Cesare Sanfilippo Istituzioni di diritto romano

Водејќи се од несомнениот факт дека римското облигационо право никогаш не умрело, овој коавторски труд го проследува неговиот „втор живот“ преку еден негов мал сегмент, односно преку сложениот договор кој во римското договорно право се нарекувал locatio conductio. Овој труд, со помош на историскиот и нормативниот метод, ги проследува видовите на овој договор од Римското право (Ius Romanum) преку нивните посебни карактеристики, а сè со цел да ги стави во една компаративна перспектива на современото облигационо право. Во таа смисла, вториот дел од трудот се однесува на правните правила со кои во македонското позитивно право се уредени договорите за кои сметаме дека се правни наследници на римскиот locatio conductio. Но, со оглед на расположливиот простор, тука – во првиот дел од оваа планирана трилогија – е опфатен само договорот за закуп (locatio conductio rei); додека, пак, договорот за дело и договорот за работа ќе останат да бидат разгледувани во некоја следна прилика. Договорот за закуп ќе биде анализиран во насока на неговите карактеристики кои се јавуваат како пресликани правни стандарди или, пак, како правни правила кои своите корени ги имаат во ненадминливото Римско право. На овој начин, авторите прават обид да го прикажат влијанието на општествените промени врз овој конкретен правен институт и тоа, најпрво, во смисла на историските промени што се предизвикани кај овој мошне значаен вид на договорни односи, а потоа и од аспект на оној сегмент кој се јавува како константа при еволуцијата и за којшто може да се каже дека општествено-економските промени немале некое позначајно влијание.

1988

Preface par A. RIGAUDIERE 5 I. BAUMGAERTNER, Die normativen Grundlagen des Rechtslebens in der Stadt Rom und die Entwicklung der Gesetzgebung 13 N. BULST, Zum Problem städtischer und territorialer Kleider-Aufwands-und Luxusordnungen in Deutschland (l3.-Mitte 16. Jahrhundert) im Spiegel von ••Sozialdisziplinierung" und der Herausbildung des modernen Staates ... 29 J .M. CAUCHIES, Pouvoir legislatif et genese de I'Etat dans les principautes des Pays-Bas (XIIe-XVe s.

Средние века (Srednie Veka. Studies on Medieval and Early Modern History)), 2022

This article is a study of the notion of dominium in the Latin-language legal culture based on different ancient and early medieval sources. The word dominium together with its lexical-semantic counterpart dominus are often regarded as purely legal terms with a carefully defined meaning. This study suggests a different approach, which implies attention to historical context and to the special role of law in Roman culture. The emphasis is put on the word-usage in Italy of the first half of 6th century CE as reflected in the works of Cassiodorus. Comparative analysis of his «Variae» with the texts of classical and postclassical Antiquity gives the following picture of the evolution of dominium. In the classical period of Roman jurisprudence, a certain number of words that originated in ordinary language and used since remote times to describe the power of a person over an object or another person were appropriated by professional lawyers and reserved for specific legal institutions. However, late-ancient and early-medieval sources such as Codex Theodosianus and Сassiodorus’ «Variae» certify that distinctive connotations of power that link dominium as a legal notion with the wording of earlier stages of social development were not left behind but still given preference over a purely legal perception, which was supposedly characteristic only of classical period in the history or Roman law and a certain group of lawyers associated therewith.

La Implementacion Del Eees En La Universidad De Sevilla La Vision De Los Estudiantes Del Grado De Derecho 2012 Isbn 978 84 15 54201 8 Pags 225 236, 2012

The article notes that the words of Ulpian that Roman law was the “knowledge of divine and human Affairs”, and that the lawyers were “the priests of the law”, this is not empty rhetoric. In Rome even in II–I centuries BC terms periti and prudentes often called the priests (the pontiffs, the augurs, the fetials and the quindecimviri). It is to them in the first place anciently belonged the right to give answers (responsa) as to the Senate and to the people in their questions about public (especially sacral) law, and to individuals about ius civile, as is evidenced by their practice of VI–I centuries BC. The information of Iuvenal about “legal expert Apollo”, as well as the data of Cicero and Ennius about the analogy of a lawyer answers with the oracles of Apollo suggest that the priestly colleges of the era of the Republic gave his answers, relying on “authority” (auctoritas) of the gods and above all of the God Apollo. Emperor Octavian Augustus-“Apollo”, as the head of all the four major priestly colleges, has made the temple of Apollo Palatinus not only religious but also legal centre of a vast Empire. Providing Roman jurists with ius respondendi ex auctoritate principis, he sought to extend their authority from the city of Rome throughout the whole of Empire.

Изкуствоведски четения 2011

Трудът на Витрувий Върху архитектурата е бил многократно разглеждан през вековете, като са давани различни и противоречиви тълкувания. Техен недостатък е че са проекции на съвремеността на авторите им. В началото на 20 век обаче се събира критично количество информация от археологически проучвания за римската архитектурата и изобщо устройството на Римската империя. Създават се условия за по-обективно тълкуване на Витрувий като се поставя съдържанието на книгата в контекст. Така възниква идеята, че Върху Архитектурата е Закон с правила и стандарти устройващи архитектурата и строителството в империята. Целта на презентацията ми е да популяризирам това тълкувание, тъй като считам че липсва като гледна точка в публикациите и дискусиите за Витрувий. Ще представя аргументите на едни от застъпниците на това тълкувание – Франк Гринджър, преводач на Харлианския препис от 8 век, публикуван 1934 и Марк Уилсън Джоунс, автор на Принципи на римската архитектура, публикувана 2001 г.

Il Ruolo Della Buona Fede Oggettiva Nell Esperienza Giuridica Storica E Contemporanea Atti Del Convegno Internazionale Di Studi in Onore Di Alberto Burdese Padova Venezia Treviso 14 15 16 Giugno 2001 Convegno Internazionale Di Studi in Onore Di Alberto Burdese Vol 2 2003 Isbn 8813243537 Pags 333 346, 2003

Спарк, 2002

Книга Φ. Сини, профессора Юридического факультета Университета г. Сассари (Италия), специалиста в области римской религии и публичного права, объединяет пять исследований, посвященных рассмотрению важных аспектов проблематики религии и публичного права Древнего Рима. Книга состоит из предисловия (с. ХІ-ХѴІ) и пяти глав: I. Sua cuique civitati religio. Универсализм и «терпимость» в римской религии. П. Традиция жреческих документов: священные книги и комментарии основных жреческих коллегий. III. Правовые и ритуальные аспекты римской религии: жертвоприношения, жертвы и толкования жрецов. IV. Отрицание и язык предписаний римских жрецов. V. Толкователи права (iuris interpretes) на тему о неприкосновенности трибуна. В конце (с. 323-352) прилагаются указатели источников и авторов. В первой главе проводится углубленное исследование отношений между римской религией и религиями других народов -современников римлян (religiones peregrinae et externae). Автор ставит задачу выявить юридическую и теологическую основу универса лизма и «терпимости» -отличительных черт римской религии по сравнению с другими религиями древности. В религиозной истории Римской империи играли значительную роль чужеземные боги, в частности так называемые восточные или мистические культы, некоторые из которых (культ Кибелы, Юпитера Долихена, Исиды и Сераписа, Митры и др.) были необычайно популярны, несмотря на их значительные отличия от традиционных культов римской политеистической религии. Эти культы обычно сохраняли явные черты сходства с исходными религиями; их обслуживали профессиональные жрецы, содержавшиеся общинами верующих; нацелены они были скорее на достижение благополучия тела и души отдельного верующего. Автор подчеркивает, что единственным религиозным принципом, признававшимся и со блюдавшимся римлянами и большой частью других политических образований античного мира, был политеистический и мультирелигиозный принцип. Для народов, не веривших в существование единого бога, не было ложных богов. Списки известных божеств постоянно обновлялись с включением в них новых богов. И хотя не все боги других народов считались в равной степени могущественными (это зависело от политического веса почитавшего их народа), все они равным образом считались истинными. Таким образом, римская политеи стическая религия совершенно не знала прозелитизма и нетерпимости. Этом объясняется и поведение римлян в отношении чужеземных религий во время завоевательных походов периода Империи: они не разрушали храмы и не подвергали осуждению поклонение боже ствам покоренных народов: религия предписывала почитать их соответствующим образом, тем самым обращая и их могущество на благо Imperium римского народа. * Челинцева Мария Никитична -соискатель Института всеобщей истории РАН, преподаватель итальянского языка исторического факультета МГУ. 6 Constant В. De la liberte des anciens comparee ä celle des modernes // Id. Oeuvres politiques. P., 1874 P. 258 sq.

È compatibile la superiorità dell’ordi- namento giuridico romano con l’introdu- zione in tale ordinamento di istituti stranie- ri? La lex Rhodia de iactu offre un esempio molto significativo della recezione di norme straniere nel diritto romano privato. Alcu- ne esigenze pratiche resero infatti necessa- rio l’utilizzo in diritto romano di un princi- pio rodiese, basato sulla giustizia, secondo il quale si poteva richiedere il pagamento al risarcimento integrale dei danni. Nono- stante la sanzione di tale principio però le fonti non dimostrano che questo fu tecni- camente recepito nei fatti. In realtà, esso fu effettivamente realizzato solo nell’ambito della locatio conductio romana.