Ancient Greek Language and Literature

"Bu tezde, MÖ beşinci yüzyılda yaşamış Bakkhylides’in epinikion’ları temel alınarak, kendisi gibi Keos’lu (Ionia) bir şair olan akrabası Simonides’le edebi ilişkisi ve rakibi Thebai’lı Pindaros’la arasında görülen üslupsal ayrışma çözümlenmeye çalışılmıştır. Bu çözümlemenin yöneldiği başlıca nesneler, epinikion şiirindeki mecaz kullanımı ve bunun ışık-karanlık metaforu kapsamındaki farklı iki yüzü/görünüşü olmuştur. Yukarıda belirtilen üslupsal ayrışma özellikle Bakkhylides’in “eksensel metaforu ve apaçık dili” ile Pindaros’un “bol metaforlu ve örtük dili” arasında gözlemlenmektedir. Bu ayrışmadan hareketle, MÖ beşinci yüzyılda Yunan kültürünün toplumsal, ekonomik, siyasal, törel/ahlâksal koşulları ve bu koşulların kahramancı çağdan o zamana dek uğradığı dönüşüm izlenmeye, söz konusu koşulların başlıca üç ana kavrayış aracılığıyla (areta, nika ve alatheia) nasıl ortaya çıktığı açımlanmaya çalışılmıştır. Epinikion geleneği çerçevesindeki üslupsal ayrışmalarda, bu “dönüşüm”lerin ve aristokratia ile tyrannos’un özgül bir biçimde yön verdiği kutuplaşmaların izleri sürülmüştür.

This thesis, based on epinikia of Bacchylides who lived in the fifth century B.C., intended to analyze the literary relation between Bacchylides and his relative Simonides who is also a Cean (Ionia) poet, and the stylistic dissociation between Bacchylides and his Theban rival Pindar. The essential objects of this analysis were the use of tropes in the epinikion poetry and two different aspects of this use of tropes within the light-darkness metaphor. The given stylistic dissociation can especially be observed between Bacchylides’ “pivotal metaphor and obvious language” and Pindar’s “metaphoric and obscure language.” Interwoven with this dissociation, it is aimed to observe the social, economic, political, moral/ethical conditions of Greek culture in the fifth century B.C. and transformation of these conditions which are continual since heroic epoch, and to expound how these conditions emerge by the agency of three principal notions: areta, nika, and alatheia. This “transformation,” and the polarizations shaped specifically by aristokratia and tyrannos are traced in the context of stylistic dissociations of the epinikion tradition."

Bu tezde, Arkaik Yunan Şiirinin başlangıcından itibaren Klasik Çağ’a gelinceye kadar ad, adlandırma ve hakikat kavrayışları arasındaki ilişki genel çerçeve olarak belirlenmiş, Pindaros’un zafer şarkılarında bu sorunun ele alınışının şairin ardıllarına nasıl ışık tuttuğu çözümlenmiştir. Bu doğrultuda, “doğa” kavrayışının tarihsel seyrinin, şiirdeki yaklaşımların farklılaşmasının temel dinamiğini oluşturduğu gözlemlenmiştir. Nitekim bütünüyle fiziksel verilere dayanan Homerosçu “doğa”dan, Klasik Çağ filozoflarında tam anlamıyla siyasal ve ahlâksal bir tarz kazanan soyut bir kavram olarak “doğa”ya doğru ilerlerken, Pindaros’un şiirsel söylemesinde “doğuştan gelen” aracılığıyla geliştirdiği yaklaşımlar bu iki kutup arasında bir tür köprü oluşturmaktadır. Bu “köprü”nün ad, adlandırma ve hakikat ilişkisinin Pindaros’ta eşsiz bir şekilde ifade edilmesinde önemli bir rolü vardır. Homeros’taki adın büyüselliğinden başlayarak incelenen ve Hesiodos’un evren inşasında elverişli bir aygıt haline gelen ad(landırman)ın hakikate işaret etme tarzları bu gidişatın ilk aşaması olarak belirir. İkinci aşamada lirik şiirin çeşitlenen şiirli söyleme biçimleri ve vesileleri sayesinde ad(landırman)ın hakikatle ilişkisi soykütük temelli toplumsal çatışmalardan dinsel ritüellere, iktisadî dönüşümün getirdiği sınıfsal ayrışmadan aristokratik yergi söylemine farklı yönlerde gelişmeye devam eder. Pindaros’un “vesileye bağlı” zafer şarkılarında ise, ad(landırman)ın şiir geleneğinden miras alınan gücü, muzaffer atletin “doğuştan gelen” yanının özünü sürdürmesi amacıyla etkili bir şekilde kullanılır. Pindaros’ta ad(landırma) aslında “doğuştan gelen”i adlandırır, dolayısıyla adın tam anlamıyla ifşa edilmesi de “doğuştan gelen”in gözler önüne serilmesini, yani bireyin doğumuyla edindiği soykütüksel, toplumsal, iktisadî, ruhsal, bedensel niteliklerin tamamının ifşa edilmesi anlamına gelir. Ad(landırma) Pindaros’un şiirsel tekhnê’siyle biçimlendirdiği yeniden adlandırmayla pekiştirilir. Sonuç olarak, adın dolayısıyla “doğuştan gelen”in sophos şair tarafından yeniden adlandırılarak “hakkaniyetle” ifşa edilmesi, muzaffer atletin yanı sıra, onun mensubu olduğu ailenin, aşiretin, kent devletinin hatta bir bütün olarak Pan Hellenik toplumun hakikat alanında özünü sürdürmesinin teminatı haline gelir."

In this dissertation the relationship between name, naming and truth is defined in a general framework from the beginning of Archaic Greek Poetry until the Classical epoch, and it is analyzed how the seizure of addressing this problem shed light on the successors of Pindar in his victory odes. Accordingly, it is observed that the historical progress of the conception of “nature” is the basic dynamics of differentiation in poetry. Advancing from Homeric “nature” that is solely based upon physical data towards “nature” as an abstract concept that gained a fully political and moral style in Classical philosophers, Pindar’s approaches in his poetry, which he developed by means of “innate”, form a bridge between the aforementioned opposite poles. This “bridge” has an important role in the unique expression of the relationship between name, naming and truth in Pindar. The ways of nam(ing) in the indication of truth, which is investigated from the magic of name in Homer through Hesiod, where it becomes a convenient tool in the construction of kosmos, appears as the first phase of this course. In the second phase, the relation between nam(ing) and truth continues to develop in different directions ranging from genealogically based social conflicts to religious rituals, from class divergence brought upon by economic transformation to aristocratic satirical discourse, owing to the varied poetic utterance forms and occasions of lyric poetry. In Pindar’s “occasional” victory odes, the power of nam(ing) inherited from poetic tradition is effectively used for the victorious athlete’s “innate” side to carry on its essence. In Pindar, nam(ing) actually names the “innate”; therefore, the full exposure of the name means the exhibition of the “innate,” is the total exposure of the genealogic, social, economic, spiritual and corporal qualities of the individual that are acquired at birth. Nam(ing) is reinforced with re-naming which Pindar shapes with his poetic tekhnē. Consequently, the exposure “with righteousness” by means of re-naming of the name ergo the “innate” by the sophos poet becomes the guarantee of the continuation of the essence in the realm of truth, not only for the victorious athlete but also the family, clan and city-state to which he belongs, even the Pan-Hellenic society as a whole.

Beginning with the criticism in antiquity scholars have commonly perceived Bacchylides “the Cean nightingale” and Pindar “the Theban eagle,” as two rival poets in epinician poetry with totally different styles. Dionysius of Halicarnassus is one of the earliest critics who explores this stylistic bifurcation clearly. Dionysius’ distinction between “austere” (austêra) and “polished” (glaphyra) forms of composition makes the identification of the prominent bifurcation between the styles of Bacchylides and Pindar possible. Defining this stylistic bifurcation accurately is only possible by scrutinizing the categories represented by the music in the archaic epoch, which is an integral part of epinician poetry. These musical categories clarify how the style chosen by the Archaic Greek poet is parallel to the ethical references of the performed music of epinician. In this paper which takes its point of departure from the above-mentioned stylistic bifurcation, I will argue that both poets have their “unique” expressions in stylistic contexts via a comparative study of some pieces of Bacchylides’ and Pindar’s victory odes. This work was supported by Scientific Research Project Coordination Unit of Istanbul University, project number: 13281.

"Bir ad almak gerçekten de hayatın başlangıç noktasıdır; ebeveyn tarafından bir adın bağışlanması belki de en ciddi anne baba görevidir ve bu onların rütbesine uygun bir şekilde törenlerle icra edilmelidir. Adlandırma törenleri o denli önemlidir ki, bir aile sayımında, adlandırılmamış çocuk hesap edilmez; adlandırma töreninden önce ölen çocuğu için, Kayan'lı ya da Kenyah'lı bir anne düşük yaptığı durumdan daha derin bir yas tutmaz." (Furness, 1902, 18)