Γιατί η βασιλεία απέτυχε στη νεότερη Ελλάδα

2010

Στην Πολιτεία ο Πλάτων επιχειρεί αρχικά να επεξηγήσει την πρωταρχική έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και έπειτα να καθορίσει μια ανάλογη έννοια της ατομικής δικαιοσύνης, προκειμένου να αποδείξει ότι η δικαιοσύνη είναι χρήσιμη αυτή καθεαυτή. Προσδιορίζει την πολιτική αρετή ως την αρμονία σε ένα συγκροτημένο κοινωνικό σώμα. Μια ιδανική πολιτεία στηρίζεται σε τρεις τάξεις ανθρώπων, των παραγωγών, των επικούρων και των φυλάκων. Μια κοινωνία είναι δίκαιη όταν οι σχέσεις μεταξύ αυτών των τριών τάξεων είναι ορθές. Ισχυρίζεται ότι η ατομική δικαιοσύνη αντανακλά την πολιτική δικαιοσύνη. Η ψυχή κάθε ατόμου έχει μια τρίπτυχη δομή ανάλογη προς τις τρεις τάξεις της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, κάθε κοινωνική τάξη κυριαρχείται από ένα από τα τρία μέρη της ψυχής. Οι παραγωγοί κυριαρχούνται από τις επιθυμίες τους, οι φύλακες κυριαρχούνται από το θυμό τους, οι νομοθέτες κυριαρχούνται από το λογικό τους. Ο Πλάτων εστιάζει σε μια ανώτερη Πολιτεία στην οποία κανείς δεν αποκαλεί τίποτα «δικό του» κ...

2010

BYZANTINA SYMMEIKTA, 1989

<p>Anne Lambropoulou</p><p> Témoignages historiques et archéologiques provenant de Pavliza d'Elide </p><p>L'auteur propose l'identification de Poliça, cité dans la version aragonaise du Chronique de Morée au site actuel de Pavliza (ancienne Phigalie), localisé au Sud-Est du département d'Elide. L'identification proposée repose sur des données topographiques et archéologiques.</p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>

2009

National ideology: Sculptural representations of the Fillelines in Greece during the second half of 19th century: In ths artcle I shall examne three works whch were created n honour of the Fllennes Byron and Gladstone: the statue of Byron (1881) n the Garden of Heroes n Messolong, the statue of Gladstone (1885) at the Propylaa of the unversty of Athens and the group of Greece glorifying Byron (1895) n the zappeon Garden. They are mportant works ether for the way ther realzaton was organsed and completed or for ther compostonal dea or even for the dplomatc quakes that they caused at the tme. Moreover research nto the crcumstances of ther producton and of ther recepton by the publc wll reveal that nterest n sculpture and ts works n the perod 1878-1888 was rather for ther hstorc mportance than for ther artstc value. Στις 31 Ιουλίου του 1829 η Δ΄ Εθνοσυνέλευση στο Άργος με το Η΄ ψήφισμά της αποφάσισε την ίδρυση Πανελλήνιου Ηρώου 1 ώστε το Έθνος "να αναπέμψη την ευγνωμοσύνην του προς τον Θεόν" για τη σωτηρία του, αλλά και ταυτόχρονα να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του σε όλους όσοι συνέβαλαν σε αυτήν. Τα άρθρα ε΄ και στ΄ του ψηφίσματος καθόριζαν ότι μνημεία των φιλελλήνων θα τοποθετούνταν μέσα στο ναό μαζί με εκείνα των αγωνιστών της επανάστασης. 2 Αν και το Πανελλήνιο Ηρώο δεν ανεγέρθηκε ποτέ παρά τις προσπάθειες που έγιναν από το 1829 έως το 1930, 3 τα τιμητικά μνημεία για τους φιλέλληνες αποτέλεσαν 1 Τις προτάσεις για το Πανελλήνιο Ηρώο εξετάζει διεξοδικά η Δώρα Φ. Μαρκάτου στη μελέτη της Θεοδώρα Φ. Μαρκάτου, 1995:38. 2 Στο ίδιο, ό.π.:38, υποσημ. 3. 3 Η ιδέα για το Πανελλήνιο Ηρώο αφορούσε μια θριαμβική αρχιτεκτονικογλυπτική σύνθεση με πλούσιες γλυπτικές παραστάσεις από τις οποίες θα διδασκόταν ο επισκέπτης την ιστορία του έθνους. Κατά καιρούς αναλαμβάνονταν πρωτοβουλίες από κρατικούς φορείς, γίνονταν έρανοι, δίνονταν προσφορές από πλούσιους ιδιώτες. Στα σχέδια, στις μακέτες και τα προπλάσματα που σώζονται από Mavromichali, Efthimia. 2009. Εθνική ιδεολογία και νεοελληνική γλυπτική: Η περίπτωση των γλυπτικών απεικονίσεων των Φιλελλήνων. In E. Close, G. Couvalis, G. Frazis, M. Palaktsoglou, and M. Tsianikas (eds.

1979

Mnīmōn, 1993

2006

2015

Byzantina Symmeikta, 2020

ThE gEogRaphy of ThE pRovincial adminisTRaTion of ThE ByzanTinE EmpiRE (ca 600-1200): i.1. ThE apoThEkai of asia minoR (7Th-8Th c.) ΑΘΗΝΑ • 2009 • ATHENS Τομοσ 30 volumE ΑφροδιΤη ΠΑσΑλη συμβολη σΤη μελεΤη Τησ σΤηριξεωσ συνεΠΤυγμενων Τρουλλων σΤη μεΤΑβυζΑνΤινη νΑοδομιΑ ΑΘΗΝΑ • 2020 • ATHENS INSTITUTE OF HISTORICAL RESEARCH

2008

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ Η αντιμετώπιση της αριστοφανικής αισχρολογίας όχι απλώς ως ενός παραδοσιακού στοιχείου της Αρχαίας Κωμωδίας που συνδέεται με την καταγωγή της, αλλά ως δραματουργικού στοιχείου που σχετίζεται με την πλοκή και λειτουργεί αποκαλυπτικά για τον χαρακτήρα των δραματικών προσώπων, εδραιώθηκε κυρίως με το βιβλίο της T. M. De Wit-Τak «Lysistrata»:Vrede, Vrouw en Obsceniteit bij Aristophanes το 1967 1 και την επόμενη χρονιά με το άρθρο της «The function of obscenity in Aristophanes' Thesmophoriazusae and Ecclesiazusae» 2. Ενδεικτικό της απήχησης των απόψεων αυτών είναι ότι το 1973 ο V. Marston, στην διατριβή του Aristophanes' Use of Obscenity, τις εφαρμόζει και τις επιβεβαιώνει στους Αχ., τους Ιππ., τους Όρν., τους Βατρ. και τον Πλ. (98-101). Το 1975 εκδόθηκε η μελέτη του J. Henderson Maculate Muse 3 , η οποία, έπειτα και από την επανέκδοσή της το 1991, παραμένει το βασικό εγχειρίδιο για την αισχρολογία στον Αρ. και την Αρχαία Κωμωδία γενικότερα. Ο Henderson ανιχνεύει την προέλευση της αισχρολογίας στον ιωνικό Ίαμβο και στις τελετές που ήταν αφιερωμένες στον Διόνυσο και την Δήμητρα (13-20). Διαχωρίζει την αισχρολογία από την πορνογραφία και πιστεύει πως η ευχαρίστηση για τους θεατές πήγαζε από την έκθεση στο όνειδος δραματικών ή εξωδραματικών προσώπων, συνεπώς εμπεριέχει ένα είδος επιθετικότητας, την οποία άλλωστε εκφράζει, αλλά δίχως φυσική βία (7-12). Είναι ο πρώτος που συντάσσει τυπολογία της αισχρολογίας (30-55). Υιοθετώντας τις αρχές της Wit-Τak 1 Bλ. αγγλική περίληψη του βιβλίου, §III.3 2 Παλαιότερα οι μελετητές είχαν εστιάσει το ενδιαφέρον τους στην διερεύνηση της αισχρολογίας ως στοιχείου που θα αποκάλυπτε την σχέση της Αρχαίας Κωμωδίας με θρησκευτικές τελετουργίες και με την Δωρική Φάρσα ή την Μεγαρική Κωμωδία. Βλ. F. M.

1997

Η διατριβή καλύπτει την προβληματική των χρονικών ορίων εφαρμογής των ποινικών δικονομικών. Αρχικά εκτίθεται το πλαίσιο ρύθμισης και λειτουργίας της ισχύος των νόμων προκειμένου αυτή να διακριθεί ακολούθως από την έννοια της εφαρμογής των νόμων. Ακολούθως τίθεται το ερώτημα: Ισχύει η συνταγματική απαγόρευση της αναδρομικότητας πλην του ουσιαστικού και στο δικονομικό ποινικό δίκαιο; Κατ’ αρχήν η αποτίμηση του συναφούς ιστορικοφιλοσοφικού υλικού αποδεικνύει τη στενή σύνδεση της απαγόρευσης της αναδρομικότητας με το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό ζητούμενο. Η μορφή που σε κάθε εποχή προσλαμβάνει η σχέση εξουσίας - ατόμου αποβαίνει καθοριστική για τη θέση χρονικών ορίων κατά τη νομοθέτηση και την εφαρμογή των ποινικών νόμων. Καταγράφεται το πλαίσιο θεσμικής ρύθμισης της αρχής της νομιμότητας της ποινικής καταστολής και της απαγόρευσης της αναδρομικότητας ενώ παράλληλα αναλύονται οι περιπτώσεις υποχώρησής τους (π.χ. μεταβολές νομολογία, προσωρινοί νόμοι). Ακολουθεί επισκόπηση των θεωρητικών απόψεων και των νομολογιακών παραδοχών που αφορούν την αναδρομικότητα των ποινικών δικονομικών νόμων, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στις Η.Π.Α. Στο τέλος αυτής της επισκόπησης προσεγγίζονται κριτικά τα επιμέρους επιχειρήματα της κρατούσας γνώμης. Η βασική θέση της διατριβής συνίσταται στη θεώρηση του ποινικού φαινομένου ως ενότητας με επιμέρους στοιχεία το έννομο αγαθό, το έγκλημα και την ποινή. Η διαδικασία επιβολής της ποινής πρέπει να συντελείται σύμφωνα με σταθερούς κανόνες που να εγγυώνται τη νομιμοποίηση της: nullum crimen, nulla poena sine processu. Παράλληλα ερευνάται η σχέση των κανόνων επιβολής της ποινής (ποινική δικονομία) με τους κανόνες του ουσιαστικού δικαίου και προτείνεται η αναφορά σε κατασταλτικούς κανόνες και η υιοθέτηση μιας νέας ορολογίας με βάση την ποινή: δίκαιο απειλής της ποινής (ουσιαστικό π. δ.), δίκαιο επιβολής της ποινής (δικονομικό π. δ.) και δίκαιο έκτισης της ποινής. Παραπέρα ερευνάται η φύση της ποινικής δίκης η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός επιβολής της οργανωμένης απαντήσεως της κοινωνίας στο έγκλημα. Έτσι και η ποινική δικονομία, ως μέρος του όλου δικαιικού συστήματος, αποτελεί εργαλείο διαχείρισης κοινωνικών συγκρούσεων και εκφράζει τον γενικά ταξικό χαρακτήρα της κοινωνικής οργάνωσης και συνιστά παράλληλα ένα εγγυητικό μηχανισμό και μια βάση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Τέλος διατυπώνονται τα επιχειρήματα για την ισχύ της απαγόρευσης της αναδρομικότητας στο ποινικό δικονομικό δίκαιο: Αποτροπή της αυθαιρεσίας της εξουσίας ως κεντρικού σημείου της ιστορικής έρευνας, Αρχή του κράτους δικαίου ως γενική εγγύηση της νομιμότητας, δημοσιότητας και ελεγξιμότητας της κρατικής δραστηριότητας, Αρχή της δικαιικής ασφάλειας, Σύνδεση της γενικότητας του νόμου με την αναδρομικότητα, Αρχή της ίσης μεταχείρισης των ατόμων, Επέκταση του πεδίου προστασίας του άρθρου 7 § 1 του Συντάγματος και στο χώρο της ποινικής δικονομίας. Ο κανόνας συνεπώς δεν είναι η επιλογή του νόμου πράξης ή εκδίκασης αλλά η αποτροπή εφαρμογής εκείνου που είναι δυσμενέστερος. Η ποινική δίκη λοιπόν θα διεξαχθεί με βάση τον ομόχρονό της νόμο (σε αναδρομική εφαρμογή) τότε μόνο όταν κριθεί ότι αυτός δεν είναι δυσμενέστερος από κείνον που ίσχυε κατά την τέλεση της αξιόποινης πράξης. Στο επίμετρο της εργασίας δοκιμάζονται οι θέσεις που έχουν προηγηθεί μέσα από την εξέταση της αναδρομικότητας, στο χώρο των ενδίκων μέσων.

2014

2006

Την παρούσα διδακτορική διατριβή ερευνάται το πρόβλημα του διαζυγίου, όπως αυτό αποτυπώνεται στα ελληνόγλωσσα (ελληνικά και ξένα, μεταφρασμένα) νεανικά μυθιστορήματα της περιόδου 1970-2003,κατά την οποία η παιδική λογοτεχνία παρουσιάζει διεθνώς μια εντυπωσιακή άνθηση. Σκοπός της έρευνας είναι να καταγράψει τις σχετικές με το διαζύγιο αντιλήψεις, που αποτυπώνονται στα επίμαχα μυθιστορήματα. Επιμέρους στόχοι της έρευνας είναι: α) Να διαπιστωθεί αν τα υπό μελέτη λογοτεχνικά κείμενα παρέχουν μια πλήρη εικόνα του σύνθετου προβλήματος του διαζυγίου ή, αντίθετα, υπεραπλουστεύουν το θέμα δημιουργώντας έτσι στον έφηβο αναγνώστη παραπλανητικές εντυπώσεις. β) Να εκτιμήσει τη συμβολή τους στην ηθική καλλιέργεια των αναγνωστών. γ) Να μελετήσει τη λογοτεχνική φυσιογνωμία των κειμένων (γλώσσα, ύφος, αφηγηματικές τεχνικές κλπ.) και την (ενδεχόμενη) ικανότητά τους να συγκινήσουν αισθητικά τον αναγνώστη. Το δείγμα, στο οποίο κατέληξε η συγγραφέας της διατριβής, έπειτα από ανάγνωση περισσότερων από 13...

Δελτίον Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, 2011