ΚΡΗΤΗ 1829-1869 ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ

2016

Οι άφθονες πληροφορίες που παρέχει για το Ιερό της Δωδώνης (σχέδ. 1) η αρχαία ελληνική παράδοση μαρτυρούν για τη μεγάλη φήμη του κατά την αρχαιότητα1. Ή ταν λοιπόν επόμενο η θέση του να αποτελέσει αντι κείμενο αναζήτησης πολλών ξένων περιηγητών και Ελλήνων λογίων πο λύ πριν από την αποκάλυψή του με τις ανασκαφές2. Τη θέση του Ιερού της Δωδώνης βεβαίωσε πρώτος ανασκαφικά ο Κ. Καραπάνος το 18753, επί Τουρκοκρατίας. Οι έρευνες αυτές επεκτάθηκαν σε χώρο 2000 τ. μ. και επικεντρώθηκαν κυρίως σε μνημεία εμφανή. Α πο κάλυψαν το περίγραμμα της τοιχοποιίας των περισσότερων μνημείων του Ιερού επιφανειακά και δεν εξήντλησαν την ανασκαφή ως το φυσικό έδαφος. Οι ανασκαφές του Καραπάνου, αν και πλούσιες σε κινητά ευρή ματα, υπήρξαν φτωχές σε συμπεράσματα, όπως όλες οι παλιές ανασκα φές που είχαν παραβλέψει τη στρωματογραφία. Είναι όμως σημαντικό ότι τα αποκαλυφθέντα ερείπια, σε συνδυασμό με τα εν μέρει ορατά τότε αρχιτεκτονικά κατάλοιπα, αποτέλεσαν τη βάση για την πρώτη τοπογρα φική αποτύπωση του Ιερού. Με την πάροδο του χρόνου, οι προσχώσεις του Τομάρου κάλυψαν τον ανεσκαμμένο χώρο, ώστε, κατά το τέλος του τελευταίου τέταρτου του αι ώνα, τα περιγράμματα των αρχαίων οικοδομημάτων να μην διακρίνονται πια4. Μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου το 1913, τις ανασκαφές ανέλαβε 1. Ενδεικτικά βλ. Ομήρου, Ιλλιάς, Π 231-235, Οδύσσεια, ξ 327-330, π 402 κεξ., τ 296-Η ανασκαφική έρευνα στο Ιερό της Δωδώνης

Πυρφόρος, 2003

2020

Μακεδονικά, 2011

2014

<jats:p>Στην παρούσα διατριβή εξετάζεται η ποικιλόμορφη και πολυδιάστατη παρουσία του αρχαίου θεάτρου στο καβαφικό έργο· πιο συγκεκριμένα επιχειρείται η συγκεντρωτική καταγραφή και φιλολογική ανάλυση όλων των έργων του ποιητή που συνδέονται, άμεσα ή έμμεσα, με το αρχαίο θέατρο. Όπως διαπιστώνεται, η προσέγγιση του αρχαίου θεάτρου από τον Καβάφη εξελίσσεται σταδιακά κατά την ποιητική διαδρομή του από το Ρομαντισμό στον Παρνασσισμό και το Συμβολισμό (περίοδος κατά την οποία εντοπίζονται και τα περισσότερα από τα ποιήματα της συγκεκριμένης θεματικής), και στη συνέχεια στο Ρεαλισμό, καθώς ο ποιητής ακολουθεί την ιστορική εξέλιξη του θεάτρου από την κλασική περίοδο (5ος αι. π.Χ.) έως την ελληνιστική / ελληνορωμαϊκή περίοδο (4ος αι. π.Χ. - 1ος αι. μ.Χ.) και την ύστερη αρχαιότητα (4ος - 5ος αι. μ.Χ.), μια φθίνουσα πορεία προς την παρακμή. Παρά το γεγονός ότι η εξέταση των έργων της πρώιμης ποιητικής περιόδου (1882;-1903), όπως και των έργων της ώριμης ποίησής του (1913-1929), αποκαλύπτει την απουσία μιας ενιαίας μεθόδου προβολής και «χρήσης» του αρχαίου θεάτρου από τον Καβάφη -σχεδόν κάθε αναφορά εστιάζει σε κάποιο διαφορετικό σημείο από ένα σύνολο ετερόκλιτων στοιχείων (κείμενα, θεματικές, χώρος, τεχνικές κ.λπ.)-, ωστόσο βασικό συνδετικό στοιχείο των έργων της ωριμότητας αποτελεί η σταθερή ένταξη του αρχαίου θεάτρου σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο παρακμής -με έμφαση στο ερωτικό στοιχείο-, σε τέτοιο, μάλιστα, βαθμό, ώστε να μετατρέπεται πλέον σε βασικό σύμβολο παρακμής. Κατά τη διεξαγωγή της έρευνας εξετάστηκαν, επιπλέον, και άλλα επιμέρους θέματα, όπως η επαφή του Καβάφη με το αρχαίο θέατρο ως αναγνώστη και θεατή (γνώση και χρήση εκδόσεων αρχαίων κειμένων και σχετικών μελετών, παρακολούθηση παραστάσεων αρχαίου δράματος, ενδιαφέρον για τις Δελφικές Εορτές, γνωριμία με ηθοποιούς της εποχής του κ.λπ.), η ιδιάζουσα στάση του απέναντι στην αρχαία τραγωδία, που καταδεικνύεται από την προφανή απροθυμία του να συμπεριλάβει ποιήματα που σχετίζονται με αυτή στην επίσημη ποίησή του, και η ποιητική «αναμέτρησή» του με τον Αισχύλο, τον σημαντικότερο εκπρόσωπο του αρχαίου δράματος στο έργο του. Παράλληλα, μελετήθηκαν ειδικότερα ζητήματα της ιστορίας του αρχαίου θεάτρου, που απαντούν στην ποίησή του: η σχέση αρχαίου θεάτρου και σοφιστικής· η θέση του θεάτρου στη σύγκρουση Χριστιανισμού - ειδωλολατρίας (και ο ρόλος του Ιουλιανού του Παραβάτη)· η θέση των ηθοποιών στην κοινωνία των πρώτων χριστιανικών αιώνων έως και την ύστερη αρχαιότητα. Επιπλέον, στη διατριβή ερευνάται η ευρύτερη αφομοίωση στοιχείων του αρχαίου θεάτρου στην ποίηση του Καβάφη, κυρίως στα ιστορικά ποιήματά του: απόηχος τραγικών μοτίβων και θεμάτων, όπως και επιμέρους στοιχεία τεχνικής (τραγική ειρωνεία, περιπέτεια, από μηχανής θεοί, χορός, αγγελιαφόροι, βωβά πρόσωπα κ.ά.). Τέλος, εξετάζεται η ειδικότερη σύνδεση στην καβαφική ποίηση του αρχαίου θεάτρου με το τελετουργικό στοιχείο.</jats:p>

BYZANTINA SYMMEIKTA, 1989

<p>Anne Lambropoulou</p><p> Témoignages historiques et archéologiques provenant de Pavliza d'Elide </p><p>L'auteur propose l'identification de Poliça, cité dans la version aragonaise du Chronique de Morée au site actuel de Pavliza (ancienne Phigalie), localisé au Sud-Est du département d'Elide. L'identification proposée repose sur des données topographiques et archéologiques.</p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>

2011

The population movements caused by the Greek Revolution between 1821-1830 left their mark on the new Greek state. The Greek Revolution can be seen as a breach with the past, in the sense of a partial transcendence of a sense of localism and a narrow view of the world in a limited geographical and cultural space. These movements contributed to the creation of the first urban centers which would be the future cities of the new Greek state, certainly smaller in relation to other counterparts in Europe and even the Ottoman area, but albeit larger than those of the Pre-revolutionary past. The Revolution, however, can also be interpreted as a continuation, as demographic changes took place late in the 19th century, continuing pre-revolutionary trends. Large population movements had taken place in the past, during Venetian and Ottoman rule, voluntarily or involuntarily, although perhaps not with such a significant impact. The new Greek state became a pole of attraction for Greeks from the Ottoman countries, and respectively many Greek citizens sought economic opportunities in Ottoman urban centers such as Izmir and Istanbul. The contacts between the two sides of the Aegean did not stop with the formation of the new Greek State in 1830, they continued until their final cessation a century later.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΟΔΟΝΤΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ- ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, 2015

Στη σύγχρονη εποχή της οδοντιατρικής, με την εντυπωσιακή πρόοδο στα θέματα αισθητικής, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον καθορισμό αισθητικών κανόνων και κατευθυντήριων γραμμών. Άλλωστε, προς την κατεύθυνση αυτή υπάρχει συνεχής ερευνητική προσπάθεια. Κύριο ζητούμενο της προσπάθειας αυτής είναι η ανεύρεση, κατανόηση και εφαρμογή απλών αισθητικών κανόνων και εργαλείων, που να μπορούν να οδηγήσουν στο σωστό σχεδιασμό της θεραπείας. Επιπλέον, η ολοένα αυξανόμενη προβολή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσώπων που αντανακλούν τα μοντέρνα αισθητικά και κοινωνικά πρότυπα της εποχής μας, έχει ως συνέπεια την αύξηση του ενδιαφέροντος των ασθενών για την αναζήτηση αισθητικής οδοντιατρικής θεραπείας. Έτσι, σήμερα, ο ρόλος του οδοντίατρου, αλλά και κατ’ επέκταση του οδοντικού τεχνολόγου, είναι πολύ δύσκολος, γιατί με τις απαιτήσεις των ασθενών και την πολλές φορές παραπλανητική ενημέρωση από τις εταιρείες, θα πρέπει να διαθέτουν και οι δύο τις απαραίτητες εκείνες γνώσεις που τους κάνουν ικανούς να αποκτήσουν γνώση των τεχνικών και των υλικών, αλλά κυρίως γνώση των δυνατοτήτων και των περιορισμών τους. Η δυσκολία αυτή αυξάνει σημαντικά και από το γεγονός της συνεχούς εμφάνισης νέων υλικών με συνεχείς σημαντικές βελτιώσεις στο τομέα της απόδοσης του χρώματος των φυσικών δοντιών. Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, προκύπτει η ανάγκη να παρουσιαστούν, με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο, όλες οι βασικές αρχές της αισθητικής, της οδοντικής αισθητικής και του χρώματος, καθώς και πώς αυτά μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία στην κλινική και οδοντοτεχνική πράξη. Και ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός συγγραφής αυτού του ηλεκτρονικού συγγράμματος.

2005

Πρακτικά Συνεδρίων

Στην τρέχουσα δεκαετία της έκρηξης των ψηφιακών ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών συντελούνται σημαντικά βήματα για την εδραίωση του συγκεκριμένου το-ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ Α Θ Α Ν Α Σ Ι ΟΣ Κ Α ΡΑ Σ ΙΜ ΟΣ κ .ά. ΑΠΟ ΤΟ DARIAH-GR/ΔΥΑΣ ΣΤΟ PARTHENOS-EU 1. Η τελευταία επίσκεψη σε όλους τους ψηφιακούς πόρους του παρόντος κειμένου πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2023.

Πανελλήνια και Διεθνή Γεωγραφικά Συνέδρια, Συλλογή Πρακτικών, 2002

1997

Η διατριβή καλύπτει την προβληματική των χρονικών ορίων εφαρμογής των ποινικών δικονομικών. Αρχικά εκτίθεται το πλαίσιο ρύθμισης και λειτουργίας της ισχύος των νόμων προκειμένου αυτή να διακριθεί ακολούθως από την έννοια της εφαρμογής των νόμων. Ακολούθως τίθεται το ερώτημα: Ισχύει η συνταγματική απαγόρευση της αναδρομικότητας πλην του ουσιαστικού και στο δικονομικό ποινικό δίκαιο; Κατ’ αρχήν η αποτίμηση του συναφούς ιστορικοφιλοσοφικού υλικού αποδεικνύει τη στενή σύνδεση της απαγόρευσης της αναδρομικότητας με το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό ζητούμενο. Η μορφή που σε κάθε εποχή προσλαμβάνει η σχέση εξουσίας - ατόμου αποβαίνει καθοριστική για τη θέση χρονικών ορίων κατά τη νομοθέτηση και την εφαρμογή των ποινικών νόμων. Καταγράφεται το πλαίσιο θεσμικής ρύθμισης της αρχής της νομιμότητας της ποινικής καταστολής και της απαγόρευσης της αναδρομικότητας ενώ παράλληλα αναλύονται οι περιπτώσεις υποχώρησής τους (π.χ. μεταβολές νομολογία, προσωρινοί νόμοι). Ακολουθεί επισκόπηση των θεωρητικών απόψεων και των νομολογιακών παραδοχών που αφορούν την αναδρομικότητα των ποινικών δικονομικών νόμων, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στις Η.Π.Α. Στο τέλος αυτής της επισκόπησης προσεγγίζονται κριτικά τα επιμέρους επιχειρήματα της κρατούσας γνώμης. Η βασική θέση της διατριβής συνίσταται στη θεώρηση του ποινικού φαινομένου ως ενότητας με επιμέρους στοιχεία το έννομο αγαθό, το έγκλημα και την ποινή. Η διαδικασία επιβολής της ποινής πρέπει να συντελείται σύμφωνα με σταθερούς κανόνες που να εγγυώνται τη νομιμοποίηση της: nullum crimen, nulla poena sine processu. Παράλληλα ερευνάται η σχέση των κανόνων επιβολής της ποινής (ποινική δικονομία) με τους κανόνες του ουσιαστικού δικαίου και προτείνεται η αναφορά σε κατασταλτικούς κανόνες και η υιοθέτηση μιας νέας ορολογίας με βάση την ποινή: δίκαιο απειλής της ποινής (ουσιαστικό π. δ.), δίκαιο επιβολής της ποινής (δικονομικό π. δ.) και δίκαιο έκτισης της ποινής. Παραπέρα ερευνάται η φύση της ποινικής δίκης η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός επιβολής της οργανωμένης απαντήσεως της κοινωνίας στο έγκλημα. Έτσι και η ποινική δικονομία, ως μέρος του όλου δικαιικού συστήματος, αποτελεί εργαλείο διαχείρισης κοινωνικών συγκρούσεων και εκφράζει τον γενικά ταξικό χαρακτήρα της κοινωνικής οργάνωσης και συνιστά παράλληλα ένα εγγυητικό μηχανισμό και μια βάση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Τέλος διατυπώνονται τα επιχειρήματα για την ισχύ της απαγόρευσης της αναδρομικότητας στο ποινικό δικονομικό δίκαιο: Αποτροπή της αυθαιρεσίας της εξουσίας ως κεντρικού σημείου της ιστορικής έρευνας, Αρχή του κράτους δικαίου ως γενική εγγύηση της νομιμότητας, δημοσιότητας και ελεγξιμότητας της κρατικής δραστηριότητας, Αρχή της δικαιικής ασφάλειας, Σύνδεση της γενικότητας του νόμου με την αναδρομικότητα, Αρχή της ίσης μεταχείρισης των ατόμων, Επέκταση του πεδίου προστασίας του άρθρου 7 § 1 του Συντάγματος και στο χώρο της ποινικής δικονομίας. Ο κανόνας συνεπώς δεν είναι η επιλογή του νόμου πράξης ή εκδίκασης αλλά η αποτροπή εφαρμογής εκείνου που είναι δυσμενέστερος. Η ποινική δίκη λοιπόν θα διεξαχθεί με βάση τον ομόχρονό της νόμο (σε αναδρομική εφαρμογή) τότε μόνο όταν κριθεί ότι αυτός δεν είναι δυσμενέστερος από κείνον που ίσχυε κατά την τέλεση της αξιόποινης πράξης. Στο επίμετρο της εργασίας δοκιμάζονται οι θέσεις που έχουν προηγηθεί μέσα από την εξέταση της αναδρομικότητας, στο χώρο των ενδίκων μέσων.

2017

2010

2021

Η ανά χείρας διδακτορική διατριβή, συνιστά μια απόπειρα διερεύνησης της σχέσης μεταξύ δύο θεμελιακών εννοιών, της εκκοσμίκευσης και της εβραϊκής ταυτότητας στην Ελλάδα. Πιο αναλυτικά, η δ.δ. μέσα από την εκπόνηση μιας επιτόπιας εμπειρικής έρευνας επιδιώκει να μελετήσει, αφενός τον τρόπο με τον οποίο τα υποκείμενα της έρευνας αυτο-προσδιορίζονται όσον αφορά τη θρησκευτική τους ταυτότητα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και αφετέρου, επιχειρεί να διαφωτίσει τις ταυτοτικές διακλαδώσεις της μοντέρνας εβραϊκής ταυτότητας, σε σχέση με την ευρύτερη ελληνική κοινωνία.Στην παρούσα διατριβή, οι σύγχρονες κοσμικές όψεις της ελληνο-εβραϊκής ταυτότητας διερευνώνται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο και πιο ειδικά, στο πλαίσιο της εκκοσμικευμένης, τοπικής ελληνικής κοινωνίας. Η έρευνα εστιάζει συγκριτικά στις πόλεις: Των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας και του Βόλου, εφόσον, η αντίληψη μιας ενιαίας εθνο-ιουδαϊκής ταυτότητας και εν προκειμένω της σεφαραδίτικης, δηλαδή της ισπανο-εβραϊκής είναι...