Leczenie objawowe stwardnienia rozsianego

Epidemiologia stwardnienia rozsianego Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest przewlekłą zapalno-demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego (OUN), będącą najczęstszą przyczyną niepełnosprawności młodych dorosłych. Ponieważ SM rozpoczyna się najczęściej między 20. a 40. rokiem życia, to wpływa na wszystkie aspekty zawodowego, społecznego i rodzinnego życia chorych. Liczba chorych na SM na całym świecie przekracza 2,5 mln, przy czym prawie 940 tys. mieszka w Europie. Częstość występowania SM w Polsce wynosi 45-95 przypadków/100 tys. mieszkańców [1-3]. Zakładając, że choroba ma charakter postępujący i trwa całe życie, szacunkowo ponad 20 tys. osób z powodu inwalidztwa nie jest zdolnych do wykonywania podstawowych czynności życiowych i samodzielnej egzystencji, w związku z czym wymaga pełnej opieki (EMSO 2011) [1-2]. Objawy stwardnienia rozsianego a jakość życia Obecność rozsianych zmian demielinizacyjnych w obrębie praktycznie całego OUN warunkuje niezwykle bogatą symptomatologię SM: niedowład upośledzający samodzielne poruszanie się, zaburzenia czucia, zaburzenia widzenia, drżenie i ataksję, spastyczność, zaburzenia zwieraczy, ból, depresję, zaburzenia poznawcze, zawroty głowy, zaburzenia równowagi i zmęczenie. Spośród tych objawów największy wpływ na jakość życia mają upośledzone samodzielne poruszanie się, zmęczenie, ból, depresja oraz spastyczność [4, 5]. Ben-Zacharia [6] dzieli objawy, które występują u chorego na SM, na trzy kategorie. Za objawy pierwszego stopnia uznaje się: zaburzenia poruszania się, zmęczenie i znużenie, spastyczność, zaburzenia widzenia, dysfunkcje zwieraczy, ból, zaburzenia poznawcze i seksualne, problemy z mową i połykaniem. Do objawów drugiego stopnia zalicza się: zakażenia układu moczowego, uszkodzenia skóry (odparzenia, odleżyny), uszkodzenia układu kostno-stawowego (złamania, zwichnięcia stawów), nadmierną senność, infekcje układu oddechowego, upośledzenie codziennej aktywności. Do objawów trzeciego stopnia należą: depresja, zaburzenia psychiczne (myśli i próby samobójcze), izolacja społeczna, problemy finansowe, problemy rodzinne (trudności w zajściu w ciążę, trudności w sprawowaniu opieki nad dziećmi, rozwody) [6]. Samodzielne poruszanie się jest upośledzone u 90% chorych na SM. Spośród czynników wpływających na jakość życia 65-70% pacjentów za najważniejszy czynnik uznaje zaburzenia w samodzielnym poruszaniu się [4, 7]. Problem zmęczenia może dotyczyć 75-95% pacjentów cierpiących na SM. Prawie 69% pacjentów uważa zmęczenie za jeden z najważniejszych czynników upośledzających jakość życia [8]. Zmęczenie jest pierwotną determinantą obniżonej jakości życia u chorych na SM zarówno w aspekcie fizycznym, jak i psychicznym, niezależnie od stopnia niepełnosprawności [4]. Ból zgłasza około 86% pacjentów z SM. Doznania bólowe wykazują silną, dodatnią korelację z lę-brought to you by CORE View metadata, citation and similar papers at core.ac.uk provided by Via Medica Journals

Polski Przegląd Neurologiczny, 2005

Mimo znacznej różnorodności objawów stwardnienia rozsianego (SM, sclerosis multiplex), większość przypadków przebiega dość typowo. U tych chorych występuje zarówno charakterystyczny obraz kliniczny, jak i przebieg naturalny. Celem niniejszej pracy jest prezentacja typowego przypadku pacjentki z wtórnie przewlekłą postacią SM.

Kardiologia Inwazyjna, 2016

Przedstawiono opis 87-letniej pacjentki przyjętej z powodu objawów niewydolności serca, u której podczas koronarografi i doszło do rozwarstwienia pnia głównego lewej tętnicy wieńcowej. Autorzy przedstawili opis wzorcowo przeprowadzonej i klinicznie skutecznej przezskórnej interwencji wieńcowej w tym zagrażającym życiu pacjenta powikłaniu, jak również przedstawili historię kolejnych zabiegów, które ostatecznie pozwoliły na pełne wyleczenie pacjentki.

Nowotwory. Journal of Oncology, 2014

Suggested recommendations from a series of panelists on the treatment of renal cell cancer Zalecenie dotyczące systemowego leczenia rozsianego rak nerki zostały przygotowane na podstawie prac, doniesień oraz wykładów przedstawionych podczas międzynarodowego sympozjum naukowego "Rozsiany rak nerkowokomórkowy-współczesne wyzwania w terapiach celowanych", które odbyło się w dniach 28-30 listopada 2013 r. w Hotelu Narvil w Serocku.

Medycyna Paliatywna W Praktyce, 2013

Wstęp. Stwardnienie boczne zanikowe (SLA) jest szybko postępującym schorzeniem neurologicznym, w którym dochodzi do stopniowego pogorszenia funkcji motorycznych. Rehabilitacja jest jednym z elementów leczenia objawowego pacjentów z SLA. Celem badania była ocena wpływu rehabilitacji na funkcjonowanie pacjentów z SLA w zakresie czynności życia codziennego. Materiał i metody. W badaniu pilotażowym wzięło udział 10 pacjentów z SLA. Badanie polegało na wypełnieniu przez pacjenta kwestionariusza składającego się z pięciu części: informacji ogólnej, skali oceny czynnościowej w SLA ALSFRS, skali oceny nasilenia objawów (ESAS), zmodyfikowanej wersji szpitalnej skali oceny lęku i depresji (HADS-M) oraz części oceniającej wpływ rehabilitacji na funkcjonowanie pacjenta. Wyniki. Większość pacjentów stwierdzała, że rehabilitacja pomaga im w oddychaniu, łagodzi ból i poprawia jakość snu. Obserwowano także poprawę stanu psychicznego u większości chorych. Na podstawie odpowiedzi udzielanych przez pacjentów można wnioskować, że leczenie często powodowało jedynie minimalną poprawę lub brak poprawy w zakresie takich czynności, jak chodzenie, wchodzenie i schodzenie po schodach, pisanie lub przygotowywanie posiłków. Wnioski. Rehabilitacja powinna być elementem leczenia objawowego u pacjentów z SLA, choćby ze względu na wykazaną w badaniu poprawę stanu psychicznego, mimo iż w wielu przypadkach leczenie to przynosi bardzo niewiele korzyści w znaczeniu ogólnym. Informacje zawarte w niniejszej pracy mogą być istotne dla opiekunów i fizjoterapeutów pracujących z pacjentami, ponieważ mogą być pomocne w podejmowaniu właściwych decyzji dotyczących poprawy komfortu i jakości życia pacjenta.

Acta Angiologica, 2011

Background. Epistaxis is a common consequence of craniofacial injury involving damage to the external carotid artery branches. Conservative treatment or surgical or endovascular procedures can be applied, depending on the intensity and the site of bleeding as well as on the experience of the medical team. The applicability of endovascular embolization and its efficacy in the treatment of epistaxis following craniofacial injury are discussed in this paper. Material and methods. The study group included 22 patients (15 men, 7 women) with mean age of 41 years (range of 21-64 years), who suffered from post-traumatic epistaxis. Angiography disclosed pseudoaneurysms of the external carotid branches in 13 patients, extravasation of contrast media in 6 persons, and cavernous carotid fistulae in three patients. Based on diagnostic angiography findings, the risk related to endovascular embolization procedure was considered too high in three patients. In the remaining 19 patients, embolization was performed with the use of gelatine foam, polyvinyl alcohol, acrylic polymer, and platinum microcoils. Results. Immediate arrest of epistaxis was achieved in all embolised patients. In four cases (20%) the bleeding recurred, of which two cases were controlled with repeated embolization. Nine patients (42%) experienced adverse effects in the form of transient facial pain and swelling, paresthesiae, trismus, and fever, which regressed within several days. Three patients (15%) had permanent sensory disturbances in the cheek area. One patient developed a small ulceration of the palate, treated conservatively with success. There were no major neurological complications. Conclusions. Endovascular embolization is an effective method for managing post-traumatic epistaxis and should be considered when planning therapy.

2011

Polski Przegląd Neurologiczny, 2014

Zwyrodnienie korowo-podstawne (CBD, corticobasal degeneration) jest rzadkim, heterogennym klinicznie i neuropatologicznie schorzeniem zwyrodnieniowym układu nerwowego zaliczanym do parkinsonizmów atypowych. Do najbardziej typowych dla tego zespołu objawów klinicznych należą: wyraźnie asymetryczny (przynajmniej na początku choroby) parkinsonizm, sztywność i dystoniczne ułożenie kończyny górnej, mioklonie, apraksja, zjawisko obcej kończyny, zaburzenia chodu z powtarzającymi się upadkami i korowe zaburzenia czucia. W późniejszym okresie pojawiają się: zaburzenia neuropsychiatryczne, odhamowanie, zespół czołowy, otępienie. Asymetria objawów klinicznych przekłada się na również asymetryczny, przeciwstronny do objawów ruchowych, zanik czołowo-skroniowy i podkorowy widoczny w badaniach neuroobrazowych (TK/MR) oraz hipoperfuzji/metabolizmu w obrazie SPECT/PET. Schorzenie pozostaje nieuleczalne. Terapia sprowadza się do prób leczenia objawowego.

Family Medicine & Primary Care Review, 2011

Folia Cardiologica, 2003

Outcome of patients with ST-segment elevation myocardial infarction and multivessel coronary artery disease treated by immediate coronary angioplasty Background: Percutaneous coronary interventions (PCI) improved survival of patients with acute myocardial infarction (AMI) but presence of multivessel coronary artery disease still significantly affect the outcome of these patients. The aim of the study was to compare inhospital course of patients with AMI treated by immediate angioplasty with single-and multivessel coronary artery disease. Material and methods: A total of 514 patients with multivessel (MVD) were compared to 456 patients with single-vessel coronary artery disease (SVD). All the patients were treated by immediate PCI for AMI. Thrombolytic treatment was administered before PCI to 378 (39%) of patients. Results: MVD group patients were older and the time from the onset of AMI to admission was longer. Diabetes, history of hypertension, prior myocardial infarction and incidence of cardiogenic shock on admission were more frequent in the MVD group. Final TIMI flow 3 was achieved in 89.1% in MVD vs. 91.5% in SVD group (NS). In the subgroups of patients with cardiogenic shock final TIMI 3 was achieved in 70% vs. 78% in MVD and SVD groups respectively (NS). The rates of bleeding complications were similar in both groups. Left ventricle ejection fraction measured at discharge was lower in MVD patients. Additional revascularisation procedures during hospital stay were more frequent in MVD group. Inhospital mortality was higher in patients with multivessel disease (8.0% vs. 2.6%; p < 0.0003). Conclusions: Patients with multivessel coronary artery disease present many factors adversely influencing the prognosis. One of the reasons for higher in-hospital mortality in these patients is higher incidence of cardiogenic shock on admission.