Communication

Özet: Bu çalışmada, farklı kamusal alan tanımlarından yola çıkılarak, internet bir kamusal alan olarak tasvir edilecek¸ internetin toplumsal zemini (postmodernizm) ve siyasal işlevleri (iletişimsel demokrasi) bir bütün olarak değerlendirilecektir. En nihayetinde, insana ilişkin algıdaki değişim, web'deki değişimle koşutluğu içerisinde ele alınacaktır. Web 1.0'dan 2.0'a yönelim, modernizmden postmodernizme geçişle ilişkilendirilecektir.

1970 ertesi dönem, gerek ekonomi-politik gerekse kültürel açÕdan farklÕ e÷ilimleri de beraberinde getirmiútir; ancak hemen belirtilmelidir ki, bütün bu e÷ilimler kapitalizmin epistemolojik düzeyine göndermede bulunarak anlaúÕlabilir. Söylenebilirse kitlesel tüketime yaslanan sermaye döngüsü, yeni dönemde, daha popüler, farklÕlÕ÷a/farklÕ olmaya yaslanan, farklÕlÕk da kendili÷inden olmayaca÷Õna, istenen farklÕlÕ÷a göre de÷iúen bir tüketim sürecini de gerektirece÷inden, söylenebilirse oluúturulmasÕ istenilen 'imaj' do÷rultunda úekil kazanmÕú talepler üzerinden yeniden üretilmiútir. Tüketim alanÕndaki bu 'kalÕp'larÕn kÕrÕlmasÕ, daha 'açÕk' ve 'demokratik' bir toplum, iktidarÕn zeminin topluma kaymasÕ ve/veya sivil toplum diyalogu, sÕnÕrlarÕn ortadan kalkmasÕ vb. söylemler aracÕlÕ÷Õyla birleútirilmiú ve 'iletiúim' bu birleúimin yöntemsel çerçevesi haline gelmiútir. Bu "yeni"lenme, sermayenin akÕúkanlÕ÷ÕnÕ daha da hÕzlandÕrmÕú ve geliúmekte olan ülkelerin ulusal ekonomileri, geliúme retoriklerini, ekonomilerini en kÕsa sürede kâr arzusunu tatmine dönük olarak sÕcak para giriúine göre yapÕlandÕrÕrken; ulusal hükümetleri, sÕcak para giriúinin yarattÕ÷Õ 'olumlu beklentiler'i kendi siyasal iktidarlarÕnÕn yeniden üretimi için gerekli olan harca katmÕúlardÕr/katmaktadÕrlar.

Özet:1970 krizi kapitalizmin tarihinde önemli bir uğrağı temsil eder. Kriz ertesi dönem, hem farklı sermaye formları arasındaki ilişkide hem de bütün olarak sermayenin toplumla kurduğu ilişkide önemli değişimleri beraberinde getirmiştir. "Finansallaşma" adı verilen bu süreçte, bir yandan finansal sermaye, kapitalist büyüme retoriği açısından bir hegemonik lider olarak ön plana çıkarken bir yandan da sermayenin toplumsal alanı ve bu alan içerisinde hareket eden toplumsal aktörleri tasavvur etme biçimi önemli ölçüde değişmiştir. Bu dönemde, toplumsala içkin her husus, finansallaşma açısından zorunlu olan istikrarlı bir parasal çevrimin temeline yerleşmiştir. Toplumsal beklentiler ve davranışlar, bireylerin ekonomik gidişatı görme biçimleri ve gelecek yönelimleri ile toplumsal aktörlerin soludukları kültür, artık sağlıklı bir ekonomi-politika için önemli değişkenler haline gelmiştir. Paranın yönetimine beklenti yönetimi eşlik etmiş; bir yerel alandaki bireylerin ekonomik gidişata ilişkin sahip oldukları olumlu anlam, küresel alanda dolaşmakta olan paranın o yerel alana göstereceği "teveccüh"ün de temeli olarak kurulmuştur. Dolayısıyla "insan"a ilişkin hususlar, ulusal ekonomilerin küresel alana eklemlenmeleri ve kapitalizmin yeniden üretilmesi sürecinde bir "güvenlik riski" haline gelmiştir. Nitekim, bu metinde konu edinilen "Sosyal Riski Azaltma Projesi", tam da bu riski ortadan kaldırmaya dönük bir çabanın ürünü olarak değerlendirilmektedir. Abstract:1970s crisis represents an important moment in the history of capitalism. The next period of crisis, in the relationship between different forms of capital and as a whole, in the relationship between capital and society has brought significant changes. In this process called "financialization", on the one hand, financial capital outshines as a hegemonic leader in the rhetoric of capitalist growth, on the

1970'li yıllar kapitalizmin tarihinde önemli bir uğrağı temsil eder. Bu dönemde, ilgili kriz halinden çıkmaya dönük olarak, bir yandan sermayenin daralan coğrafyası için yeni mekânlar aranırken diğer yandan bu mekânlarda sıradan hayatlar süren insanların kültürel hallerine işlemsel bir değer yüklenir. İnsanların en sıradan pratikleri, bilişsel yapıları, tarihsel arka planları, beklentileri ve psikolojileri finansallaşma sürecinin istikrarı için bir düzenleme biçimi olarak görünürlük kazanır. Bu kültürel haller, sermaye ile devletin arasındaki stratejik-ilişkiye biçim kazandıran, küresel alanda hareket eden finansal sermayenin akış yörüngesine müdahale eden, devletin toplumsal alan üzerindeki hegemonya stratejilerinin içini dolduran bir mahiyet kazanır. Küreselfinansal sermayenin, ulusal alana göstereceği teveccüh, ulusal devletin, bu kültürel halleri belli bir çerçevede tutma becerisine bağlı hale gelir. Bu çalışmada, "düzenleme okulu"nun kavramsallaştırmaları içerisinden geçerek, Çin'deki bu kültürel-toplumsal hale ulaşılmaya çalışılacak; Çin'de 1978 sonrası dönemde uygulanan ekonomipolitikanın içerimlerinin, bir toplumsal-kültürel "diyet ödeme hali" ile iç içe geçtiği vurgulanacaktır.

1970'li yıllar toplumsal ve politik tarih açısından önemli bir uğrağı temsil eder. Bu yılların başında yaşanan kriz, ekonominin işleyiş süreçlerini, devletin yapısını ve toplumsal alanın tasavvur edilme biçimini büyük ölçüde değiştirmiştir. Bu dönemde, finansal sermaye, kapitalizm içerisinde bir hegemonik lider olarak ön plana çıkmış; devlet, bir yandan üretimin çekirdeğinden uzak bir yerde konumlandırılırken diğer yandan paranın dolaşım kanallarının rehabilitasyonu işine odaklanmış; insana ilişkin değerler, kültürel mefhumlar ve toplumsal pratikler ise birer değişken olarak ekonomi-politikanın merkezine taşınmıştır. Kültür ile ekonomi arasındaki geleneksel ilişki bozulmuş; bir ekonomi-politikanın başarısı, toplumsal aktörlere temas etme kabiliyeti ile paralel hale gelmiştir. Finansallaşma sürecinde bu temas, iletişim politikaları vasıtasıyla sağlanır; ekonomi-politika ve bundan sorumlu merkezi kurumlarla toplumsal alan arasındaki bağ, iletişim stratejileri üzerinden kurulur; ekonomik alan ile kültürel alan arasındaki boşluk, iletişim kanalları içerisinden taşınan enformasyon marifetiyle doldurulur; insana ilişkin öngörülemezlikler, iletişim süreçleri vasıtasıyla öngörülebilir kılınır. Bu çalışmada, iletişim çalışmaları içerisinde yeni bir mecra olarak çağrılan "finansal iletişim"in farklı temas noktalarına işaret edilecek ve her bir uğrağın finansal iletişim alanına bağlandığı nokta, modeller üzerinden gösterilecektir.

Ulusal merkez bankaları, ülke ekonomilerinin finansallaşması sürecine paralel, toplumsal hayattaki en etkili kurumların başında gelir. Özellikle 2000'li yıllardan itibaren derinleşen "bağımsızlaşma" gündemi ile kazandıkları devletin alanı içerisindeki göreli olarak özerk pozisyon onları, bir yandan küresel alanda dolaşan paranın ulusal kapısı veya küresel-finansal ağın ulusal düğüm noktası haline

İster 60'ların sonunda yükselen toplumsal hareketler ile ilişkilendirilsin, isterse 70'li yılların hemen başındaki ekonomik kriz milat olarak alınsın; bu tarihlerin öncesine göre çok daha farklı bir toplumsal tasavvur içinde yaşandığını ve yine geleneksel olandan farklı bir ekonomik zeminde hareket edildiğini söylemek gerekir. Finansallaşma kavramı, "yeni zamanlara" özgü bu duruma bütünlüklü olarak verilen bir yanıt; eş zamanlı bir referansla bu toplumsal ve ekonomik alanın her ikisini birden kuşatan bir bağdır.

1970'ler kapitalizmin tarihinde önemli bir kırılma anını işaret eder. Finansal sermayenin bir hegemonik lider olarak ön plana çıktığı bu dönemde, bireylerin gündelik hayattaki en sıradan pratikleri ile ulusal devletlerin veya o ulusal alan içerisinde küresel-finansal ağ için bir düğüm işlevi görecek kentlerin kültürel-tarihsel arka planları küreselleşme sürecinin uğrakları olarak işaretlenmiştir. Ulusal alan, artık, bir finansal başkent üzerinden küresel alana eklemlenirken, o finansal başkentin tarihsel-kültürel arka planı ve toplumsal aktörlerin o kente ilişkin hissiyatı/teveccühü ilgili küresel-finansal ağa eklemlenmenin düzeyini belirler hale gelmiştir. Türkiye'de bu finansal başkent, İstanbul olarak belirlenmiştir. Bu çalışmada İstanbul'un bir finans merkezi olarak inşası çalışmalarına ilişkin farklı toplumsal aktörlerin, politik olarak farklı pozisyonlara sahip iki farklı gazetedeki, Zaman ve Hürriyet gazetesindeki söylemleri analiz edilmiştir. Bu vasıtayla finansallaşma sürecine paralel dillendirilen bu güçlü "kent" ve "tarih" vurgusunun arkasındaki kültürel-ideolojik ve ekonomi-politik mefhumlar gösterilmeye çalışılmıştır.

Merkez bankası toplumsal aktörlere bir hikaye anlatır; toplumsal aktörlerin bu hikayeye katılma oranı arttıkça, bu hikayeyi kendi ekonomik davranışları için bir referans kaynağı ya da hayattaki kendi metinleri için bir gösterge olarak kabul ettikleri ölçüde bu hikaye kurgusallıktan çıkar ve bir gerçekliğe dönüşür.

Özet
Osmanlı İmparatorluğunu içine düştüğü siyasi ve sosyal krizden kurtarma çabasının bir sonucu olan " Yeni Osmanlılar " hareketi içerisinde yer alan aydınların temel sorunsallarından biri, imparatorluğun çöküşüne çare olarak düşündükleri Batı etkisindeki siyasi fikirlerin ve bunlara ilaveten " anayasa " , " parlamento " , " hukukun üstünlüğü " , " güçler ayrılığı " , " kamuoyu " , " seçim " vb. kavram ve kurumların İslami siyasal kültürün etkisi altında bulunan ve muhafazakâr karaktere sahip Osmanlı siyasal düşüncesine adaptasyonu meselesidir. Bu noktada sorunun kaynağını teşkil eden İslami siyasal düşünce aynı zamanda Osmanlı aydınları için sorunun çözümü adına çıkış noktası olmuştur. Onlar, yukarıda sıralanan Batılı kurum ve kavramların meşruiyet kaynağını İslami siyasal gelenek içerisinde aramışlar, bu sayede Osmanlı idarecileri ve toplumu için son derece yabancı olan bu kavramların benimsenmesini sağlamışlardır. " Yeni Osmanlı " düşüncesine sahip aydınlar arasında bu çaba içerisine giren isimlerin başında Namık Kemal gelmektedir. Biz bu çalışmamızda Namık Kemal'in Batılı siyasal kavram ve kurumları İslami siyasi gelenek içerisinde konumlandırma çabasına değineceğiz.

Abstract
One of the fundamental problems of intelligentsia involved in the movement of " New Ottomants " ,which is the result of rescue efforts from political and social crisis that the Ottoman Empire was in, is the issue of adaptation of political views in the effect of West, which was thought cure for the collapse of empire and in addition to this, notions and institutions suc as " constitution " , " legislature " , " superiority of law " , " seperation of powers " , " public opinion " , " election " etc. Ottoman political thought which was under the effect of Islamic political culture and had conservative character. At this point, Islamic political thought which formed the source of the problem, became the point of out for he solution of problem by Ottoman intelligentsia at the same time. They searched the legality source of the above-mentioned notion and institutions in the Islamic political tradition. Thanks to this, they enabled to adopt these notions extremely strange to Ottoman administrators and society. Among intelligentsia who had thought of " New Ottomants, Namık Kemal was the leading person who went into this effort. In this study, we mentioned about the Namık Kemal' s efforts of positioning the Western political notions and institutions in Islamic political tradition.

Hasta---Hekim iletişimi, çoğunlukla hastanın tedavi sürecine dönük halkla ilişkiler stratejisinin bir uğrağı olarak ele alınır, öyledir de. Ancak bu nihai uğrağa varana değin, insana özgü çok katmanlı bir güzergâhı takip eder. Dil, anlam, ideoloji, iktidar vb. eksenindeki farklı kavramları konuşabileceğiniz bir alandır burası; her ne kadar nihai amaç, iki aktör arasındaki güveni inşa etmek olsa da, esasen bu süreçte hekimlerin toplum tasavvurları ve bu tasavvur içerisinde kendilerini konumlandırdıkları pozisyon ile belli bir hikayeyi deneyimlemekte olan insanların bu pozisyonu görme biçimleri karşılaşır; nitekim hasta sandalyesine oturmakla başlayan süreç, bu karşılaşma esnasında inşa edilen anlamı somutlaştırır, pratiğe tahvil eder. Dolayısıyla dilsel bir süreçtir bu; dil, konuşmanın, anlam inşasının ve iktidarın üzerinde yer aldığı bir omurga olarak çalışır; toplumsal aktörleri, aynı muhayyilenin içerisine yerleştirir, farklı öznelik deneyimlerini kurar ve bu haliyle ideolojik bir rolü yerine getirir. En nihayetinde hekimliğin iktidar alanı da buraya kurulur. Çalışmada görüleceği üzere, örneğin beyaz önlük, bu iktidarla ilişkili olarak kendisinden öte bir simgeselliğe haizdir. İşte bu çalışma, sağlık iletişimi ile de ilişkili bir biçimde buradaki iktidar alanına odaklanacak; özellikle diş hekimliği öğrencilerinde yerleşik bu iktidarın dilsel kaynaklarını aramaya yönelecektir. En nihayetinde, sağlık iletişimini, sağlığın demokratikleşmesi gibi sosyolojik bir tahayyülün içerisinden görme amacındadır. Bu doğrultuda çalışma kapsamında 65 diş hekimi fakültesi öğrencisi ile görüşülmüştür. Görüşülen diş hekimliği adayları eğitimlerinin pratik safhasına geçmiş klinik öğrencileridir. Öğrencilerin 42'ʹsi klinikteki ilk iki dönemini deneyimlemekte olup, 13'ʹü daha uzun süreden beri klinikte pratik yapmaktadır. Diş hekimi---hasta ilişkisinde iletişimin rolü, diş hekimliğine ilişkin bilimsel çalışmalar ile iletişim çalışmaları arasındaki yakınsama, diş hekimliği uygulamalarında iletişimin rolü, hasta ve hasta yakınlarının sağlık çalışanlarına yönelik yaklaşımı ile bu yaklaşıma ilişkin mevcut sorunların kaynağı üzerine tahayyüller, hasta ile ilk karşılaşmadaki konuşma süreçleri, hasta---hekim iletişimine hakim dil vb. konular üzerine, sonuçları niceliksel olarak da ifade edilebilecek bir görüşme süreci gerçekleştirilmiştir. Bulgulara genel olarak bakıldığında, örneğin iletişimin ne'liğine ilişkin olarak, onun toplumsal ve kültürel bağlardan azade bir töz biçiminde insanın kendiliğine gömülü olduğuna dair bir yönelimin varlığından söz etmek mümkün görünüyor. İletişim, buradaki haliyle bir dış---yüzey, hasta ile teması mümkün kılan işlevsel bir görünüm olarak beliriyor ve hekimliğin kendisine bükülen araçsal bir rol ile sınırlı kalıyor; oysaki iktidar, gücünü tam da iletişimin özerkliğine,

ÖZET
Hasta-Hekim iletişimi, çoğunlukla hastanın tedavi sürecine dönük halkla ilişkiler stratejisinin bir uğrağı olarak ele alınır. Ancak bu nihai uğrağa varana değin, insana özgü çok katmanlı bir güzergâhı takip eder. Dil, anlam, ideoloji, iktidar vb. eksenindeki farklı kavramların konuşulabileceği bir alandır burası; her ne kadar nihai amaç, iki aktör arasındaki güveni inşa etmek olsa da, esasen bu süreçte hekimlerin toplum tasavvurları ve bu tasavvur içerisinde kendilerini konumlandırdıkları pozisyon ile belli bir hikayeyi deneyimlemekte olan insanların bu pozisyonu görme biçimleri karşılaşır; nitekim hasta sandalyesine oturmakla başlayan süreç, bu karşılaşma esnasında inşa edilen anlamı somutlaştırır, pratiğe tahvil eder. Dolayısıyla dilsel bir süreçtir bu; dil, konuşmanın, anlam inşasının ve iktidarın üzerinde yer aldığı bir omurga olarak çalışır; toplumsal aktörleri, aynı muhayyilenin içerisine yerleştirir, farklı öznelik deneyimlerini kurar ve bu haliyle ideolojik bir rolü yerine getirir. En nihayetinde hekimliğin iktidar alanı da buraya kurulur. Çalışmada da görüleceği üzere, örneğin beyaz önlük, bu iktidarla ilişkili olarak kendisinden öte bir simgeselliğe haizdir. Nitekim bu çalışma, sağlık iletişimi ile de ilişkili bir biçimde buradaki iktidar alanına odaklanacak; özellikle diş hekimliği öğrencilerinde yerleşik bu iktidarın dilsel kaynaklarını aramaya yönelecektir. En nihayetinde, sağlık iletişimini, sağlığın demokratikleşmesi gibi sosyolojik bir tahayyülün içerisinden görme amacındadır.

ABSTRACT
Patient-Physician communication is often addressed as a haunt of the public relations strategy towards the patient's treatment process. However, this follows a multi-layered route specific to humans, to the final destination. This is a field where you can talk about different concepts on the axis of language, meaning, ideology, power etc. Although the ultimate goal is to build trust between the two actors; essentially in this process, the physicians' conception of society and their position within this conception and viewpoints of people who are experiencing a certain story encounters; as a matter of fact, the process that begins with sitting in the patient chair embodies the meaning built during this encounter and bonds it to practice.

Çocuğun öznel bir kendilik olarak toplumsal bir nitelik kazanması süreci düşünsel bir alan olarak çocukluk fikrinin de temelini oluşturur. Toplumsala yapılan bu vurgu, çocuğun kolektif bir muhayyileye yönelik bu kültürel yolculuğu esasen modern bir karakter gösterir ve modernitenin insan tasavvuru ile çocukluk düşüncesini ilişkilendirir. Teknolojinin gelişmesi, elektronik çağın yükselmesi ve enformasyonun yayılımı ile işaret edilen postmodern dönemde bu çerçeve bir parça farklılaşmış; bu yeni zamanlar çocukluk düşüncesini de kendi mefhumları etrafında şekillendirmiştir. Nitekim bu çalışmada modern dönemden postmodern olana geçişte TRT yerli çocuk programlarında değişen/dönüşen temalar ve retorik vurgular ele alınacak; tarihsel bir izlekten yola çıkarak, farklı tarihsel uğraklardaki çocukluğa ilişkin düşünüş biçimleri ve bir toplumsal özne olarak çocuğun kuruluşu TRT yerli çocuk programları ekseninde analiz edilecektir. Bu kapsamda tüketim kültürü, haklar ve ötekileştirme, korku ve şiddet, diğer canlılar ile ilişkiler başlıkları birer tematik alan olarak belirlenmiş; bu temaların gösterdiği epistemolojik izlekten konu değerlendirilmiştir. En nihayetinde, TRT çocuk programlarında çocuğun inşası konulu bu çalışmanın belirlenen temalarında tarihsel akışta oluşan kırılma ve kopmalar, Türkiye'nin de bir bütün olarak tecrübe ettiği toplumsal dönüşümün paralelinde gerçekleşmiştir.

Whether we are associated with rising social movements at the end of the 60s or economic crisis in the early 70s; it is necessary to say that we lived in a different social imagination than before these dates and that we are moved on a different economic zone from the traditional one. The notion of financialization is a wholly given answer to this "new times", is a bond that encompasses both social and economic space with a simultaneous reference. Financialization refers to economic model in which finance and/or global monetary flows are fundamental operational values; but this economic model, unlike a traditional growth rhetoric, finds existential conditions on the social sphere. To be embedded in the social, to manage the expectations of social actors, overcome the cognitive and/or ideological boundaries/constraints that may hinder the economy's reproduction process and finally establishing a link between the future perspective of a national economy in the desire to connect to the global space and the future projections of ordinary people living in that national area, making these two perspectives parallel are obligatory social haunts in the completion of the financial cycle. This existential emphasis on the social sphere, the point of reproduction of an economic policy, opens up a wide space for communication first; immediately thereafter, it brings to the agenda communication strategies and/or strategic communication methods that will attract social actors to the field of economy policy and will link the expectations of individuals/groups/classes and national monetary targets. This study will discuss together the financial haunt of the global economy and national state's desire for transparency; it will try to show how communication, speech, language, discourse, speaking is positioned at the point of completion of these two things.

The game is one of the important concepts of science philosophy and everyday life sociology beyond an ordinary practice. It seems reasonable that an analytical framework that corresponds to the concept of game in a postmodern rhetoric where social life is experienced through cultural differences and life stories are defined by distinctions in the judgement of taste. The dichotomies of old time, the dichotomy between capital and labor or between material and meaning, point to another level of relationship within a new network of meanings. Despite the simple priority of structure versus ordinary, the game draws attention to the relational dimension of construction; points to reciprocity, uncertainty, unpredictability. In this regard, Bourdieu conceptualizes the game as a link between structuralism and phenomenology; Foucault uses the concept of the game to tell the relation that the subjective forms of experience and the different reality conceptions have established with truth. Baumann tries to stop with a game involving singularity, moral self and ambiguity against the claims of modernity such as universality, law, tradition and progress; Wittgeinstein conceives of the relationship between social practices and language, that is, the process of filling up with the meaning of a phonetic structure together with the start of use as a game. The examples can be multiplied but ultimately the concept of game is trying to take a closer look at everyday and ordinary practices; it is trying to break the boundaries of a social framework whose boundaries are a priori trying to understand the motions within micro-semantic networks. Essentially, the relationship between children and toys can be said to have such a content in pre-language period; the boundaries of the game are bent and twisted according to the child's subjective view. The process of language learning and social inclusion refers to a period in which the cultural meanings are based on this subjective reality and the boundaries of the game become clearer. This work will follow the unique route of game theory on the one hand; it will think about on the corresponding images through different toys that located in Gaziantep Toy Museum and extend historically to the mid-19th century, culturally to almost the entire geography of the World. These signs and meanings, as the toy is fed from its own political and social conditions, also be read through the associated cultural frame of the same toy and the states of subjectivity in that frame.