Videos by Naz Önen
II. Gelenekselden Dijitale Uluslararası Medya Araştırmaları Sempozyumu - IMS 2020
7 views
Book Reviews by Naz Önen
Moment, 2022
This review is based on Özge Baykan Calafato’s book “Making the Modern Turkish Citizen Vernacular... more This review is based on Özge Baykan Calafato’s book “Making the Modern Turkish Citizen Vernacular Photography in the Early Republican Era” publishedin 2022, supported by Tamkeen under the NYA Abu Dhabi Research Insitute Award CG006, and al Mawrid, the Arab Center for the Study of Art. The title of this review refers to the scope of the research shaped by Calafato via the selection of vernacular photographs within the Turkey Collection in Akkasah Center for Photography (NYUAD); which is entitled as theÖzge Calafato Collectionlater in 2020 (p. 296).
Thesis Chapters by Naz Önen
This thesis focuses on the increasing plastic waste problem in the marine environment and it trie... more This thesis focuses on the increasing plastic waste problem in the marine environment and it tries to create an artistic reflection with the Cyanotype photographic technique in order to create a body of work that highlights the relationship between found Plastic Objects and Cyanotype Photographs. The project conceptualizes the plastics as the fossils of the future since the materialis highly durable and much resistant than the organic components in the marineenvironment. The conceptualization of these “fauxssilles” sounds like fossils,focuses on the plastics and photographic series being “faux”; meaning “fake” and “false”. The Cyanotype as one of the earliest photographic techniques has been used for this series with a reference to the first photographic book by Anna Atkins, and this alternative photographic process has been selected as the Cyan- Prussian blue of Cyanotype technique has a reference to the marine environment and the chemistry (plasticity) of cyanotype prints are as durable as the content of the images of the plastics. The research focuses on the plastic waste problem and examines key artworks, in addition to the research on the theoretical framework in photography theory, focusing on permanence, memory and the evidence aspects of photography. The experimentation process uses photograms and the final implementation is a series of 14 photographs.The photographed objects were selected according to the Ocean Conservancy 2017 report, following the top 10 found item on ocean shores.
Keywords: Alternative Photography, Cyanotype, Fossil, Photogram, Plastic Waste
Papers by Naz Önen
Jomec Journal, Apr 2, 2019
The essay film is one emerging genre in which the sonic elements and the editing characteristics ... more The essay film is one emerging genre in which the sonic elements and the editing characteristics are constructing the basis of its communication structure within and beyond the audiovisual material. This paper will enlighten the unique language and the means of communication of the essay form. In the essay film, the voice functions as a means of expression as opposed to a stack of sounds. With the support of the editing elements, the voice becomes a stylistic reflection towards the world, where the audience perceives the tone of the filmmaker. The voice is also not a rhetoric that oppresses the viewer but functions as a bridge to communicate with, and throughout, the audiovisual material as an artistic act that demands an intellectual response, like an open letter to be finalized in the viewers’ mind. The essay film does not seek to provide answers. Rather, it asks questions to the viewer, directly or indirectly, throughout the dialogue as the core of this filmmaking style. For the filmmaker to communicate with their viewer effectively, they position themselves as part of the audience. The essay film strives to go beyond formal, conceptual, and social constraint. Its structure undermines traditional boundaries, and is both structurally and conceptually transgressive, as well as self-reflective. It also questions the subject positions of the filmmaker and audience as well as the audiovisual medium itself – whether film, video, or digital electronic. This work highlights the dialogical characteristics of the essay film through a selection of essay film works with a focus on the voiceover usage and editing characteristics, to understand how a body of essayistic work addresses the viewer for a dialogical relationship.
BAŞKENT UNIVERSITY FACULTY OF FINE ARTS, DESIGN AND ARCHITECTURE 616 5th INTERNATIONAL SYMPOSIUM ON ART AND DESIGN EDUCATION PROCEEDINGS, 2023
Bu çalışma, 4. İstanbul Uluslararası Deneysel Film Festivali’nin paralel etkinliği olarak “Arşivi... more Bu çalışma, 4. İstanbul Uluslararası Deneysel Film Festivali’nin paralel etkinliği olarak “Arşivi Yeniden Düşünmek” üst başlığı atlında düzenlenen ve bir ay süren “Lost&Found” başlıklı atölye sürecine odaklanmaktadır. Çalışma, atölye sürecine yönelik katılımlı gözlemler, üretilen içeriklerin analizleri ve katılımcıların geribildirimlerinin sentezinden hareketle; buluntu malzeme ve arşivlerle çalışarak sanatsaliçerik üretme deneyimlerini inceler. Atölyenin temel hedefi; mevcut filmsel içeriklerin üretim amaçlarının dışında yeni bağlamlarda kullanılabilmesi ve sürdürülebilir bir yaklaşımla yeni sanatsal üretimlerin motive edilmesidir. Böylece, düz çizgisel ve geleneksel anlatı çerçevesinde üretilen içerikler, atölye çerçevesinde alternatif anlatılara ve sanatsal ifade alanlarına dönüşmektedir. Atölye çalışmasının temel amacı; buluntu malzemelerden ve arşiv tabanlı içeriklerden hareketle, verili ve kapalı anlamların ötesinde yeni ifade alanlarının ve yaratıcı üretimlerin olasılıklarını araştırmaktır. Bu çerçevede süreç, sıfırdan yeni malzeme üretmekten ziyade, var olan malzemelerin anlatı olanaklarını genişleterek, kurgu yaklaşımıyla yaratıcılığı ortaya koymayı hedeflemektedir. Söz konusu Lost&Found başlıklı atölye kapsamında açık çağrıyla ulaşılan ve toplam 23 başvuru arasından seçilen 17 katılımcı ile yürütülen atölye sürecine odaklanan çalışma; bu çerçevede üretilen 11 video çalışması, iki gösterim ve yuvarlak masa toplantısı ile atölye kapsamındaki yaratıcı sürece odaklanır. Atölye sürecine paralel olarak katılımcıları desteklemek üzere seminerler, fotoğraf sergilemesi ve film gösterimleri de düzenlenmiştir. Böylece, araştırma hem atölye deneyiminin kendisine yoğunlaşır hem de üretimlerdeki kişisel motivasyonları inceler. Üretimler, görsel malzemelerin anlamları ve çağrışımları üzerine yeniden düşünmeyi teşvik ederken; atölye katılımcıları ise içerik üretirken görsel-işitsel malzeme toplama, kurgu süreçleri ve kişisel anlatı yaratma alanlarında deneyim kazanmaktadır.
Anahtar Kelimeler: buluntu film, arşiv, atölye, deneysel sinema, kurgu
Cataloged from PDF version of article.Thesis (M.S.): Bilkent University, Department of Communicat... more Cataloged from PDF version of article.Thesis (M.S.): Bilkent University, Department of Communication and Design, İhsan Doğramacı Bilkent University, 2018.Includes bibliographical references (leaves 112-115).This thesis focuses on the increasing plastic waste problem in the marine environment and it tries to create an artistic reflection with the Cyanotype photographic technique in order to create a body of work that highlights the relationship between found Plastic Objects and Cyanotype Photographs. The project conceptualizes the plastics as the fossils of the future since the material is highly durable and much resistant than the organic components in the marine environment. The conceptualization of these “fauxssilles” sounds like fossils, focuses on the plastics and photographic series being “faux”; meaning “fake” and “false”. The Cyanotype as one of the earliest photographic techniques has been used for this series with a reference to the first photographic book by Anna Atkins, a...
This project focuses on the emerging plastic waste problem in the marine environment through a ph... more This project focuses on the emerging plastic waste problem in the marine environment through a photographic series. In order to create a visual reflection, the project highlights the relationship between found plastic objects and cyanotype photography. Cyanotype is most commonly known as technical “blueprints” and was also the technique of the first photographic book, made in 1843 by Anna Atkins. The photographed objects in this series were selected based on the Ocean Conservancy 2017 report, which details the most commonly found items on ocean shores. In my studio, plastic objects floating in cyan-blue spheres mimic the marine environment as a result of the Anthropocene.
Önen, N., 2019. Etkileşimli Müze Teknolojileri ve Kişiselleşen Sanat Deneyimleri, STS Turkey 2019 Toplum İçin Bilim ve Teknoloji Çalışmaları Konferansı Proceedings Book, pp.133-134, 2019
Dijital Sanat pratikleri güncel sanatın bir alanı olarak müzelerde kabul görmeye ve gelişmeyedeva... more Dijital Sanat pratikleri güncel sanatın bir alanı olarak müzelerde kabul görmeye ve gelişmeyedevam etmekte olduğunu belirten Yücel’in çalışması yeni medya sanatının dinamik, geçişli, etkileşimli özelliği ve fiziksel sınırların ötesinde izleyiciyle karşılaşabilme potansiyeline odaklanır. (Yücel, 2012, s.84) Bu kapsamda günümüz müze ve sergi mekanlarında karşılaşılan etkileşim öğesini, toplumsal bağlamda gerçekleşen dijital dönüşüm ekseninde ele almak gerekmektedir. Artık sergi mekanları geleneksel müzeciliğin ötesinde, kullanıcı düzeyinde kişiselleştirilmiş sanat deneyimleri sunabilecek teknolojik altyapıya sahiptir. Günümüzde müze ve sergi mekanları, kullanıcı deneyimini güçlendirmeye ek olarak, üretimlerin iletişim ve anlatı olanaklarına paralel olarak etkileşimli teknolojilere yer vermektedir.
Çalışmada incelenen sergiler arasında; ilk kez 2014 Yılında Barbican Centre’da açılmasının ardından 2016 Yılında Zorlu PSM’de sergilenen Digital Revolution sergisi; İstanbul Social Enterprise tarafından 2016 yılında açılan Turkcell Diyalog Müzesi; Koç Üniversitesi, Anadolu Medeniyetleri Araştırma Merkezi (ANAMED), Vehbi Koç Ankara Araştırmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi (VEKAM) ve Erimtan Müzesi’nin ortaklığında 2018’de açılan Koku ve Şehir sergisi; 2017 Yılında Victoria & Albert Müzesinde açılan Pink Floyd: Their Mortal Remains sergisi ile son olarak Goethe-Institut’un Karlsruhe Sanat ve Medya Merkezi (ZKM) işbirliği ile 2017 yılında geliştirdiği gezici Games and Politics sergisi yer almaktadır.
SEQUITUR, Dec 3, 2019
Founded in 2014, SEQUITUR is a scholarly art and architectural history journal housed within the ... more Founded in 2014, SEQUITUR is a scholarly art and architectural history journal housed within the Boston University Department of History of Art & Architecture. SEQUITUR features the writing of graduate students and we solicit proposals from students at all universities.
Books by Naz Önen
(EN) A catalog was prepared by Dou Print Studio, covering the events of the first and second edit... more (EN) A catalog was prepared by Dou Print Studio, covering the events of the first and second editions of the Litho Days events in Turkey, detailing the lithography production processes, providing information about all participants, and including exhibition texts.
(TR) Dou Print Studio tarafından Türkiye'de Lito Günleri etkinliklerinin birinci ve ikinci edisyonundaki etkinliklere, litografi üretim süreçlerinin detaylarına, tüm katılımcı bilgilerine ve sergi metinlerine yer veren bir katalog hazırlandı.
Dijital Kültür, Dijital Eşitsizlikler ve Yaşlanma, 2020
Conference Presentations by Naz Önen
III Uluslararası Sinema ve Gençlik Kongresi, 2021
This research focuses on Charlie Brooker’s Black Mirror series and tries to conceptualize its nar... more This research focuses on Charlie Brooker’s Black Mirror series and tries to conceptualize its narrative
elements following the footsteps of Michel Foucault’s Heterotopia model in addition to other theoretical
concepts introduced by Noam Chomsky, Jacques Rancière and Stavros.Stavrides. Going over some key
episodes and with a special focus on the episode called “San Junipero”, this examination highlights how the
series addresses the viewer and how Black Mirror functions as a heterotopia to free the individual from his
surrounding atmosphere by reminding him the infrastructure that he dwells within. Most of the spatial and
temporal elements of Brooker’s story worlds fits under the heterotopia model by positioning a key character
onto every storyline to create a personalized, subjective look throughout several situations for the viewer to
discover the digital situation. The most powerful heterotopia examples of Foucault is “the mirror” and very
similarly, Black Mirror functions as the reflexion of contemporary socio-cultural aspects, offering a virtual
platform for freedom that aims to awaken the viewer. Heterotopias in Black Mirror thus creates a space to
free the viewer. This research aims to prove this argument through the analysis of Black Mirror episodes and
concepts.
GAPO ve SALT Online iş birliğiyle, Nur Koçak'ın Çankaya Belediyesi Çağdaş Sanatlar Merkezi'ndeki ... more GAPO ve SALT Online iş birliğiyle, Nur Koçak'ın Çankaya Belediyesi Çağdaş Sanatlar Merkezi'ndeki 'Mutluluk Resimlerimiz' sergisi paralelinde programlanan 'Aileyi Fotoğrafla Oluşturmak' atölyesinde Gökhun Baltacı, Pelin Buzluk ve Cemil Batur Gökçeer'in yürütücülüğündeki 10 katılımcı, aile fotoğraflarının kişisel tarih yazımının yanı sıra aile kavramı ve aileye mahsus ortak belleğin oluşumundaki yerini sorgulayan işler üretti. Sanatçı inisiyatifi Torun'un ev sahipliğinde gerçekleşen atölyenin sonuçları, 16 Şubat'taki ilk sunumların ardından 19-23 Şubat tarihleri arasında da sergi olarak izleyicilerle buluştu.
Gülsüm Depeli, Gülbin Özdamar Akarçay ve Naz Önen'in 18 Ocak'taki genel katılıma açık sunumları ile başlayan 'Aileyi Fotoğrafla Oluşturmak' atölyesinde yürütücüler ve katılımcılar, kendi aile albümlerini ya da buluntu arşiv malzemelerini kullanarak veya yeni üretimlerle “aile imgesi”, “ortak geçmiş”, “hafıza”, “aile içi roller”, “günümüz ailesi” ve “sonradan edinilmiş aile” gibi kavramlarla aile fotoğraflarının ilişkisini yorumlayıp sorgulayan işler geliştirdi.
https://www.gapo.org/?section=workshops-atolyeler&tag=aileyi-fotografla-olusturmak
2. Ulusal Sinema ve Felsefe Sempozyumu, 2019
16th Communication in the Millennium Symposium, April 25-28, 2018, Anadolu University, Eskişehir/... more 16th Communication in the Millennium Symposium, April 25-28, 2018, Anadolu University, Eskişehir/Turkey
From Traditional To Digital International Media Research Symposium (IMS),Gelenekselden Dijitale U... more From Traditional To Digital International Media Research Symposium (IMS),Gelenekselden Dijitale Uluslararası Medya Araştırmaları Sempozyumu, Ege Üniversitesi 10-11 Mayıs 2018, İzmir. Sempozyum Bildiri Kitabı. Editörler: Huriye Kuroğlu & Pınar Özgökbel Bilis .s.35.
IFVCR Network Conference 'You Talkin' to me? : Dialogue and Communication in Film, Cardiff Univer... more IFVCR Network Conference 'You Talkin' to me? : Dialogue and Communication in Film, Cardiff University, 5th-6th June 2017, Cardiff, UK. Editor Evelina Kazakeviciute, p.28
Drafts by Naz Önen
Çalışma, aile albümüne ait fotoğraflar kullanılarak, yeni bir anlatı oluşturmak üzerine yürütülen... more Çalışma, aile albümüne ait fotoğraflar kullanılarak, yeni bir anlatı oluşturmak üzerine yürütülen fotoğraf kitabı yapımı atölye deneyimi ve atölye sonrasında katılımcılarla yapılan odak grup görüşmesiyle şekillenmiştir. Bu bağlamda çalışma, teknolojik gelişmeler sonrasında doğan bir kuşak olarak kimi teorik çerçevelerden hareketle “dijital yerli” olarak ifade edilebilecek katılımcıların, günümüzde artık terk edilmeye yüz tutmuş aile albümü pratiği içerisinde hareket ederken ne gibi hatırlama ve anlatma pratikleri sergilediği, analog malzemeyle çalışırken nasıl ilişkiler kurduğu ve süreci nasıl deneyimledikleri üzerinden dijital çağda analog malzemeyle anlatı inşa etmenin maddesel ve düşünsel boyutlarını tartışmaya açmayı hedefler. Katılımcıların fotografik içeriğe ve analog malzemeye yaklaşımı, anlatıları inşa ederken ve hikayeleri kendi çocukluk deneyimleriyle aile ilişkileri üzerinden kurmaya çalışırken ne gibi kırılmalar ve açıklıklar yaratıldığı, fotoğrafın hatırlamayla kurduğu ilişki ve albümlerin aile imgesine dayanak oluşturma işlevleri üzerinden özgürleşmiş ve bağımsız bir anlatı kurabilmenin olasılıkları, bu çalışmanın araştırma soruları arasında yer almaktadır.
Kodak reklamlarının yeniden üretime teşvik ettiği ideal aile imgesinden, instagram kültürü ve algoritma çağına değin fotoğrafın kaydetme ve yansıtma işlevi neredeyse değişmemiştir. Fotoğraf, şeylerin belirli zamanlarda kameranın hemen önünde olduğu gibi yaşandığının kanıtı niteliğindedir ve gerçeklikle ilişkilendirilir. Vernacular olarak adlandırabileceğimiz şemsiye kavram altında yer alan aile albümü, buluntu fotoğraf ve hemen hemen herkesin üretebildiği, gündelik hayatın neredeyse her anına sokulan imgeler; belirli dönemlere ve deneyimlere ilişkin birer araştırma sahası olma özelliğini taşır. Fotoğraf, bakan kişinin algısı ve fotoğraftaki öznelerle kurduğu ilişki içerisinde farklı anlamlar taşımaktadır. Kişisel aile arşivlerimizle veya cüzdanımızda taşıdığımız bir fotoğrafa bakmakla, antika pazarında karşılaştığımız imgelerle kurduğumuz ilişki farklıdır. Bu çalışma, fotoğrafın artık neredeyse tamamen dijital olarak üretildiği ve tüketildiği bir çağda analog fotoğrafın olasılıklarını kovalarken, kendi aile albümümüze nasıl bakabileceğimiz ve bu analog malzemeyle aramızda kurulabilecek entelektüel bir mesafeden yeniden görsel bir anlatı üretebilme olasılıklarımız üzerine, üretilen içeriklerin kapsamı, atölye gözlemleri ve katılımcıların deneyimlerinden hareket eden bir tartışma yürütür.
Anahtar Kelimeler: Aile Albümü, Kişisel Arşivler, Dijital Yerliler, Analog Fotoğraf, Fotoğraf Kitabı
Constructing The Familial Reality In First Person Documentary:
Analyzing “Stories We Tell” By Sar... more Constructing The Familial Reality In First Person Documentary:
Analyzing “Stories We Tell” By Sarah Polley And “Alleine Tanzen” By Biene Pilavci
This article tries to bring two different films into the same ground in order to examine the cinematographic possibilities on creating the familial reality via found footage materials and interviews with an essayistic approach. Knowing that these two work pieces does not came from similar socio-cultural backgrounds and the narrative varies, the research does not aim at comparing these pieces rather it inspires from each piece for a common discussion on the very act of creating such films. The selected projects from 2012 are “Stories We Tell” from the Canadian filmmaker Sarah Polley and “Alleine Tanzen” (Dancing Alone) by the German-Turkish Director Biene Pilavcı with the focus on the familial bonds and the seeking of truth. While there are many other projects that might be included in this article focusing on editing form and narrative style, they are eliminated and would be poorly discussed.
The article is examining selected projects in three intersecting parts. Firstly, the content of these films would be clearly discussed in relation to the usage of archival and found footage material with present-day interviews, for understanding the image of familial reality in relation to memory, nostalgia and realism. The second part discusses the style and form of these films that are aiming cinematographic realism via a documentary format while using an essayistic tone to address the viewer. The last part builds the overall discussion on the very act of making such films and challenging the multifaced notion of reality where the editor as the meaning maker plays with the comfort zone of the audience and creates a linkage of time, place and people to construct and question reality itself. From this point of view, the article aims at highlighting the elements of personal cinema in understanding the familial memory, essayistic tone and the crafting of reality into a polyphonic totality. To sum up, this article asks what is being told, how it is being told and why there is a need to craft such stories and tell ‘em this way.
Keywords: Found Footage, Family, Realism, First Person Documentary, Autoethnography, Essay Film, Montage
Türkiye Film Araştırmalarında Yeni Yönelimler Konferansı XVIII “Sinema ve Sinema”
Bu araştırma, Cem Yılmaz’ın tek başına yönetiği ilk film olmasıyla diğer filmlerinden ayrışmış ve... more Bu araştırma, Cem Yılmaz’ın tek başına yönetiği ilk film olmasıyla diğer filmlerinden ayrışmış ve kimi eleştirmenler tarafından yönetmenin en nitelikli filmi olarak değerlendirilmiş olan 2014 yapımı Pek Yakında isimli film üzerinden, Cem Yılmaz sinemasının özdüşünümsel (self-reflexive) bir yapı içerisinde dünya sinemasına ve Yeşilçam’a bakışını inceler. Araştırma kapsamında, film içinde film yapısı kuran bu Cem Yılmaz filminin detaylı analizi yapılarak kendi sinema dili içerisinde yönetmenin komedi ve nostalji unsurunu ticari kaygılarıyla destekleyerek kurduğu Pek Yakında filmi incelenecektir. Bu inceleme kapsamında değinilecek noktalardan bir tanesi stand-up gösterileri ve reklam kampanyaları üzerinden geliştirdiği komedyen kimliğinin Cem Yılmaz’ın izleyici kitlesiyle nasıl bir diyalog kurduğunun, Türk ve Dünya Sinemasına ilişkin kullandığı göndermelerini hangi etkenlere göre şekillendiğinin detaylı araştırılmasıdır. Yapım içerisinde eleştirilen en önemli noktalardan biri ürün yerleştirmeleridir ve araştırma kapsamında incelenecek olan bir diğer konu da bu markaların senaryoya nasıl yedirildiğidir. Senaryosu Cem Yılmaz tarafından yazılan Pek Yakında film içinde film yapısını kurarken film sektöründe figüranlıktan öteye gidemeyen bir DVD’ci karakteri üzerinden yapım aşamasının her noktasında izleyiciye sektörün içerisinden bir görüş sunmaktadır. Cem Yılmaz’ın yönetmen, yapımcı ve oyuncu kimliğinin ötesinde, sinemaya duyduğu romantik yaklaşımın özdüşünümsel bir sonucu olan bu film, izleyicisine zamanın nasıl geçtiğini unutturmanın aksine adeta Türk Sineması’nın tüm serüvenini hatırlatmak istemektedir. Serdar Akbıyık’ın 100.yılında Türk Sinemasını kutsayan bir film olarak da tanımlamış olduğu Pek Yakında isimli yapım, komedi ve nostalji unsurunu dramatik senaryo yapısı içerisinde ustaca harmanlayan altyapısı ve Türk Sinema Tarihi’ne, sinema sektörünün perspektifinden yaptığı incelikli göndermeler aracılığıyla eleştirmenler tarafından Yeşilçam’a bir saygı duruşu olarak nitelenmiştir. Filmdeki hikâyenin korsan DVD’ci, Yeşilçam oyuncusu, koleksiyoner, sinema yönetmeni ve kostümcü gibi karakterler üzerinden kurulmuş olması, filmde Türk Sinemasının bilindik sahnelerinde kullanılmış olan aksesuarları da bulunduran bir sinema müzesi içermesi, film içerisinde çekilmekte olan Şahikalar: Kötülüğün Sonu isimli filmin nostaljik senaryosu ve filmin genel hatlarıyla Yeşilçam’a göndermelerde bulunan teknik yapısı üzerinden bu görüşü desteklemek mümkün.
Uploads
Videos by Naz Önen
Book Reviews by Naz Önen
Thesis Chapters by Naz Önen
Keywords: Alternative Photography, Cyanotype, Fossil, Photogram, Plastic Waste
Papers by Naz Önen
Anahtar Kelimeler: buluntu film, arşiv, atölye, deneysel sinema, kurgu
Çalışmada incelenen sergiler arasında; ilk kez 2014 Yılında Barbican Centre’da açılmasının ardından 2016 Yılında Zorlu PSM’de sergilenen Digital Revolution sergisi; İstanbul Social Enterprise tarafından 2016 yılında açılan Turkcell Diyalog Müzesi; Koç Üniversitesi, Anadolu Medeniyetleri Araştırma Merkezi (ANAMED), Vehbi Koç Ankara Araştırmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi (VEKAM) ve Erimtan Müzesi’nin ortaklığında 2018’de açılan Koku ve Şehir sergisi; 2017 Yılında Victoria & Albert Müzesinde açılan Pink Floyd: Their Mortal Remains sergisi ile son olarak Goethe-Institut’un Karlsruhe Sanat ve Medya Merkezi (ZKM) işbirliği ile 2017 yılında geliştirdiği gezici Games and Politics sergisi yer almaktadır.
Books by Naz Önen
(TR) Dou Print Studio tarafından Türkiye'de Lito Günleri etkinliklerinin birinci ve ikinci edisyonundaki etkinliklere, litografi üretim süreçlerinin detaylarına, tüm katılımcı bilgilerine ve sergi metinlerine yer veren bir katalog hazırlandı.
Conference Presentations by Naz Önen
elements following the footsteps of Michel Foucault’s Heterotopia model in addition to other theoretical
concepts introduced by Noam Chomsky, Jacques Rancière and Stavros.Stavrides. Going over some key
episodes and with a special focus on the episode called “San Junipero”, this examination highlights how the
series addresses the viewer and how Black Mirror functions as a heterotopia to free the individual from his
surrounding atmosphere by reminding him the infrastructure that he dwells within. Most of the spatial and
temporal elements of Brooker’s story worlds fits under the heterotopia model by positioning a key character
onto every storyline to create a personalized, subjective look throughout several situations for the viewer to
discover the digital situation. The most powerful heterotopia examples of Foucault is “the mirror” and very
similarly, Black Mirror functions as the reflexion of contemporary socio-cultural aspects, offering a virtual
platform for freedom that aims to awaken the viewer. Heterotopias in Black Mirror thus creates a space to
free the viewer. This research aims to prove this argument through the analysis of Black Mirror episodes and
concepts.
Gülsüm Depeli, Gülbin Özdamar Akarçay ve Naz Önen'in 18 Ocak'taki genel katılıma açık sunumları ile başlayan 'Aileyi Fotoğrafla Oluşturmak' atölyesinde yürütücüler ve katılımcılar, kendi aile albümlerini ya da buluntu arşiv malzemelerini kullanarak veya yeni üretimlerle “aile imgesi”, “ortak geçmiş”, “hafıza”, “aile içi roller”, “günümüz ailesi” ve “sonradan edinilmiş aile” gibi kavramlarla aile fotoğraflarının ilişkisini yorumlayıp sorgulayan işler geliştirdi.
https://www.gapo.org/?section=workshops-atolyeler&tag=aileyi-fotografla-olusturmak
Drafts by Naz Önen
Kodak reklamlarının yeniden üretime teşvik ettiği ideal aile imgesinden, instagram kültürü ve algoritma çağına değin fotoğrafın kaydetme ve yansıtma işlevi neredeyse değişmemiştir. Fotoğraf, şeylerin belirli zamanlarda kameranın hemen önünde olduğu gibi yaşandığının kanıtı niteliğindedir ve gerçeklikle ilişkilendirilir. Vernacular olarak adlandırabileceğimiz şemsiye kavram altında yer alan aile albümü, buluntu fotoğraf ve hemen hemen herkesin üretebildiği, gündelik hayatın neredeyse her anına sokulan imgeler; belirli dönemlere ve deneyimlere ilişkin birer araştırma sahası olma özelliğini taşır. Fotoğraf, bakan kişinin algısı ve fotoğraftaki öznelerle kurduğu ilişki içerisinde farklı anlamlar taşımaktadır. Kişisel aile arşivlerimizle veya cüzdanımızda taşıdığımız bir fotoğrafa bakmakla, antika pazarında karşılaştığımız imgelerle kurduğumuz ilişki farklıdır. Bu çalışma, fotoğrafın artık neredeyse tamamen dijital olarak üretildiği ve tüketildiği bir çağda analog fotoğrafın olasılıklarını kovalarken, kendi aile albümümüze nasıl bakabileceğimiz ve bu analog malzemeyle aramızda kurulabilecek entelektüel bir mesafeden yeniden görsel bir anlatı üretebilme olasılıklarımız üzerine, üretilen içeriklerin kapsamı, atölye gözlemleri ve katılımcıların deneyimlerinden hareket eden bir tartışma yürütür.
Anahtar Kelimeler: Aile Albümü, Kişisel Arşivler, Dijital Yerliler, Analog Fotoğraf, Fotoğraf Kitabı
Analyzing “Stories We Tell” By Sarah Polley And “Alleine Tanzen” By Biene Pilavci
This article tries to bring two different films into the same ground in order to examine the cinematographic possibilities on creating the familial reality via found footage materials and interviews with an essayistic approach. Knowing that these two work pieces does not came from similar socio-cultural backgrounds and the narrative varies, the research does not aim at comparing these pieces rather it inspires from each piece for a common discussion on the very act of creating such films. The selected projects from 2012 are “Stories We Tell” from the Canadian filmmaker Sarah Polley and “Alleine Tanzen” (Dancing Alone) by the German-Turkish Director Biene Pilavcı with the focus on the familial bonds and the seeking of truth. While there are many other projects that might be included in this article focusing on editing form and narrative style, they are eliminated and would be poorly discussed.
The article is examining selected projects in three intersecting parts. Firstly, the content of these films would be clearly discussed in relation to the usage of archival and found footage material with present-day interviews, for understanding the image of familial reality in relation to memory, nostalgia and realism. The second part discusses the style and form of these films that are aiming cinematographic realism via a documentary format while using an essayistic tone to address the viewer. The last part builds the overall discussion on the very act of making such films and challenging the multifaced notion of reality where the editor as the meaning maker plays with the comfort zone of the audience and creates a linkage of time, place and people to construct and question reality itself. From this point of view, the article aims at highlighting the elements of personal cinema in understanding the familial memory, essayistic tone and the crafting of reality into a polyphonic totality. To sum up, this article asks what is being told, how it is being told and why there is a need to craft such stories and tell ‘em this way.
Keywords: Found Footage, Family, Realism, First Person Documentary, Autoethnography, Essay Film, Montage
Keywords: Alternative Photography, Cyanotype, Fossil, Photogram, Plastic Waste
Anahtar Kelimeler: buluntu film, arşiv, atölye, deneysel sinema, kurgu
Çalışmada incelenen sergiler arasında; ilk kez 2014 Yılında Barbican Centre’da açılmasının ardından 2016 Yılında Zorlu PSM’de sergilenen Digital Revolution sergisi; İstanbul Social Enterprise tarafından 2016 yılında açılan Turkcell Diyalog Müzesi; Koç Üniversitesi, Anadolu Medeniyetleri Araştırma Merkezi (ANAMED), Vehbi Koç Ankara Araştırmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi (VEKAM) ve Erimtan Müzesi’nin ortaklığında 2018’de açılan Koku ve Şehir sergisi; 2017 Yılında Victoria & Albert Müzesinde açılan Pink Floyd: Their Mortal Remains sergisi ile son olarak Goethe-Institut’un Karlsruhe Sanat ve Medya Merkezi (ZKM) işbirliği ile 2017 yılında geliştirdiği gezici Games and Politics sergisi yer almaktadır.
(TR) Dou Print Studio tarafından Türkiye'de Lito Günleri etkinliklerinin birinci ve ikinci edisyonundaki etkinliklere, litografi üretim süreçlerinin detaylarına, tüm katılımcı bilgilerine ve sergi metinlerine yer veren bir katalog hazırlandı.
elements following the footsteps of Michel Foucault’s Heterotopia model in addition to other theoretical
concepts introduced by Noam Chomsky, Jacques Rancière and Stavros.Stavrides. Going over some key
episodes and with a special focus on the episode called “San Junipero”, this examination highlights how the
series addresses the viewer and how Black Mirror functions as a heterotopia to free the individual from his
surrounding atmosphere by reminding him the infrastructure that he dwells within. Most of the spatial and
temporal elements of Brooker’s story worlds fits under the heterotopia model by positioning a key character
onto every storyline to create a personalized, subjective look throughout several situations for the viewer to
discover the digital situation. The most powerful heterotopia examples of Foucault is “the mirror” and very
similarly, Black Mirror functions as the reflexion of contemporary socio-cultural aspects, offering a virtual
platform for freedom that aims to awaken the viewer. Heterotopias in Black Mirror thus creates a space to
free the viewer. This research aims to prove this argument through the analysis of Black Mirror episodes and
concepts.
Gülsüm Depeli, Gülbin Özdamar Akarçay ve Naz Önen'in 18 Ocak'taki genel katılıma açık sunumları ile başlayan 'Aileyi Fotoğrafla Oluşturmak' atölyesinde yürütücüler ve katılımcılar, kendi aile albümlerini ya da buluntu arşiv malzemelerini kullanarak veya yeni üretimlerle “aile imgesi”, “ortak geçmiş”, “hafıza”, “aile içi roller”, “günümüz ailesi” ve “sonradan edinilmiş aile” gibi kavramlarla aile fotoğraflarının ilişkisini yorumlayıp sorgulayan işler geliştirdi.
https://www.gapo.org/?section=workshops-atolyeler&tag=aileyi-fotografla-olusturmak
Kodak reklamlarının yeniden üretime teşvik ettiği ideal aile imgesinden, instagram kültürü ve algoritma çağına değin fotoğrafın kaydetme ve yansıtma işlevi neredeyse değişmemiştir. Fotoğraf, şeylerin belirli zamanlarda kameranın hemen önünde olduğu gibi yaşandığının kanıtı niteliğindedir ve gerçeklikle ilişkilendirilir. Vernacular olarak adlandırabileceğimiz şemsiye kavram altında yer alan aile albümü, buluntu fotoğraf ve hemen hemen herkesin üretebildiği, gündelik hayatın neredeyse her anına sokulan imgeler; belirli dönemlere ve deneyimlere ilişkin birer araştırma sahası olma özelliğini taşır. Fotoğraf, bakan kişinin algısı ve fotoğraftaki öznelerle kurduğu ilişki içerisinde farklı anlamlar taşımaktadır. Kişisel aile arşivlerimizle veya cüzdanımızda taşıdığımız bir fotoğrafa bakmakla, antika pazarında karşılaştığımız imgelerle kurduğumuz ilişki farklıdır. Bu çalışma, fotoğrafın artık neredeyse tamamen dijital olarak üretildiği ve tüketildiği bir çağda analog fotoğrafın olasılıklarını kovalarken, kendi aile albümümüze nasıl bakabileceğimiz ve bu analog malzemeyle aramızda kurulabilecek entelektüel bir mesafeden yeniden görsel bir anlatı üretebilme olasılıklarımız üzerine, üretilen içeriklerin kapsamı, atölye gözlemleri ve katılımcıların deneyimlerinden hareket eden bir tartışma yürütür.
Anahtar Kelimeler: Aile Albümü, Kişisel Arşivler, Dijital Yerliler, Analog Fotoğraf, Fotoğraf Kitabı
Analyzing “Stories We Tell” By Sarah Polley And “Alleine Tanzen” By Biene Pilavci
This article tries to bring two different films into the same ground in order to examine the cinematographic possibilities on creating the familial reality via found footage materials and interviews with an essayistic approach. Knowing that these two work pieces does not came from similar socio-cultural backgrounds and the narrative varies, the research does not aim at comparing these pieces rather it inspires from each piece for a common discussion on the very act of creating such films. The selected projects from 2012 are “Stories We Tell” from the Canadian filmmaker Sarah Polley and “Alleine Tanzen” (Dancing Alone) by the German-Turkish Director Biene Pilavcı with the focus on the familial bonds and the seeking of truth. While there are many other projects that might be included in this article focusing on editing form and narrative style, they are eliminated and would be poorly discussed.
The article is examining selected projects in three intersecting parts. Firstly, the content of these films would be clearly discussed in relation to the usage of archival and found footage material with present-day interviews, for understanding the image of familial reality in relation to memory, nostalgia and realism. The second part discusses the style and form of these films that are aiming cinematographic realism via a documentary format while using an essayistic tone to address the viewer. The last part builds the overall discussion on the very act of making such films and challenging the multifaced notion of reality where the editor as the meaning maker plays with the comfort zone of the audience and creates a linkage of time, place and people to construct and question reality itself. From this point of view, the article aims at highlighting the elements of personal cinema in understanding the familial memory, essayistic tone and the crafting of reality into a polyphonic totality. To sum up, this article asks what is being told, how it is being told and why there is a need to craft such stories and tell ‘em this way.
Keywords: Found Footage, Family, Realism, First Person Documentary, Autoethnography, Essay Film, Montage