The article is an attempt to describe the "maritime turn" or "turn to the sea" in the interwar pe... more The article is an attempt to describe the "maritime turn" or "turn to the sea" in the interwar period in Poland from a spatial and visual point of view. The author argues that the Baltic Sea appears in the imagination of the majority of the country's population primarily through images, and that a careful investigation of popular visual media-outdoor advertising, but most importantly cinema-allows one to capture not only the propaganda and rhetorical dimension of imperial and maritime politics but also the basic remodeling of space that happened in Poland at that time. Using the example of the 1927 movie Call of the Sea (dir. H. Szaro) and in reference to other cinematic productions of the period, the article attempts to characterize the development of ways of showing/seeing and locating the sea on the map and in the social imagination. The key dimensions of this representations are low artistic quality and superficiality, which are interpreted here not in aesthetic terms, but as a testimony to how the sea was present in the lives of the majority of Polish society at that time-namely as decoration, background, fantasy, dream, joke, rather than the experience of a transoceanic journey or even seaside holidays.
Artykuł jest próbą wstępnego rozpoznania praktyki poczerniania twarzy (ang. blackface) w dwudzies... more Artykuł jest próbą wstępnego rozpoznania praktyki poczerniania twarzy (ang. blackface) w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce - jako elementu widowisk, parad, teatru oraz prężnie rozwijającej się w tym okresie kultury wizualnej, zwłaszcza jej stosunkowo nowych mediów, jak wielkoformatowa reklama zewnętrzna czy kino. Autor argumentuje, że poczernianie twarzy to powtarzalne działanie związane z kulturą kolonialną polskiego dwudziestolecia międzywojennego. Przekonując o polskim współudziale w imperialno-rasistowskiej wyobraźni autor stara się przede wszystkim udowodnić, że "słowiański blackface" nie jest serią przypadkowych zdarzeń, lecz praktyką w znaczeniu antropologicznym. Jako taka praktyka ta oddaje założenia, przesądy i stereotypy dotyczące odległej zamorskiej obcości, tym samym odsłaniając przede wszystkim wewnętrzne napięcia w kraju "kolonializmu bez kolonii", kraju "kompleksu kolonialnego". Artykuł jest wstępną i pierwszą zarazem prezentacją założeń projektu Kompleks kolonialny. Kultura wizualna i kolonializm bez kolonii w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce.
Historicity of Observing and Vision in Jonathan Crary, w: The Palgrave Handbook of Image Studies,... more Historicity of Observing and Vision in Jonathan Crary, w: The Palgrave Handbook of Image Studies, red. Kresimir Purgar, Palgrave Macmillan 2021.
Review of Vincent Brown’s book Tacky’s Revolt. The Story of an Atlantic Slave War (2020).Keywords... more Review of Vincent Brown’s book Tacky’s Revolt. The Story of an Atlantic Slave War (2020).Keywords: slavery, slave war, slave rebelion, Jamaica, Tacky’s Revolt}
In 2015, an armed young white man entered the church in Charleston and killed nine African-Americ... more In 2015, an armed young white man entered the church in Charleston and killed nine African-Americans. He was guided by racist motives, modeled on Confederate soldiers and had previously been willing to photograph himself with the Confederate flag. This event once again triggered a discussion in the United States not only about the ideological but also material heritage of the Confederacy states, including the monuments ubiquitous in the cities of the South: memorials to Confederacy leaders, but also to anonymous soldiers. These monuments have become the subject of stormy disputes. Some of them were removed by the authorities (New York, New Orleans), some were overthrown in grassroots actions by activists (including Durham and Chapel Hill, referred to in the article); however, a large group was defended by the Republican state authorities. The article-written from the perspective of visual culture studies-aims to recognize the specificity of the monument's medium in the context of these disputes. It argues that the most important characteristic of the medium considered obsolete today (static, unchangeable, heavy, physical, public, etc.) is its ability to present itself as natural, eternal, "historical". These monuments do not only serve to distort the history of civil war in the states of the South (particularly by erasing slavery from it). At the time of their creation-several decades after the war-they were tools of an aggressive policy of segregation and were intended to emphasize the domination of whites and the permanence of prewar racial divisions. The analysis of a contemporary artistic "monumental" intervention-Kehinde Wiley's Rumors of War, unveiled in December 2019-will help in recognizing the specificity of the monument's medium. This work, from the perspective of art criticism falling into the traps of politics of representation, from the 2 / 45
Gdy Mieke Bal -lub jak sama by może wolała napisać w tym kontekście: "Mieke Bal" -dedykuje Wędruj... more Gdy Mieke Bal -lub jak sama by może wolała napisać w tym kontekście: "Mieke Bal" -dedykuje Wędrujące pojęcia w naukach humanistycznych uczestnikom seminarium teoretycznego z analizy kulturowej, "byłym, obecnym i przyszłym", nie należy jej w pełni ufać. Już w tym momencie bowiem, zanim jeszcze napisze pierwsze słowa książki, rozpoczyna teatralną, jak ją później określi, pracę w tekście, świadoma pytań, które mogą zostać jej postawione i które sama wielokrotnie zadawała innym: kto mówi?, do kogo?, jak i w jakiej sytuacji? Sztuczność teatru oznacza autorefleksję i zabawowość, zaangażowanie, mające na celu zagranie najlepiej jak się potrafi i przyjemność płynącą z niebycia zmuszonym do sztywnej autentyczności. 2 Obcując z tekstami Bal, ani na chwilę nie powinniśmy więc zapominać, że to wyłącznie (tylko i aż) teksty, w których odgrywane są rozmaite role -nauczycielki, przyjaciółki (oba te słowa zyskują status pojęć), przewodniczki, opiekunki naukowej doktorantów, pracowniczki uniwersytetu w czasach ekonomicznego kryzysu (który jawi się jako permanentny -książka powstała w 2002 roku), polemicznej 1 Projekt został sfinansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki przyznanych na podstawie decyzji numer DEC-2012/05/B/HS2/03985. Publikacja powstała przy wsparciu finansowym Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. 2 M. Bal Wędrujące pojęcia w naukach humanistycznych. Krótki przewodnik, przeł. M. Bucholc, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2012, s. 357. Kolejne cytaty z tej książki podane są w nawiasach w tekście.
Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej 1(5)/2014, 2014
Łukasz Zaremba Strzępy obrazów w kryzysie. Dokumentalność sztuki według T.J. Demosa T.J. Demos, T... more Łukasz Zaremba Strzępy obrazów w kryzysie. Dokumentalność sztuki według T.J. Demosa T.J. Demos, The Migrant Image. The Art and Politics of Documentary during Global Crisis, Duke University Press, Durham-London 2013. T.J. Demos, Return to the Postcolony. Specters of Colonialism in Contemporary Art, Sternberg Press, Berlin 2013. Im bardziej [współczesne obrazy dokumentalne] stają się bezpośrednie, tym mniej jest w nich do zobaczenia. Im bardziej zbliżamy się do rzeczywistości, tym mniej zrozumiała się staje. Hito Steyerl, Documentary Uncertainty W latach 1968-1969 na zamówienie jednego z biur rządu Libanu młody fotograf, Abdallah Farah, wykonał serię barwnych zdjęć przedstawiających pełną architektonicznego przepychu wizję libańskiej riwiery. Fotografie ukazywały miejskie nabrzeża wypełnione luksusowymi hotelami, kurortami oraz ciągnącymi się po horyzont liniami szerokich asfaltowych dróg obsadzonych drzewami palmowymi i parasolami. Wykorzystano je następnie jako pocztówki promujące wyidealizowany nowoczesny Bejrut końca lat 60. (kartki można zresztą podobno wciąż dostać, choć miejsca na nich przedstawione już dawno nie istnieją). Gdy siedem lat później wybuchła wojna domowa, Farah, "fotograf-piroman", rozpoczął wypalanie negatywów w sposób odpowiadający zniszczeniom rzeczywistych krajobrazów. Dokumentował zdarzenia wojenne i skrupulatnie powtarzał je na źródłowych kliszach. Następnie za namową małżeństwa libańskich artystów, Joany Hadjithomas i Khalila Joreige'go, 1 2 / 16 Strzępy obrazów w kryzysie. Dokumentalność sztuki według T.J. fotografa-piromana), 1998-2006; fot. dzięki uprzejmości artystów.
Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej 1(5)/2014, 2014
Oczywiście identyfikacja zawsze jest identyfikacją z obrazem. Ale znajdźcie kogoś, kto naprawdę c... more Oczywiście identyfikacja zawsze jest identyfikacją z obrazem. Ale znajdźcie kogoś, kto naprawdę chciałby być plikiem JPEG.
The article is an attempt to describe the "maritime turn" or "turn to the sea" in the interwar pe... more The article is an attempt to describe the "maritime turn" or "turn to the sea" in the interwar period in Poland from a spatial and visual point of view. The author argues that the Baltic Sea appears in the imagination of the majority of the country's population primarily through images, and that a careful investigation of popular visual media-outdoor advertising, but most importantly cinema-allows one to capture not only the propaganda and rhetorical dimension of imperial and maritime politics but also the basic remodeling of space that happened in Poland at that time. Using the example of the 1927 movie Call of the Sea (dir. H. Szaro) and in reference to other cinematic productions of the period, the article attempts to characterize the development of ways of showing/seeing and locating the sea on the map and in the social imagination. The key dimensions of this representations are low artistic quality and superficiality, which are interpreted here not in aesthetic terms, but as a testimony to how the sea was present in the lives of the majority of Polish society at that time-namely as decoration, background, fantasy, dream, joke, rather than the experience of a transoceanic journey or even seaside holidays.
Artykuł jest próbą wstępnego rozpoznania praktyki poczerniania twarzy (ang. blackface) w dwudzies... more Artykuł jest próbą wstępnego rozpoznania praktyki poczerniania twarzy (ang. blackface) w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce - jako elementu widowisk, parad, teatru oraz prężnie rozwijającej się w tym okresie kultury wizualnej, zwłaszcza jej stosunkowo nowych mediów, jak wielkoformatowa reklama zewnętrzna czy kino. Autor argumentuje, że poczernianie twarzy to powtarzalne działanie związane z kulturą kolonialną polskiego dwudziestolecia międzywojennego. Przekonując o polskim współudziale w imperialno-rasistowskiej wyobraźni autor stara się przede wszystkim udowodnić, że "słowiański blackface" nie jest serią przypadkowych zdarzeń, lecz praktyką w znaczeniu antropologicznym. Jako taka praktyka ta oddaje założenia, przesądy i stereotypy dotyczące odległej zamorskiej obcości, tym samym odsłaniając przede wszystkim wewnętrzne napięcia w kraju "kolonializmu bez kolonii", kraju "kompleksu kolonialnego". Artykuł jest wstępną i pierwszą zarazem prezentacją założeń projektu Kompleks kolonialny. Kultura wizualna i kolonializm bez kolonii w dwudziestoleciu międzywojennym w Polsce.
Historicity of Observing and Vision in Jonathan Crary, w: The Palgrave Handbook of Image Studies,... more Historicity of Observing and Vision in Jonathan Crary, w: The Palgrave Handbook of Image Studies, red. Kresimir Purgar, Palgrave Macmillan 2021.
Review of Vincent Brown’s book Tacky’s Revolt. The Story of an Atlantic Slave War (2020).Keywords... more Review of Vincent Brown’s book Tacky’s Revolt. The Story of an Atlantic Slave War (2020).Keywords: slavery, slave war, slave rebelion, Jamaica, Tacky’s Revolt}
In 2015, an armed young white man entered the church in Charleston and killed nine African-Americ... more In 2015, an armed young white man entered the church in Charleston and killed nine African-Americans. He was guided by racist motives, modeled on Confederate soldiers and had previously been willing to photograph himself with the Confederate flag. This event once again triggered a discussion in the United States not only about the ideological but also material heritage of the Confederacy states, including the monuments ubiquitous in the cities of the South: memorials to Confederacy leaders, but also to anonymous soldiers. These monuments have become the subject of stormy disputes. Some of them were removed by the authorities (New York, New Orleans), some were overthrown in grassroots actions by activists (including Durham and Chapel Hill, referred to in the article); however, a large group was defended by the Republican state authorities. The article-written from the perspective of visual culture studies-aims to recognize the specificity of the monument's medium in the context of these disputes. It argues that the most important characteristic of the medium considered obsolete today (static, unchangeable, heavy, physical, public, etc.) is its ability to present itself as natural, eternal, "historical". These monuments do not only serve to distort the history of civil war in the states of the South (particularly by erasing slavery from it). At the time of their creation-several decades after the war-they were tools of an aggressive policy of segregation and were intended to emphasize the domination of whites and the permanence of prewar racial divisions. The analysis of a contemporary artistic "monumental" intervention-Kehinde Wiley's Rumors of War, unveiled in December 2019-will help in recognizing the specificity of the monument's medium. This work, from the perspective of art criticism falling into the traps of politics of representation, from the 2 / 45
Gdy Mieke Bal -lub jak sama by może wolała napisać w tym kontekście: "Mieke Bal" -dedykuje Wędruj... more Gdy Mieke Bal -lub jak sama by może wolała napisać w tym kontekście: "Mieke Bal" -dedykuje Wędrujące pojęcia w naukach humanistycznych uczestnikom seminarium teoretycznego z analizy kulturowej, "byłym, obecnym i przyszłym", nie należy jej w pełni ufać. Już w tym momencie bowiem, zanim jeszcze napisze pierwsze słowa książki, rozpoczyna teatralną, jak ją później określi, pracę w tekście, świadoma pytań, które mogą zostać jej postawione i które sama wielokrotnie zadawała innym: kto mówi?, do kogo?, jak i w jakiej sytuacji? Sztuczność teatru oznacza autorefleksję i zabawowość, zaangażowanie, mające na celu zagranie najlepiej jak się potrafi i przyjemność płynącą z niebycia zmuszonym do sztywnej autentyczności. 2 Obcując z tekstami Bal, ani na chwilę nie powinniśmy więc zapominać, że to wyłącznie (tylko i aż) teksty, w których odgrywane są rozmaite role -nauczycielki, przyjaciółki (oba te słowa zyskują status pojęć), przewodniczki, opiekunki naukowej doktorantów, pracowniczki uniwersytetu w czasach ekonomicznego kryzysu (który jawi się jako permanentny -książka powstała w 2002 roku), polemicznej 1 Projekt został sfinansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki przyznanych na podstawie decyzji numer DEC-2012/05/B/HS2/03985. Publikacja powstała przy wsparciu finansowym Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. 2 M. Bal Wędrujące pojęcia w naukach humanistycznych. Krótki przewodnik, przeł. M. Bucholc, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2012, s. 357. Kolejne cytaty z tej książki podane są w nawiasach w tekście.
Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej 1(5)/2014, 2014
Łukasz Zaremba Strzępy obrazów w kryzysie. Dokumentalność sztuki według T.J. Demosa T.J. Demos, T... more Łukasz Zaremba Strzępy obrazów w kryzysie. Dokumentalność sztuki według T.J. Demosa T.J. Demos, The Migrant Image. The Art and Politics of Documentary during Global Crisis, Duke University Press, Durham-London 2013. T.J. Demos, Return to the Postcolony. Specters of Colonialism in Contemporary Art, Sternberg Press, Berlin 2013. Im bardziej [współczesne obrazy dokumentalne] stają się bezpośrednie, tym mniej jest w nich do zobaczenia. Im bardziej zbliżamy się do rzeczywistości, tym mniej zrozumiała się staje. Hito Steyerl, Documentary Uncertainty W latach 1968-1969 na zamówienie jednego z biur rządu Libanu młody fotograf, Abdallah Farah, wykonał serię barwnych zdjęć przedstawiających pełną architektonicznego przepychu wizję libańskiej riwiery. Fotografie ukazywały miejskie nabrzeża wypełnione luksusowymi hotelami, kurortami oraz ciągnącymi się po horyzont liniami szerokich asfaltowych dróg obsadzonych drzewami palmowymi i parasolami. Wykorzystano je następnie jako pocztówki promujące wyidealizowany nowoczesny Bejrut końca lat 60. (kartki można zresztą podobno wciąż dostać, choć miejsca na nich przedstawione już dawno nie istnieją). Gdy siedem lat później wybuchła wojna domowa, Farah, "fotograf-piroman", rozpoczął wypalanie negatywów w sposób odpowiadający zniszczeniom rzeczywistych krajobrazów. Dokumentował zdarzenia wojenne i skrupulatnie powtarzał je na źródłowych kliszach. Następnie za namową małżeństwa libańskich artystów, Joany Hadjithomas i Khalila Joreige'go, 1 2 / 16 Strzępy obrazów w kryzysie. Dokumentalność sztuki według T.J. fotografa-piromana), 1998-2006; fot. dzięki uprzejmości artystów.
Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej 1(5)/2014, 2014
Oczywiście identyfikacja zawsze jest identyfikacją z obrazem. Ale znajdźcie kogoś, kto naprawdę c... more Oczywiście identyfikacja zawsze jest identyfikacją z obrazem. Ale znajdźcie kogoś, kto naprawdę chciałby być plikiem JPEG.
Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz histor... more Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz historycznie ustępuje znaczenia słowu, nieczęsto stając się przedmiotem rozważań teoretycznych, wizje i widzenia są raczej domeną literatury, kompetencje wizualne społeczeństwa polskiego są zwykle nisko oceniane, a jego praktyki bywają określane jako estetyczna nędza, nadmiar lub nuda. Dwutomowy zbiór, obejmujący (1) teksty i obrazy źródłowe (od Abramowskiego po Hansena, od Rydet po Leśmiana) wraz z komentarzami oraz (2) autorskie hasła dotyczące praktyk widzenia (od obrazu do widowni, od bilbordu do melodramatu, od Pałacu po podróbkę), jest próbą zmierzenia się z tymi uprzedzeniami. Nie po to jednak, by przywrócić historii sztuki wybitne przeoczone dzieła, ale raczej po to, by w narzekaniach na wizualne braki Polaków zobaczyć istotny element polskiej kultury wizualnej – złożonej, niejednoznacznej, wielowymiarowej, mieszającej rejestry, gatunki i media. Staramy się zatem nie tylko zaprezentować, ale również zbudować pewną wizję teorii i praktyk kultury wizualnej w nowoczesnej Polsce.
Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz histor... more Polska kultura wizualna wciąż jest obszarem słabo rozpoznanym i niedowartościowanym. Obraz historycznie ustępuje znaczenia słowu, nieczęsto stając się przedmiotem rozważań teoretycznych, wizje i widzenia są raczej domeną literatury, kompetencje wizualne społeczeństwa polskiego są zwykle nisko oceniane, a jego praktyki bywają określane jako estetyczna nędza, nadmiar lub nuda. Dwutomowy zbiór, obejmujący (1) teksty i obrazy źródłowe (od Abramowskiego po Hansena, od Rydet po Leśmiana) wraz z komentarzami oraz (2) autorskie hasła dotyczące praktyk widzenia (od obrazu do widowni, od bilbordu do melodramatu, od Pałacu po podróbkę), jest próbą zmierzenia się z tymi uprzedzeniami. Nie po to jednak, by przywrócić historii sztuki wybitne przeoczone dzieła, ale raczej po to, by w narzekaniach na wizualne braki Polaków zobaczyć istotny element polskiej kultury wizualnej – złożonej, niejednoznacznej, wielowymiarowej, mieszającej rejestry, gatunki i media. Staramy się zatem nie tylko zaprezentować, ale również zbudować pewną wizję teorii i praktyk kultury wizualnej w nowoczesnej Polsce. Intencją naszego badania było rozpoznanie zasobów i potencjału polskiej refleksji dotyczącej widzenia, prowadzonej przede wszystkim w wieku XX, ale osadzonej też w tekstach i praktykach dziewiętnastowiecznych, oraz próba namysłu nad nimi w kontekście z jednej strony języka dyscypliny, jaką są badania kultury wizualnej, a z drugiej – form i problemów współczesnej kultury polskiej. W jaki sposób myślano u nas o widzeniu, obrazach i widowniach? Jakie działania artystyczne służyły do wyrażania i problematyzowania tych kwestii? Jak widzenie i obrazowanie są praktykowane na co dzień, jak przejawiały się i przejawiają w działaniach potocznych? Zgodnie z podejściem „archeologicznym” zakładamy, że rozpoznania historyczno-kulturowe mogą prowadzić w istocie do – innego czy nowego – rozumienia współczesności, a obrazy i wizualne idee z przeszłości otwierają drogę do dzisiejszych przedstawień i praktyk.
Przekład tekstu Hito Steyerl, Freedom From Everything: Freelancers and Mercenaries, ukazał się w ... more Przekład tekstu Hito Steyerl, Freedom From Everything: Freelancers and Mercenaries, ukazał się w "Widoku" 2018, nr 21
Ciąg dalszy nastąpi za sprawą Czytelnika..." . Takie zdanie zamknęło równo czterdzieści lat temu ... more Ciąg dalszy nastąpi za sprawą Czytelnika..." . Takie zdanie zamknęło równo czterdzieści lat temu multimedialny projekt zakończony wydaniem książki Johna Bergera Sposoby widzenia. "Od tego momentu widzenie nie było już takie samo" . Od tego momentu nie było już także jednego widzenia.
Coraz częściej ogłasza się ostatnio rocznice wynajdywania i odpalania narzędzi interaktywnych, kt... more Coraz częściej ogłasza się ostatnio rocznice wynajdywania i odpalania narzędzi interaktywnych, które tak wpisały się już w środowisko, że trudno wyobrazić sobie życie bez nich, a jeszcze trudniej przypomnieć sobie, że (i jak) jeszcze niedawno sobie bez nich radziliśmy. Rocznice te rzadko są jednak imponujące czy choćby okrągłe. Życie bez YouTube? Przecież ledwie 8 lat temu wrzucenie filmu do sieci wymagało sporo wysiłku i informatycznych kompetencji. Zakupy przez internet? Dopiero 18 lat temu przez serwis eBay sprzedano pierwszy przedmiot (zepsuty laserwskaźnik, kupiony przez kolekcjonera laserowych wskaźników). Zdjęcia w sieci? Pierwsze skończyło dopiero 21 lat. Czasopisma internetowe o kulturze... itd. Możliwości te, podobnie jak większość ich nośników -przez badaczy i specjalistów identyfikowanych wciąż jako "nowe"wiele osób odbiera raczej jako zwyczajne i codzienne. Związana z nimi "rewolucja" trwa każdorazowo najwyżej kilka dni -jeśli nie minut -podczas których przyswajamy nowe narzędzie (często po chwili z niego rezygnując). Komunałem stało się już stwierdzenie, że tak zwane nowe media nie pożerają starych, ale zmieniają zarówno sposoby ich wykorzystania, jak i sposoby ich projektowania. Droga do tego komunału, a zwłaszcza do wyciągnięcia z niego wniosków, nie jest jednak prosta i wymaga pogodzenia różnych, niemal sprzecznych perspektyw. Mirosław Filiciak, "Media, wersja beta". Wydawnictwo Katedra, 300 stron, w księgarniach od czerwca 2013 Mirosław Filiciak, którego najnowsza książka, "Media, wersja beta", dotyczy przede wszystkim podróży w czasie historii mediów, wyznacza sobie trzy podstawowe założenia, które umożliwić mają myślenie o mediach wolne od jednokierunkowej, wykluczającej narracji o postępie, rozwoju i udoskonalaniu. Założenia pełnią w "Mediach..." rolę co najmniej równoważną ich praktycznej realizacji, czyli interpretacji konkretnych przypadków. Czyni to z tej książki przede wszystkim propozycję metodologiczną, ale też pozostawia pewien niedosyt w obliczu rozbudowanych zapowiedzi i opisów projektu badawczego. Pierwszym i zasadniczym krokiem jest zwrócenie się ku etnografii, socjologii i antropologii, które dają wgląd w praktyki użytkowników mediów, ich doświadczenia i konceptualizacje tych doświadczeń. Filiciak jako współautor wielu dyskutowanych badań społecznych i raportów (m.in. Młodzi i media tu do nich, powtarzając lub nieco uzupełniając dotychczasowe interpretacje. Ciekawie wypadają zwłaszcza pierwsze wnioski z rozpoczętych niedawno badań dotyczących obiegu VHS w Polsce lat 80. i 90. Zestawienie rozpoznań na temat nieformalnego obiegu wideo z dzisiejszą kulturą "piractwa", kopiowania i wymiany danych pozwala pokazać między innymi, że łatwość techniczna nie musi prowadzić do większej skuteczności ani tym bardziej do budowy silniejszych związków społecznych -wymiana kaset z rąk do rąk budowała w każdym razie odmienny typ wspólnoty.
Praktyka Teoretyczna - 2(36)/2020 – Images of the Rabble, 2020
The notion of “rabble” is a marginal but recurring theme of political
thought in the West. In it... more The notion of “rabble” is a marginal but recurring theme of political thought in the West. In its many variations (like “mob”, “mass”, “mul - titude” or “crowd”) it has denominated the lowest social stratum since antiquity, and has been characterized as corrupted, unstable, passionate, spiteful, fickle, etc. In the classic representation of Polybius, the rule of the mob is compared to an unruly ship, on which some of the shipma - tes “want to continue the voyage, while others urge the helmsman to drop anchor; some of them let out the sheets, while others interfere and order the sails furled” (Polybius 2010, 403). Mob rule is a degenerate form of democracy, into which, according to the theory of the cyclical succession of regimes, the latter inevitably degenerates, being unable to tame the crowd. Similar metaphors had already been formulated by Plato, who also compared politics to the art of managing a ship. Here, again, the rowdy crew tries to dupe the captain so they can freely wine, dine and sail with the tide (incidentally, it is an odd picture of a ship that Plato paints, where the captain is clumsy and practically blind, and the sailors know nothing about the naval art). Plato’s comparison of the rule of the people to a big and dangerous animal is equally familiar. Aristotle, Cicero and many others will come to depict it in similar ways. Modern political philosophy largely maintains this imaging.
Uploads
Books by Łukasz Zaremba
Papers by Łukasz Zaremba
"Praktyka Teoretyczna" / "Theoretical Practice" 2020/2
"Praktyka Teoretyczna" / "Theoretical Practice" 2020/2
thought in the West. In its many variations (like “mob”, “mass”, “mul
-
titude” or “crowd”) it has denominated the lowest social stratum since
antiquity, and has been characterized as corrupted, unstable, passionate,
spiteful, fickle, etc. In the classic representation of Polybius, the rule of
the mob is compared to an unruly ship, on which some of the shipma
-
tes “want to continue the voyage, while others urge the helmsman to
drop anchor; some of them let out the sheets, while others interfere and
order the sails furled” (Polybius 2010, 403). Mob rule is a degenerate
form of democracy, into which, according to the theory of the cyclical
succession of regimes, the latter inevitably degenerates, being unable to
tame the crowd. Similar metaphors had already been formulated by
Plato, who also compared politics to the art of managing a ship. Here,
again, the rowdy crew tries to dupe the captain so they can freely wine,
dine and sail with the tide (incidentally, it is an odd picture of a ship
that Plato paints, where the captain is clumsy and practically blind, and
the sailors know nothing about the naval art). Plato’s comparison of the
rule of the people to a big and dangerous animal is equally familiar.
Aristotle, Cicero and many others will come to depict it in similar ways.
Modern political philosophy largely maintains this imaging.
https://www.pismowidok.org/pl/archiwum/2014/8-powrot-krajobrazu