Collaborative Ethnography

Our main objective is to analyze the different ways in which people involved in the Mexican intercultural education subsystem conceive interculturality. This subsystem is still emerging and we refer to the specific case of Veracruz. We point out the discursive elements implied in the construction of definitions as well as the linguistic screens generated by actors and institutions. How are significations, translations and adaptations in intercultural education models changed when passing from a European ''migrant'' context to a Mexican indigenous one? Through an ethnography of intercultural discourses, we analyze the way in which Universidad Veracruzana Intercultural teachers of its campus Selvas produce alternative discourses, which are critical toward exogenous interculturality and focused on empowering local subaltern subjects.

Miłosierdzie wobec osób uzależnionych. Garść refleksji kapelana oddziału odwykowego w kontekście Wielkiego Jubileuszu Miłosierdzia Miłosierdzie ma wiele twarzy. Chcę wspomnieć o dwóch jego istotnych elementach. Pierwszym jest dowartościowanie człowieka, a drugim przebaczenie. Święty Jan Paweł II w encyklice Dives in misericordia [dalej: DM] pisał tak: Jezus nade wszystko swoim postępowaniem, całą swoją działalnością objawiał, że w świecie, w którym żyjemy, obecna jest miłość. Jest to miłość czynna, miłość, która zwraca się do człowieka, ogarnia wszystko, co składa się na jego człowieczeństwo. Miłość ta w sposób szczególny daje o sobie znać w zetknięciu z cierpieniem, krzywdą, ubóstwem, w zetknięciu z całą historyczną 'ludzką kondycją' , która na różne sposoby ujawnia ograniczoność i słabość człowieka, zarówno fizyczną, jak i moralną. Właśnie ten sposób i zakres przejawiania się miłości nazywa się w języku biblijnym miłosierdziem. (DM 3) 1 Ks. Mirosław Żak, dyrektor Studium Apostolstwa Trzeźwości, kapelan w Woje- wódzkim Ośrodku Terapii Uzależnień i Współuzależnienia przy Szpitalu Specjalistycznym im. dr. J. Babińskiego w Krakowie.

Czesław Tumielewicz

Urodzony w 1942 w Lidzie. Profesor ASP Gdańsk, Pracownia Podstaw Grafiki Warsztatowej.
Malarz i grafik. W 1945 w efekcie repatriacji znalazł się w małej wsi poznańskiej. Potem był Szamocin, następnie Wyrzysk i Sępólno. Od roku 1955 prof. Tumielewicz mieszkał w Bydgoszczy, a od 1961 w Gdańsku, gdzie tworzy do dziś. W 1968, ukończył architekturę na Politechnice Gdańskiej, jednocześnie studiując malarstwo pod kierunkiem Władysława Lama i Adama Gerżabka. Ukończył PWSSP w Poznaniu, uzyskując dyplom w pracowni litografii Lucjana Mianowskiego (1978 r.). Od 1971 pracuje na Wydziale Grafiki ASP w Gdańsku. Od 1994 r. ma tytuł profesora. W latach 1975-2002 kierował Pracownią Litografii i Linorytu. Udział w ponad 450 wystawach. Stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Yorku (1981 r.). Artysta otrzymał kilkanaście nagród, m.in. I nagrodę na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Sztuki w Sopocie (1974 r.); I nagrodę na Konkursie im. Spychalskiego w Poznaniu (1977 r.); jedną z 10. nagród na Ogólnopolskiej Wystawie Grafiki w Warszawie w 1973 r. Udział w Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie (1971, 1984, 1997, 2000.); Ogólnopolskich Wystawach Grafiki w Katowicach (1997, 2000); Kolor w Grafice w Toruniu (1982, 1985, 1988, 1991, 1993, 1997), oraz w Festiwalach Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1972, 1974, 1978, 1998, 2000). Jest laureatem nagrody Miasta Gdańska w dziedzinie kultury. Uprawia malarstwo, linoryt, litografię, monotypię, akwafortę, digital print.

The history and cultural heritage of the Tonga tribe are rich and compelling, filled with resilience, challenges, and remarkable contributions. This book delves into the depths of their story, shedding light on their past, present, and future. It is an exploration of a tribe that has navigated a complex tapestry of experiences, shaping not only their own community but also leaving an indelible mark on the regional, national, and global stage.
Through the pages of this book, we journey into the origins of the Tonga tribe, tracing their migration patterns and early history. We witness their traditional way of life, their social structures, and their religious beliefs. We encounter the significant events and influences that have shaped their path, from encounters with neighboring tribes and European explorers to interactions with colonial powers and European settlers.
The book also unveils the challenges faced by the Tonga tribe throughout history, from land displacement and forced assimilation to disease epidemics and conflicts with external forces. Yet, amidst these hardships, we witness their unwavering resilience and the strategies they employed to maintain their identity, culture, and autonomy.
The cultural practices of the Tonga tribe are explored in great detail, from their arts and music to their dance, storytelling, and ceremonies. These practices not only serve as expressions of their heritage but also as sources of strength and unity.
We delve into the significant milestones that have shaped the tribe's trajectory, including alliances, treaties, and encounters with external forces. These milestones reveal the intricate tapestry of their history and the enduring impact of these interactions on their territory, overall development, and cultural practices.
As we reflect on the tribe's history, we are reminded of the broader implications of their experiences. The Tonga tribe's story is not isolated but rather a microcosm of the global history of indigenous peoples, colonialism, and the ongoing struggle for indigenous rights, cultural preservation, and sustainable development.
This book also explores the contemporary issues faced by the Tonga tribe, such as land rights, environmental concerns, and socioeconomic disparities. It highlights the efforts being made to address these challenges, as well as the notable individuals and organizations that have played significant roles in shaping the tribe's present circumstances.
Ultimately, this book is a testament to the endurance, resilience, and contributions of the Tonga tribe. Their history and cultural practices serve as a powerful reminder of the importance of recognizing and respecting indigenous communities, their rights, and their cultural heritage. It is a call to action to foster dialogue, collaboration, and mutual understanding in order to build a more inclusive and equitable future for all.
As we immerse ourselves in the pages of this book, let us embrace the story of the Tonga tribe and honor their journey. May it inspire us to cherish and protect the cultural diversity that enriches our world, and may it serve as a reminder that the preservation of indigenous cultures is not only a responsibility but also a privilege that we must all embrace.

Coastal land loss driven by erosion and subsidence, and amplified by climate change, has forced the abandonment and resettlement of the remote Louisiana Indigenous community of Isle de Jean Charles. This relocation, to a relatively ‘safer’ site inland has led to division among the residents and will inevitably cause irreparable damage to the culture and traditions of the Houma and Biloxi Chitimacha Confederation of Muskogees peoples who called this small, isolated island home. Driven to the water’s edge by European colonization of south Louisiana, this community developed a dynamic subsistence lifestyle based on agriculture, hunting, and fishing which survived undisturbed until the discovery of oil in the swamps of south Louisiana in the early twentieth century. Since that time, destruction of the delicate ecosystem by oil exploitation and channelization of the Mississippi River led to persistent and continuous land loss. This article explores the historic settlement of the Isle de Jean Charles, the struggles of this Indigenous community in gaining recognition, and the ultimate abandonment of the Isle de Jean Charles to the natural erosive effects of the Gulf of Mexico when the U.S. Army Corps of Engineers determined protection of the community was not warranted by their cost-benefit analysis. As a result of this series of events, the State of Louisiana obtained federal funding to relocate the community, but additional protections must be ensured to protect the cultures and traditions of this relocated Indigenous community so their Tribal heritage, unlike their land, is not consumed by the open waters.

During the first phase of confinement, initiatives focused on the sound dimension of the coronavirus popped up, starting with the perception of the changing soundscape. On a digital level, through web platforms and sound capture technologies, which are also widely available via smartphones, the possibility offered by an almost unlimited interconnection has multiplied the documentation, circulation and manipulation of pandemic sound elements, which have thus become an integral part of collaborative ethnographic projects and multimodal approaches to the coronavirus soundscape.

Perché un seminario transdisciplinare sui concetti del lessico democratico? La democrazia si è affermata come forma di governo caratteristica del mondo occidentale a partire dall'età moderna. Considerare questo regime politico come una modalità tra le altre di intendere il potere e il suo esercizio è senz'altro riduttivo, trattandosi piuttosto del compimento di una certa cultura e di una determinata visione antropologica: la democrazia, pur nelle sue diverse varianti, è invero l'esito più evidente del pensiero politico moderno europeo, che affonda le sue radici nell'alveo teorico del giusnaturalismo. Dopo il 1989, con il crollo del Muro di Berlino e la conseguente conclusione della Guerra Fredda, essa sembrava destinata ad imporsi su scala globale, e il radicamento di regimi liberaldemocratici pareva essere l'approdo finale e ineluttabile della storia politica dell'umanità. La celebre espressione coniata da Francis Fukuyama nel 1992, «La fine della storia», descrive alla perfezione il clima culturale del tempo: con la vittoria della democrazia liberale si immaginava infatti che la storia, intesa come scontro tra grandi ideologie, avesse raggiunto il suo termine grazie all'affermazione di un modello politico stabile, duraturo, e capace di garantire libertà e prosperità. Tuttavia, gli eventi dei decenni successivi -si pensi all'avanzata dei populismi, alla costante insorgenza di situazioni emergenziali (di tipo economico, migratorio, climatico, sanitario), alla crescita delle disuguaglianze, alla ricomparsa della guerra -hanno radicalmente messo in discussione tale lettura. Si ha dunque l'impressione che la democrazia non stia andando incontro a un percorso di consolidamento universale, bensì a un processo di regressione e trasformazione delle sue strutture fondamentali. Diversi studiosi e osservatori politici hanno così iniziato a parlare di dedemocratizzazione, di post-democrazia e persino di democrazia sfigurata, latitante o collassata. Ciò che pare accomunare le loro analisi è l'idea secondo cui la democrazia, anche (e soprattutto) in Occidente, è in pericolo: non solo essa non ha prevalso ovunque, ma ha altresì iniziato a mostrare segni di debolezza laddove appariva più solida. Quali sono le cause di un simile stato di cose? Perché la democrazia, che sembrava avviarsi verso una posizione di supremazia incontestata, si è rivelata invece così vulnerabile? E la precarietà che contrassegna le vicende degli odierni regimi democratici, è il frutto di contingenze storiche, di dinamiche specifiche che hanno caratterizzato gli ultimi decenni, o è piuttosto un attributo distintivo di questa forma di governo? Da un'analisi storicamente delineata è possibile evincere che, in realtà, la democrazia sembra essere perennemente in crisi, sempre in bilico tra le sue aspirazioni e le sue realizzazioni concrete. È dunque ipotizzabile che, nonostante la non trascurabile rilevanza delle congiunture circostanziali, la fragilità endemica di questo regime abbia in primo luogo una connotazione genetica, contenendo in sé elementi di instabilità strutturale che lo espongono continuamente a sfide interne ed esterne. Pertanto, al fine di comprendere appieno la complessità della situazione attuale, è opportuno (ri)partire da un'analisi dei concetti chiave che costituiscono il comune lessico democratico, onde far emergere le contraddizioni e le stratificazioni semantiche che in essi si annidano: cosa si intende esattamente con termini quali 'sovranità popolare', 'partecipazione', 'rappresentanza', 'giustizia', 'uguaglianza', 'libertà' ecc., e in che modo questi princìpi giungono a traduzione nella realtà politica? Benché tali categorie interpretative risalgano perlopiù alla tradizione del contratto sociale, anche il mondo antico ha prodotto esperienze politiche e riflessioni filosofiche da cui sono scaturiti concetti e nozioni tuttora operanti, come indicato, ad esempio, dall'etimologia dello stesso termine 'democrazia'. Una lettura dei classici del pensiero politico di ogni tempo, secondo una prospettiva di lungo periodo, appare quindi il punto di partenza irrinunciabile di un'indagine che consenta di PER UNA MORFOLOGIA DEI CONCETTI DEL LESSICO DEMOCRATICO I Seminario Transdisciplinare per do orandi e giovani ricercatori In collaborazione con

Nad drzwiami na strych czernieje krzyż, od świecy. Zaklęcie babci Zofii Jarguszowej strzeże przed duchem strychowego wisielca. 12 przez 8. Trzy pokoje, dwa przedpokoje, kuchnia, alkowa, dwa balkony, na jednym żołnierski płaszcz dziadka spod Monte Cassino, a na drugim kaktusy. Na Czarnej Wsi. Za miastem. Na moczarach. Naprzeciwko parku ze żwirowymi alejkami, gdzie pół wieku temu dziadek łapał żaby i pływał na łódkach. Tam ułannarzeczony cioci Anieli -pozwalał Antkowi wsiąść na konia. Nie wiedział, że zginie w trzydziestym dziewiątym. Tam grzebaliśmy nasze psy, a tuż przy murku Babcia zbierała pieczarki. I smażyła z masłem na patelni. Stamtąd przylatują ptaki. Tam podrapię sobie całą twarz na jednym z ostatnich spacerów z moim dziadkiem. Na podwórku jest ogród, a za nim baraki. Pełzną ślimaki, rosną irysy, stoją trzepaki, wrzeszczą dzikie koty i dzieci. Pod balkonem tandeciarki, tam gdzie wiszą motyle kokony, poniewierają się resztki kolorowego plastiku, z którego robi torby i sprzedaje. Na tandecie. Czasami jeździ do Gdańska i kupuje towar od marynarzy. Jej córka udaje Rodowicz i tleni sobie włosy. Podnoszę i wącham te kawałki kolorowych kratek -mają fascynujący zapach. W łopianach u Klocka wieczorami cykają świerszcze i pachną spadłe śliwki. Kamienica żyła. Stała na balkonach, patrzyła, jak jadący na wakacje tachają przez park ciężkie walizy do tramwaju. Sadziła pelargonie w paczkach na oknach, podlewała je ostrożnie. Wietrzyła. Nosiła pranie na strych, gdzie każdy miał swoje sznury. Pachniało kurzem i krochmalem. Rozciągałem tam z matką firanki. Na krzyż. W kącie strychu był stary gołębnik. sje. Jest idealistą. Szuka prawdy. Czy znajdzie w sobie siłę, by dążyć do niezrelatywizowanej prawdy jako podstawowego dobra. Wie, że musi szybko ze spuścizny narodowej i europejskiej wybrać i zachować to, co najlepsze, aby zachować ciągłość dialogu przeszłości z przyszłością. Za jego życia obalono mur berliński, lecz szybko zbudowano kolejne. Wolność jest jego obsesją. Conradowska wierność -jego wyborem. Maluje obrazy, mury, parawany. Malowidła na zdartych afiszach i plakatach. Odpowiedzią na polityczny zgiełk są piszczałki i rogi zrobione z plakatów wyborczych. Imitacje, atrapy, destrukty zaledwie przypominają Trąby Jerychońskie zdolne obalać mury. Maluje Chleby, Znaki i konstrukcje Domów. Oko Opatrzności przykleja na słupie ogłoszeniowym. *** Czas i zdarzenie. Wątek i osnowa. Wyprawa po błękit oka. Po ciszę. By ocaleć. Dać się opowiadać życiu. Mały chłopiec patrzył na reprodukcję obrazu. Co przedstawia? NIC. Zielono-czarny z żółtym. Szukał. Może konik polny nocą na łodydze, a w tle zachodzące słońce? Nie. A więc co? Właściwie nigdy się nie dowiedział, co przedstawiał jego najważniejszy obraz. Obraz tajemniczy, który irytował i kusił. Najważniejszy jego pierwszy zachwyt obrazem. Próba. Rekonstrukcja, a może tworzenie legendy? Co wtedy widział? Za obrazem. *** Kraków. Szesnaście lat po wojnie. Rynek z kocimi łbami, na których Matka wykręcała obcasy szpilek. Fontanna z pomalowaną na zielono metalową żabką. Po drodze za piekarnią, na kościele ojców Karmelitów ślad odbitej stópki królowej Jadwigi w zakratowanym okienku. Intryguje. Na podwórku Polacy i Niemcy. Dobrzy i źli bawią się w wojnę. Urodziłem się w klinice na Kopernika. Skrzypek grał Złoty pierścionek na szczęście, a Matka straciła dużo krwi. Rudy i brzydki nie podobałem się jednej z pielęgniarek: "Takiego jeszcze nie widziałam". Marylka i wujek Ziutek, brat Mamy, zostali chrzestnymi. Dali mi na imię Piotr i dołożyli Mikołaj. Ochrzcił mnie kapelan w szpitalu Świętego Ludwika, bo miałem wkrótce umrzeć. W domu na Szymanowskiego czekają ojciec i dziadkowie. Spokojna ulica w dobrej dzielnicy. Prawie bez samochodów. Jesienią węglarze zrzucają do piwnic węgiel z drewnianych pak. Wiosną przechodzą tędy jeże. Pożydowska kamienica. Co sobotę Zającowa pastuje schody i myje okna. Bramę otwiera o szóstej, a o dziesiątej zamyka. Na klucz. Przedwojenna dozorczyni. Strych ze sznurami na bieliznę i gołębnikiem. Piwnica, pralnia, schron. W pralni służące gotują w kotłach prześcieradła i poszwy: Smoleniów, Małeckich, Woźniaków. Niezależna. Mówią, że piękna. Moja Matka. Mają wstręt do kolejnego meblowania, po którym tracą wszystko. Nad okrągłym stołem, który jest miarą mojego wzrostu, wisi na lampie wisi lepiec na muchy. Pod serwetą leżą odcinki rent, listy i stare żyletki. Listy przychodzą najczęściej od syna z Wałbrzycha, od Marylki z Cieszyna i od Staszka Rokity z Dębicy. Gdy przychodzą goście na imieniny dziadka, kładzie się na nim deski i przysuwa go do tapczanu. Każdy zna swoje miejsce. Goście przychodzą zawsze w sobotę. Na szafie stoi pudełko z cukrem. Szare, metalowe, z pokrywką. Przysłane jeszcze z Anglii. Z wojny. W szafie trzymają sterty pościeli z wyhaftowanym bladym L, wykrochmalone i wyprasowane, złoto Mamy, czyli kolie, kolczyki i sygnet z rubinami, fotografie ojca na polowaniu, drewniany krucyfiks z cynowym Chrystusem, jeszcze z Syberii, zrobiony przez pradziadka, pudełko z kamieniami do sygnetów, naszywkami Poland, dwiema chińskimi monetami, emaliowanym, srebrnym medalionem, z fotografiami braci i odznaką zasłużonego spółdzielca. Są tam jeszcze andersowski wojskowy beret, porcelanowy bażant od Pani Władzi i Pana Piotrusia i przydział na mieszkanie. Na drzwiach wiszą torba, zapas gumek, a od wewnątrz kominiarski kalendarz. Na gwoździu. W kredensie, w pudle po landrynkach, leżą lekarstwa od doktora Jankiewicza. W tyle stoją dwie karafki z imbirówką. Gdzieś upchana jest srebrna chochla z mahoniową rączką, jeszcze z Rosji -prezent na chrzciny. Są tam stare modlitewniki -oprawione w czarną skórę -prababć: Antoniny i Wiktorii, kieszonkowe zegarki z dewizką dziadka Balukiewicza, pozłacany kluczyk, granatowa szklanka, imbir w torebeczkach i niebieski kalendarzyk. Gdzie kiedyś Babcia zapisze w nim: "Zmarł… VI. 1966". I… i… i… A wszystko w zapachu wanilii. W tapczanie w czarno-zieloną jodełkę trzymają pudło z dokumentami (medale z trzech ostatnich wojen) i szare mydło Biały Jeleń. "Dawali w pracy", mówią. Pod tapczanem turkusowym stoi biały nocnik z niebieską pokrywką. Obity w jednym miejscu z emalii. Obrazek z wilkiem dziadek kupił przed wojną w Istebnej. Wilk patrzy na Jasnowice, na dwie chałupki z żółtym światełkiem w oknach, całe dzieciństwo patrzył też na moją Matkę, a teraz patrzy na telewizor i w stronę toaletki. Dziadek lubił kupować obrazy i malować ich ramy pozłotką od Brody czy Migdała. Chowałem się pod starą singerowską maszyną do szycia. Po prababci. Matka szyła. Po nocach, kiedy wszyscy spali albo byli w parku. W kącie, żeby nikt jej nie widział. Sukienki, koszule, spodnie. W czterdziestym piątym za pieniądze z szycia urządzi babci Antoninie pogrzeb. Telefonu nie mamy. Trzeba iść do sąsiadów. Najlepiej do Danusi. Jako jedyni oddadzą aparaty telefoniczne polskim żołnierzom idącym na Berlin, kiedy ci sprawdzają, czy Niemcy w piecach nie zostawili min. Kamienica plotkowała. Codziennie rano spotykała się z wiaderkami w piwnicy. Potępiała, gdy ktoś nie wycierał butów albo trzaskał drzwiami. W piwnicznych komórkach leżały ziemniaki i weki. Tam węglarze znosili na plecach w drewnianych pakach węgiel. Ptaki przylatywały z parku. Odkąd pamiętam, karmiliśmy je na parapecie okna i była w tym jakaś szczególna przyjemność. Kamienica żyła. W soboty zamieniała się w wielką wysprzątaną i wypastowaną twierdzę. W niedziele w twierdzę cichą. Ściany w pokoju dziadków są zielone z delikatnym złotym wzorkiem. Podobają mi się. Przechowują kolorowe warstwy klejowej farby. Dębowe podłogi mają odciski szpilek i czarne cętki po rozżarzonym węglu. Patrzę, jak Babcia chwyta palcami taki czerwony kamień i wrzuca do pieca. Później będę robił tak samo. Kiedyś dwóch zdunów, stojąc na stole, będzie przestawiało piec, a ja będę patrzył, leżąc chory w łóżku. Od tamtego czasu polubię na zawsze zapach gliny. Piec z ocalałych po wybuchu bomb kafli, które złożą się w jeden -kremowy. "Patrz, jak wesoło się pali. Aleś napalił, będzie jak w bani". Babcia grzeje dłonie, kładzie je na kaflach obok siebie, jak chleby, i przytula do pieca policzek. Raz jeden, raz drugi. Na zmianę. Na wciśniętych w szczeliny między kaflami szpilkach wiszą chusteczki i rękawiczki. Kiedyś upieczemy w popielniku ziemniaki. Siedzę na kanapie pod piecem. Zmarznięty. Nie potrafię wypowiedzieć słowa. To Rysiek, mój brat, wiózł mnie najpierw na sankach po Czarnowiejskiej, a potem na sam kopiec Kościuszki. I zmarzłem. Tam pod poduszkami w garnkach wyrasta ciasto, a przykryte ścierką -też pod poduszką -będą czekać na Mamę, jak wróci z pracy, gorące ziemniaki. Całymi nocami pieką się na blasze i w szabaśniku placki na Boże Narodzenie. Dla Babci ważne są okna. -Znowu stoisz w oknie. Czego tam wypatrujesz? -Czekam na was. Czeka, aż wytrze biały lakier parapetu swoim niebieskim lajbikiem. Stoi, patrzy wieczorem na ciemny park i się modli. Całymi latami uszczelnia okna, w szpary wpychając watę i rulony szmat, żeby nie wiało. Wiosną wypadają z nich biedronki… "Biedroneczko, leć do nieba, przynieś mi kawałek chleba…", powtarzam w myślach. A szyby myje wodą z denaturatem lub octem i wyciera kulami zmiętej gazety. Karmi gołębie i stawia na parapecie doniczkę z lwimi paszczkami, i kładzie papryki, żeby dojrzały do czerwoności. Przez okno w pokoju ojca lubię patrzeć na białe, pocztowe gołębie. Zataczają kręgi na granatowym niebie, nad barakami. Stare kasztany niedługo zaczną zakwitać. Mama patrzy w stronę kopca, czy idzie chmura. Jeśli tak, będzie deszcz. Jeśli nie, burza przejdzie bokiem. Ukształtuje mnie dzieciństwo w domu rodziców i jednocześnie w domu dziadków: Heleny i Józefa. Dom dziadków był ich którymś z kolei domem w życiu. Trwały w nim echa poprzednich. Był jasny. Kupili poniemieckie meble i nie dbali o resztę. Adam Mickiewicz. Nigdy nie słyszałem takiego kazania. Algis poświęcił nam mały medalion z Matką Boską Ostrobramską. W Celi Konrada uczeń szkoły muzycznej gra na saksofonie. Pusto. Tylko portierka i on. Genowefa Marcinkiewicz, u...

Nad drzwiami na strych czernieje krzyż, od świecy. Zaklęcie babci Zofii Jarguszowej strzeże przed duchem strychowego wisielca. 12 przez 8. Trzy pokoje, dwa przedpokoje, kuchnia, alkowa, dwa balkony, na jednym żołnierski płaszcz dziadka spod Monte Cassino, a na drugim kaktusy. Na Czarnej Wsi. Za miastem. Na moczarach. Naprzeciwko parku ze żwirowymi alejkami, gdzie pół wieku temu dziadek łapał żaby i pływał na łódkach. Tam ułannarzeczony cioci Anieli -pozwalał Antkowi wsiąść na konia. Nie wiedział, że zginie w trzydziestym dziewiątym. Tam grzebaliśmy nasze psy, a tuż przy murku Babcia zbierała pieczarki. I smażyła z masłem na patelni. Stamtąd przylatują ptaki. Tam podrapię sobie całą twarz na jednym z ostatnich spacerów z moim dziadkiem. Na podwórku jest ogród, a za nim baraki. Pełzną ślimaki, rosną irysy, stoją trzepaki, wrzeszczą dzikie koty i dzieci. Pod balkonem tandeciarki, tam gdzie wiszą motyle kokony, poniewierają się resztki kolorowego plastiku, z którego robi torby i sprzedaje. Na tandecie. Czasami jeździ do Gdańska i kupuje towar od marynarzy. Jej córka udaje Rodowicz i tleni sobie włosy. Podnoszę i wącham te kawałki kolorowych kratek -mają fascynujący zapach. W łopianach u Klocka wieczorami cykają świerszcze i pachną spadłe śliwki. Kamienica żyła. Stała na balkonach, patrzyła, jak jadący na wakacje tachają przez park ciężkie walizy do tramwaju. Sadziła pelargonie w paczkach na oknach, podlewała je ostrożnie. Wietrzyła. Nosiła pranie na strych, gdzie każdy miał swoje sznury. Pachniało kurzem i krochmalem. Rozciągałem tam z matką firanki. Na krzyż. W kącie strychu był stary gołębnik. sje. Jest idealistą. Szuka prawdy. Czy znajdzie w sobie siłę, by dążyć do niezrelatywizowanej prawdy jako podstawowego dobra. Wie, że musi szybko ze spuścizny narodowej i europejskiej wybrać i zachować to, co najlepsze, aby zachować ciągłość dialogu przeszłości z przyszłością. Za jego życia obalono mur berliński, lecz szybko zbudowano kolejne. Wolność jest jego obsesją. Conradowska wierność -jego wyborem. Maluje obrazy, mury, parawany. Malowidła na zdartych afiszach i plakatach. Odpowiedzią na polityczny zgiełk są piszczałki i rogi zrobione z plakatów wyborczych. Imitacje, atrapy, destrukty zaledwie przypominają Trąby Jerychońskie zdolne obalać mury. Maluje Chleby, Znaki i konstrukcje Domów. Oko Opatrzności przykleja na słupie ogłoszeniowym. *** Czas i zdarzenie. Wątek i osnowa. Wyprawa po błękit oka. Po ciszę. By ocaleć. Dać się opowiadać życiu. Mały chłopiec patrzył na reprodukcję obrazu. Co przedstawia? NIC. Zielono-czarny z żółtym. Szukał. Może konik polny nocą na łodydze, a w tle zachodzące słońce? Nie. A więc co? Właściwie nigdy się nie dowiedział, co przedstawiał jego najważniejszy obraz. Obraz tajemniczy, który irytował i kusił. Najważniejszy jego pierwszy zachwyt obrazem. Próba. Rekonstrukcja, a może tworzenie legendy? Co wtedy widział? Za obrazem. *** Kraków. Szesnaście lat po wojnie. Rynek z kocimi łbami, na których Matka wykręcała obcasy szpilek. Fontanna z pomalowaną na zielono metalową żabką. Po drodze za piekarnią, na kościele ojców Karmelitów ślad odbitej stópki królowej Jadwigi w zakratowanym okienku. Intryguje. Na podwórku Polacy i Niemcy. Dobrzy i źli bawią się w wojnę. Urodziłem się w klinice na Kopernika. Skrzypek grał Złoty pierścionek na szczęście, a Matka straciła dużo krwi. Rudy i brzydki nie podobałem się jednej z pielęgniarek: "Takiego jeszcze nie widziałam". Marylka i wujek Ziutek, brat Mamy, zostali chrzestnymi. Dali mi na imię Piotr i dołożyli Mikołaj. Ochrzcił mnie kapelan w szpitalu Świętego Ludwika, bo miałem wkrótce umrzeć. W domu na Szymanowskiego czekają ojciec i dziadkowie. Spokojna ulica w dobrej dzielnicy. Prawie bez samochodów. Jesienią węglarze zrzucają do piwnic węgiel z drewnianych pak. Wiosną przechodzą tędy jeże. Pożydowska kamienica. Co sobotę Zającowa pastuje schody i myje okna. Bramę otwiera o szóstej, a o dziesiątej zamyka. Na klucz. Przedwojenna dozorczyni. Strych ze sznurami na bieliznę i gołębnikiem. Piwnica, pralnia, schron. W pralni służące gotują w kotłach prześcieradła i poszwy: Smoleniów, Małeckich, Woźniaków. Niezależna. Mówią, że piękna. Moja Matka. Mają wstręt do kolejnego meblowania, po którym tracą wszystko. Nad okrągłym stołem, który jest miarą mojego wzrostu, wisi na lampie wisi lepiec na muchy. Pod serwetą leżą odcinki rent, listy i stare żyletki. Listy przychodzą najczęściej od syna z Wałbrzycha, od Marylki z Cieszyna i od Staszka Rokity z Dębicy. Gdy przychodzą goście na imieniny dziadka, kładzie się na nim deski i przysuwa go do tapczanu. Każdy zna swoje miejsce. Goście przychodzą zawsze w sobotę. Na szafie stoi pudełko z cukrem. Szare, metalowe, z pokrywką. Przysłane jeszcze z Anglii. Z wojny. W szafie trzymają sterty pościeli z wyhaftowanym bladym L, wykrochmalone i wyprasowane, złoto Mamy, czyli kolie, kolczyki i sygnet z rubinami, fotografie ojca na polowaniu, drewniany krucyfiks z cynowym Chrystusem, jeszcze z Syberii, zrobiony przez pradziadka, pudełko z kamieniami do sygnetów, naszywkami Poland, dwiema chińskimi monetami, emaliowanym, srebrnym medalionem, z fotografiami braci i odznaką zasłużonego spółdzielca. Są tam jeszcze andersowski wojskowy beret, porcelanowy bażant od Pani Władzi i Pana Piotrusia i przydział na mieszkanie. Na drzwiach wiszą torba, zapas gumek, a od wewnątrz kominiarski kalendarz. Na gwoździu. W kredensie, w pudle po landrynkach, leżą lekarstwa od doktora Jankiewicza. W tyle stoją dwie karafki z imbirówką. Gdzieś upchana jest srebrna chochla z mahoniową rączką, jeszcze z Rosji -prezent na chrzciny. Są tam stare modlitewniki -oprawione w czarną skórę -prababć: Antoniny i Wiktorii, kieszonkowe zegarki z dewizką dziadka Balukiewicza, pozłacany kluczyk, granatowa szklanka, imbir w torebeczkach i niebieski kalendarzyk. Gdzie kiedyś Babcia zapisze w nim: "Zmarł… VI. 1966". I… i… i… A wszystko w zapachu wanilii. W tapczanie w czarno-zieloną jodełkę trzymają pudło z dokumentami (medale z trzech ostatnich wojen) i szare mydło Biały Jeleń. "Dawali w pracy", mówią. Pod tapczanem turkusowym stoi biały nocnik z niebieską pokrywką. Obity w jednym miejscu z emalii. Obrazek z wilkiem dziadek kupił przed wojną w Istebnej. Wilk patrzy na Jasnowice, na dwie chałupki z żółtym światełkiem w oknach, całe dzieciństwo patrzył też na moją Matkę, a teraz patrzy na telewizor i w stronę toaletki. Dziadek lubił kupować obrazy i malować ich ramy pozłotką od Brody czy Migdała. Chowałem się pod starą singerowską maszyną do szycia. Po prababci. Matka szyła. Po nocach, kiedy wszyscy spali albo byli w parku. W kącie, żeby nikt jej nie widział. Sukienki, koszule, spodnie. W czterdziestym piątym za pieniądze z szycia urządzi babci Antoninie pogrzeb. Telefonu nie mamy. Trzeba iść do sąsiadów. Najlepiej do Danusi. Jako jedyni oddadzą aparaty telefoniczne polskim żołnierzom idącym na Berlin, kiedy ci sprawdzają, czy Niemcy w piecach nie zostawili min. Kamienica plotkowała. Codziennie rano spotykała się z wiaderkami w piwnicy. Potępiała, gdy ktoś nie wycierał butów albo trzaskał drzwiami. W piwnicznych komórkach leżały ziemniaki i weki. Tam węglarze znosili na plecach w drewnianych pakach węgiel. Ptaki przylatywały z parku. Odkąd pamiętam, karmiliśmy je na parapecie okna i była w tym jakaś szczególna przyjemność. Kamienica żyła. W soboty zamieniała się w wielką wysprzątaną i wypastowaną twierdzę. W niedziele w twierdzę cichą. Ściany w pokoju dziadków są zielone z delikatnym złotym wzorkiem. Podobają mi się. Przechowują kolorowe warstwy klejowej farby. Dębowe podłogi mają odciski szpilek i czarne cętki po rozżarzonym węglu. Patrzę, jak Babcia chwyta palcami taki czerwony kamień i wrzuca do pieca. Później będę robił tak samo. Kiedyś dwóch zdunów, stojąc na stole, będzie przestawiało piec, a ja będę patrzył, leżąc chory w łóżku. Od tamtego czasu polubię na zawsze zapach gliny. Piec z ocalałych po wybuchu bomb kafli, które złożą się w jeden -kremowy. "Patrz, jak wesoło się pali. Aleś napalił, będzie jak w bani". Babcia grzeje dłonie, kładzie je na kaflach obok siebie, jak chleby, i przytula do pieca policzek. Raz jeden, raz drugi. Na zmianę. Na wciśniętych w szczeliny między kaflami szpilkach wiszą chusteczki i rękawiczki. Kiedyś upieczemy w popielniku ziemniaki. Siedzę na kanapie pod piecem. Zmarznięty. Nie potrafię wypowiedzieć słowa. To Rysiek, mój brat, wiózł mnie najpierw na sankach po Czarnowiejskiej, a potem na sam kopiec Kościuszki. I zmarzłem. Tam pod poduszkami w garnkach wyrasta ciasto, a przykryte ścierką -też pod poduszką -będą czekać na Mamę, jak wróci z pracy, gorące ziemniaki. Całymi nocami pieką się na blasze i w szabaśniku placki na Boże Narodzenie. Dla Babci ważne są okna. -Znowu stoisz w oknie. Czego tam wypatrujesz? -Czekam na was. Czeka, aż wytrze biały lakier parapetu swoim niebieskim lajbikiem. Stoi, patrzy wieczorem na ciemny park i się modli. Całymi latami uszczelnia okna, w szpary wpychając watę i rulony szmat, żeby nie wiało. Wiosną wypadają z nich biedronki… "Biedroneczko, leć do nieba, przynieś mi kawałek chleba…", powtarzam w myślach. A szyby myje wodą z denaturatem lub octem i wyciera kulami zmiętej gazety. Karmi gołębie i stawia na parapecie doniczkę z lwimi paszczkami, i kładzie papryki, żeby dojrzały do czerwoności. Przez okno w pokoju ojca lubię patrzeć na białe, pocztowe gołębie. Zataczają kręgi na granatowym niebie, nad barakami. Stare kasztany niedługo zaczną zakwitać. Mama patrzy w stronę kopca, czy idzie chmura. Jeśli tak, będzie deszcz. Jeśli nie, burza przejdzie bokiem. Ukształtuje mnie dzieciństwo w domu rodziców i jednocześnie w domu dziadków: Heleny i Józefa. Dom dziadków był ich którymś z kolei domem w życiu. Trwały w nim echa poprzednich. Był jasny. Kupili poniemieckie meble i nie dbali o resztę. Adam Mickiewicz. Nigdy nie słyszałem takiego kazania. Algis poświęcił nam mały medalion z Matką Boską Ostrobramską. W Celi Konrada uczeń szkoły muzycznej gra na saksofonie. Pusto. Tylko portierka i on. Genowefa Marcinkiewicz, u...

El colonialismo de colonos que se llevó a cabo en Uruguay y los procesos implicados en la constitución del Estado nación involucraron masacres, despojos, represiones y control de los pueblos originarios que habitaban el territorio. Las narrativas hegemónicas que fundamentan la construcción de la nación uruguaya, por otra parte, han sido efectivas en ocultar los procesos de dominación y subalternización de los indígenas, así como en su invisibilización. Actualmente, sustentándose en la premisa que sostiene que "no hay indios", los mandatarios nacionales continúan negándose a ratificar el Convenio 169 de la Organización Internacional del Trabajo (OIT). A pesar de este contexto desfavorable, sin embargo, en las últimas dos décadas han ido cobrando visibilidad las luchas y los reclamos de colectivos conformados por personas que se autoadscriben como charrúas y "descendientes". Con el objetivo de derribar la representación simbólica de la extinción, estos colectivos llevan adelante proyectos y acciones que buscan conectar pasado y presente, así como también confrontar los discursos que borran la continuidad con sus ancestros. A partir de un proceso de investigación colaborativa entre académicos y charrúas, este trabajo propone analizar los modos en que los actuales procesos de reemergencia o resurgimiento indígena desafían las narrativas hegemónicas que forjaron la nación uruguaya como "blanca", "sin indios", y pone en discusión antiguos presupuestos esencialistas y racistas que no sólo niegan su presencia en el Uruguay contemporáneo, sino también sus derechos como pueblos preexistentes.

Tyrimų apie vaikus reikšmingumą pripažįsta daugelio skirtingų mokslų sričių atstovai, tačiau ne visada tiriamų vaikų požiūris įtraukiamas į tyrimus. Tradiciškai konkrečios vaikų patirties suvokimas buvo formuojamas remiantis suaugusiųjų, kalbančių už vaikus, požiūriu, didesnio dėmesio nekreipiant į tai, ką gali pasakyti patys vaikai. Vis dėlto praėjusio šimtmečio devintojo dešimtmečio socialiniuose tyrimuose pradėtos taikyti naujos strategijos, kurias lėmė įvairių mokslo šakų, filosofinių paradigmų kaitos bei pasaulinių organizacijų nuostatų pokyčiai. Šios strategijos skatino kovoti su vaikų sampratos ignoravimu ir siekė įtraukti pačius vaikus ir remtis jų požiūriu į mokslinių tyrimų kūrimą ir vykdymą. Šiame straipsnyje pateikiama etnografinio tyrimo, atskleidžiančio vaikų dalyvavimo kuriant mokslo žinias svarbą, medžiaga. Tyrime nagrinėta, kaip ginkluoto konflikto metu perkeltieji vaikai kuria savo fizinio ir kultūrinio pasaulio prasmę smurto ir skurdo paveiktoje Kolumbijos srityje...

The article provides a critical analysis of the complex relationship between ethics and anthropological research by focusing on the international literature and the ethical codes of the most important anthropological associations. Theoretical issues concerning ethics as a general problem of human conduct are often connected to those of anthropology' "responsibility" as a discipline applied in different contexts of violence, war, conflicts, interplaying with powers, institutions and the various "subjects" anthropologists study or work with. Through constant exchanges between the epistemological level of ethics and the comparison between different systems of social morality, anthropological associations produced specific ethical standards and codes by taking into account aspects such as privacy, consent to confidentiality, plagiarism and lack of transparency and the effects of the researcher or his/her scientific production on the broader society. Through a cri...

The text presents a short reconstruction of the development of a specific interest towards the social problems of the contemporary society, in the history of anthropology. Anthropological research showed frequently, from its origins, a particular optimism in what concerns the possibility of giving consistent contributions – in a critical sense, containing also a specific proposal – to the public and private institutions devoted to the planning and implementation of social and cultural change. The actual situation of studies and activities of applying anthropological research to fields as public health, school, migration, development, is then presented, insisting specifically on the necessity of a strict and constant connection between theoretical and applied anthropology. It is also examined a series of diverse forms of resistance and hostility, prejudice and refuse, against applied anthropology, manifested frequently in the recent history of the discipline. It is then maintained th...

Los procesos de recuperación de memorias mapuche están atravesados por exigencias hegemónicas de pureza, que provocan disputas en torno a cómo nombrar e interpelar a quienes tienen ancestros de ese pueblo, pero no se identifican públicamente como parte de él. Analizar mi reflexividad en un trabajo etnográfico desarrollado en Viedma (Río Negro, Argentina) me llevó a reconocer que los criterios de pureza se fundaban en supuestos y teleologías desde los que me acercaba a las experiencias y los posicionamientos que elaboran esos sujetos alrededor de su pertenencia. Estas personas, planteo, no son pasivas ni sostienen una oposición unívoca a la hegemonía. Antes bien, en prácticas cotidianas de socialización, producen desplazamientos de los discursos hegemónicos y actúan en ocasiones coyunturales, a partir de las cuales se reposicionan en el contexto de los vínculos con sus ancestros. Estos procesos son abiertos y sobredeterminados, y no necesariamente se expresan en categorías de identidad/diferencia.

Tibetan medicine, also known as Sowa Rigpa, is a profound and valuable traditional medicine system that has a rich history and cultural significance. Developed under the influence of Vajrayana Buddhism and from the accumulated knowledge and experience of the people in the Himalayan region, Sowa Rigpa has evolved into a comprehensive repertoire of healing techniques and knowledge since the eighth century. In 1959, following the Chinese occupation of Tibet, the Dalai Lama fled to India with thousands of Tibetan refugees. With more than 60 years of modernization in Tibetan exile society, Sowa Rigpa has gained popularity and commercial success as a scientific system of healing and was incorporated into the Ministry of AYUSH (Ayurveda, Yoga and Naturopathy, Unani, Siddha, and Homeopathy) in India in 2010. Today, Sowa Rigpa is widely recognized for its unique approach to healing, which focuses on the balance between mind, body, and spirit, and its use of natural remedies. However, despite its importance, Sowa Rigpa has received comparatively less academic attention. Looking back at the research on Sowa Rigpa, when "Asian medicine" began to receive attention in the 1970s only a few scattered research papers were published on this traditional Tibetan medical system. The hindrance of research can be attributed to several factors. For example, there is a language barrier to overcome. Reading Tibetan medical texts and engaging in conversations with local Tibetans requires a solid foundation in the Tibetan language, which is not as easily accessible as Chinese or other mainstream Asian languages for many foreign scholars and researchers. Moreover, the geography and environment pose additional challenges. Sowa Rigpa has for centuries been deeply rooted in "The Great Himalayas", which cover approximately 2,400 km and span the nations of India, China, Bhutan, and Nepal. In these remote areas, Sowa Rigpa plays a central role in local culture,

Challenges in the ethnographic study of participatory processes in childhood: voices and games Abstract This article aims to contribute to knowledge about the processes of participation of children in the public sphere, with speci昀椀city in the school space, also focusing on the theoretical-methodological challenges involved in its study. To do this, we re昀氀ect on the processes of documentation, ethnographic analysis and, especially, on the methodological challenges involved in the study of political processes in childhood. Throughout the article, the preeminence given to the words of children in ethnographic documentation is stressed to deepen the analysis of everyday actions, which, contextualized in the web of power relations in the school environment, are possible to be analytically reinterpreted. as actions of resistance, appropriation and negotiation. To this end, some advances produced by a doctoral research that focused on the analysis of the relationships between children and teachers enrolled in a space for student participation in a primary school in the Autonomous City of Buenos Aires for four years are brought to debate (2016-2020).

Big collaborative projects are today common in social sciences. These projects imply the collection of large data stored and shared by collaborators and with funders. As increasingly discussed by anthropologists, sociologists and other social scientists, however, large collaborative projects, especially when they are based on ethnographic research, entail specific ethical challenges. While funders increasingly expect scholars to share their data to insure transparency and accountability, the nature of qualitative data collected on the basis of trust relationship between researcher and respondent makes sharing and archiving a problematic issue. This article aims to address these issues by drawing from the experiences of the 7 researchers involved in the HOMING project, an investigation of the nexus between home and migration. In particular, we discuss three issues which concern ethnographic and qualitative collective research projects: data collection (the role of serendipity and tru...

This essay presents the collaboration I started with the Johnson Academy. A non-governmental organisation dedicated to accompanying children and young people in fragile environments, with the objective to develop film content and reflecting on the importance of visual ethnographies as agents of resistance and empowerment of the various communities in an urban context, specifically Cova da Moura (a self-produced neighbourhood). This is a form of epistemological production that enhances anthropology as a mediator and facilitator of cultural representation and self-representation.

Críticamente, los niños, al construir su entorno cultural, participan en el mismo tipo de actividades, despliegan el mismo tipo de relaciones de poder, autoridad y estatus, y recurren a momentos cargados de significado como lo hacen los adultos cuando crean y habitan sus propios mundos culturales. Lawrence Hirschfeld, "Why Don't Anthropologists Like Children?" 1 Resumen En el imaginario social, las escuelas son instituciones que, como condición de su eficacia educadora, deben quedar al margen de la política. Esta expresa neutralidad política tiene como objetivo la protección de los niños y las niñas. Durante los últimos años, la emergencia de conflictos económicos, sociales y políticos ha puesto a las escuelas en el centro de la escena de muchas disputas, y ha expuesto la contradicción de la neutralidad asignada. Muchos de estos conflictos se desarrollaron en las escuelas donde escenas de lucha-manifestaciones, marchas o inyecciones-han tenido a niños y jóvenes como participantes activos junto a adultos, en una suerte de experiencia política inédita. En este artículo contamos y analizamos dos episodios tomados de una etnografía (Milstein, 2009), a fin de mostrar la capacidad de agencia de los niños para interpelar discursos respecto de los vínculos preestablecidos entre política y niñez vinculados a la vida escolar. Asimismo, el diálogo entre estas evidencias empíricas y los conceptos nos permitirá mostrar la peculiaridad del proceso de politización que atraviesa la vida cotidiana de las escuelas primarias y su impacto en las relaciones fundacionales entre escuela y nación.

This article is a report on an ongoing research project investigating the ethnographic collection brought by Ørjan Olsen from Tyva to Norway in 1914. The paper focuses only on a part of the collection—the ritual paraphernalia. The set includes the gown, headdress, footgear, and a drumstick that belonged to the Tozhu Tyva kham (shaman), who featured in Olsen’s photographs and two books about his trip to Tyva. Drawing on object analysis and indigenous storytelling and participant observation during ethnographic fieldwork as the main research methods, the project facilitates active knowledge-sharing between the host and home communities of the objects—the Museum of Cultural History of the University of Oslo and the Tozhu Tyva people in Tyva and the Tukha people in Mongolia.

This case study reports and reflects upon a project using Collaborative Event Ethnography (CEE) as, simultaneously, a research and teaching method. Through training workshops and a day of interviews and participant observation at the Antiques Roadshow at Ightham Mote in Kent, staff and students worked together on a project that clearly demonstrated the scope of the CEE method for producing robust academic data while also challenging presumptions that ethnography is a necessarily lone pursuit.

Big collaborative projects are today common in social sciences. These projects imply the collection of large data stored and shared by collaborators and with funders. As increasingly discussed by anthropologists, sociologists and other social scientists, however, large collaborative projects, especially when they are based on ethnographic research, entail specific ethical challenges. While funders increasingly expect scholars to share their data to insure transparency and accountability, the nature of qualitative data collected on the basis of trust relationship between researcher and respondent makes sharing and archiving a problematic issue. This article aims to address these issues by drawing from the experiences of the 7 researchers involved in the HOMING project, an investigation of the nexus between home and migration. In particular, we discuss three issues which concern ethnographic and qualitative collective research projects: data collection (the role of serendipity and tru...

Co-authors: Gavin Weston, Natalie Djohari, Alexandra Urdea, Elena Liber, Lowri Evans

Antiques  Roadshow  Events  are  held  in  historic  locations  across  the  United  Kingdom.  On  site,  experts  evaluate  objects  brought  in  by attendees,  who  are  often  cast  as  passive  recipients,  while  edited  highlights  make  up  the  long-  running  BBC  TV  program.  Through  collaborative  Event Ethnography at one Roadshow Event we show how object stories are navigated through “value talk” between attendees  and  experts  in  front  of  live  audiences.  Value  is  not  a  measurement  but  a  dimension  of  the  thing  and  its  context.  Stories  and  money  are  both  integral  in  under-standing  worth,  and  final  valuations  are  only  partially  shaped by given expertise

Resumen Desde el comienzo de los procesos de conquista y colonización de los pueblos indígenas en Argentina, la Iglesia Católica desempeñó un rol crucial, destinando gran parte de sus esfuerzos evangelizadores hacia los niños y niñas de tales pueblos. Esto ha implicado en distintas regiones el desarrollo de una red de escuelas confesionales en las que, de diversas maneras, se ha procurado transmitirles conocimientos y significados religiosos. Nuestro propósito en este artículo es analizar comparativamente las propuestas contemporáneas de distintas congregaciones de la Iglesia Católica hacia los/as niños/as mapuche y tobas/qom, indagando, a la vez, los modos en los que los/as propios/as niños/as recepcionan dichas propuestas. Como tales procesos distan tanto de ser homogéneos como de ser lineales, concluiremos planteando una reflexión antropológica sobre los conceptos de apropiación y agencia infantil.

La población charrúa del Uruguay se viene organizando desde finales de los años 1980 en búsqueda de reconocimiento estatal y de reconstrucción de su identidad indígena. Pese a ello, el Estado continúa negando el reconocimiento oficial de los pueblos indígenas en el país y sigue sin ratificar el Convenio 169 de la OIT. Una de las hipótesis acerca de la dificultad de obtener reconocimiento oficial son las acusaciones de no autenticidad, como el hecho de circular y habitar en espacios predominantemente urbanos o no hablar una lengua nativa. Partiendo de la idea de que el reconocimiento charrúa se inscribe en procesos de largo alcance, problematizamos distintos niveles que llevaron a decretar una temprana “desaparición” indígena en el país. En un segundo momento analizamos aspectos del proceso de autorreconocimiento y finalizamos con los avances de la organización charrúa actual y sus principales logros.

A collaborative article about the state of childhood studies in Colombia by Alba Lucy Guerrero, Anny Bertoli, Camilo Bácares Jara, Clara Inés Carreño , Diana Marcela Aristizábal García, Dora Lilia Marín-Díaz, Ernesto Durán Strauch, Giangi Schibotto, Juan Carlos Amador Baquiro, María Cristina Torrado, Nadia Celis, Rocío López-Ordosgoitia, Yeison Arcadio Meneses Copete

Artículos libres Resumen: En este artículo se propone un análisis de los usos políticos de las tecnologías audiovisuales por los colectivos indígenas de cine entre los guaraníes de Argentina y Brasil y cómo construyen el territorio a través de las imágenes. Para esto, propongo pensar el surgimiento de los colectivos indígenas de cinema en Latinoamérica, comprendiendo el cine indígena como un dispositivo, a partir de lo que conceptualiza Agamben (2009), y reflexionar el espacio social indígena más allá del punto de vista geográfico. Así, planteo una discusión de cómo ocurre la representación de los territorios superpuestos y compartidos con lo que Cadena (2020) llama de «seres-tierras» que, por así decirlo, habitan en las imágenes. Para ello, propongo analizar las recientes producciones del Colectivo de Cine Mbya Guaraní Ara Pyau (Argentina) y el Colectivo Mbyá-Guaraní de Cine (Brasil), analizando una de las películas de ambos colectivos: Una Semilla de Ara Pyau (2017) y Dos aldeas: una caminata (2008), respectivamente.

Molti studi e ricerche, a livello internazionale, già da diversi anni, evidenziano come il fabbisogno di capacità professionali, competenze e qualifiche aumenterà in modo significativo per ogni tipo e a ogni livello di occupazione: è dunque necessario garantire una migliore corrispondenza fra l’offerta di competenze e la domanda del mercato del lavoro. Sono quelle medesime competenze strategiche e trasversali, individuate come competenze chiave per l’apprendimento permanente e la promozione di una cultura della democrazia, a essere ricercate sempre di più dalle organizzazioni; esse possono sviluppare le condizioni per una maggiore partecipazione alla vita e alla gestione delle organizzazioni stesse. Il contesto delle economie più avanzate e la crescente polarizzazione del lavoro, le trasformazioni tecnologiche collegate ai cambiamenti nella domanda di lavoro e all’aumento delle occupazioni non standard stanno producendo la crescita di un fabbisogno formativo non standard, che richiede un ripensamento dell’offerta educativa e formativa, che vada anche nella direzione della costruzione di una cultura congiunta e condivisa.

Doing Oral History engages students as co-researchers in a community- engaged oral history project begun in 2011. Supported by a research partnership between a faculty member, a university oral history center, and a non-profit archive, the course engages learners in the exploration of a festival and its communities. Through oral histories with long-time festival workers, artists, staff, volunteers, and neighbors, we contribute to expanding the history of a festival and the social movements that have shaped it. We also consider the ways in which diverse festival workers come to feel a part of a community centering African American working-class folk, cultures, and performance traditions. Students learn from narrators connected to the festival, recording their life histories, and learning about neighborhood and city history, cultural traditions, and social movements. These oral histories engage the complex racialized, classed, and gendered hierarchies which the festival reflects, the central place of folklore and cultural heritage in the public culture of the region, and the challenges of making a living in a precarious tourism economy. In this article, I reflect on how the class contributes to doing and teaching public anthropology in the South. [community-engaged research, service-learning, oral history, public anthropology, social justice, New Orleans]

When you work on a book, there are stories within stories that come to you, and-you can't help it-they pull you in. That's how we found ourselves in front of a two-story white stucco building in Hollygrove on Live Oak Street. It took us a while to find it. The uptown neighborhood of New Orleans wasn't developed until the early 1900s because of its low-lying, swampy location, and it is cut up with drainage canals. We came to photograph Oscar Washington, the bandleader and snare drummer of the New Wave Brass Band and his uncle, Melvin Washington, at their family church. We had been working with Oscar on a book about how music gets passed on in New Orleans, and he told us that, for him, it all began at the St. Anthony Divine Spiritual Temple, where his uncle and musical idol played the drums. "Everybody in my family came out of that church. My daddy's mother, Delia C. Washington-God rest her soul, I know she's looking down on me right now-was an usher there." When we met with Melvin at his house to talk more about it, he said, "It was like an inheritance. I guess it come from the tree. The roots. When the tree sprouts up, all the roots down there. It was a family of drummers. . ." But if it was the men in his family who played the drums in R&B bands and the military, it was his mother, Delia, who transformed it into a religious experience. He said, "I had a praying mother, a really praying mother." He paused, looked at us, and asked, "Should I go further?"

ESCAPES è un Progetto di Ricerca di Interesse Nazionale (PRIN 2022), sostenuto dal PNRR e finanziato dall’Unione Europea – Next Generation EU, che ha lo scopo di analizzare la sostenibilità del lavoro remotizzato per lavoratrici e lavoratori, indagando le sue ricadute nello spazio fisico della città, nei luoghi di lavoro e nell’ambiente domestico.

How do you unbuild a city? Sara Safransky's wideranging book about land and property in postindustrial Detroit begins by examining the premise of this question, a question that has vexed many city planners looking to resolve the problem of abandonment and deindustrialization in rust belt cities. What they usually mean, in the context of Detroit, is: how to scale back a city infrastructure designed for more than 2 million people when less than a million actually live there? Even more specifically, this is framed as a question of finance: how to make a city, a majority Black city, depopulated of many of those with capital, function for capital. Safransky interviews city planners and administrators to lay bare the logic behind this question, and the strategies that have been used to reclaim the space of the city for capital, which have resulted in overwhelming waves of Black displacement and dispossession. She outlines the ways that technologies like the online city land bank auction depersonalize and make frictionless the violent process of taking someone's home. She describes policy Book review Dialogues in Urban Research 1-3

Kathleen (born Kweyetemp) Petyarre, one of Australia's foremost living Indigenous artists, was born between 1931 and 1940 on her family's vast desert estate, Atnangker, located almost three hundred kilometres north east of Alice Springs in arid, spinifex country. Petyarre, an Eastern Anmatyerr woman, saw a white man for the first time when she was around eight or nine years old. Hiding behind a group of small bushes, Petyarre and her siblings reported their 'discovery' of the strangely coloured man to their father, Kngwarreye, who tentatively approached the man, generously offering him life-giving water and delicious bush food. Since that fateful day, Kathleen Petyarre has been fascinated by the machinations of white people and their society. When adult educator Jenny Green arrived at Utopia in the late 1970s, Petyarre eagerly joined in batik classes. Kathleen Petyarre has gone on to achieve considerable national and international celebrity as a visual artist.