City and Regional Planning

Gecekondu (squatting) has been the dominant form of urbanization in the major cities of Turkey, especially Istanbul, just as it has been in most developing countries.  Istanbul receives an estimated 500,000 migrants each year from the rural areas of the country, most of whom become squatters.  The old city is surrounded by gecekondu settlements, which include sixty-five percent of all buildings in Istanbul.  In these areas the dominant economic activities are as informal as the housing.
In time, most of the gecekondu settlements evolved from that original definition of "housing with poor conditions in order to survive" into areas where lower-middle-income apartments predominate.  This evolution not only made gecekondu an economic investment, but also the subject of daily politics.  Continuously, there have been populist attempts of various political parties to legalize these settlements.  These attempts encouraged new gecekondu investments, and in turn the new gecekondu areas came to depend on such populist policies, creating a vicious cycle.  Mainstream urban policies had the tendency to see both gecekondu and their informal economic activities as unwanted, and thus did not include the considerations of such populist groups in their content.  The organic tie between gecekondu and politics, together with these unsuccessful urban policies, allowed urban politics to establish in gecekondu areas before urban culture and economics.  By 1994 their population had increased to the point where it constituted a majority, and gecekondu areas began to determine local election results.  By this token they ensured that urban policies would no longer exclude them.  The rise of the Islamic Political Party in these areas is thus not coincidental, but strongly related with the internal dynamics of gecekondu and informal economic activities.

Higher education institutions (HEIs) are not only the rising actors of the knowledge-based
economyöthey are also among the concrete physical structures taking part in the transformation of
cities. As large physical constructions, they have the potential to affect urban form. Moreover, HEIs
have also begun to act as developers and their locations have become a matter of concern for local
politics. In the global era, there are a number of driving forces in the restructuring and location
patterns of the HEIs in cities. The nonprofit ^ private foundation universities (FUs) that were
introduced into the Turkish higher education (HE) system in the past decade, and in particular
Koc° University (KU), illustrate these issues clearly. Possible relations between globalisation and
HE are presented with reference to the restructuring of the HEIs. This is related to the desire to
locate at the nodes of global flows. The location of the FUs in Istanbul, Turkey, and in particular of
KU, is the focus. The motivation of the actors in the process is assessed in relation to the theoretical
issues. The authors present the growth coalition and local opposition that were significant in the
decision-making process relating to KU.

Bu makalede, daha once yapılmış alan çalışmalarından farklı olarak birbirlerine bağlı iki hipotez İstanbul’un mekansal büyümesi çerçevesinde test edilmeye çalışılacaktır. Bu şekilde İstanbul’un genel seçim coğrafyasının açıklanabileceği düşünülmüştür. Bu hipotezlerden ilki kentsel büyüme süreçlerine bağlı bir mekansal kademelenmenin siyasal yapıdaki tercihleri belirlediği, ikincisi ise siyasal tercih farklılığının olduğu durumlarda mekansal farklılığın da söz konusu olduğudur . Önce İstanbul için kentsel bir kademelenme geliştirilecek ve bu kademelerdeki siyasi eğilimlerin değerlendirilmesiyle hipotezler kanıtlanmaya çalışılacaktır. Bu, aynı zamanda İstanbul’un genel seçim coğrafyasını da ortaya koyacaktır. Genelleme yapmayı engelleyecek kural dışı birimler yeri geldikçe münferit olarak ve yine mekansal özellikleri üzerinden değerlendirilecek ve bu şekilde ikinci hipoteze ilave bulgular sağlanabilecektir.

In the renewal process of the Historical Peninsula of Istanbul, the Roma community that has been living in the quarter of Sulukule for over 500 years has been forced to leave the neighbourhood. The neighbourhood was demolished almost entirely by the Fatih District Municipality in order to enable TOKI (The Mass Housing Institution of Turkey) to start constructions. Around 10% of the existing housing units are still under the threat of demolition and the decisions by the Renewal Committee as well as the finalization of the court case are expected in the following months.

Bu yazı gecekondu meselesini tarihselliği içinde değerlendirip, kentsel dönüşüm süreçleri ile karşı karşıya kalan gecekondu mahallelerini tartışmaya açacaktır. Kentsel dönüşüm süreçlerinin öncelikle hedeflediği gecekondu mahallelerinin gerçekliklerinin, genelde içinde yaşayanlarla birlikte yok sayılması bu tartışmanın yapılmasını gerekli kılmıştır.

Yerel Yönetimler hakkında konuşurken aslında devleti, merkezi ve yerel yönetimi nasıl algıladığımız, kentsel hayatı nasıl tanımladığımızla ilişkili bir çerçeve kendiliğinden oluşur. Bütün kavramsallaştırmalar, yasalar, gelenekler, uygulamalar, deneyimler ve algılamalar sonucu belirlenmiş bir iç dünyaya aittir. Türkiye'de de yasalarla, geleneklerle, alışkanlıklarla, deneyimlerle şekillenmiş yerel yönetimlere ilişkin algı ve toplumsal tahayyüle dair ezber bozan uygulamalar görmek pek mümkün değil. İzmir'in Dikili ilçesindeki sosyal belediyecilik uygulamaları, kamuoyunda başlayan ve yargı süreçlerine taşınan boyutlarıyla, radikal olmasa da kimi farklı ve yenilikçi uygulamalarıyla bizlere "nasıl bir belediyecilik" sorunsalını tekrar tartışma fırsatı veren bir deneyim oldu. Bu çerçevede, bu makale ile aşağıdaki sorular yanıtlanmaya çalışılacaktır: