Gulag Literature

The paper presents an analysis of Sergei Parajanov's short film, Hakob Hovnatanyan (1967), and its significance as an example of poetic cinema within Soviet cinematography. Not only feature-length films of Parajanov, but also his short films hold an important place among his oeuvre, as a multi-modal and multi-channel visualization of the past. Hakob Hovnatanyan is a prime example of poetic cinema in Soviet cinematography. A pioneer in this discourse in the Soviet Union was Andrei Tarkovsky with his film Andrei Rublev (1966). Examples of this discourse include the Parajanov's films The Color of Pomegranates (orig. Nṙan gowynë, 1969), Arabesque on a Theme of Pirosmani (orig. Arabeskebi Pirosmanis temaze, 1985), and Etudes on Vrubel (orig. Etyudy on Vrubel, 1989), which was directed by Leonid Osyka (scriptwriter Parajanov). The paper explores Hakob Hovnatanyan as a converter of cultural memory and multimodal vehicle for the construction of the spirit of the city. While in the framework of the short film the city is presented in the open air, in the middle the interior, the everyday life, the hum of language, and the language of clothes and necklaces of Old Tbilisi, Georgia, are presented. The interior and spirit are presented not only on the visual level of paintings, carpets, and furniture (a dresser with a metronome) but also through auditory elements: sound, language, music, etc. Thus, through a multimodal visualization of the past Parajanov presents a new language of cinema (Shadows of Forgotten Ancestors (orig. Tini zabutykh predkiv, 1965), The Color of Pomegranates, The Legend of Suram Fortress (orig. Ambavi suramis tsikhisa, 1985), Ashik Kerib (orig. Ashik'-keribi, 1988, first director Dodo Abashidze)).

Dès l’ouverture en 1933 du premier camp de concentration nazi et jusqu’en 1945, il existe plusieurs dizaines de milliers de productions artistiques concentrationnaires, créées pendant l’enfermement. Durant le conflit et à travers toute l’Europe, un certain nombre de dessins ont échappé à l’œil des bourreaux et ont été sauvés par leurs auteurs et leurs camarades. Ces productions se concentrent sur l’objet principal – le seul en fin de compte – qui leur est présenté : le corps. Affamé, battu, épuisé, malade, tatoué, abusé, parfois disséqué, le corps concentrationnaire s'oppose à la représentation aryenne et fasciste de l'art héroïque, et de manière générale, contredit la représentation idéale d'un corps sain et harmonieux dans les beaux-arts. Ce livre présente plusieurs artistes, établis mais aussi méconnus : Violette Rougier Lecoq, déportée à Ravensbrück, Boris Taslitzky, déporté au camp de Buchenwald, et le recueil K.Z. du poète italien Arturo Benvenuti, lequel collecte des dessins de femmes et d’hommes déportés de toute l’Europe. Leur analyse inédite conduit à affirmer une vision horizontale de l’histoire de l’art, au sein de laquelle l’art concentrationnaire trouve toute sa place. Cet ouvrage s’intéresse ainsi à la représentation impérieuse et urgente du corps maltraité, en dépit de la contrainte, et au choc émotionnel, visuel et artistique que la réception de ces œuvres a créé après-guerre.

ISSBN : 979-10-96930-24-1

"A Contribution to the Meta-analysis of Jerzy Pietrkiewicz’s Story of the Mariavites. Review Essay".
The proposed study is an attempt at a methodological analysis of Jerzy Pietrkiewicz’s book Trzeci Adam. Opowieść o mariawitach, which is a Polish adaptation of The Third Adam from 1975. The analysis of the émigré writer’s work goes beyond the framework of a traditional review, making the Polish edition the starting point for describing a broader problem. It can be formulated as a general question: is J. Pietrkiewicz’s work a scholarly monograph on Archbishop Jan M. Michael Kowalski and the Mariavites? The answer may raise other questions, namely those concerning the methodology adopted  by the Author, the selection of sources and the criticism of the translation. The research procedure was derived from the hermeneutic method, supported by the historical-comparative method. The introduction to the subject constitutes the discussion of the Polish edition of the book. Attention is then given to the issues of the method adopted by the Author and its consequences. The issue of the recognition of this work as scholarly in academic and ecumenical circles is also addressed. The whole analysis concludes with a summary.

Наша конференция проходила в преддверии дня памяти новомучеников и исповедников Церкви Русской. Подвиг этих святых не ограничивается рамками чисто церковной истории. Он распространяется на прошлое, затрагивает настоящее и указывает возможный путь развития России, ставя напрямую вопрос о её ценностной идентичности. Для лучшего понимания сказанного обратимся к традиции литературного описания Соловецкого архипелага минувшего столетия. Соловецкое пространство -заметная часть Русского Севера, где «сконцентрировались и отлились в образы вековые духовно-моральные и социокультурные искания русского народа» 1 . Знаковое положение Соловецких островов на протяжении столетий способствовало тому, что осмысление происходящего на них становилось маркером общественных настроений. Вокруг обители исторически складывалась напряжённая духовная и эмоциональная атмосфера, которая коррелировала с географическими особенностями архипелага и его природно-архитектурным ландшафтом. Под воздействием различных факторов сформировался и художественный образ северной обители, насыщенный как чувством преклонения перед святыней, так и подчас презрением и даже ненавистью к ней. Указанное разномыслие сохраняется и в наши дни. Наряду с традиционным отношением к Соловкам как к сакральному пространству, одному из духовных центров России, сегодня прослеживается стремление представить их символом духовного и морального упадка, а эпоху существования СЛОНа, как и всю империю ГУЛАГа, -закономерным итогом развития христианской цивилизации. Подобную трактовку прошлого опровергает подвиг новомучеников и исповедников российских. Самой жизнью и смертью они показали приверженность нравственным и религиозным идеалам, доказав тем самым не только собствен-1

Мемуары бывших заключенных – уникальные документы минувшей эпохи, зачастую отягощены недоговоренностью, которая связана со страхом нанести вред живым на момент написания людям. Несмотря на указанную опасность, в воспоминаниях соловчан встречаются биографические сведения, которые позволяют проследить судьбы и составить словесные портреты выдающихся представителей своего времени. В их числе ныне прославленный для общецерковного почитания архиепископ Иларион (Троицкий).

Рецензия на третий том книжной серии «Воспоминания соловецких узников (1923–1939)», который включает в себя мемуары заключенных Соловецкого лагеря особого назначения, отбывавших наказание в 1925–1930 гг. В него входят научные статьи и библиографические списки по истории гонений на Русскую Православную Церковь и визиту М.  Горького на Соловки, а также справочные материалы и указатели. В качестве научных рецензентов третьего тома книжной серии выступили доктор филологических наук, ведущий научный сотрудник Института языка, литературы и истории КарНЦ РАН Е.Г. Сойни, доктор геолого-минералогических наук профессор РГУ нефти и газа им. И.М. Губкина, академик РАЕН П.В. Флоренский, кандидат филологических наук, М.Д. Яндиева. Книга ориентирована на самый широкий круг читателей и специалистов, интересующихся новейшей историей России.

Вступительная статья к очерку «Соловки» Арнольда Сергиуса Леонардовича Шауфельбергера (1874–1938) из первого тома книжной серии «Воспоминания соловецких узников». Автор очерка купец 2-й гильдии, один из 10 аккредитованных маклеров Петербургской биржи, председатель правления английского Вагранского золотопромышленного общества, член правления горнопромышленной компании «Медиатор» и посредник в Петербурге по закупке месторождений полезных ископаемых. В 1924 г. А. Шауфельбергер был арестован и отправлен на Соловки, где находился до 1927 г. За освобождением из лагеря последовала ссылка в Новгород, откуда благодаря усилиям немецкого консула бывший заключенный смог вырваться в Берлин, а спустя некоторое время перебраться на историческую родину, в Цюрих, где в 1929 г. записал свои воспоминания о Соловках.

Статья предваряет публикацию русского перевода очерка «Соловки – живое кладбище» баптиста А.П. Петрова, выполненного по австралийскому изданию Русского миссионерского общества «Solovki: A Living Cemetery» (1934). Автор отбывал наказание в материковой командировке СЛОНа на Мягострове в Онежском озере, а после освобождения из лагеря бежал с семьей в Китай.

В статье на примере документальной повести А. В. Ильинской «Соловки» (1992) и книги Ю. А. Бродского «Соловки. Лабиринт преображений» (2017) рассматриваются формы и побудительные причины современного мифотворчества. Мифотворчества, как формы восприятия прошлого, направленного на создание новой реальности или, наоборот, на утверждение традиционных взглядов, различие между которыми определяются не только постоянно меняющейся научной и политической конъектурой, но и принципиально разными подходами к осмыслению мира и места человека в этом мире.

Celem niniejszego artykułu jest próba szczegółowej analizy oraz interpretacji powieści pt. "Dygresje na temat kaloszy" (1966) Michała Choromańskiego. Moją uwagę skoncentrowałem przede wszystkim na występujących licznie w tym utworze opisach gniewu, który determinuje egzystencję rozchwianej psychicznie jednostki. W dziele tym doszukać się można także częstych deskrypcji intelektualnego buntu skierowanego przeciwko obcym, zagranicznym modelom aksjologicznym. Co jednak istotne, Choromański przedstawia zjawisko szeroko definiowanego przełomu (na przykład: obyczajowego, społecznego, kulturowego, cywilizacyjnego) w krzywym zwierciadle, z charakterystyczną dla siebie dozą ironii oraz sarkazmu. Podporucznik Plusk-Zawiły (główny bohater), choć mieszka w niewymienionym z nazwy, zachodnim kraju, podejmuje niestrudzoną walkę w imię przywrócenia staroświeckiego, na wskroś sarmackiego systemu wartościowana. Dotkliwa porażka protagonisty skutkuje u niego wybuchem niekontrolowanych, nieokiełznanych, psychosomatycznych impulsów. Z tego powodu w tekście posługuję się popularną w ostatnim czasie teorią afektów, której wdrożenie pozwala mi zwrócić baczniejszą uwagę na ochoczo poruszaną przez autora kwestię płynnych, trudnych do zdefiniowania napięć cielesno-duchowych. W "Dygresjach na temat kaloszy" uczucie gniewu prowadzi bowiem do roztopienia, rozkruszenia, tożsamości podmiotu.

du témoin, Éditions Kimé, Paryż 2013, ss. 473 31 lat po śmierci Piotra Rawicza, 52 lata od momentu wydania powieści Krew nieba (Le sang du ciel) na francuskim rynku wydawniczym pojawiła się monografia poświęcona pisarzowi pt. Niebo krwi i popiołów. Piotr Rawicz i samotność świadka (Un ciel de sang et des cendres. Piotr Rawicz et la solitude du témoin). To druga, po książce Wyryte w ciele (Engraved in flesh -Piotr Rawicz and his novel Bloody from the sky) Anthony'ego Rudolfa, publikacja o Rawiczu. O ile jednak książka Rudolfa była swego rodzaju "wstępem" do biografii, o tyle celem Anny Dayan Rosenman i Fransiski Louwagie jest prezentacja tekstów -wspomnień, notatek, literaturoznawczych analiz, gdzie wątki biograficzne siłą rzeczy się pojawiają, ale nie stanowią rdzenia całego tomu. Dzięki takiemu kolażowi tekstów o różnej strukturze i przeznaczeniu, udało się w Niebie krwi i popiołów naszkicować portret niejednorodny i wieloznaczny, w którym nakładają się na siebie różne oblicza pisarza. "Podzielając odczucie, że nadszedł czas, kiedy można ocenić to złożone, fascynujące i nie dające się sklasyfikować dzieło, podziwiając jego siłę, nie pomimo jej literackiego i introspekcyjnego wymiaru, ale właśnie z powodu jego literackości, wyostrzonej świadomości ryzyka, które przenika tekst o zniszczeniu, z powodu brutalnego piękna jego pisarstwa" (s. 9) -piszą we wstępie redaktorki, wyjaśniając genezę powstania tej poniekąd "spóźnionej" publikacji. Choć w ciągu ostatniego półwiecza w prasie angloi francuskojęzycznej ukazało się kilka artykułów o powieści Krew nieba, wydano wspomnianą wcześniej, niezbyt udaną "biografię" autorstwa Rudolfa, o samym Rawiczu nadal wiadomo było niewiele. Najczęściej pisarza utożsamiano z bohaterem jego powieści -Borysem aka Jurij Golcem, nierzadko bezkrytycznie odtwarzając biografię pisarza na postawie fikcji literackiej, co odbija się echem nawet w Niebie krwi i popiołów. Tytuł pierwszego rozdziału -"Piotr, bohater powieści" można w tym kontekście rozumieć dwojako. Z jednej strony Rawicz i jego powieściowe alter ego wielokrotnie stają się jednością, jak chociażby w tekście otwierającym rozdział -pięknym, poetyckim Zagadnienia Rodzajów Literackich, LVI z. 1

Lengyel József Elejétől végig című elbeszélése, amely 1963-ban jelent meg az Új Írás című folyóiratban, személyes élmények alapján számol be a szovjet munkatáborok borzalmairól, miközben számot ad e trauma kommunikálhatóságának korabeli feltételrendszeréről is. Az elbeszélés felfogható a szovjet munkatáborok gazdasági viszonyainak reprezentációjaként: a munkatáborok egy többé-kevésbé zárt világot képeznek, amelyben a javak értékét a túléléshez való hozzájárulásuk mértéke szabja meg, a gazdasági tranzakciókat pedig a radikális hiánygazdaság logikája szervezi. A pénz elértéktelenedik a kenyérrel és a napi bevevővel szemben, miközben a beszerezhetetlen javak hiánya a kényszerhelyettesítés változatos aktusait hívja életre, amelyek többek között a fűevés, a krumplihéj-főzés, a rablás vagy a receptek közösségi újramondásának (és ily módon a dologi értelemben vett ételek fikcionalizálódásának) formájában jelennek meg.
Az elbeszélés azonban – a kenyérnek a szövegben végig jelenlévő motívumán keresztül – további gazdasági modelleket is tematizál, amelyek ideológiai kódoltsága a közlés lehetőségeiről és a szocialista nyilvánosság szűkös korlátairól árulkodik. A szocialista jólét és a kapitalista igazságtalanságok ábrázolásának „rítusai” ugyanis a rendszer már „elévült” adósságáról és a kenyér drasztikus hiányáról (vagyis a munkatáborokról) szóló elbeszélés lehetőségfeltételévé válnak, s így olyan tranzakcióként is értelmezhetők, amely a szocialista sajtónyilvánosság sajátos ökonómiáját teremti meg.

» : c'est ainsi que Michel Tsetlin, rédacteur d'une importante revue de l'émigration russe, Sovremennye Zapiski, entame son exposé lors d'une réunion littéraire parisienne dans les années 30. Il commente ce paradoxe apparent, devenu presque un lieu commun dans le milieu des russes exilés, en remarquant qu'il n'y a rien d'étonnant à la vivacité et au dynamisme créatif de l'émigration. Il rappelle à ce propos une série d'exemples analogues dans l'histoire de plusieurs nations : les puritains anglais, ayant quitté leur pays, ont su greffé leur puritanisme à leur nouvelle patrie américaine ; Mitskevitch, émigré à Paris, « se tenait face à sa Varsovie spirituelle, messianique » ; de même tout un peuple migrant, le peuple juif, « privé de sa terre, ne s'est pas appauvri spirituellement » 1. On aurait pu ajouter, comme une sorte de préambule à cet exposé, que dans l'histoire même de la Russie l'expérience de l'exil fructueux n'a rien de surprenant : elle est connue depuis longtemps sous diverses formes dont je voudrais brièvement rappeler trois, avant de m'attarder sur le « grand exode », nom que les russes ont souvent donné à l'exil qui a suivit la révolution d'octobre, pour finir par quelques exemples individuels d'attitudes face à l'exil, car c'est avant tout une expérience personnelle, une expérience de la solitude, dans laquelle les mouvements personnels prennent le pas sur les tendances générales. L'expérience de l'exil avant l'exil Pour beaucoup d'intellectuels russes qui se retrouvent à Paris dans les années 20, l'expérience de l'exil n'est pas nouvelle. Ils l'ont déjà connue dans la Russie tsariste, lorsqu'ils étaient exilés dans des régions reculées de l'Empire : dans le Nord ou en Sibérie. Nicolas Berdiaev se souvient dans son « autobiographie philosophique » d'un régime d'exil assez « souple et patriarcal » (p. 149) 2 qui permet des échanges assez libres et même la lecture d'exposés et la tenue de débats entre des grands esprits qui ne se seraient peut-être jamais rencontrés autrement. L'exil a ainsi en quelque sorte catalysé la formation d'un brillant renouveau intellectuel en Russie. « Quand à mon séjour, il est resté dans ma mémoire comme un grand moment presque extatique. Jamais plus je ne me suis senti en rapport aussi étroit avec la « communauté » : mon état d'esprit était aussi peu individualiste que possible » (p. 151), rapporte Berdiaev 3. Mais cet exil reste limité aux frontières russes et n'implique pas encore de rencontre avec une culture étrangère. De ce point de vue, les longs voyages souvent effectués par les russes à l'étranger représentent sans doute une expérience plus proche de ce qu'ils connaîtront plus tard en exil. Presque toute l'élite culturelle russe a effectué son « pèlerinage » en Europe. Rappelons également qu'une partie de la noblesse russe avait pris l'habitude de passer des hivers entiers dans des villes comme Nice ou Biarritz. Ces voyages prolongés deviennent l'occasion de rencontres culturelles : l'appartement parisien des Merejkovski devient le lieu 1

Publikacja przynosi rewizję kluczowej figury dyskursu pamięciologicznego – świadka. Stawiając pytanie o to, czy i na ile obiekty  materialne (miejsca, przedmioty, rośliny) są w stanie świadczyć o dokonanej przemocy, grupa badaczy i badaczek krakowskich proponuje w istocie gruntowne przemyślenie obecności i swoistego życia rzeczy w kontekście wywołanych przez człowieka konfliktów wojennych i  katastrof ekologicznych. Dzięki połączeniu koncepcji materialnego świadka z ideą dowodu rzeczowego autorzy uzyskują efekt oderwania przedmiotu od osoby ludzkiej i wyodrębnienia swoistej autonomii rzeczy, miejsca, krajobrazu.

Antologia Rzeczowy świadek jest summą doświadczeń praktyczno-teoretycznych Kolektywu Kuratorskiego, nieformalnej wspólnoty akademickiej powołanej w 2015 roku przy Ośrodku Badań nad Kulturami Pamięci UJ.

[IT] Questo articolo prende in considerazione la questione della memoria nell'opera di due autori contemporanei translingui francofoni di origine russa, Andreï Makine e Dimitri Bortnikov. Attingendo al quadro teorico degli studi letterari cognitivi, la memoria è intesa sia come fenomeno mentale che culturale. Queste due dimensioni si influenzano reciprocamente, in quanto si riflettono nella produzione letteraria e nell'ethos discorsivo dei due autori analizzati. Sostenendo che, in quanto processo cognitivo, la memoria è soggetta e plasmata da variabili culturali e politiche, intendiamo mostrare che Makine e Bortnikov si confrontano con le narrazioni della memoria storica sovietica e post-sovietica in modi diversi ma non del tutto disgiunti: mentre Makine sostiene, sia nei suoi romanzi che nelle sue interviste, la visione post-verità della storia sovietica e russa costituita dalla ricostruzione putiniana del passato, Bortnikov mira ad evitare la dimensione etica e politica della storia russa sovietica e contemporanea; la sua posizione tuttavia non è neutra, né rifugge i valori e le pratiche culturali contemporanee, in quanto questo disimpegno dalla politica è una parte importante del contratto sociale russo contemporaneo tra lo stato e la popolazione.

[ENG] This article examines the question of memory in the oeuvre of two contemporary translingual French-language authors of Russian origin, Andreï Makine and Dimitri Bortnikov. Drawing on the theoretical framework of the cognitive literary studies, memory is understood here as both a mental and a cultural phenomenon. These two dimensions influence one another, as it is reflected in the literary production and in the discursive ethos of the two authors analyzed. Arguing that, as a cognitive process, memory is subject to and shaped by cultural and political variables, we show that Makine and Bortnikov confront Soviet and post-Soviet historical memory narratives in different but not entirely disjointed ways: while Makine endorses, both in his novels and in his interviews, the post-truth vision of Soviet and Russian history built by the Putinist reconstruction of the past, Bortnikov aims to avoid the ethical and political dimensions of Soviet and contemporary Russian history; however, his position is not neutral, nor does it eschew contemporary cultural values and practices, as disengagement from politics is an important part of today’s Russian social contract between the state and the population. 

Keywords: Cognitive realism, memory, Andreï Makine, Dimitri Bortnikov, translingual fiction, political propaganda

https://www.cinquecentofrancese.it/images/cinquecento/feuillages/feuillages6/9.%20MISTREANU.pdf

Köpeklerin doğal davranışları, her zaman insan yaşamına tamamen uygun olmayabilir. Onların bazı davranışları, çevreye uyum sağlamalarını zorlaştırabilir veya evde huzursuzluğa yol açabilir. Bu durumlarda, bir köpek eğitmeni köpeğinizi doğru şekilde eğiterek istenmeyen hareketleri düzeltir. İyi bir eğitim süreci, köpeğinizin hem fiziksel hem de zihinsel sağlığını olumlu etkiler. Köpeğiniz, düzenli bir eğitim sayesinde daha huzurlu, uyumlu ve mutlu bir yaşam sürer.

During and after the Second World War, over 50,000 Estonians were sent to Soviet prison and forced labour camps. Within these camps, some of the repressed Estonians developed their own subculture-prison camp poetry, secretly written on sheets of paper and also memorised. The poems examined in the article were composed predominantly during the latter half of the 1940s and the 1950s, within various prison camps situated in the Karaganda Region, the Kazakh ASSR (Spassky), the Komi ASSR (Vorkuta, Intalag, and Ukhta), Mordovia (Dubravslag), the Gorki Oblast (Unzhlag) and the far northern camps of Kolyma and Krasnoyarsk Krai (Norilsk). The focus of this article is on the emotional depth of these poems and how they encapsulate feelings of fear and fearlessness, despair and hope, anger and sorrow, vengefulness and loathing. The article demonstrates how not succumbing to fear became a survival strategy within a regime of terror for Estonian Gulag poets, and how poetry provided diverse avenues for exploring this approach. Fear was transformed in various ways: Artur Alliksaar's poetry confronts the possibility of cataclysm with beauty, while the lyrical selves of Valve Pillesaar, Leenart Üllaste, and Helmut Joonuks chose to shut down their minds. Venda Sõelsepp and Annus Rävälä, on the other hand, replaces his fear with sarcasm, while Enno Piir and Enn Uibo's poems call for terror to be turned against the system itself.

Cet entretien avec le photographe et écrivain russe  Iouri Brodski a été réalisé en octobre 2019, soit plus  de deux ans avant le déclenchement de l’invasion  massive lancée par la Russie contre l’Ukraine le  24 février 2022. En décembre 2021, l’association  Memorial, fondée en 1989 (puis officialisée en  avril 1991 par les autorités soviétiques) pour
préserver et populariser la mémoire des répressions  staliniennes en Russie, a fait l’objet d’une procédure  de liquidation par les autorités de Moscou, au motif  d’inactions à la législation russe sur les « agents de  l’étranger » ; la décision en appel a été confirmée le
28 février 2022. La rédaction de la Revue d’études  comparatives Est-Ouest juge important de publier  ce texte, malgré son caractère daté, pour ce qu’il
montre des difficultés à entretenir la mémoire du  Goulag dans la Russie contemporaine, des rouages  de l’État dans les années 2000-2010, des positions  prises par des hommes politiques russes, de l’attitude  de religieux orthodoxes et des résistances sociales.
La parole de Iouri Brodski, un des acteurs de la  restauration et de la mise en valeur de la mémoire  du Goulag stalinien, à partir du cas emblématique  de l’archipel des Solovki, dans la mer Blanche,  témoigne du travail de celles et ceux qui ont  contribué à la création et au maintien de lieux de  mémoire des répressions de la période soviétique  en Russie. Un très grand nombre d’entre eux sont  aujourd’hui persécutés, ou contraints à l’exil, comme  les dissidents de la période soviétique.

This study deals with the conditions and position of prisoners at the completion of their prison sentence. The project is based upon qualitative research methods by conducting interviews with nine individuals. On one hand there are semi standardised interviews with eight prisoners and on the other there is a standardised interview with an acting social worker of the State Prison Administration. The objective of the study is to grasp the experience and attitude of young returning prisoners in the age group of 18-24 of how effective the resources they are offered are and how they are getting by inside the prison and in society after they have served their sentence. The main conclusions are that the majority of prisoners claim to feel tension and anxiety for what lies ahead after the completion of their prison sentence. It does, however, depend on each and everyone's position outside the prison and how much support they get from their families, friends and official institutions. The factors most likely to cause tension and anxiety for the prisoners are uncertainties of whether their families are willing to accept them, whether they have access to accommodation upon their release, whether they have enough money to survive and if there is any possibility of getting a job. The conditions of prisoners when they are serving their sentences, depends largely on whether they are taking advantage of the resources offered by the State Prison Administration. The programmes available include a treatment corridor and an open prison. The prisoners who take advantage of these programmes are much better prepared and have more faith in their own ability to turn their lives around for the better. The conditions of returning prisoners, is largely dependent on the consumer patterns of each individual, as most of them have been using a great deal of alcohol and drugs during their time in society between sentences. The conclusions bring home the conditions of these prisoners and the position they find themselves in at the end of their prison sentence. The interviewers make clear that there is a need for resources, in particular assistance to prisoners when they are starting their lives again after having served a time in prison.

This paper examines the role of the relationship between
documentation and imagination as a mode of thematizing the inexpressibility
(“unsayable”) of the Shoah in the novel Gec i Majer (1998) by the Serbo-
Canadian author of Jewish origin David Albahari (*1948). As one of the first
novels about the extermination of Jews in South-Eastern Europe written in
1990s, it focuses on Staro Sajmište, the former central concentration camp in
the Western Balkans’ largest city, Belgrade. Incorporating theoretical theses
about the witnesses (Hannah Arendt, Theodor Adorno, Georgio Agamben)
and comparing them with the first-person narrator of the novel, this study
demonstrates that difficulties of remembering are shown with the help of
numerous stylistic elements and breaks in narrative structures. Thereby, the
“gaps” in memory and the lack of knowledge about everyday life in the camp
determine the literary representation of the Holocaust.

Niewielu polskich pisarzy miało tak świetny start literacki jak Janusz Anderman; w pokoleniu, do którego ten twórca należy, bodaj nikt. Przede wszystkim zadebiutował szybko, a biorąc pod uwagę realia wydawnicze lat 70. ubiegłego wieku i — szerzej — ówczesne sposoby zawiadywania ruchem literackim, należałoby oznajmić: błyskawicznie. Pomijając nieledwie dziecięce wystąpienie na łamach „Świata Młodych”, godzi się przypomnieć, że jeszcze jako student pisał reportaże dla tygodnika „Politechnik”. Pod koniec studiów, które odbył na krakowskiej slawistyce, ogłosił przekłady z poezji czeskiej; w tym samym czasie stawiał pierwsze kroki jako zawodowy scenarzysta. Ale najlepsze miało dopiero nadejść. W październikowym numerze „Twórczości” z roku 1975 ukazała się jego debiutancka mikropowieść Głuchy telefon, znana z wydania książkowego jako Zabawa w głuchy telefon (1976); wcześniej — jeszcze jako maszynopis — wyróżniona w konkursie wydawnictwa Czytelnik, a po ukazaniu się edycji książkowej uhono...

Kirill patríarki rússnesku rétttrúnaðarkirkjunnar í Moskvu. Samsett mynd-RÚV grafík Innrás í Úkraínu Cyril Hovorun, prestur frá Úkraínu, sem gagnrýnt hefur innrás Rússlands í Úkraínu, var nýlega sviptur kjól og kalli. Hann segir kirkjuna breiða út boðskap stjórnvalda í Rússlandi. Fjallað er um málið í Heimskviðum þessa helgina.

Le livre de Traian Sandu, agrégé d’histoire, nous propose une analyse systématique du caractère enchevêtré et du destin hors du commun que rien ne laissait présager de celui qui se voyait déjà vers la fin des années 1930 comme le futur « Staline de Roumanie ». Mariant la rigueur de l’historien rompu au travail dans les archives à la subtilité intellectuelle du politiste et du sociologue apte à pénétrer en détail les nuances idéologiques, les valeurs et les motivations sous-jacentes des comportements humains, Traian Sandu réussit à s’emparer du sujet avec,
dirait-on, la facilité de celui qui a côtoyé le « Génie des Carpates » depuis son plus jeune âge

Il est question du  roman de Rosa Yassin Hassan qui raconte la tyrannie ordinaire du pouvoir biopolitique et met en perspective l’effet désastreux des épines du double code responsables du figement des initiatives des personnages et de la souffrance de leurs vies brisées.

Il existe des « gardiens » de toutes sortes de choses, dépendamment de la valeur de l'individu ou de l'objet dont il incombe d'assurer la protection. Dans certains contextes, derrière le « bien normal » se camoufle le joug du « bien anormal ». Par exemple, il existe les « gardiens de l'air » ; oui, de l'air que vous et moi nous respirons ! Ceux-là sont chargés paradoxalement, non de vous assurer la survie grâce à cette source vitale, mais de vous en priver, brutalement ou lentement, jusqu'à l'agonie ! Et c'est de cette asphyxie dont parle le roman de Rosa Yassin Hassan, Les Gardiens de l'air. Asphyxie qui rend impossible la vie et qui conduit à la mort ou au sursaut rebelle. Ce texte 2 est un exemple type des romans représentatifs de l'avant PA : il se présente comme un texte contestateur du discours de l'histoire officielle qui érige le discours de la fiction en testament de vérité, l'horrible vérité qui préside au déclenchement de la révolution populaire.

The article is devoted to the prose debut of Tadeusz Nowak; however, the volume Przebudzenia [Awakenings] is interpreted in the context of his later writings. The suggestions concerning the interpretation of the title word point at some notions crucial for understanding Nowak's prose writing: the feeling of yearning for what has been lost and suffering incurred by the awareness of lack. The shape of a circle plays a significant role in these deliberations, since repetition seems to be the antidote for fading away and dying. Writing-here also understood as a form of repetition-becomes a necessary and continually undertaken attempt to heal the wound caused by the experience of loss.

During and after the Second World War, over 50,000 Estonians were sent to Soviet prison and forced labour camps. Within these camps, some of the repressed Estonians developed their own subculture-prison camp poetry, secretly written on sheets of paper and also memorised. The poems examined in the article were composed predominantly during the latter half of the 1940s and the 1950s, within various prison camps situated in the Karaganda Region, the Kazakh ASSR (Spassky), the Komi ASSR (Vorkuta, Intalag, and Ukhta), Mordovia (Dubravslag), the Gorki Oblast (Unzhlag) and the far northern camps of Kolyma and Krasnoyarsk Krai (Norilsk). The focus of this article is on the emotional depth of these poems and how they encapsulate feelings of fear and fearlessness, despair and hope, anger and sorrow, vengefulness and loathing. The article demonstrates how not succumbing to fear became a survival strategy within a regime of terror for Estonian Gulag poets, and how poetry provided diverse avenues for exploring this approach. Fear was transformed in various ways: Artur Alliksaar's poetry confronts the possibility of cataclysm with beauty, while the lyrical selves of Valve Pillesaar, Leenart Üllaste, and Helmut Joonuks chose to shut down their minds. Venda Sõelsepp and Annus Rävälä, on the other hand, replaces his fear with sarcasm, while Enno Piir and Enn Uibo's poems call for terror to be turned against the system itself.

The book by Halina Rusek Koleżanki z Birkenau. Esej o pamiętaniu [Friends from Birkenau: An essay on remembering] published by the University of Silesia is a kind of diary about the life of women in the Auschwitz-Birkenau concentration camp. The author describes the fate of her mother and her friends confined in one of the most horrific war camps. This publication, apart from descriptions and memories of female prisoners, contains original letters and photographs collected by families, which allows the reader to refer to the past more directly. The book was divided by the author into chapters which intensify the women’s experiences: from pre-war times through the war period to regaining freedom and returning to their family homes. Reading the book, one gets to know the early life of young girls who were unexpectedly captured and transported to the concentration camp. Their fates are intertwined with the struggle for existence, forced labour, camp experiences and the anticipated free...

Everyone is created to live in a herd, a group of people with whom they build a community. The community may be the family home, friends, acquaintances from work, the backyard or eventhe street. We feel better when we meet other people. When modern man speaks of isolation, he thinks only of closing himself off at home, peace and quiet, lack of contact with his family or going off into the unknown. He does not think of the forced isolation that prevailed among people in wartime. It determined everyday life, changed people’s values and dehumanised them. The worst was the camp isolation, which took people by surprise. No one expected that someone could deprive people of their lives, away from family and friends. Isolation can be divided into sectors: internal and external. With time it is possible to get out of it. A person’s attitude and the presence of other helpful people can help. People in the camp escaped isolation in different ways. The longing for love, the touch of another hum...

reference#references_tab_contents You may need to log in to JSTOR to access the linked references. JSTOR is a not-for-profit service that helps scholars, researchers, and students discover, use, and build upon a wide range of content in a trusted digital archive. We use information technology and tools to increase productivity and facilitate new forms of scholarship. For more information about JSTOR, please contact

Isabelle Després ILCEA4, Université Grenoble Alpes 14 Les autres chapitres sont placés sous la marque du marquis de Custine (chap. 3 et 4), d'Antoine le Grand, fondateur du premier monastère en Egypte au III siècle (chap. 2), et de la poétesse des Solovki, amie de Wilk, Antonia Melnik, pour le chapitre consacré à sa vie et à sa mort (chap. 9).

How the same theme is expressed in different poems, among different poets, is an interesting area of inquiry because style can determine the treatment of theme. Thus, this article dealt with a stylistic and thematic analysis of selected poems written by inmates of Mwembeshi Maximum Security Prison, and the relationship between the poetry and the prisoners' prison experience. The study proceeded from the premise that inmate poetry offers authentic experience about life in prison. To achieve its aim the study utilised thematic and stylistic analysis of the poems. Among the key findings of the study is the idea that the poems were not only authentic but were reflection of the deepest feelings of the writers, thematically fresh and touching. The study concluded that most of the poems exhibit themes and stylistic approaches that reflect their prison lived experience and that not all poems use figures of speech to express their prison lived experience.

A remembrance of Andrzej Zieniewicz (1949-2023), the late historian of twentieth-and twenty-first-century literature, a long-time employee of the Faculty of Polish Studies at the University of Warsaw. The author focuses on Zieniewicz's autobiographical and essayistic works, separately analyzing the formal layer of the autobiographical work Polak mały w Azji Mniejszej (A Little Pole in Asia Minor). He then juxtaposes the contents of this book-on the one hand-with an outline of Zieniewicz's biography reconstructed from archival search and his wife' s memories, and on the other hand, with Zieniewicz' s concept of the "scene of biography," which he introduced in his last book under the same title.

The article describes Polish popular novels about Auschwitz, dominated by the sexualized violence of Nazi torturers against their victims. The author analyzes in detail books by Dominik W. Rettinger Sekret Elizy (Eliza’s Secret) and Max Czornyj Bestia z Buchenwaldu, Kat z Płaszowa, Mengele (Buchenwald’s Beast, Płaszów Executioner, Mengele). The research perspective oriented toward the readerly affects exerted by novels “from Auschwitz” – excitement, horror, fascination – allows the author to overcome the usual descriptions of popular culture as ripe with the suffering of victims, kitsch, and commercialized representations of trauma. In turn, the author posits that the exciting form of the novel – which is supposed to constitute a marketing success – ultimately serves to reassure readers about and distance them from the past.

Wychodząc od wizyty w maju 2019 roku maurytyjskiej pisarki Anandy Devi w Muzeum Auschwitz-Birkenau, autor artykułu ukazuje emocje bezpośrednio towarzyszące zwiedzaniu tego upamiętniającego masową zagładę miejsca, w pełni uzewnętrznione w literackim pokłosiu, na które składa się nowela Wzgórza pomyślana jako swoista nekuja – przywołanie, a w istocie stworzenie postaci typowych ofiar Auschwitz, ale przecież również wklejony do niewydanej jeszcze powieści o tematyce zupełnie niezwiązanej z Polską zjadliwy fragment o zjawisku, które pisarka odbiera jako nekroturystykę. Spoglądając na Holokaust z punktu widzenia swojej ojczyzny, dla której najbardziej znanym punktem odniesienia jest RPA, Ananda Devi rozszerza swoją wizję przemocy także na zjawisko apartheidu, masowych komunistycznych zbrodni w ChRL i na krwawy konflikt żydowsko-arabski na terytorium należącym obecnie do Państwa Izrael. Te rozważania pisarki wpisują się w szerszy nurt refleksji, którego ostatnim literackim przejawem jest ...

The article attempts to interpret the novel Mirabelle in the light of hauntology, taken from Jacques Derrida’s works, existing in the Polish literary studies first and foremost thanks to the works of Jakub Momro and Andrzej Marzec. Harasimowicz’s novel recounts the history of Warsaw from the 1920s until the present-day period. The mirabelle plum tree growing on one of the backyards in Warsaw tells the story of the following generations of the city dwellers who fade away and fall into oblivion. The Holocaust, depicted in the beginning of the novel, does not, however, become the past. The recollection of the genocide is inscribed in contemporary Warsaw, in the city space and the consciousness of its inhabitants. The phantoms of the former dwellers of Nalewki, the Jewish district in Warsaw, visit their homes, little stores, and workshops, trying to end unfinished businesses and engaging with the representatives of the present-day citizens. The gesture of remembrance, which is the repla...