TABVLA 6. SAYI

5. Sayı, 2018

kulübümüze sağladığı basım desteği ve verdiği dağıtım izni için teşekkürlerimizi sunarız...

1. Sayı: Azra Erhat, 2015

7. Sayı: Yazı ve Dil, 2020

3. Sayı: Aristoteles, 2016

2. Sayı, 2016

Günışığının bir prizmadan geçirilip kırınıma uğratıldığında (yani, 'refraction' diye adlandırılan fiziki sürece girdiğinde, renklerine (unsurlarına) ayırıldığı ve bu tayfların (tekili: spectrum-çoğulu: spectra) bir levhanın üzerinde tespit edilerek incelenmesinin mümkün olduğu ve bu incelemenin son derece ölçüyle ve ölçekle yapılarak niceliksel (kantitatif) verinin elde edilebilir özellikte olduğunu Newton daha 17. yüzyılda yaptığı optik deneylerinde bulgulamıştı. Ve deneylerinin ayrıntılı târiflerini ihtivâ eden Optiğinde bunları son derece sistemli ve kapsamlı tarzda kurguladığı aksiyomatik yöntem ile tetkik etmişti. Yani, Newton, aslında, ışığı bilimin bir konusu hâline getirmişti. Newton'un, bu faaliyetlerini icrâ ederken bu konu hakkında çeyrek yüzyıl ilmî mesâide bulunduğu ve günlerce laboratuarına kapanıp deneyleriyle iştigâl ettiği bilinmektedir. Biz fâniler, bu ölçüde bir yoğunlaşma, istikrar ve fikri takip standardını tutturamasak dahi, tatbik edilebilir bir yöntemin, Türkiye koşullarında dahi, netice alarak işe yaradığını ispat etmek amacıyla bu makaleyi kaleme alıyorum. *Eskiden söylendiği Türkçesi ile (yahût Osmanlı devri Türkçesi ile) söylenir ise, ziyâın inkîsârı, fenomeni oluşturulunca. Okur, itinâ ile, lisânların tınılarına, mukayeseli bir kulak ile kulak kesilirse, "geçirip kırmak" mastarlı kelime öbeğinin barbarlığını, diğerinin medenîliğini sezip işitebilir. Halbuki, bunun İngilice'deki kelâmi standardı, yüzyıllardır değiştirilmemiştir, ve muhafaza altındadır. Demek ki, biz, daha lisânımızda bile, a priori olarak bölünmüşüzdür. 'Kırınım' kelimesi gibi alternatif kelimeler de icât edilmemiş değildir. Peki, Türkçe'deki bu ıstılah bolluğunda, bu konuda yazıp çizen, tercüme eden ne yapsın?

2019

Mimarlık, salt barınma ihtiyacından doğan bir tasarı işi değil neredeyse insanlığın varoluşundan bu yana süregelen bir yaşam sanatıdır. Tüketim çağının getirdiği düşünmekten kaçma alışkanlığı ve hızlı üretime verilen fazlaca ehemmiyet ile birlikte mimarlık da dahil olmak üzere bir çok sanat gitgide yüzeyselleşiyor, yalnız birer sektör olma nitelikleriyle baş başa kalıyorlar. Öyle ki gündelik bir çok kavram üzerine dahi düşünmek yerine düşünülmüş olanı – hazır bulunanı – kullanmayı tercih eder hale geldik. Bizler modernleştiğimiz iddiasıyla çırpınıp,teknolojilerimiz ileriye dönük adımlar attıkça her geçen gün spirituel gelişimimize dönük çabalarımızı minimum seviyeye indirgiyor ve ruhlarımızın çığlıklarını duymazdan geliyoruz. Bununla birlikte tüm insanlık gittikçe artan bir bunalıma, mutsuzluğa ve boşluğa doğru sürükleniyor. Hayatın fıtratında doğal olarak bulunan acılara karşı korkumuz büyüdükçe, bağışıklığımız ve buna bağlı olarak algımız zayıflıyor. Düşünmenin bile acı verebileceği gerçeği ile birlikte post-modern anlamda sosyalleştikçe aslında yüzeyselleşerek türümüzden ayrı düşüyoruz. Türümüzden ayrı düşüyoruz, çünkü insan olmanın hakkını vermenin ne demek olduğunu anımsamıyoruz. Tarihsel bilincimiz ve anılarımız gitgide yok oluyor ve acıdan korkmaya devam ettikçe daha fazla acıyla karşılaşıyoruz.

Bilim, geçerliliği konu üzerinde çalışan bilim adamları tarafından kabul edilen belli yöntemlere uygun olarak bilgiler üretme ve üretilen bilgileri sürekli sorgulama sürecidir.

Berâet Gecesi veya kandili, Üç Aylar'ın ikincisi olan Şa'bân ayının ortasındaki, yani on dördüncü gününü on beşinci gününe bağlayan gecedir. Bu geceye Berâet yani günahlardan uzak olma, kurtulma, affolma gecesi diye isim verilmesi, bu gecenin ve gündüzünün (on dördüncü gününün) bir takım ibâdetler ile ihyâ edilmesinin günahlardan kurtuluş sebebi olduğu içindir.