This article focuses on Heini Aho’s two site-specific installations, A Poem by a Plumber (2021) a... more This article focuses on Heini Aho’s two site-specific installations, A Poem by a Plumber (2021) and Thirsty Giant (2017), which enable natural forces, such as wind, sun, and rain, to become co- creators of the artworks. Both installations are situated in relatively remote places where creative dialogues can emerge with natural forces and the given physical environment. The artist intentionally created what can be called semi-stable constructions for both of the works to make visible and sensible the agency of natural forces and to explore how the human and “more-than- human” agencies are creatively entangled in reciprocal relations. Thus, each installation unfolds in an open-ended and autopoietic (self-creative) way as they entangle with the environment in a sympoietic (co-creative) manner. Instead of mutually opposing aspects, I understand the autopoiesis and sympoiesis as two sides of the very same event. To highlight this understanding, I employ the combined term “auto-sym-poiesis” to study Aho’s works in this article. I argue that agencies in nature and art are not isolated from the environment or each other. Instead, they are creatively entangled in an indeterminate, continuously unfolding process of relationality.
This article focuses on the artist Hanna Saarikoski's performance C and the charcoal suit that be... more This article focuses on the artist Hanna Saarikoski's performance C and the charcoal suit that becomes a co-performer in this work. The title of the performance, C, is a symbol for the chemical element carbon, which relates to 1) the main material of the suit, carbonized willow branches, and 2) the human ecological impact on the planet, often called the "carbon footprint". In this performance, Saarikoski walked through the heart of the city of Turku wearing a bulky black suit, laden with more than one thousand charcoal sticks. I argue that performance C addresses the human-induced environmental emergency by sensually politicizing it and that the charcoal suit actively contributes to this politicizing process by generating sounds, interacting with the surroundings, and thus enabling surprising encounters. In this article, approaching the topic from the perspectives of new materialism, political performance art, and costume studies, I will analyze the ways in which the charcoal suit works as a co-performer and thus contributes to politicizing the human impact on the environment.
This article focuses on Hanna Saarikoski’s video artwork C and specifically on the handcrafted su... more This article focuses on Hanna Saarikoski’s video artwork C and specifically on the handcrafted suit made of artists’ charcoal that Saarikoski wears in the video. The title of the artwork, C, can be seen as a reference to both artists’ charcoal and carbon, as in the carbon footprint of humans in the age of climate emergency. I discuss the video work C from the perspective of ecocritical art that aims to raise awareness of human impact on the environment, relating to much-criticized anthropocentrism (‘human centeredness’). To explore how C works as ecocritical art and how it can challenge anthropocentrism both in artmaking and in the context of climate emergency, I will engage with the production process of the handcrafted suit and then examine how the artist and the charcoal suit co-draw in the video work C.
In this inquiry, I foreground the notion of process autonomy that highlights the complex involvement of multiple human and non-human forces and fragments in the production process of an artwork. This kind of complex setting is always somewhat unpredictable, and hence what the work of art cannot be completely controlled by the artist alone; instead, the work of art will gain its own momentum. I propose that, in C, the performing artist and the charcoal suit become a more-than-human drawing agency.
Foucault’nun “estetik varoluş” şeklinde ifade ettiği, yaşamın sanat eseri kılınması çağrısında ke... more Foucault’nun “estetik varoluş” şeklinde ifade ettiği, yaşamın sanat eseri kılınması çağrısında kendilik kaygısı ve parrhesia incelemeleri birbirine sıkı sıkıya bağlıdır, zira “estetik varoluş”, kendilik kaygısı ve parrhesianın çatı kavramı gibi işler. Foucault, “estetik varoluş” önerisini şekillendirmek amacıyla hem kendilik kaygısını hem de parrhesiayı ayrı ayrı incelemiştir. Bu metinde, eleştirileri de göz önünde bulundurarak, “estetik varoluşun” altında işleyen kendilik kaygısı ve parrhesianın Foucault tarafından nasıl değerlendirildiğini ve yaşamı sanat eseri kılma çağrısının ne anlama geldiğini açık hale getirmeyi amaçlıyorum.
Manisa Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2021
Sokrates, felsefesinin yaşam biçimi, yaşam biçiminin ise felsefesi olan bir anıtı miras bırakmışt... more Sokrates, felsefesinin yaşam biçimi, yaşam biçiminin ise felsefesi olan bir anıtı miras bırakmıştır. Onun yaşam biçimi sorgulandığında felsefesi, felsefesi sorgulandığında ise yaşam biçimi incelenmeye başlanmış demektir. Fakat Sokrates, kendisi hiç yazmadığı ve yalnızca "yaşadığı" için, bu yaşama dair farklı Sokrates profilleriyle karşılaşırız. Platon'da karşımıza çıkan Sokrates ve onun kavram ve yöntemleri bize belirli bir Sokrates'i gösterirken, Xenophon'da karşımıza çıkan Sokrates ve onun kavram ve yöntemi bize başka bir Sokrates'i sunar. Hem Platon'un Sokrates'i hem de Xenophon'un Sokrates'i kendi içlerinde tutarlı ve bütünlüklü olmasına rağmen bunları yan yana getirdiğimizde Sokrates anıtını iki parçalı gibi gösterir. Bu metnin amacı tam da bu noktadadır zira hem Platon'un Sokrates'inin hem de Xenophon'un Sokrates'inin konuştuğu konumu, onların muhatabını ve yöntemini göz önünde bulundurur. Bu çalışmada, bu "iki" Sokrates'in kavramları ve yöntemi arasında farklar olmakla birlikte, birbirini tamamladığı iddia edilir.
Özet
Jacques Rancière çağdaş siyaset felsefesinin en önemli figürlerinden biridir. Onun çalışmal... more Özet Jacques Rancière çağdaş siyaset felsefesinin en önemli figürlerinden biridir. Onun çalışmaları hem siyaset felsefesinin içinde hem de siyaset felsefesine karşı olarak konumlanmaktadır. Bu metinde, siyasal olanın görünürlüğe çıkma biçimi olan davalaşma kavramının ne olduğu ve davalaşmanın nasıl gerçekleştiği soru konusu edilmiştir. Davalaşmayı gerçekleştirecek olan özneler topluluğuna birlikte-varlık derken bununla neyi kastettiği ve birlikte-varlık ifadesini devraldığı felsefî yaklaşımdan ne şekilde yararlandığı ve ondan hangi bakımlardan ayrıldığı açıklanmıştır. Davalaşmanın eşitlik ve eşitsizlikle olan ilişkisi ve davalaşma yoluyla eşitlikteki eşitsizliğin görünür olma biçimi incelenmiştir. Buna göre eşitlik iddiasının politikanın başlangıcından itibaren var olduğu ve toplumun teşkilinden itibaren var olan bu eşitlik ağından kurtulmanın neden mümkün olmadığı ele alınmıştır. Bu minvalde, politik özneleşme sürecinde davalaşan birlikte-varlığın neden eşitlikçi bir toplum kurma iddiasında olmaması gerektiği açıklanmıştır. Abstract Jacques Rancière is one of the most important figures of contemporary political philosophy. His works are positioned both within and against political philosophy. In this text, the question of what is the concept of litigation, which is the form of visibility of the political and how the litigation takes place, is questioned. It is explained what is meant by being-together to the group of subjects who will make the litigation. It is also clarified how it benefited from the philosophical approach from which it took over the expression being-together, and in what ways it was separated from it. The relationship between the litigation and equality/inequality was investigated. Also, the way in which inequality in the equality is visible through litigation is examined. Accordingly, it has been determined that the claim of equality exists since the beginning of politics and why it is not possible to get rid of this equality network that has existed since the formation of society. In this sense, it is clarified why the being-together, which litigates in the process of political subjectivity, should not claim to establish an equal society.
Dokunma, Aristoteles'in madde-form karşıtlığını oluşta çözme teşebbüsünden itibaren felsefenin ko... more Dokunma, Aristoteles'in madde-form karşıtlığını oluşta çözme teşebbüsünden itibaren felsefenin konusu haline gelir ve ilk geniş açıklamasını De Anima'da (Perì Psuchês) bulur. 1 Aristoteles'in dokunmayı ele alış biçimi, dokunmayla ilgili belirlemeleri ve dokunmadaki aporiaları ortaya koyuşu, Jacques Derrida'ya göre "felsefe tarihi boyunca yirminci yüzyıla kadar farklı biçimlerde yankılanır". 2 Husserl'in Ideen II'de kendi felsefi projesi çerçevesinde dokunmaya öncelik vermesi ve vücut (Leib) ve beden (Körper) arasındaki geçişi ya da bir başka ifadeyle vücudun oluşturulmasını yalnızca dokunma yoluyla sağlaması, dokunma probleminin yirminci yüzyıldaki hareket noktasıdır. "Fransız felsefesinin II. Dünya Savaşı sonrasındaki dokunma tartışmaları ise Husserl'e yanıt niteliğindedir" 3 ve daha ziyade diğer duyulara karşın dokunmaya verdiği önceliğin eleştirisi mahiyetindedir. Husserl'e dokunma konusunda yöneltilen bu eleştiriler çoğunlukla Husserl'in "fenomenolojik bir yanılsamaya" düştüğü belirtilerek dokunmaya karşı radikal bir biçimde bakışın öne çıkarılmasına neden olur veya indirgeme problemine ilişkin bir vurguyu taşır. Bu minvalde Merleau-Ponty'nin Husserl'e karşı konumlanışının nereye düştüğünü bir soru olarak ortaya koyduğumuzda, birçok yorumda Merleau-Ponty'nin de bakışı, dokunmaya karşı radikal bir biçimde öne çıkardığı ifade edilir. Fakat bu ifadenin aksine, François Dastur'un da belirttiği gibi Merleau-Ponty esas olarak "Husserl'in görme ve dokunma arasında yarattığı asimetriyi ortadan kaldırmaya çalışır." 4 Merleau-Ponty, Husserl'in yalnızca dokunmada bulduğu çifte duyumsamayı 1 Aristoteles, Ruh Üzerine (Peri Psukhés), Çev. Zeki Özcan, Sentez Yayıncılık, Ankara. 2014, (çevirinin yapıldığı metin: De L'Âmei traduction nouvelle et notes par J. Tricot Librairie Philosophique, J. Vrin, Paris, 1934). Aristoteles, burada duyumları tek tek inceleyerek dokunmayı hayvan oluşun sınırı olarak belirler. "Dokunma, hayvan için gereklidir ve açıktır ki, dokunmasız hayvanın var olması imkânsızdır. Diğer duyulara gelince onlar sadece rahatlık [iyi yaşam] içindir" (434b 24).
This article focuses on Heini Aho’s two site-specific installations, A Poem by a Plumber (2021) a... more This article focuses on Heini Aho’s two site-specific installations, A Poem by a Plumber (2021) and Thirsty Giant (2017), which enable natural forces, such as wind, sun, and rain, to become co- creators of the artworks. Both installations are situated in relatively remote places where creative dialogues can emerge with natural forces and the given physical environment. The artist intentionally created what can be called semi-stable constructions for both of the works to make visible and sensible the agency of natural forces and to explore how the human and “more-than- human” agencies are creatively entangled in reciprocal relations. Thus, each installation unfolds in an open-ended and autopoietic (self-creative) way as they entangle with the environment in a sympoietic (co-creative) manner. Instead of mutually opposing aspects, I understand the autopoiesis and sympoiesis as two sides of the very same event. To highlight this understanding, I employ the combined term “auto-sym-poiesis” to study Aho’s works in this article. I argue that agencies in nature and art are not isolated from the environment or each other. Instead, they are creatively entangled in an indeterminate, continuously unfolding process of relationality.
This article focuses on the artist Hanna Saarikoski's performance C and the charcoal suit that be... more This article focuses on the artist Hanna Saarikoski's performance C and the charcoal suit that becomes a co-performer in this work. The title of the performance, C, is a symbol for the chemical element carbon, which relates to 1) the main material of the suit, carbonized willow branches, and 2) the human ecological impact on the planet, often called the "carbon footprint". In this performance, Saarikoski walked through the heart of the city of Turku wearing a bulky black suit, laden with more than one thousand charcoal sticks. I argue that performance C addresses the human-induced environmental emergency by sensually politicizing it and that the charcoal suit actively contributes to this politicizing process by generating sounds, interacting with the surroundings, and thus enabling surprising encounters. In this article, approaching the topic from the perspectives of new materialism, political performance art, and costume studies, I will analyze the ways in which the charcoal suit works as a co-performer and thus contributes to politicizing the human impact on the environment.
This article focuses on Hanna Saarikoski’s video artwork C and specifically on the handcrafted su... more This article focuses on Hanna Saarikoski’s video artwork C and specifically on the handcrafted suit made of artists’ charcoal that Saarikoski wears in the video. The title of the artwork, C, can be seen as a reference to both artists’ charcoal and carbon, as in the carbon footprint of humans in the age of climate emergency. I discuss the video work C from the perspective of ecocritical art that aims to raise awareness of human impact on the environment, relating to much-criticized anthropocentrism (‘human centeredness’). To explore how C works as ecocritical art and how it can challenge anthropocentrism both in artmaking and in the context of climate emergency, I will engage with the production process of the handcrafted suit and then examine how the artist and the charcoal suit co-draw in the video work C.
In this inquiry, I foreground the notion of process autonomy that highlights the complex involvement of multiple human and non-human forces and fragments in the production process of an artwork. This kind of complex setting is always somewhat unpredictable, and hence what the work of art cannot be completely controlled by the artist alone; instead, the work of art will gain its own momentum. I propose that, in C, the performing artist and the charcoal suit become a more-than-human drawing agency.
Foucault’nun “estetik varoluş” şeklinde ifade ettiği, yaşamın sanat eseri kılınması çağrısında ke... more Foucault’nun “estetik varoluş” şeklinde ifade ettiği, yaşamın sanat eseri kılınması çağrısında kendilik kaygısı ve parrhesia incelemeleri birbirine sıkı sıkıya bağlıdır, zira “estetik varoluş”, kendilik kaygısı ve parrhesianın çatı kavramı gibi işler. Foucault, “estetik varoluş” önerisini şekillendirmek amacıyla hem kendilik kaygısını hem de parrhesiayı ayrı ayrı incelemiştir. Bu metinde, eleştirileri de göz önünde bulundurarak, “estetik varoluşun” altında işleyen kendilik kaygısı ve parrhesianın Foucault tarafından nasıl değerlendirildiğini ve yaşamı sanat eseri kılma çağrısının ne anlama geldiğini açık hale getirmeyi amaçlıyorum.
Manisa Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2021
Sokrates, felsefesinin yaşam biçimi, yaşam biçiminin ise felsefesi olan bir anıtı miras bırakmışt... more Sokrates, felsefesinin yaşam biçimi, yaşam biçiminin ise felsefesi olan bir anıtı miras bırakmıştır. Onun yaşam biçimi sorgulandığında felsefesi, felsefesi sorgulandığında ise yaşam biçimi incelenmeye başlanmış demektir. Fakat Sokrates, kendisi hiç yazmadığı ve yalnızca "yaşadığı" için, bu yaşama dair farklı Sokrates profilleriyle karşılaşırız. Platon'da karşımıza çıkan Sokrates ve onun kavram ve yöntemleri bize belirli bir Sokrates'i gösterirken, Xenophon'da karşımıza çıkan Sokrates ve onun kavram ve yöntemi bize başka bir Sokrates'i sunar. Hem Platon'un Sokrates'i hem de Xenophon'un Sokrates'i kendi içlerinde tutarlı ve bütünlüklü olmasına rağmen bunları yan yana getirdiğimizde Sokrates anıtını iki parçalı gibi gösterir. Bu metnin amacı tam da bu noktadadır zira hem Platon'un Sokrates'inin hem de Xenophon'un Sokrates'inin konuştuğu konumu, onların muhatabını ve yöntemini göz önünde bulundurur. Bu çalışmada, bu "iki" Sokrates'in kavramları ve yöntemi arasında farklar olmakla birlikte, birbirini tamamladığı iddia edilir.
Özet
Jacques Rancière çağdaş siyaset felsefesinin en önemli figürlerinden biridir. Onun çalışmal... more Özet Jacques Rancière çağdaş siyaset felsefesinin en önemli figürlerinden biridir. Onun çalışmaları hem siyaset felsefesinin içinde hem de siyaset felsefesine karşı olarak konumlanmaktadır. Bu metinde, siyasal olanın görünürlüğe çıkma biçimi olan davalaşma kavramının ne olduğu ve davalaşmanın nasıl gerçekleştiği soru konusu edilmiştir. Davalaşmayı gerçekleştirecek olan özneler topluluğuna birlikte-varlık derken bununla neyi kastettiği ve birlikte-varlık ifadesini devraldığı felsefî yaklaşımdan ne şekilde yararlandığı ve ondan hangi bakımlardan ayrıldığı açıklanmıştır. Davalaşmanın eşitlik ve eşitsizlikle olan ilişkisi ve davalaşma yoluyla eşitlikteki eşitsizliğin görünür olma biçimi incelenmiştir. Buna göre eşitlik iddiasının politikanın başlangıcından itibaren var olduğu ve toplumun teşkilinden itibaren var olan bu eşitlik ağından kurtulmanın neden mümkün olmadığı ele alınmıştır. Bu minvalde, politik özneleşme sürecinde davalaşan birlikte-varlığın neden eşitlikçi bir toplum kurma iddiasında olmaması gerektiği açıklanmıştır. Abstract Jacques Rancière is one of the most important figures of contemporary political philosophy. His works are positioned both within and against political philosophy. In this text, the question of what is the concept of litigation, which is the form of visibility of the political and how the litigation takes place, is questioned. It is explained what is meant by being-together to the group of subjects who will make the litigation. It is also clarified how it benefited from the philosophical approach from which it took over the expression being-together, and in what ways it was separated from it. The relationship between the litigation and equality/inequality was investigated. Also, the way in which inequality in the equality is visible through litigation is examined. Accordingly, it has been determined that the claim of equality exists since the beginning of politics and why it is not possible to get rid of this equality network that has existed since the formation of society. In this sense, it is clarified why the being-together, which litigates in the process of political subjectivity, should not claim to establish an equal society.
Dokunma, Aristoteles'in madde-form karşıtlığını oluşta çözme teşebbüsünden itibaren felsefenin ko... more Dokunma, Aristoteles'in madde-form karşıtlığını oluşta çözme teşebbüsünden itibaren felsefenin konusu haline gelir ve ilk geniş açıklamasını De Anima'da (Perì Psuchês) bulur. 1 Aristoteles'in dokunmayı ele alış biçimi, dokunmayla ilgili belirlemeleri ve dokunmadaki aporiaları ortaya koyuşu, Jacques Derrida'ya göre "felsefe tarihi boyunca yirminci yüzyıla kadar farklı biçimlerde yankılanır". 2 Husserl'in Ideen II'de kendi felsefi projesi çerçevesinde dokunmaya öncelik vermesi ve vücut (Leib) ve beden (Körper) arasındaki geçişi ya da bir başka ifadeyle vücudun oluşturulmasını yalnızca dokunma yoluyla sağlaması, dokunma probleminin yirminci yüzyıldaki hareket noktasıdır. "Fransız felsefesinin II. Dünya Savaşı sonrasındaki dokunma tartışmaları ise Husserl'e yanıt niteliğindedir" 3 ve daha ziyade diğer duyulara karşın dokunmaya verdiği önceliğin eleştirisi mahiyetindedir. Husserl'e dokunma konusunda yöneltilen bu eleştiriler çoğunlukla Husserl'in "fenomenolojik bir yanılsamaya" düştüğü belirtilerek dokunmaya karşı radikal bir biçimde bakışın öne çıkarılmasına neden olur veya indirgeme problemine ilişkin bir vurguyu taşır. Bu minvalde Merleau-Ponty'nin Husserl'e karşı konumlanışının nereye düştüğünü bir soru olarak ortaya koyduğumuzda, birçok yorumda Merleau-Ponty'nin de bakışı, dokunmaya karşı radikal bir biçimde öne çıkardığı ifade edilir. Fakat bu ifadenin aksine, François Dastur'un da belirttiği gibi Merleau-Ponty esas olarak "Husserl'in görme ve dokunma arasında yarattığı asimetriyi ortadan kaldırmaya çalışır." 4 Merleau-Ponty, Husserl'in yalnızca dokunmada bulduğu çifte duyumsamayı 1 Aristoteles, Ruh Üzerine (Peri Psukhés), Çev. Zeki Özcan, Sentez Yayıncılık, Ankara. 2014, (çevirinin yapıldığı metin: De L'Âmei traduction nouvelle et notes par J. Tricot Librairie Philosophique, J. Vrin, Paris, 1934). Aristoteles, burada duyumları tek tek inceleyerek dokunmayı hayvan oluşun sınırı olarak belirler. "Dokunma, hayvan için gereklidir ve açıktır ki, dokunmasız hayvanın var olması imkânsızdır. Diğer duyulara gelince onlar sadece rahatlık [iyi yaşam] içindir" (434b 24).
Uploads
Papers by Murat Türkmen
Thirsty Giant (2017), which enable natural forces, such as wind, sun, and rain, to become co-
creators of the artworks. Both installations are situated in relatively remote places where
creative dialogues can emerge with natural forces and the given physical environment. The artist
intentionally created what can be called semi-stable constructions for both of the works to make
visible and sensible the agency of natural forces and to explore how the human and “more-than-
human” agencies are creatively entangled in reciprocal relations. Thus, each installation unfolds
in an open-ended and autopoietic (self-creative) way as they entangle with the environment in a
sympoietic (co-creative) manner. Instead of mutually opposing aspects, I understand the
autopoiesis and sympoiesis as two sides of the very same event. To highlight this understanding,
I employ the combined term “auto-sym-poiesis” to study Aho’s works in this article. I argue that
agencies in nature and art are not isolated from the environment or each other. Instead, they are
creatively entangled in an indeterminate, continuously unfolding process of relationality.
In this inquiry, I foreground the notion of process autonomy that highlights the complex involvement of multiple human and non-human forces and fragments in the production process of an artwork. This kind of complex setting is always somewhat unpredictable, and hence what the work of art cannot be completely controlled by the artist alone; instead, the work of art will gain its own momentum. I propose that, in C, the performing artist and the charcoal suit become a more-than-human drawing agency.
Jacques Rancière çağdaş siyaset felsefesinin en önemli figürlerinden biridir. Onun çalışmaları hem siyaset felsefesinin içinde hem de siyaset felsefesine karşı olarak konumlanmaktadır. Bu metinde, siyasal olanın görünürlüğe çıkma biçimi olan davalaşma kavramının ne olduğu ve davalaşmanın nasıl gerçekleştiği soru konusu edilmiştir. Davalaşmayı gerçekleştirecek olan özneler topluluğuna birlikte-varlık derken bununla neyi kastettiği ve birlikte-varlık ifadesini devraldığı felsefî yaklaşımdan ne şekilde yararlandığı ve ondan hangi bakımlardan ayrıldığı açıklanmıştır. Davalaşmanın eşitlik ve eşitsizlikle olan ilişkisi ve davalaşma yoluyla eşitlikteki eşitsizliğin görünür olma biçimi incelenmiştir. Buna göre eşitlik iddiasının politikanın başlangıcından itibaren var olduğu ve toplumun teşkilinden itibaren var olan bu eşitlik ağından kurtulmanın neden mümkün olmadığı ele alınmıştır. Bu minvalde, politik özneleşme sürecinde davalaşan birlikte-varlığın neden eşitlikçi bir toplum kurma iddiasında olmaması gerektiği açıklanmıştır.
Abstract
Jacques Rancière is one of the most important figures of contemporary political philosophy. His works are positioned both within and against political philosophy. In this text, the question of what is the concept of litigation, which is the form of visibility of the political and how the litigation takes place, is questioned. It is explained what is meant by being-together to the group of subjects who will make the litigation. It is also clarified how it benefited from the philosophical approach from which it took over the expression being-together, and in what ways it was separated from it. The relationship between the litigation and equality/inequality was investigated. Also, the way in which inequality in the equality is visible through litigation is examined. Accordingly, it has been determined that the claim of equality exists since the beginning of politics and why it is not possible to get rid of this equality network that has existed since the formation of society. In this sense, it is clarified why the being-together, which litigates in the process of political subjectivity, should not claim to establish an equal society.
Thirsty Giant (2017), which enable natural forces, such as wind, sun, and rain, to become co-
creators of the artworks. Both installations are situated in relatively remote places where
creative dialogues can emerge with natural forces and the given physical environment. The artist
intentionally created what can be called semi-stable constructions for both of the works to make
visible and sensible the agency of natural forces and to explore how the human and “more-than-
human” agencies are creatively entangled in reciprocal relations. Thus, each installation unfolds
in an open-ended and autopoietic (self-creative) way as they entangle with the environment in a
sympoietic (co-creative) manner. Instead of mutually opposing aspects, I understand the
autopoiesis and sympoiesis as two sides of the very same event. To highlight this understanding,
I employ the combined term “auto-sym-poiesis” to study Aho’s works in this article. I argue that
agencies in nature and art are not isolated from the environment or each other. Instead, they are
creatively entangled in an indeterminate, continuously unfolding process of relationality.
In this inquiry, I foreground the notion of process autonomy that highlights the complex involvement of multiple human and non-human forces and fragments in the production process of an artwork. This kind of complex setting is always somewhat unpredictable, and hence what the work of art cannot be completely controlled by the artist alone; instead, the work of art will gain its own momentum. I propose that, in C, the performing artist and the charcoal suit become a more-than-human drawing agency.
Jacques Rancière çağdaş siyaset felsefesinin en önemli figürlerinden biridir. Onun çalışmaları hem siyaset felsefesinin içinde hem de siyaset felsefesine karşı olarak konumlanmaktadır. Bu metinde, siyasal olanın görünürlüğe çıkma biçimi olan davalaşma kavramının ne olduğu ve davalaşmanın nasıl gerçekleştiği soru konusu edilmiştir. Davalaşmayı gerçekleştirecek olan özneler topluluğuna birlikte-varlık derken bununla neyi kastettiği ve birlikte-varlık ifadesini devraldığı felsefî yaklaşımdan ne şekilde yararlandığı ve ondan hangi bakımlardan ayrıldığı açıklanmıştır. Davalaşmanın eşitlik ve eşitsizlikle olan ilişkisi ve davalaşma yoluyla eşitlikteki eşitsizliğin görünür olma biçimi incelenmiştir. Buna göre eşitlik iddiasının politikanın başlangıcından itibaren var olduğu ve toplumun teşkilinden itibaren var olan bu eşitlik ağından kurtulmanın neden mümkün olmadığı ele alınmıştır. Bu minvalde, politik özneleşme sürecinde davalaşan birlikte-varlığın neden eşitlikçi bir toplum kurma iddiasında olmaması gerektiği açıklanmıştır.
Abstract
Jacques Rancière is one of the most important figures of contemporary political philosophy. His works are positioned both within and against political philosophy. In this text, the question of what is the concept of litigation, which is the form of visibility of the political and how the litigation takes place, is questioned. It is explained what is meant by being-together to the group of subjects who will make the litigation. It is also clarified how it benefited from the philosophical approach from which it took over the expression being-together, and in what ways it was separated from it. The relationship between the litigation and equality/inequality was investigated. Also, the way in which inequality in the equality is visible through litigation is examined. Accordingly, it has been determined that the claim of equality exists since the beginning of politics and why it is not possible to get rid of this equality network that has existed since the formation of society. In this sense, it is clarified why the being-together, which litigates in the process of political subjectivity, should not claim to establish an equal society.