ΡΑΒ ΕΝΑ
Michael Pieris2021, έκδοση εκτός εμπορίου, ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ KAILAS PRINTERS & LITHOGRAPHERS
Το ποίημα που αναρτάται σήμερα εδώ γράφτηκε πριν από 20 χρόνια, τον Νοέμβριο του 2002. Είχα τότε επισκεφτεί τη Ραβένα για να δω το χειρόγραφο αντίγραφο του «Χρονικού της Κύπρου» του Λεοντίου Μαχαιρά που σώζεται στη Δημοτική Βιβιλοθήκη της πολης. Είναι ένα ποίημα που δεν μπόρεσα να το εντάξω σε κάποιαν από τις ποιητικές μου συλλογές που εξεδόθηκαν έκτοτε, όπως έγινε μ’ ένα δεύτερο που γράφτηκε την ίδια εποχή και με τίτλο «Των παλαιών γραφών» εντάχθηκε στη συλλογή «Τόποι γραφής» (Ίκαρος 2005). Αυτό παρέμεινε στο συρτάρι μου μέχρι τώρα που αποφάσισα να το ξαναπιάσω και καθώς δεν του έχω επιφέρει καμία σημαντική αλλαγή, το δημοσιοποιώ ως δείγμα μιας ποιητικής διαδρομής που είχε να κάνει με την εμπειρία των πόλεων που επισκεπτόμουν για ερευνητικούς, καλλιτεχνικούς ή και προσωπικούς λόγους. Στη Ραβένα συνδυάστηκαν πολλά διαφορετικά πράγματα. Αφενός πήγαινα για τον Μαχαιρά, αλλά έπεσα και πάνω στον τάφο του Δάντη και φυσικά επάνω στη Θεοδώρα και στην απίστευτα ζωντανή παρουσία του Βυζαντίου. Διάβασα, όπως κάνω πάντα, κάποιον καλό οδηγό, αλλά και άλλες πηγές που μου έδωσαν στοιχεία για την ίδρυση της πόλης, τις θεσσαλικές της ρίζες, το λιμάνι που έγινε προέκταση του κήπου, κ.α. Όμως εκείνο που κινητοποίησε την έμπνευσή μου, ήταν μια πεζή βόλτα στην πόλη, όπου διασταυρώθηκα με μιαν όμορφη γυναικεία μορφή που κυκλοφορούσε με ποδήλατο. Η ρωγμή στο χρόνο έγινε πιο βαθιά όταν τη συνάντησα ξανά στην αγορά να ψωνίζει φρούτα, αλλά και την άλλη μέρα που ήρθε ξανά στη μνήμη όταν πρόσεξα το πονηρό (κατ’ εμέ) λοξοκοίταγμα μιας κόρης από τη συνοδεία της Θεοδώρας. Το αισθησιακό στοιχείο που εμφιλοχωρεί ως φαντασίωση για το πού κοιτάζει η γυναικεία μορφή του διάσημου ψηφιδωτού προέρχεται πιθανόν από τα διάφορα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον νεανικό βίο της Θεοδώρας ως καλλιτέχνιδος και ιερόδουλης.
