Antik Roma’da Bir Statü Göstergesi Olarak Eğitim

Antik Roma'daki Tıp eğitimi ve Salgın Hastalıklar Üzerine Bir İnceleme, 2022

Tarihin başlangıcı olarak yazının icadını kabul edilmektedir. Tarih öncesi çağları haricinde yazının bulunması itibariyle bakıldığı zaman salgın hastalıklar, en az savaşlar kadar insan ölümüne sebep olduğu görünmektedir. COVID-19 itibariyle salgın hastalık kavramı günlük yaşantımızın tam ortasına yerleşmiş durumdadır. Nitekim günümüzdeki teknoloji ve sağlık alanındaki ilerlemeler bile salgın hastalıkların olumsuz şartlarını belirli ölçüde durdurabilirken, uzun yıllar boyunca üç kıtaya yayılmış olan Roma Devleti ya da İmparatorluğu’nun da en büyük sorunlarından birinin salgınlar olduğu pekâlâ düşünülebilir. Roma, birçok alanda olduğu gibi tıp alanında da Yunan hekimlerden etkilenmişti; ancak buna rağmen Yunan hekimler uzun yıllar boyunca Roma’da hoş karşılanmamışlardı. Roma’daki tıp, Yunan hekimler sayesinde ilerlemişti; ancak uygulanan tıp eğitimi ise Roma tarzında devam etti. Roma’daki tıp eğitimi modern bir eğitim sistemlerimizden çok uzaktı ve günümüzdeki gibi bir formal eğitim sistemi yerine, çıraklık usulünü izlenmekteydi. Ayrıca tıp eğitimine yönelik yazılmış kitapların sayısı çok azdı ve kolay bulunmuyordu. Bu sebepten dolayı bulunabilen tıp kitaplarının fiyatları da bir öğrenci için pahalıydı. Yukarıda belirtilen sebepler göz önünde bulundurulduğu zaman hekim olmak isteyen bir çırağın iyi yetişmesi için çok sayıda hasta ve hastalıkla birebir ilgilenmesi ve ustasını izlemesi gerekiyordu. Yani bir hekim adayının ne kadar çok hasta ve hastalıkla ilişkisi olursa o kadar çok tecrübe kazandığı düşünmek yerinde olacaktır. Yukarıda verilen bilgileri güçlendirmek adına antik ve modern kaynaklar kullanılacaktır. Kaynaklar ışığında bulgular bölümünde Roma’daki salgın hastalıklara karşı alınan önlemler, salgın hastalıklara karşı yaklaşımlar ve çözümler ile tedavi uygulamaları üzerinde durulacaktır. Son olarak sonuç bölümünde ise Roma’daki salgın zamanlarında tıp eğitiminin ne yönde etkilediğine dair çıkarımlarda bulunulacaktır.

Bu makalede tarih öğretiminde bir araç olarak tarihî romanların kullanılması; dayandığı program geliştirme anlayışı, eğitim felsefesi ve pedagojik temeller açısından ele alınacak, tarihî romanın tanımı, gelişimi ve türleri üzerinde durulacak ve eğitim amaçlı olarak tarihî roman yazmak isteyenlere ve derslerde kullanmayı düşünen öğretmenlere pratik bir takım genel-geçer ipuçları sunulacaktır. Türkiye'de Durum Türkiye'de daha ilköğretim sıralarında öğrencilerin zihinlerini kompartımanlara böldüğümüz bir gerçektir. Bu bağlamda interdisipliner bir eğitim veremediğimiz de ortadadır. İlköğretim 6.sınıftan sonra, Sosyal Bilgiler ya da Tarih derslerinde, Tarih öğretmeni, Edebiyat ya da Türkçe öğretmenin yaşam alanına girmek istemez, ya da Türkçe-Edebiyat öğretmenine atıfla bir şeyler anlatır. Maalesef eşgüdümlü bir eğitim için gerekli olan zümre toplantıları da okullarımızda etkili bir şekilde çalışmamaktadır. Yükseköğretim düzeyinde, Namık Kemal ve Tevfik Fikret'ten ve onların eserlerinden bahsedilen bir Tarih dersi, öğrenci tarafından alışıla-gelenden farklı olduğu için Edebiyat dersi gibi görülmektedir. Üstelik, Tarih eğitimcisinin kendi uzmanlık sahasından çıkıp, edebiyatçının yaşam alanına girdiğinin düşünülmesi bu ilköğretim alt yapısından kaynaklanmaktadır. Son yıllarda, yükseköğretimde tarih eğitiminde tarihî romanların kullanılması yaygınlaşmıştır. Özellikle, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi okutmanları veya öğretim görevlileri Kurtuluş Savaşı ve sonrasına ilişkin romanları zorunlu olarak dersin bir tamamlayıcı unsuru olarak okutmaktadır. Bir bilim adamı olarak tarihçi belki tarihî romanı küçümseyebilir, ama bir tarih eğitimcisi, neden tarihî romanı kullanım gereksinimi duyar? Kendi anlattığı hikayenin doğruluğundan şüphe mi duymakta? Yoksa, kendisi, tarihin aktörü olan insanı iyi tanıtamadığını, geçmişi ayrıntılarıyla canlandıramadığını, öğrencileri geçmişe götüremediğini düşüp, bunu edebiyatçıların daha iyi yaptığını mı düşünmektedir? İkincisi daha akla yatkın görülmektedir. Üstelik, belki de içinde coşku ve heyecan olmayan hukuk ve siyaset bilimi kitaplarını andıran tarih ders kitaplarının sıkıcılığını, böyle bir alternatif metin ile gidermek, tarihî roman aracılığıyla geçmiş zamanda yolculuk yaptırmak isteği de olabilir. Bununla birlikte, gözlemlenen odur ki, yükseköğretim düzeyinde de tarihî romanlarla ilgili etkinlikler, öğrencilere bu kitapları özetletmekle sınırlıdır. Buna rağmen, bu etkinlik bile, tarihçilik mesleği ve Türk eğitim sistemi için önemli bir reformdur. Gerçekte, bu uygulamayı yükseköğretime gelmeden, temel eğitim aşamasında yaygınlaştırmak gerekmektedir. Özellikle, Sınıf öğretmenlerini, Tarih ve Sosyal Bilgiler öğretmenlerini, tarihî romanın tarihi öğrenmede etkisi konusunda ikna etmek ve inandırmak gerekmektedir. Bu da, tarihî romanların, Tarih ve Sosyal Bilgiler öğretiminde kullanılmasının dayandığı program geliştirme anlayışı, eğitim felsefesi ve pedagojik temelleri görebilmekle ve katkılarını netleştirmekle olabilir.

Mediterranean Journal of Humanities

Hayatı hakkında herhangi bir veri bulunmayan ve MS III/IV. yüzyıl civarında yaşadığı düşünülen Lucius Ampelius, Liber Memorialis eserinde 14-16 yaşlarında olduğu varsayılan Romalı bir öğrencinin aldığı eğitim hakkında önemli bilgiler sunmaktadır. Ampelius, “Romalı bir gencin bilmesi ve öğrenmesi gereken” kosmografi, mitoloji, fiziki coğrafya, dünyanın harikaları, tanrıların soy ağacı, Doğu Akdeniz’in, Yunanistan’ın ve Roma Devleti’nin kısa tarihi gibi oldukça geniş konular etrafında şekillenen 50 paragraftan oluşan bir kitap kaleme almıştır. Bu kitap içerik bakımından günümüze kadar gelen diğer antik eserlerle içerik bakımından kıyaslandığında ön plana çıkmaktadır, çünkü Roma eğitim sistemi hakkında özellikle Quintilianus olmak üzere birçok yazar aracılığıyla bilgi edinilse de Ampelius’un eseri, eğitimin içeriği ve öğretilen bilgileri konulara ayırarak aktardığı yönetimiyle Roma eğitim sistemine ışık tutmaktadır. Ayrıca Romalı bir gencin “bilmesi gereken” konular üzerine yoğunlaşılm...

2015

Ahlak ve muzik, tarih boyunca, insanligin ortak bilinci tarafindan bir araya getirilen insan faaliyetinin iki farkli alanidir. Muzik aracigiyla insanin ruhsal durumunu etkilemeye yonelik sihirsel ve dinsel ritueller buna ornektir. Ancak sadece Antik Yunanistan'da bu iki kavram birlestirilmis, bir teoriye donusmus ve bu teori felsefi bir doktrin olarak degerlendirilmistir. Bu teorinin adi Ethos'tur. Bu kelime Yunanca Hqo? (gelenek, huy, karakter) kelimesinden uretilmis ve Etik kavramina hayat vermistir.Antik Yunan filozoflari Ethos teorisi cercevesinde, armoni, ritim, mod, calgi gibi muzik kategorilerini detayli bir sekilde incelemislerdir. Bu muzik araclarinin, insanin ahlakina edebilecegi etkiye yonelik degerlendirmelerinin sonucunda onlarin kullanimiyla ilgili onemli neticelere ulasmislardir. Ethos teorisinin onemli kisimlarindan birisi olan muzik egitimi; muzigi, insanin ahlaki terbiyesinin en onemli araci olarak degerlendirmektedir.Bu calismada Antik Yunan felsefesinde E...

IX. Uluslararası Tarih Eğitimi Sempozyumu Tam Metin Bildiriler Kitabı, 2024

ALANYAZIN EĞİTİM BİLİMLERİ ELEŞTİREL İNCELEME DERGİSİ - CRITICAL REVIEWS IN EDUCATIONAL SCIENCES, 2020

Okul, yapısı itibariyle işlev ve pratiklere indirgenemeyecek kadar karmaşık bir sistemi tanımlar. İnsanlık, kendi gelişim macerası içinde okulu "çok boyutlu bir yapı" olarak görmüş; gerekliliğini genellikle "hayati" olarak değerlendirmiştir. Son yüzyıla kadar okulun gereksizliğiyle ilgili neredeyse hiçbir ciddi eleştiriye rastlanmaz. Özellikle yeni asrın getirdiği yenilikler, tekçi perspektif, dijital dünya olanakları gibi farklılıklar okulun rolü üzerinde tartışmaların yapılmasına fırsat vermiş ve mevcut rolü sıkça gündem olmuştur. Gatto ve İllich gibi düşünürlerin çalışmalarıyla okul üzerinden yapılan değerlendirmelerin haklılık payı söz konusu olsa da dikkatle bakıldığında bunların "olumsuz örnekler" üzerinden geliştirilen eleştiriler olduğu görülecektir. Aracın zengin, amacın fakirleştiği dijital çağda okulun meydan okuyucu bir metafor olarak yeniden kurgulanması gerekir. Makinayı kutsamadan insani olanı hikmetle önceleyen bir okul tasavvuruna ihtiyaç vardır. Bu bağlamda çalışmamız, geleceğin okulunu "her şeye rağmen" insanın yeniden ihyası için en kritik kurumsal olgu olarak kabul etmektedir. Doğal bir sistem olarak okul, aktüel ve popüler "olumsuzlamalara" karşı, geleceği yeniden inşa edecek en güçlü yapı olarak değerlendirilmektedir.

2018

Osmanli Devleti, Beylik doneminden itibaren egitim ve ogretim faaliyetlerini tanzim etmis ve teskilatlandirmistir. Egitim kurumlari vakiflar yolu ile yurutulmus boylelikle ilmiye sinifi icin istihdam alani da saglanmistir. Bu calismada klasik donem Osmanli Tarihinde egitim-ogretim faaliyetleri ve teskilati ele alinmaktadir.

Bir Eğitim Ortamı Olarak Sınıf, 2022

IX. Uluslararası Tarih Eğitimi Sempozyumu (IX. Uluslararası Tarih Eğitimi Sempozyumu), 2023

Monasteries, consisting of complex structures, played an important cultural, religious and economic role in the Byzantine Empire. Monasteries, which were not just places where people chose to retire from the worldly life and choose asceticism, constituted an important part of education in Byzantium. Especially the libraries and scriptoriums within the monasteries were of great importance in preserving the heritage of the ancient world and passing it on to the next ages. Khora, restored by Theodoros Metokhites, one of the most important scholars of Byzantine history, with his own fortune as ktetor, is one of these important institutions. In addition to religious education, the monasteries offered courses such as trivium (poetry, rhetoric, philosophy) and quadrivium (geometry, mathematics, astronomy, music). One of the names of the Palaiologos Renaissance, Metokhites' work in the field of astronomy is very important for the history of secular education and science. The scholar Metokhites, who made significant contributions to Byzantine science, made the Khora Monastery one of the most important cultural and artistic centers with his innovations and expanded library. Metokhites' activities were of considerable benefit to future researchers. In this paper, we will examine the place of the Khora Monastery in the Byzantine educational system and will discuss Metokhites' intellectual life, his works, and his place in the Byzantine scientific tradition. This study aims to emphasize the educational function of monasteries, which played an important role in Byzantium, and to reveal their contribution to the preservation of ancient world heritage. We have benefited from Metokhites' poems, letters, the work of his protege Nikephoros Gregoras, and research works.

The Journal of Academic Social Science Studies, 2012

The history of education is the history of humanity. The history of humanity begins with sharing information with the community and transferring it to the following generations not with writing. The materials which are the remains of human culture help us to understand the education obtained through the prehistoric times. The science of archaeology which has been gradually developing in recent years increased our datas with new ones. The purpose of this study was to answer the question of how education was carried out in prehistoric times. Document analysis method was used in this study using anthropologic, ethnologic studies and sources related to education science beside archaeological studies. The findings of the studies, reconsidered in terms of education, were tried to be presented in an integral context. From the findings it was understood that although there was not an institution that could be described as a school and a profession called as a teacher, the education in its own natural process, was informally being done. When the archaeological remains about this period were evaluated in terms of education, with the help of sociological and anthropological studies, it was possible to make deductions about the education in the prehistoric times. The remains of prehistoric times, like stone tools, art forms such as cave pictures and statuettes, agricultural remains, pans and pots, when observed in this aspect, were all good examples for cultural transmission and evolution of human mind. While the prehistoric man was learning, he used the knowledge to solve any kind of life problem, but not with memorization. He structured, conceptualised, interpreted the knowledge in his mind, transferred it to new situations and aimed to produce new knonwledge using this information. As a conclusion, it can be deduced that education in prehistoric period was based on learning rather than teaching which is overlaping with today"s constructivist aproach.