Papers by Düzgün Arslantaş
SGI 2021 Turkey report, 2021
Mülkiye Dergisi, 2020
Although 33 years have passed since the collapse of the military dictatorship in South Korea (198... more Although 33 years have passed since the collapse of the military dictatorship in South Korea (1987), political parties are far from being institutionalized. While the democratic institutions have successfully been established in this period, political parties have remained exposed to the problems of organization, intra-party democracy, party-voter
linkage, and party leadership. This makes the political parties the weakest institution in South Korea’s transition to democracy. This paper aims to explain the reasons for this situation by adopting Angelo Panebianco’s party institutionalization framework which relies on autonomy and systemness. According to Panebianco, autonomy
refers to parties’ relations with external institutions such as civil society organizations and trade unions. Parties are autonomous as long as they act independently from these organizations. Systemness, on the other hand, refers to parties’ internal institutionalization such as the level of intra-party democracy, the type of party finance, and the party’s control over the organization. In this research, party institutionalization
in South Korea is examined in two periods, namely the 3 Kim period (1987-2004) and the post-3 Kim period. In South Korean politics, three party leaders, Kim Daejung, Kim Young-sam, and Kim Jong-pil, came into prominence during the transition to democracy which is also known as the 3 Kim period. In this period, parties were successful in getting out of the sphere of influence of external actors (autonomy). Also, party leaders were able to control their parties without interruption yet they failed
to fulfill the criterion of systemness such as organization, candidate nomination, and intra-party democracy. In the post-Kim period, significant steps have been taken in the way of party institutionalization. First, the parties’ autonomy is confronted with the increasing influence of non-governmental organizations. The developments in party
organization, the strengthening of intra-party democracy, the horizontalization of the finance and member structure, on the other hand, have made the systemness criterion more relevant. To wrap up, based on the overview of the state-of-art as well as the data acquired from the public surveys, this study argues that systemness was weak and autonomy was strong in the first period while systemness strengthened and autonomy weakened in the second period.
This article has two major aims. First, it sketches out the party model change in Turkey. Second,... more This article has two major aims. First, it sketches out the party model change in Turkey. Second, it highlights how the AKP's authoritarian turn has affected its model of organization. On the former, it argues that the cadre parties of the early republic tended to turn into the mix of class-based mass parties and catch-all parties in the post-1960 period. The mass party tradition was maintained among ethnic and religion-based parties in the post-1980 period while social democrat parties, as well as centre-right parties, mixed catch-all and cartel party characteristics. On the latter, we argue that the AKP's authoritarian drift has very well been reflected upon its organizational model which shifted from the combination of a mass party and catch-all party to a mixture of cadre and electoralprofessional party models.
New Perspectives on Turkey, Apr 9, 2020
This paper re-evaluates the party system change in Turkey based on Sartori's framework. It al... more This paper re-evaluates the party system change in Turkey based on Sartori's framework. It also explores the role of opposition parties in this. The paper suggests that, while a fragmented opposition may lead to the emergence of a one-party government and/or military intervention because of the high levels of polarization it induces, bilateral opposition prolongs one-party governments. The paper relies on an analysis of party programs and public opinion surveys in order to position the parties in terms of spatial distance and to understand the level of polarization.
New Perspectives on Turkey, Apr 9, 2020
This paper re-evaluates the party system change in Turkey based on Sartori's framework. It al... more This paper re-evaluates the party system change in Turkey based on Sartori's framework. It also explores the role of opposition parties in this. The paper suggests that, while a fragmented opposition may lead to the emergence of a one-party government and/or military intervention because of the high levels of polarization it induces, bilateral opposition prolongs one-party governments. The paper relies on an analysis of party programs and public opinion surveys in order to position the parties in terms of spatial distance and to understand the level of polarization.
Ankara Üniversitesi SBF Dergisi
One of the main characteristics of the European politics in the post-USSR period is the disappear... more One of the main characteristics of the European politics in the post-USSR period is the disappearance of communist parties. In this process, many former communist parties in the Western and the Eastern Europe were re-established under different names; however, only a few of them, which adopted different ideologies and organizational models, became stable actors in national party systems. In this context, in the reunified Germany, the successor to the SED, namely PDS, has served as an exceptional case to this situation as it survived under radically changing national and international conditions. In this study, the evolution of PDS will be analyzed in terms of structural political economic conditions, social mobilization, social protest dynamics and political institutional conditions. This research argues that both the unequal nature of the German unification and SPD's alienation to the demand for social justice by adopting the Neue Mitte approach triggered social dissatisfaction, and hence, led to a political change. Under these circumstances, PDS managed to gain the support of dissatisfied social democratic voters by the alternative populist left discourse and program resting on the principle of social justice, and afterwards, it entered a period of electoral breakthrough by its left alliance with WASG. SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
This paper discusses the role of the electoral system in making the Justice and Development Party... more This paper discusses the role of the electoral system in making the Justice and Development Party (AKP) dominant. Drawing on Sartori's framework, we first clarify the concept of a predominant party system. Second, we examine the impact of the electoral system on the emergence of a predominant party system in Turkey. Analysing election results, we argue that the electoral system fosters dominance in three ways. First, a combination of electoral formula, national threshold and district threshold leads to over-representation of large parties and underrepresentation of small ones. Second, the fear of a wasted vote due to the high threshold prompts voters to support their second-best option, which concentrates the votes among large parties. Finally, the electoral system increases electoral turnout rates by extending polarization.
Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 2021
One of the main characteristics of the European politics in the post-USSR era is the disappearanc... more One of the main characteristics of the European politics in the post-USSR era is the disappearance of
communist parties. In this process, many former communist parties in the Western and the Eastern Europe were
re-established under different names; however, only a few of them, which adopted different ideologies and
organizational models, became stable actors in national party systems. In this context, in the reunified Germany,
the successor to the SED, namely PDS, has served as an exceptional case to this situation as it survived under
radically changing national and international conditions. In this study, the evolution of PDS will be analyzed
in terms of structural political economic conditions, social mobilization, social protest dynamics and political
institutional conditions. This research argues that both the unequal nature of the German unification and SPD's
alienation to the demand for social justice by adopting the Neue Mitte approach triggered social dissatisfaction,
and hence, led to a political change. Under these circumstances, PDS managed to gain the support of dissatisfied
social democratic voters by the alternative populist left discourse and program resting on the principle of social
justice, and afterwards, it entered a period of electoral breakthrough by its left alliance with WASG.
SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok
olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler
altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin
pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in
halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu
konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar,
toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz
edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını
benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece
siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan
alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı
başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
Ankara SBF Dergisi, 2020
One of the main characteristics of the European politics in the post-USSR period is the disappear... more One of the main characteristics of the European politics in the post-USSR period is the disappearance of communist parties. In this process, many former communist parties in the Western and the Eastern Europe were re-established under different names; however, only a few of them, which adopted different ideologies and organizational models, became stable actors in national party systems. In this context, in the reunified Germany, the successor to the SED, namely PDS, has served as an exceptional case to this situation as it survived under radically changing national and international conditions. In this study, the evolution of PDS will be analyzed in terms of structural political economic conditions, social mobilization, social protest dynamics and political institutional conditions. This research argues that both the unequal nature of the German unification and SPD's alienation to the demand for social justice by adopting the Neue Mitte approach triggered social dissatisfaction, and hence, led to a political change. Under these circumstances, PDS managed to gain the support of dissatisfied social democratic voters by the alternative populist left discourse and program resting on the principle of social justice, and afterwards, it entered a period of electoral breakthrough by its left alliance with WASG.
SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
Hacettepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2020
Abstract
Following the outbreak of the financialized capitalist crisis of 2007-2008, the adoptio... more Abstract
Following the outbreak of the financialized capitalist crisis of 2007-2008, the adoption of the austerity by national governments in Europe has led to severe social consequences. This has also triggered political dissatisfaction in many countries, paving the way for the emergence of powerful radical actors. However, despite the simultaneous rise of radical actors in the age of austerity, the breakthrough of radical left parties has been largely ignored in political party studies. In order to fill this gap, the evolution of the German radical left through the case of the Die Linke has been analyzed with regard to structural political economic and political institutional conditions, social protest dynamics, and social mobilization. It is argued that the move of the Die Linke to the place that was traditionally occupied by the SPD through emerging as the main representative of the demand for social justice in the party system has played a critical role in the rise of this party. Nonetheless, following 2013, the radical right’s successful determination of the public discourse and the issues that determined party competition have ended the breakthrough of the radical left.
Özet
2007 – 2008 finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa’da ulusal hükümetlerin kemer sıkmaya yönelmesi, ağır sosyal sonuçlara yol açmıştır. Bu durum, birçok ülkede siyasi memnuniyetsizliği tetikleyerek güçlü radikal partilerin ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Ne var ki kemer sıkma çağında radikal aktörlerin eş zamanlı yükselişine rağmen siyasal partiler çalışmalarında radikal sol partilerin atılımı büyük oranda göz ardı edilmektedir. Bu boşluğun doldurulması için makalede, Almanya’da Die Linke örneklemi üzerinden radikal solun evrimi, yapısal politik ekonomik ve politik kurumsal koşullar, toplumsal protesto dinamikleri ve toplumsal hareketlilik açısından analiz edilmektedir. Die Linke’nin yükselişinde ülkede sosyal adalet talebinin temel temsilcisi haline gelerek parti sisteminde SPD’nin geleneksel olarak işgal ettiği yere kaymasının kritik bir rol oynadığı savunulmaktadır. Bununla birlikte 2013 sonrasında radikal sağ AfD’nin kamusal söylemi ve parti rekabetini belirleyen konuları tayin etmesiyle birlikte radikal solun atılım dönemi sona ermiştir.
Asian Journal of Comparative Politics, 2020
This article reveals how the AKP's use of clientelism contributes to its electoral dominance. It ... more This article reveals how the AKP's use of clientelism contributes to its electoral dominance. It does so by examining the features and actors as well as the structure of the clientelist network. The arguments are based on fieldwork in one of the poorest and most densely populated districts of Bagcılar, where in the 2015 legislative elections the AKP achieved more votes than in any other district in Istanbul.
New Perspectives on Turkey, Apr 9, 2020
This paper re-evaluates the party system change in Turkey based on Sartori's framework. It also e... more This paper re-evaluates the party system change in Turkey based on Sartori's framework. It also explores the role of opposition parties in this. The paper suggests that, while a fragmented opposition may lead to the emergence of a one-party government and/or military intervention because of the high levels of polarization it induces, bilateral opposition prolongs one-party governments. The paper relies on an analysis of party programs and public opinion surveys in order to position the parties in terms of spatial distance and to understand the level of polarization.
Marmara Üniversitesi Siyasal Bilimler Dergisi, 2020
Following the outbreak of the 2007-2008 financialized capitalist crisis, many governments in Euro... more Following the outbreak of the 2007-2008 financialized capitalist crisis, many governments in Europe adopted the austerity as a crisis management strategy. However, contrary to early expectations, the austerity deteriorated economic and social situation, bringing about dramatic changes in traditional political settings of many countries. Although it is plausible to trace this political crisis especially in Southern Europe, the recent political paradigm change in France, as a developed capitalist country, represents a very exceptional case. In the age of austerity, French radical left FG and FI, and radical right FN, respectively, ended the hegemony of PS and UMP on national party system. However, despite the simultaneous rise of radical actors, the rise of the former has been largely ignored in the literature. Therefore, in this article, the main reasons behind the regroupment of the French left, which became evident in recent years, have been analyzed. Specifically, the effects of structural political economic conditions, social mobilization, social protest dynamics and political institutional conditions on left competition will be discussed. It is argued that the failure of PS to respond rising crises by alienating its traditional program with the Third Way movement and its integration to mainstream crisis management strategy by implementing austerity policies in the Hollande period triggered the electoral ascent of radical left. However, at the same, the presence of weak anti-austerity social mobilization as well as FN’s dominance on public discourse have significantly limited the electoral success of the aforementioned actors.
Finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa' da birçok hükümet, kriz yönetim stratejisi olarak kemer sıkmayı benimsemiştir. Ancak kemer sıkma, erken beklentilerin aksine, iktisadi ve sosyal durumu ağırlaştırarak birçok ülkede geleneksel siyasi ayarları alt üst etmiştir. Özellikle Güney Avrupa' da bu siyasi krizin izlerini sürmek mümkün olmakla birlikte, gelişmiş kapitalist bir ülke olmasına rağmen Fransa' da meydana gelen siyasi paradigma değişikliği, oldukça istisnai bir örnek teşkil etmektedir. Bu bağlamda kemer sıkma çağında Fransa' da radikal sol FG ve FI ile radikal sağ FN, sırasıyla, PS ve UMP'nin ulusal parti sistemi üzerindeki hegemonyasını sona erdirmiştir. Ne var ki radikal aktörlerin eş zamanlı yükselişine rağmen literatürde ilkine yönelik ilgi zayıf düzeyde kalmıştır. Bu nedenle, bu makalede, Fransız solunda son yıllarda belirgin hale gelen yeniden gruplaşma eğiliminin temel nedenleri analiz edilmektedir. Spesifik olarak, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşulların sol rekabete etkileri tartışılmaktadır. Araştırmada PS'nin 1990'larda Üçüncü Yol akımına eklemlenmesinin ardından geleneksel programına yabancılaşarak yükselen krizlere yanıt verememesi ile Hollande döneminde ana akım kriz yönetim stratejisine eklemlenerek kemer sıkma politikaları izlemesinin radikal sol partilerin yükselişini tetiklediği savunulmaktadır. Bununla birlikte kemer sıkma karşıtı zayıf toplumsal hareketlilik ile FN'nin kamusal söylemi tayin eder hale gelmesi, söz konusu aktörlerin seçim başarılarını kayda değer biçimde sınırlandırmıştır.
Amme İdaresi Dergisi, 2019
Following the outbreak of the 2007-2008 financialized capitalist crisis, the social reaction to t... more Following the outbreak of the 2007-2008 financialized capitalist crisis, the social reaction to the austerity politics pursued by national governments in Europe disrupted the traditional settings of national politics by embodying in the fall of mainstream parties and the rise of radical parties in elections. However, interest in radical left remains low in the literature. Thus, in this study, as an atypical case, the rise of the Greek radical left is addressed by structural political economic conditions, social mobilization and social protest dynamics as well as political institutional conditions. It is argued that that the main reason behind the regroupment of the Greek left around Syriza is the destruction of traditional political settings by the desire for change, which was triggered by the negative social consequences of the austerity agenda.
2007-2008 finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa'da ulusal hükümetler tarafından izlenen kemer sıkma politikalarına yönelik toplumsal tepki, seçimlerde ana akım partilerin düşüşü ve radikal partilerin yükselişi şeklinde cisimleşe-rek siyasi paradigma değişikliğini gündeme getirmiştir. Buna rağmen literatürde radikal sola yönelik ilgi düşük düzeyde kalmıştır. Çalışmada, bu minvalde, atipik bir örnek olarak Yunan radikal solunun yükselişi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından ele alınmak-tadır. Araştırmada, Yunan solunun Syriza etrafında yeniden gruplaşmasının arkasında yatan temel nedenin, kemer sıkma ajandasının olumsuz sosyal sonuçlarının tetiklediği değişim arzusunun geleneksel siyasal ayarları alt üst etmesi olduğu savunulmaktadır.
Swiss Political Science Review, 2020
This paper discusses the role of the electoral system in making the Justice and Development Party... more This paper discusses the role of the electoral system in making the Justice and Development Party (AKP) dominant. Drawing on Sartori's framework, we first clarify the concept of a predominant party system. Second, we examine the impact of the electoral system on the emergence of a predominant party system in Turkey. Analysing election results, we argue that the electoral system fosters dominance in three ways. First, a combination of electoral formula, national threshold and district threshold leads to over-representation of large parties and under-representation of small ones. Second, the fear of a wasted vote due to the high threshold prompts voters to support their second-best option, which concentrates the votes among large parties. Finally, the electoral system increases electoral turnout rates by extending polarization.
Brazil is associated with crime and violence more than any other country in Latin America despite... more Brazil is associated with crime and violence more than any other country in Latin America despite the fact that Mexico's recent test with drug cartels challenges Brazil's leadership in this regard in the region. As a matter of fact, crime and violence in Brazil affects the daily lives of the people tremendously and statistics explicitly confirms this conclusion. To illustrate, in 2010 alone, 40,974 people were murdered in Brazil, which makes it of having highest murder rate in the world. In addition, 39,693 incidents of rape and 811,705 robberies were reported in the country, while economic cost of the crime and violence account for 3-5 percent of the GDP per year. Although Brazil is listed among the top-ten economies in the world; it is one of the worst in terms of distribution of income. The implementation of neoliberal economic policies beginning in the 1990s with the sponsorship of the international institutions deepened the disparity of wealth between the poor and the rich. The deterioration of the economic conditions of the poor reflected in high levels of crime rates in urban slums, known as "favelas". 2 The Rio de Janeiro Master Plan, approved in 1992, defines favela as: "an area, predominantly of housing, characterized by the occupation of land, by low income populations, precarious infrastructure and public services, narrow and irregular layout of access ways, irregular shaped and sized plots and unregistered constructions, breaking with legal standards" (Odekon, 2006: 89).
After the overthrown of the brutal regimes in Tunisia, Libya and Egypt, the question of " What wi... more After the overthrown of the brutal regimes in Tunisia, Libya and Egypt, the question of " What will happen next? " has started to be debated in the Middle East. The electoral victories of Islamic-rooted al-Nahda Party in Tunisia, and the FJP in Egypt led to the emergence of the view that Islamists would be the strongest candidates in the new political landscape. In this political context, with its moderate-Islamist democracy and functioning market economy, Turkey under the Islamic-rooted AKP government is referred as a model for the Egyptian Islamists, in particular. However, the military intervention in Egypt on 3 July 2013, ended the debate on the Turkish model. Considering the historical account of the Muslim Brotherhood and the AKP, the article argues that the Turkish model is not appropriate for Egyptian Islamists due to five main reasons: 1) the different meanings and functions of the west and westernization in Turkey and Egypt; 2) the existence of a competitive political structure in Egypt; 3) the lack of political experience of the FJP in power; 4) the army's historically strong role in Egypt; 5) the different economic structures of Turkey and Egypt.
Books by Düzgün Arslantaş
Siyaset Teorisinde Güncel Tartışmalar (Current Debates in Political Theory), 2020
Bu çalışma, Avrupa'da popülizm olgusunu iki temel kriz, yani liberal demokrasilerin temsil krizi ... more Bu çalışma, Avrupa'da popülizm olgusunu iki temel kriz, yani liberal demokrasilerin temsil krizi ile neoliberalizmin sosyal krizi, bağlamında ele almaktadır.
Uploads
Papers by Düzgün Arslantaş
linkage, and party leadership. This makes the political parties the weakest institution in South Korea’s transition to democracy. This paper aims to explain the reasons for this situation by adopting Angelo Panebianco’s party institutionalization framework which relies on autonomy and systemness. According to Panebianco, autonomy
refers to parties’ relations with external institutions such as civil society organizations and trade unions. Parties are autonomous as long as they act independently from these organizations. Systemness, on the other hand, refers to parties’ internal institutionalization such as the level of intra-party democracy, the type of party finance, and the party’s control over the organization. In this research, party institutionalization
in South Korea is examined in two periods, namely the 3 Kim period (1987-2004) and the post-3 Kim period. In South Korean politics, three party leaders, Kim Daejung, Kim Young-sam, and Kim Jong-pil, came into prominence during the transition to democracy which is also known as the 3 Kim period. In this period, parties were successful in getting out of the sphere of influence of external actors (autonomy). Also, party leaders were able to control their parties without interruption yet they failed
to fulfill the criterion of systemness such as organization, candidate nomination, and intra-party democracy. In the post-Kim period, significant steps have been taken in the way of party institutionalization. First, the parties’ autonomy is confronted with the increasing influence of non-governmental organizations. The developments in party
organization, the strengthening of intra-party democracy, the horizontalization of the finance and member structure, on the other hand, have made the systemness criterion more relevant. To wrap up, based on the overview of the state-of-art as well as the data acquired from the public surveys, this study argues that systemness was weak and autonomy was strong in the first period while systemness strengthened and autonomy weakened in the second period.
communist parties. In this process, many former communist parties in the Western and the Eastern Europe were
re-established under different names; however, only a few of them, which adopted different ideologies and
organizational models, became stable actors in national party systems. In this context, in the reunified Germany,
the successor to the SED, namely PDS, has served as an exceptional case to this situation as it survived under
radically changing national and international conditions. In this study, the evolution of PDS will be analyzed
in terms of structural political economic conditions, social mobilization, social protest dynamics and political
institutional conditions. This research argues that both the unequal nature of the German unification and SPD's
alienation to the demand for social justice by adopting the Neue Mitte approach triggered social dissatisfaction,
and hence, led to a political change. Under these circumstances, PDS managed to gain the support of dissatisfied
social democratic voters by the alternative populist left discourse and program resting on the principle of social
justice, and afterwards, it entered a period of electoral breakthrough by its left alliance with WASG.
SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok
olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler
altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin
pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in
halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu
konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar,
toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz
edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını
benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece
siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan
alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı
başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
Following the outbreak of the financialized capitalist crisis of 2007-2008, the adoption of the austerity by national governments in Europe has led to severe social consequences. This has also triggered political dissatisfaction in many countries, paving the way for the emergence of powerful radical actors. However, despite the simultaneous rise of radical actors in the age of austerity, the breakthrough of radical left parties has been largely ignored in political party studies. In order to fill this gap, the evolution of the German radical left through the case of the Die Linke has been analyzed with regard to structural political economic and political institutional conditions, social protest dynamics, and social mobilization. It is argued that the move of the Die Linke to the place that was traditionally occupied by the SPD through emerging as the main representative of the demand for social justice in the party system has played a critical role in the rise of this party. Nonetheless, following 2013, the radical right’s successful determination of the public discourse and the issues that determined party competition have ended the breakthrough of the radical left.
Özet
2007 – 2008 finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa’da ulusal hükümetlerin kemer sıkmaya yönelmesi, ağır sosyal sonuçlara yol açmıştır. Bu durum, birçok ülkede siyasi memnuniyetsizliği tetikleyerek güçlü radikal partilerin ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Ne var ki kemer sıkma çağında radikal aktörlerin eş zamanlı yükselişine rağmen siyasal partiler çalışmalarında radikal sol partilerin atılımı büyük oranda göz ardı edilmektedir. Bu boşluğun doldurulması için makalede, Almanya’da Die Linke örneklemi üzerinden radikal solun evrimi, yapısal politik ekonomik ve politik kurumsal koşullar, toplumsal protesto dinamikleri ve toplumsal hareketlilik açısından analiz edilmektedir. Die Linke’nin yükselişinde ülkede sosyal adalet talebinin temel temsilcisi haline gelerek parti sisteminde SPD’nin geleneksel olarak işgal ettiği yere kaymasının kritik bir rol oynadığı savunulmaktadır. Bununla birlikte 2013 sonrasında radikal sağ AfD’nin kamusal söylemi ve parti rekabetini belirleyen konuları tayin etmesiyle birlikte radikal solun atılım dönemi sona ermiştir.
Finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa' da birçok hükümet, kriz yönetim stratejisi olarak kemer sıkmayı benimsemiştir. Ancak kemer sıkma, erken beklentilerin aksine, iktisadi ve sosyal durumu ağırlaştırarak birçok ülkede geleneksel siyasi ayarları alt üst etmiştir. Özellikle Güney Avrupa' da bu siyasi krizin izlerini sürmek mümkün olmakla birlikte, gelişmiş kapitalist bir ülke olmasına rağmen Fransa' da meydana gelen siyasi paradigma değişikliği, oldukça istisnai bir örnek teşkil etmektedir. Bu bağlamda kemer sıkma çağında Fransa' da radikal sol FG ve FI ile radikal sağ FN, sırasıyla, PS ve UMP'nin ulusal parti sistemi üzerindeki hegemonyasını sona erdirmiştir. Ne var ki radikal aktörlerin eş zamanlı yükselişine rağmen literatürde ilkine yönelik ilgi zayıf düzeyde kalmıştır. Bu nedenle, bu makalede, Fransız solunda son yıllarda belirgin hale gelen yeniden gruplaşma eğiliminin temel nedenleri analiz edilmektedir. Spesifik olarak, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşulların sol rekabete etkileri tartışılmaktadır. Araştırmada PS'nin 1990'larda Üçüncü Yol akımına eklemlenmesinin ardından geleneksel programına yabancılaşarak yükselen krizlere yanıt verememesi ile Hollande döneminde ana akım kriz yönetim stratejisine eklemlenerek kemer sıkma politikaları izlemesinin radikal sol partilerin yükselişini tetiklediği savunulmaktadır. Bununla birlikte kemer sıkma karşıtı zayıf toplumsal hareketlilik ile FN'nin kamusal söylemi tayin eder hale gelmesi, söz konusu aktörlerin seçim başarılarını kayda değer biçimde sınırlandırmıştır.
2007-2008 finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa'da ulusal hükümetler tarafından izlenen kemer sıkma politikalarına yönelik toplumsal tepki, seçimlerde ana akım partilerin düşüşü ve radikal partilerin yükselişi şeklinde cisimleşe-rek siyasi paradigma değişikliğini gündeme getirmiştir. Buna rağmen literatürde radikal sola yönelik ilgi düşük düzeyde kalmıştır. Çalışmada, bu minvalde, atipik bir örnek olarak Yunan radikal solunun yükselişi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından ele alınmak-tadır. Araştırmada, Yunan solunun Syriza etrafında yeniden gruplaşmasının arkasında yatan temel nedenin, kemer sıkma ajandasının olumsuz sosyal sonuçlarının tetiklediği değişim arzusunun geleneksel siyasal ayarları alt üst etmesi olduğu savunulmaktadır.
Books by Düzgün Arslantaş
linkage, and party leadership. This makes the political parties the weakest institution in South Korea’s transition to democracy. This paper aims to explain the reasons for this situation by adopting Angelo Panebianco’s party institutionalization framework which relies on autonomy and systemness. According to Panebianco, autonomy
refers to parties’ relations with external institutions such as civil society organizations and trade unions. Parties are autonomous as long as they act independently from these organizations. Systemness, on the other hand, refers to parties’ internal institutionalization such as the level of intra-party democracy, the type of party finance, and the party’s control over the organization. In this research, party institutionalization
in South Korea is examined in two periods, namely the 3 Kim period (1987-2004) and the post-3 Kim period. In South Korean politics, three party leaders, Kim Daejung, Kim Young-sam, and Kim Jong-pil, came into prominence during the transition to democracy which is also known as the 3 Kim period. In this period, parties were successful in getting out of the sphere of influence of external actors (autonomy). Also, party leaders were able to control their parties without interruption yet they failed
to fulfill the criterion of systemness such as organization, candidate nomination, and intra-party democracy. In the post-Kim period, significant steps have been taken in the way of party institutionalization. First, the parties’ autonomy is confronted with the increasing influence of non-governmental organizations. The developments in party
organization, the strengthening of intra-party democracy, the horizontalization of the finance and member structure, on the other hand, have made the systemness criterion more relevant. To wrap up, based on the overview of the state-of-art as well as the data acquired from the public surveys, this study argues that systemness was weak and autonomy was strong in the first period while systemness strengthened and autonomy weakened in the second period.
communist parties. In this process, many former communist parties in the Western and the Eastern Europe were
re-established under different names; however, only a few of them, which adopted different ideologies and
organizational models, became stable actors in national party systems. In this context, in the reunified Germany,
the successor to the SED, namely PDS, has served as an exceptional case to this situation as it survived under
radically changing national and international conditions. In this study, the evolution of PDS will be analyzed
in terms of structural political economic conditions, social mobilization, social protest dynamics and political
institutional conditions. This research argues that both the unequal nature of the German unification and SPD's
alienation to the demand for social justice by adopting the Neue Mitte approach triggered social dissatisfaction,
and hence, led to a political change. Under these circumstances, PDS managed to gain the support of dissatisfied
social democratic voters by the alternative populist left discourse and program resting on the principle of social
justice, and afterwards, it entered a period of electoral breakthrough by its left alliance with WASG.
SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok
olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler
altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin
pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in
halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu
konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar,
toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz
edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını
benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece
siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan
alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı
başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
SSCB sonrası dönemde Avrupa siyasetinin temel karakteristiklerinin başında, komünist partilerin yok olması yer almaktadır. Bu süreçte Batı ve Doğu Avrupa’da yer alan birçok eski komünist parti, farklı isimler altında yeniden kurulmuş; ancak aynı zamanda farklı ideolojileri ve örgütsel modelleri benimseyen bu partilerin pek azı parti sistemlerinde istikrarlı aktörler halini almıştır. Bu bağlamda yeniden birleşen Almanya’da SED’in halefi olan PDS, radikal biçimde değişen ulusal ve uluslararası koşullara rağmen hayatta kalmayı başararak bu konuda istisnai bir örnek teşkil etmiştir. Bu çalışmada, PDS’nin evrimi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından analiz edilmektedir. Araştırmada, Alman birleşmesinin eşitsiz doğası ile SPD’nin Neue Mitte yaklaşımını benimseyerek sosyal adalet talebine yabancılaşmasının toplumsal memnuniyetsizliği tetiklediği ve böylece siyasi değişime kapı araladığı savunulmaktadır. Bu koşullar altında PDS, sosyal adalet ilkesine dayanan alternatif popülist sol söylem ve programla memnuniyetsiz sosyal demokrat seçmenlerin desteğini almayı başarmış ve ardından WASG’la kurduğu sol ittifakla seçimlerde atılım dönemine girmiştir.
Following the outbreak of the financialized capitalist crisis of 2007-2008, the adoption of the austerity by national governments in Europe has led to severe social consequences. This has also triggered political dissatisfaction in many countries, paving the way for the emergence of powerful radical actors. However, despite the simultaneous rise of radical actors in the age of austerity, the breakthrough of radical left parties has been largely ignored in political party studies. In order to fill this gap, the evolution of the German radical left through the case of the Die Linke has been analyzed with regard to structural political economic and political institutional conditions, social protest dynamics, and social mobilization. It is argued that the move of the Die Linke to the place that was traditionally occupied by the SPD through emerging as the main representative of the demand for social justice in the party system has played a critical role in the rise of this party. Nonetheless, following 2013, the radical right’s successful determination of the public discourse and the issues that determined party competition have ended the breakthrough of the radical left.
Özet
2007 – 2008 finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa’da ulusal hükümetlerin kemer sıkmaya yönelmesi, ağır sosyal sonuçlara yol açmıştır. Bu durum, birçok ülkede siyasi memnuniyetsizliği tetikleyerek güçlü radikal partilerin ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Ne var ki kemer sıkma çağında radikal aktörlerin eş zamanlı yükselişine rağmen siyasal partiler çalışmalarında radikal sol partilerin atılımı büyük oranda göz ardı edilmektedir. Bu boşluğun doldurulması için makalede, Almanya’da Die Linke örneklemi üzerinden radikal solun evrimi, yapısal politik ekonomik ve politik kurumsal koşullar, toplumsal protesto dinamikleri ve toplumsal hareketlilik açısından analiz edilmektedir. Die Linke’nin yükselişinde ülkede sosyal adalet talebinin temel temsilcisi haline gelerek parti sisteminde SPD’nin geleneksel olarak işgal ettiği yere kaymasının kritik bir rol oynadığı savunulmaktadır. Bununla birlikte 2013 sonrasında radikal sağ AfD’nin kamusal söylemi ve parti rekabetini belirleyen konuları tayin etmesiyle birlikte radikal solun atılım dönemi sona ermiştir.
Finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa' da birçok hükümet, kriz yönetim stratejisi olarak kemer sıkmayı benimsemiştir. Ancak kemer sıkma, erken beklentilerin aksine, iktisadi ve sosyal durumu ağırlaştırarak birçok ülkede geleneksel siyasi ayarları alt üst etmiştir. Özellikle Güney Avrupa' da bu siyasi krizin izlerini sürmek mümkün olmakla birlikte, gelişmiş kapitalist bir ülke olmasına rağmen Fransa' da meydana gelen siyasi paradigma değişikliği, oldukça istisnai bir örnek teşkil etmektedir. Bu bağlamda kemer sıkma çağında Fransa' da radikal sol FG ve FI ile radikal sağ FN, sırasıyla, PS ve UMP'nin ulusal parti sistemi üzerindeki hegemonyasını sona erdirmiştir. Ne var ki radikal aktörlerin eş zamanlı yükselişine rağmen literatürde ilkine yönelik ilgi zayıf düzeyde kalmıştır. Bu nedenle, bu makalede, Fransız solunda son yıllarda belirgin hale gelen yeniden gruplaşma eğiliminin temel nedenleri analiz edilmektedir. Spesifik olarak, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşulların sol rekabete etkileri tartışılmaktadır. Araştırmada PS'nin 1990'larda Üçüncü Yol akımına eklemlenmesinin ardından geleneksel programına yabancılaşarak yükselen krizlere yanıt verememesi ile Hollande döneminde ana akım kriz yönetim stratejisine eklemlenerek kemer sıkma politikaları izlemesinin radikal sol partilerin yükselişini tetiklediği savunulmaktadır. Bununla birlikte kemer sıkma karşıtı zayıf toplumsal hareketlilik ile FN'nin kamusal söylemi tayin eder hale gelmesi, söz konusu aktörlerin seçim başarılarını kayda değer biçimde sınırlandırmıştır.
2007-2008 finansallaşmış kapitalist krizin patlak vermesinin ardından Avrupa'da ulusal hükümetler tarafından izlenen kemer sıkma politikalarına yönelik toplumsal tepki, seçimlerde ana akım partilerin düşüşü ve radikal partilerin yükselişi şeklinde cisimleşe-rek siyasi paradigma değişikliğini gündeme getirmiştir. Buna rağmen literatürde radikal sola yönelik ilgi düşük düzeyde kalmıştır. Çalışmada, bu minvalde, atipik bir örnek olarak Yunan radikal solunun yükselişi, yapısal politik ekonomik koşullar, toplumsal hareketlilik ve toplumsal protesto dinamikleri ile politik kurumsal koşullar açısından ele alınmak-tadır. Araştırmada, Yunan solunun Syriza etrafında yeniden gruplaşmasının arkasında yatan temel nedenin, kemer sıkma ajandasının olumsuz sosyal sonuçlarının tetiklediği değişim arzusunun geleneksel siyasal ayarları alt üst etmesi olduğu savunulmaktadır.
ikinci dönemde ise sistemlilik güçlenirken otonominin zayıfladığı ifade edilmiştir.
Although 33 years have passed since the collapse of the military dictatorship in South Korea (1987), political parties are far from being institutionalized. While the democratic institutions have successfully been established in this period, political parties have remained exposed to the problems of organization, intra-party democracy, party-voter
linkage, and party leadership. This makes the political parties the weakest institution in South Korea’s transition to democracy. This paper aims to explain the reasons for this situation by adopting Angelo Panebianco’s party institutionalization framework which relies on autonomy and systemness. According to Panebianco, autonomy
refers to parties’ relations with external institutions such as civil society organizations and trade unions. Parties are autonomous as long as they act independently from these organizations. Systemness, on the other hand, refers to parties’ internal institutionalization such as the level of intra-party democracy, the type of party finance, and the party’s control over the organization. In this research, party institutionalization in South Korea is examined in two periods, namely the 3 Kim period (1987-2004)
and the post-3 Kim period. In South Korean politics, three party leaders, Kim Daejung, Kim Young-sam, and Kim Jong-pil, came into prominence during the transition to democracy which is also known as the 3 Kim period. In this period, parties were successful in getting out of the sphere of influence of external actors (autonomy). Also, party leaders were able to control their parties without interruption yet they failed to fulfill the criterion of systemness such as organization, candidate nomination, and intra-party democracy. In the post-Kim period, significant steps have been taken in the way of party institutionalization. First, the parties’ autonomy is confronted with the increasing influence of non-governmental organizations. The developments in party organization, the strengthening of intra-party democracy, the horizontalization of the finance and member structure, on the other hand, have made the systemness criterion more relevant. To wrap up, based on the overview of the state-of-art as well as the data acquired from the public surveys, this study argues that systemness was weak and autonomy was strong in the first period while systemness strengthened and autonomy weakened in the second period.