Kulturowe i cywilizacyjne 2015 tom 2 2015 Olga Mikołajewna Popko

2007

P o ło żen ie g eo g ra ficzn e i c h a ra k te ry s ty k a m i a s t a .

2015

Nauka

Antropologia kultury Wojciecha J. Burszty Z "etnografii życia" Wojciecha J. Burszty Piątego lutego 2021 roku zmarł profesor dr hab. Wojciech Józef Burszta. Pietnastego lutego na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie pożegnała go rodzina, grono przyjaciół, koleżanki i koledzy z uczelni oraz grupa studentów. Profesor zapisał się w pamięci wielu ludzi, o czym świadczą przede wszystkim internetowe wpisy, których autorzy, często we wzruszających słowach, wspominali go, przywołując ważne dla nich spotkania i zdarzenia z jego udziałem. Znaleźli się wśród nich przedstawiciele środowiska intelektualnego, słuchacze jego wykładów i uczestnicy seminariów, spotkań autorskich oraz znajomi "z dawnych lat" i mniej odległych czasów, w których życiu zaistniał. Jego śmierć to także wielka strata dla wielu ludzi i instytucji, w których pracował, a po zakończeniu zatrudnienia utrzymywał kontakty naukowe. Zmarł o wiele za wcześnie, niespełna dwa miesiące przed ukończeniem 64. roku życia. Dramatyczny dla niego pod względem zdrowotnym rok 2020, był rokiem 40-lecia jego działalności naukowej, licząc od pierwszego artykułu-będącego pokłosiem pracy magisterskiej-opublikowanego w roczniku etnograficznym "Lud", w 1980 roku (Burszta W., 1980). Mógł jeszcze wiele uczynić dla nauki, napisać sporo mądrych tekstów, zważywszy jego rozległą wiedzę, erudycję, kompetencje badawcze, pracowitość i sprawne pióro. Mógł udzielić znaczących społecznie wywiadów interpretujących i tłumaczących trudne do ogarnięcia przez ogląd potoczny "dziejące się dzieje" i zabrać głos w interesujących opinię publiczną kwestiach, co wielekroć czynił. Na koniec wypowiedział się o swoim życiu jako antropolog właśnie. Świadom nadchodzącego nieuchronnie bliskiego odejścia, z myślą, że przyszłość może nie będzie mu już dana, pisał "mozolnie" w ostatnich miesiącach książkę Umykanie-wedle jego własnych słów-"książkę-kataster, która pozwala-mam nadzieję inaczej spojrzeć na własne życie w sytuacji, kiedy wszelka pewność popada w ruinę". Dokonując jego retrospektywnego oglądu, nazwanego przezeń "etnografią życia", odbył ostatnią "antropologiczną wędrówkę po kulturze". Za jej zapowiedź-z dzisiejszego punktu widzenia-uznać można wywiad prasowy, którego udzielił w 2012 roku, dotyczący tematu "śmierci w kulturze współczesnej", zatytułowany Chcemy zostawić ślad. Opowiadając na inaugurujące rozmowę pytanie o strach przed śmiercią, powiedział: "Jeśli ktoś powie, że się nie boi, * Dr hab. Jan Grad, prof. UAM

Teksty Drugie, 2012

Lekcja Adorna: tekst jako sposób poznania albo o kulturze jako palimpseście Ryszard Nycz http://rcin.org.pl Szkice Ryszard NYCZ Lekcja Adorna: tekst jako sposób poznania albo o kulturze jako palimpseście 1.

Kliszczaki, czyli Górale od Łętowni, osiedli pomniejszą kotlinę rzeki Raby poniżej osad Zagórzan. Siedziby ich są na znacznej przestrzeni oddzielone od siedzib Zagórzan wyłomem Raby, a na północ za jej biegiem przeciągnęły się aż do wsi Stróży. Czternaście tylko wsi należy do tego małego rodu, który dla różnicy w stroju przez szyderstwo Kliszczakami bywa nazywany (nosi bowiem w kliszcz ściągłe spodnie), sam siebie nazywa on jednakowoż Góralem, od zachodu graniczy ten ród z Babigórcami, od południa i wschodu z Zagórzanami, na północ z Lachami, bo wszystkie osady poniżej północnej granicy góralszczyzny położone nazywają się Lackiemi osadami, a granice zewnętrzne Górali zdają się odpowiadać historycznym granicom Starej Chrobacyi. Wsie przez Kliszczaków zamieszkałe legły w małej kępie obok siebie otoczone wyniosłemi działami około, a złączone tylko za biegiem rzeki Raby. Wsie te są następujące: Trzebinia, Stróża, Pścim, Więciórka, Więcierza, Zawada, Bogdanówka, Tokarnia, Krzeczonów, Sko...

Idea Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych, 2018

2017

Collectanea Theologica

I. teologiczne podstawy dialogu kościoła z islamem według papieża Franciszka II. koncepcje "zbawienia" w hinduizmie i buddyzmie I. Teologiczne podstawy dialogu Kościoła z islamem według papieża Franciszka 1. Wstęp P apież Franciszek -podobnie do swoich poprzedników, szczególnie Pa- wła VI, Jana Pawła II oraz Benedykta XVI -jest orędownikiem dialogu międzyreligijnego, nawiązywania i utrzymywania przez Kościół relacji z religiami niechrześcijańskimi. W tym kontekście istotne miejsce zajmuje dziś odniesienie Kościoła do islamu, religii państwa i prawa, kształtującej życie ponad półtora miliarda ludzi na całym świecie. Wypowiedzi papieskie na temat tej religii oraz jej wyznawców są zakorzenione w nauczaniu Soboru Watykańskiego II, zwłaszcza Deklaracji o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, soborowych wypowiedziach, gestach i czynach dialogu. Niniejszy artykuł prezentuje teologiczne podstawy dialogu Kościoła z islamem według papieża Franciszka. Ich fundamenty wyznacza soborowa Deklaracja Nostra aetate, dziedzictwo Abrahama oraz miłosierdzie Boże. Sobór Watykański II -dwudziesty pierwszy sobór powszechny -został zwołany do Watykanu w 1962 r. przez papieża Jana XXIII. Po śmierci tego papieża był kontynuowany przez papieża Pawła VI. Zamknięcie soboru nastąpiło w 1965 r. Ojcowie Soboru zebrani w Bazylice św. Piotra podjęli prace nad odnową Kościoła (aggiornamento) przez dostosowanie jego misji do wyzwań współczesności. Sobór posiadał charakter pastoralny, co 93 (2023) nr 3, 201-220 czasopisma.uksw.edu.pl/index.php/ct

Roczniki Nauk Społecznych, 2021

well-known museums, such as the Louvre in Paris and international cultural heritage sites, including the Roman Colosseum. Since the outbreak of the epidemic there has also been a rapid increase in online gaming traffic. Finally, after the total suspension, sports competitions, e.g. football matches, came back, but without the participation of the fans, albeit like stand-ups with played recordings of the stadium's fans' reactions. In this way, what we call entertainment or popular culture has been domesticated and is done through the media. In this article I review the possibilities that new technologies now offer for domesticated culture in new circumstances forced by a pandemic COVID-19.

Etnolingwistyka, 2015