mors ludens, zabawa.pdf

Przegląd Zachodniopomorski

Vox Patrum

The persecution of Christians was stopped after capture of Valerian in June 260. During the forty-three years from 260 to 303 the Christian Church had a relatively comfortable conditions to growth. According to Eusebius of Ceasarea and Lactantius the emperor Aurelian (270-275) wanted to renew the persecution in the last few months of his reign. The emperor was assassinated by a conspiracy of his higher officers and he didn’t realize this plans. We have several accounts of martyrdoms which took place under Aurelian in Italy, Asia Minor, Palestine, Dalmatia and Gaul. The reliability of many of this martyrdoms is doubled. Some of this martyrs were genuine, but they hadn’t been punished during the rule of Aurelian. For example Felix was executed either rule of Valerian or Aurelian. Sometimes authors of acts of martyr confused Aurelian with Marcus Aurelius. The following names of martyrs are fictious. The dates of the martyrdoms don’t fit to chronology for thè end of Aurelian’s rule.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Geographica Socio-Oeconomica, 2016

Artykuł ukazuje barokowy hortus ludi (ogród zabaw) w perspektywie geopoetyki. Przedmiotem eksploracji są wybrane utwory poetów XVII wieku, na podstawie których badane zjawisko zostało poddane refleksji. Wykazano, na ile rzeczywiste miejsca mogły inspirować autorów opisujących szlacheckie bądź magnackie wirydarze, a z drugiej strony podjęto próbę określenia, w jakim stopniu kreacja literacka buduje miejsca poddane deskrypcji u potencjalnego odbiorcy dzieła literackiego (czytelnika). W wyniku analizy stwierdzono, że opisy barokowych hortus ludi to kreacje miejsc przetworzone w umyśle poety, odznaczające się aspektem malarskości, który może inspirować nie tylko architektów krajobrazu, ale również malarzy i innych artystów.W artykule uwzględniono także genezę barokowych ogrodów zabaw i cechy charakterystyczne parkowo-ogrodowych założeń począwszy od średniowiecza po barok. Obecny w poezji XVII wieku hortus ludi ukazano w nowym, geopoetycznym ujęciu.

Homo Ludens, 2014

Experimental interactive fiction of the 1990s and the notgames movement One of the most interesting tendencies in videogame history of the last few years is the appearance and development of so-called notgames-products which use means characteristic of computer games, but at the same time consciously turn away from game mechanics, including challenges or aims. The article describes a wave of experimental interactive fiction games from the mid-and late 90s, which can be viewed as interesting precursors of the notgames movement.

Biografistyka Pedagogiczna, 2023

In the article, the author analyzes the dissertations of the Silesian pedagogue in the current of pedagogical biographies. It justifi es how important it is to notice the evolution of changes in the research approach of a representative of humanistic pedagogy from the University of Silesia. For three decades, he has been conducting interesting research on the pedagogy of culture, its reception and possible application in contemporary school pedagogy. Thanks to the studies of Krzysztof Maliszewski's scientifi c dissertations, we learn about the transition from the renaissance of the pedagogy of the wartime reform, through pedagogy as a laboratory of culture, to existential pedagogy in the era of societies with social and educational crises.

2014

Procesy tłumaczenia wykraczają poza poziom poszczególnych jednostek słownikowych lub wyrazowych. Przetłumaczalność dotyczy także jednostek bardziej złożonych, definiowanych tu jako schematy postrzegania rzeczywistości, dostępne oraz oczekiwane przez nadawcę i odbiorcę przekazu. Schematy te można efektywnie interpretować w kategoriach gier komunikacyjnych. W artykule zostaną przedstawione dane dotyczące przypadku (nie)przetłumaczalności konkretnego tekstu polskiego na realia niepolskie (japońskie) w odniesieniu do gier komunikacyjnych.

2012

Spośród nielicznych zabytków rękopiśmiennych doby staropolskiej, jakie ocalały z bujnego niegdyś życia religijnego i kulturalnego lubelskich klasztorów, szczególnie interesujący wydaje się wolumin Metryki sióstr brygidek. Jedną z jego części stanowi nekrolog, zawierający spisy zmarłych zakonnic miejscowej wspólnoty. Jego wartość można mierzyć zakresem oddziaływania. Treść tej księgi frapuje bowiem historyków, teologów, literaturoznawców. Dla tych pierwszych jest ważnym źródłem do badania dziejów klasztoru, dla drugich świadectwem zakonnych ideałów, dla ostatnich inspiracją do refleksji nad powiązaniem kształtu umysłowości z językiem. Lubelski klasztor brygidzki powstał w trzeciej dekadzie XV w., jako wotum wdzięczności króla Władysława Jagiełły za zwycięstwo oręża polskiego nad Krzyżakami pod Grunwaldem 1 . Wiązało się to z przepowiednią zawartą w objawieniach założycielki zakonu, św. Brygidy szwedzkiej ( †1373), dotyczącą ukarania niewierności krzyżackich rycerzy 2 . Interpretacja zaistniałych faktów skłoniła króla do ufundowania klasztoru -pod znamiennym imieniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny de Triumpho -dla duchowych córek i synów św. Brygidy. Zgromadzenie zakonne, oficjalnie zwane Zakonem Najświętszego Zbawiciela i kierujące się regułą św. Augustyna, pomyślane było bowiem jako podwójne, tzn. gromadzące w ramach jednego klasztoru, choć oczywiście w dwóch odrębnych częściach, zarówno zakonników, jak i zakonnice. Te ostatnie zresztą nadawały 1

2008

Milewska-Waźbińska Barbara, Exulowie wszystkich czasów, czyli Owidiusz i inni (The Exuls of All the Times or Ovid and the Others). The aim of this paper is to examine how 20th century draws inspiration from Ovid's exile and his works. The paper examines how Jacek Kaczmarski offers a poet "a response" to Ovidian exile.

2016

Pismo Święte zajmuje bardzo ważne miejsce w celebracji liturgicznej. Sobór Watykański II podkreśla, że Chrystus "jest obecny w swoim słowie, bo gdy w Kościele czyta się Pismo Święte, On sam przemawia" 1. Stąd Lekcjonarz mszalny jest jedną z podstawowych ksiąg liturgicznych. Samo słowo "lekcjonarz" (lectionarium) pochodzi od łacińskiego czasownika legere S "czytać". Biorąc jednak pod uwagę słowo lectio w znaczeniu przenośnym, oznacza "czytanie" lub "lekturę", jednak w znaczeniu właściwym to słowo jest tłumaczone jako: "zbieranie", "gromadzenie" lub "dobór". To ostatnie znaczenie bardzo dobrze odzwierciedla układ Lekcjonarza mszalnego. Teksty są dobrane i zgromadzone w jednej księdze. Dzisiejszy układ czytań w Lekcjonarzu mszalnym jest przejrzysty i łatwy do odczytania. Inne określenia łacińskie Lekcjonarza mszalnego to: lectionarius lub comes lectionarii. Czasami była używana nazwa apostolus, ponieważ większa część czytań używana w liturgii pochodziła z Listów św. Pawła Apostoła. Jeżeli chodzi o łacińskie słowo comes, to oznacza ono: "towarzysz". Według niektórych badaczy nazwa ta została zastosowana do lekcjonarza dlatego, że każdy duchowny ma obowiązek traktować go jak wiernego towarzysza, zaś Fokas Gramatyk tak o nim mówi: "W swoich dalekich podróżach pielgrzym nie waha się wziąć cię (lekcjonarz) za towarzysza" albo: "Wiele z sobą wieziesz w małej książce" 2 .

Zagłada Żydów, 2016

Lektura książki Wina narodów. Przebaczenie jako strategia prowadzenia polityki przypomniała mi pewne doświadczenie z lat dziewięćdziesiątych minionego wieku. Jak wielu polskich księży jeździłem wówczas do Niemiec, a dokładnie do miasteczka Dettelbach w diecezji würzburskiej, gdzie każdego roku latem pomagałem w pracy para ialnej. W trakcie spotkań ekumenicznych poznałem tam Albrechta Fürsta zu Castell-Castell, wielce zasłużonego zarówno w działalności ekumenicznej, jak i znanego z inicjatywy"Versöhnungswege", czyli "Drogi Pojednania". W jej ramach chciał przyjechać do Polski, by głosić pojednanie narodu niemieckiego z polskim. Sam nie mógł przyjechać, ale wraz z delegacją chrześcijan (ewangelików i katolików) przyjechała do Krakowa jego żona Maria Luise Prinzessin zu Waldeck und Pyrmont. Wspominam nazwiska i tytuły, bo są one ważne dla wymienionych osób, które właśnie jako Niemcy dumni ze swej narodowej przynależności chcieli opowiedzieć Polakom, że się bardzo wstydzą tego, co Niemcy zrobili Polakom w czasie drugiej wojny światowej. Nie wiem, czy wydarzenie zostało zapisane przez kronikarza domu i kościoła księży jezuitów przy Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa, ale dla mnie, jako współorganizatora spotkania mającego służyć pojednaniu, było doświadczeniem dwuznacznym, z jednej strony ze wzruszeniem wsłuchiwałem się w wyznanie win Niemców, ale z drugiej odczuwałem też zakłopotanie uczestniczących w nim Polaków, którzy nie bardzo wiedzieli, jak na nie zareagować. Takich doświadczeń wskazujących na problematyczność wszelkich inicjatyw związanych z przebaczeniem mógłbym przywołać więcej. Na przykład bardzo aktywny udział niemieckich i polskich jezuitów w budowaniu ośrodka Krzyżowa-Kreisau, z którym był związany niemiecki jezuita, o iara hitlerowskiego reżimu Alfred Delp. Sądzę, że nie były to doświadczenia odosobnione, ale przejdźmy do książki Karoliny Wigury. W "Słowie wstępnym" Iwan Krastew opisał tę publikację w sposób następujący: "Wina narodów jest połączeniem studium ilozo icznego nad pojęciami przebaczenia i skruchy oraz szczegółowej analizy politycznego i intelektualnego kontekstu, w którym dokonywano najważniejszych politycznych aktów związanych z pamięcią po 1945 r." (s. 9). Można się z tą opinią zgodzić, ale pod jednym warunkiem. To książka głównie o polskich kłopotach z tytułowymi pojęciami, dodać też trzeba, że po pięciu latach, jakie upłynęły od jej publikacji, polskich kłopotów wcale nie ubyło, lecz znacznie przybyło. Stało się to głównie za sprawą tzw. polityki historycznej, której politycy zaczęli coraz bardziej ochoczo używać do doraźnych politycznych rozgrywek. Dzieje się to ze szkodą zarówno dla