Greek Culture Studies

Η πολιτική αντιπαλότητα ανάμεσα στις τάξεις των αστών διανοούμενων και της αριστοκρατίας, της Ευρώπης του 18 ου αι., πέρασε στην τέχνη και τη λογοτεχνία, ως αντιπαράθεση του κλασικισμού και του νέου αισθητικού κινήματος του ρομαντισμού· τις ρίζες του εντοπίζουμε στα αισθητικά δοκίμια των Γερμανών J.E.Schlegel (1747) και J. G.Herder (1770G.Herder ( -1780. Ιδιαίτερα, οι ιδέες του τελευταίου αποτέλεσαν έρεισμα για το κίνημα του ρομαντισμού στα τέλη του 18 ου αι., αρχικά ως πρόταγμα πατριωτικού χαρακτήρα, ενώ στο πρώτο μισό του 19 ου αι. ο ρομαντισμός αναπτύχθηκε και διαδόθηκε, σε ολόκληρη την Ευρώπη, με αίτημα την στροφή στη λαϊκή ποίηση και παράδοση. 1 Το ίδιο διάστημα, η εσωστρέφεια των καλλιτεχνών και λογοτεχνών έστρεψε την τέχνη τους στο άτομο και εξέφρασε, κατ' αντιδιαστολή προς τον κλασικισμό, την απελευθερωμένη φαντασία και το συναίσθημα. Αναζήτησε την πρωτοτυπία και την καλλιτεχνική δημιουργία στις οριακές της μορφές, μέσα από το πρίσμα της υποκειμενικής πραγματικότητας του δημιουργού. 2 Οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν στην Ευρώπη επηρέασαν την υπόδουλη Ελλάδα. Κατά τον Δημαρά, οι ιδέες του προρομαντικού κινήματος έφτασαν, σε μια εποχή, όπου το αίτημα για απελευθέρωση του Γένους πρόβαλε επιτακτικά και μολονότι δεν υπήρχαν οι ανάλογες προϋποθέσεις που επικρατούσαν στη Δύση, καθώς πριν τα 1790 δεν υπήρχε αξιόλογη λογοτεχνία, η ανταπόκριση βρήκε πρόσφορο έδαφος εξαιτίας ενός λανθάνοντος τοπικού ρομαντισμού εκφρασμένου, κυρίως, στο δημοτικό τραγούδι. 3 Έτσι, παρατηρείται μια αρμονική συνύπαρξη των ιδεών του ρομαντισμού και του νεοελληνικού Διαφωτισμού που επικρατούσε στην ελληνική πνευματική ζωή. Ο ρομαντισμός επέδρασε καθοριστικά και στην Πρώτη Αθηναϊκή Σχολή και στην Επτανησιακή. Ωστόσο, η επιρροή του γερμανικού, κυρίως, ρομαντισμού ήταν εντονότερη απ'το 1830 και μετά, ιδιαίτερα στα Επτάνησα, ακριβώς επειδή ο ιδεαλισμός, όπως αυτός είχε διατυπωθεί στο έργο του F.Hegel, ήταν κοινός φιλοσοφικός τόπος. 4 Μερικά από τα χαρακτηριστικά του επτανησιακού ρομαντισμού, όπως επισημαίνει ο Βελουδής, ήταν: ο άκρατος ιδεαλισμός, η στροφή στη δημοτική γλώσσα, η αποσπασματικότητα, η καλλιέργεια της λογοτεχνικής κριτικής και του δοκιμίου, η προσφυγή στη φύση κ.ά.

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Μάξιμου Κυρίτση. Η ομιλία δόθηκε στην αίθουσα της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στις 15.12.1997, ύστερα από πρόσκληση Καθηγητών της Θεολογικής Σχολής. Έχουμε ανάμεσά μας τον Πανοσολογιώτατο Αρχιμανδρίτη, πατέρα Μάξιμο Κυρίτση, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η ανάδειξη των αρχαίων μνημείων υπήρξε πάντοτε βασικός παράγοντας διαμόρφωσης της  ιστορικής συνείδησης των ευρωπαϊκών λαών. Με αφορμή το έργο του Ανδρέα Καρακαβίτσα «Ο Αρχαιολόγος» (1904), επιχειρούμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της ιδεολογικής χρήσης του παρελθόντος και το ρόλο που αυτή η χρήση με τη συνδρομή της αρχαιολογικής επιστήμης, μπορεί να διαδραματίσει στην επίτευξη κοινωνικών ή εθνικών επιδιώξεων.
Στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζεται η «υψηλή» τέχνη και η ιστορική της εξέλιξη από την αρχαιότητα μέχρι τα χρόνια του Διαφωτισμού, σε συνάρτηση με το ρόλο της στη διαμόρφωση κοινωνικών διεργασιών, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διαπάλη ανάμεσα στην πάλαι ποτέ πανίσχυρη αριστοκρατία  και την ανερχόμενη αστική τάξη.
Στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρούμε να βρούμε τα νήματα που συνδέουν την πολιτισμική συνέχεια και τη νεοελληνική ιστορική συνείδηση, αντλώντας πολύτιμο υλικό από τη νοηματοδότηση που παράγουν λέξεις και φράσεις από το συγκεκριμένο έργο του Α. Καρκαβίτσα.
Στο τρίτο κεφάλαιο προσεγγίζουμε τις ελλαδικές και ευρωπαϊκές πολιτικές, κοινωνικές, ιστορικές και επιστημονικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Καρκαβίτσας, ένας πολέμιος της προγονοπληξίας, συγγράφει τον «Αρχαιολόγο» και εξηγούμε πως ο ίδιος με το έργο και τη στάση ζωής του υπερασπίζεται μια μορφή πρώιμης πολυπολιτισμικότητας, με την έννοια της συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών.
Τέλος, στον επίλογο εκθέτουμε συνοπτικά τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε, βασιζόμενοι στην ανάλυση και στα στοιχεία που παραθέσαμε στα επιμέρους κεφάλαια αυτής της εργασίας.

ΑΝΤΙ  ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η μορφή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πολιτειακών δομών, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν κατά τη χρονική περίοδο των ελληνιστικών χρόνων είναι το αντικείμενο της εργασίας που ακολουθεί.
Στο πρώτη ενότητα επιχειρείται μια προσέγγιση του χωροχρόνου μέσα στον οποίο λαμβάνουν χώρα  οι εξελίξεις που διαμόρφωσαν την ελληνιστική εποχή. Από το θάνατο του Αλέξανδρου μέχρι την κατάρρευση και του τελευταίου ελληνιστικού βασιλείου στη χώρα των Πτολεμαίων, μεσολαβούν γεγονότα με επίκεντρο τον ανταγωνισμό των διαδόχων και των επιγόνων τους αλλά και τις βαθύτερες πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές παραμέτρους του εξελληνισμού.
Στη δεύτερη ενότητα το ενδιαφέρον μας εστιάζεται σε μια συγκριτική παρουσίαση των τριών πολιτειακών συστημάτων που σημάδεψαν τους ελληνιστικούς χρόνους: της μοναρχίας, της συμπολιτείας και της πόλης-Κράτους.
Στην τρίτη και τελευταία ενότητα επιχειρείται -  με τη μορφή κάποιων συμπερασμάτων ή και ρητορικών ερωτημάτων -  μια συμπερασματική ανασύνθεση, στη βάση των στοιχείων που παρατέθηκαν αλλά και του προβληματισμού που προηγήθηκε.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η παρουσίαση των δομικών χαρακτηριστικών που συγκροτούν τον πυρήνα της αρχαίας ελληνικής πόλης-κράτους είναι το αντικείμενο της εργασίας που ακολουθεί. Η πολιτική συνοχή και ενότητα, η οικονομική αυτάρκεια και η αυτονομία, με την ευρύτερη έννοια του όρου, εξετάζονται με σημείο αναφοράς τις δυο ισχυρότερες πόλεις του ελλαδικού χώρου: την δημοκρατική Αθήνα και την ολιγαρχική Σπάρτη.
Στο πρώτο κεφάλαιο προσεγγίζουμε, αφενός μεν τους όρους της ενότητας και της αυτάρκειας όπως τους ερμηνεύουν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, αφετέρου δε τη διαλεκτική τους σχέση με την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της αρχαίας ελληνικής πόλης.
Στη δεύτερη ενότητα επιχειρούμε να αναδείξουμε τη σχέση πόλης-πολιτών και τα πολιτειακά δεδομένα της πόλης των Αθηναίων και των Λακεδαιμονίων, υπό το φως των όρων εκπλήρωσης ενός διαχρονικού φιλοσοφικού διλήμματος ανάμεσα στην απλή επιβίωση και την πραγματική ευδαιμονία.
Η τρίτη θεματική αντιπαραβάλει την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα με την κάλλιστη πόλη του Αριστοτέλη, αποφεύγοντας να ταυτίσει οποιαδήποτε από τις δύο με το σπαρτιατικό ή το αθηναϊκό πολιτειακό υπόδειγμα.
Τέλος, παρατίθενται με συνοπτικό τρόπο ορισμένα συμπεράσματα.

A new, simple, technique is demonstrated to laterally access the cladding holes of solid-core photonic crystal fibers (PCFs) or the central hole of hollow-core PCFs by blowing a hole through the fiber wall (using a fusion splicer and the application of pressure). For both fiber types material was subsequently and successfully inserted into the holes. The proposed method compares favorably with other reported selective filling techniques in terms of simplicity and reproducibility. Also, since the holes are laterally filled, simultaneous optical access to the PCFs is possible, which can prove useful for practical sensing applications. As a proof-of-concept experiment, Rhodamine fluorescence measurements are shown.

The field of cultural diplomacy, which looms large in present-day cultural policy and discourse, has been insufficiently analysed by the cultural disciplines. This special issue engages with the task of filling the gap. The present essay sets out the terms in which the authors have taken up this engagement, focusing principally on Australia and Asia. Distinguishing between cultural diplomacy that is essentially interest-driven governmental practice and cultural relations, which is ideals-driven and practiced largely by non-state actors, the authors pursue a twofold aim. First, to demystify the field, especially when it is yoked to the notion of 'soft power'; second, to better understand how actually-existing discourses of cultural diplomacy and/or cultural relations operate in different national contexts. The essay seeks in particular to scrutinize the current confusion surrounding cultural diplomacy and, in the context of the changing role of the nation-state, to explore its possibilities as an instrument for going beyond the national interest.

Cassola, narratore del non-essere Nasceva un autore amato dai lettori ma lungamente osteggiato dai critici per la sua estraneità all'Avanguardia. Ora gli Oscar Mondadori ne ripropongono due volumi di MASSIMO RAFFAELI Il destino degli autori a lungo ritenuti inattuali o persino anacronistici spesso è quello di ricomparire intatti al futuro anteriore e di essere, paradossalmente, coetanei dei figli di quanti li avevano a suo tempo rifiutati. Nonostante un consenso di pubblico che fra gli anni Cinquanta e Sessanta fu largo e generoso di riconoscimenti, Carlo Cassola venne bollato dal Gruppo 63 come una rediviva «Liala» e dunque venne liquidato come uno scrittore incapace tanto di mettere in pagina le trasformazioni della società italiana, nel trapasso fra la ricostruzione e il boom economico, quanto di recepire i risultati di quelle che allora si chiamavano le nuove scienze umane, vale a dire la psicoanalisi, l'antropologia e lo strutturalismo.