Zmiany percepcji w wyniku oddziaływania nowych

Studia Norwidiana, 2016

II-ss. 800, t. III-ss. 216), jest wielkim dokonaniem poznaĔskiego Ğrodowiska polonistycznego, pracą zbiorową zespołu kierowanego przez prof. ZofiĊ Trojanowiczową, która współsygnuje swym nazwiskiem całoĞü edycji oraz kaĪdy tom. Współautorką tomu I, obejmującego lata 1821-1860 (w rzeczywistoĞci pierwszy zapis w kalendarium to 25 kwietnia 1818 r., data Ğlubu rodziców Norwida), jest Zofia Dambek, a wkład Jolanty Czarnomorskiej okreĞla formuła "przy współudziale". Współautorką tomu II (obejmującego lata 1861-1883; w rzeczywistoĞci data koĔcowa to rok 1884, gdy ukazują siĊ ostatnie nekrologi oraz pierwsze po-Ğmiertne obszerniejsze przedstawienie sylwetki poety) jest ElĪbieta Lijewska, "przy współudziale" Małgorzaty Pluty. Autorkami tomu III, zawierającego "Aneks, BibliografiĊ, Indeksy", są wraz z Z. Trojanowiczową-Zofia Dambek oraz Iwona Grzeszczak. Wkład innych osób, wspomagających autorki taką czy inną pomocą: bezinteresowną radą, kwerendą okreĞlonych zespołów materiału Ĩródłowego, doraĨną opinią krytyczną lub sumującą okreĞlony etap badaĔ recenzją naukową, został we "Wprowadzeniu" do publikacji poĞwiadczony z wdziĊcz-noĞcią. Kalendarz powstawał w nieprzerwanym ciągu bez mała dwóch dekad, "od koĔca lat osiemdziesiątych" XX w. Dla prac tego typu (a dla porównania moĪna przywołaü KronikĊ Īycia i twórczoĞci Mickiewicza, rozpoczĊtą w roku 1957 i wciąĪ nieukoĔczoną) taka miara czasu potrzebnego do wykonania przed-siĊwziĊcia jest rzeczą niejako naturalną, bo ĞciĞle związaną z właĞciwoĞciami przedmiotu, który siĊ bierze na warsztat. Czasu liczonego właĞnie w dekadach, a nie w latach, wymagał takĪe ten szczególny twórca, jakim jest Norwid-za Īycia niedoceniany i znacznie słabiej, niĪ np. Mickiewicz, zapisany w dokumentach epoki, po Ğmierci "zapomniany" i wciąĪ "odkrywany" przez kolejne pokolenia jego miłoĞników, badaczy, biografów i edytorów, od Zenona Miriama Przesmyckiego po Juliusza Wiktora Gomulickiego. Autorki "poznaĔskiego" Kalendarza podąĪyły wiĊc drogą wytyczoną juĪ dawno, dobrze oznakowaną

Teksty Drugie

2014

Metropolises are an urban agglomerations with the appropriate size and important exogenous functions and endogenous impact. To determine the rangę of their influence should be used several criteria. The creation of the metropolitan area determined, above all, the appropriate institutional structure, including regional and central administration. In this paper an attempt to determine metropolises impact zones as the areas forming and shaping the futurę of regions. Delimitation of functional areas, madę for the purposes of economic and planning, must be carried out relevant analysis. Importance has the selection of input materiał (essential and legitimate research objectives) and discussion on the choice of weights and their scope. It seems necessary, that the results of the current standard of the futurę delimitation, were supplemented by lessons learned from complementary studies and analyzes.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis Studia De Cultura, 2013

Zagadnienia Naukoznawstwa, 2011

Tekst jest fragmentem moich badań nad dziejami pojęcia intuicji i kategorią wglądu (insight) w pismach kanadyjskiego fi lozofa i teologa Bernarda Lonergana (1904Lonergana ( -1984)). W dyskusjach fi lozofi cznych operuje się wieloma, częściowo lub całkowicie różnymi pojęciami intuicji, przy czym różnorodność ta dotyczy wielorakich jej aspektów: typu "przedmiotu", jakim jest intuicja; sposobu, w jaki ujmuje ona swój przedmiot; funkcji poznawczych itp. Używając stylizacji metaprzedmiotowej, szukam odpowiedzi na pytanie: jaki typ "przedmiotów" (desygnatów) oznaczano w dziejach terminem "intuicja" lub jego obcojęzycznymi odpowiednikami? Pisząc o typach desygnatów terminu "intuicja", mam na myśli kategorie względem niego ogólniejsze. W terminologii klasycznej chodzi o znalezienie rodzaju najbliższego dla intuicji. Wyróżniam i charakteryzuję trzy podstawowe typy desygnatów terminu "intuicja": 1) poznanie (intuicyjne), w tym akty poznawcze (np. intelekcja), poznanie nieaktowe lub proces, 2) wiedza (intuicyjna), jak wiedza propozycjonalna (sądy, przekonania) lub niepropozycjonalna (wiedza proceduralna lub przez znajomość) oraz 3) władza (np. intelekt) lub dyspozycja umysłu do wytwarzania wiedzy intuicyjnej. This paper is a part of my research into the history of the concept of intuition and the category of insight in the writings of Canadian philosopher and theologian Bernard Lonergan . Philosophical discussions make use of many partly or totally different concepts of intuition, and the variety of those concepts is related to many aspects of intuition: the type of "object" that intuition is; the way intuition grasps its object; its epistemic functions, etc. From the metatheoretical point of view the question is: historically, what type of "object" (designatum) was denoted by the term intuition and its foreign language counterparts? In employing the term designatum of "intuition" I am looking for more general categories for intuition. In classical terms, it is about fi nding the genus proximus for intuition. I distinguish and characterize three basic types of denotation of the term intuition: 1) (intuitive) knowing, as a cognitive act (for example insight), or as something that is not an act, or as a process; 2) (intuitive) knowledge, as propositional knowledge (propositions, beliefs) or as non-propositional knowledge (knowledge-how or knowledge by acquaintance), and 3) faculty (for example intellect) or ability (disposition) of mind to produce intuitive knowledge.

Chowanna, 2012

In the paper a theoretical concept of the neurosciences and particularly, neurodidactics, based on the cognitivistics and involving the recent results of the human brain studies and connected with them a theory of thinking processes, have been presented. What was taken into account was a type of intelligence represented by a learner, an emotional intelligence creating in a didactic process the right psycho-emotional states, modality, and the shaped styles of learning. Practical implementation of the neurodidactics concept at all the levels of teaching in learning society can be an effective means against a weakness of the Polish school, reflecting in the results of the PIRLS and PISA tests, diagnosing the functional skills of the students.

Zeszyt Naukowy Wyższej Szkoły Zarządzania i Bankowości w Krakowie, 2016

Wszechobecność ekranów sprawiła, że o współczesnej kulturze i formacji społecznej mówi się odpowiednio: kultura ekranów lub społeczeństwo ekranów i monitorów. Ekran stał się nową kategorią kulturową i doczekał swoistej typologii. 1 W Słowniku Wyrazów Obcych znaleźć można trzy sposoby opisywania tego pojęcia. Po pierwsze, ekran to płaszczyzna, na którą rzutuje się obrazy świetlne, np. filmy czy przeźrocza; po drugie, termin ten funkcjonuje na oznaczenie składowej telewizyjnego kineskopu, i wreszcie, jako przesłona zabezpieczająca, np. użytkownika komputera przed niekorzystnym promieniowaniem 2 lub na określenie współcześnie spotykanych -ekranów przy drogach i autostradach -chroniących mieszkańców przez hałasem. Ekran rozdziela dwa światy: realny i wirtualny, jest bramą do tego ostatniego, a także chroni użytkownika przed całkowitą immersją w alternatywną rzeczywistość. Przestrzeń egzystencji człowieka jest nasycona różnymi typami ekranów, co powoduje, iż niektórzy badacze widzą w nich nową kategorię kulturową, natomiast współczesną formację społeczną określają wręcz społeczeństwem ekranu. Pokolenie ponowoczesnych globalnych nastolatków to -z uwagi na ciągłe użytkowanie przez nich mediów audiowizualnych -"ekranolatki" (od angielskiego słowa screenagers) 4 ; natomiast relacje międzyludzkie to coraz częściej relacje między ekranami rozmaitych technologii komunikacyjnych, za którymi ukrywają się ludzie uwikłani w określone konteksty społeczne. Wystarczy wskazać na ekran bankomatu, telewizora, laptopa, ifona, czy nawet telefonu komórkowego. Każdy z nich zastępuje bezpośrednią rozmowę z pracownikiem różnych instytucji społecznych i z prywatnymi osobami, narzuca nową technologiczną przestrzeń i

Przyszłość. Świat-Europa-Polska, 2013

2013

The article presents research on the subjective perception of city functions. The research has been conducted among students from the voivodship (province) of Silesia by employing the narrative method. Based on the submitted answers, 22 functions which the city can serve with respect to human needs have been identified. It followed from the answers that the city is predominantly viewed as: a place to live, study and work as well as a place for meetings, entertainment and cultural events. The answers also indicated functions related to a sense of identity and attachment to a particular place. The city was per-ceived as: a “little home-land”, the family home, place on Earth, a place for development, upbringing, growing up and going out into the world. The negative functions of the city related to social exclusion, poverty and unemployment were also indicated. Often the city was perceived as having no function at all

Kurier Medyczny, 2019