Kayıp Geleceklerden Çıkmak

Archaeology progressed in great pace since 1960’s. New archaeology integrated the use of technological innovations such as digital database, GIS, DNA and isotope analysis by encouraging interdisciplinary research and created a vibrant scientific environment. Self-criticism in means of methodology and scientific approach yielded to a drift from positivism and transformed archaeology into an interpretative and dynamic discipline that put emphasis on ethics, public gender, and cultural heritage. In other words archaeology achieved its current understanding not merely by disciplinary experience but also through the changing political and cultural discourses as well as adopting technological innovations. Now archaeology means much more than it used to do and perhaps needs further transformation. In this sense, every archaeological theory emerges with a critical attitude, then being criticised, and in the end enriches the discipline and changes its archaic structure. Either processual or interpretive any conceptual approach has a similar nature of existence; ideas provoke an audience, lose impetus and finally are embraced by more audience and even gets commonplace. In fact any theoretical approach are means that can be used in various ways for learning, knowing and explaining more of the discipline. Theory creates a multi-vocal scientific debate, which is vital for all disciplines. Ignoring the utility and the benefits of theory that changed the fate of archaeology is a senseless opposition that doesn’t go along with the contemporary way of thinking. Beginning with the most basic stage of archaeology, which is sorting out the finds to focus on human factor behind the archaeological things and their functional features, archaeologist has always been an efficient actor in understanding the past and its material culture. Post Processual Archaeology refused the adaptation of general schemes and put great emphasis on individual, bilateral and multifaceted discussion of the past. Recently archaeological theory feels the need to explain more of human-thing interaction and their mutually dynamic relation. The current approach focuses on position of “things” in human life and also how they interact and affect each other in a variety of ways depending on context and other dynamics. This fairly new approach is being discussed profoundly and criticised harshly at the same time, while putting emphasis on “things” more than ever in archaeological context. This paper is aimed at discussing the dynamics that changed the interaction of archaeologists/archaeology with objects; the shifting approaches from archaeology of material culture to “things” and its impact on archaeological research; the source of discourses that shaped the approach on archaeological “things”. Keywords: Archaeological thoughts, archaeology today, past, future, Turkish archaeology

Lübnan’lı Maruni bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Ahmed Faris Eş Şidyak, 19. Yüzyıl ortalarında Malta’da yaşadığı dönemle ilgili aldığı notları bir kitapta toplamış; El Vasıta fi Marifet-i Ahval-i Malta. Malta Seyahatnamesi olarak tercüme edilmiş. Çok yönlü bir kişiliğe ve büyük bir birikime sahip olan Şidyak, Arap kültürünün, dilinin inceliklerine vakıf bir aydın olarak nesir ve şiir birçok eser ortaya koymuştur. Malta Seyahatnamesi kitabı, gezi edebiyatı (edebü’r rıhle) alanındaki önemli bir eseridir. Kitap, İslam kültürüne ve dünyasına vakıf bir insanın bakışıyla yazılmıştır. Döneminden beklenmeyecek sağlam bir duruşa sahiptir. Batı kültürüne de vakıf bir aydın olarak aşağılık kompleksinden, özentiden, özgüven yoksunluğundan uzak bir üsluba sahiptir. Aynı dönemde İstanbul’daki Osmanlı aydınlarıyla karşılaştırılsa ilginç sonuçlar ortaya çıkacaktır.

Psikoloji tarihine dair

Tarihi-Sosyal-Kültürel Geçmişi İle Beraber Mağusa Üzerine Popüler Ve Sözlü Tarih Denemesi

2021

Kısa anlatı. KTMMOB Mimarlar Odasının Mimarca Mekân Anlatımı Metin Yarışmasında üçüncülük ödülü aldı. Short story. It won the third prize in the "architectly space narratives" competition by the Union of Turkish Engineers and Architects (KTMMOB).

HABER AJANDA , 2019

Bürokrasi, devletle var olan ve devlet oldukça kaçınılmaz olarak var olacak bir örgütlenmedir. Devlet niteliği göstermeyen ilk çağdaki Yunan sitelerinde ve İslam öncesi Mekke gibi şehir toplumlarında, siyasi ve kamusal görevler ortaklaşa, vatandaşların doğrudan katılımı, kura veya sıra ile yerine getirildiğinden, uzmanlaşmış ve daimi bir bürokratik yapılanmaya ihtiyaç duyulmamıştır. Modern siyasi düşünürler, devleti "kurumsallaşmış siyasi iktidar" olarak tanımlamak suretiyle, iktidar ve bürokrasi ilişkisini de ortaya koyarlar. Devletin idari mekanizması bürokrasi, bu mekanizmaya atanmış devlet görevlileri veya memurları bürokrat olarak isimlendirilir. Bizim medeniyetimizde bürokrat, kâtip, kalem ehli gibi isimler altında, bürokrasi ise "kitabet sınıfı, "kalemiye sınıfı" terimleri ile ifade edilmiştir. Sümer şehir devletlerinde ilkel örnekleri görülen bürokrasi, Akad, Babil, Asur, Pers, Makedonya, Roma, Bizans, İslam, Selçuklu ve Osmanlı imparatorlukları ile gelişerek, Batı'da modern merkezi devletle birlikte günümüzdeki şekline ulaşmıştır.