Статья посвящена молекуляризации тела и значениям тел киборгов в рамках анимации.
Мы анализируем ... more Статья посвящена молекуляризации тела и значениям тел киборгов в рамках анимации. Мы анализируем такие фильмы, как «Призрак в доспехах» (Мамору Осии, 1995), «Призрак в доспехах: SAC_2045- Устойчивая война» (Синдзи Арамаки, Митихито Фудзии, Кэндзи Камияма, 2021), «Ганнм» (Хироси Фукутоми, 1993) и «Алита: Боевой ангел» (реж. Роберт Родригес, 2019), в контексте актуальных философских дискуссий. Анализ телесности прово- дится в двух направлениях. Во-первых, мы исследуем формы презентации модульных тел и их социокультурные связи. В этих сюжетах эволюция тела за органические рамки превращает его в пространство, где персонаж осознаёт свою субъектность, и оно становится инструментом, открывающим нарциссический опыт всемогущества, физической мощи и мастерства. Вместе с тем, иногда это приводит к отчуждению персонажей от своего тела и экзистенциальным исканиям. Поэтому, мы также рассматриваем экзистенциальные поиски/кризисы персонажей, возникающие в связи с модуляризацией их тел, и философские смыслы, на которые они указы- вают. В центре рассуждений оказываются постгуманистические идеи, отличающиеся неприя- тием картезианского антропоцентризма и разграничений понятий «машина-человек», «разум- тело», «женщина-мужчина».
This study approaches virtual humans by foregrounding their material dimensions and exploring how... more This study approaches virtual humans by foregrounding their material dimensions and exploring how virtual stars present visual images and the mythical connections that influence the images they create. We analyze characters named Lu do Magalu,
This article delves into the digital art produced by the internationally renowned Turkish artist ... more This article delves into the digital art produced by the internationally renowned Turkish artist Refik Anadol and his team, emerging at the intersection of diverse disciplines such as mathematics, physics, computer science, and aesthetics, within the context of its intellectual connotations. This qualitative study encompasses 26 projects featured on the Refik Anadol Studio's website. In addition to the projects, we utilize as data sources the videos, visuals and texts that are available on the website, Anadol's social media posts, audience comments, interviews, academic articles, and news and critiques related to his works. We analyze the works in the context of the artistic creation process, the nature of the technological collaboration, the relationship established with memory, time, space and audience, particularly in the context of the meanings they signify, and we assess the data we obtain along with their philosophical connections. In short, Anadol transforms public data such as images, sounds, and social media posts that constitute collective memory into art with the aid of digital technology capabilities, especially artificial intelligence, creating in these works molecular, fluid, transient intermediate spaces by superimposing different temporal and spatial layers, images, and realities. Through art, he opens up for discussion questions such as what is the position of the artist in the age of artificial intelligence; how art can help us understand the relationship between the virtual and the real; and what it means to experience memory in the digital age. The heterotopic spaces he constructs in his works offer utopian imagery which suggests a life based on peace, optimism, and relationship shared among humans, nature, and other forms of existence.
Middle Black Sea Journal of Communication Studies, 2023
Bu çalışma, Türkiye toplumunun, gündelik yaşam içerisinde deneyimlediği ve
popüler kültür ürünler... more Bu çalışma, Türkiye toplumunun, gündelik yaşam içerisinde deneyimlediği ve popüler kültür ürünlerine yansıyan; geleneksel ile moderni, batı kültürü ile doğuya ait motifleri birbiriyle çatışma ve etkileşim ekseninde bir arada barındıran melez kültür kavramını ve kültürel melezleşme olgusunu, Boyner’in 2020 yılında yayınlanan #Maşallah Bizim Tarzımız Güzel! reklamı örnekleminde incelemektedir. Boyner, özellikle özel günlere yönelik tematik reklamlarında kültürel değerlere ve çeşitli alt kültürlere vurgularda bulunmaktadır. Ele alınan reklam, bu tür vurguların en belirgin olduğu örneklerden birisi olması nedeniyle seçilmiştir. Reklam filminin ürettiği melez söylemleri ortaya çıkarmak ve çeşitli kültürel bağlamlara ilişkin vurguları anlamlandırmak üzere Roland Barthes’in göstergebilimsel anlamlandırma kuramından yararlanılmıştır. Elde edilen bulgular, incelenen reklam vasıtasıyla, çok renkli, melez kültürel yapı üzerinden, “biz” olarak kavramsallaştırılan, ulusal bir kimlik biçiminin tanımlandığını ortaya koymaktadır. Geleneksel kültürel değerler ve yaşam biçimi ile özellikle gençlerin alt kültürel yönelimleri, duygusal tonları öne çıkan “biz” tanımlaması içerisinde kaynaştırılmakta ve kültürel farklılaşmaların, özünde aynı geleneksel motiflerin farklı görünümleri olduğu söylemi kurulmaktadır. Moda ve görsel ikonlar, kültürel farkı yansıtan postmodern imaj araçları olarak sunulurken, özgürlük, cesaret, bayramlaşma, hediyeleşme, dayanışma, çok renklilik gibi vurgularla karakterize olan melez, ulusal kültür, Boyner markasıyla özdeşleştirilmektedir.
The Journal of Academic Social Science Studies, 2016
Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel ... more Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel temalardan birisini ‚arafta olma‛ hali oluşturmaktadır. Toplumun modernleşmesi sürecinin bir sonucu olan bu durum, Çoğunlukla Doğu ile Batı, gelenekle modernlik arasında bir belirsizliği, bir arada kalma halini ifade etmektedir. Toplum yaşamının farklı alanlarında gözlenen ve çelişkilerin, bunalımların, çatışmaların bir arada var olduğu bu durum, bireysel ilişkileri de etkilemektedir. Nitekim bireysel kimlikler toplumsal süreçler içinde şekillenmekte ve toplumsal sorunların açtığı yaralardan etkilenmektedirler. Bu bağlamda modernleşme süreçlerine paralel olarak dönüşmekte olan baba-oğul ilişkileri modernleşmenin niteliğinden kaynaklanan toplumsal travmanın en çok deneyimlendiği alanlardan birisidir. Daha çok babanın gelenekçi ve otoriter karakterinin, çocuğun benlik inşasında çeşitli aksaklıklara yol açmasıyla ortaya çıkan arafta kalma hali, özelikle erkek çocuğun bir özne olarak kendini inşa edememesi sonucunu doğurmaktadır. Toplumsal ve bireysel yaşamları etkileyen bu durumun izlerine müzik, edebi metinler, sinema eserleri gibi pek çok kültür ürününde de rastlamak mümkündür. Bu çalışma baba-oğul ilişkisi temelindeki arafta kalma halinin edebiyat ve sinemadaki sembolik karşılıklarının yorumlanmasına odaklanmaktadır. Çalışmada Oğuz Atay'ın ‚Babama Mek-tup‛ (1975) öyküsü ve Seren Yüce'nin ‚Çoğunluk‛ (2014) filmi örneklerinde baba-oğul ilişkisi, anlatılarını toplumsal olaylardan esinlenerek oluşturan sanat eserlerinin sosyo-kültürel yapıya dair ipuçları sunduğu görüşü saklı tutularak yorumlanmıştır. Hem ‚Babama Mektup‛ öyküsünde hem de ‚Çoğunluk‛ filminde temel problem olarak belirlenen baba-oğul ilişkileri oldukça sorunludur. Anlatılara yön veren sorunlar, Doğu'yu temsil eden baba ile Batıyı temsil eden oğul arasındaki çatışmadan kaynaklanmaktadır. Modernleşme sürecinin toplumda açtığı yaralar baba-oğul ilişkisinde, Doğu ve Batı arasına sıkışmışlık, arafta kalmışlık şeklinde resmedilmektedir. Bu çerçevede ele alınan eserlerdeki baba-oğul ilişkileri, sosyo-psikolojik bir bakış açısıyla Ahmet OKTAN & Kevser AKYOL belirlenen kavramlar çerçevesinde, niteliksel bir analiz yöntemiyle incelenmektedir. Elde edilen bulguların yorumlanmasında toplumsal cinsiyet çalışmalarının ve psikanalizin argümanları temel referanslar olarak kullanılmaktadır.
Bu calisma Yeni Iran Sinemasinin onemli yonetmenlerinden olan ve filmlerinde dogayi cesitli bicim... more Bu calisma Yeni Iran Sinemasinin onemli yonetmenlerinden olan ve filmlerinde dogayi cesitli bicimlerde yogun bir bicimde kullanan Majid Majidi’nin, anlatilarinda dogaya yukledigi anlamlari ve bu unsurlarin anlatiya ne tur katkilar yaptigi sorularina yogunlasmaktadir. Calisma, yonetmenin dogayi anlamin uretilmesine katki saglayan bilincli bir varlikmis gibi isledigi boylece sinema ve doga arasinda yeni bir iliski bicimi ortaya koydugu iddiasina dayanmaktadir. Majidi’nin Baduk (1992), Baba ( Pedar , 1996), Cennet’in Cocuklari ( Bacheha-ye Aseman , 1999), Cennet’in Rengi ( Rang-e Khoda , 1999), Baran (2001), Sogut Agaci ( Beed-e Majnoon , 2005), Sercelerin Şarkisi ( Avaze Gonjeshk-ha , 2008) ve Bulutlarin Otesinde ( Beyond The Clouds , 2017) filmlerinin incelendigi calismada Roland Barthes, Christian Metz, Peter Wollen gibi yazarlarin goruslerini temel alan gostergebilimsel bir analiz yapilmistir. Bu cercevede orneklemi olusturan filmlerde yer bulan dogaya ait unsurlarin filmin atmosfe...
Yeni İran sinemasının önemli isimlerinden Majid Majidi’nin filmlerinde aşk teması ve Doğu’ya özgü... more Yeni İran sinemasının önemli isimlerinden Majid Majidi’nin filmlerinde aşk teması ve Doğu’ya özgü anlamsal yoğunluk, yönetmenin sinemasını tanımlayan önemli unsurlardandır. Hatta çeşitli mistik motiflerle, mecazlarla zenginleştirilen bu temalar doğrudan anlatının özünü oluşturur. Yönetmenin 2001 yılında çektiği yoksulluk, mültecilik, ırkçılık gibi temalar üzerinde duran Baran, özellikle aşk teması açısından en belirgin örnektir.
Bu çalışma, günümüz Türkiye Sinemasının içinde var olduğu kültürel bağlamın, hem sıradan insanlar... more Bu çalışma, günümüz Türkiye Sinemasının içinde var olduğu kültürel bağlamın, hem sıradan insanlar hem de köken olarak Anadolu’dan gelmiş olan entelektüeller açısından, derin bir yerinden edilmişlik ya da hasretlik duygusunun işleyişte olduğu bir evren olduğu ön kabulünden hareket etmektedir. Bu bağlamda, Yeşim Ustaoğlu’nun filmlerinde yer bulan yaşlılığa ilişkin temsil biçimlerini, entelektüelin ve daha özelde de yönetmenin kendiliğine ilişkin algısındaki parçalanmışlığı, arada kalmışlığı, kendi geçmişiyle hesaplaşmalarını ele veren ipuçları olarak okumayı denemektedir. Çalışmada daha çok, yaşlı karakterlerin anlatının merkezinde yer aldığı Bulutları Beklerken (2004) ve Pandora’nın Kutusu (2008) filmlerine yoğunlaşılmaktadır.
This study aims to discuss Tony Gatlif's "accented cinema", which deals with the lives of minorit... more This study aims to discuss Tony Gatlif's "accented cinema", which deals with the lives of minorities and nomads and the reflexivity brought by these lives in many of his films, in terms of philosophical expansions. The unique style which the director builds by using cinema's means about being a Gypsy or from an ethnic minority while opening the majority to questioning transforms the film-watching experience into a specific intellectual adventure. In Gatlif's approach, which includes elements that coincide with Hamid Naficy's definition of "accented cinema", nomadism emerges as a minor element and, nomadic Gypsy communities, inside all the inhabitants of the world, display a minor existence. This philosophical reflexivity in Gatlif's films, which is similar to Franz Kafka in terms of masterfully presenting words of a minor community, is examined by focusing on, Latcho Drom (1992), Gadjo Dilo (1997), Exils (2004), Transylvania (2006) and Korkoro (2009) films. Questions like revealing reflexivities in terms of the director's accented images and what these elements mean on account of difference and minor cinema debates form the film analyses' basic questioning fields and the obtained findings are discussed by taking reference to Gilles Deleuze and Felix Guattari's concepts who see cinema as a philosophical perception and thinking activity. In this context, Deleuze and Guattari's ontology of difference and minor cinema approach is the intellectual background of this study to be made on Gatlif cinema.
Posthuman Subjectivity and Implied Dreams in Animation Cinema, 2021
Cinema, thanks to its possibilities that are immanent to its existence, is an art that have the a... more Cinema, thanks to its possibilities that are immanent to its existence, is an art that have the ability to dream beyond multiple worlds that has been experienced before and the ability to think upon these dreams. It takes its viewers to journeys in different directions of thinking through extraordinariness, which may never happen scientifically and physically and through the spaces where these occur. Animated films produce the thoughts about the universe and existence in a unique way from the point of view of human and non-human beings with the extraordinary features they attach to the ordinary and the extraordinary images they create. In Gilles Deleuze's terms, it examines the differences that pour out of life. In this aspect, animation films promises to extend life out of the anthropocentric view which is specific to Modernity, and to produce intellectual journeys about alternative beings. At this point, the question of whether the character designs of nonhuman beings' which are situated at the center of the established imaginary lives point to a real post-human subjectivity, or these characters are the bearers of an anthropocentric approach, becomes important. This paper aims to debate the possible answers to the given question through Alice in Wonderland, Alice Through the Looking Glass, Mononokehime (Princess Mononoke) and Hauru no Ugoku Shiro (Howl's Moving Castle) films. In this study, where it will be examined comparatively of the cinematic comprehension of directors from two different cultures; the answers to questions as; in these narrations, what kind of a world aspiration is being actualized; in these universes where nonhumans are defined, on what extent can these universes step outside the anthropocentric approach, which is structured as a form of domination in the modern world; if a discourse which is opened to alternative becomings has been established or not; what kind of clues are presented regarding interpreting human existence of this imaginary world designs, are going to be looked for. These discussions will be conducted within the framework of concepts such as humanism, post-humanism, difference, becoming, nomadic subjectivity
Öz İnsanî varoluşu, ruh-beden ya da akıl-beden gibi temel bir ayrım üzerinden tanımlamak, felsefe... more Öz İnsanî varoluşu, ruh-beden ya da akıl-beden gibi temel bir ayrım üzerinden tanımlamak, felsefe geleneği içerisinde yaygın bir eğilimdir. Modernite'nin dünyayı Kartezyen ikilikler üzerinden kavrama eğilimi içerisinde bu ayrım neredeyse aşılamaz bir karşıtlığa dönüşürken beden, müphemlikle ilişkilendirilerek kontrol altına alınmaya çalışılmıştır. Bir yandan da üretici bireyin ihtiyaç duyduğu kas gücü ve dayanıklılığı sağlamak üzere disipline edilmek, eğitilmek üzere bilimin nesnesi haline getirilmiştir. Beden, tüketimin egemen hale geldiği günümüz toplumlarında ise üretimle olan bağını yitirerek daha çok "arzu" kavramıyla ilişkili olarak biçimlendirilmektedir. Tüketim kültürü içerisinde, bireysel kimlik tasarımlarının sergilendiği, imajlar, gösterenler aracığıyla "arzulanabilir" bir yüzeye dönüştürülmeye çalışılan beden bu kez de "ideal" bir görüntünün inşa edilmesi amacıyla bilimin ve tıbbın nesnesi haline getirilmektedir. İnsan derisinin çeşitli nesneler, kozmetik ürünler ve estetik müdahalelerle tasarımı, onu hızlı bir şekilde yeniden tasarlanabilen bir tuvale dönüştürmektedir. Öte yandan teknolojik gelişmeler ve tıp alanındaki çalışmalar dönüşümün hızını ve sınırlarını genişletirken, bedene ilişkin tartışmaların yeni boyutlar kazanmasına neden olmaktadır. Bu çalışma, yukarıda kısaca çerçevesi çizilen bedene ilişkin tartışmaların sinemadaki izlerini Ghost In The Shell (1995 ve 2017) filmleri üzerinden incelemeyi amaçlamaktadır. Aynı adı taşıyan mangadan uyarlanan filmler, beyni sentetik bir bedene nakledilen ve bir tür yeniden doğuş ritüeliyle yaşama dönen bir karakteri konu almaktadır. Beden ve ruh arasındaki süregelen ayrımlaşmanın izlerinin bilim, araçsal akıl ve teknolojiye yönelik çeşitli sorgulamalar etrafında işlendiği filmler, bu sorgulamaların nasıl yürütüldüğü, bedenin hangi tanımlamalar etrafında kurgulandığı, konuya ilişkin ne tür bir söylem üretildiği gibi sorular etrafında analiz edilmektedir. Elde edilen bulgular, filmler arasındaki farklılıklar da gözetilerek, sosyolojik bağlantılarıyla birlikte yorumlanmaktadır. Dr.Öğr.Üyesi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi İletişim Fakültesi,
This study focuses on, one of the leading film director of the New Iranian Cinema, Majid Majidi's... more This study focuses on, one of the leading film director of the New Iranian Cinema, Majid Majidi's intensive usage of the various meanings he attributes to nature and, in turn, the types of effect these meanings have on his cinematographic representations. The study suggests that the director treats nature as if it is a conscious being that contributes to the production of the meaning, thus reveals a new form of relationship between cinema and nature. conducts a semiotic analysis based on the views of authors such as Roland Barthes, Christian Metz, and Peter Wollen. In this context, it aims to determine the contributions of the elements of nature to the atmosphere of the scenes, progress of the story and the inner journeys of the characters in these films. Additionally, the study questions the obvious and metaphorical meanings implied by the elements in the director's narratives which is based on allegories. The findings are discussed in relation to the contexts of the director's film making technique and the sources that give the meaning to the framework. Özet Bu çalışma Yeni İran Sinemasının önemli yönetmenlerinden olan ve filmlerinde doğayı çeşitli biçimlerde yoğun bir biçimde kullanan Majid Majidi'nin, anlatılarında doğaya yüklediği anlamları ve bu unsurların anlatıya ne tür katkılar yaptığı sorularına yoğunlaşmaktadır. Çalışma, yönetmenin doğayı anlamın üretilmesine katkı sağlayan bilinçli bir varlıkmış gibi işlediği böylece sinema ve doğa arasında yeni bir ilişki biçimi ortaya koyduğu iddiasına dayanmaktadır. Peter Wollen gibi yazarların görüşlerini temel alan göstergebilimsel bir analiz yapılmıştır. Bu çerçevede örneklemi oluşturan filmlerde yer bulan doğaya ait unsurların filmin atmosferine, öykünün akışına, karakterlerin içsel yolculuklarına yaptığı katkılar belirlenmeye çalışılmıştır. Ayrıca yönetmenin alegorilere dayanan anlatımı içerisinde bu unsurların imlediği görünen ve metaforik anlamların neler olabileceği sorgulanmıştır. Elde edilen bulgular, yönetmenin sinema üslubuna ve filmlerde ortaya koyduğu anlam çerçevesine kaynaklık eden bağlamlarla ilişkili biçimde tartışılmaktadır.
Bu çalışma Friedrich Nietzsche ve Max Scheler’in, insan ruhunun gizemli bir yönü olarak tespit et... more Bu çalışma Friedrich Nietzsche ve Max Scheler’in, insan ruhunun gizemli bir yönü olarak tespit ettikleri ve intikam, haset, şiddet, linç gibi yıkıcı eylemlerle bağlantılı olarak açıkladıkları hınç (ressentiment) kavramını Zeki Demirkubuz’un Yeraltı (2012) filmi örnekleminde tartışmayı amaçlamaktadır. Scheler’in Modern toplumda çeşitli kurallar, kontrol ve denetim mekanizmaları vasıtasıyla kontrol altına alınmaya ve bastırılmaya çalışıldığına dikkat çektiği bu yıkıcı itki, dışavurulma biçimi açısından dönüşerek bürokratik aklın egemenliği altında şiddet gösterilerinden büyük ölçüde uzaklaşarak günledik yaşam pratiklerine nüfuz eden bilinçaltı bir belirleyici haline gelmiştir. Dostoyevski’nin Yeraltından Notlar kitabından esinlenilerek çekilen Yeraltı filmi, kahramanının benliğine yönelik bir aşağılanma arzusu etrafında deneyimlediği “hınç” duygusunu ve bu tekinsiz ve yıkıcı gücün insan ruhu üzerinde yol açtığı belirsizliği, karmaşayı işlemektedir. Bu yönüyle film “hınç”ın modern toplumda dışavurumunun ayrıksı bir biçimini örneklemektedir. Bu çerçevede film, “hınç” ve “kıskanmak”, “haset”, “intikam” gibi ilişkili kavramlar ekseninde analiz edilmiştir.
Öz Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük ölçüde içine doğduğ... more Öz Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük ölçüde içine doğduğu kültürel ve ideolojik evrenin belirleyiciliğiyle şekillenmektedir. Bu inşa sürecinde, toplumsal düzeneğin merkezi bir elemanı olan ailenin önemli bir katkısı söz konusudur. Nitekim aile, bireysel algıda, salt bir kurumsal yapı olarak değil, mekansal bağlamıyla, içinde yaşayan insanlarla, anılarla ve tüm bu evreni kuşatan bir " yuva " tahayyülü ile birlikte var olmaktadır. Ailenin böylesi bir tasarımı, insani deneyimi her yönüyle etkileyen kültürel ve ideolojik süreçlerin de aile mitine içkin olması anlamına gelmektedir. Bu çalışma, sanatsal yaratımların bir biçimde toplumsal tahayyüle ilişkin ipuçları veren unsurlar olduğu yargısından hareketle, sinemasal eserlerde oluşturulan aile temsillerini konu edinmektedir. Bu çerçevede Korkuyorum Anne ve Vavien filmleri çalışmanın örneklemi olarak belirlenmiştir. Bu filmlerde yer verilen aile temsilleri toplumbilimsel analiz yöntemiyle incelenmiştir. Abstract An individual's perception of the self, of the concrete world and of an ideal life is mostly shaped by the determining aspect of the cultural and ideological universe in which one was born. Family, as a central element of the social order, significantly contributes to this process. Thus family exists in an individual's perception not only as an institutional structure but also through its spatial context, with people who constitute it through memories and through an envision of the notion of " home " that surrounds this universe. Comprehension of family as such means that the myth of family includes cultural and ideological processes that have a multifaceted impact on human experience. This study aims to analyse the idealisations of family in cinematographic works based on the presupposition that artistic work conveys clues regarding social envision. In this respect, Korkuyorum Anne and Vavien films are selected as samples. Family representations in these films are studied by sociological analysis.
Doğu Batı, yılda dört sayı olmak üzere Kasım, Şubat, Mayıs ve Ağustos aylarında yayımlanır. Doğu ... more Doğu Batı, yılda dört sayı olmak üzere Kasım, Şubat, Mayıs ve Ağustos aylarında yayımlanır. Doğu Batı ve yazarın ismi kaynak gösterilmeden alıntı yapılamaz. Dergiye gönderilen yazıların yayımlanıp yayımlanmaması yayın kurulunun kararına bağlıdır. Reklam kabul edilmez. Doğu Batı Yayınları Yüksel Cad. 36/4 Kızılay/ANKA RA Tel: 425 68 64 / 425 68 65 Faks: 0 (312) 425 68 64
Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel ... more Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel temalardan birisini ‚arafta olma‛ hali oluşturmaktadır. Toplumun modernleşmesi sürecinin bir sonucu olan bu durum, Çoğunlukla Doğu ile Batı, gelenekle modernlik arasında bir belirsizliği, bir arada kalma halini ifade etmektedir. Toplum yaşamının farklı alanlarında gözlenen ve çelişkile-rin, bunalımların, çatışmaların bir arada var olduğu bu durum, bireysel ilişkileri de etkilemektedir. Nitekim bireysel kimlikler toplumsal süreçler içinde şekillenmekte ve toplumsal sorunların açtığı yaralardan etkilenmektedirler. Bu bağlamda modernleşme süreçlerine paralel olarak dönüşmekte olan baba-oğul ilişkileri modernleşmenin niteliğinden kaynaklanan toplumsal travmanın en çok deneyimlendiği alanlardan birisidir. Daha çok babanın gelenekçi ve otoriter karakterinin, çocuğun benlik inşasında çeşitli aksaklıklara yol açmasıyla ortaya çıkan arafta kalma hali, özelikle erkek ço-cuğun bir özne olarak kendini inşa edememesi sonucunu doğurmaktadır. Toplumsal ve bireysel ya-şamları etkileyen bu durumun izlerine müzik, edebi metinler, sinema eserleri gibi pek çok kültür ürününde de rastlamak mümkündür. Bu çalışma baba-oğul ilişkisi temelindeki arafta kalma halinin edebiyat ve sinemadaki sembolik karşılıklarının yorumlanmasına odaklanmaktadır. Çalışmada Oğuz Atay'ın ‚Babama Mek-tup‛ (1975) öyküsü ve Seren Yüce'nin ‚Çoğunluk‛ (2014) filmi örneklerinde baba-oğul ilişkisi, anlatı-larını toplumsal olaylardan esinlenerek oluşturan sanat eserlerinin sosyo-kültürel yapıya dair ipuç-ları sunduğu görüşü saklı tutularak yorumlanmıştır. Hem ‚Babama Mektup‛ öyküsünde hem de ‚Çoğunluk‛ filminde temel problem olarak belirlenen baba-oğul ilişkileri oldukça sorunludur. Anla-tılara yön veren sorunlar, Doğu'yu temsil eden baba ile Batıyı temsil eden oğul arasındaki çatışma-dan kaynaklanmaktadır. Modernleşme sürecinin toplumda açtığı yaralar baba-oğul ilişkisinde, Do-ğu ve Batı arasına sıkışmışlık, arafta kalmışlık şeklinde resmedilmektedir. Bu çerçevede ele alınan eserlerdeki baba-oğul ilişkileri, sosyo-psikolojik bir bakış açısıyla
Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel ... more Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel temalardan birisini ‚arafta olma‛ hali oluşturmaktadır. Toplumun modernleşmesi sürecinin bir sonucu olan bu durum, Çoğunlukla Doğu ile Batı, gelenekle modernlik arasında bir belirsizliği, bir arada kalma halini ifade etmektedir. Toplum yaşamının farklı alanlarında gözlenen ve çelişkile-rin, bunalımların, çatışmaların bir arada var olduğu bu durum, bireysel ilişkileri de etkilemektedir. Nitekim bireysel kimlikler toplumsal süreçler içinde şekillenmekte ve toplumsal sorunların açtığı yaralardan etkilenmektedirler. Bu bağlamda modernleşme süreçlerine paralel olarak dönüşmekte olan baba-oğul ilişkileri modernleşmenin niteliğinden kaynaklanan toplumsal travmanın en çok deneyimlendiği alanlardan birisidir. Daha çok babanın gelenekçi ve otoriter karakterinin, çocuğun benlik inşasında çeşitli aksaklıklara yol açmasıyla ortaya çıkan arafta kalma hali, özelikle erkek ço-cuğun bir özne olarak kendini inşa edememesi sonucunu doğurmaktadır. Toplumsal ve bireysel ya-şamları etkileyen bu durumun izlerine müzik, edebi metinler, sinema eserleri gibi pek çok kültür ürününde de rastlamak mümkündür. Bu çalışma baba-oğul ilişkisi temelindeki arafta kalma halinin edebiyat ve sinemadaki sembolik karşılıklarının yorumlanmasına odaklanmaktadır. Çalışmada Oğuz Atay'ın ‚Babama Mek-tup‛ (1975) öyküsü ve Seren Yüce'nin ‚Çoğunluk‛ (2014) filmi örneklerinde baba-oğul ilişkisi, anlatı-larını toplumsal olaylardan esinlenerek oluşturan sanat eserlerinin sosyo-kültürel yapıya dair ipuç-ları sunduğu görüşü saklı tutularak yorumlanmıştır. Hem ‚Babama Mektup‛ öyküsünde hem de ‚Çoğunluk‛ filminde temel problem olarak belirlenen baba-oğul ilişkileri oldukça sorunludur. Anla-tılara yön veren sorunlar, Doğu'yu temsil eden baba ile Batıyı temsil eden oğul arasındaki çatışma-dan kaynaklanmaktadır. Modernleşme sürecinin toplumda açtığı yaralar baba-oğul ilişkisinde, Do-ğu ve Batı arasına sıkışmışlık, arafta kalmışlık şeklinde resmedilmektedir. Bu çerçevede ele alınan eserlerdeki baba-oğul ilişkileri, sosyo-psikolojik bir bakış açısıyla
Özet Bu çalışmada Modernitenin doğaya hükmetme düşüncesini merkeze alan, ilerlemeci uygarlık anla... more Özet Bu çalışmada Modernitenin doğaya hükmetme düşüncesini merkeze alan, ilerlemeci uygarlık anlayışına alternatif bir yaşam stratejisine karşılık gelen sürdürülebilirlik yaklaşımı ve bu anlayışın sinemasal eserlerde nasıl temsil edildiği tartışmaya açılmaktadır. Bu bakışla öncelikle sürdürülebilirlik kavramı, ortaya çıkışı ve taşıdığı anlamlar bakımından kuramsal olarak incelenmekte, sürdürülebilirlik felsefesi, " kentsel sürdürülebilirlik " ve " yavaş şehir " kavramları açıklanmaktadır. Çalışmanın inceleme bölümünde ise örneklem olarak belirlenen Entelköy Efeköy'e Karşı filmi sürdürülebilirlik perspektifini belirleyen temel prensipler ve daha özelde de yavaş şehir ölçütleri çerçevesinde belirlenen temalar üzerinden analiz edilmektedir. Bu kapsamda filmde sürdürülebilir bir yaşamla ilgili ne tür temsillerin yer aldığı ve bu temsil biçimlerinin toplumsal alana ve yönetmenin algısına ilişkin ne tür ipuçları sunduğu tespit edilmeye çalışılmaktadır. Anahtar Kelimeler: Sürdürülebilirlik, kentsel sürdürülebilirlik, yavaş şehir, sürdürülebilirlik ve sinema, Entelköy Efeköy'e Karşı.
Статья посвящена молекуляризации тела и значениям тел киборгов в рамках анимации.
Мы анализируем ... more Статья посвящена молекуляризации тела и значениям тел киборгов в рамках анимации. Мы анализируем такие фильмы, как «Призрак в доспехах» (Мамору Осии, 1995), «Призрак в доспехах: SAC_2045- Устойчивая война» (Синдзи Арамаки, Митихито Фудзии, Кэндзи Камияма, 2021), «Ганнм» (Хироси Фукутоми, 1993) и «Алита: Боевой ангел» (реж. Роберт Родригес, 2019), в контексте актуальных философских дискуссий. Анализ телесности прово- дится в двух направлениях. Во-первых, мы исследуем формы презентации модульных тел и их социокультурные связи. В этих сюжетах эволюция тела за органические рамки превращает его в пространство, где персонаж осознаёт свою субъектность, и оно становится инструментом, открывающим нарциссический опыт всемогущества, физической мощи и мастерства. Вместе с тем, иногда это приводит к отчуждению персонажей от своего тела и экзистенциальным исканиям. Поэтому, мы также рассматриваем экзистенциальные поиски/кризисы персонажей, возникающие в связи с модуляризацией их тел, и философские смыслы, на которые они указы- вают. В центре рассуждений оказываются постгуманистические идеи, отличающиеся неприя- тием картезианского антропоцентризма и разграничений понятий «машина-человек», «разум- тело», «женщина-мужчина».
This study approaches virtual humans by foregrounding their material dimensions and exploring how... more This study approaches virtual humans by foregrounding their material dimensions and exploring how virtual stars present visual images and the mythical connections that influence the images they create. We analyze characters named Lu do Magalu,
This article delves into the digital art produced by the internationally renowned Turkish artist ... more This article delves into the digital art produced by the internationally renowned Turkish artist Refik Anadol and his team, emerging at the intersection of diverse disciplines such as mathematics, physics, computer science, and aesthetics, within the context of its intellectual connotations. This qualitative study encompasses 26 projects featured on the Refik Anadol Studio's website. In addition to the projects, we utilize as data sources the videos, visuals and texts that are available on the website, Anadol's social media posts, audience comments, interviews, academic articles, and news and critiques related to his works. We analyze the works in the context of the artistic creation process, the nature of the technological collaboration, the relationship established with memory, time, space and audience, particularly in the context of the meanings they signify, and we assess the data we obtain along with their philosophical connections. In short, Anadol transforms public data such as images, sounds, and social media posts that constitute collective memory into art with the aid of digital technology capabilities, especially artificial intelligence, creating in these works molecular, fluid, transient intermediate spaces by superimposing different temporal and spatial layers, images, and realities. Through art, he opens up for discussion questions such as what is the position of the artist in the age of artificial intelligence; how art can help us understand the relationship between the virtual and the real; and what it means to experience memory in the digital age. The heterotopic spaces he constructs in his works offer utopian imagery which suggests a life based on peace, optimism, and relationship shared among humans, nature, and other forms of existence.
Middle Black Sea Journal of Communication Studies, 2023
Bu çalışma, Türkiye toplumunun, gündelik yaşam içerisinde deneyimlediği ve
popüler kültür ürünler... more Bu çalışma, Türkiye toplumunun, gündelik yaşam içerisinde deneyimlediği ve popüler kültür ürünlerine yansıyan; geleneksel ile moderni, batı kültürü ile doğuya ait motifleri birbiriyle çatışma ve etkileşim ekseninde bir arada barındıran melez kültür kavramını ve kültürel melezleşme olgusunu, Boyner’in 2020 yılında yayınlanan #Maşallah Bizim Tarzımız Güzel! reklamı örnekleminde incelemektedir. Boyner, özellikle özel günlere yönelik tematik reklamlarında kültürel değerlere ve çeşitli alt kültürlere vurgularda bulunmaktadır. Ele alınan reklam, bu tür vurguların en belirgin olduğu örneklerden birisi olması nedeniyle seçilmiştir. Reklam filminin ürettiği melez söylemleri ortaya çıkarmak ve çeşitli kültürel bağlamlara ilişkin vurguları anlamlandırmak üzere Roland Barthes’in göstergebilimsel anlamlandırma kuramından yararlanılmıştır. Elde edilen bulgular, incelenen reklam vasıtasıyla, çok renkli, melez kültürel yapı üzerinden, “biz” olarak kavramsallaştırılan, ulusal bir kimlik biçiminin tanımlandığını ortaya koymaktadır. Geleneksel kültürel değerler ve yaşam biçimi ile özellikle gençlerin alt kültürel yönelimleri, duygusal tonları öne çıkan “biz” tanımlaması içerisinde kaynaştırılmakta ve kültürel farklılaşmaların, özünde aynı geleneksel motiflerin farklı görünümleri olduğu söylemi kurulmaktadır. Moda ve görsel ikonlar, kültürel farkı yansıtan postmodern imaj araçları olarak sunulurken, özgürlük, cesaret, bayramlaşma, hediyeleşme, dayanışma, çok renklilik gibi vurgularla karakterize olan melez, ulusal kültür, Boyner markasıyla özdeşleştirilmektedir.
The Journal of Academic Social Science Studies, 2016
Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel ... more Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel temalardan birisini ‚arafta olma‛ hali oluşturmaktadır. Toplumun modernleşmesi sürecinin bir sonucu olan bu durum, Çoğunlukla Doğu ile Batı, gelenekle modernlik arasında bir belirsizliği, bir arada kalma halini ifade etmektedir. Toplum yaşamının farklı alanlarında gözlenen ve çelişkilerin, bunalımların, çatışmaların bir arada var olduğu bu durum, bireysel ilişkileri de etkilemektedir. Nitekim bireysel kimlikler toplumsal süreçler içinde şekillenmekte ve toplumsal sorunların açtığı yaralardan etkilenmektedirler. Bu bağlamda modernleşme süreçlerine paralel olarak dönüşmekte olan baba-oğul ilişkileri modernleşmenin niteliğinden kaynaklanan toplumsal travmanın en çok deneyimlendiği alanlardan birisidir. Daha çok babanın gelenekçi ve otoriter karakterinin, çocuğun benlik inşasında çeşitli aksaklıklara yol açmasıyla ortaya çıkan arafta kalma hali, özelikle erkek çocuğun bir özne olarak kendini inşa edememesi sonucunu doğurmaktadır. Toplumsal ve bireysel yaşamları etkileyen bu durumun izlerine müzik, edebi metinler, sinema eserleri gibi pek çok kültür ürününde de rastlamak mümkündür. Bu çalışma baba-oğul ilişkisi temelindeki arafta kalma halinin edebiyat ve sinemadaki sembolik karşılıklarının yorumlanmasına odaklanmaktadır. Çalışmada Oğuz Atay'ın ‚Babama Mek-tup‛ (1975) öyküsü ve Seren Yüce'nin ‚Çoğunluk‛ (2014) filmi örneklerinde baba-oğul ilişkisi, anlatılarını toplumsal olaylardan esinlenerek oluşturan sanat eserlerinin sosyo-kültürel yapıya dair ipuçları sunduğu görüşü saklı tutularak yorumlanmıştır. Hem ‚Babama Mektup‛ öyküsünde hem de ‚Çoğunluk‛ filminde temel problem olarak belirlenen baba-oğul ilişkileri oldukça sorunludur. Anlatılara yön veren sorunlar, Doğu'yu temsil eden baba ile Batıyı temsil eden oğul arasındaki çatışmadan kaynaklanmaktadır. Modernleşme sürecinin toplumda açtığı yaralar baba-oğul ilişkisinde, Doğu ve Batı arasına sıkışmışlık, arafta kalmışlık şeklinde resmedilmektedir. Bu çerçevede ele alınan eserlerdeki baba-oğul ilişkileri, sosyo-psikolojik bir bakış açısıyla Ahmet OKTAN & Kevser AKYOL belirlenen kavramlar çerçevesinde, niteliksel bir analiz yöntemiyle incelenmektedir. Elde edilen bulguların yorumlanmasında toplumsal cinsiyet çalışmalarının ve psikanalizin argümanları temel referanslar olarak kullanılmaktadır.
Bu calisma Yeni Iran Sinemasinin onemli yonetmenlerinden olan ve filmlerinde dogayi cesitli bicim... more Bu calisma Yeni Iran Sinemasinin onemli yonetmenlerinden olan ve filmlerinde dogayi cesitli bicimlerde yogun bir bicimde kullanan Majid Majidi’nin, anlatilarinda dogaya yukledigi anlamlari ve bu unsurlarin anlatiya ne tur katkilar yaptigi sorularina yogunlasmaktadir. Calisma, yonetmenin dogayi anlamin uretilmesine katki saglayan bilincli bir varlikmis gibi isledigi boylece sinema ve doga arasinda yeni bir iliski bicimi ortaya koydugu iddiasina dayanmaktadir. Majidi’nin Baduk (1992), Baba ( Pedar , 1996), Cennet’in Cocuklari ( Bacheha-ye Aseman , 1999), Cennet’in Rengi ( Rang-e Khoda , 1999), Baran (2001), Sogut Agaci ( Beed-e Majnoon , 2005), Sercelerin Şarkisi ( Avaze Gonjeshk-ha , 2008) ve Bulutlarin Otesinde ( Beyond The Clouds , 2017) filmlerinin incelendigi calismada Roland Barthes, Christian Metz, Peter Wollen gibi yazarlarin goruslerini temel alan gostergebilimsel bir analiz yapilmistir. Bu cercevede orneklemi olusturan filmlerde yer bulan dogaya ait unsurlarin filmin atmosfe...
Yeni İran sinemasının önemli isimlerinden Majid Majidi’nin filmlerinde aşk teması ve Doğu’ya özgü... more Yeni İran sinemasının önemli isimlerinden Majid Majidi’nin filmlerinde aşk teması ve Doğu’ya özgü anlamsal yoğunluk, yönetmenin sinemasını tanımlayan önemli unsurlardandır. Hatta çeşitli mistik motiflerle, mecazlarla zenginleştirilen bu temalar doğrudan anlatının özünü oluşturur. Yönetmenin 2001 yılında çektiği yoksulluk, mültecilik, ırkçılık gibi temalar üzerinde duran Baran, özellikle aşk teması açısından en belirgin örnektir.
Bu çalışma, günümüz Türkiye Sinemasının içinde var olduğu kültürel bağlamın, hem sıradan insanlar... more Bu çalışma, günümüz Türkiye Sinemasının içinde var olduğu kültürel bağlamın, hem sıradan insanlar hem de köken olarak Anadolu’dan gelmiş olan entelektüeller açısından, derin bir yerinden edilmişlik ya da hasretlik duygusunun işleyişte olduğu bir evren olduğu ön kabulünden hareket etmektedir. Bu bağlamda, Yeşim Ustaoğlu’nun filmlerinde yer bulan yaşlılığa ilişkin temsil biçimlerini, entelektüelin ve daha özelde de yönetmenin kendiliğine ilişkin algısındaki parçalanmışlığı, arada kalmışlığı, kendi geçmişiyle hesaplaşmalarını ele veren ipuçları olarak okumayı denemektedir. Çalışmada daha çok, yaşlı karakterlerin anlatının merkezinde yer aldığı Bulutları Beklerken (2004) ve Pandora’nın Kutusu (2008) filmlerine yoğunlaşılmaktadır.
This study aims to discuss Tony Gatlif's "accented cinema", which deals with the lives of minorit... more This study aims to discuss Tony Gatlif's "accented cinema", which deals with the lives of minorities and nomads and the reflexivity brought by these lives in many of his films, in terms of philosophical expansions. The unique style which the director builds by using cinema's means about being a Gypsy or from an ethnic minority while opening the majority to questioning transforms the film-watching experience into a specific intellectual adventure. In Gatlif's approach, which includes elements that coincide with Hamid Naficy's definition of "accented cinema", nomadism emerges as a minor element and, nomadic Gypsy communities, inside all the inhabitants of the world, display a minor existence. This philosophical reflexivity in Gatlif's films, which is similar to Franz Kafka in terms of masterfully presenting words of a minor community, is examined by focusing on, Latcho Drom (1992), Gadjo Dilo (1997), Exils (2004), Transylvania (2006) and Korkoro (2009) films. Questions like revealing reflexivities in terms of the director's accented images and what these elements mean on account of difference and minor cinema debates form the film analyses' basic questioning fields and the obtained findings are discussed by taking reference to Gilles Deleuze and Felix Guattari's concepts who see cinema as a philosophical perception and thinking activity. In this context, Deleuze and Guattari's ontology of difference and minor cinema approach is the intellectual background of this study to be made on Gatlif cinema.
Posthuman Subjectivity and Implied Dreams in Animation Cinema, 2021
Cinema, thanks to its possibilities that are immanent to its existence, is an art that have the a... more Cinema, thanks to its possibilities that are immanent to its existence, is an art that have the ability to dream beyond multiple worlds that has been experienced before and the ability to think upon these dreams. It takes its viewers to journeys in different directions of thinking through extraordinariness, which may never happen scientifically and physically and through the spaces where these occur. Animated films produce the thoughts about the universe and existence in a unique way from the point of view of human and non-human beings with the extraordinary features they attach to the ordinary and the extraordinary images they create. In Gilles Deleuze's terms, it examines the differences that pour out of life. In this aspect, animation films promises to extend life out of the anthropocentric view which is specific to Modernity, and to produce intellectual journeys about alternative beings. At this point, the question of whether the character designs of nonhuman beings' which are situated at the center of the established imaginary lives point to a real post-human subjectivity, or these characters are the bearers of an anthropocentric approach, becomes important. This paper aims to debate the possible answers to the given question through Alice in Wonderland, Alice Through the Looking Glass, Mononokehime (Princess Mononoke) and Hauru no Ugoku Shiro (Howl's Moving Castle) films. In this study, where it will be examined comparatively of the cinematic comprehension of directors from two different cultures; the answers to questions as; in these narrations, what kind of a world aspiration is being actualized; in these universes where nonhumans are defined, on what extent can these universes step outside the anthropocentric approach, which is structured as a form of domination in the modern world; if a discourse which is opened to alternative becomings has been established or not; what kind of clues are presented regarding interpreting human existence of this imaginary world designs, are going to be looked for. These discussions will be conducted within the framework of concepts such as humanism, post-humanism, difference, becoming, nomadic subjectivity
Öz İnsanî varoluşu, ruh-beden ya da akıl-beden gibi temel bir ayrım üzerinden tanımlamak, felsefe... more Öz İnsanî varoluşu, ruh-beden ya da akıl-beden gibi temel bir ayrım üzerinden tanımlamak, felsefe geleneği içerisinde yaygın bir eğilimdir. Modernite'nin dünyayı Kartezyen ikilikler üzerinden kavrama eğilimi içerisinde bu ayrım neredeyse aşılamaz bir karşıtlığa dönüşürken beden, müphemlikle ilişkilendirilerek kontrol altına alınmaya çalışılmıştır. Bir yandan da üretici bireyin ihtiyaç duyduğu kas gücü ve dayanıklılığı sağlamak üzere disipline edilmek, eğitilmek üzere bilimin nesnesi haline getirilmiştir. Beden, tüketimin egemen hale geldiği günümüz toplumlarında ise üretimle olan bağını yitirerek daha çok "arzu" kavramıyla ilişkili olarak biçimlendirilmektedir. Tüketim kültürü içerisinde, bireysel kimlik tasarımlarının sergilendiği, imajlar, gösterenler aracığıyla "arzulanabilir" bir yüzeye dönüştürülmeye çalışılan beden bu kez de "ideal" bir görüntünün inşa edilmesi amacıyla bilimin ve tıbbın nesnesi haline getirilmektedir. İnsan derisinin çeşitli nesneler, kozmetik ürünler ve estetik müdahalelerle tasarımı, onu hızlı bir şekilde yeniden tasarlanabilen bir tuvale dönüştürmektedir. Öte yandan teknolojik gelişmeler ve tıp alanındaki çalışmalar dönüşümün hızını ve sınırlarını genişletirken, bedene ilişkin tartışmaların yeni boyutlar kazanmasına neden olmaktadır. Bu çalışma, yukarıda kısaca çerçevesi çizilen bedene ilişkin tartışmaların sinemadaki izlerini Ghost In The Shell (1995 ve 2017) filmleri üzerinden incelemeyi amaçlamaktadır. Aynı adı taşıyan mangadan uyarlanan filmler, beyni sentetik bir bedene nakledilen ve bir tür yeniden doğuş ritüeliyle yaşama dönen bir karakteri konu almaktadır. Beden ve ruh arasındaki süregelen ayrımlaşmanın izlerinin bilim, araçsal akıl ve teknolojiye yönelik çeşitli sorgulamalar etrafında işlendiği filmler, bu sorgulamaların nasıl yürütüldüğü, bedenin hangi tanımlamalar etrafında kurgulandığı, konuya ilişkin ne tür bir söylem üretildiği gibi sorular etrafında analiz edilmektedir. Elde edilen bulgular, filmler arasındaki farklılıklar da gözetilerek, sosyolojik bağlantılarıyla birlikte yorumlanmaktadır. Dr.Öğr.Üyesi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi İletişim Fakültesi,
This study focuses on, one of the leading film director of the New Iranian Cinema, Majid Majidi's... more This study focuses on, one of the leading film director of the New Iranian Cinema, Majid Majidi's intensive usage of the various meanings he attributes to nature and, in turn, the types of effect these meanings have on his cinematographic representations. The study suggests that the director treats nature as if it is a conscious being that contributes to the production of the meaning, thus reveals a new form of relationship between cinema and nature. conducts a semiotic analysis based on the views of authors such as Roland Barthes, Christian Metz, and Peter Wollen. In this context, it aims to determine the contributions of the elements of nature to the atmosphere of the scenes, progress of the story and the inner journeys of the characters in these films. Additionally, the study questions the obvious and metaphorical meanings implied by the elements in the director's narratives which is based on allegories. The findings are discussed in relation to the contexts of the director's film making technique and the sources that give the meaning to the framework. Özet Bu çalışma Yeni İran Sinemasının önemli yönetmenlerinden olan ve filmlerinde doğayı çeşitli biçimlerde yoğun bir biçimde kullanan Majid Majidi'nin, anlatılarında doğaya yüklediği anlamları ve bu unsurların anlatıya ne tür katkılar yaptığı sorularına yoğunlaşmaktadır. Çalışma, yönetmenin doğayı anlamın üretilmesine katkı sağlayan bilinçli bir varlıkmış gibi işlediği böylece sinema ve doğa arasında yeni bir ilişki biçimi ortaya koyduğu iddiasına dayanmaktadır. Peter Wollen gibi yazarların görüşlerini temel alan göstergebilimsel bir analiz yapılmıştır. Bu çerçevede örneklemi oluşturan filmlerde yer bulan doğaya ait unsurların filmin atmosferine, öykünün akışına, karakterlerin içsel yolculuklarına yaptığı katkılar belirlenmeye çalışılmıştır. Ayrıca yönetmenin alegorilere dayanan anlatımı içerisinde bu unsurların imlediği görünen ve metaforik anlamların neler olabileceği sorgulanmıştır. Elde edilen bulgular, yönetmenin sinema üslubuna ve filmlerde ortaya koyduğu anlam çerçevesine kaynaklık eden bağlamlarla ilişkili biçimde tartışılmaktadır.
Bu çalışma Friedrich Nietzsche ve Max Scheler’in, insan ruhunun gizemli bir yönü olarak tespit et... more Bu çalışma Friedrich Nietzsche ve Max Scheler’in, insan ruhunun gizemli bir yönü olarak tespit ettikleri ve intikam, haset, şiddet, linç gibi yıkıcı eylemlerle bağlantılı olarak açıkladıkları hınç (ressentiment) kavramını Zeki Demirkubuz’un Yeraltı (2012) filmi örnekleminde tartışmayı amaçlamaktadır. Scheler’in Modern toplumda çeşitli kurallar, kontrol ve denetim mekanizmaları vasıtasıyla kontrol altına alınmaya ve bastırılmaya çalışıldığına dikkat çektiği bu yıkıcı itki, dışavurulma biçimi açısından dönüşerek bürokratik aklın egemenliği altında şiddet gösterilerinden büyük ölçüde uzaklaşarak günledik yaşam pratiklerine nüfuz eden bilinçaltı bir belirleyici haline gelmiştir. Dostoyevski’nin Yeraltından Notlar kitabından esinlenilerek çekilen Yeraltı filmi, kahramanının benliğine yönelik bir aşağılanma arzusu etrafında deneyimlediği “hınç” duygusunu ve bu tekinsiz ve yıkıcı gücün insan ruhu üzerinde yol açtığı belirsizliği, karmaşayı işlemektedir. Bu yönüyle film “hınç”ın modern toplumda dışavurumunun ayrıksı bir biçimini örneklemektedir. Bu çerçevede film, “hınç” ve “kıskanmak”, “haset”, “intikam” gibi ilişkili kavramlar ekseninde analiz edilmiştir.
Öz Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük ölçüde içine doğduğ... more Öz Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük ölçüde içine doğduğu kültürel ve ideolojik evrenin belirleyiciliğiyle şekillenmektedir. Bu inşa sürecinde, toplumsal düzeneğin merkezi bir elemanı olan ailenin önemli bir katkısı söz konusudur. Nitekim aile, bireysel algıda, salt bir kurumsal yapı olarak değil, mekansal bağlamıyla, içinde yaşayan insanlarla, anılarla ve tüm bu evreni kuşatan bir " yuva " tahayyülü ile birlikte var olmaktadır. Ailenin böylesi bir tasarımı, insani deneyimi her yönüyle etkileyen kültürel ve ideolojik süreçlerin de aile mitine içkin olması anlamına gelmektedir. Bu çalışma, sanatsal yaratımların bir biçimde toplumsal tahayyüle ilişkin ipuçları veren unsurlar olduğu yargısından hareketle, sinemasal eserlerde oluşturulan aile temsillerini konu edinmektedir. Bu çerçevede Korkuyorum Anne ve Vavien filmleri çalışmanın örneklemi olarak belirlenmiştir. Bu filmlerde yer verilen aile temsilleri toplumbilimsel analiz yöntemiyle incelenmiştir. Abstract An individual's perception of the self, of the concrete world and of an ideal life is mostly shaped by the determining aspect of the cultural and ideological universe in which one was born. Family, as a central element of the social order, significantly contributes to this process. Thus family exists in an individual's perception not only as an institutional structure but also through its spatial context, with people who constitute it through memories and through an envision of the notion of " home " that surrounds this universe. Comprehension of family as such means that the myth of family includes cultural and ideological processes that have a multifaceted impact on human experience. This study aims to analyse the idealisations of family in cinematographic works based on the presupposition that artistic work conveys clues regarding social envision. In this respect, Korkuyorum Anne and Vavien films are selected as samples. Family representations in these films are studied by sociological analysis.
Doğu Batı, yılda dört sayı olmak üzere Kasım, Şubat, Mayıs ve Ağustos aylarında yayımlanır. Doğu ... more Doğu Batı, yılda dört sayı olmak üzere Kasım, Şubat, Mayıs ve Ağustos aylarında yayımlanır. Doğu Batı ve yazarın ismi kaynak gösterilmeden alıntı yapılamaz. Dergiye gönderilen yazıların yayımlanıp yayımlanmaması yayın kurulunun kararına bağlıdır. Reklam kabul edilmez. Doğu Batı Yayınları Yüksel Cad. 36/4 Kızılay/ANKA RA Tel: 425 68 64 / 425 68 65 Faks: 0 (312) 425 68 64
Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel ... more Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel temalardan birisini ‚arafta olma‛ hali oluşturmaktadır. Toplumun modernleşmesi sürecinin bir sonucu olan bu durum, Çoğunlukla Doğu ile Batı, gelenekle modernlik arasında bir belirsizliği, bir arada kalma halini ifade etmektedir. Toplum yaşamının farklı alanlarında gözlenen ve çelişkile-rin, bunalımların, çatışmaların bir arada var olduğu bu durum, bireysel ilişkileri de etkilemektedir. Nitekim bireysel kimlikler toplumsal süreçler içinde şekillenmekte ve toplumsal sorunların açtığı yaralardan etkilenmektedirler. Bu bağlamda modernleşme süreçlerine paralel olarak dönüşmekte olan baba-oğul ilişkileri modernleşmenin niteliğinden kaynaklanan toplumsal travmanın en çok deneyimlendiği alanlardan birisidir. Daha çok babanın gelenekçi ve otoriter karakterinin, çocuğun benlik inşasında çeşitli aksaklıklara yol açmasıyla ortaya çıkan arafta kalma hali, özelikle erkek ço-cuğun bir özne olarak kendini inşa edememesi sonucunu doğurmaktadır. Toplumsal ve bireysel ya-şamları etkileyen bu durumun izlerine müzik, edebi metinler, sinema eserleri gibi pek çok kültür ürününde de rastlamak mümkündür. Bu çalışma baba-oğul ilişkisi temelindeki arafta kalma halinin edebiyat ve sinemadaki sembolik karşılıklarının yorumlanmasına odaklanmaktadır. Çalışmada Oğuz Atay'ın ‚Babama Mek-tup‛ (1975) öyküsü ve Seren Yüce'nin ‚Çoğunluk‛ (2014) filmi örneklerinde baba-oğul ilişkisi, anlatı-larını toplumsal olaylardan esinlenerek oluşturan sanat eserlerinin sosyo-kültürel yapıya dair ipuç-ları sunduğu görüşü saklı tutularak yorumlanmıştır. Hem ‚Babama Mektup‛ öyküsünde hem de ‚Çoğunluk‛ filminde temel problem olarak belirlenen baba-oğul ilişkileri oldukça sorunludur. Anla-tılara yön veren sorunlar, Doğu'yu temsil eden baba ile Batıyı temsil eden oğul arasındaki çatışma-dan kaynaklanmaktadır. Modernleşme sürecinin toplumda açtığı yaralar baba-oğul ilişkisinde, Do-ğu ve Batı arasına sıkışmışlık, arafta kalmışlık şeklinde resmedilmektedir. Bu çerçevede ele alınan eserlerdeki baba-oğul ilişkileri, sosyo-psikolojik bir bakış açısıyla
Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel ... more Öz Türkiye'de modernleşme sürecinin toplumsal ve kültürel sonuçlarına dair pek çok metinde temel temalardan birisini ‚arafta olma‛ hali oluşturmaktadır. Toplumun modernleşmesi sürecinin bir sonucu olan bu durum, Çoğunlukla Doğu ile Batı, gelenekle modernlik arasında bir belirsizliği, bir arada kalma halini ifade etmektedir. Toplum yaşamının farklı alanlarında gözlenen ve çelişkile-rin, bunalımların, çatışmaların bir arada var olduğu bu durum, bireysel ilişkileri de etkilemektedir. Nitekim bireysel kimlikler toplumsal süreçler içinde şekillenmekte ve toplumsal sorunların açtığı yaralardan etkilenmektedirler. Bu bağlamda modernleşme süreçlerine paralel olarak dönüşmekte olan baba-oğul ilişkileri modernleşmenin niteliğinden kaynaklanan toplumsal travmanın en çok deneyimlendiği alanlardan birisidir. Daha çok babanın gelenekçi ve otoriter karakterinin, çocuğun benlik inşasında çeşitli aksaklıklara yol açmasıyla ortaya çıkan arafta kalma hali, özelikle erkek ço-cuğun bir özne olarak kendini inşa edememesi sonucunu doğurmaktadır. Toplumsal ve bireysel ya-şamları etkileyen bu durumun izlerine müzik, edebi metinler, sinema eserleri gibi pek çok kültür ürününde de rastlamak mümkündür. Bu çalışma baba-oğul ilişkisi temelindeki arafta kalma halinin edebiyat ve sinemadaki sembolik karşılıklarının yorumlanmasına odaklanmaktadır. Çalışmada Oğuz Atay'ın ‚Babama Mek-tup‛ (1975) öyküsü ve Seren Yüce'nin ‚Çoğunluk‛ (2014) filmi örneklerinde baba-oğul ilişkisi, anlatı-larını toplumsal olaylardan esinlenerek oluşturan sanat eserlerinin sosyo-kültürel yapıya dair ipuç-ları sunduğu görüşü saklı tutularak yorumlanmıştır. Hem ‚Babama Mektup‛ öyküsünde hem de ‚Çoğunluk‛ filminde temel problem olarak belirlenen baba-oğul ilişkileri oldukça sorunludur. Anla-tılara yön veren sorunlar, Doğu'yu temsil eden baba ile Batıyı temsil eden oğul arasındaki çatışma-dan kaynaklanmaktadır. Modernleşme sürecinin toplumda açtığı yaralar baba-oğul ilişkisinde, Do-ğu ve Batı arasına sıkışmışlık, arafta kalmışlık şeklinde resmedilmektedir. Bu çerçevede ele alınan eserlerdeki baba-oğul ilişkileri, sosyo-psikolojik bir bakış açısıyla
Özet Bu çalışmada Modernitenin doğaya hükmetme düşüncesini merkeze alan, ilerlemeci uygarlık anla... more Özet Bu çalışmada Modernitenin doğaya hükmetme düşüncesini merkeze alan, ilerlemeci uygarlık anlayışına alternatif bir yaşam stratejisine karşılık gelen sürdürülebilirlik yaklaşımı ve bu anlayışın sinemasal eserlerde nasıl temsil edildiği tartışmaya açılmaktadır. Bu bakışla öncelikle sürdürülebilirlik kavramı, ortaya çıkışı ve taşıdığı anlamlar bakımından kuramsal olarak incelenmekte, sürdürülebilirlik felsefesi, " kentsel sürdürülebilirlik " ve " yavaş şehir " kavramları açıklanmaktadır. Çalışmanın inceleme bölümünde ise örneklem olarak belirlenen Entelköy Efeköy'e Karşı filmi sürdürülebilirlik perspektifini belirleyen temel prensipler ve daha özelde de yavaş şehir ölçütleri çerçevesinde belirlenen temalar üzerinden analiz edilmektedir. Bu kapsamda filmde sürdürülebilir bir yaşamla ilgili ne tür temsillerin yer aldığı ve bu temsil biçimlerinin toplumsal alana ve yönetmenin algısına ilişkin ne tür ipuçları sunduğu tespit edilmeye çalışılmaktadır. Anahtar Kelimeler: Sürdürülebilirlik, kentsel sürdürülebilirlik, yavaş şehir, sürdürülebilirlik ve sinema, Entelköy Efeköy'e Karşı.
ÖZET
Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük
ölçüde içine doğd... more ÖZET Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük ölçüde içine doğduğu kültürel ve ideolojik evrenin belirleyiciliğiyle şekillenmektedir. Bu inşa sürecinde, toplumsal düzeneğin merkezi bir elemanı olan ailenin önemli bir katkısı söz konusudur. Nitekim aile, bireysel algıda, salt bir kurumsal yapı olarak değil, mekansal bağlamıyla, içinde yaşayan insanlarla, anılarla ve tüm bu evreni kuşatan bir “yuva” tahayyülü birlikte var olmaktadır. Ailenin böylesi bir tasarımı, insani deneyimi her yönüyle etkileyen kültürel ve ideolojik süreçlerin de aile mitine içkin olması anlamına gelmektedir. Bu çalışma, sanatsal yaratımların bir biçimde toplumsal tahayyüle ilişkin ipuçları veren unsurlar olduğu yargısından hareketle, sinemasal eserlerde oluşturulan aile idealleştirmelerini, toplumsal alana gönderimde bulunan imlemeler olarak okumayı amaçlamaktadır. Bu çerçevede 1980 sonrası Türk Sinemasında ailenin temsil ediliş biçimleri, örneklem olarak belirlenen sekiz film üzerinden çözümlenmeye çalışılmıştır.
Bu çalışma, Türkiye sinemasının özellikle 1990’ların ikinci yarısından sonraki
döneminde, metinl... more Bu çalışma, Türkiye sinemasının özellikle 1990’ların ikinci yarısından sonraki döneminde, metinlerarası bir tür gölge figür olarak dolaşımda olan, Çağan Irmak filmlerinde ise çokça doğrudan anlatının merkezi çatışmalarını oluşturan, “baba figürü”ne ve “babanın adı”yla temsil edilen diğer toplumsal uzantılara ilişkin problemli bakışı nesneleştirmektedir. Bu çerçevede Mustafa Hakkında Her Şey (2002), Babam ve Oğlum ( 2005) ve Prensesin Uykusu (2010) filmlerinin örneklem olarak belirlendiği çalışmada, sosyo-psikanalitik bir çözümlemeyle, sinemasal eserlerde, baba imgesinin “eksikliği”, “yetersizliği” ya da “fazlalığı” gibi biçimlerde temsil alanı bulan, baba ya da babanın imgesel uzantılarına ilişkin ikircikli bakışın, ne tür kolektif kaygıları ya da arzuları seslendirdiği ya da bu temsil biçimlerinin toplumsal alanda bir sorun alanını imleyip imlemediği gibi sorulara ilişkin tartışmalar yürütülmeye çalışmıştır.
In today’s world, where many people are displaced due to wars, economic conditions, and political... more In today’s world, where many people are displaced due to wars, economic conditions, and political pressures, the process of migration or post-migration is objectified by cinema from creative perspectives and its hopes and frustrations about a better life. Tony Gatlif, a French director of Algerian descent, also films migration, migrants, and nomadism in social, cultural, and individual dimensions and in a style that occasionally approaches the documentary. In this study, Gatlif’s approach to migration and nomadicity is discussed in the example of the film Mondo (1995). Gatlif in his film, based on the story called Mondo in Nobel prize-winning author Jean-Marie Gustave Le Clézio’s book Mondo Et Autres Histoires, handle migration as a sad but enriching partnership and solidarity between people from different geographies and different ethnic and cultural backgrounds. On the other hand, it is seen that the director processes migration not only as a sociological phenomenon that takes place between different geographies, but also as a journey that contains submissions about the existential meanings of humans and as a journey that the characters carry out within themselves and more in the form of a kind of nomadism. The cinematic images produced by the director on this axis are discussed in the context of the philosophy of difference and the idea of nomadic subjectivity, especially by Gilles Deleuze and Felix Guattari. In this framework, the film is subjected to a philosophical analysis on the axis of concepts such as migration, nomadism, and posthuman subjectivity. It is seen that Gatlif, especially in the subtext of the narrative, opened the phenomenon of nomadism to discussion in the context of its philosophical expansions and carried this process beyond the experience of transgression between people and intercultural borders. In this way, it has been determined that on the axis of nomadism, he also stretches the boundaries in terms of the way in which it understands human and existence and emphasizes relationality, plurality, and hybridization.
Humans have always been a desire for immortality. Due to the technological developments, this des... more Humans have always been a desire for immortality. Due to the technological developments, this desire has turned into a part of future fictions from the mythological story, and the beliefs of “it’s possibility” have moved beyond being fantastic. The concept of trans-humanism has emerged as the product of such a belief. This process is inevitable and deserved in Transhumanism, which expresses the process that takes place until the “post-human” phase, where the physical and mental limitations of human beings are exceeded, machine-human convergence phased out the need for a body form. In this study, the predictions for the future of mankind of transhumanism which represents a radicalized dimension of humanism, were discussed on the basis of the “Altered Carbon” series. This series, whose story tells a future time which human mind could be digitally transmitted to artificially produced different bodies, allows the question of the threats of the techno-cultural atmosphere that digital immortality could be possible as transhumanism desires. The ten-episodes in the first season of the series that debuted at the beginning of 2018, was analyzed in terms of the philosophical arguments such as “what mean of being human is”, “how ethical norms associated with being human will evolve” and sociological considerations about “how societal values such as equality, freedom and justice will transform while humans develop physically and mentally”.
Bu çalışma Reha Erdem’in karakterlerinin etrafına çizdiği ve onları giderek daha çok kıstıran, bu... more Bu çalışma Reha Erdem’in karakterlerinin etrafına çizdiği ve onları giderek daha çok kıstıran, bulundukları alandan çıkışlarını engelleyen görünmez sınırları, onları ortasına bıraktığı ıssızlığı ve onun insan ruhu ya da onu kuşatan uygarlık zırhına ilişkin imlediklerini anlamayı deniyor. Yönetmenin tüm filmlerini içine alan çalışma, karakterlerin zamansal, mekânsal ve aidiyet açısından yaşamakta oldukları, içinde salınıp durdukları, bir anlamda asılı kaldıkları araf’ta olma hallerini ve bu durumdan kurtuluş umuduna ilişkin işaret edilen önerileri, Michel Foucault’a referansla “heterotopya kavramından yararlanarak tartışıyor.
cause on the narrative structure of motion pictures and television series. Since different method... more cause on the narrative structure of motion pictures and television series. Since different methods are used to construct the story as a transmedia narrative in different films or series, as many works as possible are included in the study to make more accurate determinations. In this context, examples of Star Trek, The Godfather, The Matrix, Star Wars, Harry Potter, The Hunger Games, Shrek, Madagascar, Lost, Game of Thrones, Medcezir, and Vatanım Sensin have been examined in terms of their narrative structure. In these works, the condition of the parts constituting the story universe compared to the main narrative, the elements that enable the construction of new narratives related to the main narrative in different media, fictionalization of the elements such as story lines, characters, spaces, atmosphere, and sound, the methods that are used for the transition among stories, etc. have been examined.
Uploads
Papers by Ahmet Oktan
Мы анализируем такие фильмы, как «Призрак в доспехах» (Мамору Осии, 1995), «Призрак
в доспехах: SAC_2045- Устойчивая война» (Синдзи Арамаки, Митихито Фудзии, Кэндзи
Камияма, 2021), «Ганнм» (Хироси Фукутоми, 1993) и «Алита: Боевой ангел» (реж. Роберт
Родригес, 2019), в контексте актуальных философских дискуссий. Анализ телесности прово-
дится в двух направлениях. Во-первых, мы исследуем формы презентации модульных тел и их
социокультурные связи. В этих сюжетах эволюция тела за органические рамки превращает его
в пространство, где персонаж осознаёт свою субъектность, и оно становится инструментом,
открывающим нарциссический опыт всемогущества, физической мощи и мастерства. Вместе
с тем, иногда это приводит к отчуждению персонажей от своего тела и экзистенциальным
исканиям. Поэтому, мы также рассматриваем экзистенциальные поиски/кризисы персонажей,
возникающие в связи с модуляризацией их тел, и философские смыслы, на которые они указы-
вают. В центре рассуждений оказываются постгуманистические идеи, отличающиеся неприя-
тием картезианского антропоцентризма и разграничений понятий «машина-человек», «разум-
тело», «женщина-мужчина».
popüler kültür ürünlerine yansıyan; geleneksel ile moderni, batı kültürü ile doğuya
ait motifleri birbiriyle çatışma ve etkileşim ekseninde bir arada barındıran
melez kültür kavramını ve kültürel melezleşme olgusunu, Boyner’in 2020 yılında
yayınlanan #Maşallah Bizim Tarzımız Güzel! reklamı örnekleminde incelemektedir.
Boyner, özellikle özel günlere yönelik tematik reklamlarında kültürel değerlere
ve çeşitli alt kültürlere vurgularda bulunmaktadır. Ele alınan reklam, bu tür vurguların
en belirgin olduğu örneklerden birisi olması nedeniyle seçilmiştir. Reklam
filminin ürettiği melez söylemleri ortaya çıkarmak ve çeşitli kültürel bağlamlara
ilişkin vurguları anlamlandırmak üzere Roland Barthes’in göstergebilimsel anlamlandırma
kuramından yararlanılmıştır. Elde edilen bulgular, incelenen reklam
vasıtasıyla, çok renkli, melez kültürel yapı üzerinden, “biz” olarak kavramsallaştırılan,
ulusal bir kimlik biçiminin tanımlandığını ortaya koymaktadır. Geleneksel
kültürel değerler ve yaşam biçimi ile özellikle gençlerin alt kültürel yönelimleri,
duygusal tonları öne çıkan “biz” tanımlaması içerisinde kaynaştırılmakta ve kültürel
farklılaşmaların, özünde aynı geleneksel motiflerin farklı görünümleri olduğu
söylemi kurulmaktadır. Moda ve görsel ikonlar, kültürel farkı yansıtan postmodern
imaj araçları olarak sunulurken, özgürlük, cesaret, bayramlaşma, hediyeleşme,
dayanışma, çok renklilik gibi vurgularla karakterize olan melez, ulusal kültür,
Boyner markasıyla özdeşleştirilmektedir.
Мы анализируем такие фильмы, как «Призрак в доспехах» (Мамору Осии, 1995), «Призрак
в доспехах: SAC_2045- Устойчивая война» (Синдзи Арамаки, Митихито Фудзии, Кэндзи
Камияма, 2021), «Ганнм» (Хироси Фукутоми, 1993) и «Алита: Боевой ангел» (реж. Роберт
Родригес, 2019), в контексте актуальных философских дискуссий. Анализ телесности прово-
дится в двух направлениях. Во-первых, мы исследуем формы презентации модульных тел и их
социокультурные связи. В этих сюжетах эволюция тела за органические рамки превращает его
в пространство, где персонаж осознаёт свою субъектность, и оно становится инструментом,
открывающим нарциссический опыт всемогущества, физической мощи и мастерства. Вместе
с тем, иногда это приводит к отчуждению персонажей от своего тела и экзистенциальным
исканиям. Поэтому, мы также рассматриваем экзистенциальные поиски/кризисы персонажей,
возникающие в связи с модуляризацией их тел, и философские смыслы, на которые они указы-
вают. В центре рассуждений оказываются постгуманистические идеи, отличающиеся неприя-
тием картезианского антропоцентризма и разграничений понятий «машина-человек», «разум-
тело», «женщина-мужчина».
popüler kültür ürünlerine yansıyan; geleneksel ile moderni, batı kültürü ile doğuya
ait motifleri birbiriyle çatışma ve etkileşim ekseninde bir arada barındıran
melez kültür kavramını ve kültürel melezleşme olgusunu, Boyner’in 2020 yılında
yayınlanan #Maşallah Bizim Tarzımız Güzel! reklamı örnekleminde incelemektedir.
Boyner, özellikle özel günlere yönelik tematik reklamlarında kültürel değerlere
ve çeşitli alt kültürlere vurgularda bulunmaktadır. Ele alınan reklam, bu tür vurguların
en belirgin olduğu örneklerden birisi olması nedeniyle seçilmiştir. Reklam
filminin ürettiği melez söylemleri ortaya çıkarmak ve çeşitli kültürel bağlamlara
ilişkin vurguları anlamlandırmak üzere Roland Barthes’in göstergebilimsel anlamlandırma
kuramından yararlanılmıştır. Elde edilen bulgular, incelenen reklam
vasıtasıyla, çok renkli, melez kültürel yapı üzerinden, “biz” olarak kavramsallaştırılan,
ulusal bir kimlik biçiminin tanımlandığını ortaya koymaktadır. Geleneksel
kültürel değerler ve yaşam biçimi ile özellikle gençlerin alt kültürel yönelimleri,
duygusal tonları öne çıkan “biz” tanımlaması içerisinde kaynaştırılmakta ve kültürel
farklılaşmaların, özünde aynı geleneksel motiflerin farklı görünümleri olduğu
söylemi kurulmaktadır. Moda ve görsel ikonlar, kültürel farkı yansıtan postmodern
imaj araçları olarak sunulurken, özgürlük, cesaret, bayramlaşma, hediyeleşme,
dayanışma, çok renklilik gibi vurgularla karakterize olan melez, ulusal kültür,
Boyner markasıyla özdeşleştirilmektedir.
Bireyin kendisine, nesnel dünyaya ve ideal bir yaşama ilişkin algısı büyük
ölçüde içine doğduğu kültürel ve ideolojik evrenin belirleyiciliğiyle şekillenmektedir.
Bu inşa sürecinde, toplumsal düzeneğin merkezi bir elemanı olan ailenin önemli bir
katkısı söz konusudur. Nitekim aile, bireysel algıda, salt bir kurumsal yapı olarak değil,
mekansal bağlamıyla, içinde yaşayan insanlarla, anılarla ve tüm bu evreni kuşatan bir
“yuva” tahayyülü birlikte var olmaktadır. Ailenin böylesi bir tasarımı, insani deneyimi
her yönüyle etkileyen kültürel ve ideolojik süreçlerin de aile mitine içkin olması
anlamına gelmektedir.
Bu çalışma, sanatsal yaratımların bir biçimde toplumsal tahayyüle ilişkin
ipuçları veren unsurlar olduğu yargısından hareketle, sinemasal eserlerde oluşturulan
aile idealleştirmelerini, toplumsal alana gönderimde bulunan imlemeler olarak okumayı
amaçlamaktadır. Bu çerçevede 1980 sonrası Türk Sinemasında ailenin temsil ediliş
biçimleri, örneklem olarak belirlenen sekiz film üzerinden çözümlenmeye çalışılmıştır.
döneminde, metinlerarası bir tür gölge figür olarak dolaşımda olan, Çağan Irmak
filmlerinde ise çokça doğrudan anlatının merkezi çatışmalarını oluşturan, “baba figürü”ne
ve “babanın adı”yla temsil edilen diğer toplumsal uzantılara ilişkin problemli bakışı
nesneleştirmektedir. Bu çerçevede Mustafa Hakkında Her Şey (2002), Babam ve Oğlum (
2005) ve Prensesin Uykusu (2010) filmlerinin örneklem olarak belirlendiği çalışmada,
sosyo-psikanalitik bir çözümlemeyle, sinemasal eserlerde, baba imgesinin “eksikliği”,
“yetersizliği” ya da “fazlalığı” gibi biçimlerde temsil alanı bulan, baba ya da babanın
imgesel uzantılarına ilişkin ikircikli bakışın, ne tür kolektif kaygıları ya da arzuları
seslendirdiği ya da bu temsil biçimlerinin toplumsal alanda bir sorun alanını imleyip
imlemediği gibi sorulara ilişkin tartışmalar yürütülmeye çalışmıştır.
pressures, the process of migration or post-migration is objectified by cinema from creative
perspectives and its hopes and frustrations about a better life. Tony Gatlif, a French director of
Algerian descent, also films migration, migrants, and nomadism in social, cultural, and individual
dimensions and in a style that occasionally approaches the documentary. In this study, Gatlif’s
approach to migration and nomadicity is discussed in the example of the film Mondo (1995). Gatlif
in his film, based on the story called Mondo in Nobel prize-winning author Jean-Marie Gustave
Le Clézio’s book Mondo Et Autres Histoires, handle migration as a sad but enriching partnership
and solidarity between people from different geographies and different ethnic and cultural
backgrounds. On the other hand, it is seen that the director processes migration not only as a
sociological phenomenon that takes place between different geographies, but also as a journey that
contains submissions about the existential meanings of humans and as a journey that the characters
carry out within themselves and more in the form of a kind of nomadism. The cinematic images
produced by the director on this axis are discussed in the context of the philosophy of difference
and the idea of nomadic subjectivity, especially by Gilles Deleuze and Felix Guattari. In this
framework, the film is subjected to a philosophical analysis on the axis of concepts such as
migration, nomadism, and posthuman subjectivity. It is seen that Gatlif, especially in the subtext
of the narrative, opened the phenomenon of nomadism to discussion in the context of its
philosophical expansions and carried this process beyond the experience of transgression between
people and intercultural borders. In this way, it has been determined that on the axis of nomadism,
he also stretches the boundaries in terms of the way in which it understands human and existence
and emphasizes relationality, plurality, and hybridization.
In this study, the predictions for the future of mankind of transhumanism which represents a radicalized dimension of humanism, were discussed on the basis of the “Altered Carbon” series. This series, whose story tells a future time which human mind could be digitally transmitted to artificially produced different bodies, allows the question of the threats of the techno-cultural atmosphere that digital immortality could be possible as transhumanism desires. The ten-episodes in the first season of the series that debuted at the beginning of 2018, was analyzed in terms of the philosophical arguments such as “what mean of being human is”, “how ethical norms associated with being human will evolve” and sociological considerations about “how societal values such as equality, freedom and justice will transform while humans develop physically and mentally”.