Devletin yeniden yapılandırılmasına ilişkin tartışmalar, neoliberal düşünce içindeki belirsizlikl... more Devletin yeniden yapılandırılmasına ilişkin tartışmalar, neoliberal düşünce içindeki belirsizliklere rağmen, “devletin piyasadan elini çekmesi” söylemi üzerinden yürütülür. Tutarsızlıklarına rağmen hakim söylem neoliberal düzenin devletin en asgari görevlerine dönmesi gerektiğini savunur. Hakim söylemi eleştirenlerin bir kısmı da her ne kadar neoliberal devletin minimal bir devlet olmadığını kabul etseler de daha öncesinde devletin müdahil olduğu alanların serbest piyasaya açıldığı/devredildiği konusunda hemfikirdir.
Oysa gerçekte varolan neoliberalizm tanımı gerçekliğin biraz daha farklı olduğuna dikkat çeker. Nasıl neoliberal düşünceler, ilkeler ve programlar doğrudan uygulamaya konulmadıysa ya da konulamıyorsa, neoliberal devletin rolü konusundaki düşünceler de gerçekliği eksik olarak tanımlar. Sadece neoliberal önerilerin hayata geçirilmesinde devletin artan rolüne dikkat çekmek yetmez, dahası devlet neoliberal düşünce, ilke ve programların aksi yönünde de müdahalede bulunmaktadır.
Friedman’ın 2000’li yıllarda Newsweek’deki köşesinde danışmanı olduğu Reagan’ın döneminde artan bütçe açıkları ve alınan korumacı önlemleri ikiyüzlülük ve şizofreni ile yaftalaması ilginçtir. Diğer yanda neoliberal dönemde hükümet harcamalarının belirgin bir şekilde azaldığı ve devletin düzenlediği alanların sınırlandığı iddiası da doğru değildir. Cohen ve Centeno, gayri safi milli hasılaya oranla ortalama devlet harcamalarının yüzdesinin 1980’lerde 15,6, 1990’larda 15,6 ve 2000’lerde 14,8 olduğunu belirtir. Ayrıca artan sözde bağımsız düzenleme kurulları devletin müdahale alanın ne kadar genişlediğini gösterir.
Türkiye toplumsal formasyonunun siyasi, iktisadi ve hukuki kriz içerisinde olduğu çok uzun sürede... more Türkiye toplumsal formasyonunun siyasi, iktisadi ve hukuki kriz içerisinde olduğu çok uzun süreden beri dillendirilmektedir. 15 Temmuz darbe girişimi, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemine geçiş, ABD ile artan ve sonunda yaptırımlara kadar varan gerilimler ve son günlerde doların hızlı artışıyla birlikte kriz tartışmaları yeniden alevlendi. Yaşanan krizlerin nedeni olarak genellikle siyasal iktidarın ekonomik rasyonaliteye uygun olmayan politikaları gösterildi. Hatta daha ötesinde, Erdoğan'ın büyük sermaye aleyhine politikalar ürettiği ve bunun Türkiye kapitalizmine yönelik hamleler olarak bile kavrandığı gözlemlendi.
(...)
Büyük sermayenin “yeni ekonomik kalkınma öyküsü ihtiyacı”[1]her ne kadar anahatları şekillenmemiş olsa da, yeni bir sermaye birikim rejimine işaret etmektedir. Neoliberal dönemin hakim birikim rejimi olan finansallaşmaya dayalı birikim rejiminden kopuş çok olanaklı gözükmemekle birlikte, sektörel ölçekte yeni alanların öne çıkması muhtemeldir. Yeni birikimin stratejisinin ana bileşenlerinden birisinin askeri savunma sanayi olacağı ileri sürülebilir.
Askeri savunma sanayi, başta tekelci burjuvazinin “sanayi 4.0” talebine bir yanıt anlamı taşıdığı gibi, AKP iktidarına siyasal-ideolojik düzlemde yakın görülen belirli sermaye gruplarının büyümesini pozitif yönde etkileyecek bir birikim modeli olarak düşünülebilir. “Yerli ve milli savunma” argümanı adı altında, askeri savunma sanayinin üretim ve ihracat kapasitesi ekonomik teşviklerle ve devlet politikalarıyla arttırılmaktadır. Son olarak “100 Günlük” programda da yer alan 400 projenin 48’i lazer silah sistemi, insansız araç projesi, uydu projesi, roket, tank ve hava savunma füzesi projeleri şeklinde savunma sanayi başlığındadır.
Sektör mevcut imkanlar dahilinde cazip hale getirilmektedir. Türkiye İhracatçılar Meclisi verilerine göre, bu yılın ilk yarısında savunma ve havacılık sanayisinin ihracatı yaklaşık yüzde 14 artmıştır. Geçen yılın ilk yarısında 795 milyon 705 bin dolar olan savunma sektörünün ihracatı 906 milyon 407 bin dolara yükselmiş, sektörün son 1 yıldaki toplamı ihracatı 1 milyar 849 milyon doları bulmuştur. Son dönemde Azerbaycan’a yapılan ihracat 20 milyon dolara çıkmıştır. Senegal’e Nurol üretimi Ejder Yalçın ve Ejder TOMA araçları satılmış, yaklaşık 12 milyon 300 bin dolarlık ihracat gerçekleştirilmiştir. İsviçre’ye 10 milyon dolar, Katar’a 9 milyon dolar, Filipinler’e ve Çin’e ihracat 8 milyon dolar, Ukrayna'ya 7 milyon dolarlık ihracat yapılmıştır.[2]
The literature developing under the banner of the ‘Third World Approaches to International Law (T... more The literature developing under the banner of the ‘Third World Approaches to International Law (TWAIL)’ analyzes international law in order to promote a fair and equitable approach to the countries of ‘developing’ world. The opposition to the prevailing system of international law is not a new phenomenon. The novelty of the TWAIL is to reformulate the traditional Third World opposition to international law in the era of globalization. This article aims to demonstrate and to critically evaluate the arguments provided by TWAIL from a political-economy approach.
Özet: Bu makale, Marksizm'in güncelliğini, yalnızca insan özgürlüğü ve saygınlığı değerleri üzeri... more Özet: Bu makale, Marksizm'in güncelliğini, yalnızca insan özgürlüğü ve saygınlığı değerleri üzerinden işleyen liberal insan hakları teorilerini eleştirmek açısından değil, aynı zamanda, mevcut liberal insan hakları teorilerinin yerini alabilecek potansiyel bir kaynak olarak sürdürdüğünü öne sürmektedir. Bu bağlamda, çalışma, Marksist düşünce içerisinde hak teorilerinin yerini araştırmakta ve Marksist söylem içerisinden insan hakları ile ilgili bir teori geliştirebilmek için esaslı önemi haiz belli başlı çekişmeli konuları ele almaktadır. Anahtar Sözcükler: Evrensellik, belirlenimsizlik ilkesi, kendi kaderini tayin hakkı, sömürü.
Devletin yeniden yapılandırılmasına ilişkin tartışmalar, neoliberal düşünce içindeki belirsizlikl... more Devletin yeniden yapılandırılmasına ilişkin tartışmalar, neoliberal düşünce içindeki belirsizliklere rağmen, “devletin piyasadan elini çekmesi” söylemi üzerinden yürütülür. Tutarsızlıklarına rağmen hakim söylem neoliberal düzenin devletin en asgari görevlerine dönmesi gerektiğini savunur. Hakim söylemi eleştirenlerin bir kısmı da her ne kadar neoliberal devletin minimal bir devlet olmadığını kabul etseler de daha öncesinde devletin müdahil olduğu alanların serbest piyasaya açıldığı/devredildiği konusunda hemfikirdir.
Oysa gerçekte varolan neoliberalizm tanımı gerçekliğin biraz daha farklı olduğuna dikkat çeker. Nasıl neoliberal düşünceler, ilkeler ve programlar doğrudan uygulamaya konulmadıysa ya da konulamıyorsa, neoliberal devletin rolü konusundaki düşünceler de gerçekliği eksik olarak tanımlar. Sadece neoliberal önerilerin hayata geçirilmesinde devletin artan rolüne dikkat çekmek yetmez, dahası devlet neoliberal düşünce, ilke ve programların aksi yönünde de müdahalede bulunmaktadır.
Friedman’ın 2000’li yıllarda Newsweek’deki köşesinde danışmanı olduğu Reagan’ın döneminde artan bütçe açıkları ve alınan korumacı önlemleri ikiyüzlülük ve şizofreni ile yaftalaması ilginçtir. Diğer yanda neoliberal dönemde hükümet harcamalarının belirgin bir şekilde azaldığı ve devletin düzenlediği alanların sınırlandığı iddiası da doğru değildir. Cohen ve Centeno, gayri safi milli hasılaya oranla ortalama devlet harcamalarının yüzdesinin 1980’lerde 15,6, 1990’larda 15,6 ve 2000’lerde 14,8 olduğunu belirtir. Ayrıca artan sözde bağımsız düzenleme kurulları devletin müdahale alanın ne kadar genişlediğini gösterir.
Türkiye toplumsal formasyonunun siyasi, iktisadi ve hukuki kriz içerisinde olduğu çok uzun sürede... more Türkiye toplumsal formasyonunun siyasi, iktisadi ve hukuki kriz içerisinde olduğu çok uzun süreden beri dillendirilmektedir. 15 Temmuz darbe girişimi, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemine geçiş, ABD ile artan ve sonunda yaptırımlara kadar varan gerilimler ve son günlerde doların hızlı artışıyla birlikte kriz tartışmaları yeniden alevlendi. Yaşanan krizlerin nedeni olarak genellikle siyasal iktidarın ekonomik rasyonaliteye uygun olmayan politikaları gösterildi. Hatta daha ötesinde, Erdoğan'ın büyük sermaye aleyhine politikalar ürettiği ve bunun Türkiye kapitalizmine yönelik hamleler olarak bile kavrandığı gözlemlendi.
(...)
Büyük sermayenin “yeni ekonomik kalkınma öyküsü ihtiyacı”[1]her ne kadar anahatları şekillenmemiş olsa da, yeni bir sermaye birikim rejimine işaret etmektedir. Neoliberal dönemin hakim birikim rejimi olan finansallaşmaya dayalı birikim rejiminden kopuş çok olanaklı gözükmemekle birlikte, sektörel ölçekte yeni alanların öne çıkması muhtemeldir. Yeni birikimin stratejisinin ana bileşenlerinden birisinin askeri savunma sanayi olacağı ileri sürülebilir.
Askeri savunma sanayi, başta tekelci burjuvazinin “sanayi 4.0” talebine bir yanıt anlamı taşıdığı gibi, AKP iktidarına siyasal-ideolojik düzlemde yakın görülen belirli sermaye gruplarının büyümesini pozitif yönde etkileyecek bir birikim modeli olarak düşünülebilir. “Yerli ve milli savunma” argümanı adı altında, askeri savunma sanayinin üretim ve ihracat kapasitesi ekonomik teşviklerle ve devlet politikalarıyla arttırılmaktadır. Son olarak “100 Günlük” programda da yer alan 400 projenin 48’i lazer silah sistemi, insansız araç projesi, uydu projesi, roket, tank ve hava savunma füzesi projeleri şeklinde savunma sanayi başlığındadır.
Sektör mevcut imkanlar dahilinde cazip hale getirilmektedir. Türkiye İhracatçılar Meclisi verilerine göre, bu yılın ilk yarısında savunma ve havacılık sanayisinin ihracatı yaklaşık yüzde 14 artmıştır. Geçen yılın ilk yarısında 795 milyon 705 bin dolar olan savunma sektörünün ihracatı 906 milyon 407 bin dolara yükselmiş, sektörün son 1 yıldaki toplamı ihracatı 1 milyar 849 milyon doları bulmuştur. Son dönemde Azerbaycan’a yapılan ihracat 20 milyon dolara çıkmıştır. Senegal’e Nurol üretimi Ejder Yalçın ve Ejder TOMA araçları satılmış, yaklaşık 12 milyon 300 bin dolarlık ihracat gerçekleştirilmiştir. İsviçre’ye 10 milyon dolar, Katar’a 9 milyon dolar, Filipinler’e ve Çin’e ihracat 8 milyon dolar, Ukrayna'ya 7 milyon dolarlık ihracat yapılmıştır.[2]
The literature developing under the banner of the ‘Third World Approaches to International Law (T... more The literature developing under the banner of the ‘Third World Approaches to International Law (TWAIL)’ analyzes international law in order to promote a fair and equitable approach to the countries of ‘developing’ world. The opposition to the prevailing system of international law is not a new phenomenon. The novelty of the TWAIL is to reformulate the traditional Third World opposition to international law in the era of globalization. This article aims to demonstrate and to critically evaluate the arguments provided by TWAIL from a political-economy approach.
Özet: Bu makale, Marksizm'in güncelliğini, yalnızca insan özgürlüğü ve saygınlığı değerleri üzeri... more Özet: Bu makale, Marksizm'in güncelliğini, yalnızca insan özgürlüğü ve saygınlığı değerleri üzerinden işleyen liberal insan hakları teorilerini eleştirmek açısından değil, aynı zamanda, mevcut liberal insan hakları teorilerinin yerini alabilecek potansiyel bir kaynak olarak sürdürdüğünü öne sürmektedir. Bu bağlamda, çalışma, Marksist düşünce içerisinde hak teorilerinin yerini araştırmakta ve Marksist söylem içerisinden insan hakları ile ilgili bir teori geliştirebilmek için esaslı önemi haiz belli başlı çekişmeli konuları ele almaktadır. Anahtar Sözcükler: Evrensellik, belirlenimsizlik ilkesi, kendi kaderini tayin hakkı, sömürü.
Uploads
Papers by Ebubekir Aykut
Oysa gerçekte varolan neoliberalizm tanımı gerçekliğin biraz daha farklı olduğuna dikkat çeker. Nasıl neoliberal düşünceler, ilkeler ve programlar doğrudan uygulamaya konulmadıysa ya da konulamıyorsa, neoliberal devletin rolü konusundaki düşünceler de gerçekliği eksik olarak tanımlar. Sadece neoliberal önerilerin hayata geçirilmesinde devletin artan rolüne dikkat çekmek yetmez, dahası devlet neoliberal düşünce, ilke ve programların aksi yönünde de müdahalede bulunmaktadır.
Friedman’ın 2000’li yıllarda Newsweek’deki köşesinde danışmanı olduğu Reagan’ın döneminde artan bütçe açıkları ve alınan korumacı önlemleri ikiyüzlülük ve şizofreni ile yaftalaması ilginçtir. Diğer yanda neoliberal dönemde hükümet harcamalarının belirgin bir şekilde azaldığı ve devletin düzenlediği alanların sınırlandığı iddiası da doğru değildir. Cohen ve Centeno, gayri safi milli hasılaya oranla ortalama devlet harcamalarının yüzdesinin 1980’lerde 15,6, 1990’larda 15,6 ve 2000’lerde 14,8 olduğunu belirtir. Ayrıca artan sözde bağımsız düzenleme kurulları devletin müdahale alanın ne kadar genişlediğini gösterir.
(...)
Büyük sermayenin “yeni ekonomik kalkınma öyküsü ihtiyacı”[1]her ne kadar anahatları şekillenmemiş olsa da, yeni bir sermaye birikim rejimine işaret etmektedir. Neoliberal dönemin hakim birikim rejimi olan finansallaşmaya dayalı birikim rejiminden kopuş çok olanaklı gözükmemekle birlikte, sektörel ölçekte yeni alanların öne çıkması muhtemeldir. Yeni birikimin stratejisinin ana bileşenlerinden birisinin askeri savunma sanayi olacağı ileri sürülebilir.
Askeri savunma sanayi, başta tekelci burjuvazinin “sanayi 4.0” talebine bir yanıt anlamı taşıdığı gibi, AKP iktidarına siyasal-ideolojik düzlemde yakın görülen belirli sermaye gruplarının büyümesini pozitif yönde etkileyecek bir birikim modeli olarak düşünülebilir. “Yerli ve milli savunma” argümanı adı altında, askeri savunma sanayinin üretim ve ihracat kapasitesi ekonomik teşviklerle ve devlet politikalarıyla arttırılmaktadır. Son olarak “100 Günlük” programda da yer alan 400 projenin 48’i lazer silah sistemi, insansız araç projesi, uydu projesi, roket, tank ve hava savunma füzesi projeleri şeklinde savunma sanayi başlığındadır.
Sektör mevcut imkanlar dahilinde cazip hale getirilmektedir. Türkiye İhracatçılar Meclisi verilerine göre, bu yılın ilk yarısında savunma ve havacılık sanayisinin ihracatı yaklaşık yüzde 14 artmıştır. Geçen yılın ilk yarısında 795 milyon 705 bin dolar olan savunma sektörünün ihracatı 906 milyon 407 bin dolara yükselmiş, sektörün son 1 yıldaki toplamı ihracatı 1 milyar 849 milyon doları bulmuştur. Son dönemde Azerbaycan’a yapılan ihracat 20 milyon dolara çıkmıştır. Senegal’e Nurol üretimi Ejder Yalçın ve Ejder TOMA araçları satılmış, yaklaşık 12 milyon 300 bin dolarlık ihracat gerçekleştirilmiştir. İsviçre’ye 10 milyon dolar, Katar’a 9 milyon dolar, Filipinler’e ve Çin’e ihracat 8 milyon dolar, Ukrayna'ya 7 milyon dolarlık ihracat yapılmıştır.[2]
Oysa gerçekte varolan neoliberalizm tanımı gerçekliğin biraz daha farklı olduğuna dikkat çeker. Nasıl neoliberal düşünceler, ilkeler ve programlar doğrudan uygulamaya konulmadıysa ya da konulamıyorsa, neoliberal devletin rolü konusundaki düşünceler de gerçekliği eksik olarak tanımlar. Sadece neoliberal önerilerin hayata geçirilmesinde devletin artan rolüne dikkat çekmek yetmez, dahası devlet neoliberal düşünce, ilke ve programların aksi yönünde de müdahalede bulunmaktadır.
Friedman’ın 2000’li yıllarda Newsweek’deki köşesinde danışmanı olduğu Reagan’ın döneminde artan bütçe açıkları ve alınan korumacı önlemleri ikiyüzlülük ve şizofreni ile yaftalaması ilginçtir. Diğer yanda neoliberal dönemde hükümet harcamalarının belirgin bir şekilde azaldığı ve devletin düzenlediği alanların sınırlandığı iddiası da doğru değildir. Cohen ve Centeno, gayri safi milli hasılaya oranla ortalama devlet harcamalarının yüzdesinin 1980’lerde 15,6, 1990’larda 15,6 ve 2000’lerde 14,8 olduğunu belirtir. Ayrıca artan sözde bağımsız düzenleme kurulları devletin müdahale alanın ne kadar genişlediğini gösterir.
(...)
Büyük sermayenin “yeni ekonomik kalkınma öyküsü ihtiyacı”[1]her ne kadar anahatları şekillenmemiş olsa da, yeni bir sermaye birikim rejimine işaret etmektedir. Neoliberal dönemin hakim birikim rejimi olan finansallaşmaya dayalı birikim rejiminden kopuş çok olanaklı gözükmemekle birlikte, sektörel ölçekte yeni alanların öne çıkması muhtemeldir. Yeni birikimin stratejisinin ana bileşenlerinden birisinin askeri savunma sanayi olacağı ileri sürülebilir.
Askeri savunma sanayi, başta tekelci burjuvazinin “sanayi 4.0” talebine bir yanıt anlamı taşıdığı gibi, AKP iktidarına siyasal-ideolojik düzlemde yakın görülen belirli sermaye gruplarının büyümesini pozitif yönde etkileyecek bir birikim modeli olarak düşünülebilir. “Yerli ve milli savunma” argümanı adı altında, askeri savunma sanayinin üretim ve ihracat kapasitesi ekonomik teşviklerle ve devlet politikalarıyla arttırılmaktadır. Son olarak “100 Günlük” programda da yer alan 400 projenin 48’i lazer silah sistemi, insansız araç projesi, uydu projesi, roket, tank ve hava savunma füzesi projeleri şeklinde savunma sanayi başlığındadır.
Sektör mevcut imkanlar dahilinde cazip hale getirilmektedir. Türkiye İhracatçılar Meclisi verilerine göre, bu yılın ilk yarısında savunma ve havacılık sanayisinin ihracatı yaklaşık yüzde 14 artmıştır. Geçen yılın ilk yarısında 795 milyon 705 bin dolar olan savunma sektörünün ihracatı 906 milyon 407 bin dolara yükselmiş, sektörün son 1 yıldaki toplamı ihracatı 1 milyar 849 milyon doları bulmuştur. Son dönemde Azerbaycan’a yapılan ihracat 20 milyon dolara çıkmıştır. Senegal’e Nurol üretimi Ejder Yalçın ve Ejder TOMA araçları satılmış, yaklaşık 12 milyon 300 bin dolarlık ihracat gerçekleştirilmiştir. İsviçre’ye 10 milyon dolar, Katar’a 9 milyon dolar, Filipinler’e ve Çin’e ihracat 8 milyon dolar, Ukrayna'ya 7 milyon dolarlık ihracat yapılmıştır.[2]