GREEK ROMANTICISM

(...). Muovendosi tra storia del diritto e antropologia giuridica, il libro di Nathalie Kálnoky arricchisce la non vasta bibliografia sulla storia di questo popolo, soprattutto per quanto riguarda l’età di mezzo. Basato su fonti tedesche, ungheresi e vaticane, il libro evidenzia, in particolare, come i siculi abbiano saputo difendere, nel lungo periodo, l’autonomia e i privilegi derivanti dal loro ruolo di guardie di confine. Su un piano più generale, esso mostra come una società retta dal diritto consuetudinario possa rispondere a cambiamenti strutturali ed economici attraverso la resistenza o l’adattamento, conservando la propria coesione. (...).

An interesting example of the way in which authors and translators got informed in the 18th century is represented by the book Vita di Pietro by Antonio Catiforo, printed in Venice in 1736. The author, of Greek origin, wrote his work in Italian and presented the life, activity and personality of the Russian Tsar Peter I the Great, mentioning in the foreword English, French and German sources. Cornaro’s work, in two volumes (volume I, 4 parts and volume II, 2 parts), was almost immediately translated into Greek by Alexandros Kanghellarios and published in 1737 in Venice as well.In 1749, volume I of the Greek version was translated into Romanian by the grand nobleman of Wallachia Matei Fărcăúanu. His translation, not printed, was however known and circulated in several manuscript copies. The Greek version was entirely translated into Romanian in Moldavia by the clergyman Cozma Vlahul from the Iasi Metropolitanate. His work is preserved in manuscript copies. A special situation is repr...

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΙΜΩΝ ΧΑΤΖΗΜΠΙΡΟΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΙΡΒΙΔΑΚΗΣ-Η τεκμηρίωση, προϋπόθεση της επιστήμης 12 DINO BUZZATI-Οι μάταιες προφυλάξεις: κατά του έρωτα (διήγημα) 14 ΠAPEMBAΣEIΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΓΙΟΛΑΚΗΣ-Γιατί είναι ασφαλή τα εμβόλια ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΩΤΑΛΗΣ-Ποστ-γκραντζ υπό το σεληνόφως ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ-Εντυπώσεις ενός αναγνώστη-παίκτη φλίπερ ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΜΕΡΜΗΓΚΑ-«H ζωή που μου άξιζε να ζήσω» ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΑΝΤΩΝΗΣ-Στις πηγές του ρομαντικού κινήματος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΟΡΗΣ-Τα γεμάτα γήπεδα Αφιέρωμα στο 1821 30 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ-Το «ιερό χρέος» προς τους Αγωνιστές 34 ΧΑΡΙΤΩΝ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ-Ρήγας Βελεστινλής, επαναστάτης 39 ΒΥΡΩΝ ΚΑΡΥΔΗΣ-Η Ρωσία και η Αναγέννηση των Ελλήνων Βιβλία για το καλοκαίρι 43 Επιλέγουν: ΜΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΛΑΚΗΣ ΔΟΛΓΕΡΑΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ, ΗΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Μιχάλης Γκανάς 54 ΗΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ-Η διαδρομή και ο κόσμος του Μιχάλη Γκανά (συνέντευξη) 57 ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ-Προσωπικό (Ποίημα) 60 ΑΝΝΑ ΓΡΙΒΑ-Η ποίηση κι ο κόσμος 61 ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ-Χλωρίδα μου πατρίδα μου (Ποίημα) 62 ΟΝΤΕΤ ΒΑΡΩΝ-ΒΑΣΑΡ-Εβραίοι και Αντίσταση 66 ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΟΤΑΜΠΑΣΗΣ-Μακριά και από τα δύο φύλα 68 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ-Κορίτσια κι αγόρια για τις δουλειές 71 ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΤΙΔΗΣ-Η τέχνη ως όπλο στον Ψυχρό Πόλεμο 72 ΒΑΓΓΓΕΛΗΣ ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ-Τα όρια του βενιζελισμού 74 ΧΑΡΗΣ ΒΡΟΝΤΟΣ-Η βυθισμένη Γαλικία 76 ΛΑΚΗΣ ΔΟΛΓΕΡΑΣ-Μελαγχολική Αριστερά 78 ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ-Χριστιανισμός και φιλελευθερισμός 80 ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΓΑΘΟΣ-Δολοπλοκίες στην Κεφαλονιά 86 ΧΑΡΗ ΣΤΑΘΑΤΟΥ-Γοδεφρείδος ή: ένας έρωτας με την Ιζόλδη 90 ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-Μπέρμπον, βαρβιτουρικά, μελαγχολία και τζαζ Στήλες 27 ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΒΕΛΑΚΗΣ Κώστας Κριμπάς: Τεκμήρια δύσκολης καθημερινότητας 28 ΜΙΚΡΟΪΣΤΟΡΙΕΣ, ΜΙΣΕΛ ΦΑΪΣ (Ανθολόγιο νέων πεζογράφων) ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΝΤΖΗΡΑΣ-Σφυρίχτρα καναρίνι 92 ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ, ΛΑΚΗΣ ΔΟΛΓΕΡΑΣ-Το ψωμί της χοντρής δασκάλας 93 IN ADOLESCENTIA / ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ-Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά 94 ΔΙΠΛΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΠΑΤΖΟΣ-«Δεν κάνουμε χωρίς τ' αστέρια» 96 BREVIS IN LONGO, BΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ-Πρισματικό αμάλγαμα 97 ΦΩΤΟ-ΓΡΑΦIΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΙΤΤΑΣ-Μιχάλης Γκανάς

Η αναφορά στα Προεπαναστατικά κείμενα στους «ήρωες της αρχαιότητας», όπως και η σύνδεση μορφών του Αγώνα με ορισμένους εξ αυτών στα  χρόνια της επανάστασης και μεταεπαναστατικά, είναι κοινός τόπος: οι Μανιάτες της «Δυτικής και Ανατολικής της Σπάρτης Λεγεώνας» στα Ορλωφικά, ο «Ιερός λόχος» στο Ιάσιο, ο Κατσώνης ως Θεμιστοκλής, ο Καραϊσκάκης ως Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης. Όταν όμως η Τοπογραφία «συνωμοτεί» με την Ιστοριογραφία, την Λογοτεχνία και την Λαϊκή παράδοση, όπως στην περίπτωση του Διάκου και του Λεωνίδα, η σύνδεση αυτή υπερβαίνει τις λεκτικές αναλογίες: όπως
ένας σπαρτιάτης βασιλιάς θυσιάστηκε για την Ελλάδα (αφού θυσίασε στους θεούς), έτσι ένας διάκος από την Δωρίδα θυσιάστηκε (αφού προσευχήθηκε) για «την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», αμυνόμενοι και οι δύο σε ένα στενό που σχεδόν κανείς δεν εμπόδισε κανέναν (από τους Πέρσες μέχρι την Βέρμαχτ) να το διαβεί, κάτω από το βλέμμα του γενάρχη των Δωριέων (Ηρακλής) που έγινε ολοκαύτωμα στη κορυφή του διπλανού βουνού. Η συσχέτιση του Διάκου με τον Λεωνίδα δεν πραγματοποιείται σε επίπεδο μορφών, αλλά σε επίπεδο συμβολισμών. Το ίδιο εξ άλλου επίπεδο επέλεξε και το ελληνικό κράτος επιλέγοντας να συνεορτάσει τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης με τα 2500 χρόνια από τις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές και όχι με την Μάχη του Μαραθώνα.
Η σύνδεση των δύο μορφών, μπορεί να φαίνεται προφανής λόγω της τοπογραφικής εγγύτητας των μαχών και του προδιαγεγραμμένου τέλους που σύμφωνα με την παράδοση επέλεξαν οι πρωταγωνιστές τους. Ωστόσο υποκρύπτουν συμβολικά φορτία που στην μεν μορφή του Λεωνίδα επικάθησαν από τον Μεσαίωνα μέχρι τον Διαφωτισμό στη Δύση, στη δε μορφή του Διάκου στις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αι. και μέχρι τα πρώτα μεταεμφυλιακά χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Στο τελευταίο αυτό διάστημα, οι δύο αυτές μορφές, ως σύμβολα πλέον, πολλές φορές συναντήθηκαν και ανανοηματοδοτήθηκαν.

The article investigates the interconfessional polemical literature as a valuable source offering an insight into the major values of the society of the Polish-Lithuanian Commonwealth in the 16 th-17 th centuries. These texts also help understanding phenomena other than the merely religious ones. In the debate, juridical and political arguments were used too. We focus on the case study of Hipacy Pociej's Antirrēsis (Ruthenian: 1599; Polish: 1600), written in response to Marcin Broniewski's Apokrisis (1597). Pociej, who had an outstanding political career before becoming a Uniate bishop, mastered these arguments perfectly. His work is imbued with the mentality of the communitas nobilium, which also played a part in his lexical choices.

Τhis paper aims to examine the process, the conditions and the context in which the Austrian scientific committee was authorized to undertake the archaeological excavations in Samothrace (in 1873 and 1875). It is also an attempt to examine the contemporary impact and the perceptions of the archaeological excavations of Samothrace in the Ottoman Empire and the Greek Kingdom. Additionally, using primary Ottoman and Greece sources I will try to comment on the interpretation of the archaeological findings by the Greek and Ottoman scholars in the subsequent years, who both claimed them as their own cultural heritage

The aim of the paper is to examine Plethon’s role in the works of Greek writers of the Generation of 1880 and in Greek culture of that time. Alexandros Papadiamandis in Gypsy Girl and Kostis Palamas in Dodecalogue of a Gypsy present the heretic philosopher as one of the key figures of Greek identity; thus, these works can be read as challenging the dominant historical narrative of Hellenic-Christian culture. Greek scholars of that time, on the other hand, while commenting on Plethon’s apostasy in their scholarly works, do not elaborate on this subject when they speak to a broader public. They present Plethon as a vital link in the chain of transferring ancient knowledge. It seems that they are trying to protect their audiences from the threat of questioning the values of romantic Hellenism and to restrict the discussion of controversial issues to their own sphere.

A review in Greek by Olympia G. Antoniadou published in COMPARISON/COMPARAISON Vol 28 - "Characterized by authentic academic arguments based on an impeccable methodology, The Persian Whitman certainly has to be translated into other languages."
https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/sygkrisi/article/view/24746/20561

Η ιπποτική μυθιστορία που αναπτύχθηκε το μεσαίωνα στην Ευρώπη και έτυχε θερμής υποδοχής από το αριστοκρατικό κοινό στο οποίο απευθυνόταν, περιγράφει τις ζωές ιπποτών, δεσποσύνων και ευγενών που αναζητούν δόξα, αγάπη και περιπέτεια. Σκοπός του είναι η αυτοπροσωπογραφία του φεουδαρχικού ιπποτισμού και των ιδανικών του. Για αυτό εξάλλου και ο ήρωας δε επιθυμεί να αλλάξει τον κόσμο, ούτε όμως ο κόσμος αλλάζει τον ήρωα. Ωστόσο, ο ιπποτικός ρεαλισμός δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, καθώς τυλίγεται σε μία χωροχρονική σφαίρα παραμυθιού και περιπέτειας. Ο Μπαχτίν κατατάσσει αυτές τις μυθιστορίες στα μυθιστορήματα δοκιμασίας τα οποία περιγράφουν μία παρέκβαση από τη φυσιολογική ζωή.
Ο Chretien de Troyes ξεκίνησε μία σειρά μυθιστοριών γύρω από τους ιππότες του βασιλιά Αρθούρου που γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Δέχθηκε επιρροές από την αρχαία μυθιστορία, τα Chansons de gest, τα τραγούδια των τροβαδούρων, τον Tristan και φυσικά από τον Οβίδιο. Ωστόσο η χάρη και η ελκυστικότητα του Cliges και της ιπποτικής μυθιστορίας δύσκολα μπορεί να εντοπιστεί στην λογοτεχνία της αρχαιότητας. Πρόκειται για μία δημιουργία των γαλλικού μεσαίωνα. Από τον Cliges δεν λείπει όμως και η Κέλτικη μελαγχολία και μυστικισμός. Αν και ο Chretien δεν ασχολείται τόσο με τις σκληρές μάχες και τις πράξεις ανδρείας αλλά με τα ιδανικά ενός «οικιακού ιπποτισμού», ωστόσο ο Mccracken διαπιστώνει ότι η ρητορική του έρωτα και του πολέμου συμπίπτουν στον Cliges.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΙΠΠΟΤΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΡΟ∆Ο (ΑΡΧΕΣ 7 ΟΥ-ΑΡΧΕΣ 16 ΟΥ ΑΙ.) ΣΕΛΙ∆ΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ της Φωτεινής Β. Πέρρα Επίκουρης καθηγήτριας Μεσαιωνικής Ιστορίας Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (Καλαμάτα) Η Ρόδος, το «ρόδον της έριδος» Μνήμη David Jacoby (1928-2018) Το παρόν άρθρο εξετάζει την μεσαιωνική ιστορία της Ρόδου κυρίως κατά τα ύστερο-βυζαντινά χρόνια και το πέρασμα στην περίοδο της Ιπποτοκρατίας, με ιδιαίτερες αναφορές στις πηγές και την πρόοδο της σχετικής βιβλιογραφίας. Η μεσαιωνική ιστορία της Ρόδου ταυτίζεται τόσο με την περίοδο που το νησί ανήκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία όσο και στη μεταγενέστερη εποχή κατά την οποία κυριάρχησε στο νησί των Ρόδων και στα υπόλοιπα ∆ωδεκάνησα το Τάγ-μα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη ή απλούστερα Ιωαννιτών ή «Οσπιταλιέρων» (δηλ. Ιπποτών του Νοσοκομείου»), όπως αναφέρονται στις ελληνικές πηγές 1. Φυλλομετρώντας τις σελίδες από το μεσαιωνικό παρελθόν της Ρόδου θα στα-θούμε αρχικά στη βυζαντινή περίοδο, εξετάζοντας ενδιαφέρουσες πτυχές της, όπως τις μουσουλμανικές επιδρομές, και ιδιαίτερα το διάστημα της μετάβασης από τη βυζαντινή στη λατινοκρατούμενη Ρόδο, η οποία χρονικά εντοπίζεται στo δεύτερο μισό του 13 ου και στις αρχές του 14 ου αιώνα, αν και θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε με βάση τη μελέτη των πρωτοτύπων πηγών της τελευταίας αυτής περιόδου, ότι στην ουσία η εποχή της βυζαντινής εξουσίας στο νησί (και στα πε-ρισσότερα από τα υπόλοιπα ∆ωδεκάνησα) κλείνει με την δυναστεία των Γαβαλά-δων, στα χρόνια c. 1204-c. 1250 μ.Χ. 1. Η παρούσα μελέτη βασίζεται σε αρχικό κείμενο διάλεξης που πραγματοποιήθηκε τον Μάϊο του 2018, κατόπιν πρόσκλησης από τον οργανισμό του Μεσαιωνικού Φεστιβάλ Ρόδου.

Εξετάζονται οι δυνατότητες απάντησης στο διπλό ερώτημα της δραματικότητας των στίχων αφ’ ενός και αφ’ ετέρου της παραστασιμότητας των καβαφικών ποιημάτων. Υποστηρίζεται ότι ο ποιητής πολύ συχνά στήνει σκηνικά και ύστερα τα καταστρέφει. Συνθέτει με επιμέλεια σκηνικούς κόσμους, με προσοχή στις λεπτομέρειες (χρώματα, ανεπαίσθητες κινήσεις, ατμόσφαιρα) και ύστερα τους διαγράφει ή τους εγκαταλείπει ώστε να χαθούν στο σκοτεινό μέρος της ποιητικής αφήγησης ή στη λήθη.
Στη συνέχεια παρατίθενται τα παραστασιογραφικά στοιχεία των καβαφικών ποιημάτων και παρέχεται μια κειμενική ανάλυσή τους με έμφαση στις άμεσες αναφορές των ποιημάτων στον κόσμο του θεάτρου, στις έμμεσες αναφορές της θεματολογίας, στα δραματικά στοιχεία των καβαφικών στίχων (έμμεσες σκηνικές οδηγίες, ομιλιακές πράξεις, λειτουργία της δείξης, παροντική χρόνοι της «αφήγησης», σχηματισμός διαλογικών τμημάτων) και τα μέσα ανοικείωσης (χρήση ηχητικών εφέ, ενσωμάτωση εδαφίων από ξένα έργα, παραθέματα και montage, ςιεωνική χρήση και ανασκευή των παραθεμάτων, χρήση παρένθετου προσωπικού λόγου, παραβατικές εκφράσεις ως coups théâtrals).
Οι αναλύσεις αυτές φιλοδοξούν να συμβάλλουν τόσο στην ευχερέστερη ανθολόγηση των καβαφικών ποιημάτων (εντοπίζοντας τα «δραματικά» έργα, τα καλύτερα «σκηνοθετημένα», τα πιο παραστατικά στην εικονική τους διάσταση ή ακόμα και τα πιο δυναμικά ως προς την πιθανή σκηνική τους εκτέλεση) και στην καλύτερη προσέγγιση ορισμένων κεντρικών ζητημάτων της καβαφικής ποίησης (ισορροπία του αισθησιασμού και της της ειρωνείας, της δωρικότητας και της αμφισημίας, της ρεαλιστικής δραματικότητας και της υφέρπουσας συγκίνησης) όσο και στην εμπεριστατωμένη προετοιμασία θεατρικών παραστάσεων των ποιημάτων, οι οποίες θα ενεργοποιήσουν τις πιθανές εστίες παραστασιμότητάς τους.

Τις τελευταίες μέρες του 1945, αποπλέει από το λιμάνι του Πειραιά το πλοίο Ματαρόα, για να μεταφέρει στη Γαλλία το πνευματικό άνθος της ελληνικής νεολαίας. Μεταξύ των άλλων, στους επιβάτες, υποτρόφους της γαλλικής κυβέρνησης, συγκαταλέγονται οι Καστοριάδης, Αξελός, Παπαϊωάννου, Κρανάκη, Σβορώνος, Ξενάκης. Οι εξόριστοι έμελλε να αναδειχθούν σε κορυφαίες προσωπικότητες της φιλοσοφίας, της τέχνης και της επιστήμης 1 .

Η Αλήθεια στη λογοτεχνία και ο Άλυπος θάνατος, του Κώστα Βούλγαρη Ο όρος «αλήθεια» χρησιμοποιείται συνήθως για να καθορίσουμε ότι ένα γεγονός είναι σύμφωνο με την πραγματικότητα, πιστό σε ένα πρωτότυπο ή πρότυπο γεγονός, άρα αυτομάτως συνδέεται στενά με την έννοια της αυθεντικότητας. Το κοινώς αντιληπτό αντίθετο της αλήθειας είναι το ψεύδος. Όμως, σε μια εποχή όπως η δική μας, όπου η σύγχρονη πραγματικότητα έχει καταστεί αναγκαστικά πολυδιάστατη, συχνά κατακερματισμένη, η έννοια της αλήθειας αποτελεί ένα σημαντικό 'στοιχείο' διερεύνησης, μελέτης και συζήτησης, και μάλιστα σε πολλά πεδία, όπως η φιλοσοφία, η τέχνη και η θρησκεία. Σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, η αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μια έννοια 'υπό αμφισβήτηση', βασίζοντας την άποψή του αυτή στο ότι το αρχικό νόημα της συγκεκριμένης έννοιας στην αρχαία Ελλάδα ήταν το 'μη αποκεκρυμμένο', ή η αποκάλυψη των όσων προηγουμένως ήταν κρυμμένα. Από αυτή την άποψη, η αντίληψη της αλήθειας ως αδιαμφισβήτητα ορθής, αποτελεί μια μεταγενέστερη απόδοση της αρχικής της έννοιας, μια εξέλιξη που για τον γερμανό φιλόσοφο εμφανίζεται στον λατινικό όρο "Veritas". Και γεγονός είναι ότι υπάρχουν αρκετές θεωρίες και απόψεις για την αμφιλεγόμενη αυτή έννοια της «Αλήθειας» μεταξύ λογίων, φιλοσόφων, καταλήγοντας, εν πολλοίς, ότι η γλώσσα και οι λέξεις είναι ένα μέσο με το οποίο οι άνθρωποι μεταδίδουν πληροφορίες μεταξύ τους και πως η μέθοδος που χρησιμοποιείται για να προσδιοριστεί τι είναι "αλήθεια" και τι όχι, ορίζεται ως το κριτήριο της αλήθειας. Αλλά στη λογοτεχνία; Τι ακριβώς συμβαίνει; Ποια είναι η «Αλήθεια» στη λογοτεχνία; Σε ποιο βαθμό και με ποια μέσα αναδεικνύει αυτή την ίδια την αλήθεια του ανθρώπου, δεδομένου ότι στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο φανταστικό και τη μυθοπλασία; Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η έννοια της αλήθειας, δεν βρίσκεται ούτε στο νου (ἐν διανοίᾳ), ούτε στα ίδια τα γεγονότα, αλλά στη συνάντηση των δύο και στον διάλογο μεταξύ τους, ενώ ο Σαίξπηρ, εξ ονόματος του Φάλσταφ στο έργο του 'Ερρίκος ΙV' αναρωτιέται, «Άραγε, είναι αληθινή η αλήθεια;», μια φράση που μαρτυρά την αντίληψή του μεγάλου δημιουργού ότι η αλήθεια είναι μια ιδέα αμφισβητούμενη, μια έννοια που επιδέχεται κι άλλες ερμηνείες τις οποίες οφείλουμε να αναζητήσουμε. Ενώ και πιο πρόσφατα ο Τζ. Μπαρνς, σχολιάζοντας το έργο του Σαρτρ με τίτλο «Qu'est-ce que la literature?», που πραγματεύεται τις διάφορες έννοιες που την καθορίζουν, ανάμεσα σε αυτές και την αλήθεια, είπε (το αναφέρω παραφραστικά) «Θα μπορούσα να πω ότι ο καλύτερος τρόπος να πει κανείς την αλήθεια στη λογοτεχνία είναι μέσω της καταγραφής μεγάλων, ελκυστικών, καλά διατεταγμένων ψεμάτων που αποκαλύπτουν ή λένε περισσότερη αλήθεια από οποιαδήποτε άλλη καταγραφή πραγματικών γεγονότων.» Αυτή ακριβώς την ιδέα, λοιπόν, ότι η λογοτεχνία παρουσιάζει την αλήθεια ακόμα και μέσα από 'διατεταγμένα' ψέματα, ή όπως τις χαρακτηρίζει 'πλαστογραφημένες' αλήθειες, αποτελεί το περιεχόμενο του εξαιρετικού βιβλίου του συγγραφέα και κριτικού λογοτεχνίας Κώστας Βούλγαρη που εύστοχα τιτλοφορείται «Η Αλήθεια και ο άλυπος θάνατος». Ένα μικρό, αλλά περιεκτικότατο βιβλίο που για άλλη μια φορά έρχεται να γεμίσει ένα ευδιάκριτο κενό στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα της λογοτεχνίας, αναφερόμενος σε πλείστα παραδείγματα από τη λογοτεχνική μας παράδοση, αλλά και τη σύγχρονη λογοτεχνία, ξένη και εγχώρια, για να μας φέρει αντιμέτωπους απέναντι στο τι ακριβώς συνιστά την αλήθεια σε ένα λογοτεχνικό αφήγημα, ακόμα κι αν αυτό στηρίζεται στον μύθο, την υπερβολή ή και το 'ψεύδος' ακόμα. Και βέβαια να μας φέρει αντιμέτωπους με το άλυτο αυτό αίνιγμά της, τον μεταφορικό της θάνατο. Έτσι, προσεγγίζονται και αναλύονται ανάμεσα σε άλλα και συναφείς προς αυτήν έννοιες, που συναντάμε συχνά πυκνά σε ένα λογοτεχνικό κείμενο, όπως λόγου χάρη η 'ενάργεια' του κειμένου, η αληθοφάνεια, η γνησιότητα, η διαύγεια, η συνάφεια, η σαφήνεια, η παραστατικότητα, όροι που χρησιμοποιούμε επίσης για να κρίνουμε και αξιολογήσουμε ένα έργο, χωρίς στη ουσία να συνδέουμε την χρηστικότητα των όρων αυτών με την 'αποκάλυψη' ή την ανάδειξη της ίδιας της αλήθειας, εκείνης που προσφέρει ή επιχειρεί να προσφέρει το κείμενο. «Η Αλήθεια και ο άλυτος θάνατος» είναι ένα αφήγημα στιβαρό, που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η λογοτεχνία ως κοινωνική τέχνη και πρακτική κατέχει, ανάμεσα σε άλλες, σημαντικό μερίδιο στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης/ύπαρξης και ότι, παρά την υποκειμενικότητά της, αναζητά με τους δικούς της τρόπους προκειμένου να 'καθρεφτίσει' την αλήθεια της ζωής, αφού κύριο αντικείμενό της είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και οι συμπεριφορές του σε μια δεδομένη στιγμή, είτε αυτή είναι ιστορική, κοινωνική ή προσωπική. Ένα βιβλίο που πραγματεύεται την ουσία της «αλήθειας» στις διάφορες εκφάνσεις και διαστάσεις της, και κυρίως, τη σχέση της με την ιστορία και την ιστορική μνήμη, καθώς και την αναζήτησής της, μέσα από εμβληματικά κείμενα της παλαιότερης, αλλά και της σύγχρονης λογοτεχνίας, προκειμένου να ρίξει φως στην ίδια την περιπέτεια της λογοτεχνίας, μέσα στον ιστορικό χρόνο, πάντα σε συνάρτηση με την εν λόγω έννοια που πραγματεύεται. Με επιλεγμένα παραδείγματα από τον Όμηρο, τον Θουκυδίδη, τον Καρτέσιο, τον Γκαίτε, τον Ροΐδη και τον Μπόρχες έως σήμερα, ανοίγει τον δρόμο για το τι συνιστά τέχνη και τι τεχνική στη λογοτεχνία ('η τέχνη υπάρχει για να μπορούμε να ανακτήσουμε την αίσθηση της ζωής', σελ. 197), για το 'ανοικειωτικό' στοιχείο της λογοτεχνίας, που πετυχαίνεται μέσα από την άρτια τεχνική -και που για αρκετούς αποτελεί ακόμα terra incognita-για την εγκυρότητα ή μη των μαρτυριών σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα, για την αλήθεια της λογοτεχνίας που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με την αλήθεια της ιστορίας, των πεποιθήσεων ή των προκαταλήψεων του ίδιου του αναγνώστη, ακόμα και την πρότερη αναγνωστική του εμπειρία. Αλλά είναι

Ποιητές δεν υπάρχουν μόνο μεταξύ αυτών που καταγίνονται στη θεραπεία της ποιητικής τέχνης. Υπάρχουν και ορισμένοι μεταξύ εκείνων που θεραπεύουν άλλα είδη του λόγου. Από το χώρο της  πεζογραφίας λ.χ. ποιητής θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Στο χώρο της κριτικής, ένας αληθινός ποιητής υπήρξε ο Μωρίς Μπλανσό.

Γεραπετρίτικη Απόπειρα, τ. 29, Ιούλιος '98, σελ. 20-24 Η ζωή του Καβάφη είναι χωρίς διακυμάνσεις, όπως χωρίς διακυμάνσεις είναι και το έργο του. Ο Κάλβος είχε μια πολυτάραχη ζωή, ιδιαίτερα στα νεανικά του χρόνια. Τον βρίσκουμε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις για μεγάλα διαστήματα της ζωής του. Η ζωή του Σολωμού και του Παλαμά έχει λιγότερες εξωτερικές διακυμάνσεις και εντάσεις, βαίνει όμως παράλληλα προς την εξέλιξη του ποιητικού τους έργου, το οποίο μπορούμε να παρακολουθήσουμε σκαλί σκαλί στην ανοδική του εξέλιξη ανιχνεύοντας ταυτόχρονα βιογραφικές λεπτομέρειες που το φωτίζουν.

Lilia Diamantopoulou, Griechische visuelle Poesie. Von der Antike bis zur Gegenwart [Studien zur Geschichte Südosteuropas 18], Peter Lang Edition, Frankfurt am Main u.a. 2016, σσ. 499 + πίνακες. ISBN 978-3-631-67423-9 Τὸ βιβλίο παρουσιάζει διαχρονικὴ ἐπισκόπηση τῆς ἑλληνικῆς σχηματικῆς / ὀπτικῆς ποίησης ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως τὴν σημερινὴ ἐποχὴ καὶ ἀποτελεῖ ἐπεξεργασμένη μορφὴ τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς τῆς συγγραφέως (στὸ ἑξῆς: σ.) στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου (Die visuelle Poesie im griechischen Raum von der Antike bis ins 21. Jahrhundert, 2006).

Παρουσίαση της έρευνας μου «Διαθεματικότητα και Ρατσισμός: Αντιστασιακοί Λόγοι στην Ελλάδα των Συνυφασμένων Κρίσεων» στο σεμινάριο του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (διοργανώτριες Ελεάνα Γιαλούρη και Κατερίνα Μελισσινού), Πάντειο Πανεπιστήμιο, 24 Οκτωβρίου 2018.

Presentation of my research project "Intersectionality and Racism: Discourses of Resistance in Greece in Times of Intersecting Crises" to the seminar of the Department of Social Anthropology (convenors Eleana Yalouri and Katerina Melissinou), Panteion University, 24 October 2018.

Μια ρωμαλέα ποιητική φωνή Η Αθηνά Βογιατζόγλου αναδεικνύει για πρώτη φορά με πληρότητα τη συγκινητική ιστορία του Γιώργου Κοτζιούλα, ενός ποιητή που δεν έχει πάρει τη θέση που του αξίζει στην ιστορία της λογοτεχνίας μας ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 26/06/2016 05:45 παιδεία βιβλία celebrities υγεία + fitness media περιβάλλον ταξίδι αλληλεγγύ

Η εργασία διερευνά το ζήτημα του ιστορισμού στην όψιμη ρομαντική λογοτεχνία. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζονται τα έργα των Ελλήνων Ρομαντικών, Αθηναίων και Επτανησίων, που είναι εμπνευσμένα από την Κρητική Επανάσταση του 1866-69 (αλλά και του 1877-78). Οι δημιουργοί που αναφέρονται είναι: [Αθηναίοι] Παν. Σούτσος, Α. Ρ. Ραγκαβής, Αχιλλέας και Γεώργιος Παράσχος, Σπ. Βασιλειάδης, Δ. Παπαρρηγόπουλος, Αντ. Αντωνιάδης, Ιω. Καρασούτσας, Παν. Πανάς, [Επτανήσιοι] Αρ. Βαλαωρίτης, Γ. Τερτσέτης, Ι. Πολυλάς, Γερ. Μαρκοράς, Ιούλ. Τυπάλδος. Στο κύριο μέρος σχολιάζονται τα θέματα, τα σύμβολα και οι ιδέες που χαρακτηρίζουν αυτή τη λογοτεχνική παραγωγή, τη στρατευμένη στην υπόθεση του αλυτρωτισμού, ενώ σε Παράρτημα δίνεται η κεντρική υπόθεση των έργων τους και άλλα σχετικά τεκμήρια (δημόσιοι λόγοι κλπ.). Η πληθώρα των έργων και η έντεχνη χρήση του ιστορικού παρελθόντος εν είδει «αντικειμενικού σύστοιχου» για την αλληγορική περιγραφή της σύγχρονης κοινωνικοϊστορικής πραγματικότητας και εμπειρίας δείχνουν πως ο ιστορισμός των Ρομαντικών ποιητών παραμένει ισχυρός ακόμη και σε αυτή την ύστερη φάση του κινήματος στον ελληνικό χώρο. Κατά συνέπεια, η διάχυτη στην Κριτική εντύπωση πως η όψιμη λογοτεχνία του Ρομαντισμού αποτελεί έκφραση «φυγής από την πραγματικότητα» θα πρέπει μάλλον να αναθεωρηθεί.

Στην ανακοίνωση προτείνεται ο σχεδιασμός ενός διαφοροποιημένου εκπαιδευτικού προγράμματος με βάση το πρόγραμμα που πραγματοποιείται στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη-Κέντρο Εθνομουσικολογίας και έχει ως θέμα τη γνωριμία των παιδιών με τα λαϊκά μουσικά όργανα.
Αναφέρονται οι παράγοντες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση του, με σκοπό τη συμμετοχή παιδιών με νοητική καθυστέρηση στις δράσεις που πραγματοποιούνται στο χώρο του μουσείου και την εμπλοκή τους σε μουσικές δραστηριότητες στο πλαίσιο της ενταξιακής εκπαίδευσης.
Ο σχεδιασμός του προγράμματος βασίζεται στις θεωρητικές αρχές της πολυαισθητηριακής προσέγγισης και προτείνεται να περιλαμβάνει εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας, όπως αντικείμενα, εικόνες, σύμβολα και ήχους.

H ανακοίνωση αποτελεί μέρος της τρίτης εργασίας που πραγματοποίησα στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης του Προγράμματος Επικαιροποίησης Γνώσεων Αποφοίτων (ΠΕΓΑ): «Πολιτισμός/Ειδική Αγωγή. Η πρόσβαση Ατόμων με Αναπηρίες ή/και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες στο φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων».

Να αναλύσετε την αντίληψη για τον έρωτα στην αρχαία ελληνική μυθιστορία, όπως προκύπτει από το έργο Λευκίππη και Κλειτοφών. 1 ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΣΕΛΙΔΕΣ Εισαγωγή 3 Η υπόθεση στο μυθιστόρημα Λευκίππη και Κλειτοφών 3 Η θεωρία της σεξουαλικότητας του Μ. Foucault 3 Ο έρωτας στο μυθιστόρημα Λευκίππη και Κλειτοφών 4 Συμπεράσματα 8 Βιβλιογραφία 9 Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία 2 ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Εισαγωγή O έρωτας μαζί με την περιπέτεια και τη θρησκευτικότητα αποτελούν τη βασική γραμμή δόμησης στο αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα. Το έργο «Λευκίππη και Κλειτοφών» του Αχιλλέα Τάτιου έρχεται να συνδέσει την προσωπική εγκράτεια των ηρώων, μετατρέποντάς τη σε αρετή, παρέχοντας διδάγματα ήθους και σωφροσύνης εκείνη την εποχή, εκθειάζοντας τον αγνό έρωτα δυο αθώων και τυραννισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν μέσα από τις δυσκολίες να υπακούουν στον θείο και τον ανθρώπινο νόμο. Στην παρούσα εργασία που ασχολείται με τον έρωτα στο αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα, θα αναλυθεί η άποψη του M.Foucault που εξέθεσε στο τρίτομο έργο του με τίτλο «Η ιστορία της σεξουαλικότητας», ότι το ελληνικό μυθιστόρημα υποστηρίζει τη σύμμετρη ετερόφυλη ερωτική σχέση.

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, κατά κανόνα ευρηματικός και γοητευτικός όχι μόνον ως μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος, αλλά και ως δοκιμιογράφος, δεν μπόρεσε ποτέ να αναπτύξει σοβαρό επιχείρημα που να εξηγεί την απόφασή του να γράφει στην καθαρεύουσα, την οποία, καθώς διαβεβαίωνε, απεχθανόταν και όχι στη δημοτική, την οποία υποστήριζε με πάθος.

Η ποιητική συλλογή του Michael March εκδόθηκε το 2015 σε μετάφραση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Είναι η πέμπτη ποιητική του συλλογή και αποτελεί ίσως την πιο εσωτερική απόπειρα γραφής του. Φυλλομετρώντας την «Ιστορία της Εγκατάλειψης», ο αναγνώστης εισάγεται στον εσωτερικό κόσμο του ποιητή και ανακαλύπτει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα όνειρά του.

κριτικό δοκίμιο του Δήμου Χλωπτσιούδη για την ποιητική ειρωνεία, όπως δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό vakxikon.gr, τεύχ. 36 (Δεκέμβριος 2016).

Η ποίηση τα τελευταία χρόνια, μέσα σε μία ελιτίστικη εκδοχή, αναζητώντας τα "μεγάλα" θέματα, μοιάζει να έχει εξοβελίσει το χιούμορ, την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό. Μοιάζει σα να θεωρείται από πολλούς ποιητές ότι το γέλιο σε ένα ποίημα δεν αρμόζει ή δεν βοηθά στην ανάδειξη του "μεγάλου" και "σοβαρού" θέματος που πραγματεύεται ο/η δημιουργός. Κι όμως ξεχνούν ότι η ειρωνεία έχοντας ως βασικό χαρακτηριστικό της την αντίθεση ανάμεσα στο φαινόμενο και το πραγματικό, προκαλεί από μόνη της συγκίνηση, γιατί λειτουργεί διαμέσου της φαινομενικής απουσίας. Άλλωστε, το αρχαιοελληνικό δράμα στηρίζεται ακριβώς στην τραγική ειρωνεία, όπως και η ίδια η εποχή μας. Λησμονούμε συχνά πως η ειρωνεία διατρέχει όλη τη Νεοελληνική ποίηση, σχεδόν από τη γέννησή της.

Dieser Beitrag kann vom Nutzer zu eigenen nicht-kommerziellen Zwecken heruntergeladen und/oder ausgedruckt werden. Darüber hinaus gehende Nutzungen sind ohne weitere Genehmigung der Rechteinhaber nur im Rahmen der gesetzlichen Schrankenbestimmungen ( § § 44a-63a UrhG) zulässig.

Αγνοημένο συγγραφέα και, εν πολλοίς, άγνωστο άνθρωπο χαρακτηρίζει τον Κωνσταντίνο Ράμφο (1796-1871) η Αικατερίνη Κουμαριανού στην εισαγωγή που συνοδεύει την έκδοση των δύο ιστορικών μυθιστορημάτων του συγγραφέα Ο Κατσαντώνης και Αι τελευταίαι ημέραι του Αλή-Πασά από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη το 1994. 1 Η μελετήτρια έχει, κατά βάση, δίκιο: Καμία μονογραφία δεν έχει γραφεί, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, με άξονα τον βίο και το έργο αυτού του πεζογράφου, που στη νεότητά του υπήρξε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, ενώ μετά την Απελευθέρωση ανέλαβε υπεύθυνες διοικητικές θέσεις (δικαστής, πολιτικός διοικητής επαρχιών, πρόξενος) και ασχολήθηκε με τη δικηγορία, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. 2 Ωστόσο, υπάρχουν ως βασικές πηγές άντλησης 1. Αικατερίνη Κουμαριανου, «Εισαγωγή» στον τόμο Κωνσταντίνος ραμφοσ, Ο Κα-