Art History

Islamic painting is mostly known through the illustrations accompanied to the texts in which they placed. At the end of 18th century, through the impact of western art, new techniques and styles appeared in the art of Middle East countries such as Iran. On the one hand, the new fashions seen in Iran art prompted the demolishing of traditional manuscript painting. On the other hand, this issue brought new ways of explanation for artistic creation in Iran art. This study, will explore how the artists used iconographical settings, which were produced for the book paintings depicting popular stories, in the new techniques like lacquer or wall tile.

Kacar hanedanı, İran’a 18. yüzyılın sonlarından 19. yüzyılın başlarına kadar (1796‐ 1925) hakim olmuş bir Türk sülalesidir. Hanedanın kurucusu Aga Muhammed Şah’ın kısa süren saltanatının (1796‐1797) ardından Feth Ali Şah (1797‐1834) tahta 27-30 Kasım 2007, Ankara 27 çıkmıştır. Feth Ali Şah dönemi, özellikle Rusya’nın genişleme politikalarının tehdidi altında ve savaşlarla geçmesine rağmen sanatsal anlamda oldukça yoğun bir etkinliğe sahne olmuştur. Yapı faaliyetinin yanı sıra resim alanında da yoğun bir üretim dikkatleri çekmektedir.  Avcılık, gösterişli saray törenleri, pahalı giysi ve değerli mücevherle çevrili güneş tahtı ile tanınan Feth Ali Şah, edebiyat ve edebiyat çevreleri ile meşgul olup, bir divan sahibi olarak da “Hakani” mahlasını kullanmıştır. Ancak Feth Ali Şah İran’da hiç görülmemiş bir şekilde yoğun bir portre üretimine öncülük etmiştir. Yağlı boya, lake tekniğinde kitap ciltleri, albüm resimleri, metnine bağlı olarak resimli el yazmaları ve alçak kabartma tekniği gibi çok farklı türlerde görülen portreleri yapılmıştır. Giysilerinde ve tacındaki aşırı mücevherlerle dikkat çeken ve hükümdarlık simgeleriyle zengin bir ikonografya gösteren portreleri belirli kalıplar doğrultusunda çoğaltılarak tüm ülkeye dağıtılmıştır. Portrenin etkin bir politik propaganda aracı olduğunun bilincinde olan Şah, çağdaşı ve komşusu Osmanlı sultanı III. Selim gibi portrelerini devrinin diğer ülke hükümdarlarına diplomatik bir hediye olarak göndererek diğer ülkeler arasında kendini görmüş ve göstermeye çalışmıştır.  Feth Ali Şah’ı grup içerisinde gösteren kompozisyonlar, İslam öncesi İran hanedanları olan Ahameniş ve Sasani hükümdarlarının kaya kabartmaları olarak yaptırdıkları kalabalık tahta çıkış ve nevruz kompozisyonlarını tekrar eder. Hükümdar bu yolla kendisinin, İslam öncesi İran hanedanları ile bağını vurgulayarak ülke içindeki gücünü ve saltanatını kuvvetlendirmeye çalışmıştır. Aynı şekilde kendisinden önceki hükümdarların yağlı boya portrelerini yaptırarak kendi portreleri ile birlikte saray duvarlarına astırmış, albüm resimleri ve metnine bağlı resimli el yazmalarında da devam eden bu anlayışla Feth Ali Şah, İran coğrafyasındaki bütün hanedan zincirinin son halkası olduğunu vurgulamıştır. Bu dönemde portre, sadece hükümdar portreleri ile sınırlı kalmamış, şehzade, hanedan üyesi, saraylılar ve taşra yöneticileri de portrelerini yaptırarak hükümdara öykünmüş ve zengin bir ikonografyanın oluşmasına katkı sağlamışlardır.

Qajar dynasty which ruled Persia towards the end of XVIIIth century (1797-
1925), means a westernization age for the country. In this age, by the modern
universities and arts academies which are resultans of the reformists movements
on political, economical and military fields, the requirements of the age are tried
to be achieved. Iranians had already experimented with photography at the end of
Muhammed Shah’s reign (1834-1848), but it was only under the rule of Nasir alDin
Shah that techniques were diffused and improved and photography was really
promoted. Nasr al-Din Shah, dealt with the art of photography himself, which is
an important discovery of XIXth century, he contributed a lot to establish hundred
of photography albums by the cooperation of European and domestic artists

The Prophet of Christian belief, Jesus’s mother; The Virgin Mary has a substantial place in the culture and beliefs of Islam. In the Islamic sources, especially the Qur’an, in hadiths and Qisas al-Enbiyas frequently aforesaid the name of Mary, in Islamic societies remains the place in this day and age as a ‘Model Women’. In Islamic culture, by virtue of purity, cleanliness and the fatherless birth of Jesus Christ; everything that could afford to be seen as a concrete expression of God’s, the Virgin Mary should be moved to this grade in the Islamic societies. The illustrated manuscripts of the most common types of Islamic painting, for instance; Mary is seen portrayed in significant patterns, Jami’ al-Tawarikh and Al-Asar al-Baqiyah illustrated histories as in retaliation of Qisas al-Enbiya prophet history. Mary’s endemic pattern in Islamic painting is annunciation. This scene in which Gabriel turns up just before Mary, going with the water jug to fill water in, and professes her “you will have a baby” undoubtedly takes its iconography out of Al-i İmran and Maryam verses in the Quran. We encounter in other illustrated species too, but including different iconographies Mary’s portraying, must be made for Christian Patrons in Islamic countries.

18. ve 19. yüzyıl boyunca önce başkent İstanbul’da, sonrasında ise Anadolu ve Rumeli’de görülen duvar resimleri, Osmanlı resim sanatının yaygın türü olan resimli el yazmalarından farklı olarak konu, üslup ve ikonografileriyle birçok yapıda yerini alır. Çoğunlukla sarayın önderlik ettiği konu repertuarı, Barok ve Rokoko bezemeler arasına yerleştirilirken, kimi zaman da oldukça sade çerçevelerin içinde görülür. 18.yüzyılın başlarından itibaren yapıların duvarlarına resmedilen hacimli çiçek ve meyve tasvirleri zamanla bezeme unsuru olmaktan çıkıp, resim anlayışına yönelik ilkeleri içinde barındırarak farklılaşmış ve kısa sürede imparatorluğun tüm topraklarına yayılmıştır. Bu dönemde manzara, natürmort ve dini tasvirlerin yanı sıra modern araç-gereç ve günlük yaşam eşyalarının da duvar resimlerinde betimlendiği görülür. Osmanlıların değişen dünyasının ve modern yaşama duydukları ilginin bir yansıması olan söz konusu tasvirler bu çalışmanın ilgi alanını oluşturmaktadır.

Öz: Osmanlı Mimarisinde 18. yüzyıldan itibaren batı etkisiyle görülmeye başlayan duvar resimleri, 19. yüzyıl boyunca imparatorluğun tüm bölgelerine yayılmıştır. Sivil ve dini mimarinin hemen hemen tüm yapı türlerinde görülen bu uygulama, üslup özellikleri bakımından batılı formları izlerken konu bakımından bulundukları yapı tiplerine göre değişiklik gösterirler. Özellikle dini yapılarda gördüğümüz kimi özgün tasvirler barındırdıkları ikonografik anlamlar ile ilgi çekicidir. Devrinin sosyal, dini, politik ve teknolojik olaylarına gönderme yapan bu tasvirlerin kamuya açık yapı türlerinde yer almaları toplumsal niteliği olan olayların görsel dille yayılmasını ve paylaşılmasını amaçlıyor olmalıdırlar. Bu çalışma, bir yandan Sivas'ın Yıldızeli ilçesi Şeyh Halil Köyü'nde bulunan Şeyh Halil Türbesi'nin duvar resimlerini tanıtmayı amaçlarken öte yandan bu resimlerin bugün hakkıyla anlamlandıramadığımız kodlarına devrin politik, dini ve sosyal yapısının içerisinde düşünerek çözüm önerileri sunmayı amaçlamaktadır.

Abstract: Wall paintings, seen in Ottoman architecture from the 18. century by the effect of Western World, was spread to whole Empire area in the 19. century. This application could be seen all samples of civilian and religious architecture. Although they resemble Western World style with regard to the wording, they may change according to the subject with regard to the building types. Some original descriptions, which especially could be seen in the religious buildings, are interesting with regard to iconographic meanings. These descriptions have reflected social, religious, political and technological aspects of the period. Since these descriptions are in the buildings which are open everybody, it may be thought that aim of them must be to spread and share the social events with visible instruments. This article is about wall paintings of wall paintings in the tomb of Sheikh Khalil in Yıldızeli, Sivas. Our aim is to train to solve the codes of them and to bring some proposals about them.

It has been known that hanging up the miniature portraits of the rulers on the neck or attaching them to the collar has been an expression of obedience to the ruler for the aristocrats or court members. In 16 th Century, this tradition was popular at English and French courts. Later it expanded and was used for different purposes. At the beginning of the 19 th Century, rulers of Eastern Muslim states such as Qajars in Iran and the Ottomans adopted this western tradition, and they delivered these miniature portraits as an order for state officials and upper classes personalities. In this article, we have dealt with portraited orders of Qajar rulers of Iran in 19 th century. They have been evaluated according to subject, style and iconography. Finally, we have discussed their relations with surrounding cultures. In the first part of the study, early examples of the Tudor dynasty in England are presented. Afterwards, examples of Feth Ali Shah, Muhammed Shah and Nasreddin Shah periods were examined and the distinguishing features of these portraits were analyzed.

Bu kitapta yer alan bölümlerde kullanılan kaynakların, görüşlerin, bulguların, sonuçların, tablo, şekil, resim ve her türlü içeriğin sorumluluğu yazar veya yazarlarına ait olup ulusal ve uluslararası telif haklarına konu olabilecek mali ve hukuki sorumluluğu yazarlara aittir.

Feridüddin Attar’ın, İslam edebiyatında yüzyıllarca popüler olmuş
Mantık at-Tayr adlı eseri birçok hikâyeden oluşmaktadır. Gülşehri, Ali
Şir Nevai ve Za’ifi gibi yazarlar da Mantık al Tayr’dan ilhamla benzeri
eserler meydana getirmişlerdir. Eserin özü kuşların bir araya gelip
kendilerine bir hükümdar seçmek istemeleri, hüthüt kuşunun
kendilerine aslında Simurg adında bir hükümdarlarının olduğunu
bildirmesi ve onu beraber arama teklifi üzerine gelişir.
Hükümdarlarını arama yolculuğunun zorlu geçeceğini gören kuşlar
isteksiz ve yolculuğa çıkmamak için bahaneler aramaya başlarlar. Bu
zorlu sürecin ardından Simurgu gördüklerinde aslında aradıklarının
kendileri olduğunu fark ederler. Eser, bu anlamda “Vahdet-i Vücut”
yani Tanrı’yı kendi içinde bulma düşüncesinin simgesel bir yansıması
olarak değerlendirilebilir. Yolculuk esnasında zorlanan kuşların
yakınmalarına mürşitlik eden hüthütün cevapları mesnevinin ilk
hikâyelerini oluşturur ve daha sonra diğer hikâyelere geçilir. Bu
çalışmaya konu olan hikâye ise eserin içindeki en uzun hikâye olup
Hıristiyan bir kıza âşık olan Şeyh San’an’ın başından geçen olayları
anlatır. İslam dünyasında oldukça popüler olan hikâye gerek Mantık
al-Tayr nüshalarında ve diğer yazarların eserleri içinde yer alan
şekliyle resimli veya resimsiz olarak üretilmiştir. Müstakil olarak da
çeşitli yazarlar tarafından kaleme alınan hikâyenin Kütahya Vahit Paşa
Kütüphanesi’nde bulunan müstakil bir Kıssa-i Abdürrezzak [Şeyh
Sen’an ve Hıristiyan Genç Kız] Yazması’nın resimleri bu çalışmanın
odak noktasını oluşturur. Hikâyenin resimli Mantık al-Tayr
nüshalarındaki genel kalıplar ile karşılaştırılmasının yapıldığı çalışma
da metin-resim ilişkisinin de ikonografik bir değerlendirmesini içerir.

Antik yapıların ve kalıntılarının resim sanatında bir tema olarak kullanılması 19. yüzyılda olağan bir durumdu. Avrupa'da Rönesans düşüncesinin Antik çağa olan ilgisi bilim, felsefe, edebiyat gibi alanların yanı sıra ilgisi bu unsurların resim sanatına yansımasıyla da kendini göstermişti. Fransız ihtilalinin getirdiği milliyetçilik ve ulus devlet modeli toplumların köklerini aramasına ve geçmiş medeniyetlerin izlerini sürmesine neden olmuştu. Mısır'ın Napolyon orduları tarafından işgalinin ardından arkeolojiye olan ilginin artması Avrupalılar için kesintisiz bir şekilde antik dönem ve kentlerinin gündemde kalmasını sağlamıştı. 19. yüzyılın oryantalist sanatçıları antik kent betimlemelerine resimlerinde geniş yer ayırmış, yeni ve etkin bir ifade aracı olan fotoğraf arkeolojik alanların görüntülerinin hızla yayılmasına neden olmuştu. Çalışmada, öncelikle antik kent kalıntılarının batı resminde bir tema olarak geçmişine yer verdikten sonra 19. yüzyılda Osmanlıların konuya olan ilgileri ve Osmanlı duvar resimlerinde antik kent kalıntılarının yansımaları üzerinde durulmuştur.

Kavalalı Mehmed Ali Paşa, Fransa'nın Mısır'ı işgali sırasında gösterdiği başarılar neticesinde Osmanlı hükümeti tarafından Mısır valisi olarak atanmıştır. Valiliği sırasında başlattığı isyan bastırılamamış ve özerk bir statüde Mısır'da hükümdar gibi davranmıştır. Mısır için bir modernite çağı olarak kabul edilen döneminde Avrupa'ya öğrenci göndermek, modern sulama sistemleri ile bölgenin tarımını geliştirmek, silah fabrikaları kurarak modern teçhizatlı bir ordu kurmak gibi birçok konuda yeni bir çağın habercisi olmuştur. Yaptırdığı dini ve sivil mimari eserlerde Avrupa ve Osmanlı üsluplarını yerel değerler ile birleştirmesini bilmiş özellikle saraylarında Osmanlı yorumlu barok bezemelere yer verilmiştir. 19. yüzyılda Osmanlı ve İran'daki Müslüman hükümdarların saraylarında gelişen Batı etkili yeni portrecilik anlayışı, portrenin doğu ülkelerinde kamusal alanda yer alması ve etkin bir diplomatik propaganda aracı olarak kullanılması gibi yeni işlevleri de beraberinde getirmişti. Bu çalışmanın amacı Mısır'ın modernite çağında bir geçiş evresi olarak kabul edilen Mehmed Ali Paşa'nın sağlığında yapılan portrelerini kronolojik olarak izlerken, barındırdıkları ikonografiyi değerlendirmek ve çevre kültürlerin Müslüman yöneticilerinin bu konudaki programları ile karşılaştırmaktır.

Yûsuf ile Züleyhâ Hikâyesi gerek Batı ve gerekse Doğu edebiyatında oldukça popüler olmuş bir yazın ürünüdür. Hikâye metnini temel olarak kutsal kitaplardan almaktadır. Hikâyenin İran sahasındaki popüler metni ise Kur’an-ı Kerim’deki Yûsuf sûresinin bir yansıması olan Molla Câmî’nin (d.1414-ö.1492) “Heft Evreng” adlı eserindeki Yûsuf ile Züleyhâ mesnevisidir. Câmî’nin yanı sıra birçok Şair tarafından da kaleme alınan bu hikâyenin resimli nüshaları İran coğrafyasındaki hüküm süren hanedan saraylarında ve Osmanlı sarayında üretilmiştir. Bu çalışma ile resimli el yazmalarından bağımsız olarak metinsiz Yûsuf ile Züleyhâ hikâyesinin öykücü resimleri çini, lake, tuval üzerine yağlı boya ve halk resimlerinde özellikle 19. yüzyılda Kaçar döneminde yaygın bir şekilde üretimine odaklanmış ve bu üretimin hangi farklı ikonografiler üzerine yapıldığı konusunu ele almıştır.

Safranbolu'yu ülkemizde ve dünyada ön plana çıkaran en önemli özelliği geleneksel Türk mimari tarzındaki evleridir. Bu evlerin kapılarında yer alan kapı halka ve tokmakları maden işçiliği ürünlerinin bir bölümünü oluşturur. Safranbolu'da halkalar iki, tokmaklar altı ana grupta toplanmaktadır. Halkalar genellikle demir, tokmaklar ise tunç ve pirinçten yapılmıştır. Yapım tekniği olarak dövme ve döküm teknikleri tercih edilmiştir. Kullanılan malzeme demir ise dövme, tunç ve pirinç ise döküm tekniği kullanılmıştır. Genellikle halkalar dövme, tokmaklar döküm tekniğinde yapılmıştır. Son dönem üretiminde ise döküm tekniği öne çıkmıştır. Süsleme tekniği olarak kazıma, kabartma ve delik işi tekniği ile karşılaşılmaktadır. Günümüz üretiminde ise delik işi tekniği ağırlık kazanmıştır. Bu çalışmada yapısal özellikleri ve işlevleri dikkate alınarak kentin Şehir ve Bağlar bölgesindeki halka ve tokmaklar belirlenmiş, alt gruplara ayrılarak tipoloji yapılmıştır. Örnekler araştırma yapılan 25 farklı yöredeki örneklerle karşılaştırılarak, Türkiye kapı halka ve tokmakları içinde Safranbolu'nun yeri belirlenmeye çalışılmıştır.

Bartın city which is in Western Black Sea that has attracted attention throughout history due to it's geographical location and which has been under the influence of various civilizations is one of our cities that protect it's traditional structure. However, the traditional houses has been demolished in the course of time due to fire and flood disasters, requests about using the new housing architecture or disputes between brothers so they burned or became devastated. It caused that traditional structures dispersed to the city. In this study, no particular location or street has been selected. As a result of our current land survey conducted in the entire center of Bartın, 30 houses which are rich and qualified in terms of wood workmanship and which have different characteristics without repeating each other in terms of balcony and plank arrangements were determined. Only one of the houses, all of which belong to the late Ottoman period, is not registered. In addition to the plan of thr houses, material and technical characteristics, the façade arrangements and interior and exterior wood decorations were evaluated. Bartın houses which show the general characteristics of Turkish houses in termss of plan reflect the characteristics of İstanbul houses especially in terms of the use of wood on the facades and wooden decoration. Art Nouveau and Ampir styles, which were introduced as 19th-century tastes were seen in Bartin through the port trade with Istanbul and applied to wooden material. In the examined houses, wood decoration is concentrated on the facades, while the interiors are quite plain.

Demirli (Küre-i Hadid) Köyü Camii Candaroğulları döneminden günümüze kalan, ahşap taşıyıcılı ve tavanlı, dönem özelliklerini yansıtan Anadolu'daki önemli mimari eserlerdendir. Günümüzde Karabük ili Eflani ilçesi Demirli Köyü sınırları içerisinde bulunan yapı günümüze kadar birçok onarım, ek ve müdahalelere maruz kalmıştır. En son 2012 yılında yaptırılan restorasyon çalışmalarıyla bugünkü mevcut görünümüne sahip olmuştur. Kitabesinden 1451 tarihinde inşa edildiği anlaşılan caminin, kaynaklarda belirtildiğine göre 1891 tarihinde doğu cephe duvarına bitişik türbe yapısı eklenmiştir. 1958 sonrası müdahalelerde yapının kuzeyi kapatılarak burada kapalı bir mekân oluşturulmuş, bu alanın doğusuna ahşap bir minare eklenmiş ve harim duvarlarına kalem işleri yapılmıştır. 2012 müdahalelerinde ise yapı bütünüyle ele alınarak esaslı onarımdan geçirilmiştir. Bu çalışmada; elde edilen bilgi, belge, yayın, arşiv kayıtları ve yerinde incelenme sonucunda kalem işlerine yönelik olarak yapının geçirdiği müdahaleler, müdahale biçimi ve sonuçları bilimsel koruma yaklaşımları çerçevesinde ele alınarak değerlendirilmeye çalışılmıştır.

"nde biri Pir Evi"nde, diğeri Balım Sultan Türbesi"nde yer alan büyük boyutlu ve ağaç görünümlü iki Ģamdan bulunmaktadır. ġamdanların envanter kayıtlarında "kırkbudak" olarak adlandırılmaları dikkate alınarak konuya bu açıdan yaklaĢılmıĢ; "kırkbudak" tanımlamasının kaynağı, kırkbudakların Alevi-BektaĢi kültüründeki yeri ve kullanım alanları belirlenmeye çalıĢılmıĢtır. Ayrıca eserlerin; yapı, müze olmadan, yani bir dergâhken burada bulundukları düĢünüldüğünden; BektaĢilik tarikatının dinî felsefesinden yola çıkarak bu felsefenin bir sanat yapıtına nasıl yansıdığı ortaya konulmuĢtur.

Eskipazar is one of the six districts with the central district of Karabük. It has covers an area of 690 square kilometers and 49 villages. There are 7 bats which showing local construction features. Baths belonging to Ottoman era. 3 baths which have been identified within the scope of the survey of Karabük province and districts study carried out by us since 2011 are located in Hamamlı village which is 17 kilometers away from the Eskipazar center, 1 bath is in Kapucular village which is 2 kilometers away from the town center, 2 baths are in Kıranköy district of the township and 1 bath is in the Bahçepınar district of the township. These structures which are used as haystacks and storesuses at the present time have been registered and recorded as a result of our studies. 3 baths have been published previously in Hamamlı village. They were drawn and their place in the Turkish bath architecture was determined by an assessment with regard to their plan characteristics and they were documented and published as our cultural heritage. 1 In this study; four baths, excluding the baths in Hamamlı village in Eskipazar will be introduced and assessed with regard to their plan characteristics.

Everything which is related to human being is actually a communication tool. Art is also one of the communication tools which are related to human. Building an effective communication depends on using the common language by sides and comprehending one another. History of art is a visual discipline whose material is indicators. Consequently, comprehension of the art depends on analyzing of the indicators. This study exemplifies and highlights the importance of iconography and symbol analysis which are included in the field of history of art and plan, map, architectural and urban reading. It is aimed that the main purpose of an art historian should be construing not describing. The ways of construing is reading the indicators. Therefore more courses or contents related to the relationship between history of art and semiology should be included in undergraduate education of history of art.