Sekar ageng: over antieke Javaanse versvormen

2020

Onze lezing heeft twee doelstellingen: (i) de voorstelling van een recent gestart project (FWO18/KAN/009) voor de creatie van een gesproken corpus van de zuidelijk-Nederlandse dialecten (Oost-en West-Vlaams, Frans-Vlaams, Zeeuws-Vlaams, Brabants en Limburgs) en (ii) het voorstellen van de eerste resultaten van een syntactische studie gebaseerd op het nieuwe corpus. Het Geparste Corpus van de zuidelijk-Nederlandse Dialecten is gebaseerd op nieuwe transcripties van een strategische selectie van 40 van in totaal 783 dialectopnames. Die opnames bevatten vrije gesprekken in de lokale dialecten van sprekers geboren rond 1900 in 550 verschillende locaties. De opnames werden tussen 1963 en 1976 aan de Universiteit Gent gemaakt (cf. Vanacker & De Schutter 1967) en in 2014 gedigitaliseerd (www.dialectloket.be/geluid/stemmen-uit-het-verleden/). Wij brengen verslag uit over de ontwikkeling van een tweelagig transcriptieprotocol en de taalkundige verrijking van de transcripties met tags voor woordsoorten (POS) en syntactische informatie (parsing). In vergelijking met andere dialectcorpora zoals de SAND ), SyHD (Fleischer et al. 2015) of SADS (Glaser & Bart 2015) is ons corpus uniek doordat het volledig op spontaan gesproken taal gebaseerd is, niet op bevragingen. Doordat de sprekers rond 1900 geboren zijn (de oudste in 1871), representeert het corpus bovendien een historisch taalstadium. In het geval van het Frans-Vlaams bevat het zelfs de laatste getuigenissen van een zo goed als verdwenen taal (Ryckeboer 2013). In vergelijking met andere Germaanse talen vertonen de zuidelijk-Nederlandse dialecten een aantal opvallende typologische bijzonderheden. Sommige ervan zijn al in de taalkundige literatuur besproken, zoals vooropplaatsing zonder inversie (1) (e.g. , Saelens et al. 2016;, of het gebruik van verschillende types van discourspartikels (e.g. Haegeman & Hill 2013), zoals het nietnegatief gebruik van het oorspronkelijke ontkenningspartikel en in (2) (e.g. , 2015). Veel van het recentere onderzoek naar de zuidelijk-Nederlandse dialecten maakt gebruik van de grote Nederlandse dialectatlassen, nl. de FAND/MAND (Goeman & Taeldeman 1996) en de SAND , die gebaseerd zijn op geëliciteerde data (m.b.v. vragenlijsten) en introspectieve data (bevraging van moedertaalsprekers). Bevragingen zijn echter niet geschikt om patronen op te vragen die een specifieke discourscontext in spontaan gesproken taal vereisen, en dus moeilijk in een geconstrueerde experimentele setting gerealiseerd worden, zoals voorbeelden (1) en (2). Ook het gebruik van introspectieve gegevens is maar een gedeeltelijke oplossing, vooral gezien het gevorderde dialectverlies in Vlaanderen (Ghyselen & Van Keymeulen 2014).

2019

Exhibition organized on the occasion of the KU Leuven Mecenaatsdag 2019, placing the facial reconstructions of Rhodon and Eirene, inhabitants of Roman and Byzantine Sagalassos, in context.status: publishe

2013

BMGN - Low Countries Historical Review, 1997

Brood & Rozen, 2006

Brood & Rozen, 2006

2010

Copyright and moral rights for the publications made accessible in the public portal are retained by the authors and/or other copyright owners and it is a condition of accessing publications that users recognise and abide by the legal requirements associated with these rights. • Users may download and print one copy of any publication from the public portal for the purpose of private study or research. • You may not further distribute the material or use it for any profit-making activity or commercial gain • You may freely distribute the URL identifying the publication in the public portal ? If you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediately and investigate your claim.

Aziatische Kunst, 2008

In 1996 kreeg de Vereniging van Gerrit Jan Korteling een bekervaas van enkele eeuwen voor onze jaartelling. Het stuk was geen onbekende. Al sinds 1979 was het in bruikleen op de afdeling Aziatische kunst van het Rijks museum. Deze vaas op een hoge voet behoort tot het Ban Chiang-aardewerk, genoemd naar een dorp in Noord-Thailand waar vanaf de jaren '60 van de 20e eeuw aardewerk, brons en menselijke overblijfselen zijn gevonden, resten van een zeer oude cultuur waarvan tot dat moment niemand iets wist. De vaas is betrekkelijk dunwandig en gemaakt van een donkere klei met een licht zeemkleurige sliblaag. De potten werden met de hand (dus zonder draaischijf) 'opgebouwd' en vervolgens afgewerkt door de wand van binnenuit te ondersteunen met een afgeplatte steen en er van buitenaf op te slaan met een plat stuk hout (paddk and anvil). De potten werden zonder oven, in het open vuur gebakken. De beschildering is uitgevoerd met een rode ijzerhoudende verf. Fraaie lusvormige motieven zijn scherp ingesneden en wit gelaten; zij versieren de schouder en voet van de vaas. De functie van de vaas is niet duidelijk. Het is in ieder geval wél duidelijk dat het aardewerk dat in Ban Chiang is opgegraven, grafgiften zijn. Uit de opgravingen blijkt dat in de periode dat dit type vazen voornamelijk werd gemaakt, het gebruik bestond de keramiek stuk te gooien in het graf. Niet bekend is in hoeverre de grafgiften overeenkomen met vormen die gebruikt werden in het dagelijks leven. De zorg waarmee het aardewerk is gemaakt en versierd is opvallend en geeft een indicatie van de hoge status die de stukken moeten hebben gehad.

Van Ieperse scholen en lenen, schilderijen en criminelen, uit velerlei eeuwen, 1999

1990

Het is door de hele geschiedenis heen al een vraag of eeuwwenden, met bijbehorende crisisverschijnselen, echt bestaan, of dat we dergelijke verschijnselen alleen maar aangrijpen om structuur aan te brengen in een van zichzelf strikt lineair voortschrijdende tijd. Leven is immers alleen mogelijk als de zintuigen contrasten kunnen waarnemen; een te lang aanhoudende 'ééntonige' orgelklank wordt ondragelijk voor het oor