaji International Airport, Netaji Subhas Chandra Bose Airport, and Navi Mumbai Airport) and check the feasibility of construction of a new runway in India.

Συμβάσεις διεθνών πωλήσεων κινητών πραγμάτων· εφαρμοστέο δίκαιο· ρήτρα παρέκτασης δικαιοδοσίας· προϋποθέσεις κύρους· σχέση του Κανονισμού 1215/2012 με τη Σύμβαση της Χάγης του 2005· περιπτώσεις εφαρμογής· εάν το ένα από τα μέρη κατοικεί στην ΕΕ και το άλλο σε τρίτο κράτος που έχει κυρώσει τη Σύμβαση, θα εφαρμοστεί η Σύμβαση και όχι ο Κανονισμός, ανεξαρτήτως του εάν το παρεκτεινόμενο δικαστήριο βρίσκεται στην ΕΕ ή όχι· εάν και τα δύο μέρη διαμένουν στην ΕΕ και επέλεξαν δικαστήριο κράτους μέλους, θα εφαρμοστεί ο Κανονισμός, χωρίς να ενδιαφέρει το γεγονός ότι τα κράτη μέλη δεσμεύονται από Σύμβαση· όταν ένα μέρος διαμένει σε περισσότερα κράτη, η Σύμβαση υποχωρεί έναντι του Κανονισμού μόνο όταν όλα τα μέρη διαμένουν αποκλειστικά σε κράτη μέλη της ΕΕ ή σε μη συμβαλλόμενα στη Σύμβαση κράτη· η Σύμβαση της Χάγης δεν εφαρμόζεται, σε περιπτώσεις που η ρήτρα παρέκτασης δικαιοδοσίας είναι ασύμμετρη, θεμελιώνει δηλαδή αποκλειστική δικαιοδοσία σε βάρος του ενός συμβαλλομένου και προς όφελος του άλλου.

Επίδοση στο εξωτερικό· πλασματική επίδοση· ένορκη βεβαίωση· επιτρεπτό πλασματικής επίδοσης κλήσης προς λήψη ένορκης βεβαίωσης κατά τη Σύμβαση της Χάγης του 1965.

The UK withdraw from the EU will involve some consequences for PIL. British citizens will no longer benefit of the specific regulation about the right to move and reside, that UE law confers to EU citizens and their families. Member States of the EU will not be compelled to recognize companies incorporated in the UK and decisions adopted by the UK courts will no longer be recognized within the EU through the European instruments about judicial cooperation. UK will not be allowed to participate in the European Patent with unitary effect and this could affect the project itself. Negotiations between the UK and the EU, as established by art. 50 TEU, could modify this situation, but de diversity of interests at the stake implies that it is difficult to reach an agreement.

The comment deals with international jurisdiction in the matter of third party attachment, with a focus on cases where the judgment debtor is domiciled abroad. Following the introduction of Article 26 bis in the Italian Civil Procedure Code, which has changed the criteria to determine territorial competence, the Court of Milan gave an interpretation pursuant to which, when the debtor is domiciled abroad, the court where the third party is domiciled has jurisdiction. The Author critically assesses this interpretation in light of the regulatory framework on the enforcement of judgments currently in force on a national and supranational level.

Sommario: 1. Osservazioni introduttive. -2. La disciplina del regolamento Bruxelles II-bis in materia di sottrazione internazionale dei minori: l'ambito di applicazione. -3. Segue: giurisdizione e riconoscimento delle decisioni. -4. Possibile interpretazione di alcune norme e procedimenti del regolamento Bruxelles II-bis sul modello della convenzione dell'Aja del 1980. -5. Influenza del regolamento Bruxelles II-bis sull'interpretazione delle norme della convenzione dell'Aja. -6. Effetti dell'interpretazione di alcuni istituti previsti dal regolamento Bruxelles II-bis nel diritto processuale civile europeo: i provvedimenti cautelari. -7. Osservazioni conclusive.

ΕφΘεσ 1292/2017
(Άρθρα 2 § 1, 23 Καν. 44/2001, 6, 31 Σ. Βιέννης)

ΕφΘεσ 1900/2017
(Άρθρο 624 § 2 ΚΠολΔ)

ΕφΘεσ 537/2018
(Άρθρα 14, 16, 18 ΑΚ, 3 § 1α’, 8 § 1 Καν. 2201/2003, 3 περ. α’ Καν. 4/2009)

ΕφΘεσ 1360/2018
(Άρθρα 3 § 1, 25 § 2 ΚΠολΔ, 3 § 1, 4 § 2 Συμβ. Ρώμης 1980, 321 ΑΚ)

ΕφΘεσ 1367/2018
(Άρθρα 14, 21 § 1, 22, 24 Καν. 1346/2000)

The paper thoroughly examines the rules on jurisdiction of the Property Regimes Regulations, analysing both the expected benefits as well as the existing and potential problems in the application of the new rules. The main accomplishment of the Property Regimes Regulations in the field of jurisdiction is that they established more coherence in the cross-border family law adjudication. Namely, they align the international jurisdiction regarding the couple’s property to that of the situation at the origin of the need to adjudicate on such property, i.e. separation of the couple or else the death of one of the spouses or partners. Such joinder of proceedings is the general rule in the Property Regimes Regulations and even mandatory when succession proceedings are pending. Questions
concerning property relations between spouses or registered partners must, however, sometimes be resolved without an underlying separation or succession proceedings and Property Regime Regulations also provide for the international jurisdiction of courts in such “independent” cases. The main connecting factor is then the common habitual residence of the spouses or registered partners, in line with the general tendency in EU Private International Law of enhancing the importance of the habitual residence, rather than of the nationality.

У статті пояснюється, як підстава для визначення міжнародної юрисдикції впливає на механізм стягнення сімейного
утримання (аліментів). Визначено, що в окремих випадках рішення суду держави, у якій проживає кредитор, неможливо визна-
ти і виконати на підставі Конвенції про міжнародне стягнення аліментів на дітей та інших видів сімейного утримання від 23
листопада 2007 р. Натомість можна використати інший механізм, передбачений цією Конвенцією: звернутися із заявою про
винесення нового рішення у запитуваній державі через центральний орган держави, де проживає заявник. При цьому вже
існуюче рішення, хоча і не визнається у запитуваній державі, але сприймається як таке, що встановлює право дитини на утри-
мання.
Ключові слова: Конвенція про міжнародне стягнення аліментів на дітей та інших видів сімейного утримання від 23 лис-
топада 2007 р., аліменти, міжнародна юрисдикція у сімейних справах, визнання і виконання рішень про стягнення аліментів,
механізми реалізації рішень про сімейне утримання, договори про правову допомогу, Закон України «Про міжнародне приват-
не право».
Iryna Dikovska. The Impact of the Ground for International Jurisdiction on the Mechanism of Recovery of Family Maintenance.
The paper reveals the grounds for international jurisdiction in family maintenance matters under international treaties and the
Law of Ukraine “On Private International Law” and explains how the ground for international jurisdiction influences on the mechanism
of recovery of family maintenance. It was concluded that under a number of bilateral treaties of Ukraine the jurisdiction in family maintenance
matters is granted to the courts of the state where a creditor has his (her) residence. The Law of Ukraine “On Private International
Law” stipulates several criteria for granting the jurisdiction in family maintenance matters to Ukrainian courts. Among them are:
the choice of Ukrainian courts; the residence of claimant or respondent in Ukraine. However, the decisions of courts, who obtained
jurisdiction as the courts of the state where the creditor has his habitual residence or as the courts which were chosen under the choice
of court agreement cannot be recognized and enforced in some states because of the reservations to the Convention of 23 November
2007 on the International Recovery of Child Support and Other Forms of Family Maintenance they have made. It was explained that
in this case another mechanism, provided by the Convention can be used. It is possible to apply for establishment of a decision in the
state where the decision should be recognized and enforced as provided by article 10 (1) (d) of the Convention. Although the existing
decision is not recognized as a document which gives an opportunity for enforcement in this case, however, it is recognized as a document
which establishes the right of a child for maintenance. This mechanism cannot be used for a spouse maintenance. However, it is
possible to apply to the competent body of the requested state for obtaining a spouse maintenance. It was concluded that a decision rendered
by a court, whose jurisdiction arose on the ground which is not provided by the Convention can be brought to life through the
mechanism of recognition and enforcement if there is another international document which stipulates such recognition and enforcement.
Alternatively, in this situation an application provided by article 10 (1) (d) of the Convention can be employed.
Key words: Convention of 23 November 2007 on the International Recovery of Child Support and Other Forms of Family Maintenance,
maintenance, international jurisdiction on family matters, recognition and enforcement of decisions regarding recovery of
maintenance, mechanisms of implementation of decisions regarding recovery of maintenance, legal assistance agreements, Law of
Ukraine on Private International Law.

Ιδιωτικό/Δικονομικό Διεθνές Δίκαιο

‣ ΕφΔωδ 274/2018, Εκκρεμοδικία και συνάφεια στις διασυνοριακές γαμικές διαφορές
Lis pendens - Brussels IIbis Regulation

‣ ΜονΠρΣυρ 25/2019, Διεθνής δικαιοδοσία περί λήψης ασφαλιστικών μέτρων σε υποθέσεις γονικής μέριμνας
Provisional measures - Service of Process - Regulation 13993/2007

‣ ΜονΠρΜυτ 214/2019, Διεθνής δικαιοδοσία και εφαρμοστέο δίκαιο σε διεθνή πώληση εμπορευμάτων
International jurisdiction and applicable law in cross border sale of goods. - CISG

‣ ΜονΠρΘεσ 3257/2019, Ασφαλιστικά μέτρα. Γονική μέριμνα. Διεθνής δικαιοδοσία κατά τη ΣΧάγης 1996
Provisional measures - 1996 Hague Convention on parental responsibility

Uslijed pojačanih migracija i mobilnosti ljudi dobiva na značaju i suradnja u prekograničnom obiteljskom pravu i pripadajućim predmetima. Problemi obitelji koje migriraju ne mogu se više adekvatno riješiti u okvirima nacionalnih pravnih poredaka, jer te obitelji i njihovi problemi po svojoj prirodi prelaze državne granice. Iako međunarodna suradnja u ovom području ima dugu povijest, angažman Europske unije obilježio je njezinu prekretnicu u smislu:  - kvalitativno većeg intenziteta suradnje  - kvantitativnog uvećanja broja ujednačenih pravila  - nadnacionalne snage uredbi i time jačeg efekata na nacionalne sustave,  - korištenih unifikacijskih metoda    - osiguravanja ujednačene primjene kroz odluke Suda EU  te  - nadzor primjene. Promicanjem tržišnih sloboda i slobode kretanja ljudi, kao i ideje o zajedničkom identitetu i pripadnosti modernoj Europi, EU utječe na privatnopravni status svojih građana unoseći prekogranični element u obitelji. EU se svojim građanima nastoji odužiti stvaranjem sofisticiranih pravnih sustava za rješavanje pravnih implikacija prekograničnih obiteljskih odnosa te njihova prekida. Ovo poglavlje govori o pravnim mehanizmima koje je s tom svrhom razvila EU.

Το παρόν μελέτημα προσεγγίζει το ζήτημα της δυσφήμισης μέσω διαδικτύου υπό αμιγώς δικονομική οπτική. Στο πλαίσιο αυτό, τρεις είναι οι βασικότερες παράμετροι: Η διεθνής δικαιοδοσία του δικαστηρίου που επιλαμβάνεται, η τοπική αρμοδιότητα του δικαστηρίου που αποδέχθηκε τη διεθνή του δικαιοδοσία, και η αποσαφήνιση της κατάλληλης διαδικασίας που πρέπει να επιλεγεί για την εκδίκαση των σχετικών διαφορών.

ΤΕΥΧΟΣ 6/2019

Τύπος δικαστικής πληρεξουσιότητας που δόθηκε στην ημεδαπή, παρατηρήσεις στις: ΜονΕφΘεσ 2965/2017, ΕιρΒόλου 253/2017, ΕφΘεσ 2305/2017

Σε υποθέσεις παροχής άδειας από το Δικαστήριο σε γονείς για αποποίηση κληρονομιάς στο όνομα και για λογαριασμό του ανήλικου τέκνου τους, αποκλειστική διεθνή δικαιοδοσία έχει το Δικαστήριο του τόπου συνήθους διαμονής του ανηλίκου. Η διεθνής δικαιοδοσία καθορίζεται με βάση τη lex fori, παρ. στην ΕιρΘεσ 1290/2017

Επίδοση δικογράφου στην αλλοδαπή (Γερμανία). Μη νόμιμη εκπρόθεσμη κλήτευση διαδίκου. Αναβολή συζήτησης ερήμην του προς ον η επίδοση διαδίκου. Η αναγραφή της υπόθεσης στο πινάκιο της μετ’ αναβολής συζήτησης δεν ισχύει ως κλήτευση. Εφαρμοστέο δίκαιο στην ευθύνη από διαπραγματεύσεις. Διαχρονικό δίκαιο. Δεν εμπίπτει στο ratione temporis πεδίο εφαρμογής του Καν. Ρώμη ΙΙ. Εφαρμοστέο
το ελληνικό δίκαιο κατά το 26 ΑΚ, ΜονΠρΛαρ 61/2017

This paper concerns the international regulation of "closely connected claims" as an alternative ground of jurisdiction, with special regard to the nullity actions of the trust. The analysis starts by considering a decision rendered by the Italian Corte di cassazione (Cass., SS.UU., ord. 18 March 2019, n. 7621) it then highlights the "ratio legis" of such regulation and the related CJEU case-law evolution. The objective is to point out when separate but connected claims against multiple parties can be brought in front of the same court-with consequent centralization of international jurisdiction-if one of the raised claims is that of nullity of the trust.

Резюме
С влизането в сила на Регламент (ЕС) 1215/2015 се постави нов етап в уредбата на свободното движение на решения, който етап отчита повишеното взаимно доверие в съдебните системи на държавите членки. С автономни разпоредби на европейския граждански процес се допусна изпълнение на решения, които освен, че не са влезли в сила в държавата по произхода, подлежат на незабавно изпълнение (без влязла в сила декларация за изпълняемост, която е отменена) и в сезираната държава. Възникват при това въпросите дали отпада необходимостта от формална проверка на документите и др., от междинен акт, с който се постановява принудително изпълнение, както и относно природата на този акт. Бяха в тази връзка приети разпоредбите на чл. 622а ГПК, които предвидиха режим на започване на принудителното изпълнение, който се различава от този приложим към националните решения. Удачността на тази разпоредби е под изключителна въпросителна в светлината на целите на свободното движение на решения и на разпоредбите на Регламента. Целта на доклада е да постави на обсъждане повдигнатите проблеми.

Ключови думи: европейски граждански процес, изпълнение, съдебни решения, принудително изпълнение, изпълнителен лист.

La fluidez de las fronteras ocasionada por la movilidad de los factores productivos promueve, cada vez más, la transnacionalización de los conflictos. La estructura hermética del derecho procesal civil es puesta en jaque frente a la necesidad de acceso global a la justicia. La armonización del derecho internacional privado, en materia del derecho procesal civil, se vuelve fundamental para la eficacia transfronteriza de derechos. Como instrumento de tal armonización, los principios ASADIP sobre el Acceso Transaccional a la Justicia (TRANSJUS) se insertan en la búsqueda por la promoción de la justicia transnacional efectiva. El actual paper objetiva investigar en qué medida el recién sistema procesal brasileño se compatibiliza con el modelo ASADIP de framework rules.

Provisional, including protective, measures are all those national measures of interim nature, so by definition temporary, limited in time and reversible. The concept that emerges from ECJ’s rulings is clarified by the logic of the system: the anticipatory or satisfactory character of European interim relief measures is irrelevant, since their essence lies in their instrumentality to the main cause of action. In this respect, their protective nature and whether they intervene ante or post causam is not of paramount importance, when compared to the existence of a periculum in mora, a criterion frequently recalled to assess the provisional character of measures aiming at the taking of evidence. In line with the ECJ case law, the option of classifying each national measure, in order to assert its characterisation as interim relief, has not been taken up by the Recast. Rather, attention must be paid to the true function of each measure in every given dispute.

Please find attached the second chronicle on European Civil Justice published in the Revue trimestrielle de droit européen in 2014 (October - December 2014). The chronicle is published with the agreement of the publisher Dalloz and my co-writer Professor Egéa. I drafted the part presenting the (then) latest codification of private international law in the world (Argentina, October 2014) and the OHADAC project in the light of European rules, as well as the part offering a commentary of the (then) very recently adopted European Account Preservation Order. V. Egéa focused on the legal practitioners and the increased attention they attract.

Das griechische Recht sieht den prozessualen bzw. verfahrensrechtlichen ordre public im Rahmen des deutsch-griechischen Entscheidungsverkehrs in drei Gesetzestexten vor. Auf autonomer Ebene in Art. 323 Ziff. 5 des Zivilprozeßgesetzbuches (im folgenden: ZPGB ), auf bilateraler Ebene in Art. 3 Abs. 1 des deutsch-griechischen Vertrages vom 4. 11. 1961 über die gegenseitige Anerkennung und Vollstreckung von gerichtlichen Entscheidungen, Vergleichen und öffentlichen Urkunden in Zivil- und Handelssachen und auf multilateraler Ebene in Art. 27 Ziff. 1 EuGVÜ. Angesichts des immer wichtiger werdenden deutsch-griechischen Entscheidungsverkehrs gewinnt die Behandlung der Vorbehaltsklausel durch die griechischen Gerichte auch für den deutschen Anwalt zunehmend an Bedeutung, zumal diese Gerichte auch den Begriff im Rahmen des EuGVÜ mitgestalten.

Problematika rozhodčího řízení a diskuse s ní spojené v posledních letech neustávají. Hovoří se o ní na odborných fórech a setkáních právnických stavů, odborníci z praxe i z akademické sféry se snaží nalézt odpovědi na otázky, které průběžně vyvolává praxe i judikatura Nejvyššího soudu ČR i Ústavního soudu ČR. Proto není divu, že se rozhodčí řízení jako forma mimosoudního řešení sporů pravidelně objevuje také v programu Pražského právnického podzimu.

V pondělí 23. listopadu 2015 se v pražském hotelu Olšanka uskutečnila další akce IV. ročníku Pražského právnického podzimu. Jednalo se o workshop nazvaný Aktuální otázky rozhodčího řízení a jeho partnery se stali Advokát Dr. Alexander J. Bělohlávek a Česká (& Středoevropská) ročenka rozhodčího řízení a mediálním partnerem tohoto workshopu byl deník Lidové noviny. Záštitu této akci poskytl místopředseda Nejvyššího soudu ČR JUDr. Roman Fiala.

Workshop řídila advokátka a šéfredaktorka Rodinných listů JUDr. Daniela Kovářová, jednotlivé odborné panely moderovali prof. JUDr. Naděžda Rozehnalová, CSc., vysokoškolská pedagožka brněnské Právnické fakulty a její bývalá děkanka a v současnosti prorektorka Masarykovy univerzity Brno, a prof. Dr. Alexander J. Bělohlávek, advokát a vnitrostátní i zahraniční rozhodce.

Stalo se už tradicí, že z akcí v rámci Pražského právnického podzimu zaměřených na rozhodčí řízení zpracovávají pořadatelé sborník. Základem monografie, kterou čtenář právě drží v ruce, je jednak záznam prezentací hlavních přednášejících a nejzajímavějších částí diskuse, která zmíněného podzimního odpoledne v průběhu workshopu proběhla, jakož i autorské materiály zpracované a předložené účastníky pro přípravu této publikace. Tematicky byl celý program zaměřen na dvě oblasti. Tou první se stala aplikace procesních standardů v rozhodčím řízení z pohledu rozsahu autonomie rozhodců a stran. Druhou pak byla problematika použitelnosti občanského soudního řádu v rozhodčím řízení, resp. diskuze z pohledu interakce rozhodčího řízení v. řízení soudního ve věcech spadajících pod pomocné a kontrolní funkce soudů právě ve vztahu k rozhodčímu řízení a rozhodčím nálezům. Kmenovou část doplňuje přehled tuzemských titulů týkajících se rozhodčího řízení a vydaných v roce 2015 a stejně jako u loňského vydání analogické publikace především podrobné anotace aktuální judikatury Ústavního soudu ČR a Nejvyššího soudu ČR ve vztahu k rozhodčímu řízení z posledních let, včetně rozborů, komentářů a poznámek k těmto vybraným rozhodnutím. V závěru je připojen podrobný rejstřík zpracovaný editory, a to rejstřík věcný, rejstřík odkazů na předpisy tuzemského, jakož i cizozemského původu a rejstřík odkazů na judikaturu tak, jak je na tyto předpisy a judikáty odkazováno v textu.