I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii szt... more I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii sztuki, które cechuje ambiwalentny status. Choć działalność artysty na tym polu uwzględniania jest w literaturze przedmiotu, to jednak nie doczekała się dotąd odrębnego opracowania. Oczywiście niniejszy tekst nie ma takich ambicji, pozostając w ograniczonych ramach niewielkiego artykułu, koncentrować się będzie na problemie de-i rekontekstualizacji ilustracji prasowych Grottgera. Imperatyw kontekstualizacji dzieł sztuki należy do konstytutywnych składników paradygmatu dominującego w naszej dyscyplinie 1. Ilustracja prasowa jako medium wydaje się wręcz stworzona do takiej analizy. Jednak przed 100 laty, gdy panował paradygmat stylistyczno-genetyczny, rzecz wcale nie była oczywista. Przeciwnie, ich dekontekstualizacja wydawała się najwłaściwszym podejściem. W niniejszym tekście skonfrontuję ówczesną dekontekstualizację ilustracji Grottgera (przypadek Jana Bołoza Antoniewicza) z podejściem rekontekstualizacyjnym (case study). W podsumowaniu zastanowię się nad dialektyką de-i rekontekstualizacji w badaniach nad XIX-wieczną ilustracją prasową. Przytoczmy podstawowe fakty. Przez kilka lat współpracy z wiedeńskimi czasopismami i wydawnictwami albumowymi (1859-1865) Grottger miał wykonać kilkaset ilustracji. Jan Bołoz Antoniewicz doliczył się ich "około 250" 2 , jednak według mojej kwerendy ich liczba nie przekracza 200 3. Prace te ukazywały się w czasopismach wydawanych przez Rudolfa von Waldheima, głównie w "Mussestunden". Osobną grupę tworzą ilustracje zamieszczane nie w prasie, ale w publikacjach o tematyce historycznej. Te prasowe podzielić można na kilka grup, wśród których najliczniejsze są ilustracje do powieści i opowiadań w odcinkach. W sumie stworzył Grottger 108 takich ilustracji, wzbogacając nimi 22 utwory. I to właśnie ten ostatni zbiór interesować nas będzie w niniejszym tekście. Jan Bołoz Antotoniewicz: ilustracje Grottgera jako "arcydziełka" prowadzące do arcydzieł Autorem najbardziej wszechstronnego ujęcia fenomenu Grottgerowskich ilustracji jest Jan Bołoz Antoniewicz, który w swojej monografii traktuje je jako istotny czynnik genetyczny kartonowych cykli artysty. Nie było to podejście wówczas powszechne wśród admiratorów twórczości Grottgera. Stało, jak zauważał Bołoz:
I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii szt... more I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii sztuki, które cechuje ambiwalentny status. Choć działalność artysty na tym polu uwzględniania jest w literaturze przedmiotu, to jednak nie doczekała się dotąd odrębnego opracowania. Oczywiście niniejszy tekst nie ma takich ambicji, pozostając w ograniczonych ramach niewielkiego artykułu, koncentrować się będzie na problemie de-i rekontekstualizacji ilustracji prasowych Grottgera. Imperatyw kontekstualizacji dzieł sztuki należy do konstytutywnych składników paradygmatu dominującego w naszej dyscyplinie 1. Ilustracja prasowa jako medium wydaje się wręcz stworzona do takiej analizy. Jednak przed 100 laty, gdy panował paradygmat stylistyczno-genetyczny, rzecz wcale nie była oczywista. Przeciwnie, ich dekontekstualizacja wydawała się najwłaściwszym podejściem. W niniejszym tekście skonfrontuję ówczesną dekontekstualizację ilustracji Grottgera (przypadek Jana Bołoza Antoniewicza) z podejściem rekontekstualizacyjnym (case study). W podsumowaniu zastanowię się nad dialektyką de-i rekontekstualizacji w badaniach nad XIX-wieczną ilustracją prasową. Przytoczmy podstawowe fakty. Przez kilka lat współpracy z wiedeńskimi czasopismami i wydawnictwami albumowymi (1859-1865) Grottger miał wykonać kilkaset ilustracji. Jan Bołoz Antoniewicz doliczył się ich "około 250" 2 , jednak według mojej kwerendy ich liczba nie przekracza 200 3. Prace te ukazywały się w czasopismach wydawanych przez Rudolfa von Waldheima, głównie w "Mussestunden". Osobną grupę tworzą ilustracje zamieszczane nie w prasie, ale w publikacjach o tematyce historycznej. Te prasowe podzielić można na kilka grup, wśród których najliczniejsze są ilustracje do powieści i opowiadań w odcinkach. W sumie stworzył Grottger 108 takich ilustracji, wzbogacając nimi 22 utwory. I to właśnie ten ostatni zbiór interesować nas będzie w niniejszym tekście. Jan Bołoz Antotoniewicz: ilustracje Grottgera jako "arcydziełka" prowadzące do arcydzieł Autorem najbardziej wszechstronnego ujęcia fenomenu Grottgerowskich ilustracji jest Jan Bołoz Antoniewicz, który w swojej monografii traktuje je jako istotny czynnik genetyczny kartonowych cykli artysty. Nie było to podejście wówczas powszechne wśród admiratorów twórczości Grottgera. Stało, jak zauważał Bołoz:
I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii szt... more I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii sztuki, które cechuje ambiwalentny status. Choć działalność artysty na tym polu uwzględniania jest w literaturze przedmiotu, to jednak nie doczekała się dotąd odrębnego opracowania. Oczywiście niniejszy tekst nie ma takich ambicji, pozostając w ograniczonych ramach niewielkiego artykułu, koncentrować się będzie na problemie de-i rekontekstualizacji ilustracji prasowych Grottgera. Imperatyw kontekstualizacji dzieł sztuki należy do konstytutywnych składników paradygmatu dominującego w naszej dyscyplinie 1. Ilustracja prasowa jako medium wydaje się wręcz stworzona do takiej analizy. Jednak przed 100 laty, gdy panował paradygmat stylistyczno-genetyczny, rzecz wcale nie była oczywista. Przeciwnie, ich dekontekstualizacja wydawała się najwłaściwszym podejściem. W niniejszym tekście skonfrontuję ówczesną dekontekstualizację ilustracji Grottgera (przypadek Jana Bołoza Antoniewicza) z podejściem rekontekstualizacyjnym (case study). W podsumowaniu zastanowię się nad dialektyką de-i rekontekstualizacji w badaniach nad XIX-wieczną ilustracją prasową. Przytoczmy podstawowe fakty. Przez kilka lat współpracy z wiedeńskimi czasopismami i wydawnictwami albumowymi (1859-1865) Grottger miał wykonać kilkaset ilustracji. Jan Bołoz Antoniewicz doliczył się ich "około 250" 2 , jednak według mojej kwerendy ich liczba nie przekracza 200 3. Prace te ukazywały się w czasopismach wydawanych przez Rudolfa von Waldheima, głównie w "Mussestunden". Osobną grupę tworzą ilustracje zamieszczane nie w prasie, ale w publikacjach o tematyce historycznej. Te prasowe podzielić można na kilka grup, wśród których najliczniejsze są ilustracje do powieści i opowiadań w odcinkach. W sumie stworzył Grottger 108 takich ilustracji, wzbogacając nimi 22 utwory. I to właśnie ten ostatni zbiór interesować nas będzie w niniejszym tekście. Jan Bołoz Antotoniewicz: ilustracje Grottgera jako "arcydziełka" prowadzące do arcydzieł Autorem najbardziej wszechstronnego ujęcia fenomenu Grottgerowskich ilustracji jest Jan Bołoz Antoniewicz, który w swojej monografii traktuje je jako istotny czynnik genetyczny kartonowych cykli artysty. Nie było to podejście wówczas powszechne wśród admiratorów twórczości Grottgera. Stało, jak zauważał Bołoz:
I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii szt... more I lustracje Artura Grottgera w prasie wiedeńskiej to jeden z takich tematów polskiej historii sztuki, które cechuje ambiwalentny status. Choć działalność artysty na tym polu uwzględniania jest w literaturze przedmiotu, to jednak nie doczekała się dotąd odrębnego opracowania. Oczywiście niniejszy tekst nie ma takich ambicji, pozostając w ograniczonych ramach niewielkiego artykułu, koncentrować się będzie na problemie de-i rekontekstualizacji ilustracji prasowych Grottgera. Imperatyw kontekstualizacji dzieł sztuki należy do konstytutywnych składników paradygmatu dominującego w naszej dyscyplinie 1. Ilustracja prasowa jako medium wydaje się wręcz stworzona do takiej analizy. Jednak przed 100 laty, gdy panował paradygmat stylistyczno-genetyczny, rzecz wcale nie była oczywista. Przeciwnie, ich dekontekstualizacja wydawała się najwłaściwszym podejściem. W niniejszym tekście skonfrontuję ówczesną dekontekstualizację ilustracji Grottgera (przypadek Jana Bołoza Antoniewicza) z podejściem rekontekstualizacyjnym (case study). W podsumowaniu zastanowię się nad dialektyką de-i rekontekstualizacji w badaniach nad XIX-wieczną ilustracją prasową. Przytoczmy podstawowe fakty. Przez kilka lat współpracy z wiedeńskimi czasopismami i wydawnictwami albumowymi (1859-1865) Grottger miał wykonać kilkaset ilustracji. Jan Bołoz Antoniewicz doliczył się ich "około 250" 2 , jednak według mojej kwerendy ich liczba nie przekracza 200 3. Prace te ukazywały się w czasopismach wydawanych przez Rudolfa von Waldheima, głównie w "Mussestunden". Osobną grupę tworzą ilustracje zamieszczane nie w prasie, ale w publikacjach o tematyce historycznej. Te prasowe podzielić można na kilka grup, wśród których najliczniejsze są ilustracje do powieści i opowiadań w odcinkach. W sumie stworzył Grottger 108 takich ilustracji, wzbogacając nimi 22 utwory. I to właśnie ten ostatni zbiór interesować nas będzie w niniejszym tekście. Jan Bołoz Antotoniewicz: ilustracje Grottgera jako "arcydziełka" prowadzące do arcydzieł Autorem najbardziej wszechstronnego ujęcia fenomenu Grottgerowskich ilustracji jest Jan Bołoz Antoniewicz, który w swojej monografii traktuje je jako istotny czynnik genetyczny kartonowych cykli artysty. Nie było to podejście wówczas powszechne wśród admiratorów twórczości Grottgera. Stało, jak zauważał Bołoz:
Uploads
Papers by Mariusz Bryl