Core Islamic Studies

The purpose of this article is, by focusing on the example of Abū Hurayra, to search the reasons of the appearance the hadīths narrated via other companions in the musnad of one companion. For readers who especially considered the genre of Musnad's books and expected all narrations of the one companions to be in the same place together, it is highly surprising to encounter some hadīths that were narrated via other companions in the Abū Hurayra musnad, while Abū Hurayra's own narrations are in the musnad of the other companions as well. In this article I will focus on what was meant by this structure of the classification in the Musnad. And based on this study, I will make some general comparisons between the Musnad of Ibn Hanbal and the Musnads of some authors of his time. Citation: Bekir Kuzudişli, "Müsnedleri Dışında Zikredilen Sahâbîler Bağlamında Ahmed b. Hanbel'in Müsned'i -Ebû Hüreyre Örneği-" (in Turkish), Hadis Tetkikleri Dergisi (HTD), VIII/2, 2010, pp. 69-95.

Özet: Bu makalenin amacı, Batılı araştırmacılarca kullanılan e silentio prensibinin, ilk üç asırdaki hadis rivâyetiyle ne ölçüde uyum arz ettiğini ve elimizde bulunan kaynaklarla ne ölçüde sonuç elde edilebileceğini araştırmaktır. G. H. A. Juynboll tarafından "Men Kezebe 'Aleyye..." hadisinin bu metoda göre tarihlendirilmeye çalışılması, metodun işlerliğini görmek açısından karşımıza önemli bir fırsat çıkarmaktadır. Dolayısıyla bu makalede sözü edilen hadis Taberânî'nin Turuku Men kezebe aleyye... adlı kitabı ve diğer temel hadis kaynakları dikkate alınarak muhtelif yönlerden incelenmiş ve Juynboll'un ulaştığı sonuçlar test edilmiştir. Ayrıca bu araştırma bize, isnad ve metinlerin ilk asırdaki kullanımlarına ilişkin çeşitli tespitler yapma imkânı da sunmuştur.

Sahabe nesli, gerek İslam'ın güçlenmesi ve yayılmasında, gerekse dinin yaşanınası ve sonraki nesillere aktarılmasında önemli rol oynayıp Kur'an ve hadislerde genel olarak övgüyle yer aldığı için onların hem klasik dönem. eserlerine hem de . günümüz çalışmalarına yaygın bir şekilde konu olması kaçınılmazdır. Sahaöılerin hadis rivayeti ve dirayeti, sünnete bağlılıkları, kimlikleri, adaleti, onlara yöneltilen eleştiriler ve benzeri konular müstakil eserler veya çeşitli konular içinde tartışılagelmiştir. 1 Bkz. Meôd Halef Münşid, Cıılııidii 'l-Hiifız İbıı Abdilberr fi diriiseti's-snlıfibe, s. 155. 2 Moğultay b. Kılıç, el-İniibe illi mn'rifeti'l-mıılıtelef filıim miııe 's-snlıiibe (thk: İzzet Mürsl, İbrahim b. İsmail Kadl, Mecdl Abdulhalık eş-Şam), Mektebetü'r-rüşd, Riyad, 1420/2000. YÜZ ELLİ UYDURMA SAHA Bİ İD DİALARININ T AHl.İLİ, B. KUZUDİŞLİ 295 rın arkaplaru incelenecek, elde edilen neticeler klasik dönem eserlerinin yapısı dikkate alınarak ele alınacakb.r.

The objective of this study is to examine when and by whom Sunnī narrations (isnāds) such as "companion > successor…" were incorporated within the Shīʿī ḥadīth canons, even though these references are rarely seen in the Shīʿī tradition. This study does not merely reveal how the mentioned chains/isnāds passed from Ahl alsunna to the Shīʿa but also provides significant ideas with regard to the historical journey of the Shīʿī ḥadīth narrative (riwāya). Thus, I hope to obtain clues about the origins of certain narratives that the Shīʿa consider critical of Ahl al-sunna but that cannot be proven by Sunnī sources. To remain loyal to the limits of this study, I will compare the chapters "Thawāb al-aʿmāl wa-ʿiqāb al-aʿmāl" within Kitāb al-maḥāsin by al-Barqī, who treats the era of the eleventh imām and al-Ghayba al-ṣughrā (The Lesser Occultation), and Thawāb al-aʿmāl wa-ʿiqāb al-aʿmāl by al-Sheikh al-Ṣadūq, who conducted his scholarly life during al-Ghayba al-kubrā (The Greater Occultation) period, with regard to the use of Sunnī chains. These two works are especially important because they reflect tendencies both before and after the Greater Occultation.

Öz: Bu makalenin amacı, oryantalist sistem içerisinde hadis kavramlarının işlevine dikkat çekmektir. Oryantalistlerin oluşturdukları kavramların İslâm dünyasına nasıl yansıdığı ve Müslüman ilim adamlarının bu kavramlara nasıl yaklaşması ge-rektiği de makalede incelenen önemli konulardan biridir. Burada özellikle dışarı-dan bakan kimseler olarak hadis tarihi konusunda oryantalist tespitlerin yeni çalışmalara kapı aralayabileceği savunulmaktadır. Ancak bu, " ircâ' yöntemi " diye adlandırılabilecek, ilgili kavramın oryantalist sistem ve yorumundan arındırılıp onun hadis tarihinde aslında nereye tekabül ettiğini belirlemek ve Müslüman ilim adamları bakış açısıyla yorumunu sunmakla gerçekleşebilir.
Rethinking of Hadîth Therms in the Context of Orientalism Abstract: The aim of this article is to study about functions of orientalist terms relating to hadîth in their system. It is also among the very important topics how muslim scholars responsed these terms and how to deal with them. In this article I shell argue that some findings of orientalists, as they look the matters from the outside, may cause original studies in the history of hadith. But it may be fulfilled in a system that I named it as irja', by purifying these terms from orientalist meaning in system, then by producing it according to Muslim scholars approach after identifying its correct role in the history of hadith.

Öz: Şia'nın Ehl-i Sünnet'ten ve diğer muhalif gruplardan ayrı olmasını sağlayan birincil etken, üzerine mezheplerini bina ettikleri müstakil hadis ve tarih malzeme-sine/bilgisine sahip olmalarıdır. Şia'daki hadis rivayeti bir yandan, kendilerini Ehl-i Sünnet'ten ayıran önemli unsurlardan biri olan imamet fikrini güçlü bir şekilde vurgularken diğer yandan neredeyse tamamen masum imamlar yoluyla gelen rivayetler üzerine kurulmasıyla ön plana çıkar. Masum imam merkezli hadis rivayetinin bu özellikleri, ilk önce küçük gaybet daha sonra ise büyük gaybetle tamamen sona ermiştir. Zira bir yandan hadisleri masumdan alma avantajı geçerliliğini yitirirken diğer taraftan nakledilen hadislerin güvenirliliği meselesi ortaya çıkmıştır. Bu sebepten erken dönemde Şia nezdinde rakiplerine karşı önemli bir psikolojik üstünlük sağlayan bu durumun önce çocuk imamlar meselesiyle sonrasında ise küçük ve büyük gaybetle Şia için aşılması gereken büyük bir soruna dönüştüğü gözlemlenmektedir.
Abstract: The primary factor that seperates Shia from Ahl al-Sunnah and other opposition groups is that they have independent hadith and history material on which they build their sects. The narration of the hadith in Shia comes to the forefront with its emphasis on the idea of " imam " , which is one of the important elements that distinguish them from Ahl al-Sunnah. The features of the hadith narration, centered on the " innocent imam " were completely ended with the ghaybah al-sugra