İnönü Mağarası Erken Tunç Çağı Çanak Çömleği

Doğanın parçası olmanın ötesinde ondan yararlanarak yaşamını şekillendiren insan, çağlar boyunca arkasında birçok ürün bırakmış, nesilden nesile aktarılan üretimler arkeolojik veri olarak insanın geçirmiş olduğu yaşam sürecinin izleri olmuştur. Bu üretimler arasında hammaddesi taş ve kemik olanlar dışında metal eserler az sayıda ele geçmesine rağmen, yeni bir teknoloji olarak uygarlaşma yolunda önem teşkil etmiştir. Metale olan talebin artması, kültürlerarası etkileşimi yeni bir boyuta taşımıştır. Anadolu, uygun iklim koşulları, doğal su kaynakları ve verimli tarım arazilerinin yanı sıra zengin maden kaynaklarıyla da yerleşim için tercih edilen bölgelerin başında gelmiştir. Söz konusu yerleşimlerin M.Ö. 5. binyıl ve sonrasındaki dönemlerinden itibaren bilinçli metalürjik üretimleri gösteren buluntulara rastlanılmakta, Erken Tunç Çağı ile geniş alanlara yayılan bir üretim aktivitesi ortaya çıkmaktadır. Bugün tipolojik bir sınıflandırma dâhilinde takı, alet, silah gibi çeşitli formlarını

Antalya'nın Arkeolojik Mirası: Antalya Müzesi 100 Yaşında, 2022

Anadolu Araştırmaları / Anatolian Research

Doğu Anadolu Bölgesi, dağlık bir bölge oluşu ya da iklimsel elverişsizliğine rağmen önemli bir güzergâh veya önemli bir mesken konumunda olmuştur. Tarih öncesi çağlardan beri sürekli yerleşim görmüş, çoğu büyük kültürün, krallığın ve devletin odak noktası olmayı başarmıştır. Özellikle Kalkolitik Çağ sonlarında başladığı düşünülen büyük göçler ve bunun devamında gelen kültürler bölgeyi anayurtları gibi kullanmaya devam etmiştir. Aynı şekilde Muş Bölgesi içinde geçerli olan bu göç dalgaları sadece yüzey araştırmaları ile belirlenirken, Tepeköy Höyük kazıları ile bu veriler belgelenmiştir. Tepeköy, Muş Bölgesinde yapılan tabakalı ilk höyük kazısı olması açısından önemlidir. Höyükte yapılan kazılar sonucu; Orta Çağ, Demir Çağ ve Tunç Çağı tabakalarına ulaşılmıştır. Özellikle Erken Tunç Çağı (ETÇ) ve Orta Tunç Çağı (OTÇ) kültürlerinin çok iyi izlenebildiği yerleşimde hem mimari hem de buluntular açısından zengin özellikler görülebilmektedir. Demir Çağlarının Erken ve Orta Demir (Urartu) Dönemleri'ne ait veriler sunması açısından da oldukça önemli bir höyüktür. Erken Transkafkasya Kültürü ile başlayan ve günümüze kadar sürekli kullanılan höyük hem Muş Bölgesi hem de Doğu Anadolu Bölgesi tarihi için çok önemli veriler sağlamaktadır. Tabakalanması, mimari öğeleri ve diğer buluntu grupları ile birlikte birçok soruya cevap vermektedir.

Ege Yayınları, 2021

menin kuruluş yerinin özelliklerini yansıtmaktadır. Bu alandaki litolojik verilere göre höyük ortalama 2-3 m kalınlığında ve iri çakıllardan oluşan taraça dolguları üzerine kurulmuştur. Arkeolojik kazı çalışmaları sırasında, derinliği 2 m'yi bulan açmaların içerisinde yapılan deneme sondajlarında aynı taraça dolgularına ulaşılmıştır. Bu sedimantolojik verilere göre Murat Höyük'te yapılan arkeolojik kazıların höyüğün bütün dönemlerini kapsayacak şekilde tamamlanmış olduğunu göstermektedir.

Giriş " Türkiye'nin çok az bölgesi, Konya Ovası'nın Erken Tunç Çağı'nın ilk iki evresinde sergilediği görkem ve zenginlikten daha etkileyici sonuçlar üretmiştir. Anadolu Platosunda höyüklerin bu denli yoğunlaştığı ve şehir ölçeğinde çok sayıda büyük höyüğün ortaya çıktığı bir başka bölge bulunmamaktadır. " Bu gözlemler, 1950li yıllarda Konya Ovası'nda yüzey araştırmaları gerçekleştiren James Mellaart'a aittir 1. Aradan geçen yaklaşık 70 yıla rağmen, ne yazık ki Konya Ovası'nın Erken Tunç Çağı (MÖ 3000-MÖ 2000) kültürlerine ilişkin yapılan söz konusu çarpıcı gözlemler, arkeolojik kazılarla desteklenmiş veya çürütülebilmiş değildir. Bölgenin önemli yerleşimlerinden Konya Karahöyük'ün Erken Tunç Çağı (ETÇ) tabakalarına ait detaylı verilerin yayınlanmamış olması da bu tablonun günümüze kadar değişmeden gelmesini sağlayan etkenler arasında yer almaktadır. Konya Ovası ETÇ kültürlerine ilişkin yürütülen tartışmalar halen farklı kapsam ve yöntemlerle gerçekleştirilen yüzey araştırmalarından elde edilen verilere dayanmaktadır. Bu çalışmada Konya Ovası şeklinde tanımlanan bölge (Figür 1) 2 , Büyük Konya Havzası'yla örtüşmektedir 3. Güneyden ve batıdan Toros Dağları'nın uzantılarıyla çevrelenen havzanın kuzey sınırını Obruk Platosu, doğu sınırını ise Hasandağı-Melendiz silsilesinin Bor eşiğindeki etekleri oluşturmaktadır. Yaklaşık 10.000 kilometrekarelik alana yayılan havza, Karadağ gibi yükseltiler tarafından çeşitli düzlük alanlara ayrılmıştır. Söz konusu düzlük alanların başlıcaları, Konya Ovası, Karapınar Ovası, Karaman Ovası, Ereğli Ovası ve Bor Ovası'dır (Figür 1).Genellikle güneydeki dağlık alanlardan havza tabanına inen akarsularla beslenen düzlük alanların önemli bir bölümünü verimli ovalar oluşturmaktadır. Acemhöyük ETÇ verilerini ön planda tutan bu çalışmada Konya Ovası'nda gerçekleştirilen yüzey araştırmalarının sonuçları ana hatlarıyla değerlendirilmiştir. Acemhöyük kazı verilerinin ETÇ'nin ikinci yarısında yoğunlaşması, bu döneme ilişkin sonuçların ağırlıklı şekilde tartışılmasının nedenidir. Çalışmanın birinci bölümünde, Konya Ovası'nda gerçekleştirilen yüzey araştırmalarının sonuçlarına kısaca değinilmiş, ikinci bölümde Acemhöyük verileri ortaya konulmuş ve son bölümde Acemhöyük verilerinden hareketle bölgeye ilişkin değerlendirmeler sunulmuştur. Acemhöyük ve Konya Ovası bağlantısına önceden dikkati çeken 4 değerli bilim insanı, sayın hocam Prof. Dr. Aliye Öztan'a bu yazıyı saygılarımla sunuyorum.

Anadolu Arkeolojisiyle Harmanlanmış Bir Ömür Mehmet Karaosmanoğlu’na Armağan, 2021

Suluca Karahöyük is a large (220 x 250 x 20 m) mound located in the center of Cappadocia. The excavations were conducted for 12 years (1967-1978) of which only two seasons and some brief reports (1969-1976) were published, and information regarding most of the find groups was not presented. These find groups also include andirons. The two types of andirons constitute the subject of this study which we learned from the inventory records, to be found in layer V of the settlement. One of them is anthropomorphic (Type 1), and the other is theriomorphic (Type 2). These types have been seen in different form characteristics in Anatolia and surrounding cultural regions over a long period of time. Their cultural context and function is the most specific problem of this article. Since the excavation data is limited, this context of the works has been made by analogical comparison method and the comments of the authors have been discussed. Andirons are defined as portable hearth components and have been used in and out of the houses, as well as in rural areas, and during migration/travel as they have the practicality of handling and relocation. It is assumed that andirons with simple or complex decorations (especially horseshoe-shaped ones, here Type 1) to actually have a cultic element. Particularly those whose body part contains the description of a "face" were influential in this interpretation; the fact that some of them were exposed in the shrine rooms (or structures) support these suggestions. On the other hand, the fact that these types of andirons also being found in different places such as kitchens, warehouses and weaving rooms has overlapped the views. Although we do not have the knowledge of the structure and context in which andirons were discovered in Suluca Karahöyük, there are other artifacts defined as cultic objects in layer V of the settlement. Considering this uncertainty and general discussions, we can imagine that the andirons here served daily use and also carried a symbolic meaning that reflects the belief understanding of the society.Andirons (Type 1), which has a horseshoe form, offers the opportunity to compare it with the field of Early Transcaucasian Culture (Kura-Araxes); the morphology of this form has changed considerably and continued its existence after the Early Bronze Age (EBA). The closest analogues of Suluca Karahöyük's form with two finger-printed eye sockets were found in Central Anatolia, dating to EBA II-III and Transition to Middle Bronze Age phases of the settlements, and compose a good reference for dating. Andirons (Type 2), which have a theriomorphic appearance in terms of their form, dispersed from Mesopotamia to the Aegean as from the Ubaid Period. We can say that it should be dating to the same period, since it was found in the same layer with the other andiron and due to the many comparative contexts from the same period.

Belleten, LXV-243, 519-527, Çizim 1-3, Levha I-IV (2002). , 2002

Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi

Tepeköy Höyük, Muş il merkezinin 45 km kuzeyinde; Varto ilçesinin 22 km güneyinde yer alır. Yukarı Murat havzasında kazısı yapılan ilk tabakalı höyük olan Tepeköy’ün doğusundan Kaynarca Deresi (Bingöl Çayı), batısından eski Muş-Erzurum karayolu geçer. Urartu Krallığı’nın batıya açılan yol güzergahındaki önemli kalelerinden biri olan Kayalıdere Kalesi’nin yalnızca 5 km kuzeybatısındaki konumu ile Orta Demir Çağ’ında önemli bir lokasyonda olduğu anlaşılmaktadır. 2017-2018 yıllarında Ahlat Müze Müdürlüğü Başkanlığı’nda yapılan kurtarma kazıları sonucunda höyükte; Tunç Çağları, Demir Çağları ve Orta Çağ tabakalarına ulaşılmıştır. Höyükte Demir Çağ tabakalarının mimari izleri zayıftır; bununla birlikte metal buluntu ve özellikle çanak çömlekler Orta Demir Çağ/Urartu dönemi hakkında önemli katkılar sunmaktadır. Bu makalede Orta Demir Çağ tabakasının çanak çömlek buluntuları değerlendirilmiştir. Çanak, çömlek, tabak, testi, bardak, kandil ve minyatür kaplardan oluşan formlar büyük oranda K...

Belleten

1-3 Haziran 1999 tarihleri arasında Kastamonu ve Sinop Müzelerindeki bazı arkeolojik malzemeler üzerinde çalışmalar yaptık. Bu makalemizde, sözedilen müzelerde rastladığımız bir kısım Tunç Çağ çanak-çömleği üzerinde durulacaktır. Çalıştığımız kap örneklerini başlıca üç ana grup içerisinde incelememiz mümkündür: 1.Omurgalı ve Dışa Açık Ağızlı Kaplar 2.Yayvan Çanaklar 3.Dipten Ağıza Doğru Genişleyen Kadehler