Edebiyat

Background: Infected necrosis in acute pancreatitis is the main factor in determining the prognosis of the disease. Early and accurate diagnosis of infected pancreatic necrosis might decrease mortality. The aim of the present study is to identify a reliable marker for the onset infection in three different experimentally induced pancreatitis models. Methods: Ninety female Wistar albino rats were randomly divided into nine groups. In three different experimental models, including cerulein induced acute oedematous pancreatitis (AEP), sterile pancreatic necrosis due to taurocholate-induced acute pancreatitis (SPN) and infected pancreatic necrosis taurocholate-induced acute pancreatitis (IPN). Serum levels of procalcitonin (PCT), C-reactive protein (CRP), tumour necrosis factor a (TNF-α ), interleukin 6 (IL-6) and interleukin 8 (IL-8), amylase were measured. The degree of pancreatic damage also evaluated pathologically. Results: Procalcitonin levels were increased significantly in AEP, SPN and IPN compared to control groups ( P < 0.05). PCT and IL-6 level were the highest in the IPN group ( P < 0.05). Serum amylase, CRP, TNF-α , IL-2, and IL-8 levels were similar between IPN and SPN groups ( P > 0.05), but higher than in other groups. The results of histological evaluation also correlated with the advent of the disease. Conclusion: Procalcitonin and IL-6 acts as reliable acute phase reactant in an experimental model of AEP, SPN and IPN in the rat. PCT and IL-6 combination might be surrogate marker of infected pancreatic necrosis and should be preferred to other markers assay especially in severe pancreatitis.

Öz Başlangıçta pozitivist temelli ampirik ve determinist yaklaşımlar metni bir cümlenin ögeleri gibi tahlil yoluna gitmiştir. Bu yaklaşımların doğurduğu gerek göstergebilim gerekse anlambilim gibi yöntemler, metni betimlemede etkili olmuş ancak onu anlama ve metindeki estetik ruhu kavramada eksik kalmışlardır. Bir yazarın kurgudaki rolünü tek bir kahramana indirgememek gerektiğini toplumsal ruha dayandıran bu ifadelerden şunu anlamaktayız: Bir edebî metnin bütünüyle tahlil edilmesinde değil fakat anlaşılmasında en önemli kaynaklardan biri devrin sosyal ve siyasi şartları iken bu metnin sanat tarihi bağlamından ayrı değerlendirilmesi kuşkusuz ciddi bir körlük olacaktır. Görüldüğü gibi bu dönem, edebiyat hususiyle de edebî eleştirinin ciddi bir gelişme kaydettiği, estetik kaygıların en hassas seviyeye ulaştığı, sanatın merkeze alındığı bir dönemdir. Biz de "Edebiyat-ı Cedide"nin en önemli ve yine Tanpınar'ın tabiriyle bu neslin hem ön safta gelenlerinden hem de ömrü itibari ile neslinin sonuncusu olan Uşaklıgil'in iki hikâyesinde devrinin sanat ve edebiyat anlayışını yansıtan imgelemlere bu çalışmamızda değineceğiz. Abstract In the beginning, positivist-based empirical and determinist approaches have analyzed the text as the elements of sentence. The methods as semiotics and semantics stemmed from these approaches have been effective in describing the text but inadequate in understanding and comprehending the aesthetic spirit in the text. Social spirit has an important role in the process of creating a text. One of the most important sources in examining a literary text, but not being fully analyzed, is the social and political conditions of the period. Thus, the separate evaluation of the text from the context of the art history will undoubtedly be a  Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü YTE Doktora, orcid.org/0000-0002-3771-8775,

Celil Memmedguluzâde (1869-1932), XX. yüzyıl başlarında Azerbaycan edebiyatında tenkidî realizm akımının başında duran en ünlü yazarlardandır. Hayatı Nahçıvan, İrevan (Erivan), Tiflis, Karabağ, Tebriz ve Bakü gibi bölgelerde geçen Celil Memmedguluzâde, Ermeni, Gürcü ve Ruslarla iç içe yaşamış, bu durum eserlerine yansıdığı gibi, hayatında da izler bırakmıştır. Gürcü ve Ruslarla kıyaslandığında Ermeniler ile Azerbaycan Türkleri arasındaki ilişkiler; bazen dostluk, bazen de tam aksine kanlı düşmanlık çerçevesinde sürdürülmüştür. Celil Memmedguluzâde’nin hayatına her iki durumun etki ettiğini görebiliriz. Çalışmamızda yazarın çocukluğundan beri çevresindeki Ermenilerle ilgili olumlu ve olumsuz örnekler, 1905-1907 ve 1918-1920 yıllarında baş gösteren Ermeni-Müslüman davası ile ilgili görüşleri araştırılmıştır.

Azerbaijani Writer Jalil Mammadguluzadeh and Armenians Around Him
Jalil Mammadguluzadeh is one of the most famous writers who was standing at the origins of critical realism in the Azerbaijani literature of the beginning of the 20th century. Jalil Mammadguluzadeh’s life spent in Nakhichevan, Yerevan, Tbilisi, Karabagh, Tabriz and Baku was closely intertwined with the Armenians, Georgians and Russians, and this fact did not only influence his literary works but also left traces in his life. Compared to the relationships with Georgians and Russians, the relations of Azerbaijani Turks and Armenians were sometimes based on good friendship while sometimes, on the contrary, were rested upon bloody hostility. We can see that both cases affected Jalil Mammadguluzadeh’s life. In this work, we have studied positive and negative examples related to the Armenians that surrounded the author since his childhood and his views towards the Armenian-Muslim case that started to appear in 1905-1907 and 1918-1920.

Letters of the alphabet are more than symbols on a page. They provide an opening into new creative possibilities, new levels of understanding, and new worlds of experience. In mature literary traditions, the "literal meaning" of literal meaning can encompass a variety of arcane uses of letters, both in their mode as a graphemic entity and as a phonemic activity. Letters carry hidden meanings in literary languages at once assigned and intrinsic: the numeric and prophetic, the cryptic and esoteric, and the historic and commemoratory.

Michael Cunningham wrote his novel The Hours out of the novel of Virginia Woolf’s Mrs. Dalloway and inspired by many points of Woolf’s life. Cunningham articulates this inspiration personally. Especially concerning the subjects such as suicide themes,homosexuality, repressed sexual tendencies, social alienation, the pressure and imposition of the society on the individual, there are many resemblances between the novels The Hours and Mrs. Dalloway.
The aim of this article is not to reveal the resemblance and influence of the two novels (which was explicitly stated that there are); but to give a new dimension to the stratification of the meaning of both novels by a hermeneutic approach. As well as being an attempt to understand these novels hermeneutically, it is also a comparison study for both novels. In the analysis and comparison of the two novels, subjective deductions and interpretations were made by moving from the texts in question

Bu çalışma, Virginia Woolf’un Mrs. Dalloway ve Michael Cunningham Saatler romanlarını hermenötik açıdan bir anlama çabası olduğu kadar, aynı zamanda her iki romana yönelik bir karşılaştırma denemesidir. İki metnin çözümlenmesi ve karşılaştırılmasında, yine söz konusu metinlerden hareketle öznel çıkarım ve yorumlar yapılmıştır.

Çağın, toplumun ve dünyanın bireyden beklentilerinin değişmesiyle bireyin sıkça başvurduğu okuma becerisinin tarihten günümüze birçok kez yeniden tanımlandığı görülür.
Okuma becerilerinin yeniden tanımlandığı alanların başında eğitim ve edebiyat dünyası gelir. Her iki alanda da okuma hem bir amaç hem de bir araçtır. Bu nedenle, okuma alanında yaşanan gelişmelerin tamamı ya bu alanlardan kaynaklanmış ya da bu alanları etkilemiştir. Okuma becerileriyle ilgili olarak öne çıkan tanımlamaların betimlenmesiyle, tarihten günümüze okumadan neler beklendiği büyük ölçüde anlaşılabilir ve günümüz okurunun sahip olması gereken becerilerin bir çerçevesi çizilebilir.
Günümüzde, ana dili öğretiminde üzerinde durulan kavramlardan biri de “üstbiliş”tir. Üstbiliş stratejilerini kullanan birey ana dili öğrenimi sürecinde, kendi öğrenme biçimini tanıyan, buna göre yöntem, teknik ve malzemeleri seçebilen, öğrenme sürecini planlayabilen, izleyebilen, denetleyebilen ve değerlendirebilen biridir. Üstbiliş becerilerini edinmiş bireyin, hayatın her alanında kullandığı okuma becerilerini de geliştirmiş olması beklenir.
Bu çalışmada, disiplinler arası bir yaklaşımla eğitim ve edebiyat alanlarında okuma eyleminden tarihten bu yana neler beklendiği ve bu iki alanda günümüzde becerileri sıralanan “ileri okur” ile üstbiliş becerilerini kullanan okurun benzer özelliklerinin neler olduğu betimlenerek, Türkçe öğretiminde üstbiliş stratejilerini edinmiş bir ileri okur yetiştirmede neler yapılabileceğine dair öneriler sunmak amaçlanmıştır.
Anahtar Kelimeler: Okuma, ileri okur, üstbiliş, eğitim

Öz Feminist eleştiri kuramı; Kate Millet, Sandra M. Gilbert, Susan Gubar gibi eleştirmenler tarafından öncülük edilen ve özellikle de 1980 sonrasının eleştiri dünyasında öne çıkan kuramlardan birisidir. Bu kuram, genel olarak, edebî eserleri kadın imgesi etrafında yorumlamaya, söz konusu imgenin ataerkil düzendeki kadının yeriyle olan bağıntılarını irdelemeye dayanır. Feminist eleştiri kuramını, özellikle de Gilbert-Gubar'ın ilgili alandaki yaklaşımını göz önünde bulundurarak Cumhuriyet döneminin önde gelen yazarlarından Haldun Taner'in hikâyelerindeki kadın imgesi hususunda çeşitli veriler elde etmek mümkündür. Şöyle ki Taner; gerçekçi ve devingen olay örgüleri etrafında kurguladığı hikâyelerinde insanı bütün çürümüşlüğüyle ve yozlaşmışlığıyla ele alarak eleştirel bir yaklaşıma kapı aralar. Bu hususta zaman zaman kurguya mizahî bir ton katmaktan da çekinmez. Ancak Taner'in hikâyelerinde kadın imgesi, eleştirel ve mizahi bakışın en fazla yoğunlaştığı alanı imler. Söz konusu hikâyelerde kadın, "iki kere kötü"dür: Hem bir insan hem de bir kadın olarak. Taner; kadınların bu konumunu, bazen kadın karakterler bazen de anlatıcının açık mesajları üzerinden verir. Kadın karakterler; Gilbert-Gubar'ın canavar (monster) adı altında kavramsallaştırdığı kadın tipine uygun bir şekilde resmedilir. Anlatıcının açık mesajlarının da aynı doğrultuda, canavar kadın ekseninde belirdiği barizdir. Gerçi Taner'in hikâyelerinde kısmen "olumlu", "makul" kadın tipleri de görülebilir. Ancak bunlarda yine de birtakım "kötü" niteliklere rast gelinir. Üstelik bu tür kadın karakterler, erkeğe "faydalı olduğu" ölçüde "olumlu" ve "makul"dür. Gerçekçi estetiğe zıt bir şekilde resmedilen kadın imgesiyle Taner'in hikâyeleri, tüm bunları göz önünde bulundurduğumuzda, ataerkil düzenin estetik bir yeniden-oluşturumu şeklinde konumlanır. Anahtar Kelimeler: Feminist eleştiri, hikâye, kadın karakterler, kadın imgesi, Haldun Taner. Abstract Feminist criticism theory, pioneered by critics such as Kate Millet, Sandra M. Gilbert and Susan Gubar, is one of the outstanding theories in the field of literary criticism after 1980. In general, this theory is based on interpreting literary works around the image of women, and examining the relation of the image with the place of the woman in the patriarchal order. In the light of feminist criticism, especially in light of Gilbert-Gubar's theoretical explanations, it is possible to obtain various data about the female image in the stories of Haldun Taner, one of the leading writers of the Republican era. Indeed, Taner; in his stories he constructs around realistic and dynamic events, he takes a critical approach to dealing with human decayedness and corruption. He does not hesitate to add a humorous tone to it from time to time. However, in the light of feminist criticism, it can be clearly seen that the female image in Taner's stories marks the area where the critical and humorous gaze is most concentrated. In these stories, the woman is "twice ill": both as a human being and as a woman. Taner gives this position of women, sometimes through female characters and sometimes through the open messages of the narrator. Female characters are portrayed appropriately for the type of woman Gilbert-Gubar conceptualizes under the monster name. It is obvious that the narrator's explicit messages are portrayed as "monstrous". In fact, in Taner's stories, "positive" and "reasonable" female types can be seen. However, some "bad" qualities are encountered. Moreover, such female characters are "positive" and "reasonable" to the extent that they are "useful" to the man. Taner's stories, with the image of a woman portrayed in a contrasting way to realistic aesthetics, are, when we take all this into account, an aesthetic reformation of the patriarchal order.

This paper is a philosophical analysis ofHeidegger and Nietzsche's approach tometaphysics and the associated problem ofnihilism. Heidegger sums up the history ofWestern metaphysics in a way which challengescommon sense approaches to values education.Through close attention to language, Heideggerargues that Nietzsche inverts thePlatonic-Christian tradition but retains theanthropocentric imposition of ‘values’. Ihave used Nietzsche's theory to suggest aslightly different definition of metaphysicsand nihilism which draws attention to theontological parameters of human truths as astruggle between competing sets of conflictingor contradictory values (perspectives) thatopens space for rethinking and re-educatinghuman possibilities. How this openness willshow up in educational theory and practice isonly beginning to be evoked. The twophilosophers indicate an approach to issues ofmorality, decision making and knowledgeproduction which may surprise and disconcerttraditional views. As the forefathers ofpost-structuralist thinking, Nietzsche andHeidegger offer a critique of Humanism whileretaining the Renaissance tradition ofpositioning education as the well spring ofvalues in society. It is through the generationof new knowledges, the development of critiqueand the nurturing of character that societyreformulates itself in relation to the earth.The ethical evaluation of these new forms ofknowledge is crucial to the creative and caringregeneration of the human environment, asopposed to the corrosive adoption ofconsumerism and usury.

İslam inancına göre nefs, salt kötü değildir. Bazı riyazet metotlarıyla belirli safhalardan sonra saf hâle gelebilir. Nefs; emmâre, levvâme, mülhime, mutmainne, râziyye, marziyye ve kâmile adı verilen yedi aşamalı
bir yapıya sahiptir. Tasavvuf kültüründe, nefsin bu yedi mertebesini
ele alan eserlere "atvâr-ı seb'a” adı verilmektedir. Halvetîlerde daha
fazla görülen atvâr-ı seb’a yazma geleneğinin bilinen en meşhur örne­
ğini Sofyalı Bâlî kaleme almıştır. Manzum veya mensur olarak yazılan
atvâr-ı seb'alar, dîvân edebiyatı çalışmalarında edebî tür literatürüne
dâhil edilmemiştir. Müstakil ve bazı eserlerde bir bölüm olarak yer alan
müellifi belirli ve belirsiz elliden fazla atvâr-ı seb’a metninin bulunması, atvâr-ı seb’anın bir edebî tür olarak dikkate alınması gerektiğini
göstermektedir.
Bu makalede dîvân edebiyatında tespit ettiğimiz iki manzum atvâr-ı
seb’a örneği üzerinde durulacaktır. Bu manzumelerden biri; Oğlanlar
Şeyhi İbrahim’in 1080 beyitten müteşekkil "Müfîd ü Muhtasar” adlı
mesnevisi içerisinde, 874-1035. beyitler arasında yer almaktadır. Di­
ğeri ise; Senâyî Hasan Şabânî’nin Dîvânı’nda yer alan 7 bendden mü­
teşekkil bir terci-i benddir. Çalışmamızda atvâr-ı seb’a hakkında bilgi
verildikten sonra bu manzumeler tanıtılacaktır.
Anahtar Kelimeler: Nefs, Atvâr-ı Seb’a, Dîvân, Mesnevi, Oğlanlar Şeyhi
İbrahim, Edebî Tür.

In this study, we shall examine the portfolio studies of the third grade student teachers of the English Language Teaching Department in Yıldız Technical University, as part of the requirements of the “Language and Literature” course offered. They include the worksheets designed by student teachers, mainly targeting teaching grammar, vocabulary, translation, textual cohesion and coherence. The research shall mainly focuses on the following points of (i) how student teachers approached literary texts, highlighting the advantages and disadvantages they encountered while coping with literary texts; (ii) which literary texts were chosen as teaching materials and how were these texts internalized and interpreted to target cultural enrichment; (iii) which language samples of real life settings were demonstrated. This paper aims to show that teaching language through literature initiates the student teachers’ pragmatic input in progress, and helps them to prepare authentic teaching materials in terms of developing teaching competencies.
-
Bu çalışmada, Yıldız Teknik Üniversitesi İngilizce Öğretmenliği Bölümü 3. Sınıf öğrencilerinin Dil ve Edebiyat dersi için oluşturdukları çalışma dosyalarını inceledik. Bu dosyalar, öğretmen adayları tarafından hazırlanmış olup dilbilgisi, sözcük bilgisi, çeviri, metinsel bütünlük ve tutarlılık öğretimini hedefleyen çalışma kağıtlarını içermektedir. Araştırmamız başlıca şu noktalar üzerinde durmaktadır: Öğretmen adayları edebi metinlere nasıl yaklaşıyor? (Edebi metinlerle çalışırken ne gibi olumlu veya olumsuz yönlerle karşılaşıyorlar?) Öğretim materyali olarak hangi edebi metinleri seçiyorlar? Hedef dil kültürünü nasıl içselleştirip yorumluyorlar? Gerçek hayattan hangi dil örneklerini gösteriyorlar? Amacımız, edebiyatı dil öğretiminde kullanırken öğretmen adaylarının edimbilimsel girdisini geliştirmektir. Böylece edebiyatın dil öğretiminde kullanımı, öğretmen yeterliliklerini geliştirmek açısından onlara özgün materyal hazırlama da yardımcı olacaktır.

Öz Divan şiiri, gerçek hayatta karşılaşılan ve ruh dünyasında yeri olan her türlü olayı, kavramı, bilgiyi geniş bir şekilde içerisine alır, üç dilin imkânlarından yararlanarak işler, zengin bir estetik değer katar ve kullanıma kazandırır. Ayrıca Divan Edebiyatı şairleri, günlük hayat sahnelerini, gördükleri reel unsurları kendi zihinlerinde belagatın imkânlarını kullanarak ve muhayyileleri yardımıyla işlerler. En olmadık sıradan sayılabilecek bir metaforu bile şiirlerinde görebiliriz. Bunu yaparken ele aldığı metaforu değiştirme yoluna gitmeden günlük hayattan akisleriyle şiirlerinde yer verir. Bundan dolayı rahatlıkla, Divan Edebiyatı gerçeklikten kopuk değildir, bilakis gerçek hayata dayanır diyebiliriz. Bu makalede de on sekizinci yüzyıl şairi Sümbülzâde Vehbî'nin Divan'ındaki gazellerinde yer alan-Divan Edebiyatı şairlerinin en sık kullandığı-meyhane kavramı ele alınmış, meyhanede bulunan unsurlar Divan'daki gazellerden seçilen örnek beyitlerle belirtilmiştir. Anahtar Kelimeler: Klasik Türk Edebiyatı, Meyhane, Sümbülzâde Vehbi, Gazel. Abstract Divan Literature includes every phenomenon and every notion and every knowledge in life that has a place in spirit, and process these using the three languages, adds aesthetic value and makes it ready to use. Besides, the poets of Divan Literature process daily life situations in their minds using their imagination. We can see even the most ordinary metaphors in their poems. While doing this, they wouldn't change the metaphor and use it with its reflections in daily life. Thus, Divan literature is not isolated from reality. In this article, tavern and properties related to tavern-often used by Divan poets-in ghazals of 18 th century poet Sünbülzâde Vehbi were discussed and the properties in tavern were shown on couplets chosen Keywords: Classical Turkish Literature, tavern, Sümbülzâde Vehbi, Ghazals. GİRİŞ Sanatkârlar her dönemde eserlerini meydana getirirken döneminin yaşayışına ait gelenek-görenek, örf-adet, yaşayış şekilleri, günlük hayata dair eşyaları kullanarak eserlerine şekil vermişlerdir. Divan şairleri de eserlerini oluştururken kendi duygu dünyasını döneminin birçok unsurlarını kullanarak kâğıda dökmüşlerdir. Klasik Türk Edebiyatı uzun bir dönem halka hitap etmediği ve yüksek zümreye hitap ettiği gerekçe gösterilerek eleştiri yağmuruna tutulmuştur. Fakat son dönemlerde yapılan araştırma ve incelemelerle bu edebiyatın sanıldığı gibi sadece yüksek zümreye hitap etmediği, aksine halkın yaşayışlarını şiirlerde sıklıkla kullanıldığı görülmüştür. Fakat bunları kullanmaktaki amacı toplumun yaşantısını şiirlere yansıtmak değildir. Zaten Divan Edebiyatı'nın da yaşantıyı yansıtma gibi bir amacı yoktu. Fakat hayatı ve günlük unsurları beyitlerde görmek mümkündür (Çakır, 2011: 105-124). Bu çalışmada öncelikle Sünbülzâde Vehbi'nin yaşantısı hakkında bilgi verip daha sonra gazellerinde yer alan meyhane ve meyhaneye ait kavramların beyitlerde kullanımını göstermeye ve o sosyal hayatın o dönemine ait kimi izleri görmeye çalışacağız. I. SÜNBÜL-ZÂDE VEHBÎ EFENDİ 1 1. Hayatı Asıl adı Mehmed bin Râşid bin Mehmed olan şairin mahlası Vehbî'dir. Osmanlı'nın sancağı olan Maraş'ın Sünbülzâdeler adıyla bilinen köklü bir ailesine mensuptur. Eski kaynaklarda doğum tarihiyle ilgili bilgi bulunmayan şairin 1718 yılında doğduğu tespit edilmiştir (Beyzadeoğlu, 2000: 13). Vehbî'nin doğumundan itibaren Maraş'ta ne kadar kaldığı bilinmiyor. Çocukluğunun ve gençliğinin bir kısmını Maraş'ta geçiren Sünbül-zâde Vehbî Efendi memleketinde mükemmel bir tahsil gördükten sonra kendisine şöhret kapılarını açacak olan İstanbul'a gelmiştir. Yazdığı tarihler ve kasideler sayesinde devrin önemli şahsiyetlerinin meclislerine kadar girdi. İstanbul'daki eğitim hayatı ve kadılık mesleğine ne zaman başladığı hakkında kaynaklarda bir bilgi bulunmamaktadır. Sarayda tesis ettiği güven neticesinde ve Farsçaya olan vukûfiyeti de göz önüne alınarak Bağdat valisi Ömer Paşa ile 1189 (1775)'te Basra'yı kuşatarak Doğu Anadolu'yu yağmalattıran İran hükümdarı Zend • Okt., Abant İzzet Baysal Üniversitesi; Sakarya Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Öğrencisi. 1 Sünbül-zâde Vehbî'nin hayatı hakkındaki bilgilerde Ahmet Yenikale'nin Sünbül-zâde Vehbî adlı çalışmasından yararlanılmıştır.

Tarih boyunca Balkanlarda siyaset, din, millet, dil ve kimlik konularında karmaşa yaşanmış, dönem dönem yaşanan bu karmaşa Balkan coğrafyasındaki bireysel ve toplumsal kimliği etkilemiştir. Çatışmalar daha çok millet ve din ekseninde baş göstermiştir. Sürekli değişimin yaşandığı Bosna-Hersek'te Avusturya-Macaristan Dönemi kısa olmakla birlikte önemli bir iz bırakmıştır. Boşnakların hazırlıksız yakalandıkları bu dönem, şaşkınlık duydukları, bir süre boşluk yaşadıkları bir dönemdir. Uzun yüzyıllar boyunca Osmanlı hâkimiyetinin görüldüğü bu topraklarda, 1878 yılında Berlin Antlaşması'nın imzalanmasıyla Osmanlının Balkanlardaki hâkimiyeti sona ermiştir. Boşnak/Müslümanlar, şaşkınlıkla karşıladıkları Avusturya-Macaristan Dönemi için farklı formüller bulmaya çalışmışlardır. Bu formüllerden biri de basın olmuştur. Arap harfleriyle yayımlanan Boşnakça metinlerin, aslında Avusturya-Macaristan Dönemi'nde Boşnak kimliğini korumak, halka toplumsal bilinci aşılamak için birer araç olarak kullanıldığı görülür.

ÖZET Günümüzde metin incelemesinde Rus Biçimciliği (Biçimcilik), Fransız Biçimciliği (Yapısalcılık) ve Amerikan Biçimciliği (Yeni Eleştiri) gibi yöntemler yerini metin merkezli Akademik Eleştiriye bırakmıştır. Akademik Eleştiri, metin incelemesi için değişmez bir şablon önermez. Eleştiri için gerekecek temel ölçütleri ve ana başlıkları belirler. Bu anlayışa göre incelemede kullanılacak olan konu başlıklarının belirlenmesinde edebî metin biçim ve içeriği esas alınmalıdır. Bu bağlamda Servet-i Fünûn döneminin yazarlarından Mehmet Rauf'un Eylül adlı psikolojik romanında özellikle " bakış açısı ve anlatıcı, kişilerin sunuluş biçimi ve dönüşümleri, kişilere isim verilmesi, merkezi kişilerin yaşadığı temel çatışmalar, anlatının merkezindeki aşk unsurunun kurgulanmasında ayrılıklar ve kavuşmalar, paylaşılan sırlar ve eşyalar, birbirini anlayamama, yanlış anlama ve nihayetinde anlama, kıskançlık ve aldatılma şüphesi, ortak ilgiler ve itiraflardan yararlanma; zamanın kullanımı ve sunuluşu, mekân unsurları; zaman ve mekânın kişilerin ruh hâline etkisi, dil ve üslûp özellikleri, üslûpta mizah; " unsurları üzerinde durulabilir. Romandaki " anlatım yöntem ve teknikleri, kurguda ilgi uyandırma, roman kişilerinin yaşadığı gerilimler, anlatıdaki düğümler ve çözümler, rastlantılar, diyaloglar, tezler, çıkarımlar ve metnin estetik bütünlüğü " konuları da kurgu açısından dikkate değerdir. Bu yazıda Eylül romanı üzerine yazılmış makale ve tezlerde hangi unsurların öne çıkarıldığı hakkında bilgi verildikten sonra metnin incelenmesi ve yorumlanmasında " yazar merkezli, dönem/sosyal çevre merkezli ve okur merkezli eleştirel " yaklaşımlardan da faydalanılacaktır.

Anti kahraman teriminin, edebiyat eleştirisinde kullanılması ve yaygınlaşması görece olarak yeni olsa da, anti kahramanlar hem edebiyatta hem de gerçek hayatta uzun zamandır varlıklarını sürdürüyorlar. “Geleneksel kahramanın antitezi olan başkişi” şeklinde tanımlanabilecek anti kahramanlar, kendi içlerinde de pek çok kategoriye ayrılır ve birbirinden farklı nitelikler taşır. Bu makalede eylemsizlikle karakterize olmuş anti kahramanlar ve bunların dönüştürücü gücü ele alınmaktadır. Toplumca kabul görmüş üstün niteliklere sahip kahramanların karşıtı özelliklerle donanmış, genellikle yalnız, başarısız ve toplum onayını alamamış bu karakterlere ilişkin eleştirel ilgi, genellikle içinden geldikleri edebiyatın mahkûm edilmesi şeklinde olmuştur. Özellikle Türkiye’de, 70’li yıllarda, Marksist eleştirinin hakimiyeti altındaki eleştiri dünyasında, anti kahramanlar, bireycilikle, kendine dönük olmayla, hatta politik sonuçları açısından gericilikle itham edilmişler; bu tür edebiyat bir “bunalım edebiyatı” olarak görülmüştü. Anti kahramanlar ve onların içine doğduğu edebiyat acaba gerçekten sadece bireyci olarak addedilebilir mi? Bir yazar, topluma ilişkin gözlem ve eleştirilerini, onun kıyısında kalan bir karakter üzerinden vererek etkileyiciliğini arttırıyor olabilir mi? Kahramanların yol göstericiliğine karşı acaba anti kahramanlar da kendi meşreplerince toplumu dönüştürüyor olabilirler mi? Bu bağlamda edebiyat eseri ve okur arasında ne tür bir ilişki vardır? Bu makale, bu sorulara cevap niteliğindeki tartışmalardan oluşuyor. Türk ve Dünya Edebiyatı’ndan örneklerle, eylemsizliği tercih eden anti kahramanların eylemsizlikle onları çevreleyen sistemi sarsmaları tartışılıyor.

Romanın toplumla diyalektik ilişkisi vardır. Roman toplumdaki farklı seslerin temsilcisidir ve aynı zamanda farklı sosyo-politik söylemlerin inşa edilmesi için bir alandır. İran'da roman, Kaçar döneminin son yıllarında ortaya çıkan ve Pehlevî döneminde genişleyen yeni bir fenomendir. Bu araştırmada, romanların İran toplumunun özelliklerini nasıl yansıttığını ve etkilediğini inceleyeceğiz. Bu meseleyi irdelemek için, dönemin Farsça yazılmış romanlarını yapısalcı bir yaklaşımla incelemeye çalıştık. Bu yıllarda yazarlar, genel olarak İran toplumunun çeşitli meselelerine yakınlaşmaya çalışmışlardır. Ancak, din meselesi en az ilgi çeken konu olmuştur. Yazarların değindikleri sosyal meseleler incelediğimiz bu 100 yıllık dönemde önemli ölçüde sabit kalmıştır. Bu yıllarda, milliyetçiliğin yayılmasında yardımcı olan romanlar özellikle de geç Pehlevî döneminde toplumda bir Batı karşıtı eğilimini geliştirmeyi başarmışlardır.

Toplumcu-gerçekçilik, modern sanat ve edebiyat akımlarından birisidir. Sanatsal/edebi eser nezdinde ilk olarak Maksim Gorki’nin Ana adlı romanıyla belirginlik kazandığı kabul edilen bu akım, 1934’te Rusya’da gerçekleştirilen 1. Sovyet Yazarlar Kongresi’nde alınan kararlar doğrultusunda sistemleştirilmiş ve aynı ülkede “resmi sanat/edebiyat anlayışı” olarak benimsenmiştir. Kısaca “Marksizm’in sanat ve edebiyat alanındaki izdüşümü” şeklinde tanımlanabilecek bu akım, Türkiye’de Meşrutiyet’in son yıllarında yankısını bulmaya başlamış, 1920’lerin sonunda Nâzım Hikmet’le ivme kazanmış ve 1980’lere kadar Türk edebiyatının baskın akımları arasında yer almıştır. Fakat Rusya’da ve Batı’da olduğu gibi Türkiye’de de toplumcu-gerçekçilik, temsilcisi konumunda bulunan bütün yazarlar/şairler nezdinde aynı şekilde idrâk edilmemiş, bunun sonucu olarak Türk edebiyatı özelinde birden fazla toplumcu-gerçekçilik anlayışı ortaya çıkmıştır. Bunlar arasında öne çıkanlardan birisi, Attilâ İlhan’ın “sosyal realizm” şeklinde adlandırdığı estetik anlayıştır. “Sosyal realizm”, özgün bir toplumcu-gerçekçilik teorisi ve pratiği yaratma çabasının bir sonucu olarak görülebilir. İşte bu makalede sosyal realizm, Attilâ İlhan’ın ‘İkinci Yeni’ Savaşı ve Gerçekçilik Savaşı adlı kitaplarındaki yazılardan hareketle ele alınacak ve bu hususta temel ilkeler tespit edilmeye çalışılacaktır.

NOTES ABOUT LATIN ALPHABET AND CORRESPONDENT
OF NEWSPAPER
“AZAT KIRIM” (1942-1944)
ABSTRACT
In the article opening common issues about using Cyrillic, Arabic and Latin
alphabet in Crimean Tatar newspaper “Azat Kirim”. On the example of poetical
works of N. Chelebedjihan, U. Ipchi, A. Chergey, M. Kurti analyzing tendency
of  influence  national  language  to  transformation  Latin  alphabet  of  Crimean
Tatar. Special significance took to culture-ideological maintenance of Kurti’s
creative inheritance. Building chronological borders literary findings of authors
in “Terdjiman”, “Millet”, “Yeni Dunya” and other national publication of pre-
war period. At the same time defining more exactly biographical facts about life
and activities of married couple Mustafa and Anife Kurti. By researching theme
composing  social  and  political  characteristics  of  Crimean  Tatar  and  Russian
periodical publications in Crimea as “Kirim odjagi”, “Ana Yurt”, “Osvobojdeniy
Krim”, “Osvobojdeniye”. In the opinion of this article author mentioned printing
publications helps to understand better the specific of formation Crimean Tatar
classical literature.

ONUR AKBAŞ  Dünya edebiyatına mal olmuş eserlerin, çağların ötesine seslenen yanları itibarıyla her devrin yeniden yorumlanan ve yorumlandıkça yeni eserleri ve sanatçıları besleyen, yetiştiren hususiyetleri vardır. En basit tarifle onları klasik yapan da bu gibi özelliklerdir. Kimi eserlerin yorumlanmasında bazı dönemde, devrin şartlarına da bağlı olarak, nicelik açısından çıta yükselir ya da alçalır. Bu bağlamda Ahmet Hamdi Tanpınar, Cumhuriyet tarihi boyunca çıtası hep yükselen bir yazar olmuştur. Bunda onun devrine hem edebiyat tarihçisi hem de bir sanatkâr olarak hâkim bir kişiliğe sahip olmasının yanında üzerinde imzası bulunan edebi metinlerin alegori açısından zengin ve her biri adeta bir sanatkârın sanatı bağlamında ironisi olmasının etkisi vardır. Ahmet Hamdi Tanpınar'ın hakkında ortaya konulan pek çok çalışma olmasına rağmen bu çalışmaların artan sayıları bağlamında nitelikli olanlarının dikkatlere sunulması gerektiğine inanıyoruz.

During the course of their life span, people try to give life meaning through experiences gained both in spiritual and physical contexts. Defining one’s own path and discovering the meaning of one’s life can be characterized as a long and challenging journey. Literary works help people develop their perception and look at things from a different perspective. An alternative way to develop different perspectives is symbols. The discovery of the symbols within works thanks to various sources is certainly an intellectual exercise which makes life more meaningful and help develop a higher awareness. This study analyzes the interpretations of the meaning of life through symbols in the story The Handsomest Drowned Man in the World by Gabriel García Márquez, leading author of Magical Realism in Latin America and one of the most significant authors of world literature. The story covers the events after a drowned man is found on the beach of a Caribbean village. This study analyzes how a dead body found on the beach by children and named Esteban by the women in the village revived the village which was once aimless as well as interpreting the results of the change experienced in the village. The study explores the meaning of the concept of symbol, its importance and usage in general terms. The interaction between symbol, literature and mythology is pointed out. Following this grounding, the study presents the symbols found in the story and their relation to the meaning of life.
Keywords: Gabriel García Márquez, Latin American literature, symbol, meaning of the life
Özet İnsanoğlu yaşadığı zaman dilimi boyunca hem ruhsal hem de fiziksel bağlamda deneyimlediği olaylar vasıtasıyla hayatını anlamlandırmaya çalışır. İnsanın kendi yolunu belirleyebilmesi ve hayatın anlamını keşfetmesi uzun ve zorlu bir yolculuktur.  Eserler insanın algısının gelişmesini ve olaylara farklı açılardan bakmasını sağlar. Farklı bakış açısı geliştirmenin alternatif yollarından biri de sembollerin yorumlanmasıdır. Eserlerde geçen sembollerin farklı kaynaklar yardımıyla keşfi şüphesiz okurun hayatına anlam kazandıran ve okurun yüksek bir bilince ulaşmasını sağlayan önemli bir düşünsel egzersizdir. Bu çalışma Latin Amerika’da Büyülü Gerçekçilik akımının öncülerinden ve dünya edebiyatının önemli kalemlerinden Gabriel García Márquez’in Dünyanın Boğulmuş En Güzel Adamı adlı öyküsünde hayatın anlamının semboller üzerinden yorumlanmasının aktarılmasından oluşmaktadır. Öyküde Karayipler’de bir köyün deniz kıyısında boğulmuş bir adamın bulunmasıyla süregelen olaylar anlatılmaktadır. Deniz kıyısında köyün çocukları tarafından bulunan  ve köyün kadınları tarafından adı Esteban koyulan bu ölünün hayata dair hiçbir amacı bulunmayan köyü nasıl canlandırdığı ve köyde yaşanan değişimin sonuçları değerlendirilmiştir. Sembol kavramının anlamı, önemi ve kullanım şekilleri genel hatlarıyla verilmiştir. Sembol, edebiyat ve mitoloji arasındaki etkileşime dikkat çekilmiş ve bu temellendirmenin sonrasında öyküde tespit edilen sembollerin hayatın anlamına ilişkin etkileşimi sunulmaya çalışılmıştır.

Özet Erken Cumhuriyet dönemi, kadınların cinsiyet rollerinde ve toplumsal konumlarında önemli değişimlerin yaşandığı bir dönemdir. Kadınlar özellikle İkinci Meşrutiyet döneminde güçlenen kadın hareketinin ve Batılılaşmanın son adımı olarak görülen yeni rejimin kadın konusundaki perspektifinin bir sonucu olarak kamuda görünürlük kazanmış ve geleneksel rollerinin dışındaki rol ve yükümlülükler üstlenmişlerdir. Hal böyleyken kolektif bilinçaltını yansıttığını söyleyebileceğimiz edebiyatta oldukça farklı bir manzara hâkimdir. Kadınların toplumda değişen rollerine ilişkin kuvvetli bir direnç, tehdit ve hizalama ve nihayet gülünçleştirme ve alay şeklinde görünürlük kazanır. Bu makalenin amacı, erken Cumhuriyet dönemi romanlarındaki kadın imgesini, dil ve cinsiyet ilişkisi merkezinde ortaya koymaktır. Bu kapsamda romanlarda cinsiyete bağlı konumlandırmalar tespit edilmiş, cinsiyetçi dil kullanımları ortaya konmuştur. İnceleme kültürde ve onun içinde bir yapı olarak dilde cinsiyetçiliğin cinsiyetinden ya da ideolojisinden bağımsız olarak hemen bütün yazarları az ya da çok etkilediğini ancak bu değişkenlere bağlı olarak farkı şekillerde dışavurulduğunu göstermektedir.

Yöneticiler, örgütlerini yaşatabilmek için insanlarla sürekli etkileşim içinde olmak zorundadır. Bu etkileşimin örgütlerin amaçları doğrultusunda ve etkili olabilmesi beklenir. Bu bağlamda yöneticiler, edebiyattaki anlatı türlerinden (Roman, Öykü, Deneme, Tiyatro v.b.) yararlanabilirler. Bunun için de yöneticinin anlatı türlerinden yararlanma konuşundu yetişmiş olması gerekir. Örgüt, insan ilişkilerinin oluşturduğu bir ağdır. Her yönetici, ast!arıyla üstleriyle ve yan basamakta çalışanlarla sürekli ilişki içindedir. İşgörenler, görevlerini yapmak için birbirleriyle etkileşmek zorundadırlar. Örgütsel amaçların gerçekleşmesine elverişli bir etkileşim dokusunun oluşması yöneticilerin insan ilişkilerini anlamadaki yeterliliğine bağlıdır. (Başaran, 1992, S: 113.). Yönetimde insan ilişkileri, her örgütte önemli bir yer tutar. Çünkü örgütleri kuran ve yaşatan insanlardır. Özellikle eğitim örgütlerinde girdi-süreç-çıktıyı oluşturan öğelerin çok büyük bir bölümünü insanlar oluşturur. Etkili bir eğitim yöneticisinin taşıması gereken teknik, insansal ve kavramsal becerilerden insansal beceriler, insan ilişkileri ile yakından ilişkilidir. Her kademedeki yöneticilerin özellikle insansal beceriler konusunda aym düz.eyde-ağırlıkta beceriye sahip olması beklenir. "İnsansal beceri, yöneticinin gerek birebir, gerek grup olarak insanlarla çalışabilme yeteneğidir. Bu beceri, kişinin kendisi hakkındaki anlayışı ile ve başkalarına ilişkin düşünceleriyle yakından ilgilidir. Bu beceri, yöneticinin yetişkinleri güdüleme, mtum geliştirme, grup dinamiği, insan gereksinimleri, moral ve insan kaynağını geliştirme hakkında bilgi sahibi olmasmı gerektirir." (Açıkgöz, 19S'4, S: 9-10.). Örgütlerde insan ilişkileri her zaman örgütün amaçları doğrultusunda gelişmez. Yani biçimsel örgüt yanında, her örgütte bir de biçimsel olmayan * Dokuz Eylül Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İZMİR.

Özet: Mevlânâ'nın manevi oğlu olan Muğlalı İbrahim Şâhidî (1470-1550), Mevlevi terbiyesi alarak büyümüş ve kırk yılı aşkın bir süre Muğla Mevlevihanesi'nde şeyhlik yapmıştır. Tasavvufi, Mevleviyane, hikemî ve âşıkane şiirleri olan Şâhidî Dede'nin Türkçe ve Farsça eserleri mevcuttur. Mevlevilik unsurlarının ustaca kullanıldığı Türkçe ve Farsça Dîvân, Tuhfe-i Şâhidî, Gülşen-i Vahdet, Gülşen-i Esrâr, Mevlid ve Gülşen-i Tevhîd isimli eserlerinden hareketle, kaynaklar Şâhidî'nin arif bir zat ve usta bir şair olduğu hususunda birleşirler. Tasavvuf alanında Şâhidî'yi önemli kılan, pratiğinin yanında teorik olarak da düşüncelerini yansıtan eserlerinde kullandığı dili, ifade biçimi ve anlatım tekniğidir. Öteden beri metaforlar, çeşitli din ve kültürlerde soyut kavramların bir tür ifade aracı olarak kullanılagelmiştir. Mecaz, istiare, teşbih, kıyas, mesel, kinaye ve sembolik imgelem gibi edebî söz sanatlarını da içine alan metafor, daha çok şiir (poetik) ve belagat (retorik) alanlarında kullanılan edebî bir sanat olarak görülmekle birlikte, felsefe ve düşünce alanında kendisine sıkça başvurulan bir anlatım biçimi olarak da karşımıza çıkmaktadır. Şâhidî de şiirlerinde metafor kullanırken, metafor kullanımın esas amacı olan anlaşılır olmayı amaçlamış ve daha geniş kitlelere hitap etmeyi umut etmiştir. Bu çalışmada, Şâhidî'nin Türkçe Dîvân'ında yer alan şiirlerinde dünyaya, insana ve varlık seferine dair değerlendirmelerinde kullandığı " tasavvufi metaforlar " tespit edilerek değerlendirmekte ve böylelikle şairin dünyasının bugünün okurları tarafından daha yakından alımlanması sağlanmaktadır. Abstract: Being Rumi's adopted son, Ibrahim Sahidi of Mugla (1470-1550) was brought up in line with Mevlevi customs and served as the sheikh of Mugla Mevlevi Dervish Lodge for over forty years. Sahidi Dede, who mostly wrote sufistic, mevlevi-oriented, hikemi and amative poems, used both Turkish and Persian in his works. In consideration of his works titled Turkish and Persian Divan, Tuhfe-i Sahidi, Gulsen-i Vahdet, Gulsen-i Esrar, Mevlid and Gulsen-i Tevhid, sources agree that Sahidi was an enlightened individual and a master poet. The characteristics that render Sahidi important in the sufistic field are the language, way of expression, and narration technique he uses in his works that reflect his thoughts not only in practice but also in theory. Metaphors have been a tool of expressing abstract concepts in various religions and cultures. Also including several literary language arts such as simile, figure of speech, similitude, comparison, adage, allusion, and symbolic imagination, metaphor is mostly used in poetic and rhetoric areas, but also can be found as a way of expression frequently used in the areas of philosophy and thoughts. Sahidi aimed to improve the comprehensibility of his poems with metaphors and hoped to reach wider masses. This study examines the " sufistic metaphors " of Sahidi as part of his interpretations of the world, human and reason of existence in the poems of his Turkish Divan.

Örgüte kimliğini kazandıran örgütsel iklim, işletme faaliyetlerinin sağlıklı yürütülmesinde, işletmenin karlılığında ve personel davranışlarının açıklanmasında etkili olmaktadır. Yönetim uygulamaları, çalışma koşulları (örgütsel imkânlar) ve personelin tutumunun etkileşimi ile oluşan örgütsel iklim, motivasyonunu ve performansını etkilediği işgörenin, işletmeye yaklaşımının şekillenmesine neden olur. Örgütün amaç ve değerlerinin benimsenmesi, örgütsel aidiyetliğin kabullenilmesi ve örgüt için fedakârlıkta bulunulması örgütsel iklimin örgütsel vatandaşlık davranışına pozitif yansımasını oluşturmaktadır.
Bu çalışmanın amacı, konaklama işletmelerinde çalışan işgörenlerin örgütsel iklim algıları ile ÖVD arasındaki ilişkiyi ve örgütsel iklimin örgütsel vatandaşlık davranışına etkisini incelemektir. Araştırma Bursa İlinde faaliyet gösteren otel işletmelerinde çalışan işgörenler üzerinde yapılmıştır. Veriler için regresyon ve korelasyon analizi yapılmıştır. Yapılan analiz sonucunda örgütsel iklimin örgütsel vatandaşlık davranışını üzerinde güçlü etkisinin olduğu bulgulanmıştır.

"Başkurt Sovyet edebiyatının seçkin temsilcilerinden biri olan yazar Zeynep Biişeva, Sovyet döneminde ve rejimin ideolojik şartlarında yetişip eserler vermiştir. Edebî türlerin birçoğunda kalemini ustaca oynatan yazarın 60’tan fazla kitabı Yayımlanmıştır. Bu yazıda Z. Biişeva ve öne çıkan bazı eserleri tanıtılmaya çalışılacaktır.

Zeynep Biişeva, one of the prominent representatives of Bashkir Soviet literature, lived in the Soviet era and wrote her books under the Soviet regime conditions. She wrote more than sixty books. Her books are from different genres. This article aims to introduce
Zeynep Biişeva and some of her distinguished books."

1923-1999 yillari arasinda hayatini surduren Abbas Sayar, romanlariyla adindan soz ettirse de asil sanat hayatina siirleriyle baslamistir. Toplam alti siir kitabi oldugu soylenmektedir. Bu kitaplar cok dar bir cevrenin disina cikmadigindan bugun bilinmemektedir. Farkli tarihlerde yazdigi bir kisim siirleri 1992 yilinda derlenip Bosluga Takilan Ses adiyla kitaplastirilmistir. Olumunden sonra derlenebilen manzumeleri ise Şiirler adiyla yayimlanmistir. Abbas Sayar’in siirlerine baktigimizda hem sekil hem de konu olarak siirin her turunde ornekler sunmustur. Aruz vezniyle yazdigi siirler cogunlukla gazel ve rubai tarzindadir. Eski tarzda yazilmis siirleri daha cok tasavvufi nesve ile kaleme alinmistir. Hece ile yazdigi siirlerde ise bir Orta Anadolu cocugunun havasi hissedilir. Bu yonleriyle Yunus Emre’yi Âsik Veysel’e baglayan bu uzun soluklu yolun muhim bir temsilcisidir, diyebiliriz. Makalemizde uzerinde durulan manzumeler Bosluga Takilan Ses adli kitapta toplanan siirleridir. Eser, ...

Dosya Ön Söz içermektedir.

  Vladimir Korolenko Ukrayna'nın Jitomir kentinde dünyaya geldi. Annesi Polonyalıdır. Bu sebeple Rus edebiyatçıları arasında etkin bir yere sahip olmasına rağmen, aslında üç ülke: Rusya, Ukrayna ve Polonya yazarlığı ve yaratıcılığını benimsemektedir. Gerçek şudur ki XIX. yüzyılda Rus İmparatorluğu'nda okur yazar olan herkes Korolenko'yu bilmekte ve çok değer vermekteydi. Maksim Gorki ve Anton Çehov ile dostluğu bu Rus yazarların anılarına da yansıdı.
  Yaratıcılığının en önemli yönü tüm eserlerini kişisel deneyimlerle aktarması ve toplumda meydana gelen süreçleri irdelemesidir. Korolenko'nun edebî mirası, insanoğlunun karşılaştığı kötülüklere rağmen hep aydınlık bir iyiliğe doğru usanmaz bir sevdayı yansıtır. Zaten yazar kendi hayat duruşu ile de bu tutumunu ispatlamıştır. Rus İmparatorluğu'nun çöküşü ve Bolşevik Rusya'nın kuruluşu yıllarında yazar kimsesizler yurdu, muhtaç olanlar için aş evleri ve evsizler için barınak sağlama konusunda çok etkin faaliyetlerde bulundu, tüm varlığını son  kuruşuna kadar insanlara sundu. Korolenko'nun eserleri Sovyet döneminde de zorunlu ortaokul ders müfredatında yer almıştır. Başka bir deyişle, Rus edebiyatına değer veren herkes bu yazarın eserlerini okumalıdır.
  Korolenko, Rus edebiyatındaki Sibirya konusunu geniş bir şekilde ele alarak “Sibirya Öyküleri” dizisi adıyla yayımlamıştı. Yakutistan’ın sert ama büyüleyici doğası içinde insanların kendilerine yer edinmesi ve umut ışığının sönmemesi gerektiğini ustaca yansıtıyordu. Yüz yıl önce yazılan bu öyküler hâlen güncelliğini korumaktadır.
Korolenko, öykülerinde gerçekliği romantik duygularla perçinleştiriyor. Haksızlığa uğrayan halkları savunan yazar Gorki tarafından da desteklenmiştir.

Türü : Hikayaler
Çeviri : Şefika Hüseyin
Ön Söz: Şefika Hüseyin
Düzenleme : Yurtseven Şen
Yayınevi : ZENGİN YAYINCILIK

Öz: Metaforik söylem Varlığa ait farklı ifade biçimleridir. Geleneksel felsefi düşüncedeki ötekilik alanında yapılan dilsel bir soruşturmayla bu söylemler tarih boyunca dilleri, düşünce sistemlerini, yaşamları ve kimlikleri belirleyen sözcük dağarları olarak karşımıza çıkar. Bunların ortaya çıkmasının olanağı Rorty ve Derrida'da figüratif dildir. Dilde, gerçek anlam ve metaforları bir arada yedekleyerek onları taşıyan différance, geleneğe karşı içsel bir dil stratejisiyle epistemenin baskıladığı olumsal sözcük dağarlarını gün yüzüne çıkarır. Sonuçta geleneksel sözcük dağarlarına yönelik dilsel ilgi, düşünce tarihinin ve yaşamın kendisinin epistemolojik temellere ihtiyaç duymaksızın metaforik söylemlerle bir arada olabildiğine dikkat çekmiştir.

Artists who produce literary works cannot be considered independent of the cultural environment they live in. This brings to the agenda the creation of many studies in the field of folklore that examine the folkloric representations in modern literature products. In this study, it is aimed to interpret the representations of folklore in his serial novels named and belongs to Ayfer Kafkas. The ones that were determined were classified and interpreted within the framework of the cadres of the folklore field, and it was s about folk architecture, transition periods, dressing and handicrafts, spectacle genres, folk beliefs and medicine were given. Another richness of the work is that the intensely stressed mythic-mystical narration contains similar aspects from the genres of the narrative tradition. Finally it has been seen that the education of the author of the work and the social environment in which she grew up were reflected in the work to a large extent and skillfully.

Film endüstrisi, ilk örneklerinden itibaren kendisinden önce var olan birçok sanat dalıyla yakın ilişki içerisindedir. Bu bağlamda, sözlü ve yazılı kaynaklardan yapılan film uyarlamaları, film endüstrisinin sıkça başvurduğu üretim stratejilerindendir. Film uyarlamalarının en belirgin amaçlarından birisi, üretimdeki ticari kaygılar olsa da, uyarlamanın anlatıya dair katkıları ve bu noktada yeniden üretilen anlamların işaret ettiği ideolojiler, incelenmeye değer bir başka alan olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışmada, kaynağını sözlü anlatıdan alan, Grimm Kardeşler’in derlediği Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler masalının, ABD yapımı Pamuk Prenses: Bir Korku Masalı (1997), Pamuk Prenses ve Avcı (2012), Avcı: Kış Savaşı (2016) örneklerinin peri masalından yetişkinlere yönelik uyarlamalara dönüşümü, feminist film kuramcılarından Laura Mulvey’in Görsel Haz ve Anlatı Sineması (1975) adlı çalışması doğrultusunda çözümlenmiştir. Bu bağlamda, uyarlamalardaki “tür” dönüşümü ve 200 yıl önce derlenen masal anlatısında kodlanan mesajların günümüz Hollywood klasik anlatısında nasıl şekillendirildiği değerlendirilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Film Uyarlaması, Masal, Pamuk Prenses, Anlatı, Kadın.

ABSTRACT
Film industry has close relationships with other fields of art that exist before film from its first examples. In this context film adaptations from oral and written sources are the most frequently used production strategy of film industry. Even if one of the most significant target of film adaptations is about commercial concerns, contributions of adaptations to narrative and represented ideologies are another important field to worth examining. In this study, adaptations of Grimm Brothers’ Snow White and Seven Dwarfs that takes its origin from oral sources asbeing USA productions Snow White: A Tale of Terror (1997), Snow White and the Huntsman (2012), The Huntsman: Winter’s War (2016), and their transformation from fairy tales to narratives for adults are analysed via Laura Mulvey’s study Visual Pleasure and Narrative Cinema. In this context, transformation of “genre” in adaptations and how encoded messages in fairy tales which are assessed 200 years ago form today’s classical narrative in mainstream Hollywood films are evaluated.
Key Words: Film Adaptation, Fairy Tale, Snow White, Narrative, Woman.

Osmanlı İmparatorluğu, on dokuzuncu asırda esaretin ilga edilmesi için çalışır. Esaret teması ise, Tanzimat döneminden itibaren, yazar ve şairlerin çok sık ele aldığı bir konu olmuştur. Dönemin yazarları ve şairleri esaret temasını, daha çok esaretin gayriinsani bir düzen olduğu gerçeği üzerinden ele alırlar. Romanlarda, şiirlerde, piyeslerde ve hikâyelerde cariyelerin, odalıkların, kalfaların ve harem ağalarının dramları ve trajedileri anlatılır. Bazı edebiyatçılar aile fertlerinden dolayı, esareti daha yakından tanırlar. Abdülhak Hâmid Tarhan, Sami Paşazade Sezai ve Hamdullah Suphi Tanrıöver gibi isimler, zengin ve nüfuzlu ailelere mensupturlar. Bu üç ismin ortak noktası, esir annelerin çocukları olmalarıdır. Üç anne de Kafkasya’dan İstanbul’a getirilmiş cariyelerdir. Tarhan, Sami Paşazade Sezai ve Hamdullah Suphi’nin esaret temalı eserleri, annelerinin ve birlikte yaşadıkları esir sınıfından insanların hayatlarından izler taşır. Bu makalede, bahsi geçen üç edebiyatçının eserleri, annelerinin esaretleri bağlamında değerlendirilmeye çalışılmıştır.

The Ottoman Empire tried to abolish slavery in the nineteenth century. The theme of slavery has been a subject that writers and poets have very often dealt with since the Tanzimat Period. The authors and poets of the era handle the theme of slavery as a matter of an inhuman system. In the novels, poems, plays and stories, the drama and tragedy of female slaves, concubines, forewomen and harem aga’s are presented. Some authors know a lot about slavery because of their family members. Some of them, such as Abdülhak Hâmid Tarhan, Sami Paşazade Sezai and Hamdullah Suphi Tanrıöver are members of rich and influential families. The common thread among these three names is that they are the children of enslaved mothers. All three mothers are female slaves who were brought from the Caucasus to Istanbul. The slavery themed works of Tarhan, Sami Paşazade Sezai and Hamdullah Suphi have traces of their mothers’ lives and other enslaved people that they lived with. In this article, the works of the aforementioned three authors will be investigated in the context of their mothers slavery.

In this study, Don Quixote, the famous work of the Spanish writer M. Cervantes, is analyzed in the context of the sociology of literature through content analysis as one the qualitative research techniques. Nowadays, although Don Quixote generally attracts readers with its humorous aspect, it is a very important and pioneering work in terms of being the first example of modern novels and a modern narrative about the social facts-events and conflicts in the social structure of its time. Firstly, the importance of Don Quixote as a literary work is emphasized, and subsequently, the main focus of the study is on Cervantes’ emphasis on modern individual and reader in his work within the context of being the first example of the modern novels. In this work, Cervantes criticizes restricted and passive reader established by the authors of classical narratives, and highlights active readers that stand out with their freedom of interpretation. In this work, it is also emphasized that a modern individual needs to comprehend the social facts of their time correctly, rather than pursuing life habits and dreams of the feudal era.
Keywords: Cervantes, Don Quixote, the sociology of literature, modern narrative

The  epic  of  Gilgamesh  is  one  of  the  world’s  oldest  known  epics.  The  aim  of  this  study  is  to  interpret  Gil-gamesh’s dreams using the phenomenological method and, through this, reveal Gilgamesh’s experiences and the in-tentionality of his self. The theoretical resources and stages of the Phenomenological Dream Self Model (PDSM) as well as imaginative variation, which is a phenomenological technique, were used for the interpretation of the dreams in the epic of Gilgamesh. While we examined Gilgamesh’s dream self and wakeful self experiences in the first two stages of our PDSM interpretation, we compared the experiences of both selves in the third stage. In the fourth stage, we revealed the existence and the process of change and development of the feeling of omnipotence at the core of our two chosen dreams  of  Gilgamesh  with  using  the  narrations  in  the  epic.  As  a  result,  we  contend  that  both  the  phenomenological  method and PDSM can be utilized in addition to real persons’ dreams with respect to understanding the dreams of the characters in the literary text.Keywords: Epic of Gilgamesh, dream, phenomenological dream-self model (pdsm), phenomenology, literary criticism

Özet
Uygur Dönemi’nde, daha çok yönetici sınıf tarafından kabul edilen Budizm’i, halka öğretmek amacıyla yazılan ve Sanskritçe adı Prens Kalyanamkara ve Papamkara ile ünlenen hikâye, Buddhacılığın aslı Çince olan klasik bir öyküsüne dayanmaktadır. Bu hikâye, XI. yüzyıl başlarında Dunhuang’daki bir mağaraya konularak mühürlenmiş ve mağaranın 1900 yıllarına doğru keşfedilip açılmasıyla ortaya çıkmış binlerce el yazmasından biridir. Seksen sayfalık bu Uygurca el yazması, Paul Pelliot tarafından 1908 yılında bulunmuş ve Paris’e getirilmiştir. Bu yazıda Kalyanamkara ve Papamkara hikâyesindeki Budist öğretiler ve bu din için kutsal sayılan Dhammapada isimli vaaz kitabıyla hikâye arasında koşutluk kurulmuş ve Buddha’nın yaşamına atfedilen rivayetlerle örtüşen noktaları, karşılaştırmalı bir okumaya tabii tutularak irdelenmiş ve Budizm’in bu hikâyedeki yansımaları ortaya konmuştur.

Anahtar Kelimeler
Budizm, Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesi, Budist Edebiyat, Gotama Buddha, Dhammapada.

The story, which bears Sanskrit name “Prince Kalyanamkara and Papamkara” was written with the purpose of teaching Buddhism, which was mostly accepted by the ruling class, to the public during the Uighurs period. This story is one of the thousands of manuscripts that were put in a cave in Dunhuang at the beginning of the 11th century and sealed, then were discovered and opened towards the 1900s. This eighty-page long Uighur manuscript was discovered by Paul Pelliot in 1908 and brought to Paris. In this article, a parallelism was established between the Buddhist teachings in the story of Kalyanamkara and Papamkara and the preaching book Dhammapada, which is considered sacred for this religion. The points that overlap with the rumors attributed to Buddha's life were examined by making a comparative reading and the reflections of Buddhism in this story were revealed.

Keywords
Buddhism, The Story of Kalyanamkara and Papamkara, Buddhist Literature, Gotama Buddha, Dhammapada.

Les Années (The Years) of Annie Ernaux has been highly appreciated in the French literaryfield since its first publication in 2008. Although this work has not been classified as a classic novel by critics, it can be qualified as a "roman total" (total/integral novel). Ernaux wrote this novel when she was fighting against cancer. With this novel, she finally managed to catch the narration style she was longing for in the last three decades. Departing from her own life, this novel presents the records of the postwar French society and culture. Ernaux seems very much concerned with transferring whatever she knows and she witnessed to those who will remain in this world. Even in those writings where she deals with personal matters, there are always issues related to social life as well as cultural, political and historical events on the background. Ernaux has designed this novel as a "social memory" because she is aware that the way we interpret and remember social events is crucial in the formation of individual identities. From the second half of the twentieth century, there has been an increase in the number of scholars who claimed that human psychology is closely linked with social memory, and the reflections of this thinking can be found in the writings. While social memory tries to keep some practices alive, it is an undebatable truth that this has been interrupted by modern life. In this context, from the 1940's to 2008, Ernaux has successfully recorded the lives of different segments of the French society and, by working like an ethnologist, she managed to carry her literature from the dimension of individual experiences to another one, that is, social memory. Within the framework of the notion of memory writing, this article seeks to examine this "museum novel", where Ernaux tries to cope with the detraction efforts of modern life by scrutinizing all the cultural and social images facing extinction.

Annie Ernaux'nun Les Années (Yıllar) adlı eseri yayımlandığı 2008 yılında Fransız yayın dünyasında büyük bir beğeniyle karşılandı ve bu kitap konusunda, her ne kadar klâsik anlamda bir roman olarak sınıflandırılmasa da, "roman total" (tam/bütünleyici roman) nitelemesi yapıldı. Annie Ernaux kanserle mücadele ederken yazdığı, yaşamının son otuz yılı süresince arayışına çıktığı yazma biçimini sonunda yakalayabilmiş; kendi yaşamından yola çıkarak savaş sonrası Fransız toplumu ve kültürüne ilişkin her türden olayı kayıt altına aldığı bu kitabını, bildiği ve tanık olduğu her şeyi ölmeden geride kalanlara iletme kaygısıyla yazmış gibi görünüyor. Kişisel konuları ele aldığı yazılarının arka planında bile hep toplumsal yaşam ve toplumsal yaşamı oluşturan kültürel, siyasi, tarihsel olaylara yer veren Annie Ernaux, bu kitabını tam anlamıyla bir "toplumsal bellek" yazını olarak kurgulamıştır; çünkü bireysel kimliğinin oluşumunda toplumsal olayları nasıl yorumlayıp, nasıl anımsadığımızın ne denli önemli olduğunun ayrımındadır. Yirminci yüzyılın ikinci yarısından başlayarak insan psikolojisinin toplumsal bellekle yakından ilişkili olduğunu düşünen düşünürler artmış, bunun yansımalarına yazarlar eserlerinde yer vermeye başlamışlardır. Bir beceri olarak toplumsal bellek kimi kılgıları canlı tutmaya çalışırken, modern yaşamın bunu sekteye uğrattığı tartışma götürmez bir gerçektir. Bu bağlamda Annie Ernaux, 1940'lı yıllardan başlayarak 2008 yılına gelinceye değin Fransız toplumunun değişik kesimlerinin yaşantılarını kayda almış ve yazar olarak bir etnolog gibi çalışarak, yazınını bireysel yaşanmışlıktan toplumsal bellek boyutuna taşıyabilmiştir. Makalemizde yazarın kaybolmaya yüz tutmuş tüm kültürel ve toplumsal imgeleri ele aldığı ve modern yaşamın unutturma çabalarıyla başa çıkmaya çalıştığı "müze kitabı" bellek yazını çerçevesinde irdelenmeye çalışılacaktır.

Öz Bu çalışmada Reşat Nuri Güntekin'in 1944 senesinde yayımladığı Değirmen kitabından hareketle, Osmanlı Devleti'nin son dönemindeki iletişim ağları incelenmiştir. Yapılan çalışma ile Osmanlı Devleti'nin son döneminin bilgi ağları ile ilgili unsurları Değirmen kitabı üzerinden irdelemek ve edebi-sanatsal ürünleri geçmişe yönelik bilgi ağlarına erişmede kaynak olarak kullanarak literatürü genişletmek amaçlanmıştır. Çalışmada öncelikli olarak Reşat Nuri Güntekin'in edebi kimliğine değinilmiş ve Değirmen kitabının genel özellikleri ortaya konulmuştur. Bunun ardından Osmanlı Devleti'nde 19. yüzyılda bilginin paylaşımı üzerinde kısaca durulmuş, sonrasında ise elde edilen veriler tematik analiz yöntemiyle "iktidar, taşra-merkez, basın ve kadın" başlıkları üzerinden incelenmiştir. Sonuç olarak iletişim ağlarının kurulmasında iktidarın ve diğer otorite merkezlerinin büyük bir önem taşıdığı; ancak iktidar ve otorite yapılarının merkezin dışında kalan çevreyle iletişim kurmada zorlandığı görülmüştür. Merkezde yaşayanlar taşra ile iletişim kurmakta zorluk yaşamaktadırlar ve bu iletişim eksikliği taşra ile merkez arasında anlaşmazlıklara sebep olmaktadır. İktidar merkezlerinin taşra üzerinde etkili olduğu ve otoritenin bu kurumlar aracılığıyla sağlandığı anlaşılmaktadır. Merkez ve taşra ayrımında basının belirgin bir fark göstermediği, gazetecilerin hem merak uyandıran hem de korku yaratan bir kesim oldukları görülmektedir. Gazetecilerin varlığı ve iş yapma biçimleri hem taşrada hem de merkezde yaşayanları rahatsız etmektedir. Kadınların ise iletişim ağı içerisinde erkeklere göre daha dezavantajlı bir pozisyonda oldukları anlaşılmaktadır. Anahtar sözcükler: Bilgi ağı, edebiyat, Osmanlı Devleti, merkez, taşra. Abstract The current study examines communication networks in the last period of the Ottoman Empire based on the book "Değirmen" published by Reşat Nuri Güntekin in 1944. The aim of the study is to examine the elements of the information networks of the last period of the Ottoman Empire through "Değirmen" and to expand the literature by using literary-artistic products as a source for accessing historical information networks. The study primarily focuses on the literary identity of Reşat Nuri Güntekin and general features of "Değirmen". Further, the political and social structure of the Ottoman Empire in the 19th century and the sharing of knowledge in this period were briefly emphasised. Data were examined through thematic analysis under the titles of power, rural/center, press and women. Findings indicate that the establishment of communication networks, power and other authority centers are of great importance; however, the structures of power and authority had difficulty in communicating with the environment outside the center. Those living in the center have difficulty in communicating with the countryside and this lack of communication causes conflicts between the countryside and the center. There is a loose communication network between the provinces and the center, and those living in the provinces are more unequal in terms of access to privileges

https://orcid.org/0000-0002-8391-0629
ÖZET: Yabancı dil öğretiminde yeni yöntemler arayışı tarih boyunca devam etmiştir. Bu çerçevede yabancı dil öğretimini daha etkin hale getirmek amacıyla tarih boyunca yeni yöntem ve teknik geliştirilmiş ve kullanılmıştır. Bu çerçevede edebi türler yoluyla da yabancı dil öğretimi yapılmaktadır. Şiir, hikâye, roman ve drama gibi edebi türler dil öğretimi için zengin bir dil kaynağa sahip olmasından dolayı dil öğretiminde önemli bir yere sahiptir. Yabancı dil öğretiminde ilgili dilin kültürünü yansıtan edebi türlerin kullanılması dili canlı ve etkin hale getirmektedir. Çünkü edebi türler aracılığıyla yapılan dil öğretimi, yabancı dil öğretiminde kazandırılması hedeflenen dört temel beceri olan dinleme, okuma, konuşma ve yazma becerilerinin gelişmesine katkı sağlayacaktır. Bu çalışmamızda yabancı dil o öğretiminde edebi türlerden biri olan şiirin yeri ele alınacak ve öğrencilerin dil becerilerini geliştirmelerine nasıl katkı sağlayacağına yer verilecektir.

ÖZET
Tarih boyunca mitoloji ve edebiyat imparatorların kendi ideolojik imajlarını yaratmak için kullandıkları iki önemli araç olmuştur. İmparatorlar mitolojiyi ve edebiyatı kullanarak halk üzerinde etki ve güç sağlamışlardır. Bu bağlamda makalede öncelikle ideolojik unsur olarak mitoloji ve edebiyatın kullanılması konusuna değinilmiştir. Ardından İmparator Augustus döneminde mitolojinin nasıl bir ideoloji aracına dönüştüğü ve bunun sanat eserlerinde ve sikkelerde nasıl görselleştirildiği ele alınmıştır. Mitoloji ile somut hale gelen bu propagandanın edebiyat ile nasıl güçlendirildiği anlatılmış, Augustus dönemi yazarlarının eserlerinden örnekler incelenmiş, bu yazarların Augustus’un ideolojik imajını ve politikalarını nasıl destekledikleri ortaya konulmuştur. Sonuç olarak mitoloji ve edebiyatın ideolojik unsur olarak kullanılmasının arka planına bakılmıştır.
ABSTRACT
Throught history, mythology and literature had been two important tools that emperors used to create their own ideological images. Emperors provided influence and power on the people by using mythology and literature. In this article, firstly, the issue of using mythology and literature as an ideological element was mentioned. Then, in the period of Emperor Augustus, how mythology turned into an ideological tool and how this case was visualized in art and coins were studied. How this propaganda, that became concrete with mythology, was strengthened with literature was explained. Examples from the works of Augustus period’s authors were examined. How these authors supported the ideological image and policies of Augustus was revealed. As a result, the background of the use of mythology and literature as ideological elements was examined.

Öz: Günümüzde teknolojinin de gelişmesiyle medya alanları artmış ve artık herhangi bir medyanın girmediği alan neredeyse kalmamıştır. Farklı alanlarda farklı şekillerde kullanılan medya-lar arasında, edebiyat medyasında da önemli gelişmeler ya-şanmakta ve bu gelişmeler sayesinde edebiyat çalışmaları için farklı bir çıkış noktası oluşturulmaktadır. Birbirinden farklı özelliklere sahip çeşitli medyaların karşılıklı olarak birbirleriyle etkileşimde bulunmaları medyalararasılık kavramının kısa bir tanımı olarak kabul edilebilir. Bu çalışma ilk baskısı 1973 yılın-da yapılmış olan ve Türkiye'nin ilk postmodern roman yazarla-rından biri sayılan Oğuz Atay'ın Tehlikeli Oyunlar romanı ile Türkiye'de 2015-2017 yılları arasında ulusal bir kanalda haftalık olarak yayınlanan, senaryosu Ethem Özışık ve ekibi, yönetmen-liği ise Çağrı Vila Lostuvalı (1-62. Bölümler) ile Osman Taşçı (63-82. Bölümler) tarafından üstlenilen Poyraz Karayel dizisi arasındaki medyalararasılık ilişkilerini göstermeyi ve bu iki eseri yine bu bağlamda karşılaştırmayı, ayrıca son yıllarda sıkça tartışılan metinlerarasılık kavramından bir adım öteye medya-lararasılık kavramını da kendi eksenindeki yöntemleriyle daha anlaşılır kılmayı amaçlamaktadır.

Özet: Edebî bir tür olarak yergi, gülmenin veya eğlenmenin ötesinde, eleştirmenin ve toplumdaki sorunlara, haksızlığa, adaletsizliğe, taassuba karşı durmanın bir aracı olmuştur. Bu bakımdan toplumda sorunların var olması eleştiriyi ve yergiyi doğurur. Yerginin amacı da insanların dikkatini bu sorunlara çekmek olduğu kadar aynı zamanda bu sorunları düzeltmeye çalışmaktır. Azerbaycan edebiyatında yerginin tarihi çok eskilere dayanmakla birlikte hem halk edebiyatında hem de klasik edebiyatta birçok yergi örneği bulmak mümkündür. Bu gelenek yakın geçmişimizde de bulunmaktadır. Bu örneklerin en önde geleni Mirza Alekper Sabir'in şiirleridir. Sabir Azerbaycan yergi edebiyatında eski anlayışı yaratıcılıkla geliştirerek yeni bir dönemin başlangıcı olmuştur. Şiirlerinde topluma ayna tutan şair toplumda gördüğü bütün haksızlık, adaletsizlik, yanlış ve kötülükleri eleştirmiş hatta alaya almış ve bu yolla dikkati çekerek, bahsettiği sorun ve yolsuzlukların düzeltilmesi gerektiğini dile getirmiştir. Yaşadığı dönemde hak ettiği değeri göremeyen şair edebî kuvvetinin de farkında olduğu için tarzından vazgeçmemiş ve edebiyatın zirvesinde olacağını bilerek eser vermeye devam etmiştir. Abstract: As a genre of literature, satire has been used as a means for criticism as well as standing up against social problems, inequity, injustice, and bigotry besides being a source of laughter and entertainment. In this respect, social problems often lead to criticism and satire. The aim of satire is to draw attention of society to these problems as well as to eliminate such problems. Whereas the history of satire goes back to earlier periods of Azerbaijan literature, many examples of satire can be found in both folk literature and classical literature. This tradition was also found in the recent past. The most prominent examples of satire are the lyric poems by Mirza Alakbar Sabir. By revolutionizing the early comprehension in Azerbaijan satire with creativity, Sabir had introduced a new era. With his poems as a mirror to reflect the society, the poet criticized and even ridiculed all forms of inequity, injustice, wrongdoing, and perversity that he observed in the society. As a result, he drew attention to such issues and expressed that these problems and abuses had to be eliminated. Although the poet did not receive much appreciation during his life, he persisted on his satirical style as he was well aware of his literary strength, and therefore he continued to create literary works as he knew his works would be at the peak of satire one day. Giriş Yergi, edebiyatta gülüşün keskin biçimidir. Bu gülüş anlamsız, basit bir gülüş değil, bazen ciddi, uyarıcı bazen de öfkeli, mahvedici bir gülüştür. Yergi hakkında Rus eleştirmen V. G. Belinski şöyle yazar: "Yergide şairin konuya bakış açısı duygularından yüksektir. Burada şair konuyu kendi ruh süzgecinden geçirerek ele alır; genel anlamda burada didaktizme yer yoktur." 1 * (Doç. Dr.), Azerbaycan Devlet Ekonomi Üniversitesi,

20’inci yüzyıl Amerikan Edebiyatı, dönemin ruhunu çok derinlikli bir
şekilde veren ve Amerikan Rüyası diye dünyaya satılan yaldızlı imajın
aslında bir kâbus olduğunu anlatan yazarların çokça yazdığı bir
dönemdir. Bu dönemde sadece roman değil, tiyatro da dönemin
ruhunu anlatmada en önemli türlerden birisi haline gelmiştir. Miller,
Odets gibi muhalif yazarların sıkça ele aldığı Amerikan Rüyası’nın
Çöküşü o dönem edebiyatının önemli isimlerinden Sam Shepard’ın da
popüler konuları arasındadır. 1943 doğumlu Shepard, bu noktada
dönemin ruhunu verdiği Gömülü Çocuk, Aç Sınıfın Laneti, Vahşi Batı ile
bu noktada dönemin röntgenini çeken isimlerin başında yer almıştır.
Dönemin ruhunu en iyi yansıtan eserlerden birisi şüphesiz Vahşi
Batı’dır. Yüzeysel bir okuma ile iki kardeş arasındaki kısır bir
mücadelenin hikâyesinin verildiği hissi yaratan Vahşi Batı, daha
derinlemesine yapılan, yapısalcı ya da dönemsel bir okuma ile aslında
derin anlamlara sahiptir. Buz dağının görünen yüzünde iki kardeşin
zıtlıkları, mücadelesi ve benimseyemedikleri baba figürüne
dönüştükleri vurgulanırken, buz dağının görünmeyen kısmı olarak
niteleyeceğimiz okumayla ise modern insanın, özelde kapitalist sistem
içerisindeki dönüşümü, deformasyonu, başarısızlığı ve çöküşü ele
alınmaktadır. İki kardeş üzerinden yansıtılan modern insan çelişkisi
değer ve yargıların da ne derece büyük bir yıkıma uğradığını
göstermektedir. İki kardeş arasındaki çekişmeyi gözler önüne
sererken, bir taraftan da Amerika’nın Batı’sının iki farklı yüzünü veren
Shepard, bir tarafta filmlere konu olan kovboyların mekânı olan batıyı,
diğerinde ise atlar yerine teknolojinin cirit attığı, bozduğu, şimdinin
batısını ele alır. Bunu yaparken de bir başarı düşünün ürünü olan
modern Amerika’nın, birbirinden bütünüyle ayrılmış ve zıtlıkların
mekânı olmuş bir Amerika profili çizilir. Bu yönüyle ele alınan eserde,
karşıtlıkların mücadelesi ve modern insanın çelişkileri eserden
örneklerle sunulmuştur.