Bonda i storytelling

2011

Marketing i Zarządzanie, 2017

Kampanie storytellingowe na rzecz marek w teorii i praktyce " wybrane aspekty Kody JEL: M31, M37, M39 S•owa kluczowe: kampanie storytellingowe, storytelling marki, zachowania interesariuszy, marka Streszczenie. Celem artyku•u jest przybli•enie specyfiki wspó•czesnych kampanii storytellingowych na rzecz marek oraz ich oddzia•ywania na zachowania interesariuszy. W artykule omówiono istot•, mechanizm dzia•ania, podstawowe techniki oraz przyk•ady storytellingu z rynku polskiego. Przeprowadzone studia literaturowe i przegl#d dost•pnych bada$ wzbogacono wynikami w•asnych bada$ jako%ciowych z wykorzystaniem metody studium przypadków dla wybranych marek. Rozwa•ania prowadzono wokó• tezy, •e skuteczne dzia•ania na rzecz personifikowanych marek, z którymi wchodz# w relacje interesariusze, zdeterminowane s# metodycznymi dzia•aniami storytellingowymi. Tego typu kampanie komunikacyjne umo•liwiaj# m.in. niejako wej%cie marki w •ycie interesariuszy przez tworzenie porywaj#cych historii, wzbudzanie emocji, anga•owanie adresatów na poziomie %wiadomym i pod%wiadomym, kreowanie pozytywnych do%wiadcze$ i przede wszystkim zast•powanie tre%ci perswazyjnych oczekiwanym przez adresatów contentem.

IBL PAN, sygn. P.I.280, 2005

POEZJA I DYM Dawna historia literatury za Listem do Pizonów chętnie porównywała dzieła poety i malarza, dowodziła, że obrazowanie poetyckie może osiągnąć malarską wyrazistość. Porównanie to, choć potraktowane nie tak dosłownie, może się przy dać i dziś. W zapomnianej już książeczce Z estetyki Mickiewicza Henryk Życzyński pisał: "Sulzer pouczył Mickiewicza, że poeta może skutecznie rywalizować z malarzem"1. Pierwszą reakcją na to zdanie jest sprzeciw. Kiedy zastanawiam się nad losami nie drukowanych tekstów wielkich poetów, widzę, że w porównaniu z malarzami, grafikami, rzeźbiarzami są oni w sytuacji bez wyjścia. Pod jednym względem na pewno nie mogą z nimi "skutecznie rywalizować". Plastycy, obok utworów wykończonych, tworzą zwykle całe serie szkiców, rysunków, prób róż nych wariantów jednego tematu. Dzisiaj wszystkie one mogą funkcjonować sa modzielnie, równolegle z gotowymi kompozycjami. Gromadzone w muzeach, są badane i interpretowane. Trafiają też na ekspozycje i obecnie nikt już nie próbuje dookreślać, jak powinny zostać wykończone, z pewnością nikt nie uzupełnia bra kujących fragmentów ledwie zarysowanej postaci lub przedmiotu. Kiedy poeta zostawia nie wykończony szkic, brulion nie istniejącego w innej postaci utworu, edytor poddaje go na ogół zabiegom rekonstruującym. Porządkuje rękopis, wybie ra jeden z wariantów, stara się uzupełnić wszystko, czego zjakimkolwiek prawdo podobieństwem można się domyślać2. Krótko mówiąc, poddaje autograf zabiegom, które mają doprowadzić utwór do stanu, wjakim będzie się nadawał do upowszech nienia. Określenie, na czym taki stan polega, zwykle zależy od obowiązujących w po szczególnych okresach, zmieniających się norm i gustów badaczy oraz hipotetycz nych potrzeb czytelników. Na nie publikowane rękopisy poety nakłada się więc filtr literackich kompetencji jego potomnych, który zawsze musi być filtrem jakichś konwencji. Kiedy zmieniają się konwencje, co jakiś czas wracamy do pytania: jakiego Mickiewicza znamy. Kiedy więc dzisiaj znowu chcę wrócić do pytania o zasady postępowania edytorskiego z rękopisami, nie chodzi mi o bruliony teks tów publikowanych. Chodzi o inedita, dzieła fragmentaryczne, nie wykończone przez autora.

Zagłada Żydów. Studia i Materiały, 2010

Książki Primo Leviego należą do klasyki literatury obozowej, lecz także-co mniej oczywiste-jest on jednym z najwybitniejszych myślicieli zajmujących się tzw. syndromem poobozowym. To prawda, że obok Pożegnania z Marią Tadeusza Borowskiego, Nocy Elie Wiesela czy Losu utraconego Imre Kertésza właśnie Czy to jest człowiek Primo Leviego wyznacza kierunek naszego myślenia o niepojętej rzeczywistości obozów koncentracyjnych. Natomiast jego ostatnia książka-Pogrążeni i ocaleni (opublikowana po włosku w 1986 roku, a po polsku wydana w 2007)-stanowi najbardziej wnikliwą analizę konsekwencji doświadczenia Auschwitz. Levi nie poprzestał na opisie obozowego koszmaru, lecz nakreślił swoiste uniwersum obozowe, do którego włączył również rzeczywistość łagrów sowieckich. Nade wszystko zaś, antycypując wiele dzisiejszych debat, postawił problem pamięci, i to dotyczący zarówno tych, którzy przeżyli koszmar obozowy, jak i katów. Dla tych pierwszych owa pamięć oznaczała przekleństwo na całe życie, dla drugich zaś-bodziec przemyślnych strategii wymazywania. W rozmowie z Ferdinandem Camonem Levi powiedział, że choć miał już uniwersytet za sobą, to "prawdziwym uniwersytetem był Oświęcim. Mam wrażenie, że jakoś się tam wzbogaciłem wewnętrznie" 1. Oznaczało to również ostateczne rozstanie się z istnieniem Boga: "Skoro jest Oświęcim, to nie może być Boga" 2. Przeżycie obozu koncentracyjnego nie zamknęło kręgu obozowych doświadczeń. Wyzwolenie obozu przez Armię Czerwoną 27 stycznia 1945 r. oznaczało dla pozostałych przy życiu więźniów długą wędrówkę do rodzinnych stron. Primo Levi przekroczył próg rodzinnego domu w Turynie 19 października tego roku. Co się z nim działo, po wyzwoleniu opisał w Rozejmie. By wrócić do tych wspomnień, potrzebował czasu. Kreślił je prawie rok, od grudnia 1961 do listopada 1962. Książka ukazała się w 1963 r. pod tytułem La tregua. Polski tytuł-Rozejm-nie do końca oddaje sens włoskiego oryginału, może "Zawieszenie broni" byłoby bliższe sensu zamyślonego przez autora. Trzeba wspomnieć przy tym, że droga do rynków wydawniczych była w przypadku Leviego długa i wyboista. Włoski wydawca wiele lat się zastanawiał, czy w ogóle warto wydać Czy to jest człowiek. Książka nazbyt odbiegała od zapotrzebowania na heroiczną wykładnię przeszłości. Więzień obozowy żydowskiego pochodzenia nie spełniał

2010

Porównania

Artykuł Robinson na scenie czyli dzieje nieudanej adaptacji dotyczy opery komicznej Robinson Crusoe Jacquesa Offenbacha, której libretto powstało w oparciu o fabułę wielkiej powieści Daniela Defoe. Adaptacja, dokonana przez francuskich librecistów w drugiej połowie XIX wieku, daleko odbiegła od epickiego pierwowzoru i z powieści będącej epickim hymnem na cześć ludzkiej zaradności i siły przetrwania uczyniła błahą komedię z banalną akcją i bez głębszego przesłania. Porównanie dwóch różnych gatunkowo tekstów o tym samym bohaterze przynosi wniosek o organicznej nieprzekładalności monumentalnej powieści, szczególnie na komedię, przeznaczoną na scenę muzyczną.

Przestrzenie Teorii, 2008

In the article are discussed various aspects of dialogic character, which appear in Boccaccio's Decameron and which are signalled or discussed by the author himself (a dialogue inside the text, intertextual dialogue, thematised dialogue, a dialogue with the reader and the like). Against this background the narrative strategies used by the so called "imitators" of the Tuscan writer, who discard his innovative view are interesting. Some of them ostentatiously "do not notice" this problem at all, others deprive dialogue of its open and ambiguous character, still others make it fit the needs of political persuasion. This attitude is more precisely illustrated by means of an example of Novelle-Short Stories of Giovanni Sercambi of Lucca and the original novel II Paradiso degli Alberti attributed to Giovanni Gherardi da Prato (these two Tuscan works of literature come from the 1 5th century).

2017

Rada serii "Festiwal Filozofii" prof. Jacek Migasiński (UW)-przewodniczący prof. Lech Witkowski (UJ)-zastępca przewodniczącego prof. Bogdan Banasiak (UŁ), prof. Agata Bielik-Robson (PAN) prof. Adam Chmielewski (UWr), prof. Jan Hartman (UJ), prof. Jerzy Kochan (US) prof. Jerzy Kopania (WSAP w Białymstoku, UwB), prof. Małgorzata Kowalska (UwB) prof. Krzysztof Matuszewski (UŁ), prof. Jadwiga Mizińska (UMCS) prof. Ryszard Różanowski (UWr), prof. Andrzej Szahaj (UMK), prof. Andrzej L. Zachariasz (URz) dr Piotr Wasyluk-sekretarz

2014

W ramach kształtowania relacji organizacyjnych, w tym więzi interpersonalnych, należy posługiwać się różnymi metodami, aby uzyskać sprawną i funkcjonalną strukturę wymiany myśli, wzajemnego zrozumienia, wpływania na postawy i zachowania innych, wzbudzania zaangażowania, wspierania i udzielania pomocy innym ludziom. Przyjęcie humanistycznego podejścia do kształtowania więzi wymaga wysiłku, czasu i umiejętności związanych z nawiązywaniem i utrzymywaniem relacji międzyludzkich. Jedną z takich metod jest podejście narracyjne. Koncepcja ta, która jest wykorzystywana jako jedna z metod analizy jakościowej, może i powinna również służyć jako podstawa zrozumienia innych ludzi i stanowić podstawę do kształtowania więzi między uczestnikami organizacji. Celem niniejszego rozdziału jest sformułowanie ogólnych zasad stosowania podejścia narracyjnego w kształtowaniu więzi interpersonalnych. W tekście skupiono się głównie na mechanizmach psychospołecznych związanych ze stosowaniem tego podejścia. Przyjęto założenie, że koncepcja narracyjna generuje główne i bezpośrednie korzyści w wymiarze indywidualnym, a jej stosowanie wymaga świadomego nastawienia dwóch stron-nadawcy opowieści i odbiorcy opowieści. 7.2. Podejście narracyjne jako metoda analizy zjawisk społecznych Zjawiska społeczne podlegają bardzo dużej zmienności i charakteryzują się dużym stopniem trudności w badaniu, interpretacji i tworzeniu pewnych uogól

Teksty Drugie, 2021

Wpływ marzenia na twórczość artystyczną wszelkich typów, a w niektórych wypadkach także na twórczość naukową, nie da się zaprzeczyć. (Leon Chwistek, 1921) Po drugiej stronie kontinuum Pomysł na ten artykuł zrodził się po lekturze blurba zamieszczonego na skrzydełku okładki książki Elizy Kąckiej po drugiej stronie siebie (2019). Wydawca napisał, że w utworze tym "po większej części" zapisane zostały autentyczne sny z czasu, gdy jawę autorki -tak się złożyło -okupowała inna, aż nazbyt realnie pisana książka: Lektura jako spotkanie. Brzozowski -tekst -metoda (2017). To przed nią, jak zobaczycie, jej nocne ja daremnie umyka na drugą stronę siebie. Lecz i po drugiej stronie siebie nie sposób uciec od siebie. 1 1 E. Kącka po drugiej stronie siebie, Lokator, Kraków 2019. Od tej pory odwołania do tego utworu będę zaznaczał w tekście głównym przez podanie numeru strony w nawiasie.