Wiara, polityka i religia - Wstęp

2012

Dzieje niemieckiej myśli prawa cywilnego do końca XIX w.

2013

Collectanea Theologica

I. teologiczne podstawy dialogu kościoła z islamem według papieża Franciszka II. koncepcje "zbawienia" w hinduizmie i buddyzmie I. Teologiczne podstawy dialogu Kościoła z islamem według papieża Franciszka 1. Wstęp P apież Franciszek -podobnie do swoich poprzedników, szczególnie Pa- wła VI, Jana Pawła II oraz Benedykta XVI -jest orędownikiem dialogu międzyreligijnego, nawiązywania i utrzymywania przez Kościół relacji z religiami niechrześcijańskimi. W tym kontekście istotne miejsce zajmuje dziś odniesienie Kościoła do islamu, religii państwa i prawa, kształtującej życie ponad półtora miliarda ludzi na całym świecie. Wypowiedzi papieskie na temat tej religii oraz jej wyznawców są zakorzenione w nauczaniu Soboru Watykańskiego II, zwłaszcza Deklaracji o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, soborowych wypowiedziach, gestach i czynach dialogu. Niniejszy artykuł prezentuje teologiczne podstawy dialogu Kościoła z islamem według papieża Franciszka. Ich fundamenty wyznacza soborowa Deklaracja Nostra aetate, dziedzictwo Abrahama oraz miłosierdzie Boże. Sobór Watykański II -dwudziesty pierwszy sobór powszechny -został zwołany do Watykanu w 1962 r. przez papieża Jana XXIII. Po śmierci tego papieża był kontynuowany przez papieża Pawła VI. Zamknięcie soboru nastąpiło w 1965 r. Ojcowie Soboru zebrani w Bazylice św. Piotra podjęli prace nad odnową Kościoła (aggiornamento) przez dostosowanie jego misji do wyzwań współczesności. Sobór posiadał charakter pastoralny, co 93 (2023) nr 3, 201-220 czasopisma.uksw.edu.pl/index.php/ct

2005

Recenzja: Kultura, tekst, ideologia : dyskursy współczesnej amerykanistyki / redakcja Agata Preis-Smith. - Kraków : "Universitas", 2004. - s. 460

Humaniora, 2023

Artykuł jest udostępniony na licencji Creative Commons: Uznanie autorstwa-bez utworów zależnych 4.

Teksty Drugie, 2018

Grzegorz Niziołekprof. dr hab., pracuje na Wydziale Polonistyki UJ. Redaktor naczelny czasopisma "Didaskalia". Autor Polskiego teatru Zagłady (2013) oraz monograii o twórczości Tadeusza Różewicza, Krystiana Lupy i Krzysztofa Warlikowskiego. K to tworzy świadectwo? Mówiący czy słuchający? Jaka relacja ich łączy? Czy jest jakoś regulowana? Co lub kto legitymizuje świadectwo? A co je deprecjonuje? Te pytania stawiano wielokrotnie. Badania nad świadectwem, a nawet sama instytucja świadectwa zrodziły się na skrzyżowaniu wielu dyskursów. Towarzyszyła mu też releksja psychoanalityczna, która takie kategorie jak "prawda" i "fałsz" poddawała gruntownej rewizji, odnajdując fałsz w prawdzie i na odwrót. Etyczne podejście do świadectw polega bowiem na uznaniu pracy afektu, który może zniekształcać fakty. Tego rodzaju podejście wymagało stworzenia instancji, która ma władzę nad świadectwem, nawet jeśli stara się ją ukryć. Która wie, jak go słuchać, jak je zapisywać, jak je czytać, jak je archiwizować. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że ukrycie władzy nad świadectwem jest podstawowym warunkiem jej zdobycia. Nawet jeśli analizujący twierdzi, że on również podlega władzy analizowanego, że mu służy, należy zachować krytyczną możliwość wątpienia w równowagę tych wzajemnych relacji władzy. W ten

2008

2004

Pod takim tytułem odbyło się 20 V 2004 r. w Katowicach sympozjum naukowe zorganizowane wspólnie przez Wydział Teologiczny Uniwersytetu Śląskiego oraz Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego. Uroczystego otwarcia obrad dokonał ks. prof. dr hab. Wincenty Myszor, Dziekan Wydziału Teologicznego w Katowicach. Witając zebranych, wskazał na antyczne korzenie mistagogii, które to pojęcie, rozumiane jako wprowadzenie w misterium, zostało przejęte przez rodzące się chrześcijaństwo. Współcześnie pojawia się ono także w ruchach pozbawionych charakteru religijnego, co stanowić może wyraz tęsknoty człowieka za pogłębionym przeżywaniem rzeczywistości. Wprowadzając w tematykę obrad, ks. dr hab. Andrzej Żądło (UŚ) podkreślił konieczność powtórnego odkrycia mistagogii, która w Kościele pierwotnym ukazywana była wierzącym jako najkrótsza droga do prawdy, a co za tym idzie – do wypracowania chrześcijańskiej duchowości (Fragment tekstu)

2019

Roczniki Teologiczne, 2021