Chinese Turkestan

This paper investigates how a regional identity can be maintained in a nonmodern context, focusing on the case of southern Xinjiang in the late nineteenth and early twentieth centuries. The argument focuses on one aspect of this identity system, the popular historical tradition, arguing that its deployment through both manuscript technology and regional shrine pilgrimage contributed to the maintenance of Xinjiang's settled Turki identity group before the construction of the “Uyghur” identity. In the absence of a national history, separate histories of local heroes were linked together through custom anthology production and networked travel to shrines, yielding a modular historical tradition that accommodated local interests in regional narratives. Central to the operation of this system were community authorship in the manuscript tradition, the creation of a new genre for local history, and the publicly recorded circulation of pilgrims who heard performances of historical texts. This constellation of phenomena underpinned an alternative type of imagined community: a reasonably homogeneous, regional, writing-facilitated identity system flourishing in a nonmodern context.

Фундаментальный труд выдающегося русского ботаника, синолога, историка, историографа, источниковеда, географа и путешественника Эмилия Васильевича Бретшнейдера (1833–1901) посвящен истории и геоuрафии Центральной Азии и Восточного Туркестана в эпоху средневековья. Эта книга – замечательный памятник отечественного востоковедения, она стоит в одном ряду с работами Н.Я. Бичурина (Иакинфа), П.И. Кафарова (Палладия), В.П. Васильева, Б.Я. Владимирцова, В.В. Бартольда, Г.Е. Грум-Гржимайло и других ученых этого круга. И если переводы приводимых автором китайских, монгольских и персидских письменных источников в настоящее время устарели, его историко-географические комментарии к ним продолжают сохранять ценность. На русском языке данное исследование издается впервые.

Deneyimli akademisyen Fahri Türk Tacikistan gezisini bu ülkenin tarihi kimliği ve Türk tarihindeki konumunu içeren dikkat çekici değerlendirmeleri ile okuyucunun zihin dünyasında Türkiye'de hemen hemen hiç tanınmayan bir ilginç ülkeyi harika bir biçimde canlandırmaktadır. Tacikistan'a seyahat ya da yatırım düşünnenlere, Türkistan konuusnda bilimsel araştırma yapmak isteyenlere tavsiye edilir.

Asırlar boyunca Asya, Afrika ve Avrupa kıtalarında varlığını sürdürmüş olan Osmanlı Devleti bu kıtalardaki topraklarının bazılarını merkezden tayin etmiş olduğu memurlarla doğrudan idare etmiş, bazı topraklarında ise hâkimiyetini kendisine tâbi devletler aracılığıyla kurmuştur. Bu tâbiiyetlerin; sikkenin Osmanlı padişahı adına basılması, Osmanlı sancağının kullanılması, hutbenin Osmanlı padişahı namına okunması gibi çeşitli yollarla gösterildiği bilinmektedir. Yakub Han'ın Doğu Türkistan'da kurmuş olduğu Kaşgar Emirliği ise tâbiiyet şartlarını sağladığı halde birçok kaynakta göz ardı edilmektedir. 1866 yılında Yakub Han Doğu Türkistan'ı kendi idaresinde birleştirerek Kaşgar Emirliği'ni kurmuştur. Devletini kurduktan sonra iç ve dış politikalarını dengeli bir şekilde yürüten Yakub Han'ın en önemli girişimlerinden biri, Osmanlı Devleti'nin tâbiiyetine girmek olmuştur. Böylece ülke içinde ve uluslararası arenada meşruiyetini sağlamlaştırmış, aynı zamanda Osmanlı İmparatorluğu'ndan başta askerî olmak üzere birçok konuda yardım almıştır. Dönemin arşiv belgeleri, gazeteleri, askerî raporları incelendiğinde ve diğer tâbi devletlerle mukayese edildiğinde Kaşgar Emirliği'nin de Osmanlı İmparatorluğu'na tâbi devlet olarak kabul edilme mecburiyeti ortaya çıkmaktadır.
The Ottoman Empire, which maintained its presence in Asia, Africa and Europe for centuries, directly governed some of these territories by officials assigned from the center and also established its sovereignty over some others by means of states dependent on itself. It is known that these dependences were indicated by various ways like coining in the name of Ottoman Sultan, using the Ottoman flag and reading khutbah on behalf of Ottoman Sultan. The Emirate of Kashgar founded by Yaqup Khan in the East Turkestan is ignored in many sources although it fulfilled the requirements of dependence. In 1866, Yaqub Khan established the Emirate of Kashgar by uniting the East Turkestan under his administration. Having established his state, one of the most important attempts of Yaqub Han, who followed his domestic and foreign policies in a balanced way, was to be dependent on the
Ottoman Empire. Thus, he was able to strengthen his legitimacy in the country and international arena and at the same time received aid, notably military one, from the Ottoman Empire in many ways. When the archives, newspapers and military reports of the period are examined and when compared to the other protectorates, it becomes essential to accept also the Emirate of Kashgar as a dependent state of the Ottoman Empire.

Фундаментальный труд выдающегося русского синолога, историка, историографа, источниковеда, географа, ботаника и путешественника Эмилия Васильевича Бретшнейдера (1833–1901) посвящен истории и географии Центральной Азии и Восточного Туркестана в эпоху Средневековья. Эта книга — замечательный памятник отечественного востоковедения, она стоит в одном ряду с работами Н. Я. Бичурина (о. Иакинфа), П. И. Кафарова (архим. Палладия), В. П. Васильева, Б. Я. Владимирцова, В. В. Бартольда,
Г. Е. Грум-Гржимайло и других ученых этого круга. Его переводы китайских, монгольских и персидских письменных источников во многом сохраняют свою ценность их буквальной точностью, а историко-географические комментарии к ним во многом незаменимы до наших дней. На русском языке данное исследование издается впервые.