Autorytarna geopolityka przetrwania reżimu Baszszara al-Asada

Studia Historyczne

Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka, 2012

Kategoria wojny asymetrycznej przed 11 września 2001 r. znana była wąskiemu gronu specjalistów. Z teorii zamieniła się w praktykę. Pojęcie "asymetria" pojawiło się współcześnie w 1995 r. w oficjalnej publikacji pt. Połączona walka sił zbrojnych USA. Asymetria była definiowana jako starcie różnego rodzaju sił zbrojnych, np. sił powietrznych z siłami morskimi 1 . Już w National Military Strategy z tego samego roku wskazano, że zagrożeniami asymetrycznymi są np. terroryzm, wykorzystanie lub groźba użycia broni masowego rażenia oraz walka informacyjna. Dwa lata później w Quadrennial Defence Review Report Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych wskazano, że przewaga USA w dziedzinie uzbrojenia konwencjonalnego może zachęcać przeciwników do wykorzystania środków asymetrycznych w atakowaniu wojsk amerykańskich bądź Amerykanów na ich własnym terytorium. Podczas odbytej w 1998 r. konferencji w Akademii Wojennej Sił Lądowych USA, zajmującej się zagrożeniami symetrycznymi i asymetrycznymi Stanów Zjednoczonych wyciągnięto wniosek, że USA nie mogą zostać pokonane w wyniku ataku symetrycznego, natomiast mogą ulec w efekcie napaści asymetrycznej. W dokumencie pt. Joint Vision 2020 konieczność sprostania zagrożeniom asymetrycznym uznana została za jedno z kluczowych wyzwań dla sił zbrojnych USA 2 . We Francji zagrożenia asymetryczne głównie są utożsamiane z terroryzmem, nazywanym bronią biednych. Według generała Christiana Quesnota, zagrożenie asymetryczne związane jest z każdą formą zagrożenia ze strony zorganizowanej grupy, zależnej bądź niezależnej od państwa. Państwo, państwa bądź ich sojusz nie są * Dr nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce, adiunkt w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. 1 Wąskie pojęcie koncepcji asymetrii.

2012

2016

Tereny wiejskie stanowią atrakcyjną alternatywę dla wypoczynku ludności z miast i miasteczek. Kontakt z przyrodą, czyste środowisko oraz fakt bliskości tych obszarów eliminujący długie i często uciążliwe podróże stanowią o ich atrakcyjności. Ocena przydatności terenów do wykorzystania zgodnie z określoną funkcją wymaga analizy szeregu kryteriów. Ukształtowanie terenów, gatunki roślin, obecność akwenów wodnych i innych ciekawych obiektów może zadecydować o atrakcyjności obszarów i przypisaniu im określonych funkcji. W procesie decyzyjnym dotyczącym wyboru terenu pod daną funkcję wybierany wariant optymalny spełniający w najwyższym stopniu określone oczekiwania. Podmiot analizy definiuje zestaw kryteriów lub częściej różne warianty zestawu kryteriów, które są analizowane poprzez matematyczne wspomaganie procesu podejmowania decyzji. Pod pojęciem kryterium oceny rozumie się cechę przestrzeni, za pomocą, której dokonuje się klasyfikacji i oceny zjawisk fizyczno-geograficznych na danym obszarze. W artykule przedstawiono fragment zaproponowanej metodyki i procedurę postępowania prowadzącego do określenia przydatności terenów leśnych do pełnienia określonych funkcji społecznych i rekreacyjnych.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

The article is devoted to the political circumstances that influenced certain decisions regarding the first two editions of the travel report of the Arab traveler Ibn Faḍlān from Baghdad to the Volga Bulgars (921–922). The now-famous text of the voyage account, known as the Mashhad manuscript, was discovered in 1923 by a Turkish orientalist of Bashkir origin, Ahmed Zeki Velidi Togan (1890–1970) and formed the basis of his doctoral dissertation defended at the University of Vienna in 1935. Due to various problems, the German translation (in book form) was only published in print in 1939. The same year saw the publication of a Russian translation of the voyage description by a Soviet Arabist – Andrei P. Kovalevskiy (1895–1969). Both scholars conflicted with the USSR authorities: Togan had fought with the Soviet Army in 1920–1923, while Kovalevskiy was sentenced to five years in the gulag in 1938 on (as it later turned out) a wrongful charge of counterrevolutionary activity. These circ...

Przegląd Prawa Konstytucyjnego, 2016

Czy w roku 1569, po podpisaniu unii lubelskiej, oba kraje -Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie -tworząc wspólne państwo Rzeczpospolitą Obojga Narodów, pozostały samodzielne, zachowując swoją suwerenność? Różnej odpowiedzi na to pytanie, jak widzieliście, udzieliliby uczestnicy procesów unijnych z XVI wieku, jak i historycy z czasów współczesnych. Politycy z XVI wieku podpisujący akt unii nie mieli wątpliwości, że Królestwo Polskie, często określane mianem Korony Polskiej, zachowa status państwowy. Inaczej sprawa wyglądała z Wielkim Księstwem Litewskim. W trakcie obrad unijnych w Lublinie politycy polscy w różny sposób udowadniali, że Litwa swój status samodzielnego i niepodległego państwa utraciła za czasów Jagiełły i Witolda, gdy została inkorporowana w skład Królestwa Polskiego. Po wznowieniu unii wyobrażali sobie już Litwę jako prowincję w składzie Królestwa Polskiego, której proponowano nadać miano Nowej Polski, by nawet nazwa nie przypominała o istnieniu państwa litewskiego. W historiografii na ten temat również brakuje oceny akceptowanej przez wszystkich. Twierdzi się, że w roku 1569 powstało państwo unitarne, gdzie nie było samodzielnego państwa litewskiego, które stało się jedną z prowincji. Zdaniem innych historyków, Rzeczpospolita Obojga Narodów była tworem dwóch państw, Polski i Litwy, które utworzyły nowy związek państwowy, czyli federację, w której Wielkie Księstwo Litewskie zachowało swoją państwowość do ostatniego rozbioru Rzeczypospolitej Obojga Narodów pod koniec XVIII wieku. Tłumaczono również, że oba kraje, Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie, tworząc w 1569 roku federację albo wspólną Republikę, wyrzekły się częściowo swojej suwerenności, przekazując ją na korzyść wspólnego państwa. Inni badacze koncepcję ograniczonej państwowości w związku federacyjnym stosowali wyłącznie do Litwy. Z powodu braku konkretnych sformułowań w akcie unijnym z Lublina, trudno jednoznacznie ocenić, co utworzono w 1569 roku w Lublinie: unię realną, tzn. taką, której powstanie było zatwierdzone przez ustawę, a nie w oparciu o związki dynastyczne, federację czy państwo 1 IEŚW. Projekt: Historia a teraźniejszość. Dziedzictwo Rzeczpospolitej Obojga Narodów a aktualne stosunki polsko-litewskie unitarne. Przez stulecia toczył się o to spór, który nie jest zakończony do dnia dzisiejszego i wciąż brak perspektyw świadczących o jego szybkim rozwiązaniu. Dlatego, pisząc historię Litwy, koniecznie wydaje się wyjaśnienie, czy Wielkie Księstwo Litewskie zachowało swój status samodzielnego państwa w składzie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, czy stało się prowincją? Rozpocznijmy od formalnego określenia atrybutów państwa suwerennego, jak to rozumiano na początku nowożytności. Podstawowe zewnętrzne cechy państwa suwerennego to: władca, tytuł władcy, terytorium państwa z linią graniczną, pieczęć państwowa z zapisem w legendzie nazwy państwa bądź tytułu władcy. W tytulaturze władcy wymieniano zgodnie ze ścisłą hierarchią i ważnością dla państwa wszystkie terytoria przez jego rządzone. Ceremonia inauguracyjna nadawała sens egzystencji władcy. Które z tych atrybutów udało się zachować Wielkiemu Księstwu Litewskiemu, a które utracono w latach 1569-1587, czyli w pierwszym okresie istnienia złożonej monarchii Rzeczypospolitej Obojga Narodów (do wstąpienia na tron drogą elekcyjną dynastii Wazów)? O statusie Wielkiego Księstwa Litewskiego jako odrębnego, równowartościowego partnera państwowego Królestwa Polskiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów świadczą: • Tytuł władcy -wielki książę litewski, który uzyskiwał każdy monarcha wybrany na władcę Republiki. Zygmunt August (1569-1572), wybrany po jego śmierci Henryk Walezy (1573-1574) i Stefan Batory (1576-1586) w oficjalnych dokumentach używali tytułu: "…Z Bożej łaski król, wielki książę Litwy i Rusi i in. …". • Wielka pieczęć państwowa (Sigillum nostrum Magni Ducatus Lithvanie), na której zafiksowano oficjalnie używaną nazwę państwa -Wielkie Księstwo Litewskie. Pod koniec XV wieku w otoczeniu kanclerza Wielkiego Księstwa Litewskiego powstał projekt wielkiej pieczęci, co było nowym krokiem w sfragistyce władców litewskich, a tym samym nadawało sens nowej koncepcji państwowej. Miejsce średniowiecznego monarchy na wielkiej pieczęci zajął herb państwowy, bardziej odpowiadający czasom nowożytnym. Wielka pieczęć miała szczególnie ważne znaczenie ideowe i reprezentacyjne. Przy pomocy heraldyki ukazywano pochodzenie władcy, jego powiązanie z dynastiami europejskimi, jak i rządzone przez niego państwo, osobno zaznaczając najbardziej od centrum oddalone terytoria, będące obiektem stałych wojen z sąsiadami. Wielka pieczęć państwowa była pomocna w nadaniu sensu, obok do tej pory istniejącej koncepcji średniowiecznego władcy, idei suwerenności

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis, 2022

Przedmiotem opracowania są formy partycypacji szkolnej odnoszące się do szkolnej edukacji geograficznej. Zastosowano dwie metody badań -analizę porównawczą oraz sondaż z wykorzystaniem kwestionariusza geoankiety. Wynikiem tych badań było wyróżnienie najważniejszych treści wybranych podstaw programowych oraz opracowań geograficzno--dydaktycznych odnoszących się do partycypacji szkolnej, a także rozpoznanie form tej partycypacji uczniów i nauczycieli. Wykorzystując geoankietę jako przykład Partycypacyjnych Systemów Informacji Geograficznej zaprezentowano studium przypadku z Poznania: opracowanie przez nauczycieli mapy cyfrowej wspierającej organizację zajęć terenowych. Stwierdzono, że uczniowie i nauczyciele rzadko podejmują inicjatywy o charakterze partycypacji. Istotną przesłanką do podjęcia takich działań są zarówno globalne wyzwania ekologiczne, jak i stan środowiska lokalnego. Wśród działań uczniów o charakterze partycypacji są takie, które wymagają aktywności praktyczno -technicznej oraz emocjonalno -artystycznej (kulturalnej). Ich przykładami są utworzenie pomocy dydaktycznej lub zorganizowanie wydarzenia o tematyce ekologicznej, mającego związek z zajęciami terenowymi realizowanymi poza budynkiem szkoły. Potrzebne jest zaproponowanie metod (lub strategii) kształcenia, która sprzyjałaby zwiększeniu częstości występowania inicjatyw o charakterze partycypacji w szkolnej edukacji geograficznej. Przedstawione w pracy wyniki badań oraz ustalenia stanowią część dysertacji doktorskiej D. Abramowicza pt. "Partycypacja społeczna a edukacja geograficzna -znaczenie Partycypacyjnych Systemów Informacji Geograficznej w organizowaniu zajęć terenowych (2022).

Sprawy Miedzynarodowe, 2020

Twenty-fi ve years after the conclusion of the peace treaty, Israel and Jordan are bound by security partnership and limited economic cooperation. People-to-people relations remain pro blematic. State-to-nation imbalance occurring on both sides of the relationship has undermined the achievements of the cooperation so far, and the uncertainty regarding the American politics in the region intensifi es tensions which grow due to the deadlock in the Israeli--Palestinian relations. The role of the United States as a hegemon guaranteeing the state of 'cold' peace is decreasing and this, in turn, activates the diplomacy of states comprising the region as well as other world powers. Finding a satisfactory solution to the Palestinian question conditions the implementation of regional cooperation projects, which are a nece ssary answer to the new trans-border challenges, such as those related to climate change, that infl uence the internal stability of the states and the state of peace in the region.

Slavia Meridionalis

The twisting paths of the sufis – the Turkic-Balkan motifs in the sufi ‘tariqa’ concept in selected examples of contemporary literary works The first part of this paper summarises how Sufi brotherhoods formed in the Balkans with some references to their Turkic-Ottoman sources. Islamic mystical movements constituted part of the Islamisation initiatives in the territories occupied by the Ottoman Empire: mystical teaching was apparently more successful among the local people than conservative Islam. Crypto-Christianism was a typical phenomenon among converted Slavs. Orders using the language of symbolic tales (like the Bektashi) involved some Christian rites. The orders which proved most popular were the Mevlevi, Naqshbandi, Chalwati and Bektashi, which are still active in some parts of the Balkans. Their role also reconciled the national thought of newly forming national identities in the Balkans. In the novels Death and the Dervish by Meša Selimović and Konak by Ćamil Sijarić, the my...

Studia Bezpieczeństwa Narodowego, 2018