Architecture

Günümüzde konut üretimi hızla tekdüze, bilindik ve alışıldık süreçlerle gerçekleşme yoluna girmiştir. Kapitalist sistem, arz ve talep dengesini arz lehine değiştirir ve önceliği “arz”a verir. Konut üretimini oluşturan sürecin özneleri, arazi sahibi, yatırımcı, tasarımcı,
bazen pazarlamacılardır. Bu süreç imar kuralları gibi yapılaşmanın biçimsel oluşumunu etkileyen parametrelerle ilerler. Bu sürecin içindeki tüm aktörler daha fazla arz üretmek ve tartışma götürmez biçimde daha fazla kar elde etme hedefindedirler. Süreçte arzın
öncellenmesi, tasarımcı tarafından benzer bir kullanıcı tipi kabulü yapılmasına ve böylelikle arz eden kullanıcının tek-tipleşmesine yol açar. Bu tek-tipleşen süreç ve tek-tipleşen sonuç ürünler sadece mekâna yaygın bir durum da değildir. Arz edenin ekonomik tercihleri, üretim sürecinin benzerliğinden tek-tipleşir ve erişilebilir konut, belli bir gelir grubunun erişim alam içinde kalır. Bu sistem tökezlemeden işlemeye devam ettikçe -veya ettirildikçe- süreklilik gösterir. Tarihsel bağlamda kentli konutun farklı üretim biçimleriyle karşılaşılmıştır. 1928 yılında Moskova Moisei Ginzburg ve Ignatii Milinis tarafından tasarlanan Narkomfin Binası yeni bir sosyal düzenin mimarlıktaki karşılığını yansıtmayı hedefler. Bina anlayışın ardındaki temel ilke, kolektif fonksiyonlara karşılık gelen tüm alanların ortak alanlarda tasarlanmış olmasıdır. Batı ülkelerinde ortak kullanma sahip mekânları olan konut türleri, örneğin mutfak alanı birden çok kullanıcı tarafından paylaşımı yoluyla, farklı denemeler içerir. Buna benzer mekânsal ortaklık kuran konut denemelerine Kuzey Avrupa ‘da rastlanır. İsveç’te Mimar Sven Marcelius ve sosyal bilimci Alya Myrdal, Danimarka’da Jan Gudmand-Hoyer, Bodil Graye, konut mekânın ortaklaşması ve dolayısı ile mülkiyetin ortaklaşması ile ilgili öneriler geliştirmişlerdir. Ülkemizde bu tür deneysel konut üretimlerine rastlanmasa da yatırımcı kimliğinin değişmesine bağlı olarak geçici ve kalıcı mülkiyet öneren sistemlere rastlanır. Devlet eliyle üretilen konutlarda mülkiyet tekildir ve çeşitli gelir grupların erişimine olanak sağlanır. Tekil konut mülkiyeti saklı kalmak kaydıyla, kooperatifler eliyle üretilen konutlarda, arsa hakkı paylaşılır. Mülkiyet hakkının farklılaştığı bir başka konut tipi lojmanlardır. Mülkiyeti tek bir kuruma ait olup, kullanıcısının geçiciliğine dayanır. İçinde yaşadığımız günümüz kenti yoğunluk ve büyüme bağlamında postmetropol olarak tanımlanmaktadır. Bu içeriği şu başlıklar oluşturur; küreselleşmenin tamamlanması, neo-liberal sistemin tam olarak devreye girişi, bütüncül kent planlamasının terki, parçacıl tasarım, emlak merkezli yatırımlar, 80’li yıllarda kıyıdan çekilen kapitalin kıyıya dönüşü, inşaat endüstrisinin gelişmesi: teknolojilerin mega strüktürler kolayca inşa edebilmesi, mimarlığın «sosyal mühendislik» misyonundan giderek uzaklaşması, yeni yetimlerin ortaya çıkışı: yaşlanan nüfusun yaşam alam, mülteciler / romanlar / prekarya: kent yoksulları. Yukarıda dile getirilen sorunlar için önerilen çözümlerden biri de kent kolektifinin yeniden tanılanmasıdır ve çözümlerden en görünür ve radikal bir değişiklik önerisinde bulunarak gerçekleştirilen Co-Housing uygulamalarıdır. Bu konutun üretilmesinde yeni
bir örgütlenme önerisi sunmaktadır. Barınma ihtiyacım piyasa aygıtlarının dayattığı / önerdiği finans ve sahip olma modellerinden farklı şekilde örgütlenmeyi ve finanse etmeyi önerir. Co-Housing bir konut üretim modeli olarak demografik çeşitliği içinde
barındırmayı, özel ve kolektif olanı aynı anda mekânsal ve donatısal olarak ortaklaştırmayı hedefler. Bu çalışmada, yeni konut üretme biçimi olarak bu model, uygulaması gerçekleşmiş örnekler üzerinden tartışılacaktır.

Arapça kökenli bir sözcük olan sayfiye, yaz mevsimini geçirmek üzere gidilen şehre yakın konut ya da bölgeyi tanımlamak amacı ile kullanılmaktadır. Bu çalışmada sayfiye kültürünün incelenmesi ve kentte kaybolan yapısının ortaya konulması hedeflenmiştir. Bu hedefle, İstanbul'un eski sayfiye yerleşimlerinden biri olan Kartal ilçesine bağlı, Orhantepe Mahallesi'nde bulunan Dragos semtinin 1968-2018 yılları arasında yaşadığı mekânsal değişim incelenmiştir. Çalışmada literatür taraması yapılmış, sayfiye kavramı ile ilgili veriler toplanmış, kuramsal bir çerçeve çizilmiştir. Bunun yanında alan çalışması ve sözlü tarih çalışmaları gibi araştırma yöntemleri izlenmiştir. Çalışma kapsamında; sayfiyenin tanımı/ ortaya çıkışı, sayfiye yerleşimleri/gelişim şekilleri, sayfiye mekânları, kıyı sayfiyelerinin arazi kullanımı ve morfolojisi, Türkiye ve İstanbul'da sayfiye kültürü ve bir sayfiye yerleşimi olarak Dragos'un mekânsal değişimi ele alınmıştır. Çalışmanın sonucunda, sayfiye kültürünün kentin tarihi ve fiziksel yapısı bağlamında önemli bir yere sahip olduğu tespit edilmiştir. Öte yandan sayfiye kültürünün uzun yıllar yaşandığı bir yerleşim olmasına rağmen literatürde yer almayan Dragos'un seçkin bir sayfiye olduğu kanısına varılmıştır.

SPATIAL CHARACTERISTICS OF STREETS AS WALKABLE URBAN SPACES, BAĞDAT STREET CASE STUDY Zeynep YAZICIOĞLU İstanbul has gone through a very rapid change and transformation since 1950s. The growth in these last 50 years has shown strong acceleration entering the 21st century. When the effects of any change in public structure on physical environment and collective memory are considered, it is seen that many changes occur physically, socially, culturally, psychologically etc. To make this fast growth in İstanbul metropolitan city more comprehensible, it is essential to understand the dimensions of change in the neighbourhood. The Bagdat Street region, having a housing pattern comprising apartments (which are known as planned and legal housing units) and established totally with government housing laws, has an important place in collective memory. In addition to the tidy charasteristic, both Bagdat Street itself and the housing pattern that feeds and enlivens it, also show some degree of ...

This body of research needs a transdisciplinary, multilevel theoretical model that may help to explain how macro-urban scale characteristics, human perception and micro-urban scale characteristics affect walking behaviour. The model aims to question walkability according to spatial, individual, group, and regional characteristics as macro-urban scale characteristics that come into play in human perception. Human questions synthesise these characteristics and decisions to walk. Then, the micro-scale characteristics become influential in the decision of walking and its type. Some factors are more prominent in this process than others. These factors have been suggested as walking needs in a hierarchy: Feasibility, Safety, Accessibility, Usefulness, Physical Comfort and Social Environment/Sociability. This model can (a) serve as a framework to understand the variables in existing research, (b) offer hypotheses for how factors from macro/micro-scale urban characteristics affect peoples’ walking decisions, and (c) guide designing/re-designing environments.
Keywords: sustainable environments, walkable urban space, walkability, sociability, environmental protection.

Özet: Esnek mekan kategorizasyonları ile yapılan esnek mekan tanımlamaları ve bu tanımlamaların çağdaş mimari mekandaki yansımalarının Helsinki'deki önemli mimari ürünler üzerinden değerlendirilmesi.

Abstract: Flexible Spaces in Contemporary Architecture:
The concept of flexibility is an important concept that existed in the pre-industrialization period, from the caves in the first human settlements to the ancient megarons, nomadic tents, and the traditional residences of different nations. In the architectural paradigms that have changed over the past fifty years, many different terminology terms are associated with flexibility. Today, the concept of flexibility is still explained by the existing space's ability to carry new functions, the growth and continuity of the space, and the change of technical equipment. Sub-concepts such as adaptation, exchangeability and adaptability are essential in architectural literature. This study explains flexible space categorizations after explaining the concept of flexibility. The conclusion drawn from all these categorizations is that flexibility is an approach independent of categorizations. Flexible spaces can be seen as the reflection of the principle of energy conservation and the use of less energy due to the nature of man. In addition, cultural variables are essential in the use of flexible space. It is seen that the different spatial responses to the concept of total space in modern and contemporary Finnish architecture are transformed into topographic architecture, in-between, fluid, ramp and oblique spaces through the concepts of flexibility, multifunctionality, and open spaces. The roots of this are the foundation principles of the country, which is founded on citizenship and democratically making equal use of all kinds of opportunities. In this study, modern and contemporary period structures with flexible space features in Helsinki have been examined. The vast majority of buildings have been renovated or re-functioned. This alone is an indication that each of them has flexible space features.

ÖZETBu çalışmanın amacı, işe alım mülakatları sırasında adayların kullandığı izlenim yönetimi taktiklerinin ( kendini yüceltme, ötekini yüceltme, görüş birliği) mülakatı yapan kişinin adayı ne kadar cazip algılayacağı üzerindeki etkisini incelemektir. Araştırma modeli farklı sektörlerde çalışan 88’I kadın ve 62’si erkek olmak üzere toplam 150 kişiye uygulanmıştır. Uygulanan anket; açıklama, mülakat senaryoları, mülakatçının algısı ölçeği ve demografik bilgiler olmak üzere 4 bölümden oluşmaktadır. Toplanan verilerin analizi SPSS 15 paket programıyla yapılmıştır.Yapılan güvenilirlik analizleri sonucu her bir senaryonun güvenirliğinin yüksek olduğu görülmüştür. Sonuçlar göstermiştir ki, mülakatçıların izlenim yönetimi taktiklerini kullanan adayların cazipliği konusundaki olumlu algısı ortalamanın üzerindedir. Kullanılan taktiklerden hangisinin mülakatçılar tarafından daha cazip bulunduğunu ölçmek amacıyla fark testleri uygulanmıştır. Genel olarak izlenim yönetimi taktiklerini kullanman...