Philosophy

Felsefi Düşün, hakemli bir akademik felsefe dergisidir ve dergide kör hakemlik sistemi uygulanmaktadır. Altı ayda bir (Ekim ve Nisan aylarında) yayınlanır. Felsefi Düşün is a blind-reviewed and biannual (October and April) academic journal of philosophy.

/p n h a nk ta p /p nhanyay nc l k p nhanyay nc l k.com KLU Felsefe Ansiklopedisi'nin bu ilk baskısı, ülkemizi de kasıp kavuran küresel pandemi döneminde başlayan bir çabanın ilk üç yılının semeresidir. Her geçen yıl katlanarak ve yayılarak çoğalacak bu çaba ve sonuçlarının, ilerleyen dönemlerde de yeni baskılarla taçlandırılmasını sağlamaya devam edeceğiz. Ancak Ansiklopedi'nin amiral gemisi herkesçe her an ulaşılabilecek olan çevrimiçi web sitesi olmaya devam edecek. En yeni ve en doğru bilgi orada yer alacak. Yanlışlar sürekli düzeltilecek, eksikler giderilecek, yeni öneriler değerlendirilecek. Basılı yayınlarda asla mümkün olamayacak pek çok avantajdan yararlanılacak. Bu ilk baskımızda, çevrimiçi Ansiklopedi'de yayınlanmış olan, 33 farklı üniversiteden 83 farklı yazar tarafından yazılmış 231 madde yer alıyor. Halihazırda yazım aşamasında olup baskıya yetişememiş bir o kadar madde daha sırada bekliyor. Bunlara da önce web sitemizde ve yeri geldikçe yapılacak yeni baskılarda yer vermeye devam edeceğiz. Bu uzun ve anlamlı yolculuğun henüz daha başındayız. Pratikte sonu olmayan bir yol bu. Farkındayız. Yol boyunca kişiler değişecektir. Ancak nesilden nesile bu yolu yürüyecek birileri her zaman olacaktır.

1971 yılında analitik siyaset felsefecisi John Rawls'un A Theory of Justice 1 kitabı ile başlattığı adalet tartışmasına son olarak The Idea of Justice kitabı ile Hindistanlı iktisatçı Amartya Sen katıldı. İlk bakışta kitapla-rın başlıklarından da anlaşılacağı üzere Sen'in adalet düşüncesi Rawls'un adalet kuramından farklı bir yaklaşım ortaya koymaktadır. Sen, Rawls gibi dört başı mamur bir adalet sistemi ortaya koyma çabasından ziyade yer-yüzündeki mevcut adaletsizliklerin nasıl azaltılabileceğini ve adalet fikri-nin nasıl hâkim kılınabileceğini araştırmaktadır. Rawls ve takipçilerinin yaptığı gibi ideal adil düzene ve kurumlara odaklanmak yerine Sen, pratik meselelere ve günlük yaşamdaki adaletsiz davranışlara odaklanmayı tercih etmektedir. Dolayısıyla Sen'in, hareket noktası adalet değil adaletsizliktir.

MAJOR INTERPRETATIONS OF PLATONIC JUSTICE*
BAŞLICA PLATONCU ADALET YORUMLARI
Enes Eryılmaz**
Geliş Tarihi: (Editör tarafından doldurulacak) Kabul Tarihi: ……….
(Received)                                   (Accepted)

DERLEME MAKALESİ/ REVIEW ARTICLE
ÖZ: Günümüzde “Adalet nedir?” sorusu ihmal edilmektedir. Çağdaş filozoflar, adaletin yapısını anlamadan adaleti gerçekleştirmeye çalışmaktadır.  Fakat Platon, Devlet’inde oldukça kapsamlı bir adalet tanımı vermeye çalışmıştır. İlk bakışta tanımın değeri anlaşılamayabilir; fakat dikkatlice incelendiğinde onun kapsamlı karakteristikleri görülecektir. Bu amaçla, Platon’un Devlet’indeki adaletin başlıca okumaları gösterilecektir. Platoncu adalet yorumları ana hatlarıyla üç gurupta sınıflandırılabilir. İlk gurup Platon’un formel adalet tanımına odaklanır ve Platoncu adaleti iyi-işleyiş olarak anlamaktadır. Gerasimos Santas bu işlevselci yorumu sistematik olarak savunmaktadır. İkinci olarak, Gregory Vlastos işlevselci okumayı eleştirir ve adalet tanımının ikinci formülasyonuna kulak verir: “birisinin kendisinin olana sahip olması ve [kendine düşeni] yapması” (433e-434a). Son olarak, sıra dışı ancak elverişli olan bir adalet yorumu verilecektir: Platoncu adaletin Aristotelesçi okuması. Kenneth Dorter, Platoncu adaleti Aristotelesçi bir çerçeve içinden yorumlamaktadır. Dorter, Platon’un adalet anlayışına Nikomakhos’a Etik’in merceğinden bakmaktadır. Dorter, Aristotelesçi orta yol öğretisinin Platoncu adalet anlayışı ile uyumlu olduğunu iddia eder; böylece, Platon için adalet ifratla tefrit arasındaki orta yoldur. Makalede, bu üç farklı yorum değerlendirilecek ve Vlastos’un okumasının en doğru ve meşru okuma olduğu öne sürülecektir.

Anahtar Kelimeler: Platon, Aristoteles, Adalet Tanımı, Devlet, etik, siyaset, şehir-devleti.

ABSTRACT: The question, “What is justice?” is ignored in our time. Contemporary philosophers seek to realize justice without understanding the nature of justice. In the Republic, however, Plato attempted to give a definition of justice which is comprehensive enough. At first sight, the definition may not be appreciated; but if it is examined with caution, its far-reaching characteristics would be seen. To this end, main readings of justice will be shown in Plato’s Republic. Interpretations of Platonic justice can mainly be classified in three groups. The first group focuses on Plato’s formal definition of justice and understands Platonic justice as well-functioning. Gerasimos Santas systematically defends this functionalist interpretation. Secondly, Gregory Vlastos criticizes the functionalist reading and pays attention to the second formulation of the definition of justice: “the having and doing of one’s own” (433e-434a). Finally, an unusual but favorable interpretation of justice would be given: an Aristotelian reading of Platonic justice. Kenneth Dorter interprets Platonic justice within an Aristotelian framework. Dorter observes Plato’s conception of justice through the lens of Nicomachean Ethics. Dorter asserts that the Aristotelian doctrine of the mean is in accordance with Platonic justice; so, for Plato, justice is the mean between excess and deficiency. In this paper, these three different kinds of interpretations would be assessed and proposed Vlastos’ reading as the most accurate and legitimate.

This dissertation is a critical analysis of John Rawls’s theory of justice in its historical and philosophical context. To that end, his works from A Theory of Justice (1971) to Justice as Fairness: A Restatement (2001) are examined. Not only Rawls’s theory of justice but also his approach to metaphysics and metaethics are also tackled to understand justice as fairness deeply. While setting out Rawls’s main arguments and theses, a critical approach is adopted with his foremost critics. This study thus searches for answers to the questions such as whether Rawls’s theory is workable, what does he precisely defends, what does he aim at with justice as fairness, and whether it is consistent or not. Unfortunately, it is seen that Rawls fails to propose a coherent egalitarian as well as liberal theory of justice. Hence, he could not reconcile the ideas of freedom and equality.

In this study, Hume’s theory of justice is examined critically with respect to morality, politics, and society. In addition to that, Hume’s account of justice is questioned owing to the free rider problem. First, the relationship between morality and justice is investigated. Although Hume takes sympathy seriously in his early works, he does not take sympathy to be a sure foundation in his later works. Then, circumstances of justice are explained to find exact place and necessity of the virtue of justice. With the way of deconstruction, Hume shows the cases that the virtue of justice is needed. Justice is largely concerned with the environment and dispositions of persons. Next, the artificial character of justice will be explained. Then, Hume’s laws of justice will be given and assessed: stability of property, exchange of property by agreement, and performance of promises. It is argued that Hume’s laws of justice mostly relate to economic justice. The chief drive that causes individuals to act justly is disciplined self-interest. Self-interest should be organized for public utility. Laws of justice are created by human conventions. The primary sources of the investigation are: Hume’s A Treatise of Human Nature, [1739] 1978; An Enquiry Concerning the Principles of Morals, [1751] 1998 and Political Essays, 1994.

Bu çalışma, John Rawls'un adalet teorisinin tarihi ve felsefi bağlamda eleştirel bir analizidir. Bu amaçla Bir Adalet Teorisi'nden (1971) İnsaf olarak Adalet: Yeni bir İfade (2001)'ye kadar olan eserleri incelenmiştir. Sadece Rawls'un adalet teorisi değil, aynı zamanda metafizik ve metaetiğe olan yaklaşımı da insaf olarak adaleti derinlemesine anlamak için ele alınmıştır. Rawls'un ana argümanları ve tezlerini ortaya koyarken, en önde gelen eleştirmenleriyle birlikte eleştirel bir yaklaşım benimsenmiştir. Bunun için bu çalışma, Rawls'un teorisinin çalışılabilir olup olmadığı, tam olarak neyi savunduğu, insaf olarak adalet ile neyi hedeflediği ve tutarlı olup olmadığı gibi soruların cevabını aramaktadır. Maalesef, Rawls'un tutarlı bir eşitlikçi ve aynı zamanda liberal bir adalet teorisi öneremediği görülmektedir. Dolayısıyla, o özgürlük ve eşitlik fikirlerini uzlaştıramamıştır.

In this study, Hume's theory of justice is examined critically with respect to morality, politics, and society. In addition to that, Hume's account of justice is questioned owing to the free rider problem. First, the relationship between morality and justice is investigated. Although Hume takes sympathy seriously in his early works, he does not take sympathy to be a sure foundation in his later works. Then, circumstances of justice are explained to find exact place and necessity of the virtue of justice. With the way of deconstruction, Hume shows the cases that the virtue of justice is needed. Justice is largely concerned with the environment and dispositions of persons. Next, the artificial character of justice will be explained. Then, Hume's laws of justice will be given and assessed: stability of property, exchange of property by agreement, and performance of promises. It is argued that Hume's laws of justice mostly relate to economic justice. The chief drive that...

This thesis explores the ethical impact of literary narrative fictions on the reader. It does so by focusing mainly on the reading experience since one of the main claims of the thesis is that literary narrative fictions are co-products of the author and the reader. In that sense the aforementioned impact cannot be understood without taking into account the creative acts of the reader. The exploration is carried out by focusing on three scholars whose investigations on the problem of literary experience can be read as complementary works.In the first chapter I descriptively lay out Roman Ingarden’s investigation on the ontological and structural character of the literary work of art along with his phenomenological inquiry into the cognition of this work. By examining his basic claims about the nature of the literary work ofart and its cognition, I discuss the ontological incompleteness of these works which necessitates the active role of the reader in giving the work its final shape. In the second chapter I focus upon Wolfgang Iser’s reader-response theory.  Iser’s theory goes parallel to Ingarden’s in the sense that they both accept the openness of the work to the creative acts of the reader. Iser, however by his notions of depragmatization, negation and negativity suggest us a two-way traffic between the fictional work and the reader. Through the reading proses, by virtue of the negations and de-pragmatizations, the work invites the reader to reflect on the familiar norms it represents and suggest to her a new model to understand the real world. In this way, while giving ashape to the work, the reader is also shaped by it.The third chapter addresses the phenomenological hermeneutics of Paul Ricoeur. By exploring his notion of “narrative identity” as a mediator between the ipseand idemidentities, my aim is to show the influence of the literary fictional narratives in understanding the identity of the individual subject as a temporal, historical, and intersubjective being. It is only through this understanding that we can construe the subject in her ethical identity. I will also focus on Ricoeur’s notions of “emplotment,” and “threefold mimesis,” which implies the active role of the reader in realizing the literary narrative fiction, so that I can reveal how fictional narratives enhance the notion of narrative identity.

The last twenty years have seen a growing interest in the ethical value and ethical significance of literature. Some argue that literary works have moral affects on their readers while some others claim that literature can be approached only from an aesthetical point of view. If literary works have such an effect on the reader, the question is how do they achieve this function? What differs them from other kinds of texts? In this paper my aim is to reveal the peculiar ethical significance of literary works. In order to achieve this aim, I will argue that these works should be approached as fictional and aesthetic texts. Hence, I will also side with autonomist who defends the aesthetic and fictional autonomy of literary works. I will try to show that moralism and autonomism do not have to be formulated as rival camps, rather one can defend the ethical significance of literature by staying in the autonomist sphere. Moreover, one has to stay in the autonomist sphere if she wants to understand the peculiar ethical power of literature; the ethical power of literature as literature.

Virginia  Woolf  1905  tarihli  “ Yazınsal  Coğrafya”  başlıklı  makalesinde  şöyle  der:  “Bir  yazarın  ülkesi,  o  yazarın  zihninde  bir  bölgedir  ve  eğer  biz  bu  hayali  şehirleri  somut  tuğla  ve  harca  dönüştürmeye  kalkarsak  hayal  kırıklığına  uğrayabiliriz...  [bir  yazarın  kentinin]  dünya  üzerindeki kentlerden birinde bir karşılığı olduğunu iddia etmek o hayali kentin büyüselliğinin yarısının  uçup  gitmesine  neden  olur.”  James  Joyce  ise  Frank  Budgen  ile  yaptığı  bir  sohbette  Woolf ’unkinden çok farklı bir konum larak şöyle der: “Dublin’in öyle eksiksiz bir resmini sunmak istiyorum ki bir gün kent dünya üzerinden aniden silinirse benim kitabıma bakılarak yeniden inşa edilebilsin.” Bu iki görüş edebiyat tartışmalarında birbiriyle sürekli çatışma içinde olan iki görüşü temsil eder. İlk görüş yazınsal nesnelerin (burada yazınsal kentler) saf imgesel yapılar olduğunu ve materyal gerçeklikten tam anlamıyla bağımsız olduklarını söylerken ikinci görüşe göre ise yazınsal nesneler materyal gerçekliği o kadar iyi temsil eder ki neredeyse onunla özdeştirler. Ben burada iki görüşün de hem doğru hem de yanlış olduğunu savunacağım. Woolf ’un Londra’sı Joyce’un Dublin’i kadar gerçek, Joyce’un Dublin’i Woolf ’un Londra’sı kadar kurmacadır. Yazınsal metinlerde temsil edilen kentler gerçekliklerini şehri gerçeğe olabildiğince yakın temsil etme kabiliyetlerinden değil, o  gerçeği  ve  bizim  o  gerçeği  algılamamızı  yeniden  şekillendirme  güçlerinden  alırlar.  İronik  bir  şekilde bizim algımızdaki kent gerçeği değiştikçe yazınsal yapıtta temsil edilen kent de gerçekliğe daha çok yaklaşır. Burada gerçeklik artık sabitlenmiş bir durum değil, sürekli değişmekte olan bir süreçtir.

Literary works of art present us a f ictional world in which the objects and states of affairs are purely intentional. These objects and state of affairs do not have a correlative in an ontic sphere that is independent from the work itself. However, that does not mean that the sentences in a literary artwork do not have any assertive power. The predicative sentences in a literary artwork assert something in a particular manner. Hence, literary works of art have a cognitive value. They say something to us about the world we live in, about our lives, our being on this world etc. But they do not teach us about the world in a straightforward way by referring directly to the extra-textual world. Rather they teach us by presenting us their own world; the quasi-real world of the text. In this paper I will try to reveal the particular manner by which the literary artworks help us to better understand our disposition through the world. I will achieve this aim by focusing on the structural  and  functional  differences  between  the  literary  work  of  art  and  the  factual  work in Roman Ingarden’s literary theory.