A preguia

Um curso de doutrina católica. O conferencista entra na sala, senta-se à mesa e, encarando o público, anuncia:-Hoje, vamos falar sobre a preguiça.

In Júlio Dolbeth, Maria José Goulão e Rui Vitorino Santos (coord.), Memorabilia – Exposição de ilustração (cat. da expos.) [em linha]. 20 de Junho a 4 de Julho de 2008, Átrio Principal da Reitoria da U.P.

ARIÁ (Goeppertia allouia (aubl.) Borchs. & S. Suárez), 2018

Ariazeiro Planta originária da Amazônia que, devido ao seu elevado nível de aminoácidos essenciais, apresenta qualidade de proteína superior a de muitas outras espécies, em especial, das produtoras de estruturas subterrâneas comestíveis. Podendo ser utilizada para ornamentação, medicina tradicional e, principalmente, alimentação

Os Preceitos

A prudência é o olho de todas as virtudes. (Pitágoras) A prudência forma, junto com a coragem, a temperança e a justiça, o conjunto das quatro virtudes cardeais da Antiguidade e da Idade Média.

A prosa medieval galega non acada a relevancia nin a orixinalidade da lírica trobadoresca escrita no noso idioma. Tampouco chega a constituírse en Galiza unha prosa da importancia da doutros territorios peninsulares como Portugal ou Castela, onde os monarcas elevaron os seus romances á categoría de linguas oficiais das súas cortes. Precisamente, a ausencia dunha corte rexia en Galiza –e a paulatina dependencia do reino de Castela-explicaría en boa medida o escaso desenvolvemento das manifestación en prosa no noso territorio. Non obstante, antes de continuar coa análise das manifestacións en prosa cómpre aclarar que entendemos por prosa galega medieval. Para iso temos que diferenciar dous períodos. En primeiro lugar, podemos falar dunha prosa galego-portuguesa, que abranguería desde as primeiras manifestación que teñen lugar a comezos do s. XIII ata finais do século XIV, aproximadamente ata 1385 cando se produce a batalla de Aljubarrota na que Portugal consolida a súa independencia fronte a Castela. Este período coincide basicamente co desenvolvemento da lírica trobadoresca, cuxa decadencia se inicia coa morte de don Dinís en 1325 e definitivamente coa do seu fillo o Conde de Barcelos, en 1354. Igual que na lírica, nesta etapa podemos falar de unidade entre a prosa escrita en Galiza e en Portugal, pois son a expresión dunha mesma manifestación cultural que ten a lingua como nexo de unión, a pesar das diferenzas dialectais e ortográficas que presentan os textos galegos e os portugueses. Neste período inclúense os libros de liñaxes, as novelas que compoñen o ciclo artúrico (Livro de José de Arimatea, Merlín e Demanda do santo Graal) xunto co Livro de Tristán, e outras obras de menor significado literario. Por outro lado, a partir do momento en que Portugal se consolida como reino independente (batalla de Aljubarrota) e desenvolve un proxecto nacional onde a prosa historiográfica xoga un papel importante, xa podemos diferenciar a prosa feita en Galiza da feita ao outro lado do río Miño. Polo tanto, a partir do s. XV só se inclúe dentro da prosa galega a que se produciu en Galiza. Pertencen a este período os Milagres de Santiago, ou a Crónica de Santa María de Iria entre outras. Ademais tamén se poderían considerar como prosa específicamente galega a Crónica Troiana e a Historia Troiana que integran o Ciclo clásico a pesar de estar datadas a mediados do XIV, dado que teñen unha orixe claramente galega (Betanzos ou Pontedeume). De todas formas, para empezar hai que sinalar que os primeiras textos en prosa escritos en galego-portugués non son de carácter literario. Trátase de prosa tabeliónica. É dicir, son textos de carácter notarial, como a Noticia de Torto ou o Testamento de Afonso II ambos datados en territorio portugués arredor de 1214. O uso do galego-portugués facíase necesario neste tipo de documentos por meras razóns prácticas, isto é, para facilitar a súa comprensión, pois o latín nesa altura xa non era unha lingua accesible para a maioría da poboación. O uso do romance neste tipo de textos, irase estendendo así a partir do século XIII, consolidándose finalmente no noso territorio como lingua escrita en todo tipo de documentos, tanto públicos como privados, ata que a finais do s. XV o castelán empeza a substituír o galego por causas políticas. Pero como sabemos o uso escrito do galego non se reduce a textos de carácter pragmático. Ao lado de testamentos, documentos de compra-venda, doazóns, etc, van aparecer textos historiográficos, xurídicos, didácticos e relixiosos de grande interese, moitos deles traducións ao galego doutras linguas. E ao mesmo tempo o galego tamén vai acceder á categoría de lingua literaria na prosa, sobre todo a través de traducións de obras estranxeiras que se converteron en Best Sellers da época en Europa. Estámonos referindo aos libros de cabalerías, tan do gusto medieval. Estas narracións de ficción poden agruparse basicamente en dous ciclos: Ciclo clásico ou materia de Troia e Ciclo artúrico ou materia de Bretaña, aos que se pode engadir o Ciclo carolínxeo fererido ás aventuras de Carlomagno na Península que está presente nunha das partes que conforman os Milagres de Santiago. Aínda poderíamos incluír con toda lexitimidade dentro da prosa literaria certas pasaxes dos libros de liñaxes, sen esquecer que moitos dos textos relixiosos ou historiográficos non carecen de valor literario, por non comentar que a miúdo inclúen narracións de feitos que aínda que pretendían pasar por históricos ou verdadeiros hoxe consideraríamos como incursións no terreo da ficción. Aténdonos aos criterios establecidos anteriormente, unha posible clasificación da prosa literaria sería a que propoñemos a continuación:

2019

Um encontro tão inusitado quanto normal move um velho livreiro na busca por um objeto banal, mas que de uma hora para outra torna-se vital: um prego

PREFÁCIO "A interdisciplinaridade pressupõe basicamente uma intersubjetividade, não pretende a construção de uma superciência, mas uma mudança de atitude frente ao problema do conhecimento, uma substituição da concepção fragmentária para a unitária do ser humano". (FAZENDA, 1993, p.40). Edgar Morin, em Educação e Complexidade (2005), afirma que o pesquisador deve ter a visão marcada pela complexidade, pela perplexidade e não pela simplificação de problemas. Defende ainda que o investigador precisa estudar seu campo de trabalho considerando-o como único (em termos espaciais e temporais) e, ainda, vê-lo a partir de uma lente ampliada. Como que a materializar as ideias de Morin, os autores de Ensino de língua e literatura: reflexões e perspectivas interdisciplinares, aliando teoria-prática, trazem, ao analisar dados dos mais diversos suportes, interpretando-os à luz de seus discursos e filiações epistemológicas, reflexões sobre atividades de leitura de poemas, de quadrinhos, de texto não-verbal, como a pintura de Almeida Júnior intitulada Leitura.