European Studies. Contemporary International Relations.

Nuechterlein’in matriksi açısından bakıldığında, uzay araştırmalarına yapılan yatırımlar devletlerin ulusal çıkarlarını oluşturan tüm parametreler açısından olumlu etki yaratmaktadır. Bu bağlamda, Türkiye açısından da uzay araştırmalarına yatırım yapılması ulusal çıkarlara katkısı çerçevesinde stratejik bakımdan önemli bir fayda sağlayacaktır. Nitekim son üç yıl içinde Suriye’deki üç askeri operasyonda (Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve Barış Pınarı Operasyonları) uydu teknolojisine bağlı insansız hava araçları, operasyonların rasyonel zemini bakımından (siyasi faydanın en az askeri kayıpla sağlanması) çok kritik bir rol oynamış, matriksteki “anavatan savunması” parametresini pozitif etkilemiştir. Ayrıca savunma sanayinde uzay araştırmalarına bağlı yapılan yatırımlar dış bağımlılığı azaltarak, cari açık üzerinde olumlu sonuçlar doğurmuş, matrikste “ekonomik gelişmişlik” parametresine katkı vermiştir. Uzay araştırmalarının savunma sanayindeki pozitif etkileri, matriksin “arzulanan dünya düzeni” parametresinde de görülmüş, örneğin Yunan televizyon kanallarında Türkiye’nin savunma sanayindeki ilerlemelerinden övgü ve biraz da endişeyle bahseden bir belgesel yayınlanmıştır.

Buna karşılık, çalışmada önce de belirtildiği gibi Türkiye’nin bu araştırmaları ilerletmesi önünde bölgesel sorunlar ve insan gücü bağlamında bazı dezavantajları mevcuttur. Ancak bu dezavantajları fırsata çevirmek mümkündür. Dünyadaki uzay ve havacılık araştırmalarındaki artışın ardındaki en önemli dinamik, askeri ve savunma kaynaklı gereksinimlerdir. Dolayısıyla, Türkiye’nin karmaşık ve güvenlik sorunları yaşayan bir bölgede bulunması ve tehditler yaşaması, bu araştırmaların yoğunlaşmasında motive edici bir faktör olabilir. Ayrıca uzay programları ve projelerinin çeşitlenmesi, alanda kalifiye işgücüne yönelik istihdam talebini arttırarak beyin göçünü yavaşlatıcı bir rol oynayabilir.

Tüm bu unsurların gerçekleşmesi ve Türkiye’nin uzay araştırmalarında söz sahibi bir ülke haline gelmesi açısından en önemli nokta ise iyi koordine edilmiş bir uzay stratejisinin geliştirilmesi gereğidir. Bunun olmaması, uzay araştırmaları vizyonunun sadece bir slogana indirgenmesine ve çabalardan etkin sonuç alınamamasına yol açacaktır. Dolayısıyla, özel sektörü çeşitli projeler vasıtasıyla alana çekecek, akademi ve iş dünyasında özel ve kamu kuruluşlarının uzay araştırmaları ve yatırımlarını koordine edecek, uluslararası işbirliği olanaklarını araştırıp kuracak bir yönetim ve koordinasyon sistemi uygulanmalıdır.

Devletin uzay araştırmalarındaki ağırlığı ve yatırımlarını özel sektörle işbirliği içinde arttırması, Nuechterlein Ulusal Çıkar Matriksi’ndeki bir diğer parametre olan “toplumda çeşitli değerlerin geliştirilmesini sağlama” parametresini olumlu etkileyecektir. Türk toplumunda insanların evrendeki yerlerini sorgulamaya, varoluşsal sorular sormalarına, bilimsel alanlara merak duymalarına ve kariyer planlarında yer vermelerine başlamasını sağlayarak, toplumsal kültürü yükseltecektir.

Ever since the 15th century, empires have invented Europe as a meaningful political space to legitimize territorial ambitions and establish hierarchies between Europeans and professedly lesser geocultural entities. Maps have played a crucial role in naturalizing the geopolitical arbitrariness-what we term cartopolitics-that has underlain such Europeanization. In this article, we draw on historical maps to expose the cartopolitical cleansing done by the EUtoday's grand Europeanizing power-and free Europe from its hegemonic cartopolitical inscription. Heavy on symbolism yet light on mathematical accuracy, old maps of Europe readily earn our mistrust. Meanwhile, EU cartography, foreseeing that strident symbolism could antagonize its members' national iconography and hamper enlargement, offers a plain technicality divested of political allegory that demands indifference. However, the seemingly unobjectionable Europe portrayed by EU maps relies on decorative strategies analogous to those of ancient maps and should arouse similar suspicion. Ironically, for all their subtlety to cultivate an affiliation with Brussels, EU maps inadvertently prop up Eurosceptical discourses chewing at the EU's external appeal and internal cohesion. Our conviction is that dislocating Europe's borders to show Europes that were and could be may inspire refreshing imaginations about the meaning and boundaries of Europe and the EU.

Literature on world cities has repeatedly argued that major agents of globalization, i.e. ‘global players’ such as advanced producer service firms, transnational corporations and international organisations, play a determining role in interlocking cities into networks of control centres of the contemporary world economy. It is very rare however that analyses cover the spatial distribution of these global players within urban settings. We argue here that local geographies of global players shed a new light on how globalization is territorialised in cities. Following an outline of Brussels' position in European and world city networks, this contribution analyses the transnational linkages, local strategies and intra-urban spatial distribution of international law firms in Brussels as a case study. Empirical evidence highlights the play of agglomeration economies down to micro-local scales (i.e. the street, the office building) and the influence of past layers of organisation of urban space on present-day territorialisation of international law firms in the city. We argue that these results are indicative of how further analyses of local geographies of global players could foster a deeper understanding of world cities as global‐local nexuses within contemporary globalization, hence combining insights from the two main existing research orientations on world cities today – focused respectively on inter-urban or intra-urban analyses.

France is well known for providing working parents with formal childcare arrangements and generous benefits aimed at reducing costs for families. Currently, and despite a general tightening of purse strings in the social security administration, childcare policy has continued to see increases in funding and remains a growth area in the French welfare state. Yet reforms introduced periodically since the mid-1980s illustrate clearly the growing influence employment policies are having on childcare provisions. For all the rhetoric devoted to the promotion of 'freedom of choice' for parents in the childcare sector evidence suggests a different set of priorities. In reality, the impetus to increase the number of options for the placement of children in supervised care derives from the desire to bring more mothers into the workforce while at the same time satisfying the increasing demands placed on employees through the development of flexible work schedules and in particular non-standard work hours.