A Shannon's Theory of Knowledge

Tijdschrift voor Sociale en Economische Geschiedenis/ The Low Countries Journal of Social and Economic History, 2004

Agora, 1988

Vechten tegen een dreigende degradatie Kennis, de nieuwe der Lage Landen grondstof In de jaren zeventig was het kerngebied van Europa in het noord-westen van het continent"gesitueerd. Dit Westeuropese kerngebied is aan veranderingen onderhevig. Het laat zich aanzien dat het gebied 'uiteengetrokken' wordt in twee afzonderlijke kerngebieden, van verschillende signatuur. We noemen ze respectievelijk de 'High Lands' en de 'Low Lands'. De algemene opvatting is dat binnen Europa een verschuiving van economische activiteiten naar het zuiden plaatsvindt. Landschappelijke en klimatologische kwaliteiten van het woonmilieu liggen mede ten grondslag aan de economische groei van de High Lands In het Alpengebled.

2001

De Uil van Minerva, 2018

AGORA Magazine, 2014

Slow science won het voorbije jaar momentum in de Belgische academische wereld. De beweging is een tegenreactie op de publicatie 'rat race' en vraagt dat wetenschappers (weer) tijd nemen én krijgen om te onderzoeken en na te denken. Slow science ziet de publicatiedruk als een symptoom van de vermarkting van de universiteiten, en wil een moment van debat over de plaats van wetenschap in de maatschappij. AGORA wilde weten waar de slow science beweging in België nu staat. We nodigden twee onderzoekers uit om hier hun licht op te laten schijnen. Ben Derudder en Nick Schuermans discussieerden enkele jaren geleden in het tijdschrift 'Area' over de dominantie van het Web of Science in het wetenschapsbedrijf. We vroegen hen of slow science iets op gang bracht dat een nieuw licht doet schijnen op die discussie. Huidige protestbewegingen Schuermans: "Laat mij duidelijk zijn. Ik wil niet voorkomen als de kleinzoon, laat staan één van de vaders van slow science. Eerder raakte ik na mijn doctoraat -toen het mij duidelijk werd dat ik verder wilde gaan in de academische wereld -zoals velen een beetje gewrongen tussen enerzijds wat ik moet doen in functie van mijn academische carrière en anderzijds wat ik graag zou willen doen als wetenschapper om bij te dragen aan de samenleving. Van daaruit voelde ik een zekere verbondenheid met de slow science beweging. Deze zet hieromtrent een aantal principes uit, die voor mij grotendeels weerspiegelen wat wetenschap zou moeten betekenen in de maatschappij. Dus heb ik het manifest ondertekend, en met plezier deelgenomen aan de debatten die hier verder op ingingen. Maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat slow science wat is afgekabbeld. De principes zijn neergelegd, maar verder gebeurt er vanuit de beweging zelf niet veel meer. Tegelijk zijn de ideeën van slow science nu ook meer mainstream geworden. Er is bijvoorbeeld Rik Torfs [rector KU Leuven] die naar de beweging verwees aan het begin van het huidig academiejaar. Het debat is dus nu minder vrijblijvend; er moeten concrete eisen op tafel komen. Daar verwacht ik veel van de Actiegroep Hoger Onderwijs." Derudder: "De Actiegroep Hoger Onderwijs is inderdaad een stuk concreter. Waar ik bij slow science wel ergens de verzuchtingen begreep, kon ik mij eerder moeilijk vinden in de principes die van daaruit werden uitgezet. Bij de Actiegroep Hoger Onderwijs ligt dat anders. Die ademt misschien nog wel de geest van slow science uit, maar vermijdt een fundamentele discussie over de rol van wetenschap in de maatschappij. Een debat over deze rol is misschien wel wenselijk, maar ik vrees dat dit weinig zaken zal opleveren waar iedereen het over eens kan zijn. De Actiegroep Hoger Onderwijs focust voornamelijk op hoe het personeelsbeleid wordt gevoerd. De druk op onderzoekers is enorm hoog, zowel in functie van de individuele carrièremogelijkheden, als door de eisen vanuit de faculteiten. Zij kaarten dit aan en vertalen het in concrete eisen. Dat slaat aan. Iedere academicus ondervindt dit in de

Bestuurskunde

Tussentafel als tool voor samen werken aan complexe vraagstukken* Martijn van der Spek** 'A transitional space is necessary. Yet by no means everyone knows how to play, let alone play with their imagination. The letting go of a previously held mindset can prove to be quite a formidable task. You need to trust a place-and here I mean a mental conception of space-where you will come to know of something, though it probably is not quite what you originally had imagined.' Elisha Davar (2020) * Ik wil dr. Hans Joosse en dr. Jitske van Popering hartelijk bedanken voor de uitnodiging en redactie en drs. Martha Mens, MPC en prof.dr. Geert Teisman voor hun behulpzame commentaar op een eerdere versie van dit essay. ** Drs. A.M.J. van der Spek BSc is universitair docent, senior consultant en programmaleider Inside Dynamics in Organisations bij het Departement Bestuurs-en Organisatiewetenschap (USBO), Universiteit Utrecht. Dit artikel uit Bestuurskunde is gepubliceerd door Boom bestuurskunde en is bestemd voor anonieme bezoeker

2000

Een lerende wetgever? Wetgevingskwaliteit is gebaat bij ervaringskennis op het terrein van het voorbereiden van wetgeving en daarmee verband houdende kennis en inzicht in de effecten van wetgeving. Toch is er binnen wetgevingsprocessen in groeiende mate sprake van 'kennisverlies' zowel in inhoudelijke als in personele zin. Het lerend vermögen van de wetgever is tot nu toe gering. In deze bijdrage wordt, aan de band van de analyses en aanbevelingen van de Visitatiecommissie, nagegaan hoe het is gesteld met het lerend vermögen van wetgevingsprocessen en wat daarvan de gevolgen zijn. In dat verband wordt bekeken welke mogelijkheden die het concept van het kennismanagement-een discipline die het beheer van kennisbronnen, kennisopbouw en-deling in organisaties bestudeert-biedt om het lerend vermögen van wetgevingsprocessen op te vijzelen.

˜De œuil van Minerva, 2023

Brood & Rozen, 1996

Amsterdams Sociologisch Tijdschrift, 1991

Repliek Veel spreken, beschrijven, denken is maar spreken, beschrijven en denken bij wijze van spreken, beschrijven, denken. (W.F. Hermans) De beschouwing van Dick Pels begint als boekbespreking, gaat over in een kleine bij scholingscursus positivisme en eindigt als rekwisitoor. Laat ik met dit laatste beginnen. Pels heeft zijn kritiek alleen kunnen formuleren door tegelijkertijd verdenkingen en verdachtmakingen rond te strooien. Bij voortduring doorspekt hij zijn bezwaren met insinuaties en onderbreekt hij zijn redeneringen met verwensingen. Het resultaat is een onaangename mengeling van argumentatie en stemmingmakerij. Nog geen paar pagina's houdt hij het vol om een betoog op te bouwen of hij roept weer uit dat het niet deugt, alleen zegt hij het op zijn academisch: 'scholaire sluiting', 'anachronistische retrojecties', 'Whig history', 'oprekking en vervaging van klassieke begripsconnotaties', 'promiscue en bevooroordeelde omgang met de geschiedenis'. Die betoogtrant en de stemming waaraan deze is ontsproten, hebben -zoals zal blijken -zijn argumentatie geen goed gedaan. Alvorens op zijn bezwaren in te gaan, wil ik één van die ver dachtmakingen uit de wereld helpen en aan de hand daarvan verduidelijken waar mijn boek over gaat. Pels beschuldigt mij herhaaldelijkvan 'eenkennigheid', 'zelfgenoegzaamheid' en 'afslui ting t.o.v. de intellectuele buitenwereld'. Dat is kwaadaardige kletsica en iedereen die mijn boek leest kan het tegendeel constate ren. Anders dan gebruikelijk heb ik geput uit zeer verschillende onderzoekstradities: uit de geschiedenis van de sociale wetenschap pen, maar eveneens uit de literatuurgeschiedenis en de geschiedenis van de natuurwetenschappen; uit de Angelsaksische ideeëngeschie denis (van Lovejoy tot Kelley), maar ook uit de Duitse Begriffsgeschichte (Koselleck, Riedel) en de nieuwe Franse cultuurgeschie-