Philosophy

Günümüzde siyaset kuramcıları, devlet, iktidar, güç gibi kavramları tartışmayı biraz geri plana atmış, etik, ahlak, adalet, hak gibi daha çok felsefenin alanına giren kavramları, siyaset kuramları içerisinde incelemeye ve tartışmaya başlamışlardır. 1 Etiğin, ahlakın ve adaletin var olan siyaset tarafından nasıl belirlendiği incelenirken, bu alanların siyaseti nasıl şekillendirdiği daha fazla önem kazanmıştır. Yani devlet ve iktidar, etik, ahlak ve adalet kavramları ile anlaşılmaya çalışılmaktadır. Alan Ryan'ın Justice adlı derleme kitabının önsözünde dediği gibi herhangi bir siyasi yönetim meşruluğunu sağlamak için, kurduğu düzenin ya da yönetimin adil olduğunu iddia etmek zorundadır. 2 Düşünce tarihi boyunca pek çok filozof, düşünür, hukukçu ve siyasetçi "adalet nedir?" sorusu ile ilgilenmişlerdir. Felsefenin diğer kavramları gibi adalet kavramı üzerinde de uzlaşılamamıştır. Düşünürler adalet tanımlarını halihazırda benimsemiş oldukları siyasi kuram yardımı ile temellendirerek açıklamaya ve kabul ettirmeye çalışmışlardır. Yani adalete bir temel sunmaya çalışırken, onu sahip oldukları politik ve etik yaklaşımın temeli üzerine oturtmuşlardır. Şimdiye kadar geliştirilmiş adalet tanımlamalarına baktığımızda sahip olunan yaklaşımın ortaya konan tanım üzerindeki etkisini görürüz. Örneğin, Sokrates ve Platon adaleti en yüce erdem ve bilgelik olarak nitelemişlerdir. 3 Öte yandan Sofist Thrasmachus adaleti, güçlünün çıkarlarına hizmet eden bir kavram olarak düşünmüştür. 4 Sonrasında kimi filozoflar adaleti mülkiyet özgürlüğü ile ilişkilendirmiş, kimileri insan hakları bağlamında ele almış ve kimileri de eşitlikle temellendirmiştir. Ben bu çalışmamda adaleti bir tür eşitlik olgusu ile ilişkilendiren ama ekonomik gelir bağlamında bir eşitlik öngörmeyen üç düşünürü ele alacağım: Peter Singer, John Rawls ve Thomas Pogge. Çağımız siyaset felsefesinde, Kymlicka'nın dediği gibi, liberalizm merkezi bir öneme sahiptir. Kymlicka, siyaset felsefesinde liberal demokrasiyi savunan üç temel yaklaşım olduğu tespitini yapıyor; bunlar faydacılık, liberterlik ve liberal eşitlik. 5 Singer, Rawls ve Pogge'nin liberal eşitlik yaklaşımı bağlamında ele alınabileceği kanısındayım. Bu üç düşünürü bu çalışmanın konusu edinmemin başta gelen nedenlerinden birisi, onların adalet kavramını sosyal adalet veya küresel adalet bağlamında ele almalarıdır. Örneğin, bir sınavda bir öğrencinin kopya çekmesinin, diğer öğrenciler ve öğretmen açısından bir adalet sorunu olmasıyla ilgilenmekten ziyade, Afrikalı çocukların AIDS veya açlıktan ölmesi gibi daha büyük ölçekli adalet sorunlarıyla ilgilenmişlerdir. Günümüzde sosyal ve küresel adalet belki de her zamankinden daha yakıcı bir sorundur. İçinde yaşadığımız yüzyılda pek çok vahşete tanık olduk ve halen de olmaktayız. Soykırımlar, savaşlar, hastalıklar, doğal afetler, yoksulluk, açlık, kuraklık ve daha birçok adaletsizlik sıralanabilir. Bu üç siyaset kuramcısı, Singer, Rawls ve Pogge, bu tür adaletsizliklerin veya felaketlerin karşısında çözüm olabileceğine inandıkları kendi adalet kuramlarını ortaya koymuşlardır. Singer, Rawls ve Pogge'nin ortak noktası, yukarıda da sözünü ettiğim gibi, liberal düşünürler olmalarına rağmen, yani serbest piyasa ekonomisini kabul etmelerine rağmen, serbest piyasa ekonomisinin, daha net bir ifadeyle kapitalizmin, yol açtığı adaletsizlikleri bir parça düzeltmeyi hedeflemeleridir. Diğer bir ifadeyle, dünyadaki veya bir toplumdaki gelir düzeyleri arasındaki uçurumun bir nebze olsun kapatılabileceği iddiasındadırlar. Bu nedenle, diğer liberal adalet kuramcıları tarafından eşitlikçi liberal olarak tanımlanırlar. Oysa onlar eşitsizliği temel alarak, verili kabul ederek yüzeysel bir eşitlik sağlama arzusundadırlar. Bu üç düşünürün felsefelerinin, temelde eşitsizliği varsaydıkları için, hiç bir zaman gerçek anlamda eşitliğe yaklaşamayacağı kanısındayım. Bahsi geçen liberal adalet kuramcılarının en temel sorunlarının eşitlikçi bir bakış açısından yoksun olmaları olduğunu ve bu nedenle kuramlarının dünyaya ve topluma adalet getirmeyeceğini iddia ediyorum.

In this study I outline an holistic critique of liberalism by means of an Hegelian concept, namely, the »objective Spirit,« which posits itself as the »state« at the final stage of its process of actualization in Hegel's Elements of the Philosophy of Right. Hegel presents a number of ingenious critiques of the liberal political tradition, including both the social contract theories and the Kantian moral philosophy underlying them. These critiques help us explore the roots of liberalism and also to appraise its contemporary forms. Contrary to received opinion, liberalism is not a new form of politics that entered the scene after the decline of the bipolar world. The origins of liberalism in general were in fact founded much earlier than Hegel's time. An objection may be raised here: it may be claimed that neo-liberalism and classical liberalism have different economic and political visions. In this paper, however, I attempt to comment on the basic assumptions of the liberal tradition without stating the different visions of liberalism. For example, contemporary liberal thinkers, unlike classical liberals, do not deal with the problem of how societies and states are initially founded. However, both the old and the new liberals agree that there is a pact or contract relying on consent between free individuals and the state. In this study, I focus on liberalism's two major historical founders, namely, John Locke and Immanuel Kant: contemporary liberalism is still based on the Lockean theory on the relation between the individual and the state founded on a social contract and Kant's idea of the free agent. For both Hegel's time and today, I believe, Hegel's Philosophy of Right is a reply both to the idea perceiving the state as a negative unity and to the idea that a person is a content-free agent. Steven Smith claims that Hegel already completed a comprehensive critique of the basic tenets of liberalism.

Anlam sorunu siyaset felsefesinin de önemli sorunlarından birisidir. Kavramlara yüklenilen anlamlar politik yaşamın dinamikleri doğrultusunda sürekli bir biçimde değişmektedir. Bu değişim karşısında, siyasetteki kavramların sabit birer anlamları olmadığını mı kabul etmek gerekmektedir? Yoksa kavramların anlamlarının siyasi iktidar tarafından belirlenmesine karşı çıkarak, doğru ve yanlış anlamlar olduğu öne sürülebilir mi? Bu sorular doğrultusunda, bu çalışmada, gerçeklik, kavramlar ve bu kavramların siyaseten değişen anlamları arasında bir açı olup olmadığına bakılacaktır. Bu epistemolojik sorun tarihsel ve siyasi bir iz sürme yöntemi ile çözülmeye çalışılacaktır. Özetle anlam sorunun, siyasi ve toplumsal mücadelenin bir aracı olarak önemsenmesi ve bu mücadelenin bir parçası olarak bazı anlamlara sahip çıkılması ve bazılarının reddedilmesi gerekliliği ortaya konulacaktır.

Birleşmiş Milletler Tarım ve Gıda Örgütü (FAO) dünya genelinde gıdayı arttırma ve açlığı bitirme hedef doğrultusunda böcek çiftlikleri kurulmasını önerdi. Böceklerin, protein açısından zengin, hızlı üreyen, üretimi daha masrafsız ve sera etkisi yaratan gazları daha az üreten besin kaynakları olduğunun altı çizilerek, böcek yenilmesinin açlık ve çevre sorunlarına karşı etik bir sorumluluk olduğu belirtiliyor. Bu öneri açlık sorununun gıda yetersizliği olduğunu ima ediyor gibi görünmektedir, oysa açlığın asıl kaynağı gıdanın adil dağıtılmaması sorunudur. Dünyada üretilen gıda miktarı toplam olarak artsa da, açlık çeken bölgelere ulaşmadığı sürece bu sorun çözülmeyecektir. Tarımda kullanılan teknolojinin patentini elinde bulunduran, kendi tarım üreticilerini sübvanse eden, petrol fiyatlarını belirlemekte gücü olan zengin devletler, yiyeceğin ticaretini de kar elde etmeye yönelik olarak yaptıklarından, yoksul devletlerin yiyecek üretimini baltalamaya devam edeceklerdir. Yenilebilir böceklerin dünya genelinde daha fazla tüketilmesi, yiyecek kar getiren bir meta olarak ele alındığı sürece açlık sorununu çözmeye yönelik bir adım olmayacaktır. Önerinin kendisi sorunun bir anlamda üzerini örttüğünden etik değildir.

Bu çalışmada, bireycilik düşüncesinin liberal adalet kuramları üzerindeki etkisi incelenmiştir. Öncelikle, bireycilik düşüncesi tartışılmış ve bireyin insanlık tarihinde her zaman aynı bu şekilde kurgulanmamış olduğu ortaya konmuştur. Sonra, liberal adalet kuramlarının ilk temsilcileri olarak sayılabilecek, klasik liberalizmin babası kabul edilen Locke’un ve faydacılığın etkili bir ahlaki ve siyasi bir kuram olarak kabul görmesini sağlayan Mill’in bireyci yaklaşımlarına yer verilmektedir. Ardından, uygulamalı etik, ahlak ve hayvan hakları denince ilk aklına gelen ismi ve faydacılığın günümüzdeki en önemli temsilcisi Singer’ın ve kendisini Locke’un mülkiyet görüşünün çağımızdaki sürdürücü olarak tanımlayan ve liberal yelpazenin en ucunda yer alan Nozick’ın adalet kuramları değerlendirilmiştir. Bu dört önemli liberal düşünürün toplumsal adaletle ilgili sorunlara bireyi merkeze alan çözümlerinin temelinde genel geçer ve mutlak anlamda rasyonel birey varsayımlarının hatalı olduğu bu nedenle de adalet sorunlarına bu kuramların gerçekçi bir çözüm oluşturamayacağı ortaya konmuştur. Adalet toplumsal bir sorundur ve adaletsizliklerin ortadan kaldırılması, birey ve toplumu karşıt bir ilişki içerisinde kurgulamakla mümkün görünmemektedir çünkü aynı gemide yaşayan insanların kaderleri birdir ya birlikte batar ya da birlikte yüzerler.

Öz Bu çalışma Kastamonu Üniversitesi Felsefe Bölümü'nden mezun olmuş olan öğrencilerin bu programda almış ol-dukları öğrenimin onların kişisel ve mesleki yaşamlarına katkısını anlamayı amaçlamaktadır. Çalışma, ulaşılabilen ve görüşmeyi kabul eden mezunların tamamıyla yapılmıştır (2013, 2014 ve 2015 yıllarında mezun olan 110 mezunun 77'siyle, %70 oranında). Bu görüşmelerde, felsefe okumuş olmanın mezunların kişisel ve profesyonel yaşamlarına, olumlu veya olumsuz etkileri olup olmadığını anlamaya yönelik yirmi beş açık uçlu soru sorulmuştur. Mezunların çoğu iş arama sürecinde karşılaştıkları zorluklardan yakınmaktadırlar. Ancak özel sektörde iş arayıp da bulamayanla-rın oranı görece düşüktür. Felsefe bölümü mezunlarının iş bulma sürecinde yaşadıkları zorluklar, Fen Edebiyat Fakül-telerinin diğer bölümlerinin mezunlarının istihdamından ayrı düşünülmez. Çalışmanın ortaya koyduğu üzere, felsefe bölümü mezunları çalıştıkları işlerde başarılı ve aranan birer eleman olmuşlardır. Bu araştırma "bir mesleğin dar sınırları içine kapatılmayan zihinlerin" de kişisel ve mesleki yaşantılarında, başarılı olacağı varsayımını doğrulamıştır. Anahtar Kelimeler: Felsefe lisans eğitimi, felsefe mezunlarının istihdam sorunu, felsefenin işlevi, felsefe bölüm-lerinin sorunları Abstract This study aims to understand the contribution of philosophy program of Kastamonu University's Department of Philosophy to philosophy graduates' private and professional lives. The study was conducted with all of the graduates who could be reached and accepted the interview (77 of 110 graduates in total who graduated in 2013, 2014 and 2015, equals to 70%). This interview consists of twenty five questions in order to understand if earning a philosophy major degree has advantages or disadvantages in their both private and professional lives. Most graduates complain about the difficulties they face during the job hunting processes. However, the percentage of those who cannot find a job in the private sector is relatively low. Difficulties, being experienced by the graduates of the department of philosophy, cannot be considered separate from the employment of the graduates of other departments in the Faculty of Arts and Sciences. As the study suggests, the graduates of philosophy department have been successful and preferred staff in their jobs. This study has confirmed the assumption that "minds that are not limited within the narrow boundaries of a profession" can be successful in their private and professional lives.

Bu çalışma Kastamonu
Üniversitesi Felsefe Bölümü’nden mezun olmuş olan öğrencilerin bu programda
almış oldukları öğrenimin onların kişisel ve mesleki yaşamlarına katkısını anlamayı
amaçlamaktadır. Çalışma, ulaşılabilen ve görüşmeyi kabul eden mezunların
tamamıyla yapılmıştır (2013, 2014 ve 2015 yıllarında mezun olan 110 mezunun
77’siyle, %70 oranında). Bu görüşmelerde, felsefe okumuş olmanın mezunların
kişisel ve profesyonel yaşamlarına, olumlu veya olumsuz etkileri olup
olmadığını anlamaya yönelik yirmi beş açık uçlu soru sorulmuştur. Mezunların
çoğu iş arama sürecinde karşılaştıkları zorluklardan yakınmaktadırlar. Ancak
özel sektörde iş arayıp da bulamayanların oranı görece düşüktür. Felsefe bölümü
mezunlarının iş bulma sürecinde yaşadıkları zorluklar, Fen Edebiyat
Fakültelerinin diğer bölümlerinin mezunlarının istihdamından ayrı düşünülmez.
Çalışmanın ortaya koyduğu üzere, felsefe bölümü mezunları çalıştıkları işlerde
başarılı ve aranan birer eleman olmuşlardır. Bu araştırma “bir mesleğin dar
sınırları içine kapatılmayan zihinlerin” de kişisel ve mesleki yaşantılarında,
başarılı olacağı varsayımını doğrulamıştır.

One of the well-known critiques directed at Hegelian philosophy is that Hegel's philosophy dissolves all into the One and thereby removes all the differences by reducing them into sameness. This critique, in the first place, ignores the dynamics to which the idea of becoming gives rise in the philosophy of Hegel. In this study, we trace those dynamics through the relation between the One and the Many and the concept of dialectical becoming posited by Hegel in the Science of Logic. Hegel suggests that any thought, any event, or any thing ought to be examined within its own progression and together with its history. The history of humanity, which appears both as the formation process of things and events, and the manifestation of thought, progresses through the realization of human passions, ideas, and intentions. Hegelian logic is not irrelevant to these instances of historical progress; on the contrary, it is the logic of the dynamics of history. Hegel defines logic not only as concerning transitions between words, but also productive processes addressing alterations of things. In this context, with the Hegelian philosophy, the subject matter of the logic has become the social processes themselves created by people, rather than abstract schemas that can be found in all individual consciousnesses. According to Hegel, this process, as a moment, contains the realization of thought as something external to consciousness with the help of practice.1In his Dialectical Logic Evald Ilyenkov characterizes the difference between classical logic and Hegelian logic as follows: As can easily be seen, Hegel criticized traditional logic, and the thinking appropriate to it, by the same ‚immanent procedure' that was one of his main conquests, namely, he counterposed to the assertions, rules, and basic propositions of logic not some kind of opposing assertions, rules and basic propositions, but the process of the practical realization of its own principles in real thought. He showed it its own image, pointing out those of its features that it preferred not to notice and not to recognize. Hegel required only one thing of thinking in accordance with logic, namely uncompromising consistency in applying the principles adduced. And he showed that it was the consistent application of these principles (and not a departure from them) that in fact led inevitably, with inexorable force, to the negation of the principles themselves as one-sided, incomplete, and abstract.

In this paper, I analyze the Hegelian sense of phenomenology through the well-known parts of Hegel's celebrated work of Phenomenology of Spirit, starting with "Sense-certainty" to "Master-Slave Dialectics". In this volume, Hegel begins with where Kant left. That is, Kant solves the ongoing problems of philosophy such as appearance-truth, subject-object, and theoretical-practical with generating new dichotomies. In his Phenomenology of Spirit, Hegel attempts to dissolve those divisions into the uniqueness, called spirit. However, he does not prefer to posit the spirit before and then exposing how such an entity overcomes those splits. Instead, he begins with taking the Kantian dichotomies granted which are in fact taken so in that age. Hegel tries to write from the perspective of an ordinary human being living in that period. Then, we, as readers, witness the transformation of the ordinary thinker through the transformation of the spirit. So, step by step whil...

One of the prevalent notions in the late twentieth century‘s political philosophy, justice lies at the heart of ethics, politics and jurisprudence. In this study, while I insist on the dominion of politics and the economic mode of production over morality and law, I consider the ethical realm to be also very important in justifying political movements and transformations. Defining the concept of justice plays a role more or less in the realization of justice on the Earth. I try to reveal the bases of justice in the second chapter. My attitude can be defined as foundationalism and realism molded with historical materialism. Subsequently, I attempt to deal with the bearers of justice; i.e., individuals, institutions, or structures. The contemporary political theories on justice pay attention to the notion of the individual and the faculty of rationality. Although I admit the role ofindividuals in ensuring justice, social structures are the main bearers of justice. In the fourth chapte...

The purpose of this study is to present the different approaches, which Hegel and Marx have developed regarding the relation between consciousness and life, consistent with their aims. Hegel̕s aim is to combine all the opposed ideas and beliefs proposed throughout the history of philosophy into a unified whole. Hegel̕s dialectics which is immanent to life can also explain the opposition between consciousness and life. Self-consciousness, which appears as subjectivity in Hegel̕s philosophy, at first, treats the life as an object of desire. Later, however, self-consciousness which cannot thus realize itself desires another self-consciousness who will recognize itself, so it relates with an other self-consciousness. This relation is defined as a أlife and death struggleؤ. At the end of the struggle, there arise new forms of self-consciousnesses, Master and Slave. While the Slave produces for its Master, it relates itself to Life and this relation between Slave and Life brings about Sla...

Öz Bu çalışmanın amacı, ahlak kuramları arasında başat yeri olan Kant ahlakının biçimsel olmaktan ziyade normatif olduğunu ortaya koymaktır. Kant, ahlak yasasını oluşturan ödevleri göstermek isterken öznel ilkelerden yani maksimlerden yola çıkar ve bu maksimlerin kendi kendileriyle çeliştiğini göstererek, maksimlerin tersinin ödev olduğu sonucuna varır. Kant'ın ahlak felsefesini anlatmakta başvurduğu öznel ilke örnekleri, içeriğe dair model oluşturmaktadır. Kant, bu öznel ilkelerin nesnelleştirilerek ahlak yasası olup olamayacağına dair değerlendirilmesi sonucunda, zorunlu ilkeler türetileceğini göstermektedir. Kant ödev ahlakının biçimsel bir ahlak olduğunu iddia etmektedir; ona göre, ahlak felsefesi içeriksel hiçbir öğeyi içerisinde barındırmamalı ve ahlak yalnızca akıldan ve aklın idelerinden türetilmelidir. Oysa Kant'ın ahlaki maksimler ilişkin vermiş olduğu örnekler ve türettiği ilkeler kesin, kati içerikler sunmaktadır çünkü Kant'a göre, aynı akıl yürütmeyle, aynı ahlaki ölçütlerle aksi sonuçlara varmak mümkün değildir. Bu da Kant'ın bu ödevleri ahlak yasası olarak buyurduğunu göstermektedir. Dolayısıyla, Kant ahlakı, Kant'ın kendisinin iddia ettiği gibi biçimsel değil, kural koyucu, normatif bir ahlak felsefesidir.

In this paper, the nature of justice in accordance with Hume's and Deleuze's approaches is examined. In the history of philosophy, the bases of justice are quested; some claim that it has divine origins, some claim that justice requires some universal obligations whereas others claim that it is merely an outcome of social contracts. Hume from the perspective of Deleuze tries to dissolve these dualities or binary oppositions belong to the nature of justice by simply acknowledging both the natural and artificial characteristic of justice. Hume binds these dualities ascribed to justice through the concept of "sympathy". Hume presented us justice as an empirical issue, which fascinates Deleuze who repeats Hume's view: "justice is an artificial virtue". But Deleuze emphasizes that, what is artificial is not hierarchically below than what is natural. Thus, they both disallow divine grounds and universality of justice.