Sir Anril Pineda TIATCO
Sir Anril Pineda TIATCO earned his Ph. D. (Theatre Studies) from the National University of Singapore. He was a visiting student/research fellow at the University of Manchester under the Research Institute for Cosmopolitan Cultures (August 2012 - February 2013). His essays appeared in the Asian Theatre Journal, JATI: Journal of Southeast Asian Studies, Journal of Homosexuality, Social Science Diliman, Kritika Kultura, TDR: The Drama Review, Tourism Management Perspectives, Philippine Humanities Review, Humanities Diliman and Modern Drama. Tiatco is the author of the Carlos Palanca Award-winning play Miss Dulce Extranjera o ang Paghahanap kay Miss B (University of the Philippines Press, 2011), Cuaresma (UST Press, 2013), Entablado: Theatres and Performances in the Philippines (The University of the Philippines Press, 2015), Performing Catholicism: Faith and Theater in a Philippine Province (The University of the Philippines Press, 2016), Buhol-Buhol/Entanglement: Contemporary Theatre in the Metropolitan Manila (Peter Lang AG, 2017) and the National Book Award's Best Book on Art 2019 Cosmopolitanism, Theatre and the Philippines: Performing a Community in a World of Strangers (The University of the Philippines Press, 2018). A Professor (Professor 3) and currently the Chairperson of the Department of Speech Communication and Theatre Arts, UP Diliman and conferred the title University Artist through the UP Arts Productivity System Award, Tiatco also served as Director of the UP Diliman Information Office from April 2014 to July 2021.
Supervisors: Paul Alexander RAE
Phone: +63 2 89818500 local 3984
Address: UP Diliman Information Office
2/f Villamor Hall (University Theatre)
Diliman, Quezon City, 1101
Supervisors: Paul Alexander RAE
Phone: +63 2 89818500 local 3984
Address: UP Diliman Information Office
2/f Villamor Hall (University Theatre)
Diliman, Quezon City, 1101
less
Related Authors
Interests
Uploads
Books by Sir Anril Pineda TIATCO
Contemporary theatre in the Philippines is dominated by the musical genre.
Producing musicals in Manila, the nation’s capital, typically results in box office success. Most theatre companies in the city include at least one performance of a musical imported from Broadway or the West End in their seasons. However, a number of local theatre companies have become producers and promoters of the Original Filipino Musical (OFM), a localized version of Broadway and West End musicals, particularly the mega-musical. The OFM is a contemporary genre in the Philippines that is often viewed as a combination of three traditional theatrical forms: the komedya, the sarsuwela, and the bodabil. These traditional forms include dances and songs, which are of course defining features of musical theatre. Significantly, OFM producers draw on a range of local source material, from popular culture to social issues, and consequently inscribe a genre that simultaneously entertains as it critiques the Philippine social sphere. Four OFMs will serve as primary examples of the genre: ZsaZsa Zaturnnah, Ze Muzikal, produced and staged by Tanghalang Pilipino (TP) in 2006 (restaged for the seventh time in 2011); The Silent Soprano, produced and staged by Dulaang UP in 2007 (restaged in 2008); The Care Divas, produced and staged by Philippine Educational Theatre Association (PETA) in 2010 (restaged in 2011 and 2012); and Chuva Choo Choo, The Mr. Kupido Musical, produced by Stages Group Incorporation (Stages) in 2015.
Several commercial, professional, and semi-professional theatre companies in Manila produce musicals imported from New York’s Broadway or London’s West End such as The Phantom of the Opera and Wicked.1 Then Cultural Center of the Philippines (CCP) President Raul Sunico explains that the staging of these musicals is important in the Philippine arts scene because beyond the revenue that can be generated, Filipino theatre-goers are introduced to a global range of shows. At the same time, these productions generate an audience for theatre, an audience which is not yet fully developed in the Philippines. While some local theatre companies in Manila bring these musicals in their original staging, occasionally performed by Western actors, other companies produce Broadway or West End shows with Filipino performers as well as artistic and production staff members. Of these companies, Repertory Philippines (Rep Phil) and Atlantis Productions, Inc. (API) have been considered gatekeepers of these musicals, for they produce the most recent and most successful shows in terms of both box office revenues and the response of Filipino critics and the intellectual elite.
Noong ako ay nasa kolehiyo, si Josephine Bracken ay ipinakilala ng aking propesor blang isang “woman of no importance.” Isang deskripsiyon ang namuo at aking pinaniwalaan: siya ay isang puta. Nasambit din ng propesor na may mga dokumento na maaaring magpatunay na isang espiya ng Espanya si Bracken. Ang mga proposisyon ng aking propesor ay lehitimo. Lalo na nga mula sa mga “awtoridad” o “eksperto” ang kanyang mga sipi. Isang kakaibang Josephine Bracken ang aking nakilala noong maging propesor at kaibigan ko Dr. Floro Quibuyen. Sa pananaliksik ni ni Dr. Quibuyen, binigyang diin na si Bracken ay isa ring rebolusyonaryo at higit sa lahat naging kasapi sa Katipunan. Giit pa niya na tiningalaan ng mga katipunero si Bracken bilang may-bahay ni Pepe Rizal.
Disyembre 2008, ipinalabas sa telebisyon ang pelikulang “Rizal sa Dapitan,” ni Tikoy Aguiluz. Isang malaswang Josephine ang ginampanan ni Amanda Paige. Biglang nag-flash sa aking isipan si Quibuyen at ang ibang historyador na nag-aargumento. Tinawagan ko ang aking kaibigang si Victor, isang direktor sa entablado at naikuwento ko ang isang konseptong pandulaan. Dalawang mandudula ang kinumisyon ng National Historical Institute na magsulat ng dula hinggil sa buhay ni Bracken. Subalit hindi mapausad ang dula dahil hindi magkasundo hinggil sa buhay ni Bracken. Sinimulan ko ang pagsulat ng dula pagkatapos naming magusap ni Victor. Natapos ang unang draft noong Enero 2009. Sa tulong ng mga kaibigan sa teatro, ilang beses itong narebisa hanggang sa unang beses na pagbasa (stage-reading) sa Taumbayan sa may T. Gener sa Kamias na pinagbidahan ng aking mga estudyante sa playwriting.
Adhikain ng dula ang ipagkrus ng landas ang nosyon ng awtoridad ng teksto at pagtatanghal (text and performance) at ang ideya ng “embodied text” na ang inspirasyon ay kasaysayan. Sa agham panlipunan at sa humanidades, ang mga historyador ay parating kinikilalang awtoridad hinggil sa istorya ng nakaraan. Ang kanilang estado bilang awtoridad ay galing sa awtentisidad ng historical texts. Sa kontekstong ito, ang awtoridad ng mga historyador ay nagiging lehitimo dahil sa awtoridad ng historical texts (ang arkayb). Subalit, naniniwala ako na ang awtoridad ng mga historyador ay hindi absolut dahil maaari ring manipulahin ang pagiging lehitimo ng mga dokumentong historikal. Isa pa, kahit gaano ka-awtentik ang isang dokumentong historikal, hindi ito magiging buhay hanggang hindi bibigyang-pansin ng mga historyador. Dahil dito, ang isang dokumentong historical ay maaaring tingnan bilang “nagtatanghal” (performing).
Ito ay isang dula base sa maraming dokumentong historikal (kagaya ng mga tula ni Rizal, mga liham na isinulat niya para sa kanyang pamilya at mga kaibigan, mga biyograpiya nina Rizal at Bracken). Kagaya ng patuloy na debate hinggil sa “text versus performance” ng diskurso sa teatro, ang bida ng dula - ang dalawang mandudula ay isinakatawang-tao itong debate hinggil sa kung alin ang awtoridad sa teatro: teksto o pagtatanghal sa pamamagitan ng kanilang komprontasyon sa arkayb at ang komprontasyon ng mapaglarong dokumentong historikal (kasama na ang kasaysayan base sa tradisyong pasalita o oral). Gayunpaman, hindi ito isang bersyon ng kasaysayan. Hindi ako isang awtoridad hinggil dito. Ang adhikain ng dula ay maipakita kung papaano ang kasaysayan ay maaaring basahin bilang nagtatanghal na naratibo o nagtatanghal na paninindigan (ideology).
Upang maipakita ang nabanggit na tensiyon ng teksto at pagtatanghal, at ang pagsasakatawang-tao ng mga dokumentong historikal, ang dalawang mandudula ay ipinagitna sa isang di pagkakasundo habang isinusulat ang dulang kinomisyon ng National Historical Institute hinggil sa buhay ni Josephine Bracken. Habang umuusad ang pananalisksik, lumalala ang kanilang hidwaan at hindi pagkakasunduan.
Journal Articles by Sir Anril Pineda TIATCO
naman ang vlogging, hindi naman nangangahulugang live ito agad. Karamihan sa mga vlogger ay nagrerekord muna bago ilagak ang content sa kanilang sariling channel sa social media. Noong kasagsagan ng COVID-19, nag-shift sa live ang mga vlogger. Ang kaibahan naman nito sa monologo,
mas maiksi ang pagtatanghal ng monoVlog kumpará sa pagtatanghal ng monologo sa entablado. Ang papel na ito ay isang artikulong-panayam hinggil sa MonoVlog. Layunin nito ang maidokumento ang
pag-usbong ng porma at ang pagtala ng isang espekulasyon hinggil sa posibleng direksiyon nito sa hinaharap. Layunin rin ng panayam ang maisalin ang mga idea ni Layeta Bucoy, ang pigura sa likuran ng pormang nabanggit, sa akademikong sulatín. Panghulí, layunin din ng papel na maging bahagi
ang porma sa sinupan ng mga pagtatanghal sa Pilipinas. Inaasahan na ang artikulong ito ay isang mahalagang reperensiya sa mga susunod na taon hinggil sa katatagan ng mga artistang Filipino at ang kanilang pagiging malikhain sa likod ng krisis. Ang hulíng bahagi ng papel ay ang dulang JonaLive, dalawang pinag-isang MonoVlog na isinulat ni Bucoy. Ang pagpasok ng iskrip sa artikulo ay mahalaga upang mas lalong maintindihan ang aspektong dramatiko (o monologo) at aspektong vlog ng porma.
Contemporary theatre in the Philippines is dominated by the musical genre.
Producing musicals in Manila, the nation’s capital, typically results in box office success. Most theatre companies in the city include at least one performance of a musical imported from Broadway or the West End in their seasons. However, a number of local theatre companies have become producers and promoters of the Original Filipino Musical (OFM), a localized version of Broadway and West End musicals, particularly the mega-musical. The OFM is a contemporary genre in the Philippines that is often viewed as a combination of three traditional theatrical forms: the komedya, the sarsuwela, and the bodabil. These traditional forms include dances and songs, which are of course defining features of musical theatre. Significantly, OFM producers draw on a range of local source material, from popular culture to social issues, and consequently inscribe a genre that simultaneously entertains as it critiques the Philippine social sphere. Four OFMs will serve as primary examples of the genre: ZsaZsa Zaturnnah, Ze Muzikal, produced and staged by Tanghalang Pilipino (TP) in 2006 (restaged for the seventh time in 2011); The Silent Soprano, produced and staged by Dulaang UP in 2007 (restaged in 2008); The Care Divas, produced and staged by Philippine Educational Theatre Association (PETA) in 2010 (restaged in 2011 and 2012); and Chuva Choo Choo, The Mr. Kupido Musical, produced by Stages Group Incorporation (Stages) in 2015.
Several commercial, professional, and semi-professional theatre companies in Manila produce musicals imported from New York’s Broadway or London’s West End such as The Phantom of the Opera and Wicked.1 Then Cultural Center of the Philippines (CCP) President Raul Sunico explains that the staging of these musicals is important in the Philippine arts scene because beyond the revenue that can be generated, Filipino theatre-goers are introduced to a global range of shows. At the same time, these productions generate an audience for theatre, an audience which is not yet fully developed in the Philippines. While some local theatre companies in Manila bring these musicals in their original staging, occasionally performed by Western actors, other companies produce Broadway or West End shows with Filipino performers as well as artistic and production staff members. Of these companies, Repertory Philippines (Rep Phil) and Atlantis Productions, Inc. (API) have been considered gatekeepers of these musicals, for they produce the most recent and most successful shows in terms of both box office revenues and the response of Filipino critics and the intellectual elite.
Noong ako ay nasa kolehiyo, si Josephine Bracken ay ipinakilala ng aking propesor blang isang “woman of no importance.” Isang deskripsiyon ang namuo at aking pinaniwalaan: siya ay isang puta. Nasambit din ng propesor na may mga dokumento na maaaring magpatunay na isang espiya ng Espanya si Bracken. Ang mga proposisyon ng aking propesor ay lehitimo. Lalo na nga mula sa mga “awtoridad” o “eksperto” ang kanyang mga sipi. Isang kakaibang Josephine Bracken ang aking nakilala noong maging propesor at kaibigan ko Dr. Floro Quibuyen. Sa pananaliksik ni ni Dr. Quibuyen, binigyang diin na si Bracken ay isa ring rebolusyonaryo at higit sa lahat naging kasapi sa Katipunan. Giit pa niya na tiningalaan ng mga katipunero si Bracken bilang may-bahay ni Pepe Rizal.
Disyembre 2008, ipinalabas sa telebisyon ang pelikulang “Rizal sa Dapitan,” ni Tikoy Aguiluz. Isang malaswang Josephine ang ginampanan ni Amanda Paige. Biglang nag-flash sa aking isipan si Quibuyen at ang ibang historyador na nag-aargumento. Tinawagan ko ang aking kaibigang si Victor, isang direktor sa entablado at naikuwento ko ang isang konseptong pandulaan. Dalawang mandudula ang kinumisyon ng National Historical Institute na magsulat ng dula hinggil sa buhay ni Bracken. Subalit hindi mapausad ang dula dahil hindi magkasundo hinggil sa buhay ni Bracken. Sinimulan ko ang pagsulat ng dula pagkatapos naming magusap ni Victor. Natapos ang unang draft noong Enero 2009. Sa tulong ng mga kaibigan sa teatro, ilang beses itong narebisa hanggang sa unang beses na pagbasa (stage-reading) sa Taumbayan sa may T. Gener sa Kamias na pinagbidahan ng aking mga estudyante sa playwriting.
Adhikain ng dula ang ipagkrus ng landas ang nosyon ng awtoridad ng teksto at pagtatanghal (text and performance) at ang ideya ng “embodied text” na ang inspirasyon ay kasaysayan. Sa agham panlipunan at sa humanidades, ang mga historyador ay parating kinikilalang awtoridad hinggil sa istorya ng nakaraan. Ang kanilang estado bilang awtoridad ay galing sa awtentisidad ng historical texts. Sa kontekstong ito, ang awtoridad ng mga historyador ay nagiging lehitimo dahil sa awtoridad ng historical texts (ang arkayb). Subalit, naniniwala ako na ang awtoridad ng mga historyador ay hindi absolut dahil maaari ring manipulahin ang pagiging lehitimo ng mga dokumentong historikal. Isa pa, kahit gaano ka-awtentik ang isang dokumentong historikal, hindi ito magiging buhay hanggang hindi bibigyang-pansin ng mga historyador. Dahil dito, ang isang dokumentong historical ay maaaring tingnan bilang “nagtatanghal” (performing).
Ito ay isang dula base sa maraming dokumentong historikal (kagaya ng mga tula ni Rizal, mga liham na isinulat niya para sa kanyang pamilya at mga kaibigan, mga biyograpiya nina Rizal at Bracken). Kagaya ng patuloy na debate hinggil sa “text versus performance” ng diskurso sa teatro, ang bida ng dula - ang dalawang mandudula ay isinakatawang-tao itong debate hinggil sa kung alin ang awtoridad sa teatro: teksto o pagtatanghal sa pamamagitan ng kanilang komprontasyon sa arkayb at ang komprontasyon ng mapaglarong dokumentong historikal (kasama na ang kasaysayan base sa tradisyong pasalita o oral). Gayunpaman, hindi ito isang bersyon ng kasaysayan. Hindi ako isang awtoridad hinggil dito. Ang adhikain ng dula ay maipakita kung papaano ang kasaysayan ay maaaring basahin bilang nagtatanghal na naratibo o nagtatanghal na paninindigan (ideology).
Upang maipakita ang nabanggit na tensiyon ng teksto at pagtatanghal, at ang pagsasakatawang-tao ng mga dokumentong historikal, ang dalawang mandudula ay ipinagitna sa isang di pagkakasundo habang isinusulat ang dulang kinomisyon ng National Historical Institute hinggil sa buhay ni Josephine Bracken. Habang umuusad ang pananalisksik, lumalala ang kanilang hidwaan at hindi pagkakasunduan.
naman ang vlogging, hindi naman nangangahulugang live ito agad. Karamihan sa mga vlogger ay nagrerekord muna bago ilagak ang content sa kanilang sariling channel sa social media. Noong kasagsagan ng COVID-19, nag-shift sa live ang mga vlogger. Ang kaibahan naman nito sa monologo,
mas maiksi ang pagtatanghal ng monoVlog kumpará sa pagtatanghal ng monologo sa entablado. Ang papel na ito ay isang artikulong-panayam hinggil sa MonoVlog. Layunin nito ang maidokumento ang
pag-usbong ng porma at ang pagtala ng isang espekulasyon hinggil sa posibleng direksiyon nito sa hinaharap. Layunin rin ng panayam ang maisalin ang mga idea ni Layeta Bucoy, ang pigura sa likuran ng pormang nabanggit, sa akademikong sulatín. Panghulí, layunin din ng papel na maging bahagi
ang porma sa sinupan ng mga pagtatanghal sa Pilipinas. Inaasahan na ang artikulong ito ay isang mahalagang reperensiya sa mga susunod na taon hinggil sa katatagan ng mga artistang Filipino at ang kanilang pagiging malikhain sa likod ng krisis. Ang hulíng bahagi ng papel ay ang dulang JonaLive, dalawang pinag-isang MonoVlog na isinulat ni Bucoy. Ang pagpasok ng iskrip sa artikulo ay mahalaga upang mas lalong maintindihan ang aspektong dramatiko (o monologo) at aspektong vlog ng porma.
extent that the play illustrates resistance to globalization’s economic and neoliberal attachments, often perceived as the destructive force of cultural diversity and uniqueness. In relation, the performance used a recurring trope in Philippine culture, which is called in the essay as the Americanization issue: the conception of the Filipino/a as a master mimic of other cultures, particularly the American one. Overall, Welcome to IntelStar falls short in its criticism of globalization because it isolated the phenomenon within the politics of the market. But nevertheless, the play allows the Filipino body, through its protagonist Chelsea, to be “visible.” With her “expertise” at imitation, Chelsea’s visibility destabilizes the global order. Chelsea’s mimicry is not simply about wanting to be like those who are imitated, but a strategy to assert a sense of self. This imitative performance implies self-consciousness and intimacy to the one being imitated. In this way, mimicry as self-actualization is a creative strategy and has the potential to overthrow hierarchies of globalization in neo-colonial and neo-imperial orders.