Books by Artur Malantowicz
![Research paper thumbnail of (eds with Łukasz Smalec) Stabilizacja czy destabilizacja? Społeczność międzynarodowa wobec programu nuklearnego Iranu [PL] (Stabilization or Destabilization? International Community towards the Nuclear Program of Iran)](https://attachments.academia-assets.com/33471052/thumbnails/1.jpg)
SUMMARY:
"The nuclear program of the Islamic Republic of Iran is a common theme in the contempor... more SUMMARY:
"The nuclear program of the Islamic Republic of Iran is a common theme in the contemporary discourse on international security. It is mainly perceived as one of the key threats to the regional and global order albeit contrary opinions are also voiced in that matter. This publication attempts to look at the Iranian nuclear ambitions from a broader and comprehensive perspective by analysing attitudes, declarations and policies of actors playing a key role in shaping international response to nuclearizing Iran. Hence the primary aim of the publication is to answer the question whether Tehran joining the “nuclear club” will rather stabilize or destabilize the global political system.
The first chapter offers an introduction to the debate on nuclear weapons in contemporary international relations. The Author accordingly depicts principles of nuclear deterrence, legal and institutional basis of the non-proliferation regime and the phenomenon of nuclear proliferation itself. They are followed by an assessment of the role of nuclear power in the modern era. Subsequently, chapter II presents origins, development and perspectives ahead of the Iranian nuclear program, including the very recent détente in relations between Tehran and the Western powers. However, the Author raises doubts whether this opening will be meaningful in a long-term perspective.
Chapter III opens a discussion on the role and effectiveness of the United Nations’ activity towards Iranian nuclear program, particularly by focusing on the double-track policy – imposing economic sanctions on Tehran and simultaneously leading the negotiations process. Concurrently, chapter IV analyses the American perception of Iranian threat in the 21st century and identifi es several scenarios along which Washington could act in response to nuclear Iran. The Author argues that Tehran acquiring nuclear capability is in fact the most favourable option for the US since it would bring certain level of stability to the Middle East. The Russian pragmatic strategy towards Iran is a prevailing topic of chapter V. The Author presents overlapping economic and political interests between Moscow and Tehran as well as Russian support in developing Iranian nuclear capabilities. Chapter VI analyses cohesion of the European Union’s stance on the nuclear issue with the policy in regards to Iran implemented by its member states. The Authors conclude that the EU’s primary success was delay in Iranian nuclear program, thanks to entanglement of Tehran in a long-lasting process of negotiations. Chapter VII explains Chinese position towards Iran, underlining economic causes laying a framework for cooperation between China and the Islamic Republic. Even though China remains supportive of Iranian ambitions, it gradually becomes actively involved in the non-proliferation regime.
The following four chapters switch analytical perspective from global into a regional one. Chapter VIII presents on-going conflict between Iran and Israel as well as rational and geostrategic arguments for their cooperation. In particular the Author explains causes of Israeli fear of losing its nuclear monopoly in the Middle East. It is followed by a profound analysis of political, economic, cultural and ideological roots of animosities between Iran and the Arab states in chapter IX. The Author additionally explores the dissonance between the anti-Iranian Arab elites’ rhetoric and the general public opinion who tends to support the ambitions of Tehran. It also concludes that nuclear Iran could stabilize the region in a long-term perspective. Chapter X discusses the significant role of Pakistan in shaping the form and pace of Iranian nuclear program. Subsequently the Author draws attention to the forecasts regarding the shape of bilateral cooperation in a near future. The last chapter describes how India tries to manoeuvre in order to maintain cordial relations with both Tehran and Washington. Nevertheless, as the Author further explains, such balancing constitutes a serious setback for Indian trade volume with Iran as well as its reception among pro-American international actors.
At large, conclusions coming from these considerations allow us to recognize that the Authors differ in their opinion on how nuclear Iran could change the contemporary international order. Some strongly oppose Kenneth Waltz’s claim that Tehran’s acquisition of nuclear weapons would be a positive development capable of bringing stability to the Middle East, and others take affirmative position towards his opinion."
Papers by Artur Malantowicz
in English (Artur Malantowicz) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219 Abstract in French (Quenti... more in English (Artur Malantowicz) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219 Abstract in French (Quentin Genard) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221in French (Quentin Genard) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221
Uchodźcy palestyńscy w Jordanii - studium analityczne
Rola Jordanii w bliskowschodnim procesie pokojowym (1991-2010)
Hemispheres. Studies on Cultures and Societies, 2017
So far Jordan has witnessed only minor reforms, and the word "democracy" has been used as a façad... more So far Jordan has witnessed only minor reforms, and the word "democracy" has been used as a façade for the authoritarian regime. The ruling elites, to a great extent, explain such approach by their willingness to provide security and stability. The question that should be raised, however, is why stability has to necessarily oppose the notion of democracy? This paper aims to explore this dilemma by analyzing key features of the monarchy, indicating how stability is embedded in it. The paper concludes that the stability rhetoric pursued by the regime and transposed onto the society hinders further democratic development in Jordan.
![Research paper thumbnail of Hybrydowość systemów politycznych na Bliskim Wschodzie. Ujęcie socjologii historycznej [PL] (Hybridity of the Political Systems in the Middle East. Historial Sociology Approach)](https://attachments.academia-assets.com/54855502/thumbnails/1.jpg)
Biuletyn Analiz Centrum Inicjatyw Międzynarodowych, 2017
[PL]
Zdecydowana większość systemów politycznych na Bliskim Wschodzie jest sklasyfikowana jako au... more [PL]
Zdecydowana większość systemów politycznych na Bliskim Wschodzie jest sklasyfikowana jako autorytaryzmy lub reżimy hybrydowe, tj. łączące elementy demokratyczne i autorytarne. Jak dotychczas klasyczne teorie demokratyzacji nie były w stanie w pełni wyjaśnić zjawiska trwałości autorytaryzmu w tym regionie, co doprowadziło do wykształcenia się tzw. nurtu post-demokratyzacji. Niniejszy artykuł pokrótce wyjaśnia przyczyny deficytu demokracji na Bliskim Wschodzie oraz wskazuje jak model analityczny Hinnebuscha (2010, 2014), traktujący o procesach państwotwórczych z perspektywy socjologii historycznej, może przyczynić się do lepszego zrozumienia problemu. Artykuł konkluduje, że demokratyzacja lub jej brak jest reakcją decydentów politycznych na impulsy (możliwości, ograniczenia i zagrożenia) krajowe oraz międzynarodowe. Demokratyzacja jest tylko jedną z opcji, jaką dany reżim może obrać w procesie państwotwórczym, który z kolei opiera się na trzech filarach: procesie narodotwórczym, rozwoju gospodarczym oraz procesie budowania władzy.
[ENG]
The vast majority of political systems in the Middle East is classified as authoritarian or hybrid, i.e. entailing both democratic and authoritarian features. So far the classical democratisation theories have failed to explain the problem of authoritarian resistance in the region which resulted in the emergence of so-called post-democratisa-tion. This article briefly explains the democracy deficit in the Middle East and indicates how the analytical model of historical sociology of state formation, as advanced by Hinnebusch (2010, 2014), can contribute to our understanding of the problem. The analysis concludes that democratisation, or lack of thereof, is a reaction of decision-makers to impulses reaching them from both national and international environments: possibilities , constraints, and threats. Democratisation is only one of the multiple options available , which the regime can select in the state-formation process, which in and of itself is based on three pillars: nation-building, economic development, and authority-building.
![Research paper thumbnail of Międzynarodowa socjologia historyczna a studia nad Bliskim Wschodem [PL] (International Historical Sociology and the Middle Eastern Studies)](https://attachments.academia-assets.com/54855471/thumbnails/1.jpg)
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne, 2017
[PL]
Klasyczne teorie stosunków międzynarodowych cechuje redukcjonizm w procesie wyjaśniania rela... more [PL]
Klasyczne teorie stosunków międzynarodowych cechuje redukcjonizm w procesie wyjaśniania relacji między środowiskiem wewnętrznym państwa a jego otoczeniem międzynarodowym. Jest to szczególnie zauważalne, gdy teorie te aplikowane są do wyjaśniania rzeczywistości pozaeuropejskiej. W odpowiedzi na powyższe wątpliwości teoretyczne, artykuł podejmuje próbę rekonstrukcji genezy, podstawowych założeń teoretycznych oraz kierunków badań w międzynarodowej socjologii historycznej. W dalszej kolejności autor prezentuje możliwe kierunki jej aplikacji do badania procesów i zjawisk zachodzących w obrębie tzw. globalnego południa, na przykładzie regionu bliskowschodniego. Artykuł konkluduje stwierdzeniem, że koncept analityczny socjologii historycznej, ukazujący stosunki międzynarodowe jako trójkąt wzajemnie powiązanych i zanurzonych w kontekście historycznym elementów – państwa, społeczeństwa i wymiaru międzynarodowego – jest odpowiedzią na potrzebę wzmocnienia powiązań dyscypliny stosunków międzynarodowych z innymi dziedzinami nauki.
[ENG]
The classical theories of international relations are reductionist in explaining the symbiosis between the domestic socio-political scene of the state and its international environment. It is particularly visible when these theories are applied to explain the realities of non-European states. The paper traces back the genesis, reconstructs main theoretical assumptions and indicates principal research fields within the literature of international historical sociology, in order to address the abovementioned shortcomings. Accordingly, it presents possible applicability of the theory to study processes and phenomena taking place in the Global South, as exemplified by the scholarship on the Middle East. The article concludes that the analytical concept of historical sociology, depicting international relations as a triangle of interconnected, interdependent and immersed in historical context elements – the state, the society and the international realm, is an answer to the growing need to strengthen bonds between international relations and other disciplines.
![Research paper thumbnail of Wybory parlamentarne w Jordanii. Szansa na nową jakość w jordańskiej polityce? [PL] (The Parliamentary Elections in Jordan. A Chance for a New Quality in Jordanian Politics?)](https://attachments.academia-assets.com/49882365/thumbnails/1.jpg)
Amidst the regional turmoil, Jordan held its parliamentary elections on September 20, 2016, the s... more Amidst the regional turmoil, Jordan held its parliamentary elections on September 20, 2016, the second one since the beginning of the Arab Spring. Based on the new electoral law, distancing itself from the widely criticised SNTV voting system, the elections shed light on some of the incremental societal changes taking place in the Hashemite monarchy. In a long-term perspective, the balloting, commonly praised as credible, free and transparent, could contribute to the increase in public trust towards the electoral process, eventually strengthening position of the parliament and stimulating further liberalisation of the socio-political system in Jordan. Meanwhile, however, the elections are used as a tool of legitimacy and as a mean for patronage distribution for the authoritarian regime, therefore hindering meaningful reform in short-run. Recent events clearly indicate that the Jordanians are far from exercising many rights and freedoms usually associated with democracy.
![Research paper thumbnail of Buforowość jako wyznacznik polityki zagranicznej Jordanii [PL] (Buffer Status as a Determinant of the Foreign Policy in Jordan)](https://attachments.academia-assets.com/35222329/thumbnails/1.jpg)
The article analyses the Jordanian foreign policy with a primary focus on Jordan’s status as a bu... more The article analyses the Jordanian foreign policy with a primary focus on Jordan’s status as a buffer state. This characteristic can be regarded as a key determinant of the foreign policy, which not only defines vital interests of the monarchy, but also shapes its behaviour in the international arena and impacts on its domestic scene. Consequently, main trends in the Jordanian foreign policy are explored: moderation, quest for regional modus vivendi and long-standing alliance with the West. The author also indicates that with a relative scarcity of natural resources and weak economy, foreign policy becomes a strategic national asset of Jordan, a tool of domestic legitimacy for the political regime, and evidence of interlinked state interests and dynastic ambitions of the Hashemite family. The article concludes that despite regional turmoil in the wake of the Arab revolts, Jordan remains relatively stable and is skillfully playing its diplomatic card in order to gain leeway on the domestic front.
![Research paper thumbnail of Wojna w Syrii a bezpieczeństwo Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego [PL] (The war in Syria and its consequences to security of the Hashemite Kingdom of Jordan)](https://attachments.academia-assets.com/33367066/thumbnails/1.jpg)
The civil war in Syria lasts over two years and its progressing escalation indicates that its qui... more The civil war in Syria lasts over two years and its progressing escalation indicates that its quick solution is far from being feasible. It causes numerous repercussions not only for Syria itself – by war damage and erosion of the social fabric, but also for the Middle East, especially due to direct involvement of regional actors in the conflict. Particularly vulnerable is the Hashemite Kingdom of Jordan to which Syrian war constitutes a major security threat, probably the biggest one Jordan has to face in more than 40 years. The article presents the monarchy’s reaction towards the Syrian crisis and accordingly analyzes the security system of Jordan by indicating complexity and multidimensionality of threats inflicted by the war in Syria by applying the comprehensive security approach. Intensification of the military activity on ground, deteriorating humanitarian situation of the civilians and their massive influx into Jordan, a direct military threat and several dangers related to uncertain future of Syria and overload of Jordanian socio-economic system are indicated as key factors endangering the very existence and stability of the monarchy.
Amidst the regional turmoil in the Middle East, the Hashemite Kingdom of Jordan prevails its rela... more Amidst the regional turmoil in the Middle East, the Hashemite Kingdom of Jordan prevails its relative stability despite undergoing only limited democratic reforms. The article aims to present and analyze the Jordanian regime’s reaction to the Arab Spring in the light of the international historical sociology, which depicts multidimensional and interlinked relations between the state, society and international environment, all immersed in historical context. The analysis finds that Jordan is a case proving that some nations praise stability over rushed political reform and, what is a key to understand the phenomenon, this is the view shared not only among ruling elite but also by a vast part of the society. The somewhat stalled democratisation works in favour of the autocratic regime of King Abdullah II who retains power, of the Jordanian society which does not have to fear internal disorder, and of the international community for whom Jordan is a long-standing and reliable partner.
Stany Zjednoczone Ameryki oraz Haszymidzkie Królestwo Jordanii tradycyjnie łączą bliskie relacje,... more Stany Zjednoczone Ameryki oraz Haszymidzkie Królestwo Jordanii tradycyjnie łączą bliskie relacje, których intensyfikacja następowała szczególnie w ostatnich dwóch dekadach. Niniejsze opracowanie prezentuje rozwój stosunków dyplomatycznych między oboma państwami, mając na celu przede wszystkim ocenę ich charakteru przy wykorzystaniu dwóch pojęć kluczowych dla analizy: sojuszu i neokolonializmu. Autor kolejno przedstawia wydarzenia i zagadnienia priorytetowe dla zrozumienia natury relacji między USA a Jordanią: wojnę w Zatoce Perskiej (1990/91), bliskowschodni proces pokojowy, relacje gospodarcze oraz amerykańską „wojnę z terroryzmem”. Analiza konkluduje stwierdzeniem, że pomimo podstaw do funkcjonowania w ramach sojuszu międzynarodowego, stan stosunków jordańsko-amerykańskich bliższy jest zależnościom związanym z neokolonializmem.
The United Nations have attempted to play a crucial role in settling the Arab-Israeli conflict du... more The United Nations have attempted to play a crucial role in settling the Arab-Israeli conflict during the Cold War thereby fulfilling its responsibility to maintain peace and security in the Middle East. The paper explores a plethora of legal and institutional measures, mechanisms and procedures the UN could theoretically apply throughout its process of engagement with Middle Eastern issues. Its main aim, however, is to assess the international community’s ability to become a purportedly unbiased and effective actor in restoring the regional order. An analysis touches upon the inter-bloc rivalry, lack of cohesion and major powers shifts of policies as root causes of disfunctionality of the Security Council and unwillingness to undertake decisive steps, leaving space for non-coercive measures only. They are accordingly characterized along with extraordinary procedures, not explicitly present in the UN Charter per se. Despite severe and enormously significant involvement of the UN representatives in the negotiations and establishment of the Middle East Peace Process framework, the paper concludes that the United Nations’ credibility and ability to oppose threats to peace were undermined in that particular context by partiality of the UN members.
The paper traces back the history of relations between the People’s Republic of China and the Mid... more The paper traces back the history of relations between the People’s Republic of China and the Middle East since mid-twentieth century in order to undercover the trends and factors behind Chinese policy towards the region. It aims to present and analyze the economic and political interests the PRC may have when pursuing its Middle Eastern strategy, principally noticeable in its relations with Saudi Arabia and Iran. The oil dependency is indicated as the main factor in Chinese presence in the region due to the fact that in 1993 the PRC’s oil consumption exceeded domestic production and China was forced to seek its fuel abroad. Consequently, lack of historical involvement in the Middle East, lack of colonial past and pragmatism are perceived as the strongest assets of Chinese foreign policy which allowed to develop and maintain close political and economic ties with the Persian Gulf states. The paper predicts further increase of Chinese engagement with the region, seeing it as geopolitical benefit and possibility to balance the American influence in both regional and global dimensions.
Book chapters by Artur Malantowicz
Wprowadzenie do polityki zagranicznej muzułmańskich państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, 2018
Z problematyki pokoju w stosunkach międzynarodowych, 2014
![Research paper thumbnail of Wielonarodowość i wielokulturowość w mikroskali – imigranci oaz Liwa [PL] (Multinationalism and multiculturalism in a microscale – immigrants of Liwa Oasis)](https://attachments.academia-assets.com/54855572/thumbnails/1.jpg)
Rozwój w warunkach pustynnych: oazy Liwa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, 2016
[PL]
Po czterech dekadach intensywnej imigracji zagranicznych ekspertów i taniej siły roboczej z... more [PL]
Po czterech dekadach intensywnej imigracji zagranicznych ekspertów i taniej siły roboczej zapoczątkowanej w 1971 roku, liczba mieszkańców Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) gwałtownie wzrosła, a społeczeństwo zatraciło swój homogeniczny niegdyś charakter. Współcześnie, obok tradycyjnych beduińskich plemion w ZEA zamieszkują także setki tysięcy imigrantów z Azji Południowo-Wschodniej, Bliskiego Wschodu, Europy czy Stanów Zjednoczonych. Region Zachodni (Al Gharbia), część emiratu Abu Zabi, jest tego doskonałym przykładem – w 2012 był on domem dla ponad 256 tys. imigrantów, którzy stanowili wówczas blisko 90% całej ludności. Imigrancki charakter społeczeństwa jest także zauważalny w oazach Liwa, których terytorium w 2005 roku było zamieszkane przez 20 196 osób, z czego jedynie około 5% stanowiła ludność autochtoniczna.
W czasie badań terenowych, które odbyły się w oazach Liwa w lutym 2012 roku, przeprowadzono szczegółowe obserwacje oraz zebrano ponad 100 anonimowych ankiet i dziewięć pogłębionych wywiadów niestandaryzowanych. Badania miały na celu zgromadzenie danych na temat aktualnej sytuacji demograficznej oraz trendów migracyjnych w tym rejonie w ostatnich dziesięcioleciach. W ramach badań ankietowych imigranci byli pytani m.in. o ich narodowość, status społeczny i rodzinny, dotychczasowe doświadczenie i mobilność zawodową czy poziom satysfakcji z ich obecnych warunków życia i pracy. Analiza jednoznacznie wskazuje na różnorodność społeczności oaz Liwa, których obszar jest zamieszkany przez przedstawicieli ponad dwudziestu różnych narodowości o zróżnicowanym profilu edukacyjnym, społecznym i zawodowym. Do najliczniejszych grup należą: Bengalczycy, Pakistańczycy, Indusi, Egipcjanie i Filipińczycy. Ze względu na dominujący rolniczy charakter regionu, niewielu emigrantów zamieszkałych w Liwa pochodzi z krajów zachodnich (wyjątek stanowią Amerykanie uczący języka angielskiego w lokalnych szkołach). Lokalnym lingua franca jest urdu, ponieważ zdecydowana większość imigrantów włada lokalnym dialektem języka arabskiego lub językiem angielskim jedynie w stopniu podstawowym. Pomimo swojego wielonarodowego i wielokulturowego charakteru, Liwa pozostaje relatywnie spójną i dobrze funkcjonującą społecznością.
[ENG]
After over four decades of an intensive immigration of foreign professionals and cheap labour which was initiated back in 1971, the population of the United Arab Emirates (UAE) has rapidly increased, whereas the society has lost its hitherto homogenous character. Nowadays, next to the traditional Bedouin tribes in the UAE, there are also hundreds of thousands of immigrants from all over the world, South-East Asia, and the Middle East in particular. The Western Region (Al Gharbia), a part of the Abu Dhabi Emirate, is no different – in 2012 it was home to over 256,000 expatriates who constituted almost 90% of the total population at that time. The immigrant character of the society is also visible in the Liwa Oasis, an area which was inhabited by 20,196 people in 2005, out of whom only around 5% were Emiratis.
The fieldwork study, conducted in February 2012, was based on over 100 anonymous questionnaires, several extended interviews and thorough observation, and aimed at gathering data about the demographic situation and migrations trends in the Liwa Oasis. The immigrants were asked, inter alia, about their nationality, social background, family status, previous labour mobility and level of satisfaction of their current living and working conditions. The analysis clearly depicts diversity of the Liwa community with a few dozen of nationalities living in the oasis, representing various social, educational, financial and professional backgrounds. Amongst the most numerous groups are: Bengalis, Pakistanis, Indians, Egyptians and Filipinos. Their lingua franca is Urdu, since a vast majority of immigrants speak only basic amiyya (local Arabic dialect) or English. Due to mostly rural character of the area, very few of the expatriates come from the Western countries (with the exception of Americans teaching English in local schools). Despite its multinational and multicultural character, Liwa remains a relatively coherent and well-functioning community.
Uploads
Books by Artur Malantowicz
"The nuclear program of the Islamic Republic of Iran is a common theme in the contemporary discourse on international security. It is mainly perceived as one of the key threats to the regional and global order albeit contrary opinions are also voiced in that matter. This publication attempts to look at the Iranian nuclear ambitions from a broader and comprehensive perspective by analysing attitudes, declarations and policies of actors playing a key role in shaping international response to nuclearizing Iran. Hence the primary aim of the publication is to answer the question whether Tehran joining the “nuclear club” will rather stabilize or destabilize the global political system.
The first chapter offers an introduction to the debate on nuclear weapons in contemporary international relations. The Author accordingly depicts principles of nuclear deterrence, legal and institutional basis of the non-proliferation regime and the phenomenon of nuclear proliferation itself. They are followed by an assessment of the role of nuclear power in the modern era. Subsequently, chapter II presents origins, development and perspectives ahead of the Iranian nuclear program, including the very recent détente in relations between Tehran and the Western powers. However, the Author raises doubts whether this opening will be meaningful in a long-term perspective.
Chapter III opens a discussion on the role and effectiveness of the United Nations’ activity towards Iranian nuclear program, particularly by focusing on the double-track policy – imposing economic sanctions on Tehran and simultaneously leading the negotiations process. Concurrently, chapter IV analyses the American perception of Iranian threat in the 21st century and identifi es several scenarios along which Washington could act in response to nuclear Iran. The Author argues that Tehran acquiring nuclear capability is in fact the most favourable option for the US since it would bring certain level of stability to the Middle East. The Russian pragmatic strategy towards Iran is a prevailing topic of chapter V. The Author presents overlapping economic and political interests between Moscow and Tehran as well as Russian support in developing Iranian nuclear capabilities. Chapter VI analyses cohesion of the European Union’s stance on the nuclear issue with the policy in regards to Iran implemented by its member states. The Authors conclude that the EU’s primary success was delay in Iranian nuclear program, thanks to entanglement of Tehran in a long-lasting process of negotiations. Chapter VII explains Chinese position towards Iran, underlining economic causes laying a framework for cooperation between China and the Islamic Republic. Even though China remains supportive of Iranian ambitions, it gradually becomes actively involved in the non-proliferation regime.
The following four chapters switch analytical perspective from global into a regional one. Chapter VIII presents on-going conflict between Iran and Israel as well as rational and geostrategic arguments for their cooperation. In particular the Author explains causes of Israeli fear of losing its nuclear monopoly in the Middle East. It is followed by a profound analysis of political, economic, cultural and ideological roots of animosities between Iran and the Arab states in chapter IX. The Author additionally explores the dissonance between the anti-Iranian Arab elites’ rhetoric and the general public opinion who tends to support the ambitions of Tehran. It also concludes that nuclear Iran could stabilize the region in a long-term perspective. Chapter X discusses the significant role of Pakistan in shaping the form and pace of Iranian nuclear program. Subsequently the Author draws attention to the forecasts regarding the shape of bilateral cooperation in a near future. The last chapter describes how India tries to manoeuvre in order to maintain cordial relations with both Tehran and Washington. Nevertheless, as the Author further explains, such balancing constitutes a serious setback for Indian trade volume with Iran as well as its reception among pro-American international actors.
At large, conclusions coming from these considerations allow us to recognize that the Authors differ in their opinion on how nuclear Iran could change the contemporary international order. Some strongly oppose Kenneth Waltz’s claim that Tehran’s acquisition of nuclear weapons would be a positive development capable of bringing stability to the Middle East, and others take affirmative position towards his opinion."
Papers by Artur Malantowicz
Zdecydowana większość systemów politycznych na Bliskim Wschodzie jest sklasyfikowana jako autorytaryzmy lub reżimy hybrydowe, tj. łączące elementy demokratyczne i autorytarne. Jak dotychczas klasyczne teorie demokratyzacji nie były w stanie w pełni wyjaśnić zjawiska trwałości autorytaryzmu w tym regionie, co doprowadziło do wykształcenia się tzw. nurtu post-demokratyzacji. Niniejszy artykuł pokrótce wyjaśnia przyczyny deficytu demokracji na Bliskim Wschodzie oraz wskazuje jak model analityczny Hinnebuscha (2010, 2014), traktujący o procesach państwotwórczych z perspektywy socjologii historycznej, może przyczynić się do lepszego zrozumienia problemu. Artykuł konkluduje, że demokratyzacja lub jej brak jest reakcją decydentów politycznych na impulsy (możliwości, ograniczenia i zagrożenia) krajowe oraz międzynarodowe. Demokratyzacja jest tylko jedną z opcji, jaką dany reżim może obrać w procesie państwotwórczym, który z kolei opiera się na trzech filarach: procesie narodotwórczym, rozwoju gospodarczym oraz procesie budowania władzy.
[ENG]
The vast majority of political systems in the Middle East is classified as authoritarian or hybrid, i.e. entailing both democratic and authoritarian features. So far the classical democratisation theories have failed to explain the problem of authoritarian resistance in the region which resulted in the emergence of so-called post-democratisa-tion. This article briefly explains the democracy deficit in the Middle East and indicates how the analytical model of historical sociology of state formation, as advanced by Hinnebusch (2010, 2014), can contribute to our understanding of the problem. The analysis concludes that democratisation, or lack of thereof, is a reaction of decision-makers to impulses reaching them from both national and international environments: possibilities , constraints, and threats. Democratisation is only one of the multiple options available , which the regime can select in the state-formation process, which in and of itself is based on three pillars: nation-building, economic development, and authority-building.
Klasyczne teorie stosunków międzynarodowych cechuje redukcjonizm w procesie wyjaśniania relacji między środowiskiem wewnętrznym państwa a jego otoczeniem międzynarodowym. Jest to szczególnie zauważalne, gdy teorie te aplikowane są do wyjaśniania rzeczywistości pozaeuropejskiej. W odpowiedzi na powyższe wątpliwości teoretyczne, artykuł podejmuje próbę rekonstrukcji genezy, podstawowych założeń teoretycznych oraz kierunków badań w międzynarodowej socjologii historycznej. W dalszej kolejności autor prezentuje możliwe kierunki jej aplikacji do badania procesów i zjawisk zachodzących w obrębie tzw. globalnego południa, na przykładzie regionu bliskowschodniego. Artykuł konkluduje stwierdzeniem, że koncept analityczny socjologii historycznej, ukazujący stosunki międzynarodowe jako trójkąt wzajemnie powiązanych i zanurzonych w kontekście historycznym elementów – państwa, społeczeństwa i wymiaru międzynarodowego – jest odpowiedzią na potrzebę wzmocnienia powiązań dyscypliny stosunków międzynarodowych z innymi dziedzinami nauki.
[ENG]
The classical theories of international relations are reductionist in explaining the symbiosis between the domestic socio-political scene of the state and its international environment. It is particularly visible when these theories are applied to explain the realities of non-European states. The paper traces back the genesis, reconstructs main theoretical assumptions and indicates principal research fields within the literature of international historical sociology, in order to address the abovementioned shortcomings. Accordingly, it presents possible applicability of the theory to study processes and phenomena taking place in the Global South, as exemplified by the scholarship on the Middle East. The article concludes that the analytical concept of historical sociology, depicting international relations as a triangle of interconnected, interdependent and immersed in historical context elements – the state, the society and the international realm, is an answer to the growing need to strengthen bonds between international relations and other disciplines.
Book chapters by Artur Malantowicz
Po czterech dekadach intensywnej imigracji zagranicznych ekspertów i taniej siły roboczej zapoczątkowanej w 1971 roku, liczba mieszkańców Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) gwałtownie wzrosła, a społeczeństwo zatraciło swój homogeniczny niegdyś charakter. Współcześnie, obok tradycyjnych beduińskich plemion w ZEA zamieszkują także setki tysięcy imigrantów z Azji Południowo-Wschodniej, Bliskiego Wschodu, Europy czy Stanów Zjednoczonych. Region Zachodni (Al Gharbia), część emiratu Abu Zabi, jest tego doskonałym przykładem – w 2012 był on domem dla ponad 256 tys. imigrantów, którzy stanowili wówczas blisko 90% całej ludności. Imigrancki charakter społeczeństwa jest także zauważalny w oazach Liwa, których terytorium w 2005 roku było zamieszkane przez 20 196 osób, z czego jedynie około 5% stanowiła ludność autochtoniczna.
W czasie badań terenowych, które odbyły się w oazach Liwa w lutym 2012 roku, przeprowadzono szczegółowe obserwacje oraz zebrano ponad 100 anonimowych ankiet i dziewięć pogłębionych wywiadów niestandaryzowanych. Badania miały na celu zgromadzenie danych na temat aktualnej sytuacji demograficznej oraz trendów migracyjnych w tym rejonie w ostatnich dziesięcioleciach. W ramach badań ankietowych imigranci byli pytani m.in. o ich narodowość, status społeczny i rodzinny, dotychczasowe doświadczenie i mobilność zawodową czy poziom satysfakcji z ich obecnych warunków życia i pracy. Analiza jednoznacznie wskazuje na różnorodność społeczności oaz Liwa, których obszar jest zamieszkany przez przedstawicieli ponad dwudziestu różnych narodowości o zróżnicowanym profilu edukacyjnym, społecznym i zawodowym. Do najliczniejszych grup należą: Bengalczycy, Pakistańczycy, Indusi, Egipcjanie i Filipińczycy. Ze względu na dominujący rolniczy charakter regionu, niewielu emigrantów zamieszkałych w Liwa pochodzi z krajów zachodnich (wyjątek stanowią Amerykanie uczący języka angielskiego w lokalnych szkołach). Lokalnym lingua franca jest urdu, ponieważ zdecydowana większość imigrantów włada lokalnym dialektem języka arabskiego lub językiem angielskim jedynie w stopniu podstawowym. Pomimo swojego wielonarodowego i wielokulturowego charakteru, Liwa pozostaje relatywnie spójną i dobrze funkcjonującą społecznością.
[ENG]
After over four decades of an intensive immigration of foreign professionals and cheap labour which was initiated back in 1971, the population of the United Arab Emirates (UAE) has rapidly increased, whereas the society has lost its hitherto homogenous character. Nowadays, next to the traditional Bedouin tribes in the UAE, there are also hundreds of thousands of immigrants from all over the world, South-East Asia, and the Middle East in particular. The Western Region (Al Gharbia), a part of the Abu Dhabi Emirate, is no different – in 2012 it was home to over 256,000 expatriates who constituted almost 90% of the total population at that time. The immigrant character of the society is also visible in the Liwa Oasis, an area which was inhabited by 20,196 people in 2005, out of whom only around 5% were Emiratis.
The fieldwork study, conducted in February 2012, was based on over 100 anonymous questionnaires, several extended interviews and thorough observation, and aimed at gathering data about the demographic situation and migrations trends in the Liwa Oasis. The immigrants were asked, inter alia, about their nationality, social background, family status, previous labour mobility and level of satisfaction of their current living and working conditions. The analysis clearly depicts diversity of the Liwa community with a few dozen of nationalities living in the oasis, representing various social, educational, financial and professional backgrounds. Amongst the most numerous groups are: Bengalis, Pakistanis, Indians, Egyptians and Filipinos. Their lingua franca is Urdu, since a vast majority of immigrants speak only basic amiyya (local Arabic dialect) or English. Due to mostly rural character of the area, very few of the expatriates come from the Western countries (with the exception of Americans teaching English in local schools). Despite its multinational and multicultural character, Liwa remains a relatively coherent and well-functioning community.
"The nuclear program of the Islamic Republic of Iran is a common theme in the contemporary discourse on international security. It is mainly perceived as one of the key threats to the regional and global order albeit contrary opinions are also voiced in that matter. This publication attempts to look at the Iranian nuclear ambitions from a broader and comprehensive perspective by analysing attitudes, declarations and policies of actors playing a key role in shaping international response to nuclearizing Iran. Hence the primary aim of the publication is to answer the question whether Tehran joining the “nuclear club” will rather stabilize or destabilize the global political system.
The first chapter offers an introduction to the debate on nuclear weapons in contemporary international relations. The Author accordingly depicts principles of nuclear deterrence, legal and institutional basis of the non-proliferation regime and the phenomenon of nuclear proliferation itself. They are followed by an assessment of the role of nuclear power in the modern era. Subsequently, chapter II presents origins, development and perspectives ahead of the Iranian nuclear program, including the very recent détente in relations between Tehran and the Western powers. However, the Author raises doubts whether this opening will be meaningful in a long-term perspective.
Chapter III opens a discussion on the role and effectiveness of the United Nations’ activity towards Iranian nuclear program, particularly by focusing on the double-track policy – imposing economic sanctions on Tehran and simultaneously leading the negotiations process. Concurrently, chapter IV analyses the American perception of Iranian threat in the 21st century and identifi es several scenarios along which Washington could act in response to nuclear Iran. The Author argues that Tehran acquiring nuclear capability is in fact the most favourable option for the US since it would bring certain level of stability to the Middle East. The Russian pragmatic strategy towards Iran is a prevailing topic of chapter V. The Author presents overlapping economic and political interests between Moscow and Tehran as well as Russian support in developing Iranian nuclear capabilities. Chapter VI analyses cohesion of the European Union’s stance on the nuclear issue with the policy in regards to Iran implemented by its member states. The Authors conclude that the EU’s primary success was delay in Iranian nuclear program, thanks to entanglement of Tehran in a long-lasting process of negotiations. Chapter VII explains Chinese position towards Iran, underlining economic causes laying a framework for cooperation between China and the Islamic Republic. Even though China remains supportive of Iranian ambitions, it gradually becomes actively involved in the non-proliferation regime.
The following four chapters switch analytical perspective from global into a regional one. Chapter VIII presents on-going conflict between Iran and Israel as well as rational and geostrategic arguments for their cooperation. In particular the Author explains causes of Israeli fear of losing its nuclear monopoly in the Middle East. It is followed by a profound analysis of political, economic, cultural and ideological roots of animosities between Iran and the Arab states in chapter IX. The Author additionally explores the dissonance between the anti-Iranian Arab elites’ rhetoric and the general public opinion who tends to support the ambitions of Tehran. It also concludes that nuclear Iran could stabilize the region in a long-term perspective. Chapter X discusses the significant role of Pakistan in shaping the form and pace of Iranian nuclear program. Subsequently the Author draws attention to the forecasts regarding the shape of bilateral cooperation in a near future. The last chapter describes how India tries to manoeuvre in order to maintain cordial relations with both Tehran and Washington. Nevertheless, as the Author further explains, such balancing constitutes a serious setback for Indian trade volume with Iran as well as its reception among pro-American international actors.
At large, conclusions coming from these considerations allow us to recognize that the Authors differ in their opinion on how nuclear Iran could change the contemporary international order. Some strongly oppose Kenneth Waltz’s claim that Tehran’s acquisition of nuclear weapons would be a positive development capable of bringing stability to the Middle East, and others take affirmative position towards his opinion."
Zdecydowana większość systemów politycznych na Bliskim Wschodzie jest sklasyfikowana jako autorytaryzmy lub reżimy hybrydowe, tj. łączące elementy demokratyczne i autorytarne. Jak dotychczas klasyczne teorie demokratyzacji nie były w stanie w pełni wyjaśnić zjawiska trwałości autorytaryzmu w tym regionie, co doprowadziło do wykształcenia się tzw. nurtu post-demokratyzacji. Niniejszy artykuł pokrótce wyjaśnia przyczyny deficytu demokracji na Bliskim Wschodzie oraz wskazuje jak model analityczny Hinnebuscha (2010, 2014), traktujący o procesach państwotwórczych z perspektywy socjologii historycznej, może przyczynić się do lepszego zrozumienia problemu. Artykuł konkluduje, że demokratyzacja lub jej brak jest reakcją decydentów politycznych na impulsy (możliwości, ograniczenia i zagrożenia) krajowe oraz międzynarodowe. Demokratyzacja jest tylko jedną z opcji, jaką dany reżim może obrać w procesie państwotwórczym, który z kolei opiera się na trzech filarach: procesie narodotwórczym, rozwoju gospodarczym oraz procesie budowania władzy.
[ENG]
The vast majority of political systems in the Middle East is classified as authoritarian or hybrid, i.e. entailing both democratic and authoritarian features. So far the classical democratisation theories have failed to explain the problem of authoritarian resistance in the region which resulted in the emergence of so-called post-democratisa-tion. This article briefly explains the democracy deficit in the Middle East and indicates how the analytical model of historical sociology of state formation, as advanced by Hinnebusch (2010, 2014), can contribute to our understanding of the problem. The analysis concludes that democratisation, or lack of thereof, is a reaction of decision-makers to impulses reaching them from both national and international environments: possibilities , constraints, and threats. Democratisation is only one of the multiple options available , which the regime can select in the state-formation process, which in and of itself is based on three pillars: nation-building, economic development, and authority-building.
Klasyczne teorie stosunków międzynarodowych cechuje redukcjonizm w procesie wyjaśniania relacji między środowiskiem wewnętrznym państwa a jego otoczeniem międzynarodowym. Jest to szczególnie zauważalne, gdy teorie te aplikowane są do wyjaśniania rzeczywistości pozaeuropejskiej. W odpowiedzi na powyższe wątpliwości teoretyczne, artykuł podejmuje próbę rekonstrukcji genezy, podstawowych założeń teoretycznych oraz kierunków badań w międzynarodowej socjologii historycznej. W dalszej kolejności autor prezentuje możliwe kierunki jej aplikacji do badania procesów i zjawisk zachodzących w obrębie tzw. globalnego południa, na przykładzie regionu bliskowschodniego. Artykuł konkluduje stwierdzeniem, że koncept analityczny socjologii historycznej, ukazujący stosunki międzynarodowe jako trójkąt wzajemnie powiązanych i zanurzonych w kontekście historycznym elementów – państwa, społeczeństwa i wymiaru międzynarodowego – jest odpowiedzią na potrzebę wzmocnienia powiązań dyscypliny stosunków międzynarodowych z innymi dziedzinami nauki.
[ENG]
The classical theories of international relations are reductionist in explaining the symbiosis between the domestic socio-political scene of the state and its international environment. It is particularly visible when these theories are applied to explain the realities of non-European states. The paper traces back the genesis, reconstructs main theoretical assumptions and indicates principal research fields within the literature of international historical sociology, in order to address the abovementioned shortcomings. Accordingly, it presents possible applicability of the theory to study processes and phenomena taking place in the Global South, as exemplified by the scholarship on the Middle East. The article concludes that the analytical concept of historical sociology, depicting international relations as a triangle of interconnected, interdependent and immersed in historical context elements – the state, the society and the international realm, is an answer to the growing need to strengthen bonds between international relations and other disciplines.
Po czterech dekadach intensywnej imigracji zagranicznych ekspertów i taniej siły roboczej zapoczątkowanej w 1971 roku, liczba mieszkańców Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) gwałtownie wzrosła, a społeczeństwo zatraciło swój homogeniczny niegdyś charakter. Współcześnie, obok tradycyjnych beduińskich plemion w ZEA zamieszkują także setki tysięcy imigrantów z Azji Południowo-Wschodniej, Bliskiego Wschodu, Europy czy Stanów Zjednoczonych. Region Zachodni (Al Gharbia), część emiratu Abu Zabi, jest tego doskonałym przykładem – w 2012 był on domem dla ponad 256 tys. imigrantów, którzy stanowili wówczas blisko 90% całej ludności. Imigrancki charakter społeczeństwa jest także zauważalny w oazach Liwa, których terytorium w 2005 roku było zamieszkane przez 20 196 osób, z czego jedynie około 5% stanowiła ludność autochtoniczna.
W czasie badań terenowych, które odbyły się w oazach Liwa w lutym 2012 roku, przeprowadzono szczegółowe obserwacje oraz zebrano ponad 100 anonimowych ankiet i dziewięć pogłębionych wywiadów niestandaryzowanych. Badania miały na celu zgromadzenie danych na temat aktualnej sytuacji demograficznej oraz trendów migracyjnych w tym rejonie w ostatnich dziesięcioleciach. W ramach badań ankietowych imigranci byli pytani m.in. o ich narodowość, status społeczny i rodzinny, dotychczasowe doświadczenie i mobilność zawodową czy poziom satysfakcji z ich obecnych warunków życia i pracy. Analiza jednoznacznie wskazuje na różnorodność społeczności oaz Liwa, których obszar jest zamieszkany przez przedstawicieli ponad dwudziestu różnych narodowości o zróżnicowanym profilu edukacyjnym, społecznym i zawodowym. Do najliczniejszych grup należą: Bengalczycy, Pakistańczycy, Indusi, Egipcjanie i Filipińczycy. Ze względu na dominujący rolniczy charakter regionu, niewielu emigrantów zamieszkałych w Liwa pochodzi z krajów zachodnich (wyjątek stanowią Amerykanie uczący języka angielskiego w lokalnych szkołach). Lokalnym lingua franca jest urdu, ponieważ zdecydowana większość imigrantów włada lokalnym dialektem języka arabskiego lub językiem angielskim jedynie w stopniu podstawowym. Pomimo swojego wielonarodowego i wielokulturowego charakteru, Liwa pozostaje relatywnie spójną i dobrze funkcjonującą społecznością.
[ENG]
After over four decades of an intensive immigration of foreign professionals and cheap labour which was initiated back in 1971, the population of the United Arab Emirates (UAE) has rapidly increased, whereas the society has lost its hitherto homogenous character. Nowadays, next to the traditional Bedouin tribes in the UAE, there are also hundreds of thousands of immigrants from all over the world, South-East Asia, and the Middle East in particular. The Western Region (Al Gharbia), a part of the Abu Dhabi Emirate, is no different – in 2012 it was home to over 256,000 expatriates who constituted almost 90% of the total population at that time. The immigrant character of the society is also visible in the Liwa Oasis, an area which was inhabited by 20,196 people in 2005, out of whom only around 5% were Emiratis.
The fieldwork study, conducted in February 2012, was based on over 100 anonymous questionnaires, several extended interviews and thorough observation, and aimed at gathering data about the demographic situation and migrations trends in the Liwa Oasis. The immigrants were asked, inter alia, about their nationality, social background, family status, previous labour mobility and level of satisfaction of their current living and working conditions. The analysis clearly depicts diversity of the Liwa community with a few dozen of nationalities living in the oasis, representing various social, educational, financial and professional backgrounds. Amongst the most numerous groups are: Bengalis, Pakistanis, Indians, Egyptians and Filipinos. Their lingua franca is Urdu, since a vast majority of immigrants speak only basic amiyya (local Arabic dialect) or English. Due to mostly rural character of the area, very few of the expatriates come from the Western countries (with the exception of Americans teaching English in local schools). Despite its multinational and multicultural character, Liwa remains a relatively coherent and well-functioning community.
-arabskich, które kształtują się m.in. na płaszczyznach geostrategicznej, gospodarczej, kulturowej i ideologicznej. Następnie na tle szerszej rywalizacji w regionie bliskowschodnim analizie poddano zagadnienie nuklearyzacji Teheranu. Jednocześnie zwrócono uwagę na rozdźwięk między oficjalną retoryką przywódców arabskich względem niego, a głosem opinii publicznej w regionie. W ramach konkluzji autor odpowiada na pytanie czy zdobycie broni nuklearnej przez Iran stanowi dla świata arabskiego zagrożenie rzeczywiste czy wyimaginowane.