Dante Alighieri: Um kveðskap á þjóðtungu – Inngangur

2013

Category: Article Written by Egill Arnarson Lán í óláni-þannig maetti lýsa aeviferli Vicos. En einnig má halda því fram að sagan af slysinu sem sögumaður varð fyrir sem barn geymi kjarnann í heimspeki hans því inntakinu í Hinum nýju vísindum má lýsa sem nokkuð svipuðu: Í gegnum söguna og öll þau skakkaföll sem hún þekkir er að verki guðleg forsjón sem ljaer henni merkingu og-a.m.k. tímabundinn-tilgang. Heimspeki Vicos maetti því lýsa sem heimspeki forsjónarinnar. Líf Vicos var að öðru leyti þó nokkur barningur: Laun hans sem háskólakennara í maelskulist, Nordicum-Mediterraneum [nome.unak.is]

2019

Milli Mála, 2019

rómíska í íslenskum þýðingum 1. R ómafólki bregður oft fyrir í bókmenntum og kvikmyndum en sjaldgaeft er að þessi verk séu samin eða gerð af rómískum höfundum eða öðrum sem hafa þekkingu á menningu þeirra og samfélagi. 1 Af því leiðir að sú staðalmynd sem dregin er upp af "Sígaunanum" á lítið skylt við veruleikann og hefur hún enn fremur stuðlað að því að búa til framandi og dularfulla ímynd af þessu fólki sem, í mörgum tilvikum, hefur verið á faraldsfaeti um aldaraðir og saett fordómum, andúð og ofsóknum vegna uppruna síns. 2 Það er ekki ýkja langt síðan Rómafólk fór sjálft að setja sögur sínar og kveðskap niður á blað. Líklegt er að ritgerð eftir Alexander Germano, sem kom út í Rússlandi árið 1915, hafi verið fyrsta prentaða verkið á rómísku, sem er ekki eitt tungumál heldur samheiti fyrir margar 1 Samkvaemt Ian Hancock er Romani það orð sem allir "Sígaunar" eru sáttir við að nota um sig; Ian Hancock, We are the Romani People. Ame sam e Rromane dzene, Hatfield: University of Hertfordshire Press, 2013 (2002), bls. xviii-xxii. Orðið "Sígauni" er nú almennt talið niðrandi á íslensku og því er "Rómafólk" gjarnan notað í þess stað (sbr. ); rómískur er þá lýsingarorð og rómíska heiti tungumálsins, sbr. , [skoðað 20. desember 2019]. 2 Um þetta fjallar Ian Hancock t.d. í inngangi sínum að bókinni The Roads of the Roma -a PEN anthology of Gypsy writers, Ian Hancock, Siobhan Dowd, Rajko Djuric (ritstj.), Hatfield: University of Hertfordshire Press. On behalf of Pen American Center, bls. 9-21. Sjá líka: Mile Fucíková, "Les images des Tsiganes dans la littérature française du 19e siècle. Les origines de la naissance d'un mythe", Études tsiganes 25/2006, bls. 10-35; naer okkur: Norma Montesino, "The 'Gypsy Question' and the Gypsy expert in Sweden", Romani Studies 5, 11(1)/2001, bls. 1-23.

2016

2011

Fróðskaparrit - Faroese Scientific Journal, 2015

The writings of the Faroese author, pastor and Bible translator K.O. Viderø (1906­1991) trespass the border between fiction and non­ fiction and are difficult to define in relation to genre. A definition of genre is on the other hand crucial for the way we read them. K.O. Viderø wrote about himself and about travels, events and people, he experienced, but he did so in his own imaginative way. The article discusses relevant theories of genre and the problems connected to at final definition of K.O. Viderø“s writings. The publication <em>Á Suðurlandið </em>(1990) is analyzed and used as an example of how Viderø found it hard to adjust himself to the limitations of traditional genres and indirectly wrote about it. The article finally argues that most of the writings, where Viderø writes about himself, are to be read as literary travel writings.

Tímarit Lögréttu, 2009

Í 15. gr. stjórnarskrárinnar nr. 33/1944 segir: „Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn. Hann ákveður tölu þeirra og skiptir störfum með þeim.“ Hér verður fjallað um inntak þessarar greinar en framkvæmd hennar, sérstaklega þegar kemur að verkaskiptingu ráðherra, hefur verið misjöfn og að sumu leyti ósamræmi milli hennar og fræðikenninga. Í þessari grein verða færð rök fyrir því, að Alþingi hafi heimild til að skipta verkum með ráðherrum með almennum lögum þrátt fyrir að 15. gr. stjórnarskrárinnar leggi þetta vald til forseta Íslands, samkvæmt orðum sínum. Þetta byggist á löggjafarvaldi þingsins, lögmætisreglu stjórnsýsluréttarins og venju.

Roberto Bellarmino e l’arte di ben morire: «qui cupit bene mori, bene vivat», in La vita, la morte, la divinità e la magia, «Chronica Mundi», 1 (2011), n. 1, pp. 79-98. , 2011

With the publication in 1620 of the successful pamphlet De arte bene moriendi, it became clear that its author, Roberto Bellarmino, was a mainstay even in the field of ascetical literature. Concerned by the drama of salvation, the Jesuit theologian developed a pedagogy of death in which human life has to be governed in a Christian manner as to have a happy passing away. Dominated by the concept of sin, the teaching of Bellarmino identifies the Church as the only guarantee of salvation. In this context, his De arte bene moriendi, whose immense luck remained intact until Saint Alphonsus’ Apparecchio alla morte and beyond, explains the way to prepare oneself with method to the delicate moment of the passing away : the individual can not redeem himself only at the end of his earthly existence, or convert for fear of divine justice, but he must be ready to the rendezvous with death in a state of grace. Departing from the traditional treatises of the ars moriendi, the work of Bellarmino assimilates the art of well dying to the inner conquest of well living, arising in the post-Tridentine age as an exemplary model and a mature evolution of the change in sensitivity occurred in the mid-sixteenth century and fostered by the Dottrina del ben morire of Pietro da Lucca. According to Bellarmino, those who wish to well die, must live well, as it can be seen by comparing the condition of those who learned the art of well dying, and who will have a happy passing away, and those who ignored the art of living well, and who are doomed to a miserable death.

2010

Tímarit um uppeldi og menntun

Frá því á áttunda áratugnum hefur lýðræðisleg borgaravitund verið markmið íslensks menntakerfis og viðfangsefni Sigrúnar Aðalbjarnardóttur í kennslu og rannsóknum. Á síðustu áratugum hefur orðið vitundarvakning um þessi málefni. Í nýlegu riti Evrópuráðsins, Competences for Democratic Culture, er sett fram líkan með 20 ólíkum tegundum af hæfni sem lýðræðisleg borgaravitund krefst, þar sem hæfnin er ýmist (i) gildi, (ii) viðhorf, (iii) færni eða (iv) þekking og skilningur (Council of Europe, 2016). Líkan Evrópuráðsins er gagnrýnt og lögð til sú skilgreining á lýðræðislegri hæfni að hún sé samþætt úr gildum, viðhorfum, færni og þekkingu. Þessi skilningur er settur í samhengi við rannsóknir Sigrúnar á borgaravitund í lýðræðisþjóðfélagi. Í riti Evrópuráðsins er lýðræðisleg hæfni ekki sett í samhengi við ólíkar kenningar um lýðræði og því er ekki alltaf ljóst hvað geri hæfni lýðræðislega. Í greininni er þrenns konar kenningum um lýðræði lýst og skilgreindar eru sjö tegundir lýðræðislegrar...