Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden... more Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden constateerde de hoofddirecteur van het Rijksmuseum, Arthur van Schendel, na de verbouwing van zijn museum nog triomfantelijk: 'In de zomer van 1962 vestigde het Rijksmuseum de aandacht op zich door de openstelling van een complex van dertig nieuwe zalen en een gehoorzaal van bijna 400 plaatsen, een nieuw gebouw binnen de muren van het oude. Het was niet het eindpunt, maar wel een hoogtepunt in een lange serie van werkzaamheden die na de bevrijding werden ondernomen om Nederlands wereldberoemde kunstverzameling op waardige en moderne wijze te huisvesten en tot haar recht te laten komen'. 1 Later werd deze verbouwing door architectuurcriticus Max van Rooy 'de meest gewelddadige mishandeling' van het gebouw genoemd. 2 Met de interventie van Cruz y Ortiz arquitectos zijn bijna alle sporen van deze ingrepen uit de wederopbouwperiode verdwenen. In de periode tussen Pierre Cuypers en Cruz y Ortiz heeft het Rijksmuseum wijzigingen ondergaan waaraan verschillende oorzaken en concepten ten grondslag lagen. Daarbij kwam steeds een aantal zaken terug: de onderdoorgang, de representatie van de ruggengraat van het gebouw (Voorhal, Eregalerij en Nachtwachtzaal), de onoverzichtelijkheid van looproutes, het continue ruimtegebrek en de omgang met het decor van Cuypers. Het zijn ook de belangrijke thema's van het masterplan van Hans Ruijssenaars uit 1996, dat de opmaat vormde voor de recente verbouwing. Ruimtegebrek en veranderende inzichten Het exterieur van het Rijksmuseum is sinds de bouw nagenoeg onaangetast gebleven. De belangrijkste reden voor wijzigingen in het gebouw was ruimtegebrek. Volgens het oorspronkelijke concept van Cuypers was het Rijksmuseum een verzamelplaats van kunstobjecten. Cuypers ontwierp geen depotruimte in het gebouw, alle kunst werd tentoongesteld. Het is dus niet vreemd dat al één jaar na de feestelijke opening in 1885 een van de grotere expositiezalen op de bel-etage als depot werd ingericht. 3 Het ruimtegebrek leidde er ook toe dat al vanaf 1898 verlaagde plafonds werden aangebracht en, om hangruimte te winnen, de zalen werden opgedeeld met nieuwe schotten. 4 De museumcollectie bleef groeien en de directeuren moesten hun kunstobjecten steeds strenger selecteren. Het gevolg was dat de opslag ook steeds meer ruimte in beslag nam ten koste van expositie-, personeels-en publieksfaciliteiten. In de jaren twintig kregen de beide binnenplaatsen verhoogde betonvloeren, zodat eronder kelders voor depots konden worden aangelegd. Tussen 1967 en 1974 zouden ook verschillende torens als depot dienst gaan doen (2.01, 2.04). De wijzigingen aan het gebouw werden in eerste instantie uitgevoerd door Cuypers zelf, waarna zijn taken vanwege zijn afnemende gezondheid door zijn zoon Joseph (of Jos) Cuypers werden overgenomen. 5 Vanaf 1893 was Jos Cuypers officieel waarnemend architect der rijksmuseumgebouwen. De (ver)bouwactiviteiten hadden zo'n omvang dat het 'Bouwbureau' van het Rijksmuseum er voortdurend bezig was. Ook het bureau van Jos Cuypers zelf kreeg opdrachten voor het Rijksmuseum, zoals in 1923-1924 de uitbreiding van de Rijksnormaalschool voor Teekenonderwijzers.
Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden... more Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden constateerde de hoofddirecteur van het Rijksmuseum, Arthur van Schendel, na de verbouwing van zijn museum nog triomfantelijk: 'In de zomer van 1962 vestigde het Rijksmuseum de aandacht op zich door de openstelling van een complex van dertig nieuwe zalen en een gehoorzaal van bijna 400 plaatsen, een nieuw gebouw binnen de muren van het oude. Het was niet het eindpunt, maar wel een hoogtepunt in een lange serie van werkzaamheden die na de bevrijding werden ondernomen om Nederlands wereldberoemde kunstverzameling op waardige en moderne wijze te huisvesten en tot haar recht te laten komen'. 1 Later werd deze verbouwing door architectuurcriticus Max van Rooy 'de meest gewelddadige mishandeling' van het gebouw genoemd. 2 Met de interventie van Cruz y Ortiz arquitectos zijn bijna alle sporen van deze ingrepen uit de wederopbouwperiode verdwenen. In de periode tussen Pierre Cuypers en Cruz y Ortiz heeft het Rijksmuseum wijzigingen ondergaan waaraan verschillende oorzaken en concepten ten grondslag lagen. Daarbij kwam steeds een aantal zaken terug: de onderdoorgang, de representatie van de ruggengraat van het gebouw (Voorhal, Eregalerij en Nachtwachtzaal), de onoverzichtelijkheid van looproutes, het continue ruimtegebrek en de omgang met het decor van Cuypers. Het zijn ook de belangrijke thema's van het masterplan van Hans Ruijssenaars uit 1996, dat de opmaat vormde voor de recente verbouwing. Ruimtegebrek en veranderende inzichten Het exterieur van het Rijksmuseum is sinds de bouw nagenoeg onaangetast gebleven. De belangrijkste reden voor wijzigingen in het gebouw was ruimtegebrek. Volgens het oorspronkelijke concept van Cuypers was het Rijksmuseum een verzamelplaats van kunstobjecten. Cuypers ontwierp geen depotruimte in het gebouw, alle kunst werd tentoongesteld. Het is dus niet vreemd dat al één jaar na de feestelijke opening in 1885 een van de grotere expositiezalen op de bel-etage als depot werd ingericht. 3 Het ruimtegebrek leidde er ook toe dat al vanaf 1898 verlaagde plafonds werden aangebracht en, om hangruimte te winnen, de zalen werden opgedeeld met nieuwe schotten. 4 De museumcollectie bleef groeien en de directeuren moesten hun kunstobjecten steeds strenger selecteren. Het gevolg was dat de opslag ook steeds meer ruimte in beslag nam ten koste van expositie-, personeels-en publieksfaciliteiten. In de jaren twintig kregen de beide binnenplaatsen verhoogde betonvloeren, zodat eronder kelders voor depots konden worden aangelegd. Tussen 1967 en 1974 zouden ook verschillende torens als depot dienst gaan doen (2.01, 2.04). De wijzigingen aan het gebouw werden in eerste instantie uitgevoerd door Cuypers zelf, waarna zijn taken vanwege zijn afnemende gezondheid door zijn zoon Joseph (of Jos) Cuypers werden overgenomen. 5 Vanaf 1893 was Jos Cuypers officieel waarnemend architect der rijksmuseumgebouwen. De (ver)bouwactiviteiten hadden zo'n omvang dat het 'Bouwbureau' van het Rijksmuseum er voortdurend bezig was. Ook het bureau van Jos Cuypers zelf kreeg opdrachten voor het Rijksmuseum, zoals in 1923-1924 de uitbreiding van de Rijksnormaalschool voor Teekenonderwijzers.
Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden... more Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden constateerde de hoofddirecteur van het Rijksmuseum, Arthur van Schendel, na de verbouwing van zijn museum nog triomfantelijk: 'In de zomer van 1962 vestigde het Rijksmuseum de aandacht op zich door de openstelling van een complex van dertig nieuwe zalen en een gehoorzaal van bijna 400 plaatsen, een nieuw gebouw binnen de muren van het oude. Het was niet het eindpunt, maar wel een hoogtepunt in een lange serie van werkzaamheden die na de bevrijding werden ondernomen om Nederlands wereldberoemde kunstverzameling op waardige en moderne wijze te huisvesten en tot haar recht te laten komen'. 1 Later werd deze verbouwing door architectuurcriticus Max van Rooy 'de meest gewelddadige mishandeling' van het gebouw genoemd. 2 Met de interventie van Cruz y Ortiz arquitectos zijn bijna alle sporen van deze ingrepen uit de wederopbouwperiode verdwenen. In de periode tussen Pierre Cuypers en Cruz y Ortiz heeft het Rijksmuseum wijzigingen ondergaan waaraan verschillende oorzaken en concepten ten grondslag lagen. Daarbij kwam steeds een aantal zaken terug: de onderdoorgang, de representatie van de ruggengraat van het gebouw (Voorhal, Eregalerij en Nachtwachtzaal), de onoverzichtelijkheid van looproutes, het continue ruimtegebrek en de omgang met het decor van Cuypers. Het zijn ook de belangrijke thema's van het masterplan van Hans Ruijssenaars uit 1996, dat de opmaat vormde voor de recente verbouwing. Ruimtegebrek en veranderende inzichten Het exterieur van het Rijksmuseum is sinds de bouw nagenoeg onaangetast gebleven. De belangrijkste reden voor wijzigingen in het gebouw was ruimtegebrek. Volgens het oorspronkelijke concept van Cuypers was het Rijksmuseum een verzamelplaats van kunstobjecten. Cuypers ontwierp geen depotruimte in het gebouw, alle kunst werd tentoongesteld. Het is dus niet vreemd dat al één jaar na de feestelijke opening in 1885 een van de grotere expositiezalen op de bel-etage als depot werd ingericht. 3 Het ruimtegebrek leidde er ook toe dat al vanaf 1898 verlaagde plafonds werden aangebracht en, om hangruimte te winnen, de zalen werden opgedeeld met nieuwe schotten. 4 De museumcollectie bleef groeien en de directeuren moesten hun kunstobjecten steeds strenger selecteren. Het gevolg was dat de opslag ook steeds meer ruimte in beslag nam ten koste van expositie-, personeels-en publieksfaciliteiten. In de jaren twintig kregen de beide binnenplaatsen verhoogde betonvloeren, zodat eronder kelders voor depots konden worden aangelegd. Tussen 1967 en 1974 zouden ook verschillende torens als depot dienst gaan doen (2.01, 2.04). De wijzigingen aan het gebouw werden in eerste instantie uitgevoerd door Cuypers zelf, waarna zijn taken vanwege zijn afnemende gezondheid door zijn zoon Joseph (of Jos) Cuypers werden overgenomen. 5 Vanaf 1893 was Jos Cuypers officieel waarnemend architect der rijksmuseumgebouwen. De (ver)bouwactiviteiten hadden zo'n omvang dat het 'Bouwbureau' van het Rijksmuseum er voortdurend bezig was. Ook het bureau van Jos Cuypers zelf kreeg opdrachten voor het Rijksmuseum, zoals in 1923-1924 de uitbreiding van de Rijksnormaalschool voor Teekenonderwijzers.
Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden... more Gebruiksgeschiedenis 78 79 'Een nieuw gebouw binnen de muren van het oude' Een halve eeuw geleden constateerde de hoofddirecteur van het Rijksmuseum, Arthur van Schendel, na de verbouwing van zijn museum nog triomfantelijk: 'In de zomer van 1962 vestigde het Rijksmuseum de aandacht op zich door de openstelling van een complex van dertig nieuwe zalen en een gehoorzaal van bijna 400 plaatsen, een nieuw gebouw binnen de muren van het oude. Het was niet het eindpunt, maar wel een hoogtepunt in een lange serie van werkzaamheden die na de bevrijding werden ondernomen om Nederlands wereldberoemde kunstverzameling op waardige en moderne wijze te huisvesten en tot haar recht te laten komen'. 1 Later werd deze verbouwing door architectuurcriticus Max van Rooy 'de meest gewelddadige mishandeling' van het gebouw genoemd. 2 Met de interventie van Cruz y Ortiz arquitectos zijn bijna alle sporen van deze ingrepen uit de wederopbouwperiode verdwenen. In de periode tussen Pierre Cuypers en Cruz y Ortiz heeft het Rijksmuseum wijzigingen ondergaan waaraan verschillende oorzaken en concepten ten grondslag lagen. Daarbij kwam steeds een aantal zaken terug: de onderdoorgang, de representatie van de ruggengraat van het gebouw (Voorhal, Eregalerij en Nachtwachtzaal), de onoverzichtelijkheid van looproutes, het continue ruimtegebrek en de omgang met het decor van Cuypers. Het zijn ook de belangrijke thema's van het masterplan van Hans Ruijssenaars uit 1996, dat de opmaat vormde voor de recente verbouwing. Ruimtegebrek en veranderende inzichten Het exterieur van het Rijksmuseum is sinds de bouw nagenoeg onaangetast gebleven. De belangrijkste reden voor wijzigingen in het gebouw was ruimtegebrek. Volgens het oorspronkelijke concept van Cuypers was het Rijksmuseum een verzamelplaats van kunstobjecten. Cuypers ontwierp geen depotruimte in het gebouw, alle kunst werd tentoongesteld. Het is dus niet vreemd dat al één jaar na de feestelijke opening in 1885 een van de grotere expositiezalen op de bel-etage als depot werd ingericht. 3 Het ruimtegebrek leidde er ook toe dat al vanaf 1898 verlaagde plafonds werden aangebracht en, om hangruimte te winnen, de zalen werden opgedeeld met nieuwe schotten. 4 De museumcollectie bleef groeien en de directeuren moesten hun kunstobjecten steeds strenger selecteren. Het gevolg was dat de opslag ook steeds meer ruimte in beslag nam ten koste van expositie-, personeels-en publieksfaciliteiten. In de jaren twintig kregen de beide binnenplaatsen verhoogde betonvloeren, zodat eronder kelders voor depots konden worden aangelegd. Tussen 1967 en 1974 zouden ook verschillende torens als depot dienst gaan doen (2.01, 2.04). De wijzigingen aan het gebouw werden in eerste instantie uitgevoerd door Cuypers zelf, waarna zijn taken vanwege zijn afnemende gezondheid door zijn zoon Joseph (of Jos) Cuypers werden overgenomen. 5 Vanaf 1893 was Jos Cuypers officieel waarnemend architect der rijksmuseumgebouwen. De (ver)bouwactiviteiten hadden zo'n omvang dat het 'Bouwbureau' van het Rijksmuseum er voortdurend bezig was. Ook het bureau van Jos Cuypers zelf kreeg opdrachten voor het Rijksmuseum, zoals in 1923-1924 de uitbreiding van de Rijksnormaalschool voor Teekenonderwijzers.
Uploads
Papers by Julia Barrero